เสียงเรียกร้องดังมาหนาหูว่า อยากได้ตอนต่อ เลยมีตอนต่อออกมาอีกตอนแล้วกัน (เขียนแบบไม่พอตอีกตามเคย) ก็ไม่รู้มันจะสนุกรึเปล่า เพราะว่าแต่เดิมกะเขีียนตอนเดียว แต่คนอยากให้มีต่อเลยลองออกตอนนี้มาต่อล่ะนะ เอ้าลองอ่านดูเลยละกัน
ทุกท่าน ท่านเคยสงสัยไหมว่าทำไมกันนะหน้าร้อนมันถึงทำให้เรารู้สึกว่าขี้เกียจนัก อยากจะนอนกลิ้งๆอยู่ในห้องนอน เปิดเครื่องปรับอากาศเย็นสบายแล้วก็หลับไป ใช่นั่นคือสิ่งที่ผมอยากทำในหน้าร้อน แต่ชีวิตของผมก็เริ่มวุ่นวายขึ้นมา เมื่อคริสต์มาสที่ผ่านมา ทำไมน่ะเหรอ ผมได้พบกับหญิงสาวที่อ้างตนเป็นซานต้าเข้ามาป่วนชีวิตผมจนพังไปหมด หลังจากวันนั้นผมก็โดนเธอบุกเข้าบ้านอีกบ่อยๆ บางวันถึงขนาดมาแอบนอนค้างที่ห้องพักของผมโดยที่ผมไม่รู้ตัวมาก่อน บางวันพอผมตื่นเช้ามาก็เจอยัยซานต้าตัวป่วนในสภาพชุดผ้ากันเปื้อนผืนเดียวที่มาพร้อมอาหารเช้า ชีวิตโอตาคุของผมกำลังถูกเธอทำลายลงอย่างช้าๆ ไม่สิอย่างรวดเร็วเลยต่างหาก เพราะเวลาในการที่ผมจะนั่งเล่นเกมจีบสาวหรือนั่งดูอนิเมะนั้นลดลงเรื่อยๆแล้ว
แถมตอนนี้ผมก็โดนยัยนี่ลากมาทะเล ใช่โดนลากมาตรงตามความหมายเลย วันนี้ตอนเช้าจู่ๆยัยนั่นกพุ่งทะเลกำแพงห้องเข้ามาแล้วเริ่มเก็บกระเป๋าให้ผมโดยไม่สนใจอะไรแล้วก็จับโดนผมขึ้นไปบนเลื่อนที่ที่มีกวางเรนเดียร์คอยลากอยู่ หลังจากนั้นก็มาที่นี่ล่ะ ทะเล~ หาดทรายสวย เสียงคลื่นดังเสนาะหู อืมมันจะดีมากเลยล่ะถ้ามีเครื่องเกมพกพามาเล่นเกมจีบสาวแถวนี้
“ยูตะ!! มาเล่นกันเถอะ!!”
เสียงของยัยซานต้าตัวป่วนดังขึ้น วันนี้ยัยนี่อยู่ในชุดว่ายน้ำบิกินี่สีชมพูดูสดใส
“ไม่เอา ฉันอยากกลับบ้าน”
“บู้~ ไม่เอาน่า เราเป็นแฟนกันทั้งทีน้า~!!”
ยัยซานต้าร้องขึ้นพร้อมกับจับผมแบกขึ้นบ่าแล้ววิ่งดิ่งลงไปที่ทะเล โดยผมโดนหนุ่มๆแถวนี้จ้องมองอย่างไม่เป็นมิตรนัก แต่ก็นะถ้าให้มองในแง่ของพวกมนุษย์โลกแห่งความจริง เธอจัดว่าเป็นสาวสวยหุ่นดีคนนึงล่ะ แต่ในสายตาผมแล้วนั้นรู้สึกเฉยๆล่ะ
หลังจากที่ผมโดนแบกลงมายังทะเล ตอนนี้ผมก็พบว่าตัวเองนั่งอยู่บนเรือยางกับยัยซานต้าตัวแสบ
“ยูตะ เย็นนี้อย่างกินอะไรเหรอ”
แล้วแกจะมาถามฉันทำไมฟร๊ะ ว่าแต่ถามแบบนี้หมายความว่าไง เฮ้ยอย่าบอกนะว่าจะลงไปหาวัตถุดิบในทะเลน่ะ
“วันนี้เอาเป็นพวกหอยดีไหม หรือปลาดีหรือว่าจะเอาปลาหมึกดีล่ะ”
ยัยซานต้าพูดพร้อมกับเอานิวลูบวนๆอยู่ที่ขอบของเรือยางอย่างเขินอาย ว่าแต่แกจะเขินอะไรฟร๊ะ
“ละ หรือว่าวันนี้อยากจะกินฉันแทนล่ะ ว๊ายๆๆๆ พูดไปซะแล้ว”
“ใครจะไปกินกันฟร๊ะ!!!!”
“เอ๋~!!”
“อะไรอีกล่ะ”
“ยูตะ เราเองก็คบกันมาหลายเดือนละน้า~ ยูตะยังไม่เคยแม้แต่จะจูงมือเขาเลยอ่า~”
“คบกันบ้าอะไร ฉันยังไม่ได้ตกลงจะคบกับเธอซะหน่อย อย่าเหมาเอาเองหมดนะ”
“งั้นเหรอ ยูตะเกลียดเขาสินะ ขอโทษนะยูตะ”
ยัยซานต้าพูดพร้อมกับทำหน้าเศร้าและเริ่มสะอึกสะอื้น ให้ตายสิแบบนี้ก็เหมือนกับฉันทำผู้หญิงร้องไห้น่ะสิ
“อะไรเล่า ก็ไม่ได้เกลียดอะไรซักหน่อย”
“งั้นยูตะก็ชอบเขาใช่ม้า~~~ แหมยูตะล่ะก็ทำเขินไปได้~”
ยัยซานต้าพูดพร้อมกับโผเข้ามากอดผมแน่นราวกับงูกำลังรัดเหยื่อไม่มีผิด
หลังจากที่ผมไปติดบนเรือนรกกับยัยซานต้าตอนนี้ก็ผ่านมาชั่วโมงเศษ ผมกำลังนั่งอย่างสบายใจอยู่บนผ้ายางที่เอามาปูเอาไว้บนพื้นและซ่อนร่างกายเอาไว้ใต้ร่มชายหาด นั่งเงียบๆคนเดียวก็ไม่เลวเหมือนกันนะ ผมอดคิดไม่ได้เลยว่าถ้านั่งอยู่ตรงนี้แล้วมีมานากะจังจากเกมlove plus มานั่งอยู่ข้างๆจะมีความสุขแค่ไหน ส่วนยัยซานต้าใครอยากได้เอาไปเลย ยกให้!!
“ว้าย!!”
เสียงร้องของยัยซานต้าดังมาเข้าหูผม มันอดไม่ได้เลยที่จะหันไปมองว่าเกิดอะไรขึ้น
เฮ้ยๆๆ เอาจริงดิเฮ้ย!!
ในสายตาผมกำลังเห็นยัยซานต้าถูกผู้ชายประมาณสี่ห้าคนเข้าไปล้อมรอบตัวเธอแล้วดูเหมือนว่าพวกนั้นคงเป็นพวกนักเลงเจ้าถิ่นล่ะมั้ง หนึ่งในพวกนั้นคว้าข้อมือของเธอราวกับพยายามจะพาเธอไปไหนงั้นล่ะ แต่ช่างเถอะไม่ใช่เรื่องของเรา ใช่ไม่ใช่เรื่องของเรา ปล่อยพวกนั้นไปดีกว่า
“ได้ซะที่ไหนละโว๊ย!!!”
ผมร้องขึ้นพร้อมกับวิ่งเข้าไปกระโดดถีบใส่หน้าเจ้าคนที่กำลังเข้าไปโอบไหล่เธออย่างจัง
“ยูตะ”
“แกเป็นใครกันวะ อยากมีเรื่องเหรอ”
“พวกแกคิดจะทำอะไรเธอกันแน่น่ะ”
“แล้วแกเกี่ยวข้องไรกับยัยนี่ล่ะฮะ!!”
หนึ่งในพวกนั้นพูดขึ้น นั้นสิเราเป็นอะไรกับยัยซานต้านี่กันล่ะ แล้วทำไมเราถึงต้องลงทุนวิ่งมาช่วยด้วยล่ะ ทั้งๆที่เราเบื่อยัยนี่จะตาย ทำตัววุ่นวายและชอบยุ่งเรื่องของเราไปซะทุกเรื่องสร้างปัญหาให้เรา แล้วทำไมกันล่ะ
“ช่างมัน เล่นมันเลยพวกเรา!!”
หนึ่งในพวกมันพูดขึ้นพร้อมกับชกเข้ามาที่หน้าผมจนผมล้มลงไปกองที่พื้น แล้วจากนั้นผมก็พบกับบาทาสามัคคีจากพวกมันทันที
“ยูตะ ยูตะ ใครก็ได้ช่วยด้วยค่ะ ช่วยยูตะดด้วย!!”
เสียงของยัยซานต้ากำลังร้องให้คนมาช่วยอยู่งั้นเหรอ ยัยบ้าฉันลงทุนขนาดนี้ทำไมไม่หนีไปละฟร๊ะ
“เพลงหมัดอาจารย์สอนพละ”
เสียงที่ฟังดูคุ้นหูแต่ไม่ค่อยอยากได้ยินดังขึ้นพร้อมกับร่างของชายร่างกายกำยำใหญ่โตชกเจ้าหนึ่งในนั้นปลิวไปกองกับพื้น
“แกเป็นใครฟร๊ะ”
“ลูกถีบมนุษย์เงินเดือน!!”
อีกเสียงที่ไม่อยากได้ยินดังตามมาพร้อมกับหนึ่งในนั้นปลิวไปกองกับพื้น ร่างของชายหนุ่มร่างสูงโปร่งที่ดูคุ้นหน้าคุ้นตาใช่ผมรู้จักไอ้หมอนี่เหมือนกันนี่นะ
“แกพวกเดียวกันเหรอ!!”
“เออสิ พวกฉันเรียนม.ปลายกับมหาลัยที่เดียวกับไปบ้านี่นะเฟ้ย”
เสียงของชายหนุ่มร่างสูงโปร่ง รูปร่างดูได้สัดส่วน แถมรอบๆยังมีแต่สาวๆตามติดมาเป็นขโยง
“ชิ วุ่นวายจริงไปเหอะ”
หนึ่งในพวกมันพูดพร้อมกับเดินไปพยุงเพื่อนของมันออกไปจากตรงนี้ แล้วอย่ากลับมาอีกนะเฟ้ยไอ้พวกบ้า
“ยูตะไม่เป็นอะไรนะ”
ช่ายร่างสูงยืมือมาให้ผม
“คาโต้ พวกนายมาทำอะไรที่นี่”
“ไม่ใช่ว่าแกมางานเลี้ยงรุ่นสมัยม.ปลายหรอกเหรอ ก็ฉันส่งจดหมายไปให้แล้วนี่”
“จดหมาย?”
ผมพูดขึ้นด้วยความสงสัย จดหมายเหรอ เออจะว่าไปผู้ที่แลก็เคยบอกว่าให้ไปเอาจดหมายที่ตู้มั่งนี่หว่า หรือว่ายัยซานต้าจะรู้อยู่แล้วก็เลยลากเรามา
ผมหันไปมองยัยซานต้าที่ตอนนี้กำลังยืนผิวปากพลางหันไปมองทางอื่น ให้ตายสิยุ่งไม่เข้าเรื่องจริงๆเลยยัยนี่
“คนนั้น แฟนนายเหรอ”
เจ้าร่างยักษ์พูดพลางชี้ไปที่ยัยซานต้า แต่ก็นะไม่รู้จะตอบยังไงแฮะ
“ไม่รู้สินะ ว่าแต่นายเถอะมัตซึชิตะ นายเองก็มาเหรอ”
“แน่นอน เพื่อนก็เป็นสิ่งสำคัญนี่นะ”
“พูดได้ดีนะมัตซึชิตะ แต่ว่านะถึงขนาดมาก่อนชาวบ้านตั้งแต่เมื่อวานนี่ก็ดูจะให้ความสำคัญมากไปหน่อยล่ะมั้ง”
เจ้าหนุ่มรูปหล่อหรือก็คือคันซากิ
หลังจากนั้นผมก็โดนทั้งสามคนพาไปยังร้านขายอาหารที่อยู่ติดชายหาดซึ่งที่นั่นมีคนที่เรียนห้องเดียวกับพวกเราอยู่เต็มไปหมด แถมดูเหมือนว่าพวกสาวๆจะสนิทกับยัยซานต้าได้เร็วมากซะด้วย หวังว่าคงไม่พูดอะไรแปลกๆออกไปหรอกนะเฟ้ย
หลังจากนั้นผมก็ค้างคืนอยู่ที่โรงแรมใกล้ๆโดยมีพวกสมาชิกห้องเดียวกับผมพักอยู่ด้วย ช่วงเวลาอาหารเย็นที่สนุกสนาน เสียงหัวเราะและรอยยิ้มของเพื่อนๆที่ผมไม่ได้เจอมาตั้งนาน วันคือเก่าๆมันผุดขึ้นมาในหัวจนอดที่จะสนุกตามพวกนั้นไม่ได้จริงๆ คงต้องขอบคุณล่ะนะ ยัยซานต้า
หลังจากงานเลี้ยงจบลง สิ่งที่ไม่อยากจะเชื่อก็คือผมกับยัยซานต้าต้องนอนห้องเดียวกัน เพราะทุกคนต่างก็พูดเสียงเดียวกันคือคู่รักต้องนอนด้วยกันสิ ฝีมือเธออีกแล้วสินะยัยซานต้า
“ยูตะ มานอนได้แล้วจ้า”
ผมจ้องมองยัยซานต้าที่นอนอยู่บนฟูกบนพื้นในสภาพดูยั่วยวน แถมยัมีหน้าปูฟูกให้ติดกันด้วยนะ หนอยแน่
ผมค่อยๆล้มตัวลงนอนบนฟูกอีกด้านแล้วหันหลังให้ยัยซานต้า
“สนุกดีใช่ไหมล่ะยูตะ วันนี้น่ะ แล้วก็ขอบคุณนะยูตะสำหรับเรื่องเมื่อกลางวัน”
“อ่า ช่างมันเถอะ แค่นั้นเอง ละ .... ละ .... แล้วก็ขอบคุณนะสำหรับทุกอย่างเลยในวันนี้น่ะ”
“อะ.... อื้ม ไม่เป็นอะไรหรอก ก็ถ้าเพื่อยูตะล่ะก็นะ ฉันทำได้ทุกอย่างแหละ ก็ฉันชอบยูตะนี่นา”
“อะ.. อื้ม ฉะ .... ฉันเองก็เหมือนกันล่ะมั้งนะ”
“เอ๋!! จริงเหรอยูตะ จริงๆเหรอ!!”
“ช่างมันเถอะ นอนๆ”
“ถ้างั้นก่อนจะนอนก็”
ยัยซานต้าจู่ๆก็เงียบไป ผมเลยค่อยๆหันไปดูด้านหลังช้าๆก็พบกับยัยซานต้าทำปากจู๋แล้ค่อยๆเลื่อนหน้าใกล้ๆเข้ามาเรื่อยๆ ผมเลยรีบใช้มือยันหน้าของเธอออกไป
“พอได้แล้วนอนๆ วันนี้ฉันเหนื่อยมามากแล้ว”
“เอ๋ ยูตะอ่า~!”
“พอๆ นอนได้แล้ว”
“ถ้างั้น เรียกชื่อฉันทีสิ แค่เรียกชื่อก็พอ”
“ละ..... ลูน่า”
ผมค่อยๆพูดชื่อของเธอออกมาเบา และเมื่อเธอได้ยินผมเรียกชื่อก็เธอน้ำตาก็ไหล่ออกมา เธอซุกใบหน้าของเธอเข้ามาที่หน้าอกของผมแล้วพูดขึ้น
“ขอบคุณนะยูตะ ฉันดีใจมากเลยล่ะ ที่ยูตะยอมเรียกชื่อของฉันแล้วน่ะ”
“อ่า”
หลังจากนั้นเราสองคนก็หลับไปทั้งอย่างนั้นจนถึงตอนเช้า
แก้ไขครั้งสุดท้ายโดย vodooking1 เมื่อ 2013-1-17 15:38
เรื่องสั้น ยัยซานต้ากับโอตาคุ 2
พระเอกนางเอกเพิ่งปรากฏชื่อตอนนี้สินะ
