"ว่าแต่เธอจะใส่ชุดสาวใช้นี้ไปอีกนานเท่าไหร่?" เฮลิออสพูดขึ้นถามนันน่าร์ที่ยืนอยู่ข้างๆเขา "ก็คงตลอดแหละค่ะ เพราะเอาจริงๆฉันก็ไม่ต่างอะไรกับคนรับใช้เท่าไหร่หรอกค่ะ" นันน่าร์ตอบอย่างเรียบง่ายแล้วยิ้มอย่างดีใจ "แล้วฉันก็ไม่คิดรังเกียจการแต่งชุดอย่างนี้หรอนะคะ มันสวยดีน่ะค่ะ" แล้วเธอก็หมุนตัวไปรอบๆ "เธอทำอะไรน่ะ?" เขาถามอย่างงงๆ "ก็เปล่าค่ะ แค่รู้สึกว่าอยากมีการทำแฟนเซอร์วิสบ้างแค่นั้นแหละค่ะ" "พูดอะไรของเธอน่ะนันน่าร์ ?" เขายิ่งสงสัยกับพฤติกรรมของนันน่าร์เข้าไปอีก แต่เธอก็ยังยิ้มแล้วตอบกลับมาว่า "ช่างมันเถอะค่ะ ฉันว่าอีกไม่นานต้องมีอะไรสนุกแน่ๆค่ะ" "ฉันหวังว่าสนุกของเธอคงไม่ทำให้ฉันเดือดร้อนนะ" เฮลิออสพูดขึ้นเมื่อเขารู้สึกว่าคำที่นันน่าร์พูดนั้นมันสื่อมาถึงเขา
"ขะ...ขอโทษค่ะ ไม่ทราบว่าเห็นสาวใช้เดินมาทางนี้บ้างหรือเปล่าคะ?" หญิงสาวในชุดเมดหูแมวถามผู้ชายที่เดินอยู่ในงานเทศกาลอะไรซักอย่างที่อยู่ตรงหน้า ซึ่งเขาก็หน้าแดงเพราะความสวยของเธอแต่ก็ตอบไปว่า "เอ่อ...ผะ ผมเห็นเธอเดินไปทางนู้นน่ะครับ" แล้วเขาก็ชี้มือไปข้างหน้า "ขอบคุณมากค่ะ" เธอก้มหัวขอบคุณ ซึ่งขณะที่ก้มหัว ก็ทำให้ชายหนุ่มเห็นร่องอกอย่างถนัดตา แล้วเธอก็วิ่งไปตามทางที่เขาชี้ "ผู้หญิงคนนี้เป็นใครกันนะ? น่ารักจัง" เขายังคงเพ้อต่อไป
สาวน้อยวิ่งมาฝ่าผู้คนมาตามทางที่ชายหนุ่มบอก "อยู่ไหนน้า?" เธอคิด แต่เธอหารู้ไม่ว่าตัวเธอเองถูกสายตาจากคนทั้งงานจ้องมาที่เธอคนเดียว "ผู้หญิงคนนั้นเป็นใครกัน? ไม่เคยเห็นเลย" "สาวคนนั้นน่ารักจัง" "สวยจัง มีแฟนรึยังน้า?" เริ่มมีเสียงซุบซิบกันตามทางที่เธอวิ่งผ่าน จนเป็นที่พูดถึงกันจนวุ่นวาย
"แฮ่กๆๆ" สาวน้อยในชุดเมดหูแมวกระโปรงสั้น ผ้าบางๆของเธอทำให้เห็นรูปสัดส่วนชัดเจน ตรงที่หน้าอกก็เป็นผ้ากันเปื้อนบางๆปิดไว้ ที่หางก็มีกระดิ่งแขวนไว้ เวลาไปไหนก็จะได้ยินเสียงกระดิ่งดังตาม ยิ่งตอนนี้เธอกำลังหอบแฮ่กๆ ทำให้ได้ยินเสียงกระดิ่งเป็นจังหวะ "มะ...ไม่เห็นจะมีเลย" แต่เธอรู้สึกได้ถึงสายตาที่จ้องมาจากด้านหลัง "ใครน่ะ?" เธอถาม แล้วก็มีเสียงดังมาจากพุ่มไม้แถวนั้นว่า "เฮ้ย เธอรู้ตัวซะแล้วสิ" "ก็ออกไปสิ" "อ๊าาาา"
พลั่ก เสียงล้มลงของคนสองคนที่ออกมาจากพุ่มไม้ข้างๆ โดยเป็นชายหนึ่งคน หญิงหนึ่งคน โดยผู้ชายโดนผู้หญิงล้มทับ "อา รู้สึกดีจัง" เขาพูด "ตาบ้านี่" แล้วเธอก็ตบเขาฉาดหนึ่ง จากนั้นก็ต่างคนต่างลุกขึ้นยืน แล้วปัดฝุ่นจากการล้ม แล้วผู้หญิงก็ยิ้มแล้วพูดว่า "พอดีต้องขอโทษด้วยนะคะที่เสียมารยาทแอบตามแบบนี้..." "ก็บอกว่าให้ออกไปตั้งแต่แรกก็จบแล้ว" ฝ่ายชายพูดแทรกเข้ามา ฝ่ายหญิงเลยจ้องไปที่เขา ซึ่งทันทีที่เธอจ้องราวกับจะฆ่ากันเขาก็เงียบทันที "ฉันเป็นคนที่หาคนมาประกวดนางงามที่งานนี้น่ะคะ แล้วพอดีฉันเห็นคุณ... เอ่อ..." เธอมองมาที่สาวน้อย เธอก็รู้ทันทีว่าอีกฝ่ายถามชื่อแน่ๆ ก็ตอบว่า "ฉันเอ่อ เฮลี่..." "เฮลี่?" "อ๊ะ...เฮลิเบลค่ะ" เธอตอบไป "ว้าว เป็นชื่อที่เพราะจังนะคะ" "มะ...ไม่ขนาดนั้นหรอกค่ะ" "ว่าแต่คุณสนใจจะเข้าร่วมการแข่งขันไหมคะ?" "แข่งขันอะไรกันเหรอคะ?" "ก็ประกวดความงามไงคะ ฉันว่าคนสวยอย่างคุณน่าจะเข้าร่วมนะ" "เอ๋???" "เป็นอันว่าตกลงนะคะ เอ้า จูโด้ พาตัวไป" หญิงสาวสั่งชายหนุ่มข้างๆ "รับทราบ" แล้วเขาก็พาตัวเฮลิเบลไป "เอ๊??? แต่ว่าฉันยัง..." "แหม...ต้องเข้าร่วมสินะคะ" "มะ...ไม่ฉัน" "ลองเป็นอย่างนี้คุณคงต้องยอมแล้วล่ะครับ มิสออร์ดีลนี่ถ้าต้องการใครแล้วเป็นอันต้องพาไปให้ได้ทันที แต่ก็ไม่ได้มีเจตนาร้ายหรอกครับ ดังนั้นขอให้มากับพวกเราอย่างสบายใจได้เลย" ชายหนุ่มกล่าวขึ้นอย่างสุภาพ สื่อถึงเจตนาที่ไม่ประสงค์ร้ายของพวกเขา ทำให้เฮลิเบลยอมตามไปด้วย
"ว้าว คุณสเตลล่าเก่งจัง" เสียงลิซ่าชมสเตลล่าที่พึ่งยิงตุ๊กตาหล่นจากแท่นที่ดูเหมือนว่ายิงไม่ได้ "ไม่เท่าไหร่หรอก แต่ดูอีกคนสิ" แล้วเธอก็หันหน้าไปทางร้านตักปลาทองที่อยู่ข้างๆ ลิซ่าจึงหันตาม
สิ่งที่ลิซ่าเห็นคือคนกำลังมุงดูผู้หญิงคนหนึ่งที่ร้านนั้น เธอกำลังตั้งใจช้อนปลาทองอย่างใจจดใจจ่อ เธอตักได้ปลาทองเป็นจำนวนมาก ที่สำคัญ เธอยังใช้ที่ตักแค่อันเดียว ตอนนี้เธอกำลังจ้องอยู่ที่ปลาทองตัวสุดท้ายที่อยู่ในอ่าง
ปลาตัวที่ว่ามีสัญลักษณ์ว่า ความรักติดอยู่
เธอตั้งใจดูมันที่แหวกว่ายไปมาอย่างน่าเวียนหัว หากแต่เธอก็ยังคงสามารถมองไล่ตามความเร็วของมันทัน และจิ้มช้อนตักลงไปทันที
แต่ทว่าเจ้าปลาทองมันก็สามารถหลบได้อย่างฉิวเฉียด แล้วมันก็ทำเหมือนกับเย้ยใส่คนตัก "ชิ" เสียงเดาะลิ้นของหญิงสาวดังขึ้น แต่เธอก็ไม่ยอมแพ้ไล่ตามตักไปเรื่อยๆ จนคนที่มุงดูต่างตกใจในความเร็วของเธอ
"ดูเหมือนจะตั้งใจมากนะนั่น" สเตลล่าพูด "นั่นสิคะ เห็นอย่างนี้แต่คุณนันน่าร์คงจะชอบปลามาก แต่ก็ชอบในหลายๆความหมายนะคะ โดยเฉพาะเรื่องกิน แต่เธอคงไม่เอาปลาทองพวกนั้นไปกินหรอกใช่มั้ยคะ" ลิซ่าเอ่ย "ก็คงไม่หรอกนะ แต่ดูท่าตัวสุดท้ายนี่ท่าจะจับยากแฮะ" สเตลล่ากล่าว
ที่แท้หญิงสาวที่ตั้งใจตักปลาทองโดยใช้แค่ไม้ตักอันเดียวคือนันน่าร์นั่นเอง!!!
นันน่าร์ที่ตั้งใจกับการไล่จับปลาทองตัวมีสัญลักษณ์ความรักนั้นดูตั้งใจมาก แต่ปลาทองเองก็ไม่ยอมถูกจับง่ายๆ มันพยายามว่ายซิกแซกไปมา แต่เธอก็ไล่ตามได้ จนในที่สุดมันก็ว่ายวนอยู่กับที่ "หมดทางหนีแล้วสินะ" นันน่าร์คิด แต่แล้วเธอต้องตกใจและรีบชักมือที่กำลังจะเอาที่ตักปลาจุ่มลงไปกลับทันที "นะ...นี่มัน..." ด้วยการว่ายน้ำความเร็วสูงของปลาทองที่ว่ายวนเป็นวงกลม ก่อให้เกิดน้ำวนขนาดย่อมอำพรางตัวมัน และกระแสน้ำวนก็แรงพอที่จะทำลายที่ตักที่ทำมาจากทิชชู่ให้ละลายได้ "เล่นงี้เลยเหรอ?" เธอคิด แต่ก็ไม่สามารถทำอะไรได้ จึงได้แต่เฝ้ามองกระแสน้ำวนที่ชวนลายตา "ดูท่าพี่สาวคนนั้นคงจะต้องยอมแล้วล่ะ เจ้าปลาทองตัวนี้ไม่เคยมีใครจับได้เลย" "จริงเหรอ?" "ใช่สิ ไม่รู้เรอะ ก็เพราะปลาทองตัวนี้แหละร้านนี้จึงรวยขึ้นมาได ว่ากันว่าไม่เคยมีใครสามารถจะจับมันได้เลย ที่สำคัญมันยังคอยทำลายที่ตักด้วย ร้านนี้จึงได้กำไรไง" "อ้าวจริงเหรอเนี่ย?" "จริงสิ ว่ากันว่าอีกนะว่า มันมีท่าไม้ตายเป็นน้ำวน แต่ว่ายังไม่เคยมีใครเห็นมันใช้เลย ฉันก็พึ่งเคยเห็นนี่แหละ" "โห ขนาดนี้เห็นกับตา ไม่เชื่อก็ต้องเชื่อแล้วล่ะ" "แต่น่าเสียดายนะที่พี่สาวคนนี้ต้องมาแพ้ให้กับไอ้ตัวนี้น่ะ แต่มาได้ขนาดนี้ก็เก่งล่ะนะ" เสียงคนเริ่มพูดดังขึ้น "คนพวกนี้นี่..." นันน่าร์เริ่มรู้สึกรำคาญ "ไม่สิมันต้องมีวิธีสิ" เธอคิดอย่างนั้นแล้วก็มีแรงใจขึ้นมา เธอรวบรวมสมาธิแล้วหลับตาลงช้าๆ
ตอนนี้แม้รอบๆตัวของนันน่าร์จะมีเสียง แต่เธอก็ไม่สนใจราวกับว่าคนพวกนั้นไม่มีตัวตน ใจของเธอจ้องไปที่ปลาทองเท่านั้น ซึ่งมันคงอยู่ในส่วนใดส่วนหนึ่งของกระแสน้ำวน เธอใช้เวลานานพอควร จนคนทั้งหลายพากันคิดว่าเธอถอดใจไปแล้ว แต่เธอกำลังหาช่องทางอยู่ "เห็นแล้ว!!!" นันน่าร์อุทานขึ้น พร้อมกับทุกสายตาที่จ้องมาด้วยความตื่นเต้น ไวปานสายฟ้า เธอจุ่มที่ตักลงไปในกระแสน้ำวนอย่างรวดเร็ว เจ้าปลาทองที่กำลังจวนตัวมันก็กำลังจะหมุมตัวเป็นสว่านเพื่อเจาะที่ตักให้ทะลุตามข่าวลือ "เสร็จฉันล่ะ!" นันน่าร์อาศัยช่วงที่มันกำลังหมุนตัวเป็นสว่านพลิกที่ตักช้อนเข้าที่ใต้ตัวของมันแล้ววักขึ้นมามจากกระแสน้ำวน "ชิมัตตะ!!!" ปลาทองคิด แล้วมันก็ถูกชูขึ้นเหนือน้ำแล้วดิ้นตะแหน่วตะแหน่ว ท่ามกลางเสียงโห่ร้องดีใจของผู้คนที่ยินดีและตื่นเต้นจากการตักปลาได้ของนันน่าร์ "ปลาในตำนานถูกสยบแล้ว" "เทพธิดาปลาทอง" "เทพธิดาปลาทอง" "ไชโย! เทพธิดาปลาทอง" เสียงไชโยโห่ร้องดังขึ้นให้กับนันน่าร์ที่ได้รับฉายาว่า "เทพธิดาแห่งความรัก" เอ๊ย "เทพธิดาปลาทอง" อีกทั้งเจ้าของร้านตักปลาทองยังให้รางวัลเงินจำนวนมากอีกด้วย
สเตลล่ามือถือตุ๊กตาที่ยิงได้ข้างหนึ่ง สายไหมข้างหนึ่ง ลิซ่านั้นถือหน้ากากจิ้งจอกกับแอปเปิ้ลเชื่อมสองไม้ นันน่าร์ถือถุงปลาทองทั้งสองมือถุงใหญ่ๆ "ให้ฉันช่วยไหมคะ? คุณนันน่าร์" ลิซ่าถามเพราะมือของเธอว่างที่สุด และเห็นของนันน่าร์ที่นันน่าร์หิ้วแล้วน่าจะหนัก "ไม่เป็นไรค่ะ แค่นี้เอง" นันน่าร์ตอบกลับอย่างสบายพร้อมทั้งยกถุงโชว์ให้ดูว่าไม่หนัก "งั้นเหรอคะ" ลิซ่าเห็นก็ยังทึ่งว่านันน่าร์มีความสามารถหลากหลาย "แต่ก็สุดยอดจริงๆนะ นันน่าร์ ฉันไม่อยากเชื่อเลยว่าเธอจะตักปลาทองเก่งขนาดนี้" สเตลล่าชม ลิซ่าเลยพูดต่อว่า "นั่นสิคะ ผิดกับรูปลักษณ์ภายนองเลยนะคะ" นันน่าร์ยิ้มแล้วบอกว่า "เขาถึงบอกว่าอย่าดูคนที่ภายนอกไงคะ" แล้วเธอก็เอียงคอยิ้มเล็กน้อย "ว่าแต่ข้างหน้ามีอะไรกัน?" สเตลล่าถามขึ้น "งานประกวดค่ะ" นันน่าร์ตอบ "สายตาเธอดีขนาดนั้นเลยเหรอ?" "ก็ไม่เท่าไหร่หรอกค่ะ" นันน่าร์ตอบอย่างถ่อมตน "เก่งหลายด้านจังนะคะ คุณนันน่าร์เนี่ย" ลิซ่ากล่าวชม "ว่าแต่ทำไมมันดูวุ่นวายจังล่ะ? แล้วเฮลิออสที่มากับพวกเราหายไปไหนแล้วล่ะ" สเตลล่าถามขึ้นทันทีที่เธอนึกได้ว่าน้องชายเธอหายไป ลิซ่าเองก็ดูลุกลี้ลุกลนที่ตนพึ่งนึกได้ "นั่นสิคะ ทำไงดี?" นันน่าร์ทำท่าเหมือนนึกอะไรบางอย่างออก แล้วพูดว่า "ก็คงอยู่แถวนี้แหละค่ะ ไม่ต้องห่วงหรอกค่ะ" แล้วเธอก็ยิ้มขึ้นมาอย่างขำขัน โดยที่สเตลล่ากับลิซ่าไม่ได้สังเกตเห็น
"การประกวดในครั้งนี้ในที่สุดก็มาถึงรอบสุดท้ายแล้วนะครับ ตอนนี้เราเหลือผู้เข้าแข่งขันเพียงสองคนเท่านั้น คือ หมายเลขหนึ่งกับหมายเลขสอง!!!" เสียงประกาศดังขึ้นพร้อมกับเสียงโห่ร้องในงาน ส่วนมากก็มีแต่เสียงของผู้ชาย "งั้นตอนนี้ของเชิญหมายเลขหนึ่งได้เลยครับ ขอเชิญพบกับสาวผู้มาพร้อมกับความสวยงาม มิสอามาร่า!!!" สิ้นเสียงประกาศ ทุกคนก็เงียบสงบรอดูว่าจะมีสิ่งใดมาเซอร์ไพรซ์พวกเขา
เป็นผู้หญิงสาวสวยในชุดกี่เผ้าสีแดงเพลิง ดวงตาที่คมกริบราวกับบาดลงไปในจิตใจของคนที่เห็นช่างดูเย้ายวน อีกทั้งชุดกี่เผ้าทีโชว์ให้เห็นเรียวขาที่งดงามของเธอนั้น ทำให้ชายหนุ่มหลายคนต่างกรูไปที่ใส่คะแนน "ใจเย็นครับ ใจเย็นๆ" เสียงของกรรมการที่นับคะแนนดังขึ้น พร้อมทั้งเข็มกลัดที่ติดไปที่หมายเลขหนึ่งจำนวนมากมาย อามาร่าเดินอย่างมั่นใจในความงามของตน เธอเดินไปที่หน้าเวทีแล้วเรียกคะแนนด้วยการส่งจูบให้กับเหล่าผู้ชม ซึ่งก็ทำให้หัวใจของเหล่าชายหนุ่มละลายไปได้ จากนั้นเธอก็เดินกลับไปที่หลังเวที
"เอาล่ะครับให้คะแนนได้" เหล่าหนุ่มๆต่างไปให้คะแนนกับอามาร่าจนจำนวนเข็มกลัดติดนั้นมีมากกว่าที่พื้นที่ให้ติดซะอีก
"ต่อไปก็เป็นหมายเลขสองครับ ขอเชิญทุกท่านพบกับสาวผู้มากับเสียงกระดิ่ง มิสเฮลิเบล!!!"
เหมือนเดิม ทุกคนต้องเงียบรออย่างใจจดใจจ่อว่าจะมีอะไรออกมา แล้วก็มีสาวน้อยในชุดเมดหูแมวออกมาคนหนึ่ง
ทันทีที่เธอออกมา เสียงโห่ร้องก็ดังไปทั่วงานเลยทีเดียว อาจจะเรียกว่าเป็นความโกลาหลของงานเลยก็ว่าได้
"เอ๋???" เฮลิเบลคิดในใจ แต่เธอก็ยังคงเดินต่อไปตามแบบที่ถูกสอนมา เธอเดินไปที่หน้าเวที แล้วพูดขึ้นว่า "ยะ...ยะ...ยะ...ยินดีต้อนรับกับบ้านค่ะ พะ...พะ...พี่...ชาย" แล้วเธอก็ก้มหน้าหลบด้วยความเอียงอาย เพราะเธอก็แค่ทำตามที่ถูกสอนมาเท่านั้น แต่พอมาพูดจริงๆกลับรู้สึกว่ามันน่าอายมากขนาดนี้ เลยก้มหน้าหลบแล้วหลับตาลง
ทันทีที่เธอพูดจบ ทุกคนก็เงียบไป แต่ไม่นาน เหล่าชายหนุ่มต่างก็โห่ร้องด้วยความดีใจ "น่ารักจัง" "โอ้ น้องสาวๆๆๆ" ฯลฯ ตามแต่จะพูดมากัน ซึ่งเฮลิเบลเองก็ดูเหมือนจะแปลกใจที่พวกชายหนุ่มพวกนี้กลับชอบอาการแบบนี้ แต่เธอก็ได้แต่ยิ้มตอบรับเสียงโห่ร้องด้วยความดีใจของทุคนเท่านั้น แล้วเธอก็ก้มหน้าก่อนที่จะหันหลังกับ
ด้วยความที่พึ่งเคยใส่ส้นสูงทำให้เธอสะดุดเท้าตัวเอง "ว้าย!" เสียงร้องดังขึ้นก่อน เธอจะล้มลง
"อูย...เจ็บจัง" เฮลิเบลที่ล้มลงอยู่ในที่นั่งชันเข่าก้มไปข้างหน้าเหมือนกับคล่อมอะไรบางอย่างไว้ มีซ้ายของเธอจับที่ขาอ่อน
ด้วยความสั้นของกระโปรง ทำให้เห็นกกน.สีขาวบริสุทธิ์ อีกทั้งหางของเธอยังส่ายไปมาเหมื่อนกับมันขยับได้จริงๆ ทำให้เกิดเสียงกระดิ่งดังด้วย
เหล่าชายหนุ่มต่างโห่ร้องขึ้นดังกระหึ่ม ราวกับว่าพวกเขาได้ของขวัญอันสำคัญจากสวรรค์งั้นแหละ "โอ้ เฮลิเบลจังสุดยอดเลย" "อย่างน้อยแค่ได้เห็นอย่างนี้ก็ตายตาหลับแล้ว" "เฮลิเบลๆๆ" เสียงเชียร์ก็ยังคงดังกระหึ่มต่อไป
"เอาล่ะครับ ได้เวลาให้คะแนนแล้ว เชิญลงคะแนนได้" เสียงประกาศสิ้นสุดลง เหล่าชายหนุ่มต่างพากันไปติดเข็มกลัดให้คะแนนกับเฮลิเบลเหมือนกับนัดกันไว้ แน่นอน ว่ามันเป็นเข็มกลัดจากคนหนุ่มทั้งงาน
"ตอนนี้เราก็ได้ผู้ชนะแล้วนะครับ คิดว่าคงเดาได้กันอยู่แล้ว ผู้ชนะคือ..." ผู้ประกาศเว้นระยะนิดหนึ่ง เหล่าผู้ชมต่างเชียร์เป็นเสียงเดียวกันว่า "เฮลิเบลๆๆๆๆ" "ผู้ชนะคือ...เฮลิเบลคร้าบบบบ!!!" สิ้นสุดเสียงประกาศ แสงไฟก็ส่องไปที่เฮลิเบล "งั้นขอมอบรางวัลให้กับผู้ชนะด้วยครับ" จากนั้นก็เป็นการมอบรางวัลเป็นเงิน สามแสนสำหรับที่หนึ่ง สองแสนห้าหมื่นสำหรับที่สอง
ด้วยเหตุนี้ สาวเมดหูแมวเฮลิเบล ผู้คนจึงขนานนามของเธอว่า "เทพธิดาแห่งความโกลาหล"
เฮลิเบลรับรางวัลแล้วก็ไปหาคนที่พาตนมายังการแข่งขันทั้งสองพร้อมทั้งกล่าวขอบคุณ "ขอบคุณมากค่ะที่ชวนฉันมา ส่วนเงินรางวัล..." เธอกำลังจะพูดแต่มิสออร์ดีลกลับยิ้มแล้วบอกว่า "นั่นมันเป็นเงินของเธอ เพราะเธอได้มันมาด้วยความสามารถของตัวเอง" "แต่ว่า..." "ฉันก็แค่ดึงความสามารถของเธอออกมาเท่านั้นเอง ฉันไม่ได้ทำอะไรเลย แค่ฉันเห็นเธอมีความสุขกับมันฉันก็พอใจแล้วล่ะ ดังนั้นเงินน่ะเธอเอาไปเถอะ" มิสออร์ดีลบอกจุดประสงค์ของตัวเอง เฮลิเบลได้ยินแล้วก็คิดว่า "ไม่น่าเชื่อว่าในโลกนี้ยังมีคนที่ไม่เห็นแก่เงิน" แล้วเธอก็รู้สึกว่าผู้หญิงที่อยู่ตรงหน้าแม้จะทำตัวแปลกๆ แต่เธอนั้นเป็นคนดีคนหนึ่ง และทำไปโดยไม่หวังสิ่งตอบแทน เธอจึงรู้สึกเคารพและรู้สึกของคุณอย่างจริงจัง "ขอบคุณมากๆค่ะ มิสออร์ดีล คุณจูโด้ งั้นฉันขอตัวก่อนนะคะ" แล้วเธอก็ก้มตัวให้อย่างนอบน้อม ก่อนที่จะเดินจากไป
หลังจากที่ออกไปแล้ว จูโด้พูดขึ้นว่า "แหม...เป็นคนดีผิดคาดนะครับเนี่ย" มิสออร์ดีลก็พูดขึ้นบ้างว่า "ก็นะ คนเรามันก็มีทั้งด้านดีทั้งด้านไม่ดีนั่นแหละ มันก็เหมือนกับเหรียญที่มีสองด้าน มันก็ขึ้นอยู่กับว่าด้านไหนมันจะออกเยอะกว่ากัน อีกอย่างที่ฉันทำไปนี่ก็เพื่อความสุขของฉันที่ได้เห็นเด็กๆมีความสุขน่ะ ถ้าหากช่วยพวกเขาได้ล่ะก็ ถึงฉันจะลำบากเพียงใดฉันก็ยอม หากพวกเขาจะมีอนาคตที่ดีแล้ว ฉันที่เป็นผู้ใหญ่ขอยอมลำบากล่ะ" แล้วเธอก็ยิ้ม จูโด้ได้ยินก็ยิ้มด้วยความเคารพ "คงงั้นสินะครับ จุดประสงค์ของพวกเราเป็นอย่างนี้จริงๆด้วย"
สาวน้อยชุดเมดหูแมวเดินทางเข้ามาในที่มืดๆที่หนึ่ง ดูเหมือนว่าเธอจะหลงทางเอาซะแล้ว ไม่ว่ามองไปทางไหนก็มีแต่ความมืด เธอจึงเดินไปตามความรู้สึกเท่านั้น จนในที่สุด เธอก็ไปพบกับรูปปั้นเทพธิดาองค์หนึ่งเข้า ที่ฐานของรูปปั้นดูเหมือนจะมีอักษรอะไรบางอย่างเขียนไว้ แต่ความมืดทำให้เธอมองไม่เห็น "มาทำอะไรตรงนี้หรือคะ?" เสียงหญิงสาวคนหนึ่งถามขึ้นข้างหลังขอลเฮลิเบล เธอจึงหันไปหาต้นเสียงก็พบกับผู้หญิงคนหนึ่งยืนอยู่
ถึงแม้จะอยู่ในความมืด แต่เฮลิเบลกลับรู้สึกว่าเธอสามารถมองเห็นเธอคนนั้นอย่างชัดเจน เธอเป็นผู้หญิงที่สวยจนไม่น่าจะเป็นมนุษย์บนโลกใบนี้ หากแต่เธอผู้นี้สมควรกับคำว่าเทพธิดาอย่างแท้จริง
"พอดีฉันหลงทางน่ะค่ะ คุณ..." เฮลิเบลทำท่าเหมือนจะถามชื่อของเธอคนนั้น "ชื่อของฉันไม่สำคัญหรอกค่ะ แต่มีสิ่งที่สำคัญกว่านั้น" เธอพูดขึ้น ซึ่งสร้างความสงสัยให้กับเธออย่างยิ่ง "สิ่งที่สำคัญเหรอคะ?" "ใช่ค่ะ ดูเหมือนว่าชะตาของคุณจะนำพาให้เรามาเจอกันนะคะ" แล้วเธอก็ยื่นอะไรบางอย่างให้กับเฮลิเบล เฮลิเบลก็รับไว้ ก็พบว่ามันเป็นขนนกชนิดหนึ่ง "เอ๋? มันคืออะไรคะ?" "มันก็เป็นขนนกนั่นแหล่ะค่ะ อีกไม่นานคุณก็จะรู้เอง แล้วฉันก็มีอีกของอีกอย่างจะให้คุณด้วยค่ะ" แล้วเธอก็หยิบอะไรบางอย่างออกมา
มันคือคทาเวทย์มนต์ที่มีปีกสีขาวอยู่ตรงส่วนปลาย
"ฉันว่ามันเหมาะกับคุณในตอนนี้นะคะ เพราะฉะนั้นอย่างน้อยตอนนี้ก็รับมันไว้เถอะค่ะ" เธอกล่าวแล้วยื่นคทาให้ ถึงแม้เฮลิเบลจะรู้สึกแปลกๆ แต่ก็รับมันมาแบบขัดขืนไม่ได้ "ขอบคุณค่ะ" เธอกล่าวขอบคุณเธอคนนั้น "แล้วคุณเป็น..." ยังพูดไม่ทันจบ เธอคนนั้นก็บอกว่า "ฉันเป็นเทพธิดาที่ยิ่งใหญ่ที่สุดของดาวดวงนี้ ฉันคอยเฝ้าจับตามองผู้คนมานักต่อนักแล้วค่ะ รวมถึงตัวคุณด้วย" เฮลิเบลท่าทางตกใจรีบพูดว่า "งั้นคุณก็..." แต่เธอคนนั้นก็พูดก่อนว่า "ไม่ต้องห่วงค่ะ แล้วทุกอย่างมันจะดีเอง" เธอพูดจบแล้วเธอก็หายตัวไปต่อหน้าต่อตา
"เธอคงเป็นเทพธิดาจริงๆสินะ" เฮลิเบลพูดแล้วยิ้ม แล้วดูของในมือของตนที่ได้รับมา เธอก็รู้สึกเวียนหัว แล้วล้มลงไป
เฮลิออสตื่นขึ้นในห้องนอนของเขา ก็พบว่ามันเป็นเวลาที่ดึกมาก "ฝันไปงั้นเหรอ?" เขาคิด "แต่มันเหมือนจริงมาก" แล้วเขาก็รู้สึกว่ามือของเขาถืออะไรบางอย่างไว้ "ไม่จริงน่า..."
สิ่งที่เขาถือนั้นคือขนนกกับไม้คทาเวทย์มนต์นั่นเอง!!!
"ขะ...ขอโทษค่ะ ไม่ทราบว่าเห็นสาวใช้เดินมาทางนี้บ้างหรือเปล่าคะ?" หญิงสาวในชุดเมดหูแมวถามผู้ชายที่เดินอยู่ในงานเทศกาลอะไรซักอย่างที่อยู่ตรงหน้า ซึ่งเขาก็หน้าแดงเพราะความสวยของเธอแต่ก็ตอบไปว่า "เอ่อ...ผะ ผมเห็นเธอเดินไปทางนู้นน่ะครับ" แล้วเขาก็ชี้มือไปข้างหน้า "ขอบคุณมากค่ะ" เธอก้มหัวขอบคุณ ซึ่งขณะที่ก้มหัว ก็ทำให้ชายหนุ่มเห็นร่องอกอย่างถนัดตา แล้วเธอก็วิ่งไปตามทางที่เขาชี้ "ผู้หญิงคนนี้เป็นใครกันนะ? น่ารักจัง" เขายังคงเพ้อต่อไป
สาวน้อยวิ่งมาฝ่าผู้คนมาตามทางที่ชายหนุ่มบอก "อยู่ไหนน้า?" เธอคิด แต่เธอหารู้ไม่ว่าตัวเธอเองถูกสายตาจากคนทั้งงานจ้องมาที่เธอคนเดียว "ผู้หญิงคนนั้นเป็นใครกัน? ไม่เคยเห็นเลย" "สาวคนนั้นน่ารักจัง" "สวยจัง มีแฟนรึยังน้า?" เริ่มมีเสียงซุบซิบกันตามทางที่เธอวิ่งผ่าน จนเป็นที่พูดถึงกันจนวุ่นวาย
"แฮ่กๆๆ" สาวน้อยในชุดเมดหูแมวกระโปรงสั้น ผ้าบางๆของเธอทำให้เห็นรูปสัดส่วนชัดเจน ตรงที่หน้าอกก็เป็นผ้ากันเปื้อนบางๆปิดไว้ ที่หางก็มีกระดิ่งแขวนไว้ เวลาไปไหนก็จะได้ยินเสียงกระดิ่งดังตาม ยิ่งตอนนี้เธอกำลังหอบแฮ่กๆ ทำให้ได้ยินเสียงกระดิ่งเป็นจังหวะ "มะ...ไม่เห็นจะมีเลย" แต่เธอรู้สึกได้ถึงสายตาที่จ้องมาจากด้านหลัง "ใครน่ะ?" เธอถาม แล้วก็มีเสียงดังมาจากพุ่มไม้แถวนั้นว่า "เฮ้ย เธอรู้ตัวซะแล้วสิ" "ก็ออกไปสิ" "อ๊าาาา"
พลั่ก เสียงล้มลงของคนสองคนที่ออกมาจากพุ่มไม้ข้างๆ โดยเป็นชายหนึ่งคน หญิงหนึ่งคน โดยผู้ชายโดนผู้หญิงล้มทับ "อา รู้สึกดีจัง" เขาพูด "ตาบ้านี่" แล้วเธอก็ตบเขาฉาดหนึ่ง จากนั้นก็ต่างคนต่างลุกขึ้นยืน แล้วปัดฝุ่นจากการล้ม แล้วผู้หญิงก็ยิ้มแล้วพูดว่า "พอดีต้องขอโทษด้วยนะคะที่เสียมารยาทแอบตามแบบนี้..." "ก็บอกว่าให้ออกไปตั้งแต่แรกก็จบแล้ว" ฝ่ายชายพูดแทรกเข้ามา ฝ่ายหญิงเลยจ้องไปที่เขา ซึ่งทันทีที่เธอจ้องราวกับจะฆ่ากันเขาก็เงียบทันที "ฉันเป็นคนที่หาคนมาประกวดนางงามที่งานนี้น่ะคะ แล้วพอดีฉันเห็นคุณ... เอ่อ..." เธอมองมาที่สาวน้อย เธอก็รู้ทันทีว่าอีกฝ่ายถามชื่อแน่ๆ ก็ตอบว่า "ฉันเอ่อ เฮลี่..." "เฮลี่?" "อ๊ะ...เฮลิเบลค่ะ" เธอตอบไป "ว้าว เป็นชื่อที่เพราะจังนะคะ" "มะ...ไม่ขนาดนั้นหรอกค่ะ" "ว่าแต่คุณสนใจจะเข้าร่วมการแข่งขันไหมคะ?" "แข่งขันอะไรกันเหรอคะ?" "ก็ประกวดความงามไงคะ ฉันว่าคนสวยอย่างคุณน่าจะเข้าร่วมนะ" "เอ๋???" "เป็นอันว่าตกลงนะคะ เอ้า จูโด้ พาตัวไป" หญิงสาวสั่งชายหนุ่มข้างๆ "รับทราบ" แล้วเขาก็พาตัวเฮลิเบลไป "เอ๊??? แต่ว่าฉันยัง..." "แหม...ต้องเข้าร่วมสินะคะ" "มะ...ไม่ฉัน" "ลองเป็นอย่างนี้คุณคงต้องยอมแล้วล่ะครับ มิสออร์ดีลนี่ถ้าต้องการใครแล้วเป็นอันต้องพาไปให้ได้ทันที แต่ก็ไม่ได้มีเจตนาร้ายหรอกครับ ดังนั้นขอให้มากับพวกเราอย่างสบายใจได้เลย" ชายหนุ่มกล่าวขึ้นอย่างสุภาพ สื่อถึงเจตนาที่ไม่ประสงค์ร้ายของพวกเขา ทำให้เฮลิเบลยอมตามไปด้วย
"ว้าว คุณสเตลล่าเก่งจัง" เสียงลิซ่าชมสเตลล่าที่พึ่งยิงตุ๊กตาหล่นจากแท่นที่ดูเหมือนว่ายิงไม่ได้ "ไม่เท่าไหร่หรอก แต่ดูอีกคนสิ" แล้วเธอก็หันหน้าไปทางร้านตักปลาทองที่อยู่ข้างๆ ลิซ่าจึงหันตาม
สิ่งที่ลิซ่าเห็นคือคนกำลังมุงดูผู้หญิงคนหนึ่งที่ร้านนั้น เธอกำลังตั้งใจช้อนปลาทองอย่างใจจดใจจ่อ เธอตักได้ปลาทองเป็นจำนวนมาก ที่สำคัญ เธอยังใช้ที่ตักแค่อันเดียว ตอนนี้เธอกำลังจ้องอยู่ที่ปลาทองตัวสุดท้ายที่อยู่ในอ่าง
ปลาตัวที่ว่ามีสัญลักษณ์ว่า ความรักติดอยู่
เธอตั้งใจดูมันที่แหวกว่ายไปมาอย่างน่าเวียนหัว หากแต่เธอก็ยังคงสามารถมองไล่ตามความเร็วของมันทัน และจิ้มช้อนตักลงไปทันที
แต่ทว่าเจ้าปลาทองมันก็สามารถหลบได้อย่างฉิวเฉียด แล้วมันก็ทำเหมือนกับเย้ยใส่คนตัก "ชิ" เสียงเดาะลิ้นของหญิงสาวดังขึ้น แต่เธอก็ไม่ยอมแพ้ไล่ตามตักไปเรื่อยๆ จนคนที่มุงดูต่างตกใจในความเร็วของเธอ
"ดูเหมือนจะตั้งใจมากนะนั่น" สเตลล่าพูด "นั่นสิคะ เห็นอย่างนี้แต่คุณนันน่าร์คงจะชอบปลามาก แต่ก็ชอบในหลายๆความหมายนะคะ โดยเฉพาะเรื่องกิน แต่เธอคงไม่เอาปลาทองพวกนั้นไปกินหรอกใช่มั้ยคะ" ลิซ่าเอ่ย "ก็คงไม่หรอกนะ แต่ดูท่าตัวสุดท้ายนี่ท่าจะจับยากแฮะ" สเตลล่ากล่าว
ที่แท้หญิงสาวที่ตั้งใจตักปลาทองโดยใช้แค่ไม้ตักอันเดียวคือนันน่าร์นั่นเอง!!!
นันน่าร์ที่ตั้งใจกับการไล่จับปลาทองตัวมีสัญลักษณ์ความรักนั้นดูตั้งใจมาก แต่ปลาทองเองก็ไม่ยอมถูกจับง่ายๆ มันพยายามว่ายซิกแซกไปมา แต่เธอก็ไล่ตามได้ จนในที่สุดมันก็ว่ายวนอยู่กับที่ "หมดทางหนีแล้วสินะ" นันน่าร์คิด แต่แล้วเธอต้องตกใจและรีบชักมือที่กำลังจะเอาที่ตักปลาจุ่มลงไปกลับทันที "นะ...นี่มัน..." ด้วยการว่ายน้ำความเร็วสูงของปลาทองที่ว่ายวนเป็นวงกลม ก่อให้เกิดน้ำวนขนาดย่อมอำพรางตัวมัน และกระแสน้ำวนก็แรงพอที่จะทำลายที่ตักที่ทำมาจากทิชชู่ให้ละลายได้ "เล่นงี้เลยเหรอ?" เธอคิด แต่ก็ไม่สามารถทำอะไรได้ จึงได้แต่เฝ้ามองกระแสน้ำวนที่ชวนลายตา "ดูท่าพี่สาวคนนั้นคงจะต้องยอมแล้วล่ะ เจ้าปลาทองตัวนี้ไม่เคยมีใครจับได้เลย" "จริงเหรอ?" "ใช่สิ ไม่รู้เรอะ ก็เพราะปลาทองตัวนี้แหละร้านนี้จึงรวยขึ้นมาได ว่ากันว่าไม่เคยมีใครสามารถจะจับมันได้เลย ที่สำคัญมันยังคอยทำลายที่ตักด้วย ร้านนี้จึงได้กำไรไง" "อ้าวจริงเหรอเนี่ย?" "จริงสิ ว่ากันว่าอีกนะว่า มันมีท่าไม้ตายเป็นน้ำวน แต่ว่ายังไม่เคยมีใครเห็นมันใช้เลย ฉันก็พึ่งเคยเห็นนี่แหละ" "โห ขนาดนี้เห็นกับตา ไม่เชื่อก็ต้องเชื่อแล้วล่ะ" "แต่น่าเสียดายนะที่พี่สาวคนนี้ต้องมาแพ้ให้กับไอ้ตัวนี้น่ะ แต่มาได้ขนาดนี้ก็เก่งล่ะนะ" เสียงคนเริ่มพูดดังขึ้น "คนพวกนี้นี่..." นันน่าร์เริ่มรู้สึกรำคาญ "ไม่สิมันต้องมีวิธีสิ" เธอคิดอย่างนั้นแล้วก็มีแรงใจขึ้นมา เธอรวบรวมสมาธิแล้วหลับตาลงช้าๆ
ตอนนี้แม้รอบๆตัวของนันน่าร์จะมีเสียง แต่เธอก็ไม่สนใจราวกับว่าคนพวกนั้นไม่มีตัวตน ใจของเธอจ้องไปที่ปลาทองเท่านั้น ซึ่งมันคงอยู่ในส่วนใดส่วนหนึ่งของกระแสน้ำวน เธอใช้เวลานานพอควร จนคนทั้งหลายพากันคิดว่าเธอถอดใจไปแล้ว แต่เธอกำลังหาช่องทางอยู่ "เห็นแล้ว!!!" นันน่าร์อุทานขึ้น พร้อมกับทุกสายตาที่จ้องมาด้วยความตื่นเต้น ไวปานสายฟ้า เธอจุ่มที่ตักลงไปในกระแสน้ำวนอย่างรวดเร็ว เจ้าปลาทองที่กำลังจวนตัวมันก็กำลังจะหมุมตัวเป็นสว่านเพื่อเจาะที่ตักให้ทะลุตามข่าวลือ "เสร็จฉันล่ะ!" นันน่าร์อาศัยช่วงที่มันกำลังหมุนตัวเป็นสว่านพลิกที่ตักช้อนเข้าที่ใต้ตัวของมันแล้ววักขึ้นมามจากกระแสน้ำวน "ชิมัตตะ!!!" ปลาทองคิด แล้วมันก็ถูกชูขึ้นเหนือน้ำแล้วดิ้นตะแหน่วตะแหน่ว ท่ามกลางเสียงโห่ร้องดีใจของผู้คนที่ยินดีและตื่นเต้นจากการตักปลาได้ของนันน่าร์ "ปลาในตำนานถูกสยบแล้ว" "เทพธิดาปลาทอง" "เทพธิดาปลาทอง" "ไชโย! เทพธิดาปลาทอง" เสียงไชโยโห่ร้องดังขึ้นให้กับนันน่าร์ที่ได้รับฉายาว่า "เทพธิดาแห่งความรัก" เอ๊ย "เทพธิดาปลาทอง" อีกทั้งเจ้าของร้านตักปลาทองยังให้รางวัลเงินจำนวนมากอีกด้วย
สเตลล่ามือถือตุ๊กตาที่ยิงได้ข้างหนึ่ง สายไหมข้างหนึ่ง ลิซ่านั้นถือหน้ากากจิ้งจอกกับแอปเปิ้ลเชื่อมสองไม้ นันน่าร์ถือถุงปลาทองทั้งสองมือถุงใหญ่ๆ "ให้ฉันช่วยไหมคะ? คุณนันน่าร์" ลิซ่าถามเพราะมือของเธอว่างที่สุด และเห็นของนันน่าร์ที่นันน่าร์หิ้วแล้วน่าจะหนัก "ไม่เป็นไรค่ะ แค่นี้เอง" นันน่าร์ตอบกลับอย่างสบายพร้อมทั้งยกถุงโชว์ให้ดูว่าไม่หนัก "งั้นเหรอคะ" ลิซ่าเห็นก็ยังทึ่งว่านันน่าร์มีความสามารถหลากหลาย "แต่ก็สุดยอดจริงๆนะ นันน่าร์ ฉันไม่อยากเชื่อเลยว่าเธอจะตักปลาทองเก่งขนาดนี้" สเตลล่าชม ลิซ่าเลยพูดต่อว่า "นั่นสิคะ ผิดกับรูปลักษณ์ภายนองเลยนะคะ" นันน่าร์ยิ้มแล้วบอกว่า "เขาถึงบอกว่าอย่าดูคนที่ภายนอกไงคะ" แล้วเธอก็เอียงคอยิ้มเล็กน้อย "ว่าแต่ข้างหน้ามีอะไรกัน?" สเตลล่าถามขึ้น "งานประกวดค่ะ" นันน่าร์ตอบ "สายตาเธอดีขนาดนั้นเลยเหรอ?" "ก็ไม่เท่าไหร่หรอกค่ะ" นันน่าร์ตอบอย่างถ่อมตน "เก่งหลายด้านจังนะคะ คุณนันน่าร์เนี่ย" ลิซ่ากล่าวชม "ว่าแต่ทำไมมันดูวุ่นวายจังล่ะ? แล้วเฮลิออสที่มากับพวกเราหายไปไหนแล้วล่ะ" สเตลล่าถามขึ้นทันทีที่เธอนึกได้ว่าน้องชายเธอหายไป ลิซ่าเองก็ดูลุกลี้ลุกลนที่ตนพึ่งนึกได้ "นั่นสิคะ ทำไงดี?" นันน่าร์ทำท่าเหมือนนึกอะไรบางอย่างออก แล้วพูดว่า "ก็คงอยู่แถวนี้แหละค่ะ ไม่ต้องห่วงหรอกค่ะ" แล้วเธอก็ยิ้มขึ้นมาอย่างขำขัน โดยที่สเตลล่ากับลิซ่าไม่ได้สังเกตเห็น
"การประกวดในครั้งนี้ในที่สุดก็มาถึงรอบสุดท้ายแล้วนะครับ ตอนนี้เราเหลือผู้เข้าแข่งขันเพียงสองคนเท่านั้น คือ หมายเลขหนึ่งกับหมายเลขสอง!!!" เสียงประกาศดังขึ้นพร้อมกับเสียงโห่ร้องในงาน ส่วนมากก็มีแต่เสียงของผู้ชาย "งั้นตอนนี้ของเชิญหมายเลขหนึ่งได้เลยครับ ขอเชิญพบกับสาวผู้มาพร้อมกับความสวยงาม มิสอามาร่า!!!" สิ้นเสียงประกาศ ทุกคนก็เงียบสงบรอดูว่าจะมีสิ่งใดมาเซอร์ไพรซ์พวกเขา
เป็นผู้หญิงสาวสวยในชุดกี่เผ้าสีแดงเพลิง ดวงตาที่คมกริบราวกับบาดลงไปในจิตใจของคนที่เห็นช่างดูเย้ายวน อีกทั้งชุดกี่เผ้าทีโชว์ให้เห็นเรียวขาที่งดงามของเธอนั้น ทำให้ชายหนุ่มหลายคนต่างกรูไปที่ใส่คะแนน "ใจเย็นครับ ใจเย็นๆ" เสียงของกรรมการที่นับคะแนนดังขึ้น พร้อมทั้งเข็มกลัดที่ติดไปที่หมายเลขหนึ่งจำนวนมากมาย อามาร่าเดินอย่างมั่นใจในความงามของตน เธอเดินไปที่หน้าเวทีแล้วเรียกคะแนนด้วยการส่งจูบให้กับเหล่าผู้ชม ซึ่งก็ทำให้หัวใจของเหล่าชายหนุ่มละลายไปได้ จากนั้นเธอก็เดินกลับไปที่หลังเวที
"เอาล่ะครับให้คะแนนได้" เหล่าหนุ่มๆต่างไปให้คะแนนกับอามาร่าจนจำนวนเข็มกลัดติดนั้นมีมากกว่าที่พื้นที่ให้ติดซะอีก
"ต่อไปก็เป็นหมายเลขสองครับ ขอเชิญทุกท่านพบกับสาวผู้มากับเสียงกระดิ่ง มิสเฮลิเบล!!!"
เหมือนเดิม ทุกคนต้องเงียบรออย่างใจจดใจจ่อว่าจะมีอะไรออกมา แล้วก็มีสาวน้อยในชุดเมดหูแมวออกมาคนหนึ่ง
ทันทีที่เธอออกมา เสียงโห่ร้องก็ดังไปทั่วงานเลยทีเดียว อาจจะเรียกว่าเป็นความโกลาหลของงานเลยก็ว่าได้
"เอ๋???" เฮลิเบลคิดในใจ แต่เธอก็ยังคงเดินต่อไปตามแบบที่ถูกสอนมา เธอเดินไปที่หน้าเวที แล้วพูดขึ้นว่า "ยะ...ยะ...ยะ...ยินดีต้อนรับกับบ้านค่ะ พะ...พะ...พี่...ชาย" แล้วเธอก็ก้มหน้าหลบด้วยความเอียงอาย เพราะเธอก็แค่ทำตามที่ถูกสอนมาเท่านั้น แต่พอมาพูดจริงๆกลับรู้สึกว่ามันน่าอายมากขนาดนี้ เลยก้มหน้าหลบแล้วหลับตาลง
ทันทีที่เธอพูดจบ ทุกคนก็เงียบไป แต่ไม่นาน เหล่าชายหนุ่มต่างก็โห่ร้องด้วยความดีใจ "น่ารักจัง" "โอ้ น้องสาวๆๆๆ" ฯลฯ ตามแต่จะพูดมากัน ซึ่งเฮลิเบลเองก็ดูเหมือนจะแปลกใจที่พวกชายหนุ่มพวกนี้กลับชอบอาการแบบนี้ แต่เธอก็ได้แต่ยิ้มตอบรับเสียงโห่ร้องด้วยความดีใจของทุคนเท่านั้น แล้วเธอก็ก้มหน้าก่อนที่จะหันหลังกับ
ด้วยความที่พึ่งเคยใส่ส้นสูงทำให้เธอสะดุดเท้าตัวเอง "ว้าย!" เสียงร้องดังขึ้นก่อน เธอจะล้มลง
"อูย...เจ็บจัง" เฮลิเบลที่ล้มลงอยู่ในที่นั่งชันเข่าก้มไปข้างหน้าเหมือนกับคล่อมอะไรบางอย่างไว้ มีซ้ายของเธอจับที่ขาอ่อน
ด้วยความสั้นของกระโปรง ทำให้เห็นกกน.สีขาวบริสุทธิ์ อีกทั้งหางของเธอยังส่ายไปมาเหมื่อนกับมันขยับได้จริงๆ ทำให้เกิดเสียงกระดิ่งดังด้วย
เหล่าชายหนุ่มต่างโห่ร้องขึ้นดังกระหึ่ม ราวกับว่าพวกเขาได้ของขวัญอันสำคัญจากสวรรค์งั้นแหละ "โอ้ เฮลิเบลจังสุดยอดเลย" "อย่างน้อยแค่ได้เห็นอย่างนี้ก็ตายตาหลับแล้ว" "เฮลิเบลๆๆ" เสียงเชียร์ก็ยังคงดังกระหึ่มต่อไป
"เอาล่ะครับ ได้เวลาให้คะแนนแล้ว เชิญลงคะแนนได้" เสียงประกาศสิ้นสุดลง เหล่าชายหนุ่มต่างพากันไปติดเข็มกลัดให้คะแนนกับเฮลิเบลเหมือนกับนัดกันไว้ แน่นอน ว่ามันเป็นเข็มกลัดจากคนหนุ่มทั้งงาน
"ตอนนี้เราก็ได้ผู้ชนะแล้วนะครับ คิดว่าคงเดาได้กันอยู่แล้ว ผู้ชนะคือ..." ผู้ประกาศเว้นระยะนิดหนึ่ง เหล่าผู้ชมต่างเชียร์เป็นเสียงเดียวกันว่า "เฮลิเบลๆๆๆๆ" "ผู้ชนะคือ...เฮลิเบลคร้าบบบบ!!!" สิ้นสุดเสียงประกาศ แสงไฟก็ส่องไปที่เฮลิเบล "งั้นขอมอบรางวัลให้กับผู้ชนะด้วยครับ" จากนั้นก็เป็นการมอบรางวัลเป็นเงิน สามแสนสำหรับที่หนึ่ง สองแสนห้าหมื่นสำหรับที่สอง
ด้วยเหตุนี้ สาวเมดหูแมวเฮลิเบล ผู้คนจึงขนานนามของเธอว่า "เทพธิดาแห่งความโกลาหล"
เฮลิเบลรับรางวัลแล้วก็ไปหาคนที่พาตนมายังการแข่งขันทั้งสองพร้อมทั้งกล่าวขอบคุณ "ขอบคุณมากค่ะที่ชวนฉันมา ส่วนเงินรางวัล..." เธอกำลังจะพูดแต่มิสออร์ดีลกลับยิ้มแล้วบอกว่า "นั่นมันเป็นเงินของเธอ เพราะเธอได้มันมาด้วยความสามารถของตัวเอง" "แต่ว่า..." "ฉันก็แค่ดึงความสามารถของเธอออกมาเท่านั้นเอง ฉันไม่ได้ทำอะไรเลย แค่ฉันเห็นเธอมีความสุขกับมันฉันก็พอใจแล้วล่ะ ดังนั้นเงินน่ะเธอเอาไปเถอะ" มิสออร์ดีลบอกจุดประสงค์ของตัวเอง เฮลิเบลได้ยินแล้วก็คิดว่า "ไม่น่าเชื่อว่าในโลกนี้ยังมีคนที่ไม่เห็นแก่เงิน" แล้วเธอก็รู้สึกว่าผู้หญิงที่อยู่ตรงหน้าแม้จะทำตัวแปลกๆ แต่เธอนั้นเป็นคนดีคนหนึ่ง และทำไปโดยไม่หวังสิ่งตอบแทน เธอจึงรู้สึกเคารพและรู้สึกของคุณอย่างจริงจัง "ขอบคุณมากๆค่ะ มิสออร์ดีล คุณจูโด้ งั้นฉันขอตัวก่อนนะคะ" แล้วเธอก็ก้มตัวให้อย่างนอบน้อม ก่อนที่จะเดินจากไป
หลังจากที่ออกไปแล้ว จูโด้พูดขึ้นว่า "แหม...เป็นคนดีผิดคาดนะครับเนี่ย" มิสออร์ดีลก็พูดขึ้นบ้างว่า "ก็นะ คนเรามันก็มีทั้งด้านดีทั้งด้านไม่ดีนั่นแหละ มันก็เหมือนกับเหรียญที่มีสองด้าน มันก็ขึ้นอยู่กับว่าด้านไหนมันจะออกเยอะกว่ากัน อีกอย่างที่ฉันทำไปนี่ก็เพื่อความสุขของฉันที่ได้เห็นเด็กๆมีความสุขน่ะ ถ้าหากช่วยพวกเขาได้ล่ะก็ ถึงฉันจะลำบากเพียงใดฉันก็ยอม หากพวกเขาจะมีอนาคตที่ดีแล้ว ฉันที่เป็นผู้ใหญ่ขอยอมลำบากล่ะ" แล้วเธอก็ยิ้ม จูโด้ได้ยินก็ยิ้มด้วยความเคารพ "คงงั้นสินะครับ จุดประสงค์ของพวกเราเป็นอย่างนี้จริงๆด้วย"
สาวน้อยชุดเมดหูแมวเดินทางเข้ามาในที่มืดๆที่หนึ่ง ดูเหมือนว่าเธอจะหลงทางเอาซะแล้ว ไม่ว่ามองไปทางไหนก็มีแต่ความมืด เธอจึงเดินไปตามความรู้สึกเท่านั้น จนในที่สุด เธอก็ไปพบกับรูปปั้นเทพธิดาองค์หนึ่งเข้า ที่ฐานของรูปปั้นดูเหมือนจะมีอักษรอะไรบางอย่างเขียนไว้ แต่ความมืดทำให้เธอมองไม่เห็น "มาทำอะไรตรงนี้หรือคะ?" เสียงหญิงสาวคนหนึ่งถามขึ้นข้างหลังขอลเฮลิเบล เธอจึงหันไปหาต้นเสียงก็พบกับผู้หญิงคนหนึ่งยืนอยู่
ถึงแม้จะอยู่ในความมืด แต่เฮลิเบลกลับรู้สึกว่าเธอสามารถมองเห็นเธอคนนั้นอย่างชัดเจน เธอเป็นผู้หญิงที่สวยจนไม่น่าจะเป็นมนุษย์บนโลกใบนี้ หากแต่เธอผู้นี้สมควรกับคำว่าเทพธิดาอย่างแท้จริง
"พอดีฉันหลงทางน่ะค่ะ คุณ..." เฮลิเบลทำท่าเหมือนจะถามชื่อของเธอคนนั้น "ชื่อของฉันไม่สำคัญหรอกค่ะ แต่มีสิ่งที่สำคัญกว่านั้น" เธอพูดขึ้น ซึ่งสร้างความสงสัยให้กับเธออย่างยิ่ง "สิ่งที่สำคัญเหรอคะ?" "ใช่ค่ะ ดูเหมือนว่าชะตาของคุณจะนำพาให้เรามาเจอกันนะคะ" แล้วเธอก็ยื่นอะไรบางอย่างให้กับเฮลิเบล เฮลิเบลก็รับไว้ ก็พบว่ามันเป็นขนนกชนิดหนึ่ง "เอ๋? มันคืออะไรคะ?" "มันก็เป็นขนนกนั่นแหล่ะค่ะ อีกไม่นานคุณก็จะรู้เอง แล้วฉันก็มีอีกของอีกอย่างจะให้คุณด้วยค่ะ" แล้วเธอก็หยิบอะไรบางอย่างออกมา
มันคือคทาเวทย์มนต์ที่มีปีกสีขาวอยู่ตรงส่วนปลาย
"ฉันว่ามันเหมาะกับคุณในตอนนี้นะคะ เพราะฉะนั้นอย่างน้อยตอนนี้ก็รับมันไว้เถอะค่ะ" เธอกล่าวแล้วยื่นคทาให้ ถึงแม้เฮลิเบลจะรู้สึกแปลกๆ แต่ก็รับมันมาแบบขัดขืนไม่ได้ "ขอบคุณค่ะ" เธอกล่าวขอบคุณเธอคนนั้น "แล้วคุณเป็น..." ยังพูดไม่ทันจบ เธอคนนั้นก็บอกว่า "ฉันเป็นเทพธิดาที่ยิ่งใหญ่ที่สุดของดาวดวงนี้ ฉันคอยเฝ้าจับตามองผู้คนมานักต่อนักแล้วค่ะ รวมถึงตัวคุณด้วย" เฮลิเบลท่าทางตกใจรีบพูดว่า "งั้นคุณก็..." แต่เธอคนนั้นก็พูดก่อนว่า "ไม่ต้องห่วงค่ะ แล้วทุกอย่างมันจะดีเอง" เธอพูดจบแล้วเธอก็หายตัวไปต่อหน้าต่อตา
"เธอคงเป็นเทพธิดาจริงๆสินะ" เฮลิเบลพูดแล้วยิ้ม แล้วดูของในมือของตนที่ได้รับมา เธอก็รู้สึกเวียนหัว แล้วล้มลงไป
เฮลิออสตื่นขึ้นในห้องนอนของเขา ก็พบว่ามันเป็นเวลาที่ดึกมาก "ฝันไปงั้นเหรอ?" เขาคิด "แต่มันเหมือนจริงมาก" แล้วเขาก็รู้สึกว่ามือของเขาถืออะไรบางอย่างไว้ "ไม่จริงน่า..."
สิ่งที่เขาถือนั้นคือขนนกกับไม้คทาเวทย์มนต์นั่นเอง!!!
แก้ไขครั้งสุดท้ายโดย vodooking1 เมื่อ 2013-1-17 15:30
Wing of Destiny ตอนที่ 7 เทพธิดาแห่งความรัก เทพธิดาแห่งความโกลาหล และเทพธิดาที่ยิ่งใหญ่ที่สุด
[IMG]