ตอนก่อนๆปฐมบทแห่งการเริ่มต้น - The Evil Kid [นิยาย-00]ปฐมบทแห่งการเริ่มต้น - The Evil Kid [นิยาย-01ปฐมบทแห่งการเริ่มต้น - The Evil Kid [นิยาย-02]ปฐมบทแห่งการเริ่มต้น - The Evil Kid [นิยาย-03]ปฐมบทแห่งการเริ่มต้น - The Evil Kid [นิยาย-04]
เพิ่งเคยเขียนเป็นครั้งแรกเรื่องแรก ขออภัยด้วยหากน่าเบื่อไม่สนุก
ก่อนอ่านขอบอกก่อนว่าผมลงที่ละไม่ยาวมากนะเพื่อความไม่คี่เกียด55
ความเดิมตอนที่แล้ว: เซโร่ได้เปลี่ยนร่างกลายเป็นปีศาจโดยสมบูรณ์และได้โค่นเสือร้ายลงได้...
หลังจากกลับร่างเดิมแล้วเซโร่ก็เริ่มรู้สึกเหมือนมีอะไรบางอย่างไหลเวียนอยู่ภายในร่างกายเขาจึงคิดว่าอาจจะเป็นพลังเวทย์ก็ได้จึงลองใช้เวทย์มนต์ดูโดยที่ยังไม่รวบรวมอะไรเลยเพียงแค่เค้าแบมือและรีดพลังนั้นนิดหน่อยลูกไฟสีดำนิลกาฬก็โผล่มาอยู่ในมือของเขาแล้ว เซโร่จึงกำมือเพื่อให้มันหายไป ในระหว่างเดินกลับบ้านเขาก็เดินคิดอยู่คนเดียวว่า หนังสือบางเล่มก็เชื่อไม่ได้สินะ เพราะเซโร่เพิ่งอายุ 9ขวบแต่ก็มีพลังแล้วแต่ในหนังสือบอกว่า12ขวบไม่ใช่เหรอ?
หลังจากนั้นก็ผ่านมาได้ 3ปีเซโร่และลิซ่านั้นก็ยังมาพบกันที่น้ำตกเสมอๆจนความสัมพันธ์ของทั้ง2นั้นมันมากกว่าคำว่าเพื่อนไปแล้ว ซึ่งต่างฝ่ายต่างก็ไม่รู้ว่าอีกฝ่ายนั้นก็มีใจให้ตนเหมือนกัน
จนวันหนึ่งเป็นวันที่ธรรมดาเหมือนทุกๆวันของทั้งคู่ที่จะต้องมาพบกันที่น้ำตก แต่ว่าลิซ่า...สาวน้อยผมทอง
หน้าตาสะสวยดวงตากลมโตสีฟ้า แต่ข้างในดวงตาสีฟ้าคู่นั้นมันดูหม่นหมองบดบังความน่ารักของเธอไปสิ้น
ลิซ่าเดินมาหาเซโร่ที่น้ำตกเหมือนปกติพร้อมกับมีเรื่องที่จะมาบอกเซโร่เซโร่รู้สึกได้ถึงความไม่ปกติและความหม่นหมองของลิซ่าที่บ่งบอกออกมาทางดวงตาและสีหน้าเซโร่จึงถามว่า “ลิซ่า วันนี้เจ้าเป็นอะไรไป ดูไม่ค่อยร่าเริงเลยนะ”
ลิซ่าสะดุ้งเมื่อเซโร่ถาม เหมือนกับว่ามันเป็นหนามแหลมที่เข้ามาทิ่มแทงจิตใจของลิซ่า“อ่อ อ้อ เปล่าๆไม่มีอะไร”
ลิซ่าตอบกลับพร้อมทั้งพยายามปั้นหน้ายิ้มเพื่อเซโร่ “งั้นก็ดีแล้วข้าจะได้ไม่ต้องเป็นห่วงเจ้า” เซโร่ตอบกลับลิซ่าพร้อมทั้งเอามือลูบหัวและยิ้มให้ลิซ่าอย่างอ่อนโยน ลิซ่ารับรู้ได้ถึงความอ่อนโยนนั้นพร้อมกับรู้สึกผ่อนคลายอย่างบอกไม่ถูกเธอจึงไม่กล้าบอกกับเซโร่เรื่องที่ว่า....เธอจะไปเรียนต่อโรงเรียนเวทย์มนต์ที่เมืองหลวง....
วันนั้นทั้งวันเซโร่และลิซ่าได้แต่นั่งมองฝูงปลาแหวกว่ายผ่านคลื่นวารีที่กระทบกับโขดหินลิซ่านั่งมองพวกมันพร้อมกับยิ้มเจื่อนๆนิดนึงซึ่งมีเซโร่คอยนั่งข้างๆโดยที่เซโร่ไม่ได้มองฝูงปลาเลยแต่กลับมองที่ลิซ่าตั้งแต่แรกแล้ว
ซักพัก ลิซ่าก็เอ่ยขึ้นว่า “นี่ เซโร่เจ้าว่ามั้ย” “อะไรเหรอ?”เซโร่สะดุ้งนิดหน่อยพร้อมกับหันขวับไปมองฝูงปลาอย่างร้อนรน
“พวกปลานี่มันดีจังน้า... อยากไปที่ไหนก็ได้ไม่ต้องมีใครมาคอยบังคับไม่ต้องมีกรอบมาขังไว้” ลิซ่าพูดขึ้นมาลอยๆเหมือนกับประชดให้กับชีวิตตนเอง “อ-อืม” เซโร่ตอบโดยไม่ได้คิดอะไรเพราะเขามัวแต่แอบชะเง้อมองลิซ่านิดหน่อย
“แถมพวกปลามันยังมีสีสันน่ารักอีกด้วย” ลิซ่าก็ยังพูดมาลอยๆออกมาเหมือนเดิม“อ-อืม” เซโร่ตอบแบบเดิมโดยไม่สนใจที่ลิซ่าพูดซักเท่าไหร่นักเพราะมัวแต่นั่งจ้องชะเง้อมองลิซ่าอยู่แบบเดิม “...แล้วเจ้ารู้มั้ยว่าข้ารักเจ้านะ เซโร่...” ลิซ่าพูดเบาๆเหมือนเหมือนว่าเธอจะตั้งใจพูดแบบนั้นเอง“อ-อะไรนะ เมื่อกี๊เจ้าพูดว่าอะไรนะ ข้าไม่ได้ยินเลย”เซโร่พยายามถามเพราะเขาได้ยินไม่ค่อยชัด “เปล๊า..ไม่มีอะไรหรอก ไม่ฟังเองนี่...แถมคนอะไร๊จ้องแต่หน้าข้า ยังกะจะกินเลือดกินเนื้อข้าแน่ะ” เซโร่ได้ยินดังนั้นก็ปฏิเสธทันทีพร้อมกับอาการหน้าแดง“ข-ข้าเปล่ามองนะ” พร้อมทั้งหันขวับไปมองฝูงปลาต่อซึ่งไม่รู้ว่ามันหายไปไหนแล้ว“คิกๆๆ เจ้านี่น้าเซโร่” ลิซ่าหัวเราะเซโร่เพราะอาการของเซโร่มันไม่เนียนเลยถึงแม้ว่าตอนนี้ลิซ่าจะยังยิ้มอยู่แต่ข้างในจิตใจของเธอแล้วมันช่างปวดร้าวราวกับจะแตกออกเป็นเสี่ยงๆ เพราะเธอคิดว่าวันพรุ่งนี้...เธอจะได้พบกับเซโร่อีกหรือเปล่า.... หลังจากเวลาผ่านเอื่อยเฉื่อยไปจนเกือบจะเย็นแล้วและดูเหมือนวันนี้ทั้งสองจะอยู่นานกว่าปกติที่ผ่านๆมา แต่สำหรับทั้ง2มันช่างเป็นเวลาแสนสั้นยิ่งนัก ดังที่เคยมีคนกล่าวไว้ว่า ‘เวลาแห่งความสุขมักจะผ่านไปเร็วเสมอ’
เมื่อถึงเวลาที่ทั้งสองคนจะต้องแยกย้ายกลับบ้านของตนเซโร่ได้เดินไปส่งถึงทางลับของลิซ่าที่ลิซ่าใช้เดินมาหาเซโร่ทุกวันเมื่อถึงที่ๆเซโร่ไม่ควรจะไปแล้วเพราะมันจะเข้าไปใกล้เขตคฤหาสน์ของลิซ่าลิซ่าหันกลับมาพูดกับเซโร่ว่า
“เซโร่ วันนี้สนุกมากเลยล่ะข้าจะไม่มีวันลืมวันนี้เลย และก็...ลาก่อนนะ...เซโร่...แล้วเจอกันใหม่นะ...”
จากนั้น ลิซ่าก็หันหน้ากลับไปพร้อมกับวิ่งอย่างสุดแรงเพราะไม่อยากให้เซโร่ได้เห็นว่าตัวเธอเองนั้น..กำลังร้องไห้...
เมื่อเห็นว่าลิซ่ากลับบ้านแล้วเซโร่ก็เดินกลับบ้านบ้าง โดยที่เขารู้สึกเหมือนว่าจะไม่ได้เจอลิซ่าอีกเพราะคำสุดท้ายที่ลิซ่าพูดนั้น มันบ่งบอกถึงการลาจาก ถึงแม้ลิซ่าจะพูดเบาๆแต่มันยังดังก้องในจิตใจของเซโร่อยู่ เพราะที่ผ่านๆมาลิซ่าไม่เคยพูดคำว่าลาก่อนเลย เพราะลิซ่าเคยบอกว่า ถ้าพูดว่าลาก่อนมันเหมือนว่าเราจะไม่ได้พบกันอีก เธอจึงไม่เคยพูดคำๆนี้กับเซโร่เลย แต่วันนี้เธอกลับพูดคำว่าลาก่อนกับเซโร่พร้อมทั้งวันนี้เธอมีสีหน้าเศร้าสร้อยด้วย
เซโร่ได้แต่หวั่นใจพร้อมทั้งภาวนาอย่าให้เป็นเหมือนที่เค้าคิดเลย....
ย้อนไปเมื่อวานก่อนหลังจากที่ลิซ่ากลับมาจากการไปพบกับเซโร่พ่อของเธอเรียกลิซ่าให้ไปหาพร้อมทั้งบอกว่าจะส่งเธอไปเรียนที่โรงเรียนเวทย์มนต์ที่เมืองหลวงวันพรุ่งนี้ตอนเย็นและให้เธอไปเก็บของรอ ลิซ่าพยายามปฏิเสธเพราะเธอไม่อยากไปไหนทั้งนั้นแต่พอเธอก็ไม่ฟังความคิดเห็นของลูก และพูดว่า “เพราะไอ้เด็กหนุ่มสถุลชั้นต่ำนั่นสินะ...”ลิซ่าหน้าชาเหมือนโดนตบพร้อมกับตะโกนกลับไปว่า“เซโร่ไม่ใช่คนสถุลนะ!” “เห...ชื่อเซโร่งั้นเหรอ” พ่อของลิซ่าพูดอย่างเจ้าเล่ห์
“น..นี่พ่อจะทำอะไรกับเซโร่น่ะ” ลิซ่าเริ่มสีหน้าไม่ดีเพราะเค้ารู้ว่าพ่อของตนนั้นมีนิสัยอย่างไร“เจ้าไม่ต้องยุ่ง เรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับเจ้า!” พ่อของลิซ่าเน้นเสียงพร้อมทั้งไล่ให้เธอไปนอนลิซ่าร้องไห้น้ำตาไหลพรากวิ่งกลับห้องนอนของตนพร้อมทั้งน้ำตาที่อาบแก้มเธอไม่อยากพูดอะไรกับพ่อของเธอแล้ว เพราะพ่อของเธอเป็นคนหัวแข็งคิดจะทำอะไรต้องทำให้ได้
ลิซ่าจึงได้แต่นั่งร้องไห้ภายในห้องนอนของตนอยู่คนเดียวจนเผลอหลับไป...
โปรดติดตามตอนต่อไป
แก้ไขครั้งสุดท้ายโดย ganauou เมื่อ 2013-1-15 20:54
แก้ไขครั้งสุดท้ายโดย vodooking1 เมื่อ 2013-1-17 15:27
แก้ไขครั้งสุดท้ายโดย vodooking1 เมื่อ 2013-1-17 15:27
ปฐมบทแห่งการเริ่มต้น - The Evil Kid [นิยาย-05]
