มู้ระบายอารมณ์ ช่วงนี้คนเขียนกเครียดเหมือนกัน ตื่น 6โมงตอนตี4หรือไม่ได้นอนเลย ซึ่งเป็นงี้มาจะสองอาทิตย์ละแหละ บอกตามตรงช่วงนี้เครียดมากหงุดหงิดง่าย ของขึ้นแทบทุกวันเลยอ่ะน่อ ชีวิตมหาลัยมันเครียดจริงๆ ใครว่านิเทศเรียนง่ายตูจะบวกให้!!
หลายๆคนอ่านพอตนิยายผม แล้วพูดเสียงเดียวกันเลยว่า แนวเครียดๆ ออกแนวมืดมน ม่างมีหลักการไปไหม ก็นะสมองผมได้รับความเครียดมาเยอะก็เลยเขียนเป็นแต่แนวเครียดล่ะมั้ง หรือว่าตูชอบแนวเครียดเองก็ไม่รู้ แต่ก็ยอมรับแหละ เคยพยายามจะเขียนไรไม่เครียดเหมือนกันนะ แต่มันชอบตันน่ะเลยไปไม่จบซะที แต่พอเขียนแนวเครียดแล้วเขียนง่าย (ฮา) แต่ก็นะแนวเครียดๆเหมือนเป็นตราการค้าส่วนตัวไปแล้วอ่ะ คนมองมาว่าผมเป็นพวกชอบเขียนแนวนี้ไปแล้วล่ะมั้ง แต่บอกไว้ก่อนตัวจริงผมไม่เครียดละ ชิลโคตรๆตัวจริงผม
แกเขียนอธิบายยังอ่ะ เห็นภาพเลย(บางคนเขาว่างั้น)
บางคนถามเรื่องวิธีเขียนของผมที่มันอธิบายยิบสุดๆ เขียนซะจนเห็นภาพ ถ้าหากว่าเขียนนิยายสายมืดก็คงไม่ต้องจินตนาการกันเลยอ่ะว่าตัวเอกกำลังทำอะไรกันสินะ ก็ไม่มีไรมากนะครับ เพราะผมเริ่มจากความอยากลองเขียนนิยายแล้วพอเริ่มฝึกการเขียนผมก็เริ่มจากการหัดอธิบายสิ่งต่างๆที่คิดว่ามันสำคัญๆกับเรื่องออกไป เอาแค่ที่คิดว่ามันสำคัญอ่ะนะ แล้วก็สิ่งที่กำลังเกิดขึ้นก็อธิบายมันออกมาให้หมด เวลาผมเขียนในหัวผมจะมีอนิเมะเรื่องนึงฉายอยู่ตลอด นั่นก็คือเรื่องที่ผมกำลังเขียนยังไงล่ะ แล้วผมก็เขียนตามไอ้อนิเมะที่เล่นได้รอบเดียวในสมองออกมาเป็นตัวหนังสือ นิ้วมือขยับไปตามเฟรมภาพที่กำลังฉาย เสียงตัวละครได้นักพากษ์ชื่อดังมาให้เสียงด้วยนะเออ (ฮา) ซึ่งเรื่องเปิดตัวคลับอย่าง Independenceอาจเป็นตัวอย่างที่ดีเลยล่ะมั้ง เพราะมันเขียนแล้วเหมือนอารมณ์พวกสงครามโลก ดูมีหลักการ(ทั้งๆที่ม่างไม่มีเลย) เครียด แต่ก็แฝงความไร้สาระไปจะได้ไม่เครียด โดยเฉพาะคนอ่าน โดยเรื่อองนี้ผมว่าผมเขียนได้โอเคแล้วล่ะ (ถึงจะคนอ่านน้อยกะเถอะ)
เขียนผิดเขียนตก เขียนหล่น
อาการพวกนี้มันมาจากการที่ผมต้องรีบพิมพ์ตามไอ้ที่อยู่ในสมองนั่นแหละ เพราะต้องตามมันให้ทัน หยุดมือแทบไม่ได้ แถมตอนพิมพ์ถ้าโดนกวนปุ๊บ ท่านจะพบกับเทพพระเจ้าพิโรธ ถึงขั้นต้องแขวนป้ายห้ามรบกวนไว้หน้าห้องเลยล่ะ แถมพอพิมพ์ไปแล้วขี้เกียจมาตรวจคำผิด เพราะไม่อยากอ่านฝีมือตัวเอง เลยไม่รู้หรอกสนุกป่าวอ่ะนะ (ฮา) แต่บางคนบอกสนุก ก็เหมาเอาเป็นมันสนุก เรารู้แค่ไอ้ในหัวเราอ่ะสนุก ยิงกันมันส์เลย
พอตเรื่องแกไปคิดมาจากไหน
ที่จริงแล้วเรื่อง Independence เป็นพอตจากนิยายเรื่องอื่นที่ผมคิดเอาไว้ เอามาดัดแปลง ซึ่งเรื่องนั้นจะโหด เถื่อนดิบ แล้วยังแฝงฉากเรื่องเพศไว้เยอะมาก เรื่องเพศเนี่ยไม่ได้หมายถึงเพศตรงตามความหมายนะ แต่มันหมายถึงเรื่องอย่างว่าเลยล่ะ เนื้อเรื่องมันก็ว่าด้วยสงครามยุคอนาคต หลังจากมนุษย์เสียดาวโลกไปแล้ว ประมาณว่าถึงกุไม่มีโลกเดิมอยู่ กุก็ยังรวมตัวกันไม่ติด สงครามมันหยั่งรากลึก นั่นแหละ แต่เนื้อหาจริงๆก็จะไปอยู่กับพวกสัตว์ประหลาดนอกโลกซะมากกว่าไม่ได้เน้นสงคราม ว่าตามหลักแล้วเรื่องต้นแบบอ่ะเครียดว่านี้อีกมั้ง ที่แรกอ่ะะจะเขียนเรื่องนั้นแต่กลัวสาวๆไม่ปลื้ม เพราะว่ามันมีฉากล่อแหลม 18+ เยอะมาก เพราะตอนคิดพอตมัน ผมนั่งอ่าน LN(ไลท์โนเวล)สายมืดอยู่ด้วยแหละนะ ฮ่าๆ นอกเรื่องไปหน่อย การคิดพอตของผมมันก็ง่ายๆนะ ดูมันเขาไป ดูเมะ ดูหนัง เดินทางไปนู่น มานี่ เล่นเกม ดูเมะสายมืด เล่นเกมสายมืด เอาสิ่งต่างๆที่มันเข้ามาในสมองมาใส่รวมลงหม้อ เติมน้ำเข้าไป(จินตนาการ) ติดไฟ(เริ่มมีการปรับแต่ง) แล้วรอให้มันสุก(คิดให้มันเป็นเรื่องเป็นราว) เอาใส่จาน(เริ่มเขียน) แล้วก็ไปเอาตั้งโต๊ะรอคนมากิน(รอคนมาอ่าน)
แล้วทำไมนิยายแกต้องมี 18+ ในพอตทุกเรื่อง แล้วทำไมแกต้องตัดออกตอนเขียนจริง
เพราะผมหืน่ ไม่ช่ายล้อเล่น เพราะผมคิดน่ะ ว่าเรื่องพวกนี้มันเป็นเรื่องปกติโคตรๆของมนุษย์ ไม่มีทางหรอกที่ตัวเอกมันอยู่ด้วยกันร้อยวันพันปีรักกันปานจะกลืนกินมันจะไม่ *กันดั้มยิงบีมกัน*(เซ็นเซอร์) กันน่ะ ส่วนที่ไม่เขียนออกมากลัวสาวๆจะรับไม่ได้กัน (เมิงนี่แคร์สาวๆจริง) จริงๆนะ นิยายทุกเรื่องในพอตต้นฉบับ 100% มีฉากอย่างว่าทุกเรื่องแหละ อ่ะยกเว้นไอ้เรื่องภูตรับใช้ไม่มี เรื่องแลกเลยอ่ะที่พอตต้นฉบับไม่มีแบบนี้ (ฮา) แต่นั้นคงเพราะเขียนแต่แนวเครียดด้วยแหละ เรื่องพวกนี้มันเลยตามมาเป็นเงาตามตัว แต่การจะเขียนอะไรพวกนี้มันต้องดูหลายๆอย่างอ่ะนะ สุ่มสี่สุ่มห้าเขียนออกมาเลยไม่ได้ เพราะมันมีทั้งคนที่รับได้และรับไม่ได้ อีกอย่างการเขียนออกมาอาจกลายสภาพเป็นนิยายสายมืดไปโดยสมบูรณ์ซึ่งปกติมันอาจจะสีเทาๆ หรืออาจจะเป็นสีที่สดใส
แกช่วยอธิบายตรงไอ้การทำอาหาร เอ๊ยการคิดพอตใหม่หน่อยดิ๊ ไม่เข้าใจจริงๆ
ก็ง่ายๆครับ ทุกอย่างที่ผ่านเข้ามาในสมอง มันคืดวัตถุดิบชั้นยอด ที่เหลือคือเราต้องเอาทุกอย่างที่มันรวมอยู่ในหัวเรามาผสมกัน ดัดแปลงทุกอย่างให้มันเข้าที่แล้วเริ่มเขียน ใช้เวลาทำทั้งหมดรวม 5 นาที พอตเรื่องพร้อมใช้งาน ของผมนะ 5 นาทีขงแกทำไมไวจังฟร๊ะ แล้วมันได้เนื้อเรื่องแค่ไหนอ่ะ คำตอบก็ ต้นจนจบ แล้วเนื้อเรื่องส่วนสำคัญๆมาก่อน แล้วเราก็มาแตกย่อยเหตุการณ์ออกไปตามขั้นตอน ยกตัวอย่างเรื่องIndependence ของผมแล้วกัน ตอนที่คิดพอต เราคิดแค่ว่า เรื่องที่ไหน เกิดขึ้นอย่างไร กำลังทำอะไรกัน ฉากต่างๆมันจะไหลมาเอง ไหลมาเป็นสายน้ำเลยล่ะ ไม่ว่าจะบ้านเมือง ผู้คน สายลมเสียงนก หรืออะไรก็ตาม ที่เหลือก็เขียนมันออกมา อ่อ แล้วก็เวลาเขียนให้คุณลองหลับตาลงสิ นึกซะว่าคุณอยู่ที่นั่น เวลานั้น มันเกิดขึ้นจริงกับคุณ เดี๋ยวก็เขียนออกมาได้ดีเอง ประมาณว่าเราอยู่ที่นั่นจริงๆอยู่ในเหตุการณ์อ่ะนะ
แล้วปกติ แกเอาพอตนิยายอื่นของชาวบ้านมาใช้ป่ะ หรือคิดเองสดๆ 100%
ถามเยอะ อันนี้ถามกันเยอะ คนอ่านนิยายผมครั้งแรกถามมาแทบทุกคน คุณๆคงคิดว่า ผมไปเอานิยายที่ไหนมาลงรึเปล่าสินะ เปล่าเลย คิดเองหมดแหละครับ เอาทุกขั้นตอนที่เขียนไปแล้วอ่ะแหละมาใช้ ไม่รู้หรอกงานตัวเองดีแค่ไหน เพราะผมตีค่าของมันไม่ได้ ผมทำได้แค่เขียน คนตีค่าคนบอกสนุกคือคนอ่าน ไม่มีสิทธิ์มาโวยว่า เฮ้ย นิยายกุสนุกนะแสรด มาอ่านกันซะ สนุกรึไม่ คนอ่านรึไม่อ่าน ขึ้นอยู่กับคนเขานั่นแหละครับ "เพราะคนตีค่าของผลงานศิลปะคือผู้รับชมมัน มิใช่ผู้สร้างผลงาน" คำพูดนี้คนที่เคยพูดเอาไว้คือ ผมเอง คิดสดๆเมื่อไม่กี่วิฯก่อน (ฮา) "งานเขียนของทุกคนมันก็คืองานศิลปะ ไม่จำเป็นหรอกว่าคนจะต้องอ่านนิยายคุณเป็นล้านคน ขอแค่มีคนอ่านมันเพียงหยิบมือ แล้วเขาชอบมัน แค่นั้นคนสร้างผลงานก็ดีใจแล้ว" คมอีกแล้ว ผลงานโนเนมไม่ได้แปลว่าไร้ค่า หรือไม่สนุก มันแค่ไม่เป็นที่รู้จักของคนหมู่มาก เท่านั้นเองแหละครับ ดังนั้นพอตที่คุณคิดมา มันอาจจะสนุกกว่าที่คุณคิดก็ได้ ตัวเราน่ะประเมิณมันไม่ได้และอย่าไปพยายาม ให้คนอ่านตีค่ามันแทนคุณเท่านั้น อย่าไปคิดว่าผลงานกุมันแย่ว่ะ เขียนห่วย คนอ่านน้อยอ่ะ ทำไม อย่าไปคิด คิดแล้วหมดกำลังใจ เราคิดแค่ เขียนผลงานของตัวเอง ตันก็หยุด ตันก็พัก ผลงานของเราคนที่ตีค่าได้มีแค่คนอ่าน
ไม่ทราบว่าคุณพี่หัดเขียนนิยายมานานแค่ไหน แล้วสรุปคุณพี่อายุเท่าไหร่กันแน่ หลักการจริงพ่อคุณ
ก็นะครับ ผมหัดนิยายตอนเรียน ปวช.1 ตอนนั้นอายุ 15 หนกๆ ปัจจุบันก็ 21 ปี โดยเฉพาะตอนอายุ 17-18 นี่ช่วงไฟแรงเลย เริ่มเขียนลงเว็ปครั้งแรก ช่วงแรกๆมีแต่เพื่อนอ่าน(ฮา) ทำไมหลักการคิดผมมันหลักการ อันนี้ผมก็ตอบไม่ได้อ่ะนะ สงสัยสมองผมประมวลผลแบบนั้นมั้ง(ฮา)
ตอนแกเขียนนิยายฟังเพลงมะ หรือนั่งเขียนเงียบๆ
ฟังแน่นอน ฟังทุกแนว ตั้งแต่เพลงจังหวะสนุกๆ ไปจนเพลงเศร้าๆ แต่!! ฟังวนซ้ำไม่เกิน 3-4 เพลง ทำไมฟังน้อยอ่ะ ก็เพลงมันได้อารมณ์เข้ากะนิยายที่ผมเขียนนิหว่าแล้วจะไปฟังเพลงอื่นให้มันเสียอารมณ์ทำไม โดยเฉพาะฉากสู้นี่ ผมยกให้เลย JAM Project รู้จักมะ วงนี้ร้องเพลงการ์ตูนดังๆหลายเรื่องนะ (ตูเริ่มดักแก่ละ) แต่ผมยอมรับเลย เสียงของพวกเขามีพลังมาก ฟังแล้วเขียนฉากต่อสู้มันมันส์มือเสียจริง(ฮา) ขอขอบคุณ JAM Project ที่ทำให้ผมสามารถเขียนนิยายในฉากแอคชั่นได้(ฮา)
ดูเมะ อ่านมั้งงะ เล่นเกมจีบสาว เล่นEroge มันใช้คิดพอตได้จริงเหรอ แล้วตูควรเอาอย่างมะ
ตรงนี้แล้วแต่คนครับ ของผมพอต 60-70% มาจากพวกนี้ ที่เหลือ 30-40% คือสิ่งที่ผ่านตาเข้ามา ตั้งแต่ในห้องเรียนไปจนถึงชีวิตประจำวัน ไอ้ที่พอตเครียดทั้งหลายมันอาจจะมาจาก ง่วงนรกงานท่วมหัวของผมก็ได้นะ อารมณ์เครียดๆเนี่ย
แกเคยคิดมะว่าจะเขียนไอ้นิยาย 18+ ของแกลงคลับ
คิดดิ และคิดมาตลอด ที่จริงคิดมาก่อนจะมีคลับอีก นิยาย 18+ แต่ก็ต้องดูหลายๆอย่างเหมือนที่ว่าไปนั่นแหละ เพราะมันมีทั้งคนที่รับได้และรับไม่ได้อยู่รวมกัน เพราะประเทศเราไม่ใช่ประเทศญี่ปุ่นที่เขาเปิดกว้างเรื่องพวกนี้ ซึ่ง LN สายมือขายกันอย่างโจ่งแจ้งเลยอ่ะนะ แทบจะเรียกว่าหาได้ตามร้านหนังสือทั่วไปเลยแหละ
ถ้าเขียน 18+ แกจะคิดพอตใหม่ หรือเอาพอตรุ่นโบราณมาใช้ล่ะ
จะคิดพอตใหม่หมด เพื่อความสดใหม่ของเนื้อเรื่อง แต่ถ้าขี้เกียจอาจหยิบพอตเดิมมาปรับแต่ง แล้วใส่เครื่องปรุงรสใหม่ แต่ส่วนตัวนิยมหนวดปลาหมึกนะ(ฮา) มันดูหนุบหนับดี(ฮา)
นิยายหุ่นยนต์ ไม่ทราบว่าคุณพี่เอาติ่งอะไรมาคิด แล้วทำไมถึงไม่อธิบายให้มันเห็นภาพกว่านี้
ง่ายๆ นิยายหุ่นยนต์ ไม่จำเป็นต้องอธิบายรูปร่างมันมาก เพราะอธิบายให้ตาย 100 คนคิดได้ 100 แบบผมเอาแค่บอกว่ามันควรจะเป็นไงเดี๋ยวสมองคนอ่านก็วาดภาพมันออกมาเอง ก็อย่างที่ว่าล่ะนะ นิยายผมไม่ใช่ LN ชื่อดังจากญี่ปุ่น มันเลยไม่มีภาพประกอบระหว่างเล่ม(ฮา) ถ้ามีคุณคงจะเห็นภาพได้พวกหุ่นยนต์ในหัวผมชัดเจนกว่านี้ ซึ่งมันเท่+อลังการอย่าบอกใครเลยล่ะ
ยังคิดที่จะเขียนอีกมะ แนวหุ่นยนต์ สงคราม และควันปืน
เขียนสิ เพราะสมองผมเรียกร้อง ใครจะรู้ อนาคตอาจเขียนมันที 4 เรื่องพร้อมกันเลยก็ได้ เรื่องหน้าเอา 18+ แถมมาด้วยเลยดีมะ(ฮา) แล้วอีกอย่างผมคิดว่าเครื่องจักรเนี่ยมันเป็นความโรแมนติกอย่างหนึ่งล่ะมั้ง ยิ่งสาวๆในชุดสูทนักบินคับติ้วเนี่ย อดจิ้นไม่ได้จริงๆ(ฮา) เพราะชุดพวกนี้จะดึงเสน่ห์ของเรือนร่างผู้หญิงออกมายังไงล่ะ นี่ล่ะความโรแมนติกของชายหนุ่ม!!
แกไปบ้าหุ่นยนต์มาจากไหนล่ะ ท่าจะชอบนะแนวนี้
ใช่ชอบมากเบย ถึงจะไม่ได้ติดตามมันไปซะทุกเรื่องก็เถอะ เพราะหลักๆคือ จะติดตามแค่เรื่องที่มีสาวๆสวยๆด้วยเท่านั้น(ฮา) แต่ส่วนตัวผมชอบเกมของซีรี่ Muv Luv มันสนุกมากเลยล่ะ สำหรับคนชอบอ่านแนวปวดตับหน่อยๆ(แต่คนเขียนก็แพ้แนวปวดตับ แถมอ่านคันจิไม่ค่อยจะออก) ซึ่งผมเคยเล่นมันมาตั้งกะก่อนจะมีเมะออกมาอีกนะ ทำไมถึงชอบ ชุดนักบินไงล่ะ มันสุดจะบรรยาย คับติ้วแถมมันดูมันวาว(ต้องเล่นเกมถึงจะรู้) เล่นมาจนถึงตอนนี้ก็อดปลื้มคริสก้าไม่ได้จริงๆ ใครอ่านนิยายผมก็จะได้พบกับตัวละครคล้ายๆคริสก้าบ่อยๆเหมือนกัน(ฮา) ส่วนตัวหลงเสน่ห์ตัวการ์ตูนสาวๆ ที่มีผมสีขาวสีเงินน่ะ มันดูมีเสน่ห์ไม่เลว(ฮา)
นิยามความโรแมนติกของแกมันดูโรจิตนิดๆเนอะ หุ่นยนต์กับสาวๆชุดคับติ้วเนี่ยนะ
แล้วคนอ่านไม่คิดมั่งเหรอว่ามันสุดยอดน่ะ โดยเฉพาะหนุ่มๆทั้งหลาย ลองนึกภาพสาวๆในชุดคับติ้วเซ่!! มันสุดจะบรรยาย
จะว่าไปทำไมเรื่องชุดเครื่องแต่งกายแกถึงอธิบายได้ห่วยแตกนักล่ะ
ต้องขอโทษด้วยครับ ผมไม่เก็ตเรื่องการแต่งตัวของสาวๆ ไม่รู้เลยรสนิยมการแต่งตัวของสาวๆเขาเป็นไง รู้แต่หนุ่มๆแหละเพราะมันไม่มีไรมาก สาวๆนี่แค่กระโปรงก็วิธีเรียกสุดจะหลากหลาย ชุดออกงานก็แบ่งยิบย่อย เลยค่อยๆเขียนไป อะไรไม่รู้ก็ถามเพื่อนผู้หญิงบ้าง บางทีก็ถามอิเกิล มันพอจะตอบได้บ้าง เห็นภาพด้วย(ฮา)
ประกาศ LC เอ้ยไม่ช่าย!! โปรเจ็คที่อาจจะเขียน เน้นว่าอาจจะเขียน เน้นอีกทีว่าอาจจะเขียน ดังนั้นอย่าหวังสูงนัก นั่นคือนิยายแนวไซไฟ และแน่นอนกุเครียดอีกตามเคย แต่ที่จะเขียนออกมาคือมัน 18+ เขียนไปเขียนมาพอตไหลออกมาจากสมองส่วนกักเก็บพอตรั่วเลย
หนนี้ก็แนวก็เป็นแนวสงคราม(อีกแล้ว) ความรักและควันปืน เอเลี่ยนหนวดปลาหมึกล้อเล่นไม่มี แต่มีเอเลียน หรือตูจะเอาหนวดปลาหมึกด้วยดี อืมน่าคิด ปลาหมึกหนุบหนับ+18+ ไม่เลวเลย แต่ออกจะเป็นความชอบส่วนตัวเกินไป(ฮา) แต่ก็นั่นแหละ อย่าไปหวังสูง เพราะอาจจะไม่เขียน หรืออาจจะเขียนแล้วไม่เขียนเรื่องอื่นที่พอตไว้ ไม่รู้อนาคตไม่แน่นอน ใครจะรู้ไอ้เรื่องนี้อาจถอยตอนแรกคือนี้ก็ได้ (เมิงจะใจเร็วไปแล้ว)
หลายๆคนอ่านพอตนิยายผม แล้วพูดเสียงเดียวกันเลยว่า แนวเครียดๆ ออกแนวมืดมน ม่างมีหลักการไปไหม ก็นะสมองผมได้รับความเครียดมาเยอะก็เลยเขียนเป็นแต่แนวเครียดล่ะมั้ง หรือว่าตูชอบแนวเครียดเองก็ไม่รู้ แต่ก็ยอมรับแหละ เคยพยายามจะเขียนไรไม่เครียดเหมือนกันนะ แต่มันชอบตันน่ะเลยไปไม่จบซะที แต่พอเขียนแนวเครียดแล้วเขียนง่าย (ฮา) แต่ก็นะแนวเครียดๆเหมือนเป็นตราการค้าส่วนตัวไปแล้วอ่ะ คนมองมาว่าผมเป็นพวกชอบเขียนแนวนี้ไปแล้วล่ะมั้ง แต่บอกไว้ก่อนตัวจริงผมไม่เครียดละ ชิลโคตรๆตัวจริงผม
แกเขียนอธิบายยังอ่ะ เห็นภาพเลย(บางคนเขาว่างั้น)
บางคนถามเรื่องวิธีเขียนของผมที่มันอธิบายยิบสุดๆ เขียนซะจนเห็นภาพ ถ้าหากว่าเขียนนิยายสายมืดก็คงไม่ต้องจินตนาการกันเลยอ่ะว่าตัวเอกกำลังทำอะไรกันสินะ ก็ไม่มีไรมากนะครับ เพราะผมเริ่มจากความอยากลองเขียนนิยายแล้วพอเริ่มฝึกการเขียนผมก็เริ่มจากการหัดอธิบายสิ่งต่างๆที่คิดว่ามันสำคัญๆกับเรื่องออกไป เอาแค่ที่คิดว่ามันสำคัญอ่ะนะ แล้วก็สิ่งที่กำลังเกิดขึ้นก็อธิบายมันออกมาให้หมด เวลาผมเขียนในหัวผมจะมีอนิเมะเรื่องนึงฉายอยู่ตลอด นั่นก็คือเรื่องที่ผมกำลังเขียนยังไงล่ะ แล้วผมก็เขียนตามไอ้อนิเมะที่เล่นได้รอบเดียวในสมองออกมาเป็นตัวหนังสือ นิ้วมือขยับไปตามเฟรมภาพที่กำลังฉาย เสียงตัวละครได้นักพากษ์ชื่อดังมาให้เสียงด้วยนะเออ (ฮา) ซึ่งเรื่องเปิดตัวคลับอย่าง Independenceอาจเป็นตัวอย่างที่ดีเลยล่ะมั้ง เพราะมันเขียนแล้วเหมือนอารมณ์พวกสงครามโลก ดูมีหลักการ(ทั้งๆที่ม่างไม่มีเลย) เครียด แต่ก็แฝงความไร้สาระไปจะได้ไม่เครียด โดยเฉพาะคนอ่าน โดยเรื่อองนี้ผมว่าผมเขียนได้โอเคแล้วล่ะ (ถึงจะคนอ่านน้อยกะเถอะ)
เขียนผิดเขียนตก เขียนหล่น
อาการพวกนี้มันมาจากการที่ผมต้องรีบพิมพ์ตามไอ้ที่อยู่ในสมองนั่นแหละ เพราะต้องตามมันให้ทัน หยุดมือแทบไม่ได้ แถมตอนพิมพ์ถ้าโดนกวนปุ๊บ ท่านจะพบกับเทพพระเจ้าพิโรธ ถึงขั้นต้องแขวนป้ายห้ามรบกวนไว้หน้าห้องเลยล่ะ แถมพอพิมพ์ไปแล้วขี้เกียจมาตรวจคำผิด เพราะไม่อยากอ่านฝีมือตัวเอง เลยไม่รู้หรอกสนุกป่าวอ่ะนะ (ฮา) แต่บางคนบอกสนุก ก็เหมาเอาเป็นมันสนุก เรารู้แค่ไอ้ในหัวเราอ่ะสนุก ยิงกันมันส์เลย
พอตเรื่องแกไปคิดมาจากไหน
ที่จริงแล้วเรื่อง Independence เป็นพอตจากนิยายเรื่องอื่นที่ผมคิดเอาไว้ เอามาดัดแปลง ซึ่งเรื่องนั้นจะโหด เถื่อนดิบ แล้วยังแฝงฉากเรื่องเพศไว้เยอะมาก เรื่องเพศเนี่ยไม่ได้หมายถึงเพศตรงตามความหมายนะ แต่มันหมายถึงเรื่องอย่างว่าเลยล่ะ เนื้อเรื่องมันก็ว่าด้วยสงครามยุคอนาคต หลังจากมนุษย์เสียดาวโลกไปแล้ว ประมาณว่าถึงกุไม่มีโลกเดิมอยู่ กุก็ยังรวมตัวกันไม่ติด สงครามมันหยั่งรากลึก นั่นแหละ แต่เนื้อหาจริงๆก็จะไปอยู่กับพวกสัตว์ประหลาดนอกโลกซะมากกว่าไม่ได้เน้นสงคราม ว่าตามหลักแล้วเรื่องต้นแบบอ่ะเครียดว่านี้อีกมั้ง ที่แรกอ่ะะจะเขียนเรื่องนั้นแต่กลัวสาวๆไม่ปลื้ม เพราะว่ามันมีฉากล่อแหลม 18+ เยอะมาก เพราะตอนคิดพอตมัน ผมนั่งอ่าน LN(ไลท์โนเวล)สายมืดอยู่ด้วยแหละนะ ฮ่าๆ นอกเรื่องไปหน่อย การคิดพอตของผมมันก็ง่ายๆนะ ดูมันเขาไป ดูเมะ ดูหนัง เดินทางไปนู่น มานี่ เล่นเกม ดูเมะสายมืด เล่นเกมสายมืด เอาสิ่งต่างๆที่มันเข้ามาในสมองมาใส่รวมลงหม้อ เติมน้ำเข้าไป(จินตนาการ) ติดไฟ(เริ่มมีการปรับแต่ง) แล้วรอให้มันสุก(คิดให้มันเป็นเรื่องเป็นราว) เอาใส่จาน(เริ่มเขียน) แล้วก็ไปเอาตั้งโต๊ะรอคนมากิน(รอคนมาอ่าน)
แล้วทำไมนิยายแกต้องมี 18+ ในพอตทุกเรื่อง แล้วทำไมแกต้องตัดออกตอนเขียนจริง
เพราะผมหืน่ ไม่ช่ายล้อเล่น เพราะผมคิดน่ะ ว่าเรื่องพวกนี้มันเป็นเรื่องปกติโคตรๆของมนุษย์ ไม่มีทางหรอกที่ตัวเอกมันอยู่ด้วยกันร้อยวันพันปีรักกันปานจะกลืนกินมันจะไม่ *กันดั้มยิงบีมกัน*(เซ็นเซอร์) กันน่ะ ส่วนที่ไม่เขียนออกมากลัวสาวๆจะรับไม่ได้กัน (เมิงนี่แคร์สาวๆจริง) จริงๆนะ นิยายทุกเรื่องในพอตต้นฉบับ 100% มีฉากอย่างว่าทุกเรื่องแหละ อ่ะยกเว้นไอ้เรื่องภูตรับใช้ไม่มี เรื่องแลกเลยอ่ะที่พอตต้นฉบับไม่มีแบบนี้ (ฮา) แต่นั้นคงเพราะเขียนแต่แนวเครียดด้วยแหละ เรื่องพวกนี้มันเลยตามมาเป็นเงาตามตัว แต่การจะเขียนอะไรพวกนี้มันต้องดูหลายๆอย่างอ่ะนะ สุ่มสี่สุ่มห้าเขียนออกมาเลยไม่ได้ เพราะมันมีทั้งคนที่รับได้และรับไม่ได้ อีกอย่างการเขียนออกมาอาจกลายสภาพเป็นนิยายสายมืดไปโดยสมบูรณ์ซึ่งปกติมันอาจจะสีเทาๆ หรืออาจจะเป็นสีที่สดใส
แกช่วยอธิบายตรงไอ้การทำอาหาร เอ๊ยการคิดพอตใหม่หน่อยดิ๊ ไม่เข้าใจจริงๆ
ก็ง่ายๆครับ ทุกอย่างที่ผ่านเข้ามาในสมอง มันคืดวัตถุดิบชั้นยอด ที่เหลือคือเราต้องเอาทุกอย่างที่มันรวมอยู่ในหัวเรามาผสมกัน ดัดแปลงทุกอย่างให้มันเข้าที่แล้วเริ่มเขียน ใช้เวลาทำทั้งหมดรวม 5 นาที พอตเรื่องพร้อมใช้งาน ของผมนะ 5 นาทีขงแกทำไมไวจังฟร๊ะ แล้วมันได้เนื้อเรื่องแค่ไหนอ่ะ คำตอบก็ ต้นจนจบ แล้วเนื้อเรื่องส่วนสำคัญๆมาก่อน แล้วเราก็มาแตกย่อยเหตุการณ์ออกไปตามขั้นตอน ยกตัวอย่างเรื่องIndependence ของผมแล้วกัน ตอนที่คิดพอต เราคิดแค่ว่า เรื่องที่ไหน เกิดขึ้นอย่างไร กำลังทำอะไรกัน ฉากต่างๆมันจะไหลมาเอง ไหลมาเป็นสายน้ำเลยล่ะ ไม่ว่าจะบ้านเมือง ผู้คน สายลมเสียงนก หรืออะไรก็ตาม ที่เหลือก็เขียนมันออกมา อ่อ แล้วก็เวลาเขียนให้คุณลองหลับตาลงสิ นึกซะว่าคุณอยู่ที่นั่น เวลานั้น มันเกิดขึ้นจริงกับคุณ เดี๋ยวก็เขียนออกมาได้ดีเอง ประมาณว่าเราอยู่ที่นั่นจริงๆอยู่ในเหตุการณ์อ่ะนะ
แล้วปกติ แกเอาพอตนิยายอื่นของชาวบ้านมาใช้ป่ะ หรือคิดเองสดๆ 100%
ถามเยอะ อันนี้ถามกันเยอะ คนอ่านนิยายผมครั้งแรกถามมาแทบทุกคน คุณๆคงคิดว่า ผมไปเอานิยายที่ไหนมาลงรึเปล่าสินะ เปล่าเลย คิดเองหมดแหละครับ เอาทุกขั้นตอนที่เขียนไปแล้วอ่ะแหละมาใช้ ไม่รู้หรอกงานตัวเองดีแค่ไหน เพราะผมตีค่าของมันไม่ได้ ผมทำได้แค่เขียน คนตีค่าคนบอกสนุกคือคนอ่าน ไม่มีสิทธิ์มาโวยว่า เฮ้ย นิยายกุสนุกนะแสรด มาอ่านกันซะ สนุกรึไม่ คนอ่านรึไม่อ่าน ขึ้นอยู่กับคนเขานั่นแหละครับ "เพราะคนตีค่าของผลงานศิลปะคือผู้รับชมมัน มิใช่ผู้สร้างผลงาน" คำพูดนี้คนที่เคยพูดเอาไว้คือ ผมเอง คิดสดๆเมื่อไม่กี่วิฯก่อน (ฮา) "งานเขียนของทุกคนมันก็คืองานศิลปะ ไม่จำเป็นหรอกว่าคนจะต้องอ่านนิยายคุณเป็นล้านคน ขอแค่มีคนอ่านมันเพียงหยิบมือ แล้วเขาชอบมัน แค่นั้นคนสร้างผลงานก็ดีใจแล้ว" คมอีกแล้ว ผลงานโนเนมไม่ได้แปลว่าไร้ค่า หรือไม่สนุก มันแค่ไม่เป็นที่รู้จักของคนหมู่มาก เท่านั้นเองแหละครับ ดังนั้นพอตที่คุณคิดมา มันอาจจะสนุกกว่าที่คุณคิดก็ได้ ตัวเราน่ะประเมิณมันไม่ได้และอย่าไปพยายาม ให้คนอ่านตีค่ามันแทนคุณเท่านั้น อย่าไปคิดว่าผลงานกุมันแย่ว่ะ เขียนห่วย คนอ่านน้อยอ่ะ ทำไม อย่าไปคิด คิดแล้วหมดกำลังใจ เราคิดแค่ เขียนผลงานของตัวเอง ตันก็หยุด ตันก็พัก ผลงานของเราคนที่ตีค่าได้มีแค่คนอ่าน
ไม่ทราบว่าคุณพี่หัดเขียนนิยายมานานแค่ไหน แล้วสรุปคุณพี่อายุเท่าไหร่กันแน่ หลักการจริงพ่อคุณ
ก็นะครับ ผมหัดนิยายตอนเรียน ปวช.1 ตอนนั้นอายุ 15 หนกๆ ปัจจุบันก็ 21 ปี โดยเฉพาะตอนอายุ 17-18 นี่ช่วงไฟแรงเลย เริ่มเขียนลงเว็ปครั้งแรก ช่วงแรกๆมีแต่เพื่อนอ่าน(ฮา) ทำไมหลักการคิดผมมันหลักการ อันนี้ผมก็ตอบไม่ได้อ่ะนะ สงสัยสมองผมประมวลผลแบบนั้นมั้ง(ฮา)
ตอนแกเขียนนิยายฟังเพลงมะ หรือนั่งเขียนเงียบๆ
ฟังแน่นอน ฟังทุกแนว ตั้งแต่เพลงจังหวะสนุกๆ ไปจนเพลงเศร้าๆ แต่!! ฟังวนซ้ำไม่เกิน 3-4 เพลง ทำไมฟังน้อยอ่ะ ก็เพลงมันได้อารมณ์เข้ากะนิยายที่ผมเขียนนิหว่าแล้วจะไปฟังเพลงอื่นให้มันเสียอารมณ์ทำไม โดยเฉพาะฉากสู้นี่ ผมยกให้เลย JAM Project รู้จักมะ วงนี้ร้องเพลงการ์ตูนดังๆหลายเรื่องนะ (ตูเริ่มดักแก่ละ) แต่ผมยอมรับเลย เสียงของพวกเขามีพลังมาก ฟังแล้วเขียนฉากต่อสู้มันมันส์มือเสียจริง(ฮา) ขอขอบคุณ JAM Project ที่ทำให้ผมสามารถเขียนนิยายในฉากแอคชั่นได้(ฮา)
ดูเมะ อ่านมั้งงะ เล่นเกมจีบสาว เล่นEroge มันใช้คิดพอตได้จริงเหรอ แล้วตูควรเอาอย่างมะ
ตรงนี้แล้วแต่คนครับ ของผมพอต 60-70% มาจากพวกนี้ ที่เหลือ 30-40% คือสิ่งที่ผ่านตาเข้ามา ตั้งแต่ในห้องเรียนไปจนถึงชีวิตประจำวัน ไอ้ที่พอตเครียดทั้งหลายมันอาจจะมาจาก ง่วงนรกงานท่วมหัวของผมก็ได้นะ อารมณ์เครียดๆเนี่ย
แกเคยคิดมะว่าจะเขียนไอ้นิยาย 18+ ของแกลงคลับ
คิดดิ และคิดมาตลอด ที่จริงคิดมาก่อนจะมีคลับอีก นิยาย 18+ แต่ก็ต้องดูหลายๆอย่างเหมือนที่ว่าไปนั่นแหละ เพราะมันมีทั้งคนที่รับได้และรับไม่ได้อยู่รวมกัน เพราะประเทศเราไม่ใช่ประเทศญี่ปุ่นที่เขาเปิดกว้างเรื่องพวกนี้ ซึ่ง LN สายมือขายกันอย่างโจ่งแจ้งเลยอ่ะนะ แทบจะเรียกว่าหาได้ตามร้านหนังสือทั่วไปเลยแหละ
ถ้าเขียน 18+ แกจะคิดพอตใหม่ หรือเอาพอตรุ่นโบราณมาใช้ล่ะ
จะคิดพอตใหม่หมด เพื่อความสดใหม่ของเนื้อเรื่อง แต่ถ้าขี้เกียจอาจหยิบพอตเดิมมาปรับแต่ง แล้วใส่เครื่องปรุงรสใหม่ แต่ส่วนตัวนิยมหนวดปลาหมึกนะ(ฮา) มันดูหนุบหนับดี(ฮา)
นิยายหุ่นยนต์ ไม่ทราบว่าคุณพี่เอาติ่งอะไรมาคิด แล้วทำไมถึงไม่อธิบายให้มันเห็นภาพกว่านี้
ง่ายๆ นิยายหุ่นยนต์ ไม่จำเป็นต้องอธิบายรูปร่างมันมาก เพราะอธิบายให้ตาย 100 คนคิดได้ 100 แบบผมเอาแค่บอกว่ามันควรจะเป็นไงเดี๋ยวสมองคนอ่านก็วาดภาพมันออกมาเอง ก็อย่างที่ว่าล่ะนะ นิยายผมไม่ใช่ LN ชื่อดังจากญี่ปุ่น มันเลยไม่มีภาพประกอบระหว่างเล่ม(ฮา) ถ้ามีคุณคงจะเห็นภาพได้พวกหุ่นยนต์ในหัวผมชัดเจนกว่านี้ ซึ่งมันเท่+อลังการอย่าบอกใครเลยล่ะ
ยังคิดที่จะเขียนอีกมะ แนวหุ่นยนต์ สงคราม และควันปืน
เขียนสิ เพราะสมองผมเรียกร้อง ใครจะรู้ อนาคตอาจเขียนมันที 4 เรื่องพร้อมกันเลยก็ได้ เรื่องหน้าเอา 18+ แถมมาด้วยเลยดีมะ(ฮา) แล้วอีกอย่างผมคิดว่าเครื่องจักรเนี่ยมันเป็นความโรแมนติกอย่างหนึ่งล่ะมั้ง ยิ่งสาวๆในชุดสูทนักบินคับติ้วเนี่ย อดจิ้นไม่ได้จริงๆ(ฮา) เพราะชุดพวกนี้จะดึงเสน่ห์ของเรือนร่างผู้หญิงออกมายังไงล่ะ นี่ล่ะความโรแมนติกของชายหนุ่ม!!
แกไปบ้าหุ่นยนต์มาจากไหนล่ะ ท่าจะชอบนะแนวนี้
ใช่ชอบมากเบย ถึงจะไม่ได้ติดตามมันไปซะทุกเรื่องก็เถอะ เพราะหลักๆคือ จะติดตามแค่เรื่องที่มีสาวๆสวยๆด้วยเท่านั้น(ฮา) แต่ส่วนตัวผมชอบเกมของซีรี่ Muv Luv มันสนุกมากเลยล่ะ สำหรับคนชอบอ่านแนวปวดตับหน่อยๆ(แต่คนเขียนก็แพ้แนวปวดตับ แถมอ่านคันจิไม่ค่อยจะออก) ซึ่งผมเคยเล่นมันมาตั้งกะก่อนจะมีเมะออกมาอีกนะ ทำไมถึงชอบ ชุดนักบินไงล่ะ มันสุดจะบรรยาย คับติ้วแถมมันดูมันวาว(ต้องเล่นเกมถึงจะรู้) เล่นมาจนถึงตอนนี้ก็อดปลื้มคริสก้าไม่ได้จริงๆ ใครอ่านนิยายผมก็จะได้พบกับตัวละครคล้ายๆคริสก้าบ่อยๆเหมือนกัน(ฮา) ส่วนตัวหลงเสน่ห์ตัวการ์ตูนสาวๆ ที่มีผมสีขาวสีเงินน่ะ มันดูมีเสน่ห์ไม่เลว(ฮา)
นิยามความโรแมนติกของแกมันดูโรจิตนิดๆเนอะ หุ่นยนต์กับสาวๆชุดคับติ้วเนี่ยนะ
แล้วคนอ่านไม่คิดมั่งเหรอว่ามันสุดยอดน่ะ โดยเฉพาะหนุ่มๆทั้งหลาย ลองนึกภาพสาวๆในชุดคับติ้วเซ่!! มันสุดจะบรรยาย
จะว่าไปทำไมเรื่องชุดเครื่องแต่งกายแกถึงอธิบายได้ห่วยแตกนักล่ะ
ต้องขอโทษด้วยครับ ผมไม่เก็ตเรื่องการแต่งตัวของสาวๆ ไม่รู้เลยรสนิยมการแต่งตัวของสาวๆเขาเป็นไง รู้แต่หนุ่มๆแหละเพราะมันไม่มีไรมาก สาวๆนี่แค่กระโปรงก็วิธีเรียกสุดจะหลากหลาย ชุดออกงานก็แบ่งยิบย่อย เลยค่อยๆเขียนไป อะไรไม่รู้ก็ถามเพื่อนผู้หญิงบ้าง บางทีก็ถามอิเกิล มันพอจะตอบได้บ้าง เห็นภาพด้วย(ฮา)
ประกาศ LC เอ้ยไม่ช่าย!! โปรเจ็คที่อาจจะเขียน เน้นว่าอาจจะเขียน เน้นอีกทีว่าอาจจะเขียน ดังนั้นอย่าหวังสูงนัก นั่นคือนิยายแนวไซไฟ และแน่นอนกุเครียดอีกตามเคย แต่ที่จะเขียนออกมาคือมัน 18+ เขียนไปเขียนมาพอตไหลออกมาจากสมองส่วนกักเก็บพอตรั่วเลย
หนนี้ก็แนวก็เป็นแนวสงคราม(อีกแล้ว) ความรักและควันปืน เอเลี่ยนหนวดปลาหมึกล้อเล่นไม่มี แต่มีเอเลียน หรือตูจะเอาหนวดปลาหมึกด้วยดี อืมน่าคิด ปลาหมึกหนุบหนับ+18+ ไม่เลวเลย แต่ออกจะเป็นความชอบส่วนตัวเกินไป(ฮา) แต่ก็นั่นแหละ อย่าไปหวังสูง เพราะอาจจะไม่เขียน หรืออาจจะเขียนแล้วไม่เขียนเรื่องอื่นที่พอตไว้ ไม่รู้อนาคตไม่แน่นอน ใครจะรู้ไอ้เรื่องนี้อาจถอยตอนแรกคือนี้ก็ได้ (เมิงจะใจเร็วไปแล้ว)
แก้ไขครั้งสุดท้ายโดย vodooking1 เมื่อ 2013-1-19 11:32
แก้ไขครั้งสุดท้ายโดย vodooking1 เมื่อ 2013-1-19 11:41
มู้ระบายอารมณ์แบบมีสาระ ใครอยากหัดเขียนนิยายเข้ามาโลด
