Love You Forever ตอน 7 เจ็บ

เอาละกลับมากับนิยายเรื่องนี้ ตอนนี้เนื้อเรื่องกำลังหนุกเบย(มั้ง) ก็อ่านกันดูน่ะว่าตอนนี้ดีหรือไม่

.............หลังจากที่ผมกับยูมิได้รู้ว่าตัวจริงของฐิตคือใคร แต่ก็ยังเหลืออีกเรื่องที่พวกผมสองคนยังไม่รู้ คือทั้งๆที่ฐิตตายไปแล้ว แล้วฐิตมันมาได้ยังไง
วันต่อมาหลังจากที่รู้ความจริง วันนี้เป็นวันที่ท้องฟ้าแจ่มใส เสียงนาฬิกาปลุกก็ดังปลุกผมอีกเช่นเคย ผมก็ลุกไปกดให้มันหยุดร้อง แล้วผมก็เดินไปล้างหน้าที่ห้องน้ำ หลังผมล้างหน้าเสร็จผมเงยหน้าขึ้นมามองกระจกผมเห็นพี่ชายผมยืนอยู่ข้างหลังผม ผมตกใจเลยหันไปมอง แต่ก็ไม่เห็นอะไร ผมก็ไม่ได้คิดอะไรมาก ผมก็ไปเปลี่ยนเสื้อผ้า แล้วก็เดินลงไปข้างล่าง แม่ผมก็กำลังทำกับข้าวอยู่ในครัว ส่วนพ่อก็นั่งอ่านหนังสือพิมอยู่ พ่อผมหันมา
"จิน ลูกจะไปไหนนะ" พ่อถามผม
"อ้อ ผมจะออกไปหาเพื่อนนะ" ผมบอกพ่อไป ผมก็เดินไปหน้าประตู แล้วก็ออกจากบ้านไปสวนสาธารณะที่เดิม แต่วันนี้ยูมิยังไม่มา ผมรู้สึกไม่ค่อยดีเลยไปที่บ้านของยูมิ ตอนที่ผมกำลังเดินไปบ้านของยูมิก็มีรถพยาบาลวิ่งผ่านไปทางที่จะไปบ้านของยูมิ ผมเห็นดังนั้นก็เลยรีบวิ่งไปบ้านของยูมิ ผมวิ่งไปตรงสี่แยกก็เห็นคนมุงดูอะไรกันเหมือนจะมีคนโดนรถชน ผมรู้สึกไม่ค่อยดีเลยเดินเข้าไปดู ผมเห็นยูมินอนสลบอยู่กับพื้นแล้วเธอก็มีแผลเต็มตัว เจ้าหน้าที่ก็อุ้มยูมิขึ้นไปขึ้นรถพยาบาลผมก็เลยขอตามไปด้วย แล้วรถพยาบาลก็วิ่งออกไป เมื่อมาถึงที่โรงพยาบาล ผมก็ต้องนั่งรออยู่หน้าห้องฉุกเฉิน สักพักพ่อกับแม่ของยูมิก็รีบวิ่งมา
แม่ของยูมิก็ร้องไห้อยู่ แล้วอีกสักพักหมอก็เดินออกมา
"คุณหมอครับ!! ลูกสาวผมเป็นยังไงบ้างครับ" พ่อของยูมิถาม
"ตอนนี้คนไข้เสียเลือดมากครับ ตอนนี้เราต้องการเลือดกรุ๊บ โอ ด่วนครับ" หมอพูดกับพ่อของยูมิ ผมลุกขึ้น
"ผมเลือดกรุ๊บ โอ ครับ!!" ผมบอกกับหมอ
"นี่เธอเป็นใครหรอ" แม่ของยูมิถามผม
"ผมเป็นเพื่อนกับยูมิครับ" ผมบอกกับแม่ของยูมิไป แล้วพยาบาลอีกคนก็วิ่งออกมา
"คุณหมอค่ะ ตอนนี้คนไข้อาการแย่ลงแล้วคะ ตอนนี้คนไข้ต้องการเลือดด่วนคะ" พยาบาลบอกกับหมอ
"งั้นก็ต้องรีบหน่อยแล้วละ พยาบาลพาเด็กคนนี้ไปถ่ายเลือดด่วน เร็ว" หมอบอก แล้วผมก็ไปถ่ายเลือดให้ยูมิ การถ่ายเลือดมันเป็นอะไรที่เจ็บมาก แล้วผมก็สลบไป ฟื้นขึ้นมาอีกทีก็นอนอยู๋บนเตียงคนไข้ ส่วนยูมิก็นอนอยู่อีกเตียงนึง ผมก็นอนหันหน้าไปหาเธอ ยูมิเริ่มขยับตัว พอเธอฟื้นขึ้นมาพ่อกับแม่ของยูมิก็รีบเดินเข้าไปหา
"พ่อ แม่" ยูมิพูด
"ยูมิลูกเป็นอะไรรึเปล่า" แม่ของยูมิถาม
"หนูไม่เป็นอะไรคะ.." แล้วยูมิก็หันมาทางผม
"จิน!!" ยูมิพูด
"แม่ค่ะทำไมจินถึงมาอยู่ที่นี่ได้" ยูมิถามด้วยความแปลกใจ "ก็เพื่อนของลูกนะ เค้ามาช่วยถ่ายเลือดให้ลูกนะ เพื่อนของลูกนี่เป็นคนดีจริงๆน่ะ" แม่ของยูมิพูด
"จริงหรอค่ะ" ยูมิพูด แล้วเธอก็หันมาทางผมอีกรอบ แล้วหมอก็เดินเข้ามาแล้วก็เรียกให้พ่อกับแม่ของยูมิออกไปข้างนอกก่อน เพราะคนไข้ยังต้องพักผ่อนก่อน
"จิน..." เธอเรียกผม"ขอบคุณน่ะ" เธอขอบคุณผม
"ไม่เป็นไรหรอก แค่นี้สบายมาก" ผมพูดแล้วก็ยิ้ม
"อะแฮ่ม!!" เสียงใครก็ไม่รู้ดังมาจากโซฟา ผมกับยูมิเลยหันไปดู
"ไง พวก" ฐิตพูด ผมกับยูมิก็ตกใจ
"ฐิต!!" ผมพูด
"ก็ฉันนะสิ เห็นเป็น บี้ เดอะสตาร์ รึไง" ยังจะมากวนอี้ก
"แล้วนายมาได้ไงละนี่" ผมถาม
"อย่าลืมซิว่าฉันไปได้ทุกที่ จริงมั้ยไคโตะ" ฐิตพูด คะไคโตะงั้นหรอ
"ฐิต นี่นายหมายความว่าไง" ผมถาม
"ช่างมันเถอะ แล้วนี่ยูมิเธอเป็นยังไงบ้าง" ฐิตมันตอบผม แล้วก็ถามยูมิ
"ฉันไม่เป็นไรมากหรอก ขอบคุณน่ะที่ห่วง" ยูมิพูดแล้วก็ยิ้ม
"โอย ใครปิดไฟเนี่ย" ผมพูด สงสัยจะหน้ามืดแล้ว
"เอ้า นี่จิน กินซะ" ฐิตมันก็ยื่นขวดอะไรก็ไม่รู้ให้ผม
"นี่มันอะไรนะ" ผมถาม
"กินกิน ไปเถอะหน้า ถามอยู่ได้" ฐิตพูด แล้วผมก็เปิดฝาขวดแล้วลองจืบๆดู
"แหวะ นี่มันอะไรเนี้ย" ผมพูดพร้อมกับเอามือป้ายปาก
"เลือดไง" ฐิตพูด ผมอยากจะปาขวดใส่หน้ามันมากเลยตอนนั้นถ้าไม่ติดที่ไม่ค่อยมีแรงน่ะ
"แล้วนายเอาเลือดมาให้ฉันกินทำไมเนี้ย" ผมถาม
"ก็ให้ลองดูไง ฉันไปละ บาย" แล้วฐิตมันก็แวบหายไปเลย มันน่าโมโหจริงๆ หลังจากที่ฐิตไปอยู่ๆผมก็รู้สึกง่วงขึ้นมา แล้วอยู่ๆผมก็หลับไปเลย ส่วนยูมิเธอก็นอนมองผมแล้วเธอก็หลับไป หลังจากวันนั้นประมาณ 2-3 อาทิตย์ อาการของยูมิก็ดีขึ้น หมอบอกว่าตอนนี้เธออกจากโรงพยาบาลได้แล้ว ผมดีใจมาก
แล้วพวกเราก็ไปโรงเรียนตามปกติ ส่วนเรื่องของฐิตสุดท้ายก็ยังต้องเป็นความลับต่อไป...................



จบ เหมือนตอนนี้จะมีบางจุดที่งงๆอยู่น่ะ 55+ ก็เจอกันในตอนหน้าน่ะครับ วันนี้ขอพักก่อน เหนื่อยโครตครับ

ติชมกันได้ งง ก็บอก ด่าก็ดี(ไม่ใช่ล่ะ55+) บ๊ายบาย See you again Yesterday

อ๊ากกกกกกกกกกกกกขัยนเขียนจัง ชอบๆ หนุกดี