มาต่อแล้ว ขอให้อ่านให้สนุกนะ
นันน่าร์กำลังอ่านหนังสือที่อยู่ในห้องของเฮลิออส พอเจ้าของไม่อยู่ ห้องนี้เธอยิ่งเข้าออกได้อย่างอิสระกว่าเดิมด้วยซ้ำ เพราะอย่างน้อยก็ไม่มีคนคอยห้ามนู่นห้ามนี่เวลาเธอหานู่นหานี่ในห้อง "คราวนี้แหละ ฉันจะได้ค้นได้ตามใจชอบสักที" นันน่าร์คิด ที่มุมปากของเธอปรากฏรอยยิ้มอย่างชั่วร้ายขึ้นมา ชนิดที่ว่าคนมาเห็นคงตกใจเป็นแน่ แล้วเธอก็เริ่มลงมือรื้อห้องของเฮลิออสทันที
ผ่านไปเป็นชั่วโมง นันน่าร์กลับได้แต่ทำหน้าเซ็งแล้วบ่นว่า "เฮ้อ ไม่เห็นมีอะไรน่าตื่นเต้นเลย คิดว่าจะซ่อนหนังสือหรืออะไรที่มัน 18+ไว้ แต่นี่กลับไม่มีอะไรเลย" เธอถอนหายใจทันทีที่พูดจบ มือของเธอที่วางบนโต๊ะก็ไปถูกบางอย่างเข้า "เอ๊ะ นี่มัน" นันน่าร์อุทาน แล้วหยิบมันขึ้นมา
มันคือหนังสือนิทานสำหรับเด็ก ซึ่งวาดด้วยสีสันสดใส นันน่าร์เห็นแล้วยิ้มอย่างเยาะเย้ย "โฮ่ ฉันเจออะไรที่น่าสนใจเข้าแล้วสิ" แล้วเธอก็หยิบมันเดินออกไปจากห้อง
"เฮลิออสไปไหนของเขานะ" "นั่นสิคะ" "แต่คงจะมีเหตุผลจริงๆนั่นแหละถึงไปโดยไม่บอกนะ" "แบบนั้นจะดีเหรอคะ?" "เอาน่า เดี๋ยวเขาก็กลับมาเองนั่นแหละ" สองสาวที่ทำอาหารกันก็ยังคงทำกันต่อไป นันน่าร์ที่เห็นแล้วก็ยังพูดว่า "สรุปแล้วนี่บ้านนี้จะมีคุณหรือไม่มีก็ได้สินะคะ" แล้วเธอก็เดินเข้าไปช่วยทำอาหารกัน
ทั้งสามสาวยังคงทำอาหารกันอย่างปกติ ดูเหมือนว่าฝีมือการทำอาหารของลิซ่าจะดีขึ้นมาก การกระทำของเธอในครัวนั้นดูคล่องแคล่วอย่างกับมืออาชีพ "แหม ผ่านไปไม่กี่วันคล่องขึ้นเยอะเลยนะคะ" นันน่าร์กล่าวชม ลิซ่าก็ยิ้มแล้วบอกว่า "มะ...ไม่ขนาดนั้นหรอกค่ะ" สเตลล่าจึงพูดขึ้นอีกคนว่า "แต่ก็จริงนะ ต่างจากวันแรกๆเลย เธอเรียนรู้ได้เร็วมากจนทางฉันยังตกใจเลย" "ค่ะ" ลิซ่ายิ้มรับคำพูดที่สเตลล่าชม แต่นันน่าร์กลับคิดว่าที่สเตลล่าพูดนั้นดูเหมือนประชดซะอีก "เอ่อ...มัวแต่ชมกันไม่พลิกไข่เหรอคะ?" นันน่าร์รีบเปลี่ยนเรื่องเป็นอาหารของวันนี้ทันที เพราะมันมีผลต่อพวกเธอทั้งสามคนอย่างมากหากมันออกมาไม่ดี เพราะตัวกำจัดอาหารชั้นดีไม่ได้อยู่ด้วย
ลิซ่าจึงรีบพลิกไข่ในกระทะทันที "ฟู่ รอดไปที่ยังไม่ไหม้" เธอพูดอย่างโล่งใจ ในขณะที่สเตลล่าทำท่านึกอะไรบางอย่าง "มีอะไรคะ?" นันน่าร์ถาม สเตลล่าได้แต่ตอบว่า "ไม่รู้สิ เหมือนกับว่าลืมอะไรบางอย่างไปน้า..." แล้วเธอก็เดินไปที่ตู้เย็นแล้วเปิดดู "ว่าแล้ว!!" เธออุทานขึ้น "มีอะไรคะ?" นันน่าร์ที่ตามมาถาม "ก็เม็ดยาโอ๊ยหมดน่ะสิ" สเตลล่าตอบ "เม็ดยาโอ๊ย?" ลิซ่าคิด เธอจึงรีบตักไข่ใส่จานที่เตรียมไว้ แต่ยังไม่ทันได้วางบนจาน ก็มีคำที่ทำให้เธอสนใจสงสัยอีก "เม็ดยาร่วงสินะคะ" เป็นเสียงของนันน่าร์ "นั่นสิ เม็ดท้ายนั่นแหละ" "อื้ม ใช่ค่ะ แต่ฉันว่าเรียกว่ากาหยีได้นะคะ" "ก็ไม่เถียงหรอก"
"ทั้งสองคนพูดเรื่องอะไรกันนะ? แล้วไอ้เม็ดที่พูดถึงนี่มันอะไรกันล่ะเนี่ย?" ลิซ่าที่เกิดความสงสัยขึ้นมา ด้วยมีนิสัยใฝ่หาความรู้ เธอจึงวางไข่ลงบนจานแล้วเดินไปวางที่โต๊ะอาหาร จากนั้นก็ไปดูที่ตู้เย็น
ลิซ่าเห็นทั้งสองสาวกำลังมุงถุงใส่อะไรบางอย่าง มันมีลักษณะเป็นเม็ด จะว่ามันมันกลม มันก็ไม่กลม แต่มันมีรูปเป็นคล้ายจันทร์เสี้ยวมากกว่า(แล้วมันกลมตรงไหน?) แต่ส่วนที่เธอคิดว่าเป็นหัวนั้นเพราะมีอะไรแหลมๆติดอยู่นั้นจะป้อมกว่าส่วนที่เธอคิดว่าเป็นท้าย และเธอก็รู้จักมันอย่างดีด้วย "นึกว่าอะไร ที่แท้ก็เม็ดมะม่วงหิมพานต์หรอกเหรอคะ?" ลิซ่าพูดขึ้น ทั้งสองสาวหันมามองที่เธอพร้อมกัน "อ้าว ก็ใช่น่ะสิคะ แล้วคุณคิดว่าเป็นอะไรล่ะคะ?" พูดกวนๆแบบนี้ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าเป็นนันน่าร์ "แต่เห็นพูดว่า 'เม็ดยาโอ๊ย' มั่งล่ะ 'เม็ดยาร่วง' มั่งล่ะ 'เม็ดท้าย' มั่งล่ะ ก็เลยสงสัยน่ะค่ะ แต่ว่า ทำไมพวกคุณเรียกอย่างนั้นล่ะคะ ฉันก็พึ่งเคยได้ยินนี่แหละ" ลิซ่าถามเพราะเธออยากรู้ สเตลล่าก็บอกว่า "ก็เราไม่ได้อยู่ในเมืองหลวงนี่ ภาษามันเลยต่างกันไปบ้างน่ะ อีกอย่างฉันกับนันน่าร์ก็คุยกันด้วยภาษาทางใต้ของประเทศหนึ่งได้ก็เลยพูดกันแบบว่ารู้กัน แต่ถ้าให้ถูก ไอ้นี่มันก็เรียกว่าเม็ดมะม่วงหิมพานต์จริงๆนั่นแหละ" สเตลล่าบอกให้ลิซ่าที่อยู่ในเมืองหลวงตั้งแต่เด็กได้เข้าใจ ลิซ่าที่เป็นคนเรียนรู้อะไรง่ายอยู่แล้วก็พยักหน้าด้วยความเข้าใจทันที
"นี่นันน่าร์" สเตลล่าเรียก "คะ" นันน่าร์ตอบ "เธอช่วยไปซื้อเม็ดท้ายมาเพิ่มได้มั้ย?" "ไม่มีปัญหาค่ะ" นันน่าร์รับคำอย่างง่ายดาย "เอ้า นี่เงิน" สเตลล่ายื่นเงินให้ นันน่าร์รับแล้วกลับหลังหันเดินไปที่ประตู "อ๊ะ เดี๋ยว นันน่าร์" สเตลล่าเรียกเธอไว้ก่อน "มีอะไรคะ? หรือว่าต้องการอะไรเพิ่ม?" นันน่าร์ที่หันมาเอียงคอถาม สเตลล่ากลับยิ้มแล้วบอกไปว่า "วันนี้ซื้อเม็ดท้ายมาเยอะๆเลยนะ" แล้วเธอก็หัวเราะนิดหน่อย นันน่าร์ถึงแม้จะสงสัยแต่ก็ไม่ได้ถาม "ค่ะ" เธอได้แต่รับคำแล้วเธอก็เดินออกไป
ลิซ่าเห็นสเตลล่ามีอาการแปลกเช่นนั้นก็ถามว่า "มีอะไรเหรอคะ?" สเตลล่าที่ยิ้มอยู่ก็ตอบว่า "เปล่าหรอก แค่นึกถึงเพื่อนคนนึงน่ะ" แล้วเธอก็หยิบเม็ดมะม่วงหิมพานต์ที่เหลืออยู่ก้นถุงออกมาจากตู้เย็น เธอหยิบออกมาจากถุงเม็ดหนึ่งใส่เข้าปากแล้วเคี้ยวอย่างเอร็ดอร่อย แล้วเธอก็ยื่นถุงไปทางลิซ่า "เอามั้ย?" "ค่ะ" ลิซ่าตอบแล้วล้วงมือไปในถุงหยิบออกมาสองสามเม็ดใส่เข้าปาก "เป็นไง?" สเตลล่าถามอีก "อะ...อร่อยมากๆเลยค่ะ" แล้วเธอก็ล้วงไปหยิบเอาอีก "อ๊ะ นั่นมากไปรึเปล่า อ๊าาาาา ลิซ่า เธอเอาไปทีเกือบหมดเลยนี่" "มันก็จะหมดอยู่แล้วนี่คะ" "มานี่เลย แบ่งกันมั่งสิ" ลิซ่าเห็นดังนั้นจึงวิ่งหนี สเตลล่าก็ไล่ตาม ดูเหมือนว่าทั้งสองคนจะเริ่มก่อสงครามแย่งเม็ดมะม่วงหิมพานต์ซะแล้ว
ทางนันน่าร์ที่มาที่ร้านขายของ "ยินดีต้อนรับครับ คุณลูกค้า..." ชายหนุ่มที่นั่งอยู่ตรงโต๊ะของเจ้าของร้านทักทายตามมารยาท แต่เขาต้องหยุดพูดลงเมื่อเห็นนันน่าร์ "มะ...คุณเมดสาวสวยอย่างนี้ด้วยเหรอเนี่ย" เขาคิด แล้วเอามือหยิกตัวเองดู "อาา...เราไม่ได้ฝันไป" นันน่าร์จึงเดินเข้าไปใกล้ "แล้วมีเม็ดมะม่วงหิมพานต์รีเปล่าคะ?" เธอถามอย่างสุภาพพร้อมทั้งรอยยิ้มอย่างเป็นมิตร "มะ...มีครับ" เขารีบตอบ "โอ้...ยิ่งใกล้ยิ่งสวยแฮะ" เขาคิด "แล้วอยู่ตรงไหนคะ?" นันน่าร์ถาม เขารีบบอกทันทีว่า "ไม่เป็นไรครับ เดี๋ยวผมไปเอามาให้ ต้องการเท่าไหร่ครับ?" นันน่าร์ดูเงินแล้วก็ลองคำนวณ แล้วตอบว่า "ขอซักสิบถุงค่ะ อ้อ แบบปลอกเปลือกแล้วนะคะ" "รอสักครู่ครับ" เขาพูดอย่างสุภาพแล้วเดินไปเอาของให้ ผ่านไปไม่นาน เขาก็เอาของกลับมาจำนวนเกินที่เธอสั่ง "นี่ครับของที่สั่ง" เขาใส่ถุงแล้วยื่นให้ นันน่าร์มองดูก็พบว่ามันเกินตามที่เธอสั่ง ซึ่งมันเกินงบที่ให้มา "เอ๊ะ ของเกินนี่คะ?" เธอบอกไปแล้วล้วงมือไปในถุงเพื่อเอาออก ชายหนุ่มเห็นดังนั้นก็รีบจับมือของนันน่าร์แล้วบอกว่า "มะ...ไม่ต้องครับ ผมแถมให้" นันน่าร์ก็พยายามปฏิเสธว่า "ไม่ต้องหรอกค่ะ แค่ไปหยิบให้ก็พอแล้วนี่คะ" "ไม่เป็นไรครับผมให้" ทั้งสองคนพูดอย่างนี้วนซักสองสามรอบ มือก็ดึงถุงไปดึงถุงมา จนนันน่าร์รู้สึกได้ถึงความตั้งใจที่จะให้ของ เธอจึงไม่ปฏิเสธอีกต่อไป "งั้นก็ขอขอบคุณมากค่ะ" พร้อมทั้งโค้งขอบคุณอย่างงดงามด้วยความขอบคุณจากใจ "สะ...สวยจัง" ชายหนุ่มเห็นถึงกับอุทานอย่างลืมตัวออกมาเบาๆ "มีอะไรเหรอคะ?" นันน่าร์ถาม "มะไม่มีอะไรครับ" เขารีบตอบกลับอย่างลนลาน "งั้นฉันขอตัวก่อนนะคะ ขอขอบคุณอีกครั้งนึงค่ะ" "ไม่เป็นไรครับ โอกาสหน้าเชิญใหม่นะครับ" "ค่ะ" เธอตอบแล้วเดินออกไป ชายหนุ่มเองก็มองตามอย่างไม่กระพริบตา
หลังจากนันน่าร์ออกไปแล้ว ชายหนุ่มก็มองที่มือของตัวเอง "ได้จับมือด้วยล่ะ นุ่มจัง" แล้วเขาก็พร่ำเพื้อรำพันถึงนันน่าร์ต่อไป
ระหว่างทางกลับ นันน่าร์รู้สึกว่าตัวเองมีคนตาม และรู้สึกได้ว่าสายตานั้นจ้องมาที่ถุงที่เธอถืออยู่
ที่บ้านของสเตลล่า นันน่าร์ก็กลับมาได้อย่างปลอดภัยไม่มีอันตรายอะไรทั้งสิ้น "เอาล่ะค่ะ ฉันก็ถึงบ้านแล้ว แล้วคุณจะไปไหนต่อ คิดออกรึยังคะ?" เธอหันไปถามหญิงสาวที่อยู่ข้างหลังเธอ "อ้า ฉันนึกออกแล้วล่ะค่ะ" เธอคนนั้นพูดขึ้น "แล้วว่าไงล่ะคะ" นันน่าร์ถาม หญิงสาวคนนั้นก็ตอบว่า "ฉันจะมาที่นี่นั่นแหละค่ะ" "เอ๋???" "ฉันมาหาเพื่อนน่ะค่ะ แต่ระหว่างทางฉันเห็นบางอย่างดึงความสนใจฉันไปน่ะเลยลืมไปซะได้" แล้วเธอก็ยิ้มอย่างแหยๆ ประมาณว่า เรานี่มันแย่จริงๆ "ว่าแต่ที่คุณว่าสนใจนี่..." แล้วนันน่าร์ก็ยกถุงที่ใส่เม็ดมะม่วงหิมพานต์ ซึ่งเธอคนนั้นก็จ้องตามอย่างไม่คลาดสายตา "ช่างเถอะ งั้นก็เข้ามาก่อนดีกว่าค่ะ" แล้วเธอก็พาหล่อนเข้ามาในบ้านของสเตลล่า "แปลกคนแฮะ" เธอคิดในใจแล้วก็เข้ามา
"อ๊าาาาาา นันน่าร์กลับมาแล้ววววว" เสียงของสเตลล่าดังขึ้นในบ้านทันทีที่นันน่าร์เปิดประตูเข้ามา "หูดีจังแฮะ" นันน่าร์คิด แล้วตะโกนบอกว่า "กลับมาแล้วค่า" "รีบเร็วๆ" เธอได้ยินเสียงเหมือนกับใครคนหนึ่งในสองคนนั้นซึ่งน่าจะเป็นสเตลล่าพูดแบบซุบซิบ "มีอะไรกันนะ?" นันน่าร์จึงเดินเข้าไปดูที่ห้องครัว หญิงสาวที่เจอระหว่างทางและบอกว่ามาหาคนที่บ้านนี้ตามไปติดๆ
นันน่าร์เข้ามาถึงห้องครัว สิ่งที่เธอเห็นก็คือสภาพที่ข้าวของกระจัดกระจาย เธอจึงมองไปที่โต๊ะ โชคยังดีที่อาหารที่เธอทำนั้นยังอยู่ปกติ "มันเกิดอะไรขึ้นคะ?" เธอถาม สเตลล่าก็ตอบว่า "ก็ไม่มีอะไรหรอก แค่วิ่งไล่กันนิดหน่อยน่ะ แล้วของที่สั่งล่ะ?" "นี่ค่ะ" นันน่าร์ยื่นถุงให้ "โอ้ ได้มาเยอะเลย ลิซ่าๆ มันมาแล้ว" สเตลล่าตะโกนบอกลิซ่าอย่างดีใจ "ค่ะ งั้นฉันขอถุงนึงนะคะ" แล้วเธอก็หยิบไป "นี่เดี๋ยวก่อนสิ อ๊าาาา" สเตลล่าร้องอย่างไม่ค่อยพอใจที่ลิซ่าหยิบไปโดยพลการ แต่แล้วเธอก็สูดหายใจเข้าลึกๆแล้วหายใจออกช้าๆ "ฟู่" เสียงลมหายใจออกทางปากยาวๆดังขึ้น แล้วสเตลล่าก็พูดขึ้นว่า "ช่างเถอะ ฉันเองก็ดันเล่นเป็นเด็กไปซะได้" แล้วเธอก็เอาของที่เหลือแช่ตู้เย็นไว้ "แล้วทำไมเก็บล่ะคะเนี่ย?" นันน่าร์บอกพลางมองพื้นที่รอบๆที่ข้าวของกระจัดกระจาย แต่สเตลล่ากลับยิ้มแล้วบอกว่า "น่าๆ กินข้าวกันก่อนค่อยจัดแล้วกัน" "แต่ฉันว่าคุณจะไม่ว่างน่ะสิคะถ้าไม่ทำตอนนี้" "ทำไมล่ะ?" "ก็เพราะว่า..." นันน่าร์ยังไม่ทันจะพูดจบ ก็มีเสียงหญิงสาวดังขึ้นมา "สเตลล่า ไง ไม่ได้เจอกันนานเลยนะ"
หญิงสาวผมยาวสีเขียว ดวงตาสีมรกต ใบหน้างดงาม ที่ศีรษะมีเครื่องประดับแปลกๆประดับอยู่ เธออยู่ในชุดสีเขียวเหมือนกับผมของเธอ เธอยิ้มให้กับสเตลล่าอย่างสนิทสนม
"อ๊ะ เธอคือ...." สเตลล่ามองอย่างตกใจ
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
หญิงสาวปริศนาที่นันน่าร์พามาบ้านด้วยคงจะประมาณนี้แหละมั้ง
คนในภาพคือนากิหรือนางิ จากเกมสุดเก่าที่คนอายุประมาณ 30+ น่าจะรู้จัก แต่ถ้าเล่น ds ก็คงรู้จักกันล่ะมั้ง
.....................................................................................................................................................
เผื่อคนไม่รู้จัก
นี่คือมะม่วงหิมพานต์ครับ อาจจะมีมากกว่านี้ แต่ที่ผมเคยเห็นก็ประมาณนี้แหละ
คำเตือน:เขาไม่นิยมกินทั้งลูก เพราะลูกมะม่วงหิมพานต์มีพิษครับ เพื่อนผมมันเคยขโมยจากต้นไม้บ้านคนอื่น พอกินแล้วก็คันคออยู่ทั้งวันเลย
แต่หลายคนอาจจะคุ้นในรูปแบบนี้มากกว่า
แต่ถ้าคั่วแล้วก็แบบนี้ (นี่ใส่เกลือด้วย) เอาไว้ประกอบอาหาร หรือไม่ก็กินได้เลย
ตัวอย่างอาหารที่ใช้เม็ดท้ายเป็นส่วนประกอบ
แค่นี้ดีกว่า เห็นแล้วหิว
ส่วนในเรื่องที่สเตลล่ากับนันน่าร์พูดกันนั้นมีส่วนจริงครับ คือผมกับเพื่อนพูดกันว่า ไอ้เม็ดมะม่วงหิมพานต์เนี่ยบ้านเราเขาเรียกว่าอะไร ก็เลยพูดกันไปก็มีทั้ง
เม็ดท้าย เม็ดกาหยี เม็ดยาร่วง เม็ดยาโอ๊ย ที่พูดนี่คือผมบอกเองนะ ส่วนเพื่อนผมเขาพูดอยู่แค่ชือสองชื่อ ซึ่งผมก็จำไม่ได้ว่าอะไร
อ้าว กระทู้นิยายกลายเป็นกระทู้เรื่องมะม่วงหิมพานต์ไปละ
แล้วรู้หรือเปล่าว่าทำไมถึงเรียกว่ายาร่วง
เรื่องมีอยู่ว่า วันหนึ่งพระอินทร์ป่วย จึงไปหายามารักษาซึ่งยาที่จะรักษาได้นั้นก็มีแต่ต้นไม้ชนิดนี้เท่านั้น แต่ว่าต้นไม้ชนิดนี้ดันมีอยู่ต้นเดียว ลูกของต้นไม้สงสารแม่เลยจะออกเมล็ดออกมาเพื่อให้เป็นต้นใหม่ แต่เทวดามาเห็นซะก่อน และสั่งว่า "อย่าร่วง" เมล็ดก็เลยคาอยู่ที่ท้ายของผลอย่างนั้นจนถึงปัจจุบัน
นันน่าร์กำลังอ่านหนังสือที่อยู่ในห้องของเฮลิออส พอเจ้าของไม่อยู่ ห้องนี้เธอยิ่งเข้าออกได้อย่างอิสระกว่าเดิมด้วยซ้ำ เพราะอย่างน้อยก็ไม่มีคนคอยห้ามนู่นห้ามนี่เวลาเธอหานู่นหานี่ในห้อง "คราวนี้แหละ ฉันจะได้ค้นได้ตามใจชอบสักที" นันน่าร์คิด ที่มุมปากของเธอปรากฏรอยยิ้มอย่างชั่วร้ายขึ้นมา ชนิดที่ว่าคนมาเห็นคงตกใจเป็นแน่ แล้วเธอก็เริ่มลงมือรื้อห้องของเฮลิออสทันที
ผ่านไปเป็นชั่วโมง นันน่าร์กลับได้แต่ทำหน้าเซ็งแล้วบ่นว่า "เฮ้อ ไม่เห็นมีอะไรน่าตื่นเต้นเลย คิดว่าจะซ่อนหนังสือหรืออะไรที่มัน 18+ไว้ แต่นี่กลับไม่มีอะไรเลย" เธอถอนหายใจทันทีที่พูดจบ มือของเธอที่วางบนโต๊ะก็ไปถูกบางอย่างเข้า "เอ๊ะ นี่มัน" นันน่าร์อุทาน แล้วหยิบมันขึ้นมา
มันคือหนังสือนิทานสำหรับเด็ก ซึ่งวาดด้วยสีสันสดใส นันน่าร์เห็นแล้วยิ้มอย่างเยาะเย้ย "โฮ่ ฉันเจออะไรที่น่าสนใจเข้าแล้วสิ" แล้วเธอก็หยิบมันเดินออกไปจากห้อง
"เฮลิออสไปไหนของเขานะ" "นั่นสิคะ" "แต่คงจะมีเหตุผลจริงๆนั่นแหละถึงไปโดยไม่บอกนะ" "แบบนั้นจะดีเหรอคะ?" "เอาน่า เดี๋ยวเขาก็กลับมาเองนั่นแหละ" สองสาวที่ทำอาหารกันก็ยังคงทำกันต่อไป นันน่าร์ที่เห็นแล้วก็ยังพูดว่า "สรุปแล้วนี่บ้านนี้จะมีคุณหรือไม่มีก็ได้สินะคะ" แล้วเธอก็เดินเข้าไปช่วยทำอาหารกัน
ทั้งสามสาวยังคงทำอาหารกันอย่างปกติ ดูเหมือนว่าฝีมือการทำอาหารของลิซ่าจะดีขึ้นมาก การกระทำของเธอในครัวนั้นดูคล่องแคล่วอย่างกับมืออาชีพ "แหม ผ่านไปไม่กี่วันคล่องขึ้นเยอะเลยนะคะ" นันน่าร์กล่าวชม ลิซ่าก็ยิ้มแล้วบอกว่า "มะ...ไม่ขนาดนั้นหรอกค่ะ" สเตลล่าจึงพูดขึ้นอีกคนว่า "แต่ก็จริงนะ ต่างจากวันแรกๆเลย เธอเรียนรู้ได้เร็วมากจนทางฉันยังตกใจเลย" "ค่ะ" ลิซ่ายิ้มรับคำพูดที่สเตลล่าชม แต่นันน่าร์กลับคิดว่าที่สเตลล่าพูดนั้นดูเหมือนประชดซะอีก "เอ่อ...มัวแต่ชมกันไม่พลิกไข่เหรอคะ?" นันน่าร์รีบเปลี่ยนเรื่องเป็นอาหารของวันนี้ทันที เพราะมันมีผลต่อพวกเธอทั้งสามคนอย่างมากหากมันออกมาไม่ดี เพราะตัวกำจัดอาหารชั้นดีไม่ได้อยู่ด้วย
ลิซ่าจึงรีบพลิกไข่ในกระทะทันที "ฟู่ รอดไปที่ยังไม่ไหม้" เธอพูดอย่างโล่งใจ ในขณะที่สเตลล่าทำท่านึกอะไรบางอย่าง "มีอะไรคะ?" นันน่าร์ถาม สเตลล่าได้แต่ตอบว่า "ไม่รู้สิ เหมือนกับว่าลืมอะไรบางอย่างไปน้า..." แล้วเธอก็เดินไปที่ตู้เย็นแล้วเปิดดู "ว่าแล้ว!!" เธออุทานขึ้น "มีอะไรคะ?" นันน่าร์ที่ตามมาถาม "ก็เม็ดยาโอ๊ยหมดน่ะสิ" สเตลล่าตอบ "เม็ดยาโอ๊ย?" ลิซ่าคิด เธอจึงรีบตักไข่ใส่จานที่เตรียมไว้ แต่ยังไม่ทันได้วางบนจาน ก็มีคำที่ทำให้เธอสนใจสงสัยอีก "เม็ดยาร่วงสินะคะ" เป็นเสียงของนันน่าร์ "นั่นสิ เม็ดท้ายนั่นแหละ" "อื้ม ใช่ค่ะ แต่ฉันว่าเรียกว่ากาหยีได้นะคะ" "ก็ไม่เถียงหรอก"
"ทั้งสองคนพูดเรื่องอะไรกันนะ? แล้วไอ้เม็ดที่พูดถึงนี่มันอะไรกันล่ะเนี่ย?" ลิซ่าที่เกิดความสงสัยขึ้นมา ด้วยมีนิสัยใฝ่หาความรู้ เธอจึงวางไข่ลงบนจานแล้วเดินไปวางที่โต๊ะอาหาร จากนั้นก็ไปดูที่ตู้เย็น
ลิซ่าเห็นทั้งสองสาวกำลังมุงถุงใส่อะไรบางอย่าง มันมีลักษณะเป็นเม็ด จะว่ามันมันกลม มันก็ไม่กลม แต่มันมีรูปเป็นคล้ายจันทร์เสี้ยวมากกว่า(แล้วมันกลมตรงไหน?) แต่ส่วนที่เธอคิดว่าเป็นหัวนั้นเพราะมีอะไรแหลมๆติดอยู่นั้นจะป้อมกว่าส่วนที่เธอคิดว่าเป็นท้าย และเธอก็รู้จักมันอย่างดีด้วย "นึกว่าอะไร ที่แท้ก็เม็ดมะม่วงหิมพานต์หรอกเหรอคะ?" ลิซ่าพูดขึ้น ทั้งสองสาวหันมามองที่เธอพร้อมกัน "อ้าว ก็ใช่น่ะสิคะ แล้วคุณคิดว่าเป็นอะไรล่ะคะ?" พูดกวนๆแบบนี้ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าเป็นนันน่าร์ "แต่เห็นพูดว่า 'เม็ดยาโอ๊ย' มั่งล่ะ 'เม็ดยาร่วง' มั่งล่ะ 'เม็ดท้าย' มั่งล่ะ ก็เลยสงสัยน่ะค่ะ แต่ว่า ทำไมพวกคุณเรียกอย่างนั้นล่ะคะ ฉันก็พึ่งเคยได้ยินนี่แหละ" ลิซ่าถามเพราะเธออยากรู้ สเตลล่าก็บอกว่า "ก็เราไม่ได้อยู่ในเมืองหลวงนี่ ภาษามันเลยต่างกันไปบ้างน่ะ อีกอย่างฉันกับนันน่าร์ก็คุยกันด้วยภาษาทางใต้ของประเทศหนึ่งได้ก็เลยพูดกันแบบว่ารู้กัน แต่ถ้าให้ถูก ไอ้นี่มันก็เรียกว่าเม็ดมะม่วงหิมพานต์จริงๆนั่นแหละ" สเตลล่าบอกให้ลิซ่าที่อยู่ในเมืองหลวงตั้งแต่เด็กได้เข้าใจ ลิซ่าที่เป็นคนเรียนรู้อะไรง่ายอยู่แล้วก็พยักหน้าด้วยความเข้าใจทันที
"นี่นันน่าร์" สเตลล่าเรียก "คะ" นันน่าร์ตอบ "เธอช่วยไปซื้อเม็ดท้ายมาเพิ่มได้มั้ย?" "ไม่มีปัญหาค่ะ" นันน่าร์รับคำอย่างง่ายดาย "เอ้า นี่เงิน" สเตลล่ายื่นเงินให้ นันน่าร์รับแล้วกลับหลังหันเดินไปที่ประตู "อ๊ะ เดี๋ยว นันน่าร์" สเตลล่าเรียกเธอไว้ก่อน "มีอะไรคะ? หรือว่าต้องการอะไรเพิ่ม?" นันน่าร์ที่หันมาเอียงคอถาม สเตลล่ากลับยิ้มแล้วบอกไปว่า "วันนี้ซื้อเม็ดท้ายมาเยอะๆเลยนะ" แล้วเธอก็หัวเราะนิดหน่อย นันน่าร์ถึงแม้จะสงสัยแต่ก็ไม่ได้ถาม "ค่ะ" เธอได้แต่รับคำแล้วเธอก็เดินออกไป
ลิซ่าเห็นสเตลล่ามีอาการแปลกเช่นนั้นก็ถามว่า "มีอะไรเหรอคะ?" สเตลล่าที่ยิ้มอยู่ก็ตอบว่า "เปล่าหรอก แค่นึกถึงเพื่อนคนนึงน่ะ" แล้วเธอก็หยิบเม็ดมะม่วงหิมพานต์ที่เหลืออยู่ก้นถุงออกมาจากตู้เย็น เธอหยิบออกมาจากถุงเม็ดหนึ่งใส่เข้าปากแล้วเคี้ยวอย่างเอร็ดอร่อย แล้วเธอก็ยื่นถุงไปทางลิซ่า "เอามั้ย?" "ค่ะ" ลิซ่าตอบแล้วล้วงมือไปในถุงหยิบออกมาสองสามเม็ดใส่เข้าปาก "เป็นไง?" สเตลล่าถามอีก "อะ...อร่อยมากๆเลยค่ะ" แล้วเธอก็ล้วงไปหยิบเอาอีก "อ๊ะ นั่นมากไปรึเปล่า อ๊าาาาา ลิซ่า เธอเอาไปทีเกือบหมดเลยนี่" "มันก็จะหมดอยู่แล้วนี่คะ" "มานี่เลย แบ่งกันมั่งสิ" ลิซ่าเห็นดังนั้นจึงวิ่งหนี สเตลล่าก็ไล่ตาม ดูเหมือนว่าทั้งสองคนจะเริ่มก่อสงครามแย่งเม็ดมะม่วงหิมพานต์ซะแล้ว
ทางนันน่าร์ที่มาที่ร้านขายของ "ยินดีต้อนรับครับ คุณลูกค้า..." ชายหนุ่มที่นั่งอยู่ตรงโต๊ะของเจ้าของร้านทักทายตามมารยาท แต่เขาต้องหยุดพูดลงเมื่อเห็นนันน่าร์ "มะ...คุณเมดสาวสวยอย่างนี้ด้วยเหรอเนี่ย" เขาคิด แล้วเอามือหยิกตัวเองดู "อาา...เราไม่ได้ฝันไป" นันน่าร์จึงเดินเข้าไปใกล้ "แล้วมีเม็ดมะม่วงหิมพานต์รีเปล่าคะ?" เธอถามอย่างสุภาพพร้อมทั้งรอยยิ้มอย่างเป็นมิตร "มะ...มีครับ" เขารีบตอบ "โอ้...ยิ่งใกล้ยิ่งสวยแฮะ" เขาคิด "แล้วอยู่ตรงไหนคะ?" นันน่าร์ถาม เขารีบบอกทันทีว่า "ไม่เป็นไรครับ เดี๋ยวผมไปเอามาให้ ต้องการเท่าไหร่ครับ?" นันน่าร์ดูเงินแล้วก็ลองคำนวณ แล้วตอบว่า "ขอซักสิบถุงค่ะ อ้อ แบบปลอกเปลือกแล้วนะคะ" "รอสักครู่ครับ" เขาพูดอย่างสุภาพแล้วเดินไปเอาของให้ ผ่านไปไม่นาน เขาก็เอาของกลับมาจำนวนเกินที่เธอสั่ง "นี่ครับของที่สั่ง" เขาใส่ถุงแล้วยื่นให้ นันน่าร์มองดูก็พบว่ามันเกินตามที่เธอสั่ง ซึ่งมันเกินงบที่ให้มา "เอ๊ะ ของเกินนี่คะ?" เธอบอกไปแล้วล้วงมือไปในถุงเพื่อเอาออก ชายหนุ่มเห็นดังนั้นก็รีบจับมือของนันน่าร์แล้วบอกว่า "มะ...ไม่ต้องครับ ผมแถมให้" นันน่าร์ก็พยายามปฏิเสธว่า "ไม่ต้องหรอกค่ะ แค่ไปหยิบให้ก็พอแล้วนี่คะ" "ไม่เป็นไรครับผมให้" ทั้งสองคนพูดอย่างนี้วนซักสองสามรอบ มือก็ดึงถุงไปดึงถุงมา จนนันน่าร์รู้สึกได้ถึงความตั้งใจที่จะให้ของ เธอจึงไม่ปฏิเสธอีกต่อไป "งั้นก็ขอขอบคุณมากค่ะ" พร้อมทั้งโค้งขอบคุณอย่างงดงามด้วยความขอบคุณจากใจ "สะ...สวยจัง" ชายหนุ่มเห็นถึงกับอุทานอย่างลืมตัวออกมาเบาๆ "มีอะไรเหรอคะ?" นันน่าร์ถาม "มะไม่มีอะไรครับ" เขารีบตอบกลับอย่างลนลาน "งั้นฉันขอตัวก่อนนะคะ ขอขอบคุณอีกครั้งนึงค่ะ" "ไม่เป็นไรครับ โอกาสหน้าเชิญใหม่นะครับ" "ค่ะ" เธอตอบแล้วเดินออกไป ชายหนุ่มเองก็มองตามอย่างไม่กระพริบตา
หลังจากนันน่าร์ออกไปแล้ว ชายหนุ่มก็มองที่มือของตัวเอง "ได้จับมือด้วยล่ะ นุ่มจัง" แล้วเขาก็พร่ำเพื้อรำพันถึงนันน่าร์ต่อไป
ระหว่างทางกลับ นันน่าร์รู้สึกว่าตัวเองมีคนตาม และรู้สึกได้ว่าสายตานั้นจ้องมาที่ถุงที่เธอถืออยู่
ที่บ้านของสเตลล่า นันน่าร์ก็กลับมาได้อย่างปลอดภัยไม่มีอันตรายอะไรทั้งสิ้น "เอาล่ะค่ะ ฉันก็ถึงบ้านแล้ว แล้วคุณจะไปไหนต่อ คิดออกรึยังคะ?" เธอหันไปถามหญิงสาวที่อยู่ข้างหลังเธอ "อ้า ฉันนึกออกแล้วล่ะค่ะ" เธอคนนั้นพูดขึ้น "แล้วว่าไงล่ะคะ" นันน่าร์ถาม หญิงสาวคนนั้นก็ตอบว่า "ฉันจะมาที่นี่นั่นแหละค่ะ" "เอ๋???" "ฉันมาหาเพื่อนน่ะค่ะ แต่ระหว่างทางฉันเห็นบางอย่างดึงความสนใจฉันไปน่ะเลยลืมไปซะได้" แล้วเธอก็ยิ้มอย่างแหยๆ ประมาณว่า เรานี่มันแย่จริงๆ "ว่าแต่ที่คุณว่าสนใจนี่..." แล้วนันน่าร์ก็ยกถุงที่ใส่เม็ดมะม่วงหิมพานต์ ซึ่งเธอคนนั้นก็จ้องตามอย่างไม่คลาดสายตา "ช่างเถอะ งั้นก็เข้ามาก่อนดีกว่าค่ะ" แล้วเธอก็พาหล่อนเข้ามาในบ้านของสเตลล่า "แปลกคนแฮะ" เธอคิดในใจแล้วก็เข้ามา
"อ๊าาาาาา นันน่าร์กลับมาแล้ววววว" เสียงของสเตลล่าดังขึ้นในบ้านทันทีที่นันน่าร์เปิดประตูเข้ามา "หูดีจังแฮะ" นันน่าร์คิด แล้วตะโกนบอกว่า "กลับมาแล้วค่า" "รีบเร็วๆ" เธอได้ยินเสียงเหมือนกับใครคนหนึ่งในสองคนนั้นซึ่งน่าจะเป็นสเตลล่าพูดแบบซุบซิบ "มีอะไรกันนะ?" นันน่าร์จึงเดินเข้าไปดูที่ห้องครัว หญิงสาวที่เจอระหว่างทางและบอกว่ามาหาคนที่บ้านนี้ตามไปติดๆ
นันน่าร์เข้ามาถึงห้องครัว สิ่งที่เธอเห็นก็คือสภาพที่ข้าวของกระจัดกระจาย เธอจึงมองไปที่โต๊ะ โชคยังดีที่อาหารที่เธอทำนั้นยังอยู่ปกติ "มันเกิดอะไรขึ้นคะ?" เธอถาม สเตลล่าก็ตอบว่า "ก็ไม่มีอะไรหรอก แค่วิ่งไล่กันนิดหน่อยน่ะ แล้วของที่สั่งล่ะ?" "นี่ค่ะ" นันน่าร์ยื่นถุงให้ "โอ้ ได้มาเยอะเลย ลิซ่าๆ มันมาแล้ว" สเตลล่าตะโกนบอกลิซ่าอย่างดีใจ "ค่ะ งั้นฉันขอถุงนึงนะคะ" แล้วเธอก็หยิบไป "นี่เดี๋ยวก่อนสิ อ๊าาาา" สเตลล่าร้องอย่างไม่ค่อยพอใจที่ลิซ่าหยิบไปโดยพลการ แต่แล้วเธอก็สูดหายใจเข้าลึกๆแล้วหายใจออกช้าๆ "ฟู่" เสียงลมหายใจออกทางปากยาวๆดังขึ้น แล้วสเตลล่าก็พูดขึ้นว่า "ช่างเถอะ ฉันเองก็ดันเล่นเป็นเด็กไปซะได้" แล้วเธอก็เอาของที่เหลือแช่ตู้เย็นไว้ "แล้วทำไมเก็บล่ะคะเนี่ย?" นันน่าร์บอกพลางมองพื้นที่รอบๆที่ข้าวของกระจัดกระจาย แต่สเตลล่ากลับยิ้มแล้วบอกว่า "น่าๆ กินข้าวกันก่อนค่อยจัดแล้วกัน" "แต่ฉันว่าคุณจะไม่ว่างน่ะสิคะถ้าไม่ทำตอนนี้" "ทำไมล่ะ?" "ก็เพราะว่า..." นันน่าร์ยังไม่ทันจะพูดจบ ก็มีเสียงหญิงสาวดังขึ้นมา "สเตลล่า ไง ไม่ได้เจอกันนานเลยนะ"
หญิงสาวผมยาวสีเขียว ดวงตาสีมรกต ใบหน้างดงาม ที่ศีรษะมีเครื่องประดับแปลกๆประดับอยู่ เธออยู่ในชุดสีเขียวเหมือนกับผมของเธอ เธอยิ้มให้กับสเตลล่าอย่างสนิทสนม
"อ๊ะ เธอคือ...." สเตลล่ามองอย่างตกใจ
จบตอน
นันน่าร์เห็นอย่างนั้นก็คิดว่า "ดูท่าจะยาวแฮะ งั้นเราจัดการจัดข้าวของเองดีกว่า" เป็นอันว่าข้าวของก็ถูกนันน่าร์จัดไปเรียบร้อยด้วยประการฉะนี้ฯ
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
หญิงสาวปริศนาที่นันน่าร์พามาบ้านด้วยคงจะประมาณนี้แหละมั้ง
คนในภาพคือนากิหรือนางิ จากเกมสุดเก่าที่คนอายุประมาณ 30+ น่าจะรู้จัก แต่ถ้าเล่น ds ก็คงรู้จักกันล่ะมั้ง
.....................................................................................................................................................
เผื่อคนไม่รู้จัก
นี่คือมะม่วงหิมพานต์ครับ อาจจะมีมากกว่านี้ แต่ที่ผมเคยเห็นก็ประมาณนี้แหละ
คำเตือน:เขาไม่นิยมกินทั้งลูก เพราะลูกมะม่วงหิมพานต์มีพิษครับ เพื่อนผมมันเคยขโมยจากต้นไม้บ้านคนอื่น พอกินแล้วก็คันคออยู่ทั้งวันเลย
แต่หลายคนอาจจะคุ้นในรูปแบบนี้มากกว่า
แต่ถ้าคั่วแล้วก็แบบนี้ (นี่ใส่เกลือด้วย) เอาไว้ประกอบอาหาร หรือไม่ก็กินได้เลย
ตัวอย่างอาหารที่ใช้เม็ดท้ายเป็นส่วนประกอบ
แค่นี้ดีกว่า เห็นแล้วหิว
ส่วนในเรื่องที่สเตลล่ากับนันน่าร์พูดกันนั้นมีส่วนจริงครับ คือผมกับเพื่อนพูดกันว่า ไอ้เม็ดมะม่วงหิมพานต์เนี่ยบ้านเราเขาเรียกว่าอะไร ก็เลยพูดกันไปก็มีทั้ง
เม็ดท้าย เม็ดกาหยี เม็ดยาร่วง เม็ดยาโอ๊ย ที่พูดนี่คือผมบอกเองนะ ส่วนเพื่อนผมเขาพูดอยู่แค่ชือสองชื่อ ซึ่งผมก็จำไม่ได้ว่าอะไร
อ้าว กระทู้นิยายกลายเป็นกระทู้เรื่องมะม่วงหิมพานต์ไปละ
แล้วรู้หรือเปล่าว่าทำไมถึงเรียกว่ายาร่วง
เรื่องมีอยู่ว่า วันหนึ่งพระอินทร์ป่วย จึงไปหายามารักษาซึ่งยาที่จะรักษาได้นั้นก็มีแต่ต้นไม้ชนิดนี้เท่านั้น แต่ว่าต้นไม้ชนิดนี้ดันมีอยู่ต้นเดียว ลูกของต้นไม้สงสารแม่เลยจะออกเมล็ดออกมาเพื่อให้เป็นต้นใหม่ แต่เทวดามาเห็นซะก่อน และสั่งว่า "อย่าร่วง" เมล็ดก็เลยคาอยู่ที่ท้ายของผลอย่างนั้นจนถึงปัจจุบัน
แก้ไขครั้งสุดท้ายโดย ffviicc เมื่อ 2013-1-23 00:14
Wing of Destiny ตอนที่ 12 เมล็ดปริศนากับแขกผู้มาเยือน (Moon)
[IMG]
