ท่ามกลางสนามรบอันบ้าคลั่งของสามกองทัพที่ยิ่งใหญ่ที่สุดของโลก โดยจุดมุ่งหมายก็คือประตูขนาดยักษ์ที่อยู่โดดๆอยู่อีกฝั่งของสนามรบ ที่หน้าบานประตูนี้มีร่างของคนสี่คนกำลังยืนอยู่ คนแรกคือหญิงสาวผมสีน้ำตาลเข้มรวบเป็นผมห้างม้าในชุดกิโมโนสีขาวและฮากามะสีแดงในมือของเธอกุมดาบที่ชุ่มไปด้วยเลือดจนแน่นและคอยฟาดฟันเหล่าศัตรูที่เข้ามาใกล้ และอีกคนหนึ่งคือชายในชุดเกราะแบบทหารจีนโบราณ ในมือของเขาถือง้าวสีเงินแวววับ เขากำลังทรุดอยู่กับพื้นอย่างหมดเรี่ยวแรงในตาฉายแววเหนื่อยอ่อนออกมาเต็มที ส่วนอีกสองคนนั้นยืนอยู่ใกล้ประตูบานนั้นที่สุด โดยที่ประตูมีรอยแยกเล็กๆที่แง้มออกมา
“โอเว่น นายจะทำอะไรน่ะ”
นายหนุ่มผมทองยาวปะบ่าในชุดเกราะสีขาวพูดขึ้นขณะกำลังถูกชายผมเงินเดินดึงแขนไปที่หน้าประตู
“เอาเถอะน่า ตามมาเงียบๆก็พอ!”
ชายผมเงินตะวาดใส่ชายหนุ่ม และเมื่อมาถึงหน้าประตูเขาก็ผลักชายหนุ่มผมทองเข้าหาบานประตูนั้น แต่ชายหนุ่มผมทองกลับใช้มือคว้าบานประตูเอาไว้ ทำให้ร่างของเขายังไม่หลุดเข้าไปในบานประตูที่ที่ตอนนี้เริ่มส่องแสงสีขาวออกมาจากด้านใน
“นายจะทำอะไรน่ะโอเว่น!! ตอบฉันมาสิ ทั้งการก่อสงครามบ้าๆนี่ แล้วยังตอนนี้อีก”
“ซาเคนท์ ฉันเคยพูดไปแล้วนี่ ว่าโลกนี้จะสงบสุขได้ต้องมีนายเพียงคนเดียวเท่านั้น และนายจะต้องไปต่อโดยไม่มีฉัน”
ชายผมเงินพูดเสียงเรียบพลางวางมือลงบนบ่าของอีกฝ่าย
“นายหมายความว่ายังไง”
“ผู้ที่จะเข้าไปในประตูแห่งราชันได้มีเพียงราชันที่แท้จริง คนที่ได้รับการยอมรับจากผู้คนจำนวนมาก นั่นก็คือนาย”
“อะไรกัน คำสัญญาในตอนเด็กที่เราเคยให้ไว้ด้วยกันว่าจะผจญภัยไปรอบโลกแล้วสร้างประเทศที่สงบสุขร่วมกันล่ะ”
“อันนั้นฉันโกหก เพราะคนที่เหมาะกับคำว่าราชามีแค่นายเท่านั้น แต่ตอนนี้นายกำลังจะได้เป็นราชาของโลกแล้วนะ ไม่ใช่แค่ประเทศอีกแล้ว”
โอเว่นผลักร่างของชายผมทองอย่างแรงจนหลุดหายเข้าไปในแสงสีขาว
“โอเว่น~~!!”
เสียงร้องสุดท้ายของชายผมทองที่ฟังดูเจ็บปวดดังก้องออกมาจากแสงสีขาวนั้นพร้อมๆกับบานประตูที่กำลังปิดลงอย่างช้าๆ
“ตอนนี้จะหนียังทันนะ”
หญิงสาวผมหางม้าพูดพลางตั้งท่าดาบไปทางกลุ่มทหารที่สวมชุดเกราะสีขาวบริสุทธิ์
“จะให้ทอดทิ้งผู้มีบุญคุณที่เคยช่วยประเทศของฉันแล้วหนีเหรอ ฝันไปซะเถอะ”
ชายในชุดเกราะแบบทหารจีนพูดพลางยันร่างของตัวเองยืนขึ้น
“ขอบคุณพวกนายมากนะ ที่ยอมทำตามแผนโง่ๆของฉันจนเอาชีวิตมาทิ้งแบบนี้”
“อย่าบ้าน่า เราไม่เสียใจภายหลังหรอก”
ทั้งสองพูดขึ้นพร้อมกัน และเมื่อสิ้นเสียงของพวกเขาทั้งสามก็วิ่งเข้าหากองทัพขนาดใหญ่นั้นพร้อมกัน
แปดร้อยปีต่อมา
ที่สลัมเล็กๆแห่งหนึ่งในทวีปทางตะวันตก ร่างของเด็กชายสองคนที่มีสภาพสะบักสะบอมไปทั้งตัวหลังจากที่พวกเขาทะเลาะกับเด็กอีกกลุ่มหนึ่ง เด็กชายผมเงินค่อยๆยื่นมือให้เด็กชายผมทองที่นั่งกองอยู่บนพื้น
“รีบๆลุกขึ้นซักทีเซ่เจ้าบ้าอาเธอร์”
เขาพูดพลางเอานิ้วลูบจมูกแก้เขิน
“ขอบใจนะอารอน”
อาเธอร์พูดพลางฉีกยิ้มแล้วยืนมือให้เขาช่วยฉุดดึงร่างของเขาให้ยืนขึ้น
“นี่อารอน สัญญานะว่าเมื่อเราโตแล้วพวกเราจะออกผจญภัยไปรอบโลกแล้วสร้างประเทศที่สงบสุขขึ้นที่ไหนซักแห่งน่ะ”
อาเธอร์พูดพลางทำสีหน้าจริงจัง
“แน่อยู่แล้วล่ะน่า เจ้าบ้า!!”
ตำนานบทใหม่กำลังจะเริ่มต้นขึ้นอีกครั้ง
Tales เรื่องเล่าแห่งจอมราชัน
แก้ไขครั้งสุดท้ายโดย vodooking1 เมื่อ 2013-1-30 10:20
แก้ไขครั้งสุดท้ายโดย vodooking1 เมื่อ 2013-1-30 10:21
[นิยาย]Tales เรื่องเล่าแห่งจอมราชัน ปฐมบทแห่งเรื่องเล่า
