Hayate no gotoku cross time ตอนที่ 3 เด็กดีเด็กไม่ดี พ่อบ้าน เมด ไอดอล หรือแม้แต่กันดั้มก็ไม่ควรเลียนแบบ
คำเตือน!!นี่คือแฟนฟิกชั่น เป็นส่วนเนื้อเรื่องที่เขียนขึ้นใหม่ตัวละครบุคลิก และสถานที่ภายในเรื่อง ทั้งหมดเป็นของการ์ตูนดั้งเดิมทั้งหมดหาใช่ผมแต่งไม่เพราะฉะนั้นใครมีข้อสงสัยเกี่ยวกับสิ่งต่างๆอาจถามผมได้ หรืออ่านมังงะการ์ตูนเรื่องนี้ติผมได้ตามสะดวก ขอบคุณครับ!!!!
“หาว….” ลูกะหาวด้วยความง่วงเมื่อวานก็หลับๆตื่นๆทั้งคืน “ชั้นนี่มันไม่เหมาะกับการพักผ่อนจริงๆเลยนะ”
แล้วลูกะก็ค่อยๆยันตัวเองลุกขึ้นนั่ง “รู้สึกว่าเจ็บน้อยลงแล้วแฮะ”พอลุกขึ้นนั่งลูกะก็มองไปทางหน้าต่าง
ที่มีแสงลอดผ่านเข้ามา กี่โมงแล้วเนี่ย... ลูกะคิดพรางมองหานาฬิกาอ๊ะ...อยู่นั้นไง...
เข็มบนนาฬิกาเรือนใหญ่ ชี้บอกเวลา 10 โมงครึ่ง ป่านนี้แล้วเหรอ?
ลูกะที่คิดว่าหากปล่อยเอาไว้แบบนี้ตัวเองได้กลายเป็นคนขี้เกียจแน่ๆจึงนั่งเอาขาพาดลงจากเตียง
แล้วลองมองหาอะไรที่ใช้ค้ำยันตัวเองได้
“อ๊ะนั้นไง” ลูกะที่เห็นตำแหน่งไม้เท้าวางไม่ไกลจากเตียงเท่าไรจึงตัดสินใจเอื้อมมือไปหาแต่ก็ยังไม่ถึงซักที
“ฮึบ!!!” ลูกะพยายามยืดตัวเข้าไปใกล้ๆไม้เท้า แต่พอกำลังจะถึงตัวลูกะก็ล้มลงจากเดตียง
“ว้าย!!!” ลูกะหลับตาปี๋ก่อนที่ตัวเองกระแทกลงพื้น “อ๊ะ....”
“เป็นอะไรรึเปล่าครับ” ก่อนที่ลูกะจะล้มลงฮายาเตะก็ได้ใช้มือโอบตัวเธอไว้ก่อน
และยังจับไว้ได้โดยไม่ทำให้ลูกะเจ็บอีกด้วยแล้วฮายาเตะก็ค่อยๆยกตัวลูกะขึ้นแล้วอุ้มแบบเจ้าหญิงขึ้นมา
“เป็นอะไรรึเปล่าครับ”ลูกะที่โดนฮายาเตะอุ้มก็รู้สึกลนลานในใจส่วนตัวเธอก็นิ่งเพราะความอายหน้าของเธอก็แดงไปหมด
“นี่...เป็นอะไรรึเปล่าครับ?” “มะมะมะมะมะมะ”ลูกะพยายามจะพูดว่าไม่เป็นไรแต่ปากก็สั่นจนไม่เป็นเสียง
ฮายาเตะจึงค่อยๆปล่อยตัวของเธอนั่งลงบนเตียง “ถ้าจะเอาไม้เท้าแล้วให้ผมไปเอารถเข็นดีกว่าไหมครับ?”
“ม...ไม่เอาละ ชั้นชอบเดินด้วยขอของชั้นเองนะ” ลูกะปฎิเสธเสียงแข็ง“แล้วว่าแต่...”
ลูกะที่หน้ายังแดงนิดๆ หันไปถามฮายาเตะ“ทำไมไม่เคาะประตูก่อนเข้าละหา?” ฮายาเตะได้ฟังจึงอึ้งไปซักพักหนึ่ง
แต่พอจะพูดอะไรลูกะก็ปาหมอนใส่หน้าทันที “ไม่ต้องแก้ตัวเลย!!!”
“หวาๆๆ ขอโทษครับ” ฮายาเตะจึงรีบก้มหัวขอโทษขอโพยครั้งใหญ่
“ใช้ไม่ได้เลยนะ อายาซากิคุง!!!”เสียงของชายแก่วัย 50 ดังออกมาจากใต้เตียงของลูกะ
“ความไร้มารยาทแบบนี้ไม่เหมาะสมกับการเป็นพ่อบ้านหรอกนะ”
ชายแก่ผมขาวสวมแว่นค่อยๆคลานออกมาจากใต้เตียงลูกะส่วนลูกะไม่รอช้าใช้เท้ากระทืบไปที่หัวของเขาทันที
“โรคจิต!!! โผล่มาจากไหนกันยะ!!!” “แอ็กๆๆๆ” ชายแก่ ร้องด้วยความเจ็บปวด
“อะแฮ่ม” ชายแก่อะกระแอ้มหนึ่ง“งั้นกระผมขอเข้าเรื่องเลยนะครับ คุณซุยเร็นจิ
กระผมมีชื่อว่า เคราส์ เป็นหัวหน้าพ่อบ้านที่นี่ครับ”เคราส์หันไปมองลูกะ ด้วยสายตาเฉียบแหลม
แต่ลูกะจ้องตอบด้วยสายตาที่บอกว่าเจอคนโรคจิตเข้า เคราส์จึงหลบตาแล้วพูดต่อ
“ผมอยากจะเชิญคุณไปเป็นสักขีพยานในการประลองน่ะครับ”
“ประลอง? นี่ไม่ใช้การ์ตูนต่อสู้นะคะ!!!”ลูกะตอบด้วยน้ำเสียงไม่ชอบใจเท่าไร
“ไม่ใช้ครับ แต่เป็นการประลองระหว่างพ่อบ้านกับหุ่นยนต์รับใช้นะครับ”
ลูกะฟังก็หันไปมองหน้าฮายาเตะราวกับจะถามว่าตาแก่นี้พูดอะไร?ฮายาเตะจึงได้แต่ส่ายหน้าตอบ
ลูกะจึงตัดสินใจถาม “แล้วมันยังไงละคะ?”“เราจะแข่งกันด้วยการทำงานบ้าน และการดูแลเจ้านายน่ะครับ” เคราห์พูดต่อ
“ในถานะแขกของเรา เราอยากให้คุณซุยเร็นจิเป็นคนช่วยตัดสินอีกคนครับ”
ลูกะได้ยินก็รู้สึกสนใจเล็กๆ แต่ก็ไม่อยากจะทำตามที่เคราห์พูดเพราะไม่สบอารมณ์
“เสียใจด้วยแล้วกันนะคะ ชั้นต้องนอนพักอยู่อย่างนี้แหละค่ะเพระอย่างนั้นคงออกไปไหนไม่ได้หรอกค่ะ” ลูกะปฏิเสธไป
“ผมคิดอยู่แล้วว่าคุณลูกะยังไม่หายดี” ในขณะเดียวกัน นางิ และมาเรียก็เข้ามาข้างในห้อง “ขออนุญาตนะคะ” มาเรียพูด
“ผมจึงเรียกให้ทุกคนมาที่ห้องนี้ครับ” ลูกะได้ยินจึงหันไปหาฮายาเตะพูดด้วยน้ำเสียงโมโหสุดฤทธิ์
“อายาซากิคุง ทำอะไรซักอย่างกับตาแก่นั้นทีซิ?” ลูกะพูดด้วยความโมโหอย่าลืมตัวราวกับลมจะออกหู
พร้อมคิดในใจ แบบนี้แกก็เชิญเขามาตั้งแต่ก่อนถามชั้นอีกนะซิ!!!
“เอาน่าๆ ใจเย็นก่อนเถอะครับ”ฮายาเตะเห็นท่าไม่ดีจึงรีบเข้าไปห้ามลูกะ ลูกะที่ทำอะไรไม่ได้จึงพยายามสงบใจลง
ด้วยการหายใจเข้าออกช้า จนเริ่มสงบ “แล้วไหนละหุ่นยนต์?” แล้วก็นางิถามขึ้นมา
เคราห์ขยับแว่นแล้วพูด”มองไม่เห็นงั้นเหรอครับ?” “เอ๋?” ทุกคนร้องพร้อมกัน
เคราห์ดันแว่นแล้วชี้ไปที่มุมหนึ่งบนห้อง “นั้นยังไงละครับ”แล้วทุกๆคนก็ค่อยๆหันไปมองตามนิ้วของเคราห์
ที่มุมห้อง มีหุ่นยนต์ทรงกระสุน ตาเป็นวงรีลายทาง ปากหนามีเสาอากาศอยู่บนหัว และที่บนตัวมีเลขแปดอยู่
“เอ่อ... มันอยู่ตรงนั้นตั้งแต่เมื่อไรละคะ?” ลูกะถามเพราะรู้สึกว่าจะได้คำตอบยอดแย่กลับมาแน่
“อ๋อตั้งแต่ก่อนคุณซุยเร็นจิตื่นนะครับ”
พึง... เสียงบางอย่างขาดพึงลงมา ไม่รู้ว่าเป็นเสียงหมอนขาดหรือฟางความอดทนเส้นสุดท้ายของลูกะกันแน่
“ใจเย็นๆลงก่อนเถอะครับ!!!” ฮายาเตะเห็นหมอนกำลังจะขาดสะบั้นโดยมือของลูกะจึงรีบเข้าไปทำให้ลูกะใจเย็นลง
ระหว่างนั้นนางิก็เข้าไปมองหุ่นยนต์ตัวนั้นใกล้ๆ
“เป็นยังไงละครับคุณหนู นี่คือสุดยอดหุ่นยนต์ผู้พิทักษ์ เอดโดยหน่วยพัฒนาซังเซนอินเชียงนะครับ”
ส่วนลูกะก็รู้สึกโมโหเล็กๆที่เคราห์พยายามจะโฆษนาว่าหุ่นหน้าตาประหลาดสร้างจากนักวิจัยที่ขาดเซ้นส์เรื่องหน้าตาสุดๆ
“จะว่ายังไงละ... เป็นหุ่นอัปลักษณ์สิ้นดี” ลูกะได้ยินก็เผลอหัวเราะเพราะคำพูดของนางิ
เธอจึงรีบเอามือปิดปากแล้วพยายามหัวเราะเบาๆ
“เอ่อ... แต่คุณหนูครับนี่คือหุ่นยนต์ผู้พิทักษ์ที่ล้ำสมัยที่สุดในโลกเลยนะครับ....”
เคราห์พูด “ที่สุดในโลก?” นางิพ่นลมจากจมูก
“ถ้ามีตัวหน้าตาอย่างนี้มาปกป้องละก็ พาลจะอยากตายแทนละซิ”นางิพูดดูถูกหุ่นยนต์อย่างหนักจนลูกะตลึงไปเลย
“ถ้ามันประกอบร่าง หรือแปลงร่างไม่ได้ฮายาเตะไม่มีวันแพ้หรอก!!!”ลูกะได้ยินก็รู้สึกอยากจะร่วมวงพูดด้วย
“แต่ว่าต่อให้มันแปลงร่างได้ ก็คงไม่ต่างจากเจ้าฟรีเซอร์เลย!!!”
“ไม่ๆถ้าจะรวมร่างก็เหมือนกับเอา โอไรเซอร์ไปรวมกับซาคุไงละต่อให้เก่งยังไงคนดูก็รับไม่ได้ยังไงละ!!!”
“นั้นซินะ” ลูกะพยักหน้ารับ“เอ่อ...นี่ทั้งสองคนพูดเรื่องอะไรนะครับ?”
ฮายาเตะที่ยืนฟังบทสนทนาแปลกๆของผู้ชื่นชอบอนิเมะถามขึ้น“ฮายาเตะ ชั้นจะอธิบายง่ายๆนะ”
นางิพูดแล้วเอามือกอดอกแล้วหันไปมองหน้าลูกะก่อนแล้วทั้งสองคนก็พูดพร้อมกัน
“ไอ้หุ่นนี่มันน่าเกรียดนะซิ!!!!” ทั้งฮายาเตะมาเรีย และเคราห์ได้ยินก็ถึงกับเหงื่อตกตอนนั้นเอง
“งั้นชั้นจะแปลงร่างเธอให้เอาไหมละ?” ทันใดนั้นหุ่นยนต์ก็พุ่งเข้ามาหาลูกะและนางิแล้วต่อยลงพื้น
แต่ในชั่วพริบตาฮายาเตะก็ใช้เท้าเตะเตียงลูกะจนเคลื่อนไปชนกับกำแพงอีกด้าน
และในขณะเดียวกันก็อุ้มนางิแล้วก็กระโดดหลบไป ทำให้ทุกๆคนถึงกับตกตลึง
แต่ที่ทำให้ทุกคนตึงไม่ใช้แค่ความเร็วของเขา
แต่เพราะเตียงที่เขาเตะมันเป็นเตียงไม้สักหนักหลายร้อยกิโล และไม่มีล้อติดแถมยังเตะซะติดกำแพงอีกด้านหนึ่งเลย
“ชิพลาดงั้นรึ” ห่นยนต์พูดแล้วก็ดึงแขนที่ต่อยทะลุพื้นออกมา
ถ้าหากฮายาเตะเข้าไปช่วยไม่ทัน ทั้งสองคนคงแย่แน่ๆ เขาคิด
“แหมๆเป็นหุ่นยนต์ที่ขี้น้อยใจจังเลยนะคะ”มาเรียพูดโดยไม่มองหน้าเคราห์
“เป็นการแก้ปัญหาคนชรา กับประชากรลดลงด้วยในตัวนะ....”เคราห์พูด
“ข้อแก้ตัวอะไรนะนั้น” ลูกะถามแบบงงๆเมื่อได้ยินคำแก้ตัวแปลกๆมา
“เอ่อ...เรื่องนั้นช่างมันเถอะครับ ว่าแต่จะหยุดมันยังไงละครับ?”ฮายาเตะพูดระหว่างที่อุ้มนางิอยู่
“หึๆๆ อารมณ์รุนแรงของชั้นยังไงก็ไม่มีใครหยุดได้หรอก” หุ่นยนต์พูดตอบกลับฮายาเตะโดยที่เขาไม่ต้องการ
ฮายาเตะจึงตะคอกกลับไป “แกนะเงียบไปซะ”
“แล้วมีวิธีหยุดไหมคะ?” มาเรียถามเคราห์“เอ...มันต้องเปิดฝาข้างหลังแล้วป้อนพาสเวิร์ด...”
มาเรียได้ยินจึงพูดตัดบทเคราห์ทันที“งั้นตอนนี้พังมันเถอะค่ะฮายาเตะคุง”
”ลงท้ายก็เป็นแบบนี้ซินะครับ...”ฮายาเตะตอบแล้วก็วางนางิลงบนเตียงของลูกะ
ส่วนลูกะก็สงสัยอย่างหนึ่งจึงยกมือขึ้นถามเรีย
“นี่คนรวยเขาพังหุ่นยนต์ล้ำสมัยได้ง่ายๆขนาดนี้เลยเหรอคะ?”
“ก็นะ ค่าพัฒนามันก็ไม่กี่พันล้านเองนี่คะ?” มาเรียตอบแบบไม่คิดอะไร
“เพราะงั้นถึงได้สงสัยยังไงละคะ....” ขนาดพันล้านยังสามารถผลาญในพริบตาขนาดแล้ว
แค่ร้อยห้าสิบล้านนี้คงจะเป็นแค่เศษเงินซินะในตอนนี้ลูกะได้รู้ว่าโลกของคนรวยมันผิดเพี้ยนขนาดไหนแล้ว...
“เอาเถอะไม่ต้องไปสนใจเรื่องหยุมหยิมน่า” นางิพูดพลางใช้มือตบไหล่ลูกะแล้วก็พูด
แล้วก็กำหมัดชูขึ้นเหมือนเป็นการให้กำลังใจฮายาเตะ “จัดการมันเลยฮายาเตะ!!!”
หลังจากนั้นฮายาเตะก็ไปยืนอยู่ระหว่างหุ่นยนต์และพวกลูกกะ“งั้นผมไม่เกรงใจละครับ”
ฮายาเตะพูดพลางสะบัดมือ และเท้าเป็นการวอมร่างกายแต่ในตอนนั้นหุ่นยนต์ก็เปิดฝาที่ท้องออก
เผยช่องยิงมิไซล์จำนวนมากแล้วก็ยิงมาใส่ฮายาเตะทันทีโดยไม่รอให้ใครถามอะไรเลย
“เดี๋ยวซิครับ นี่มันหุ่นผู้พิทักษ์แบบไหนละครับ?”ฮายาเตะพูดพลางกระโดดหลบมืไซล์ที่พุ่งเข้ามาหาอย่างฉิวเฉียด
“มันเอาไว้ปกป้องผู้หญิงที่อยู่คนเดียวนะครับ....” “ยังแถต่อไปได้นะ”ลูกะและนางิพูดพร้อมกัน
ในขณะเดียวกันฮายาเตะที่หลบการโจมตีจากมิไซล์จนถูกต้อนไปที่มุมห้อง“อ๊ะ!!! แย่แล้วจนมุมซะแล้ว” ลูกะพูด
“ฮายาเตะระวังตัวนะ!!!” นางิตะโกน “ตายซะเถอะ!!!” แล้วหุ่นยนต์ก็พุ่งเข้ามาต่อยฮายาเตะ
แต่เขาก็ก้าวหลบได้อย่างง่ายดายส่วนหมัดของหุ่นยนต์ก็พุ่งไปโดนก๊อกน้ำจนแตกกระเด็นไปโดนหุ่นยนต์
“โอ้!!! นั้นมันก๊อกน้ำนี่นา” ลูกะพูด “เครื่องจักรมันแพ้น้ำซินะ!!!” นางิพูดต่อ
“แต่ไม่สำเร็จหรอกครับระบบกันน้ำของเรานะเป็นที่หนึ่งในโลกเชียวนะครับ”
“นี่นายจะโฆษนาไอ้หุ่นนี่ไปถึงไหนละ?”นางิพูดใส่เคราห์อย่างอารมณ์เสีย แล้วก็พูดต่อ
“ยังไงซะจบเรื่องนี้ชั้นจะเอาไอ้หุ่นนี้ไปทำเป็นเศษเหล็ก แล้วก็เอาไปหลอมเป็นส่วนหนึ่งของแกนโลกเลย!!!”
ลูกะได้ยินนางิพูดก็คิดในใจ ถ้าเป็นปกติแล้วคงจะแค่พูดให้ดูโอเวอร์
แต่ถ้าออกจากปากนางิละก็คงจะทำให้จริงได้ง่ายๆจนน่ากลัวเลยแล้วลูกะก็คิดได้ “แล้วใครจะซ่อมละเนี้ย?”
แต่ไม่มีใครสนใจฟังเธอเลย เพราะทุกคนมัวแต่จดจ้องไปที่การต่อสู้ลูกะจึงได้แต่ถอนหายใจ
ส่วนเจ้าหุ่นยนต์ที่ตั้งตัวได้ก็ค่อยๆหันมาแล้วก็พุ่งเข้าใส่ฮายาเตะอีกครั้ง
แต่ฮายาเตะใช้ชั่วพริบตากระโดดถอยหลังไปที่ตู้เก็บของแล้วก็ดึงลิ้นชักออกมา
โดยที่ลิ้นชักที่ถูกดึงออกมาพุ่งเข้าใส่หุ่นยนต์อย่างรวดเร็ว“เปล่าประโยชน์น่า” แล้วหุ่นยนต์ก็ใช้มือปัดลิ้นชักอย่างง่ายดาย
แต่ในชั่วพริบตานั้นในฮายาเตะก็ใช้ร่องนิ้วจากทั้งสองมือจับมีดและส้อมจากในลิ้นชักแล้วขว้างใส่มือและเท้าของหุ่นยนต์
“มีดเงินที่เป็นตัวนำไฟฟ้าชั้นดี บวกกับพรมขนสัตว์เปียกน้ำ”
แล้วก็หมุนตัวไปกระชากเอาสายไฟจากโคมไฟออกมา “และนี้คือกระแสไฟฟ้า 100โวล์”
“เดี๋ยวซิท่าทำอย่างนายจะโดนไปด้วยนะ” ลูกะที่เห็นว่าฮายาเตะจะทำอะไรโง่ๆจึงพูดด้วยความเป็นห่วง
“ไม่ต้องห่วงหรอกครับ” ฮายาเตะพูดแล้วก็หันมายิ้มให้ “
การยอมแรกด้วยชีวิตเพื่อปกป้องทุกๆคนนะเป็นหน้าที่ของพ่อบ้านครับ”
ทั้งลูกะและนางิได้ยินก็ใจเต้นและหน้าแดงไปตามๆกัน
“แต่ถึงพูดอย่างนั้น นายมันก็ยาจกอยู่ดีนั้นแหละ”หุ่นยนต์พูดดูถูกฮายาเตะราวกับรู้จักกันมานาน
ฮายาเตะได้ยินหุ่นยนต์ก็ฟิวขาดทันที
“ท่าตัดสายฟ้า!!!!” แล้วก็ใช้สายไฟจิ้มไปที่พรมเปียกน้ำ จนทั้งฮายาเตะ และหุ่นยนต์โดนช็อตกันไปตามๆกัน “ฮายาเตะ!!!”“อายาซากิคุง!!!”
“เอด!!!!” ?” ทั้งสามคนต่างตะโกนออกมาด้วยความรู้สึกแตกต่างกัน
“แล้วใครจะเก็บกวาดละคะ?”มาเรียถอนหายใจพูด
“เด็กดีอย่าเลียนแบบนะจ็ะ” และปิดด้วยเสียงสวรรค์
Hayate no gotoku cross time ตอนที่ 3
