สงครามยังคงดำเนินต่อไปเรื่อยๆ
"สำหรับคนที่ยังต่อต้าน" หญิงสาวผู้อยู่ในชุดสีดำสนิทราวกับราตรี กระโปรงยาวเรี่ยพื้น ดูสวยสง่าราวกับเป็นผู้สูงศักดิ์ ทั้งท่าทางกิริยาของเธอก็ดูหยิ่งด้วย
คงจะกล่าวได้ว่าเธอนี่แหละคือหญิงผู้สูงศักดิ์ของจริง?
"ฝ่าบาท?" อาลี่พูดขึ้นอย่างสงสัย แม้ว่าเธอจะรู้สึกไม่ค่อยดีในสิ่งที่จะเกิดขึ้นต่อไปนี้ก็ตาม โฮลี่ที่ยืนอยู่ใกล้ๆกับอาลี่เองก็รู้สึกไม่ค่อยสบายใจจนแสดงออกทางใบหน้า ทั้งสองได้แต่มองหน้ากันอย่างไม่สบายใจ
"หวังว่าฝ่าบาทจะรีบจบสงครามนี้โดยให้เสียหายน้อยที่สุดนะเพคะ" อาลี่กราบทูลตามความคิดของตน นันน่าร์ได้ยินก็ยิ้มเล็กน้อย แล้วพูดขึ้นว่า "นั่นสิ ฉันจะรีบจบสงครามนี้โดยให้เสียหายน้อยที่สุดแล้วกัน" แล้วเธอก็ลุกขึ้นจากบัลลังก์เดินผ่านหน้าทั้งสองคนไป ทิ้งรอยยิ้มปริศนานั้นไว้ให้สองคนนั้นสงสัย ซึ่งทั้งสองก็รู้สึกได้ถึงลางร้ายที่จะเกิดขึ้นต่อไปนี้
...........................................................................................................
"โห ใหญ่จังนะคะ ไม่อยากจะเชือเลยว่ามีของแบบนี้อยู่ภายในบ้านคุณด้วย" ลิซ่าพูดขึ้นขณะที่เดินไปชมไปในทางเดินใต้ดินขนาดใหญ่ที่สเตลล่าพาเข้ามา
สเตลล่าที่ดูหน้าเคร่งเครียดกลับไม่ได้สนใจอะไรคำพูดพวกนั้น ตอนนี้เธอกำลังรีบไปหาอะไรบางอย่าง
"ดูเหมือนคุณสเตลล่าจะเป็นอย่างนี้มาตั้งแต่ได้รับจดหมายนั่นแล้วนะคะ" ลิซ่าหันไปพูดกับกันยาที่เดินอยู่ข้างๆ
"..." แต่กันยาเองก็ไม่ได้ตอบอะไร และมองดูสเตลล่าอย่างตั้งใจด้วยความเป็นห่วง "แต่ถ้าเป็นเรื่องที่ไม่ต้องมีการฆ่าฟันกันก็คงดีนะ" เธอพูดขึ้นมา "คะ?" ลิซ่าร้องขึ้นอย่างสงสัย แต่ดูเหมือนอีกฝ่ายก็ไม่ตอบเช่นเดิม "เป็นอะไรกันไปนะคนพวกนี้..." เธอคิด "อ๊ะ! จริงสิ" ดูเหมือนเธอจะนึกอะไรบางอย่างได้
ว่าแล้วลิซ่าก็หยิบจดหมายจากกระเป๋ากางเกงออกมา "เอ จากใครนะ?" เธอคิดสงสัย แต่เมื่อเธอเปิดซอง เธอก็ได้กลิ่นอะไรบางอย่างที่หอมฟุ้ง "นี่มัน..." จากนั้นเธอค่อยๆหยิบจดหมายขึ้นมาอ่านอย่างช้าๆ
ไม่ทราบว่าเพราะเหตุใด แต่หลังจากที่เธออ่านจดหมายนั้นแล้ว เธอถึงกลับหยุดชะงักไปไม่ยอมเดินต่อ และสีหน้าของเธอดูเหมือนจะตกใจเอามากๆ
กันยาที่เดินอยู่ข้างๆเห็นลิซ่าหยุดก็หันมามอง "เป็นอะไรไปลิซ่า?" เธอเอียงหน้าุถาม
"..." แต่ลิซ่ากลับไม่กล่าวอะไรออกมา มีแต่สีหน้าที่รู้สึกเป็นกังวลใจเท่านั้น
"ดูท่าฉันคงต้องกลับแล้วล่ะค่ะ" ลิซ่าพูดขึ้นพร้อมทั้งยิ้มแบบฝืนๆ แต่นั่นไ่ม่อาจซ่อนจากสายตาของเทพมังกรสาวได้เลย แต่ถึงอย่างนั้นเธอก็รู้ได้ว่ามันจำเป็นต่อตัวลิซ่า เพราะดูเหมือนว่าเธอไม่อยากให้มีใครรู้เรื่องเท่าไหร่
............................................................................................................................
แต่ว่าสเตลล่าที่เดินนำหน้าไปก่อนนั้นตอนนี้อยู่ต่อหน้าอะไรบางอย่างทีถูกผ้าคลุมไว้
มันมีความสูงกว่า 10 เมตร
"ไม่ได้เจอกันนานนะ" เธอพูดขึ้นหลังจากที่เห็นมันอีกครั้ง จากนั้นเธอเดินขึ้นลิฟต์ที่อยู่ใกล้ๆ
เธอใช้เวลาประมาณ 2 นาทีในการขึ้นลิฟต์มาถึงชั้นบน แล้วเธอก็เดินไปที่ห้องที่อยู่ข้างหน้า
ในนั้นมีแผงควบคุมอะไรบางอย่างซึ่งไม่ได้ใช้งานแล้ว เธอเดินเข้าไปกดปุ่มๆหนึ่งในจำนวนมากมาย
ตรงหน้าแผงควบคุมนั้นมีหน้าต่างที่เห็นด้านล่างได้ ซึ่งสิ่งที่เห็นได้ก็คือวัตถุที่สูงกว่า 10 เมตรที่อยู่ตรงหน้า
ผ้าที่คลุมไว้ค่อยถูกดึงออกไป
สิ่งที่ปรากฏอยู่ตรงหน้าของสเตลล่าตอนนี้คือหุ่นยนต์ขนาด 10 เมตร ที่เธอเคยใช้มันมาก่อน
"เห็นแล้วก็นึกถึงอะไรหลายๆอย่างแฮะ เมื่อก่อนหน้าที่ตรงนี้เป็นของ..." แล้วเธอก็นึกถึงผู้ชายคนหนึ่ง
"สเตลล่า เตรียมตัวได้แล้ว" เสียงผู้พันดังขึ้น
"ค่ะ" สเตลล่าในชุดของกองทัพโลก ซึ่งเป็นชุดที่ใส่แล้วเน้นสัดส่วนเพื่อสะดวกในการเคลื่อนไหว เธอรับคำพร้อมกับรีบวิ่งไปที่บันไดที่พาไปยังค็อกพิต
แต่ทว่าเธอหยุดชะงักไว้ ไม่ก้าวขึ้นไปต่อ
"เป็นอะไรไปสเตลล่า?" ผู้พันถามถึงความผิดปกติ เพราะคิดว่าสเตลล่าอาจจะไม่สบาย
สเตลล่ามองไปรอบๆบันไดที่มีแต่ผู้นำระดับนายพลถึง 6 คน แล้วไหนจะยังผู้พันอีก แล้วก็คนที่ชักชวนเธอมาขับหุ่นตัวนี้อีก
"เอ่อ..." เธอพูดขึ้น แล้วก้มลง "มีอะไรสเตลล่า?" ผู้พันยังคงถามด้วยอาการเป็นห่วง "คือว่า..." เธอมองไปรอบๆแล้วก็ชี้ไปที่กระโปรงของเธอ
"อ๊ะ!! ขอโทษครับ" ชายหนุ่มในชุดของศจ.กล่าวขึ้นแล้วรีบหันหน้าไปทางอื่นทันที ซึ่งทำให้คนอื่นงงกันเป็นอย่างมาก
เรื่องนี้ใครที่ยังไม่เข้าใจ ก็บอกว่า สเตลล่ากำลังจะขึ้นบันไดไปขับหุ่น แต่ว่าเธอใส่ชุดของกองทัพที่ใส่รัดรูปเพื่อให้เกิดความคล่องตัวและไม่เปลืองเนื้อที่
ที่สำคัญเธอยังใส่กระโปรงที่สั้นเพียงแค่ขาอ่อนเท่านั้น!!!
พอทุกคนนึกได้ก็แยกย้ายกันไปคนละทาง "แหม น่าเสียดายนะ" นายพลวัลแคนพูดขึ้น "นั่นสิ" นายพลโรเจอร์กล่าวสนับสนุน ซึ่งทำให้นายพลคนอื่นก็อืออไปตามกัน "ฮะๆๆ ทุกคนนี่ตลกกันดีนะครับ" ชายหนุ่มกล่าว แต่ผู้พันรู้สึกขายหน้านิดหน่อย แล้วพูดว่า "ขอโทษด้วยนะที่พานายมาเห็นอะไรแบบนี้น่ะ เฟรเดริค" ชายหนุ่มได้ยินดังนั้นก็ได้แต่ยิ้มแล้วหัวเราะแหะๆ
ในที่สุดสเตลล่าก็อยู่ประจำการในหุ่น Vrg-x 03
"ดูเหมือนว่าทางนั้นจะพร้อมแล้วนะ" ผู้พันพูดกับเฟรเดริคในห้องบังคับการซึ่งอยู่ข้างบนทำให้เห็นหุ่นอยู่ข้างหน้า "อ๊ะ ติดต่อมาแล้ว" ผู้พันพูดขึ้น
"ค่ะ พร้อมแล้วค่ะ" สเตลล่าที่ปรากฏในจอพูดขึ้น แต่ผู้พันเห็นดังนั้นก็ปิดตาแล้วก็ชี้ไปที่หน้าจอ "สเตลล่า..."
"คะ อะไรคะ?" เธอถามอย่างสงสัย เฟรเดริคได้แต่ยิ้มแล้วหัวเราะแหะๆแล้วหันไปมองผู้พัน ส่วนพวกนายพลที่อยู่ข้างหลังได้แต่จ้องตาไม่กระพริบ
นายพลวัลแคน: "ว้าว!!!"
นายพลเรวิล: "เหอๆ"
นายพลโรเจอร์: "หึ!!" พร้อมทั้งยิ้มอย่างชั่วร้าย
นายพลแฟนธ่อม: "..." เขาไม่มีท่าทีอะไร
นายพลก๊าก: "วะฮ่าๆๆๆๆ" หัวเราะอย่างชั่วร้าย
นายพลจูแด๊กเกอร์: "ครอกฟี้zzz" หลับซะงั้น
เฟรเดริค: "แหะๆๆ"
ผู้พันชี้มาที่เธอแล้วปิดตา
สเตลล่าเห็นอาการคนเหล่านี้ทีแรกก็สงสัย แต่เธอมองมาตามมือที่ชี้ของผู้พันแล้วก็...
ขออธิบายนิด เนื่องด้วยค็อกพิทนั้นมีขนาดที่ไม่ค่อยใหญ่มาก เพราะเป็นแบบส่วนตัว แล้วสเตลล่าที่นั่งอยู่ข้างในค็อกพิทก็ตั้งอยู่ในสภาพที่เบียดเสียด ทั้งชุดของเธอก็รัดรูปไม่ได้ใหญ่มากเพื่อประหยัดเนื้อที่ แล้วขนาดของหน้าอก ที่แทบจะทะลักออกมา ไหนจะยังกระโปรงที่แสนสั้น...
ไอ้ตรงนี้แหละ เพราะกระโปรงที่แสนสั้น ทำให้เวลานั่ง...ไปคิดดูเอาเองแล้วกัน
"กรี๊ดดดดดดดดดดด!!!" เสียงสเตลล่ากรีดร้องดังไปทั่่วบริเวณนับโดยรอบได้ประมาณเกือบกิโลเมตร
...............................................................................................................
สเตลล่าในปัจจุบัน เมื่อนึกถึงเรื่องนั้นแล้วก็ถึงกับหน้าแดงขึ้นด้วยความอาย "แหม...ก็ตอนนั้นเรายังเด็กนี่นา" เธอคิดแบบเข้าข้างตัวเอง แล้วก็กระแอมที่หนึ่งเพื่อรวบรวมความคิดให้กลับมาตามเดิม
หลังจากทีเธอกดปุ่มไปแล้ว เธอก็รีบลงไปที่หุ่นตัวนั้นทันที
จากนั้นเธอก็ขึ้นบันไดเข้าไปที่ค็อกพิท ซึ่งเธอรู้สึกว่ามันแคบกว่าเดิม "เราอ้วนขึ้นหรือเนี่ย? สงสัยเสร็จจากงานนี้แล้วคงต้องลดหุ่นหน่อยแล้ว" นั่นก็เป็นความจริง แต่ยังไม่ใช่ทั้งหมด ที่ค็อกพิทของเธอดูเล็กลงไม่ใช่เพราะเธออ้วนขึ้น แต่เป็นเพราะหน้าอกเธอมันใหญ่ขึ้นกว่าเมื่อก่อนต่างหาก
"ดูเหมือนว่าจะยังบังคับได้แฮะ" จากนั้นเธอก็จัดการเปิดการทำงานให้กับ Vrg-x 03 ทีไม่ได้แตะกว่าสิบปี "ยังตอบสนองได้ดีเหมือนเดิมแฮะ" เธอพูดขึ้นหลังลองขยับส่วนต่างๆดูอีกครั้ง
"เอ๋ ที่หน้าจอขึ้นอะไรมาเนี่ย?" จากนั้นเธอก็ตรวจดู
ที่หน้าจอนั้นบอกว่ามีกลุ่มพลังงานขนาดที่พอทำลายเมืองได้ทั้งเมืองกำลังพุ่งมาใกล้ๆ "อะไรกัน พลังงานขนาดนี้ มาจากข้างบน... แย่ล่ะ สองคนนั้น!!" เธอคิดถึงเพื่อนเธอทั้งสองคนก่อน แต่ทว่า...
ทันใดนั้น มีสายฟ้าสีดำขนาดมหึมาผ่าลงมาใส่บ้านของสเตลล่า อานุภาพของมันทำให้พื้นที่ที่เคยเป็นค่ายทหารหายไปจากพื้นโลก!!!
ยังคงปรากฏเป็นหลุมขนาดกว้างกินบริเวณเป็นหลายกิโลเมตร แต่ที่แน่ๆ บ้านของสเตลล่านั้นหายไปในพริบตา!!!
แล้วพวกเธอ อย่าบอกนะว่า...!!!
.....................................................................................................................
ที่เมืองขึ้นบนโลก ทุกคนในกองทัพต่างเห็นสายฟ้าสีดำขนาดใหญ่มากฟาดลงมาทางทิศตะวันออก
"ดูเหมือนจะเริ่มแล้วสินะ" แม่ทัพใหญ่พูดขึ้นในขณะที่มองไปยังสายอัสนีสีดำขนาดใหญ่ที่ฟาดลงมาราวปืนเลเซอร์ยักษ์
คนอื่นนอกจากนั้นดูเหมือนจะตกใจกับสิ่งที่เกิดขึ้นและรู้สึกหวาดกลัวขึ้นมา
"ไม่ต้องกลัวไปหรอก นั่นเป็นแค่สัญญาณเริ่มต้นสงครามแค่นั้นเอง" กล่าวเสร็จ แม่ทัพใหญ่ก็ลุกขึ้น
....................................................................................................................
ที่ปราสาทกลางป่า
ลูน่าร์รีบวิ่งมาด้วยสีหน้าตกใจ เพราะเธอเห็นสายฟ้าสีดำขนาดใหญ่ผ่าลงมาใกล้ๆ
"ท่านแม่ เมื่อกี้ นั่นมัน บ้านของท่านพี่!!!" เธอกล่าวอย่างลุกลี้ลุกลนด้วยความตกใจและเป็นห่วง
มิลล่าที่ทำหน้าเหมือนกับรู้สึกอะไรบางอย่างได้ เธอกอดลูน่าร์ไว้และลูบหลังเบาเป็นการปลอบ "แต่ว่าเมื่อกี้มัน ถ้าเข้าใจไม่ผิด..." จากนั้นเธอมองไปยังท่านเคาท์ซึ่งนั่งอยู่ตรงที่นั่งของเขา
"ไม่ผิดหรอก เธอรู้สึกได้ถูกแล้ว นั่นเป็นพลังเวทมนตร์ไม่ผิดแน่" ท่านเคาท์พูดขึ้นท่ามกลางความมืดมิดของเงาที่เกิดจากแสงของสายฟ้าที่ฟาดลงมา
..................................................................................................................
"อะไรหรือครับศาสตราจารย์โคริ?" ควิซถามเพราะเห็นว่าโครินั้นหันไปทางปราสาทที่ไ่ม่ได้มีอะไรผิดปกติ
โคริที่ยังคงทำหน้าเย็นชาราวกับน้ำแข็ง เธอรู้สึกได้ถึงอะไรบางอย่าง "เมื่อกี้นี้ ไม่ผิดแน่ พลังเวทย์ขนาดนี้ คล้ายกับของเธอคนนั้นเลย คนที่ทำให้ฉันพ่ายแพ้ได้"
แล้วเธอคนนั้นที่โคริพูดถึงหมายถึงใครกัน? แล้วเธอเคยสู้กับใคร?
..................................................................................................................
ทางเฮลิออสกับอามาร่าทียังคงมองหน้ากันไ่ม่ติดเพราะรู้ความจริงบางอย่างเข้านั้น ขณะนั้นเอง
ก็มีสายฟ้าสีดำขนาดที่ใหญ่มากฟาดลงมาไม่ไกลจากที่นั่นมากนัก
เสียงของมันดังสนั่นไปทั่ว น่ากลัวราวกับปิศาจคำราม*
เฮลิออสเห็นดังนั้น เขาก็มีสีหน้าตื่นตระหนก "เดี๋ยวสิ ทางนั้นมัน!!" แล้วเขาก็รีบกระโดดออกจากหน้าต่างห้องของอามาร่าโดยไม่สนใจว่าจะอันตรายแค่ไหน พอถึงพื้นเขาก็วิ่งต่อไปเลยราวกับไม่ได้ตกจากที่สูง "สุดยอด เอ้ย!! เดี๋ยวสิ นายจะไปไหนน่ะ" อามาร่าที่กล่าวชมเปลียนเป็นถาม เพราะเธอก็เห็นว่าเมื่อครู่มีสายฟ้าฟาดมาทางนั้นหยกๆ เธอจึงรีบตามไปโดยไม่ลืมพกอาวุธไปด้วย
*กรุณาอย่าถามว่าปิศาจคำรามยังไง - -"
.................................................................................................................
ที่วัดใกล้บ้านอามาร่า
"ดูเหมือนว่ายุคนี้ยังมีคนที่มีเวทมนตร์พอๆกับเทพเจ้าอยู่แฮะ" จิ้งจอกเก้าหางกล่าวขึ้นพลางกวาดขยะไปโดยไม่สนใจเท่าไหร่
"กวาดขยะ กวาดขยะ" ดูท่าเธอจะสนุกกับการกวาดขยะมากกว่า
................................................................................................................
"จะเสด็จไปไหนหรือเพคะ?" อาลี่ถามขึ้น
นันน่าร์ได้ยินก็ได้แต่ยิ้ม เธอพูดว่า "ก็แค่ไปหาคนคนนึงน่ะ" แล้วเธอก็เดินจากไป พอถึงหน้าประตู เธอก็หายตัวไป
"น่ากลัวจังแฮะยัยนี่" โฮลี่พูดขึ้น "ขนาดใช้เวทมนตร์ขนาดนั้นคนเดียวแท้ๆ แต่กลับยังอยู่ได้สบายแบบนั้นอีก อย่างฉันถ้าใช้เวทมนตร์ระดับนั้นคงจะสลบไปสามวันเลยล่ะ"
อาลี่ได้ยินก็ไม่กล่าวอะไร แต่ว่า เธอสงสัยแค่ว่า ทำไมคนที่(เคย)ใจดีอย่างนันน่าร์ถึงต้องทำแบบนี้ด้วย
...............................................................................................................
ตอนนี้ เฮลิออสมาถึงที่(เคยเป็น)บ้านของสเตลล่า
ตอนที่เขามากลับไม่พบอะไรซักอย่างแล้ว มีเพียงหลุมขนาดใหญ่เป็นบริเวณกว้างเท่านั้น
"อ๊าาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!" เขาร้องออกมาด้วยความเจ็บใจ
ขณะนั้นเอง ฝนก็ตกลงมา
ว่ากันว่าถ้าหากเกิดฟ้าผ่าฟ้าร้อง ไม่นานฝนก็ตก ตอนนี้ก็เป็นเช่นนั้น
ฝนช่างตกได้ตรงเวลา บรรยากาศที่มืดมนเช่นนี้ มันก็ไม่ต่างอะไรจากจิตใจของเขาในตอนนี้เลย
ถึงแม้จะพยายามคิดในแง่ดีว่า บางทีสเตลล่าอาจจะออกไปข้างนอกก็ได้ แต่นั่นก็เป็นได้แค่การปลอบใจตัวเอง เพราะฟ้าผ่าเมื่อครุ่นั้นไม่ใช่ฟ้าผ่าตามธรรมชาติ
มีกลิ่นหอมบางอย่างลอยมาแตะจมูกของเขา กลิ่นของมันทำให้เขารู้สึกคุ้นๆอย่างประหลาด แต่เขากลับนึกไม่ออก
ทีเบื้องหน้าเขามีหญิงสาวคนหนึ่งยืนอยู่
ในสายตาเขานั้น แม้จะพึ่งเคยเห็นเธอมาก่อน แต่มันก็รู้สึกว่าเหมือนกับไม่เคยเห็น จนทำให้เขารู้สึกปวดหัวจนต้องใช้มือข้างหนึ่งกุมหัวเอาไว้
"เธอ...เป็นใคร?" เขาถาม ที่สำคัญ ทำไมเธอจึงมาอยู่ที่นี่?
เธอคนนั้นกลับยิ้มอย่างประหลาด ซึ่งเขาเองก็รู้สึกไม่ค่อยดีที่เห็นรอยยิ้มนั้น
ใบหน้าของเธอแม้จะงดงาม แต่ก็ชวนสงสัยในเวลาเดียวกัน เพราะที่ตาซ้ายของเธอนั้นมีผมมาปิดไว้
ยิ่งมองยิ่งรู้สึกคุ้นเคยอย่างบอกไม่ถูก
"ฉันเป็นใีครไม่สำคัญหรอกค่ะ" เธอพูด "แต่สำคัญที่ฉันได้ทำอะไรลงไปต่างหากค่ะ เฮลิออส" แล้วเธอก็หันมามองเขาแล้วยิ้มให้
ทว่า เสียงที่เธอเรียกมันช่างคุ้นเคยยิ่งนัก ราวกับว่าเคยมีเสียงเรียกนี้ทุกวัน
แต่นั่นไม่สำคัญ เพราะ เขารู้สึกไม่ดีอีกอย่าง
"ใช่แล้วค่ะ ทั้งหมดนี่ ฉันเป็นคนทำเอง" เธอตอบกลับมาทั้งรอยยิ้ม
แต่ว่าเขายังแค่คิดนะ หรือว่าเธอคนนี้จะมีความสามารถในการรู้ใจคนอื่น?
"ใช่ค่ะ เพราะฉันเป็นคนทำเรื่องทั้งหมดเอง" เธอตอบมาอีกแล้ว
"ทำไมล่ะ ทำไมต้องเป็นพี่สเตลล่าด้วย"
"นั่นสิคะ แต่ถ้าฉันไม่ทำแบบนี้ ทางฉันเองก็คงจะลำบาก"
"หมายความว่ายังไงกัน?"
"ก็หมายความตามที่บอกนั่นแหละค่ะ ว่าถ้าเธอคนนั้นยังอยู่ แผนการของพวกเราคงจะพังไม่เป็นท่า... ดังนั้นจึงต้องทำให้หายไปซะ เพราะคนที่ขวางทางฉัน ไม่ว่าจะเป็นใคร ฉันก็จะไม่ไว้หน้าทั้งนั้น!!"
หลังจากที่พูดเสร็จ เธอก็หันกลับมา นั่นทำให้เห็นสิ่งที่อยู่ภายใต้เส้นผมที่ปิดใบหน้าของเธอ
เขาถึงกับตกใจมาก เพราะไม่เคยเห็นอะไรทีมันสวยขนาดนี้มาก่อน!!!
"หึ ดูเหมือนจะมีคุณคนเดียวสินะ ที่เห็นสิ่งนี้แล้วไม่กลัวน่ะ ถ้างั้น..." ว่าแล้วเธอก็เดินเข้ามาใกล้เขา
เธอยื่นหน้าเข้ามาใกล้ๆหน้าของเฮลิออส "งั้นเรา..."
"ดูเหมือนจะมีคนมานะคะ จากนี้ไปก็ขอให้โชคดีนะคะ เฮลิออส" แล้วเธอก็หายตัวไปต่อหน้าต่อตา
เฮลิออสรู้สึกว่า เขาจะเคยได้ยินคำพูดนั้นจากที่ไหนมาก่อน แต่เขาก็นึกไม่ออก
"อ๊ะ ไม่ใช่สิ ในเมื่อเธอทำขนาดนี้กับพี่สเตลล่า ฉันจะไม่ให้อภัยเธอเด็ดขาด!!!" เขาคิดแล้วก็เอากำปั้นทุบพื้นดินอย่างแรงจนทำให้เจ็บที่มือ
"ฉันจะต้อง..." เขามองที่มือของตัวเอง แล้วก็ร้องอีกครั้ง "อ๊าาาาาาาาาาาาาาา!!!!!!!"
หลังจากนั้นอามาร่าก็มาพาตัวเขากลับไป
เฮลิออสไม่รู้อะไรเลย ไม่ว่าสเตลล่าทำไมถึงต้องโดนอย่างนั้น แล้วไหนจะสาวปริศนาที่บอกว่าเป็นคนทำอีก เขาจึงรู้สึกสับสน
แต่ทำไม ทั้งกลิ่น ทั้งเสียง ทั้งหน้าตาของเธอคนนั้น ทำให้เขามีความรู้สึกว่าเคยอยู่ใกล้มากๆ
แต่ไม่ว่าจะสับสนแค่ไหน ทุกข์ใจแค่ไหน แต่ถ้ายังมีคนที่คอยให้ปรับทุกข์ได้ นั่นนับว่ายังเป็นคนโชคดี
และเฮลิออสเองก็คงเป็นหนึ่งในนั้้น
อามาร่า แม้จะยังเขินนิดๆ แต่ถึงกระนั้นเธอก็ยังอยู่ข้างๆเฮลิออส ซึ่งครั้งหนึ่งเคยเป็นเพื่อนสนิทของเธอ
ไม่สิ แม้แต่ตอนนี้ก็ยังเป็น และจะเป็นเพื่อนกันตลอดไปต่างหาก
.......................................................................................................
ที่มุมหนึ่งของปราสาท
ตรงจุดนี้เป็นจุดลับสายตาคน
นันน่าร์มาทำอะไรอยู่ในจุดนี้นะ?
"ขอโทษนะ...ฉันขอโทษ" เธอได้แต่นั่งกล่าวขอโทษต่อใครบางคน
"แต่ถ้าไม่ทำอย่างนี้..." ดูเหมือนเธอจะพูดอะไรอีก แต่เสีียงเบามากจนไม่ได้ยิน
แล้วน้ำตาก็ไหลลงอาบแก้มของเธอ
แล้วเธอรู้สึกผิดต่อใครกัน?
.........................................................................................................
ชักจะยาวไปละ แต่ก็คงเป็นอย่างนี้แหละมั้ง ดีแล้วล่ะ
เห็นความโหดของราชินีรึยังล่ะ
"สำหรับคนที่ยังต่อต้าน" หญิงสาวผู้อยู่ในชุดสีดำสนิทราวกับราตรี กระโปรงยาวเรี่ยพื้น ดูสวยสง่าราวกับเป็นผู้สูงศักดิ์ ทั้งท่าทางกิริยาของเธอก็ดูหยิ่งด้วย
คงจะกล่าวได้ว่าเธอนี่แหละคือหญิงผู้สูงศักดิ์ของจริง?
"ฝ่าบาท?" อาลี่พูดขึ้นอย่างสงสัย แม้ว่าเธอจะรู้สึกไม่ค่อยดีในสิ่งที่จะเกิดขึ้นต่อไปนี้ก็ตาม โฮลี่ที่ยืนอยู่ใกล้ๆกับอาลี่เองก็รู้สึกไม่ค่อยสบายใจจนแสดงออกทางใบหน้า ทั้งสองได้แต่มองหน้ากันอย่างไม่สบายใจ
"หวังว่าฝ่าบาทจะรีบจบสงครามนี้โดยให้เสียหายน้อยที่สุดนะเพคะ" อาลี่กราบทูลตามความคิดของตน นันน่าร์ได้ยินก็ยิ้มเล็กน้อย แล้วพูดขึ้นว่า "นั่นสิ ฉันจะรีบจบสงครามนี้โดยให้เสียหายน้อยที่สุดแล้วกัน" แล้วเธอก็ลุกขึ้นจากบัลลังก์เดินผ่านหน้าทั้งสองคนไป ทิ้งรอยยิ้มปริศนานั้นไว้ให้สองคนนั้นสงสัย ซึ่งทั้งสองก็รู้สึกได้ถึงลางร้ายที่จะเกิดขึ้นต่อไปนี้
...........................................................................................................
"โห ใหญ่จังนะคะ ไม่อยากจะเชือเลยว่ามีของแบบนี้อยู่ภายในบ้านคุณด้วย" ลิซ่าพูดขึ้นขณะที่เดินไปชมไปในทางเดินใต้ดินขนาดใหญ่ที่สเตลล่าพาเข้ามา
สเตลล่าที่ดูหน้าเคร่งเครียดกลับไม่ได้สนใจอะไรคำพูดพวกนั้น ตอนนี้เธอกำลังรีบไปหาอะไรบางอย่าง
"ดูเหมือนคุณสเตลล่าจะเป็นอย่างนี้มาตั้งแต่ได้รับจดหมายนั่นแล้วนะคะ" ลิซ่าหันไปพูดกับกันยาที่เดินอยู่ข้างๆ
"..." แต่กันยาเองก็ไม่ได้ตอบอะไร และมองดูสเตลล่าอย่างตั้งใจด้วยความเป็นห่วง "แต่ถ้าเป็นเรื่องที่ไม่ต้องมีการฆ่าฟันกันก็คงดีนะ" เธอพูดขึ้นมา "คะ?" ลิซ่าร้องขึ้นอย่างสงสัย แต่ดูเหมือนอีกฝ่ายก็ไม่ตอบเช่นเดิม "เป็นอะไรกันไปนะคนพวกนี้..." เธอคิด "อ๊ะ! จริงสิ" ดูเหมือนเธอจะนึกอะไรบางอย่างได้
ว่าแล้วลิซ่าก็หยิบจดหมายจากกระเป๋ากางเกงออกมา "เอ จากใครนะ?" เธอคิดสงสัย แต่เมื่อเธอเปิดซอง เธอก็ได้กลิ่นอะไรบางอย่างที่หอมฟุ้ง "นี่มัน..." จากนั้นเธอค่อยๆหยิบจดหมายขึ้นมาอ่านอย่างช้าๆ
ไม่ทราบว่าเพราะเหตุใด แต่หลังจากที่เธออ่านจดหมายนั้นแล้ว เธอถึงกลับหยุดชะงักไปไม่ยอมเดินต่อ และสีหน้าของเธอดูเหมือนจะตกใจเอามากๆ
กันยาที่เดินอยู่ข้างๆเห็นลิซ่าหยุดก็หันมามอง "เป็นอะไรไปลิซ่า?" เธอเอียงหน้าุถาม
"..." แต่ลิซ่ากลับไม่กล่าวอะไรออกมา มีแต่สีหน้าที่รู้สึกเป็นกังวลใจเท่านั้น
"ดูท่าฉันคงต้องกลับแล้วล่ะค่ะ" ลิซ่าพูดขึ้นพร้อมทั้งยิ้มแบบฝืนๆ แต่นั่นไ่ม่อาจซ่อนจากสายตาของเทพมังกรสาวได้เลย แต่ถึงอย่างนั้นเธอก็รู้ได้ว่ามันจำเป็นต่อตัวลิซ่า เพราะดูเหมือนว่าเธอไม่อยากให้มีใครรู้เรื่องเท่าไหร่
............................................................................................................................
แต่ว่าสเตลล่าที่เดินนำหน้าไปก่อนนั้นตอนนี้อยู่ต่อหน้าอะไรบางอย่างทีถูกผ้าคลุมไว้
มันมีความสูงกว่า 10 เมตร
"ไม่ได้เจอกันนานนะ" เธอพูดขึ้นหลังจากที่เห็นมันอีกครั้ง จากนั้นเธอเดินขึ้นลิฟต์ที่อยู่ใกล้ๆ
เธอใช้เวลาประมาณ 2 นาทีในการขึ้นลิฟต์มาถึงชั้นบน แล้วเธอก็เดินไปที่ห้องที่อยู่ข้างหน้า
ในนั้นมีแผงควบคุมอะไรบางอย่างซึ่งไม่ได้ใช้งานแล้ว เธอเดินเข้าไปกดปุ่มๆหนึ่งในจำนวนมากมาย
ตรงหน้าแผงควบคุมนั้นมีหน้าต่างที่เห็นด้านล่างได้ ซึ่งสิ่งที่เห็นได้ก็คือวัตถุที่สูงกว่า 10 เมตรที่อยู่ตรงหน้า
ผ้าที่คลุมไว้ค่อยถูกดึงออกไป
สิ่งที่ปรากฏอยู่ตรงหน้าของสเตลล่าตอนนี้คือหุ่นยนต์ขนาด 10 เมตร ที่เธอเคยใช้มันมาก่อน
"เห็นแล้วก็นึกถึงอะไรหลายๆอย่างแฮะ เมื่อก่อนหน้าที่ตรงนี้เป็นของ..." แล้วเธอก็นึกถึงผู้ชายคนหนึ่ง
"สเตลล่า เตรียมตัวได้แล้ว" เสียงผู้พันดังขึ้น
"ค่ะ" สเตลล่าในชุดของกองทัพโลก ซึ่งเป็นชุดที่ใส่แล้วเน้นสัดส่วนเพื่อสะดวกในการเคลื่อนไหว เธอรับคำพร้อมกับรีบวิ่งไปที่บันไดที่พาไปยังค็อกพิต
แต่ทว่าเธอหยุดชะงักไว้ ไม่ก้าวขึ้นไปต่อ
"เป็นอะไรไปสเตลล่า?" ผู้พันถามถึงความผิดปกติ เพราะคิดว่าสเตลล่าอาจจะไม่สบาย
สเตลล่ามองไปรอบๆบันไดที่มีแต่ผู้นำระดับนายพลถึง 6 คน แล้วไหนจะยังผู้พันอีก แล้วก็คนที่ชักชวนเธอมาขับหุ่นตัวนี้อีก
"เอ่อ..." เธอพูดขึ้น แล้วก้มลง "มีอะไรสเตลล่า?" ผู้พันยังคงถามด้วยอาการเป็นห่วง "คือว่า..." เธอมองไปรอบๆแล้วก็ชี้ไปที่กระโปรงของเธอ
"อ๊ะ!! ขอโทษครับ" ชายหนุ่มในชุดของศจ.กล่าวขึ้นแล้วรีบหันหน้าไปทางอื่นทันที ซึ่งทำให้คนอื่นงงกันเป็นอย่างมาก
เรื่องนี้ใครที่ยังไม่เข้าใจ ก็บอกว่า สเตลล่ากำลังจะขึ้นบันไดไปขับหุ่น แต่ว่าเธอใส่ชุดของกองทัพที่ใส่รัดรูปเพื่อให้เกิดความคล่องตัวและไม่เปลืองเนื้อที่
ที่สำคัญเธอยังใส่กระโปรงที่สั้นเพียงแค่ขาอ่อนเท่านั้น!!!
พอทุกคนนึกได้ก็แยกย้ายกันไปคนละทาง "แหม น่าเสียดายนะ" นายพลวัลแคนพูดขึ้น "นั่นสิ" นายพลโรเจอร์กล่าวสนับสนุน ซึ่งทำให้นายพลคนอื่นก็อืออไปตามกัน "ฮะๆๆ ทุกคนนี่ตลกกันดีนะครับ" ชายหนุ่มกล่าว แต่ผู้พันรู้สึกขายหน้านิดหน่อย แล้วพูดว่า "ขอโทษด้วยนะที่พานายมาเห็นอะไรแบบนี้น่ะ เฟรเดริค" ชายหนุ่มได้ยินดังนั้นก็ได้แต่ยิ้มแล้วหัวเราะแหะๆ
ในที่สุดสเตลล่าก็อยู่ประจำการในหุ่น Vrg-x 03
"ดูเหมือนว่าทางนั้นจะพร้อมแล้วนะ" ผู้พันพูดกับเฟรเดริคในห้องบังคับการซึ่งอยู่ข้างบนทำให้เห็นหุ่นอยู่ข้างหน้า "อ๊ะ ติดต่อมาแล้ว" ผู้พันพูดขึ้น
"ค่ะ พร้อมแล้วค่ะ" สเตลล่าที่ปรากฏในจอพูดขึ้น แต่ผู้พันเห็นดังนั้นก็ปิดตาแล้วก็ชี้ไปที่หน้าจอ "สเตลล่า..."
"คะ อะไรคะ?" เธอถามอย่างสงสัย เฟรเดริคได้แต่ยิ้มแล้วหัวเราะแหะๆแล้วหันไปมองผู้พัน ส่วนพวกนายพลที่อยู่ข้างหลังได้แต่จ้องตาไม่กระพริบ
นายพลวัลแคน: "ว้าว!!!"
นายพลเรวิล: "เหอๆ"
นายพลโรเจอร์: "หึ!!" พร้อมทั้งยิ้มอย่างชั่วร้าย
นายพลแฟนธ่อม: "..." เขาไม่มีท่าทีอะไร
นายพลก๊าก: "วะฮ่าๆๆๆๆ" หัวเราะอย่างชั่วร้าย
นายพลจูแด๊กเกอร์: "ครอกฟี้zzz" หลับซะงั้น
เฟรเดริค: "แหะๆๆ"
ผู้พันชี้มาที่เธอแล้วปิดตา
สเตลล่าเห็นอาการคนเหล่านี้ทีแรกก็สงสัย แต่เธอมองมาตามมือที่ชี้ของผู้พันแล้วก็...
ขออธิบายนิด เนื่องด้วยค็อกพิทนั้นมีขนาดที่ไม่ค่อยใหญ่มาก เพราะเป็นแบบส่วนตัว แล้วสเตลล่าที่นั่งอยู่ข้างในค็อกพิทก็ตั้งอยู่ในสภาพที่เบียดเสียด ทั้งชุดของเธอก็รัดรูปไม่ได้ใหญ่มากเพื่อประหยัดเนื้อที่ แล้วขนาดของหน้าอก ที่แทบจะทะลักออกมา ไหนจะยังกระโปรงที่แสนสั้น...
ไอ้ตรงนี้แหละ เพราะกระโปรงที่แสนสั้น ทำให้เวลานั่ง...ไปคิดดูเอาเองแล้วกัน
"กรี๊ดดดดดดดดดดด!!!" เสียงสเตลล่ากรีดร้องดังไปทั่่วบริเวณนับโดยรอบได้ประมาณเกือบกิโลเมตร
...............................................................................................................
สเตลล่าในปัจจุบัน เมื่อนึกถึงเรื่องนั้นแล้วก็ถึงกับหน้าแดงขึ้นด้วยความอาย "แหม...ก็ตอนนั้นเรายังเด็กนี่นา" เธอคิดแบบเข้าข้างตัวเอง แล้วก็กระแอมที่หนึ่งเพื่อรวบรวมความคิดให้กลับมาตามเดิม
หลังจากทีเธอกดปุ่มไปแล้ว เธอก็รีบลงไปที่หุ่นตัวนั้นทันที
จากนั้นเธอก็ขึ้นบันไดเข้าไปที่ค็อกพิท ซึ่งเธอรู้สึกว่ามันแคบกว่าเดิม "เราอ้วนขึ้นหรือเนี่ย? สงสัยเสร็จจากงานนี้แล้วคงต้องลดหุ่นหน่อยแล้ว" นั่นก็เป็นความจริง แต่ยังไม่ใช่ทั้งหมด ที่ค็อกพิทของเธอดูเล็กลงไม่ใช่เพราะเธออ้วนขึ้น แต่เป็นเพราะหน้าอกเธอมันใหญ่ขึ้นกว่าเมื่อก่อนต่างหาก
"ดูเหมือนว่าจะยังบังคับได้แฮะ" จากนั้นเธอก็จัดการเปิดการทำงานให้กับ Vrg-x 03 ทีไม่ได้แตะกว่าสิบปี "ยังตอบสนองได้ดีเหมือนเดิมแฮะ" เธอพูดขึ้นหลังลองขยับส่วนต่างๆดูอีกครั้ง
"เอ๋ ที่หน้าจอขึ้นอะไรมาเนี่ย?" จากนั้นเธอก็ตรวจดู
ที่หน้าจอนั้นบอกว่ามีกลุ่มพลังงานขนาดที่พอทำลายเมืองได้ทั้งเมืองกำลังพุ่งมาใกล้ๆ "อะไรกัน พลังงานขนาดนี้ มาจากข้างบน... แย่ล่ะ สองคนนั้น!!" เธอคิดถึงเพื่อนเธอทั้งสองคนก่อน แต่ทว่า...
ทันใดนั้น มีสายฟ้าสีดำขนาดมหึมาผ่าลงมาใส่บ้านของสเตลล่า อานุภาพของมันทำให้พื้นที่ที่เคยเป็นค่ายทหารหายไปจากพื้นโลก!!!
ยังคงปรากฏเป็นหลุมขนาดกว้างกินบริเวณเป็นหลายกิโลเมตร แต่ที่แน่ๆ บ้านของสเตลล่านั้นหายไปในพริบตา!!!
แล้วพวกเธอ อย่าบอกนะว่า...!!!
.....................................................................................................................
ที่เมืองขึ้นบนโลก ทุกคนในกองทัพต่างเห็นสายฟ้าสีดำขนาดใหญ่มากฟาดลงมาทางทิศตะวันออก
"ดูเหมือนจะเริ่มแล้วสินะ" แม่ทัพใหญ่พูดขึ้นในขณะที่มองไปยังสายอัสนีสีดำขนาดใหญ่ที่ฟาดลงมาราวปืนเลเซอร์ยักษ์
คนอื่นนอกจากนั้นดูเหมือนจะตกใจกับสิ่งที่เกิดขึ้นและรู้สึกหวาดกลัวขึ้นมา
"ไม่ต้องกลัวไปหรอก นั่นเป็นแค่สัญญาณเริ่มต้นสงครามแค่นั้นเอง" กล่าวเสร็จ แม่ทัพใหญ่ก็ลุกขึ้น
....................................................................................................................
ที่ปราสาทกลางป่า
ลูน่าร์รีบวิ่งมาด้วยสีหน้าตกใจ เพราะเธอเห็นสายฟ้าสีดำขนาดใหญ่ผ่าลงมาใกล้ๆ
"ท่านแม่ เมื่อกี้ นั่นมัน บ้านของท่านพี่!!!" เธอกล่าวอย่างลุกลี้ลุกลนด้วยความตกใจและเป็นห่วง
มิลล่าที่ทำหน้าเหมือนกับรู้สึกอะไรบางอย่างได้ เธอกอดลูน่าร์ไว้และลูบหลังเบาเป็นการปลอบ "แต่ว่าเมื่อกี้มัน ถ้าเข้าใจไม่ผิด..." จากนั้นเธอมองไปยังท่านเคาท์ซึ่งนั่งอยู่ตรงที่นั่งของเขา
"ไม่ผิดหรอก เธอรู้สึกได้ถูกแล้ว นั่นเป็นพลังเวทมนตร์ไม่ผิดแน่" ท่านเคาท์พูดขึ้นท่ามกลางความมืดมิดของเงาที่เกิดจากแสงของสายฟ้าที่ฟาดลงมา
..................................................................................................................
"อะไรหรือครับศาสตราจารย์โคริ?" ควิซถามเพราะเห็นว่าโครินั้นหันไปทางปราสาทที่ไ่ม่ได้มีอะไรผิดปกติ
โคริที่ยังคงทำหน้าเย็นชาราวกับน้ำแข็ง เธอรู้สึกได้ถึงอะไรบางอย่าง "เมื่อกี้นี้ ไม่ผิดแน่ พลังเวทย์ขนาดนี้ คล้ายกับของเธอคนนั้นเลย คนที่ทำให้ฉันพ่ายแพ้ได้"
แล้วเธอคนนั้นที่โคริพูดถึงหมายถึงใครกัน? แล้วเธอเคยสู้กับใคร?
..................................................................................................................
ทางเฮลิออสกับอามาร่าทียังคงมองหน้ากันไ่ม่ติดเพราะรู้ความจริงบางอย่างเข้านั้น ขณะนั้นเอง
ก็มีสายฟ้าสีดำขนาดที่ใหญ่มากฟาดลงมาไม่ไกลจากที่นั่นมากนัก
เสียงของมันดังสนั่นไปทั่ว น่ากลัวราวกับปิศาจคำราม*
เฮลิออสเห็นดังนั้น เขาก็มีสีหน้าตื่นตระหนก "เดี๋ยวสิ ทางนั้นมัน!!" แล้วเขาก็รีบกระโดดออกจากหน้าต่างห้องของอามาร่าโดยไม่สนใจว่าจะอันตรายแค่ไหน พอถึงพื้นเขาก็วิ่งต่อไปเลยราวกับไม่ได้ตกจากที่สูง "สุดยอด เอ้ย!! เดี๋ยวสิ นายจะไปไหนน่ะ" อามาร่าที่กล่าวชมเปลียนเป็นถาม เพราะเธอก็เห็นว่าเมื่อครู่มีสายฟ้าฟาดมาทางนั้นหยกๆ เธอจึงรีบตามไปโดยไม่ลืมพกอาวุธไปด้วย
*กรุณาอย่าถามว่าปิศาจคำรามยังไง - -"
.................................................................................................................
ที่วัดใกล้บ้านอามาร่า
"ดูเหมือนว่ายุคนี้ยังมีคนที่มีเวทมนตร์พอๆกับเทพเจ้าอยู่แฮะ" จิ้งจอกเก้าหางกล่าวขึ้นพลางกวาดขยะไปโดยไม่สนใจเท่าไหร่
"กวาดขยะ กวาดขยะ" ดูท่าเธอจะสนุกกับการกวาดขยะมากกว่า
................................................................................................................
"จะเสด็จไปไหนหรือเพคะ?" อาลี่ถามขึ้น
นันน่าร์ได้ยินก็ได้แต่ยิ้ม เธอพูดว่า "ก็แค่ไปหาคนคนนึงน่ะ" แล้วเธอก็เดินจากไป พอถึงหน้าประตู เธอก็หายตัวไป
"น่ากลัวจังแฮะยัยนี่" โฮลี่พูดขึ้น "ขนาดใช้เวทมนตร์ขนาดนั้นคนเดียวแท้ๆ แต่กลับยังอยู่ได้สบายแบบนั้นอีก อย่างฉันถ้าใช้เวทมนตร์ระดับนั้นคงจะสลบไปสามวันเลยล่ะ"
อาลี่ได้ยินก็ไม่กล่าวอะไร แต่ว่า เธอสงสัยแค่ว่า ทำไมคนที่(เคย)ใจดีอย่างนันน่าร์ถึงต้องทำแบบนี้ด้วย
...............................................................................................................
ตอนนี้ เฮลิออสมาถึงที่(เคยเป็น)บ้านของสเตลล่า
ตอนที่เขามากลับไม่พบอะไรซักอย่างแล้ว มีเพียงหลุมขนาดใหญ่เป็นบริเวณกว้างเท่านั้น
"อ๊าาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!" เขาร้องออกมาด้วยความเจ็บใจ
ขณะนั้นเอง ฝนก็ตกลงมา
ว่ากันว่าถ้าหากเกิดฟ้าผ่าฟ้าร้อง ไม่นานฝนก็ตก ตอนนี้ก็เป็นเช่นนั้น
ฝนช่างตกได้ตรงเวลา บรรยากาศที่มืดมนเช่นนี้ มันก็ไม่ต่างอะไรจากจิตใจของเขาในตอนนี้เลย
ถึงแม้จะพยายามคิดในแง่ดีว่า บางทีสเตลล่าอาจจะออกไปข้างนอกก็ได้ แต่นั่นก็เป็นได้แค่การปลอบใจตัวเอง เพราะฟ้าผ่าเมื่อครุ่นั้นไม่ใช่ฟ้าผ่าตามธรรมชาติ
มีกลิ่นหอมบางอย่างลอยมาแตะจมูกของเขา กลิ่นของมันทำให้เขารู้สึกคุ้นๆอย่างประหลาด แต่เขากลับนึกไม่ออก
ทีเบื้องหน้าเขามีหญิงสาวคนหนึ่งยืนอยู่
ในสายตาเขานั้น แม้จะพึ่งเคยเห็นเธอมาก่อน แต่มันก็รู้สึกว่าเหมือนกับไม่เคยเห็น จนทำให้เขารู้สึกปวดหัวจนต้องใช้มือข้างหนึ่งกุมหัวเอาไว้
"เธอ...เป็นใคร?" เขาถาม ที่สำคัญ ทำไมเธอจึงมาอยู่ที่นี่?
เธอคนนั้นกลับยิ้มอย่างประหลาด ซึ่งเขาเองก็รู้สึกไม่ค่อยดีที่เห็นรอยยิ้มนั้น
ใบหน้าของเธอแม้จะงดงาม แต่ก็ชวนสงสัยในเวลาเดียวกัน เพราะที่ตาซ้ายของเธอนั้นมีผมมาปิดไว้
ยิ่งมองยิ่งรู้สึกคุ้นเคยอย่างบอกไม่ถูก
"ฉันเป็นใีครไม่สำคัญหรอกค่ะ" เธอพูด "แต่สำคัญที่ฉันได้ทำอะไรลงไปต่างหากค่ะ เฮลิออส" แล้วเธอก็หันมามองเขาแล้วยิ้มให้
ทว่า เสียงที่เธอเรียกมันช่างคุ้นเคยยิ่งนัก ราวกับว่าเคยมีเสียงเรียกนี้ทุกวัน
แต่นั่นไม่สำคัญ เพราะ เขารู้สึกไม่ดีอีกอย่าง
"ใช่แล้วค่ะ ทั้งหมดนี่ ฉันเป็นคนทำเอง" เธอตอบกลับมาทั้งรอยยิ้ม
แต่ว่าเขายังแค่คิดนะ หรือว่าเธอคนนี้จะมีความสามารถในการรู้ใจคนอื่น?
"ใช่ค่ะ เพราะฉันเป็นคนทำเรื่องทั้งหมดเอง" เธอตอบมาอีกแล้ว
"ทำไมล่ะ ทำไมต้องเป็นพี่สเตลล่าด้วย"
"นั่นสิคะ แต่ถ้าฉันไม่ทำแบบนี้ ทางฉันเองก็คงจะลำบาก"
"หมายความว่ายังไงกัน?"
"ก็หมายความตามที่บอกนั่นแหละค่ะ ว่าถ้าเธอคนนั้นยังอยู่ แผนการของพวกเราคงจะพังไม่เป็นท่า... ดังนั้นจึงต้องทำให้หายไปซะ เพราะคนที่ขวางทางฉัน ไม่ว่าจะเป็นใคร ฉันก็จะไม่ไว้หน้าทั้งนั้น!!"
หลังจากที่พูดเสร็จ เธอก็หันกลับมา นั่นทำให้เห็นสิ่งที่อยู่ภายใต้เส้นผมที่ปิดใบหน้าของเธอ
เขาถึงกับตกใจมาก เพราะไม่เคยเห็นอะไรทีมันสวยขนาดนี้มาก่อน!!!
"หึ ดูเหมือนจะมีคุณคนเดียวสินะ ที่เห็นสิ่งนี้แล้วไม่กลัวน่ะ ถ้างั้น..." ว่าแล้วเธอก็เดินเข้ามาใกล้เขา
เธอยื่นหน้าเข้ามาใกล้ๆหน้าของเฮลิออส "งั้นเรา..."
"ดูเหมือนจะมีคนมานะคะ จากนี้ไปก็ขอให้โชคดีนะคะ เฮลิออส" แล้วเธอก็หายตัวไปต่อหน้าต่อตา
เฮลิออสรู้สึกว่า เขาจะเคยได้ยินคำพูดนั้นจากที่ไหนมาก่อน แต่เขาก็นึกไม่ออก
"อ๊ะ ไม่ใช่สิ ในเมื่อเธอทำขนาดนี้กับพี่สเตลล่า ฉันจะไม่ให้อภัยเธอเด็ดขาด!!!" เขาคิดแล้วก็เอากำปั้นทุบพื้นดินอย่างแรงจนทำให้เจ็บที่มือ
"ฉันจะต้อง..." เขามองที่มือของตัวเอง แล้วก็ร้องอีกครั้ง "อ๊าาาาาาาาาาาาาาา!!!!!!!"
หลังจากนั้นอามาร่าก็มาพาตัวเขากลับไป
เฮลิออสไม่รู้อะไรเลย ไม่ว่าสเตลล่าทำไมถึงต้องโดนอย่างนั้น แล้วไหนจะสาวปริศนาที่บอกว่าเป็นคนทำอีก เขาจึงรู้สึกสับสน
แต่ทำไม ทั้งกลิ่น ทั้งเสียง ทั้งหน้าตาของเธอคนนั้น ทำให้เขามีความรู้สึกว่าเคยอยู่ใกล้มากๆ
แต่ไม่ว่าจะสับสนแค่ไหน ทุกข์ใจแค่ไหน แต่ถ้ายังมีคนที่คอยให้ปรับทุกข์ได้ นั่นนับว่ายังเป็นคนโชคดี
และเฮลิออสเองก็คงเป็นหนึ่งในนั้้น
อามาร่า แม้จะยังเขินนิดๆ แต่ถึงกระนั้นเธอก็ยังอยู่ข้างๆเฮลิออส ซึ่งครั้งหนึ่งเคยเป็นเพื่อนสนิทของเธอ
ไม่สิ แม้แต่ตอนนี้ก็ยังเป็น และจะเป็นเพื่อนกันตลอดไปต่างหาก
.......................................................................................................
ที่มุมหนึ่งของปราสาท
ตรงจุดนี้เป็นจุดลับสายตาคน
นันน่าร์มาทำอะไรอยู่ในจุดนี้นะ?
"ขอโทษนะ...ฉันขอโทษ" เธอได้แต่นั่งกล่าวขอโทษต่อใครบางคน
"แต่ถ้าไม่ทำอย่างนี้..." ดูเหมือนเธอจะพูดอะไรอีก แต่เสีียงเบามากจนไม่ได้ยิน
แล้วน้ำตาก็ไหลลงอาบแก้มของเธอ
แล้วเธอรู้สึกผิดต่อใครกัน?
.........................................................................................................
ชักจะยาวไปละ แต่ก็คงเป็นอย่างนี้แหละมั้ง ดีแล้วล่ะ
เห็นความโหดของราชินีรึยังล่ะ
Wing of Destiny ตอนที่ 23 First Pipe!!!
[IMG]