Wing of Destiny ตอนที่ 27 ถึงแม้จะมีสงคราม แต่ถ้าไม่ทุกข์กับมันก็มีความสุขดีมิใช่หรือ?

Views 7152 Repiled0 Point

ถึงแม้โลกกำลังปั่นป่วนเพราะสงคราม แต่กลุ่มคนบางพวกกลับไม่สนใจและอยู่อย่างสงบ
แน่นอนว่าบ้านของอามาร่าก็เป็นหนึ่งในนั้น

ในเมื่อเฮลิเบลของเธอได้กลับสู่ร่างที่แท้จริงซึ่งก็คือเฮลิออส เขาก็จำเป็นต้องกลับไป แต่เนื่องจากบ้านของเขาถูกใครบางคนทำลายทำให้ไม่มีที่ไป อามาร่าจึงให้เขาพักอยู่กับเธอ ทว่า...

"อ๊าาาง! เฮลิออส รู้้สึกดีจัง" เสียงครางดังมาจากห้องของเธอด้านบน เป็นเสียงของผู้หญิงที่อ้างว่าเป็นคนรู้จักกับเฮลิออส "เห?" อามาร่าที่ได้ยินเสียงขณะดูทีวีอยู่ชั้นล่างได้ยินก็ลดเสียงลง และตั้งใจฟังว่ามันเกิดอะไรขึ้น "เอาอีก แรงอีก ฉันจะไม่ไหวแล้ว อ๊าาาา!!!" เสียงของเธอคนนั้นร้องดังขึ้น แ้ม้จะเป็นเสียงโอดครวญ แต่ก็ฟังดูมีความสุขอย่างน่าประหลาด "อย่าบอกนะว่าทั้งสองคน...!!!" อามาร่าที่ได้ยินก็เริ่มคิดว่าสองคนนั้นต้องทำอะไรมิดีมิงามเป็นแน่แท้ ดังนั้นเธอจึงต้องไปห้าม เธอคิดเช่นนั้นก็รีบเดินขึ้นไปชั้นบนที่ห้องของเธอ

"ทำอะไรกันน่ะทั้งสองคน!!!" เสียงของเธอดังขึ้นพร้อมกับเสียงเปิดประตูอย่างแรงจนไปกระทบกับฝาผนังดังโครม

อามาร่าเห็นสิ่งที่อยู่ตรงหน้าแล้วก็ลนลาน "นะ นะ นะ นี่พวกเธอ..." จากนั้นก็หน้าก็แดงระเรื่อ มือของเธอชี้มาที่ทั้งสองอย่างสั่นๆ

ตอนนี้ เฮลิออสนอนคร่อมลูน่าร์ มือข้างหนึ่งของเขาค้ำเตียงเอาไว้ ส่วนอีกมือหนึ่งจับอยู่ที่หน้าอกของลูน่าร์ และลูน่าร์ที่นอนอยู่เบื้องล่าง กระโปรงของเธอก็ถูกเปิดขึ้นจนเห็นขาอ่อน ทั้งสองกำลังจ้องไปที่อามาร่าอย่างมึนงง

"เฮลี่บ้าที่สุด!!!" อามาร่าร้องดังขึ้นจากนั้นก็วิ่งเข้ามาต่อยเขาอย่างแรงจนสลบเหมือด "เฮลิออส!!!" เสียงของลูน่าร์ระงมดังขึ้น แต่เขาก็ไม่ได้ยินแล้ว

หลังจากที่ผ่านไปนานพักหนึ่ง เฮลิออสที่ลืมตาขึ้นมาก็พบว่าเขานอนอยู่บนตักของลูน่าร์ ใบหน้าของเธอมองเขาด้วยความเป็นห่วง สักพัก อามาร่าที่อยู่ตรงนั้นก็ประนมมือแล้วก้มลงกล่าวขอโทษ "ขอโทษนะเฮลี่ ดูเหมือนว่าฉันจะเข้าใจผิดน่ะ แฮะๆๆ" เธอหัวเราะแห้งๆอย่างสำนึกในความเข้าใจผิด เฮลิออสจึงย้อนนึกดู

ที่จริงแล้วเสียงครางทั้งหมดนั้นเกิดจากที่เขานวดเท้าให้ลูน่าร์ เพราะเห็นเธอบ่นๆว่าเดินมาไกลเลยเหนื่อย เขาเลยจัดให้ แต่จู่ๆก็มีเสียงเปิดประตูทำให้เขาตกใจ เลยรีบลุกขึ้นและล้มลงในสภาพอย่างที่อามาร่าเห็น ดังนั้นเขาในตอนนี้จึงได้แต่มองอามาร่าอย่างเซ็งๆ ซึ่งอามาร่าเองก็หัวเราะอย่างสำนึกผิด แต่จู่ๆเขาก็ปวดหัวขึ้น จึงเอามือกุมหัว "เป็นอะไรไปเฮลิออส" ลูน่าร์ถาม "หรือว่าเมื่อกี้ฉันต่อยหนักไป?" อามาร่าที่คิดว่าเขาบาดเจ็บเพราะตัวเองถาม แต่เฮลิออสก็ส่ายหัวแทนคำตอบ เขาพยายามลุกขึ้นแต่ลูน่าร์กลับผลักเขาให้นอนต่อไปบนตักของเธอ

ลูน่าร์ก้มลงมองเฮลิออสแล้วบอกว่า "นอนอีกซักพักก็ได้นี่ ยังปวดหัวอยู่เลยไม่ใช่เหรอ?" แล้วเธอก็ยิ้มให้ เฮลิออสได้ยินอย่างนั้นก็เขินจนหน้าแดง แต่เขาก็ทำตามที่เธอบอกคือนอนต่อไป แต่ทว่าสายตาของเขากลับจ้องไปที่ลูน่าร์

อามาร่าเห็นทั้งคู่เข้าสู่โลกส่วนตัวไปแล้ว และเธอก็ไม่อยากเป็นก้างขวางคอของพวกเขา เธอจึงค่อยๆย่องออกไปจากห้องของเธอ และลงไปข้างล่างดูทีวีต่อ "โชคดีจังน้า เฮลี่" เธอพูดขึ้นขณะเปิดทีวี แล้วก็ดูทีวีต่อไป

กลับมาที่ห้องของอามาร่า

เฮลิออสยังคงไม่หลับตา เขาจ้องมองใบหน้าที่งดงามของลูน่าร์อย่างใกล้ๆ เขาคิดว่าเธอสวยมากทีเดียวล่ะ แต่แล้วสายตาเขาก็มองต่ำลงมาอีกหน่อย

สายตาของเฮลิออสตอนนีโฟกัสอยู่ที่หน้าอกของลูน่าร์ ไม่ว่าเขาจะทำยังไงสายตาของเขาก็ไม่สามารถขยับไปไหนได้ คงจะกล่าวได้ว่า สายตาของเขาล็อคออนไว้แล้ว

"ไม่นะ มันไม่ดี แต่เราหลบไปไม่ได้นี่สิ" เฮลิออสคิดแล้วพยายามจะข่มตาหลับ แต่กลับไร้ผล ในเมือสายตาของเขาในตอนนี้ทำการล็อคเป้าหมายไว้แล้ว และคงจะเป็นอย่างนี้จนกว่าเป้าหมายจะถูกทำลาย "แต่มองมุมนี้ก็ดีนะ" เขากลับคิดในอีกมุมหนึ่งแทน "ปกติเราเห็นแต่ข้างหน้า แต่ไม่นึกเลยว่าถ้ามองจากข้างล่างมันจะแหล่มปานนี้" คิดแล้วน้ำตาของเขาก็เหมือนจะไหลออกมา "อะไรกัน ความรู้สึกนี้ ไม่ได้นะ นั่นเป็นลูน่าร์นะ" "แต่เพราะเป็นลูน่าร์นี่สิยิ่งต้องมอง" "ไม่นะ ไม่ๆๆ" "เอาสิ มองเข้าไปเลย" เฮลิออสรู้สึกสับสนกับตัวเองว่าจะทำตามความคิดด้านดีหรือด้านชั่ว แม้จะลนลานแต่ก็แค่จิตใจเท่านั้น เพราะความจริงเขาก็ยังคงนิ่งอยู่กับที่

"เฮลิออสคนลามก!" เสียงของลูน่าร์กล่าวขึ้นอย่างอายๆ นั่นทำให้เฮลิออสได้สติและสามารถที่จะมองสายตาไปทางอื่นได้ เขาเห็นลูน่าร์หน้าแดง นี่แปลว่าเธอเห็นเขามองหน้าอกเธอตลอดเลยใช่ไหม? "มะ...ไม่ใช่นะลูน่าร์ มันไม่ใช่อย่างนั้น" เขาพยายามพูดหาข้อแก้ตัวทั้งๆที่ตัวเองก็รู้ว่าเป็นความจริง แต่เขาก็ไม่อยากให้ลูน่าร์มองว่าเขาเป็นคนลามก เขาจึงรีบลุกขึ้นนั่ง ทำให้หน้าของเขาไปชนกับหน้าอกของลูน่าร์ที่ก้มลงมาพอดีอย่างจัง

"..."

"..."

ทั้งสองยังคงนิ่งไปซักครู่หนึ่ง เฮลิออสจึงเป็นฝ่ายออกมาเอง "อ๊ะ ขอโทษลูน่าร์" เขารีบขอโทษอย่างลนลาน แต่ลูน่าร์กลับอยู่เงียบๆ "นี่ เฮลิออส..." เธอพูดขึ้น จากนั้นก็มองมาทางเขาอย่างแปลกๆ "แปลกแฮะ ลูน่าร์เป็นอะไรไปอีกแล้ว" แต่เขาก็ตอบว่า "หือ?"

แกร๊ก เสียงล็อคประตูดังขึ้น ทำให้เฮลิออสตกใจจึงหันไปมอง "เฮ้ย มันล็อคเองได้ไง?!" เขาถามอย่างสงสัย แต่เสียงที่ออกมานั้นกลับแสดงว่าเขาตกใจมากกว่า "คงไม่ใช่ว่า..." เขาคิดอะไรบางอย่างแล้วหันมากลับมาทางลูน่าร์ เพราะรู้สึกได้ถึงอะไรบางอย่าง เขาหันกลับมาอย่างช้าๆ

เขาหันกลับมาก็รู้ได้ทันทีเลยว่าไอ้ 'คงไม่ใช่ว่า...' ของเขานั้นถูกเผง "อะ...เอ่อ ลูน่าร์เป็นอะไรไป?" เขาถามอย่างลนลานพลางขยับตัวหนี แต่ลูน่าร์กลับจับมือเขาทัน เธอฉุดเขาจนล้มลงบนเตียง "จะไปไหนเหรอ?" ลูน่าร์ที่เหมือนเปลี่ยนไปเป็นคนละคนถามพร้อมทั้งรอยยิ้ม แต่ว่านั่นเป็นรอยยิ้มที่ทำให้เฮลิออสรู้สึกไม่ค่อยสบายใจเท่าไหร่ "ปะๆ ไปห้อ...อื๊มมม!!!" เสียงของเฮลิออสฟังอู้อี้เหมือนถูกอะไรปิดเอาไว้ และตัวเขาเองก็ดูตื่นตะลึงเช่นกันเพราะตาของเขาเบิกโพลง จากนั้นก็ค่อยๆกลับมาเป็นปกติ และใบหน้าของเขาก็แดงระเรื่อ

ลูน่าร์ที่จูบเฮลิออสอย่างเมามันจนเขาต้องเคลิ้มตามอย่างเลี่ยงไม่ได้ราวกับถูกมนต์สะกด ริมฝีปากอันนุ่มนิ่มของเธอทำให้เขารู้สึกสบาย แต่ลิ้นของเธอกลับซุกซนชอนไชตามฟันของเขา ถึงแม้จะรู้สึกขัด แต่มันกลับรู้สึกดีอย่างประหลาด เขารู้ตัวอีกทีก็ตอนที่ลูน่าร์ผละออกจากเขาแล้ว

"...ละ...ลูน่าร์..." เขาเรียกเธออย่างหอบเนื่องจากหายใจไม่ทัน อีกทั้งใจของเขาในตอนนี้ก็เต้นรัวราวกับกลองศึก สายตาของเขากับลูน่าร์จ้องกัน ทั้งสองจ้องกันนิ่งอยู่พักหนึ่ง จากนั้นลูน่าร์ก็เริ่มสร้างประสบการณ์ที่ทำให้เขาเคยหมดแรงขยับไปไหนไม่ได้ทั้งวันอีกครั้ง

ที่วังแห่งดวงจันทร์

นันน่าร์ตอนนี้รู้สึกหงุดหงิดแบบแปลกๆ แต่ก็ไม่มีใครสนใจจึงได้แต่ปล่อยเธอไว้อย่างนั้น "ไหนบอกว่าจะไม่เสียใจทีหลังไง" อาลี่และโฮลี่คิดในใจ เพราะเธอสองคนรู้ว่านันน่าร์เป็นอะไรไป

......................................................................................................................................

ที่สวนสาธารณะแห่งหนึ่ง

โคริกับควิซที่เดินทางมายังโลก ทั้งคู่ว่างจากงานเพราะงานที่ต้องทำนั้นเสร็จแล้ว ที่จริงแล้วโคริก็ไม่ได้อยากมาเป็นพิเศษ แต่เป็นเพราะควิซชวนอีกทั้งอยู่ที่ดวงจันทร์เธอก็ไม่ได้ทำอะไร พวกเธอจึงลงมายังโลกแทน

"เป็นไงครับ" ควิซที่ใส่เสื้อแขนสั้นสีส้มกับกางเกงขาสั้นสีเนื้อ มีพวงกุญแจห้อยมาจากกระเป๋าดูแล้วเก๋ไก๋ถามศาสตราจารย์ที่เคารพถึงสภาพของโลก

"ก็ต่างจากเดิมไปพอสมควรค่ะ ที่ฉันจำได้ยังมีแต่ป่าไม้และภูเขา" เธอพูดอย่างเย็นชา "แต่แบบนี้ก็สวยไปอีกแบบ" เธอพูดออกมาตรงๆตามความคิด แต่สีหน้าของเธอกลับไม่ได้เป็นไปตามนั้น ยังคงปั้นหน้าเย็นชาจนคนที่เห็นต่างก็หนาวกันไปตามๆกัน แต่ถึงกระนั้น เธอก็เป็นคนที่มีความงามราวกับมิใช่มนุษย์

"นางฟ้าชัดๆ" ผู้คนที่ผ่านไปมาโดยเฉพาะพวกผู้้ชายพูดขึ้น เมื่อเห็นเธอใส่เสื้อแขนยาวสีฟ้าเป็นเสื้อนอกทับชุดกระโปรงยาวถึงกลางขาสีขาวลายลูกไม้ ตรงหน้าอกของเธอถูกเน้นย้ำสัดส่วนด้วยลายลูกไม้เป็นชั้นๆและมีโบติดไว้ จนใครที่เห็นต่างก็ภาวนาให้เธอปลดกระดุมออกสักเม็ดเผื่อจะได้เห็นอะไรดีๆ เธอใส่สร้อยคอมีเครื่องประดับบางอย่างแขวนไว้ รองเท้าแตะสีขาวกลับดูไม่แปลกตาเลยเมื่อทั้งหมดที่กล่าวมาเข้ากันได้อย่างนี้ เป็นเพราะโคริจึงทำให้ทุกอย่างดูลงตัวไปหมด

แต่ว่าควิซกลับถูกสายตาของเหล่าชายหนุ่มที่ผ่านมาทิ่มแทง แต่เขาไม่ใช่คนที่จะหาเรื่องได้ง่ายๆจึงส่งสายตาอาฆาตกลับไป ซึ่งคนก็กลัวกันเป็นแถบๆจึงไม่มีปัญหาอะไร

"ไปกันเถอะค่ะ" โคริกล่าวขึ้นจากนั้นก็หยิบหมวกมีปีกมาใส่ แล้วเดินนำไป เล่นทำเอาหนุ่มๆพวกนั้นต่างเสียดาบกันเป็นแถว ส่วนคนที่มาเดินเล่นกับแฟนเมื่อมองหญิงคนอื่นต่างถูกตักเตือนด้วยวิธีต่างๆไม่ว่าจะด้วยการหยิกหรืออะไร ไม่เว้นแม้แต่ผู้ชายที่เป็นพ่อคนแล้ว

ควิซเดินตามหลังไป สร้างความอิจฉาให้กับพวกชายหนุ่ม แต่หากพวกเขารู้ความจริงว่าโครินั้นมีลูกแล้วล่ะก็ คงจะต้องคอตกกันเป็นแถบๆแน่

แต่คนที่รับความจริงนั้นได้ก็คงมีแต่ควิซ เพราะเขาไม่ได้สนใจปล่อยขนมจีบให้กับโคริอยู่แล้ว และต่อให้ต้องการอย่างนั้นก็ไม่ได้ผล เพราะโดนเธอปฏิเสธไปตรงๆแน่

ทั้งคู่เดินไปรอบๆสวนสาธารณะซึ่งมีขนาดใหญ่ ตอนนี้ทั้งคู่หยุดอยู่ตรงน้ำพุซึ่งน่าจะอยู่ตรงการเพื่อเป็นการพัก

"ไอติมจ้า ไอติม" เสียงชายคนหนึ่งดังขึ้น เขาวางแผงขายไอศครีมเรียกลูกค้าอยู่ใกล้นี่เอง

ควิซเห็นเช่นนั้นก็นึกอะไรออก จึงบอกกับโคริว่า "รอตรงนี้สักครู่ครับ" แล้วเขาก็วิ่งไปที่แผงขายของ "ขอรสวานิลาหนึ่งแล้วก็ช็อคชิพหนึ่งครับ" เขาสั่ง "ได้เลย รอสักครู่" ชายคนนั้นรับคำจากนั้นก็ตักไอศครีมใส่กรวยที่เตรียมไว้สองอัน "เท่าไหร่ครับ?" เขาถามพลางเอามือล้วงกระเป๋าเพื่อหยิบเงินมาจ่าย "ไม่เป็นไรหรอก เห็นแก่พี่สาวสวยคนนั้นฉันให้ฟรีแล้วกัน" ชายคนนั้นพูดขึ้นพร้อมกับมองไปทางโคริซึ่งยืนอยู่เฉยๆหน้าน้ำพุ แต่ควิซก็รู้สึกเกรงใจและคิดว่าถึงจะมาไม้นี้โคริก็ไม่สน แต่ดูเหมือนคนขายไอศครีมจะรู้ก็รีบพูดขึ้นว่า "เอาน่า ฉันไม่ได้คิดอะไรหรอก ให้แค่อยากให้เฉยๆ อย่าคิดมาก" เมื่อได้ยินเช่นนั้นควิซก็กล่าวขอบคุณอยู่หลายครั้ง ก่อนที่จะรีบวิ่งหน้าตั้งไปหาโคริ

"นี่ครับ ศาสตราจารย์" เขายื่นไอศครีมรสวานิลลาไปให้โคริ เพราะคิดว่าเธอเหมาะกับมันมากกว่า

"อะไรคะ?" เธอถาม เขากลับยิ้มเป็นนัยๆว่าให้เธอลองชิมดู

โคริจึงลองชิมมันดูอย่างช้าๆ เธอใช้ลิ้นเลียมันอย่างเบาๆ ซึ่งทำให้คนที่เห็นต่างจ้องมองด้วยความเขินอาย

.........................................................................................................