มีข่าวลือว่า ผู้หญิงปริศนาที่มาคนเดียวแต่กลับทำให้กองทัพของแม่ทัพใหญ่หายไปกว่าครื่งนั้นกระจายไปอย่างรวดเร็ว และข่าวที่ว่าแม่ทัพดูนอร์กลับไปดวงจันทร์นั้นก็กระจายออกไปเช่นกัน
เมื่อไม่มีผู้นำ เหล่าทหารหาญก็ได้แต่เดินเที่ยวไปทั่วเมืองที่พวกเขาเดินทางผ่าน แม้จะใส่ชุดทหารจนทำให้ชาวบ้านหวาดกลัว แต่ถึงอย่างนั้นในตอนนี้พวกเขาไม่อยากทำสงคราม เพราะส่วนใหญ่คนเหล่านี้เกิดและเติบโตบนดวงจันทร์ พวกเขาอยากมาเที่ยวบนโลกอยู่แล้ว ดังนั้นตอนนี้พวกเขาก็ไม่ต่างจากนักท่องเที่ยวที่เดินเที่ยวเล่นไปตามเมืองต่างๆ
ดังนั้นความสงบสุขก็ยังคงดำเนินต่อไป
ที่ดวงจันทร์
แม่ทัพกลับมายังที่สร้างหุ่นยนตร์ เขาเข้าไปอยู่หลายวันแล้วไม่ยอมออกมาเลย
"นี่ ท่านแม่ทัพเข้าไปไม่ยอมออกมาเลยนะ" ชายคนหนึ่งพูด "นั่นสิ เข้าไปเห็นว่าจะไปสร้างอะไรนี่แหละ" อีกคนพูดขึ้น "คงจะไปเห็นอะไรเป็นแรงบันดาลใจมาอีกล่ะมั้ง" ผู้หญิงคนหนึ่งที่อยู่ตรงนั้นกล่าว
"ใกล้เสร็จแล้ว" แม่ทัพที่อยู่ข้างในกำลังทำอะไรบางอย่าง เขาทำหน้าดีใจเมื่อสิ่งที่เขาสร้างกำลังจะสำเร็จ "แค่กดปุ่มนี้เท่านั้น" ว่าแล้วเขาก็กดลงบนปุ่มที่อยู่ในเครื่อง "สำเร็จ คราวนี้ล่ะ" แล้วเขาก็ทำหน้าดีใจ จากนั้นหัวเราะอย่างผู้มีชัยชนะ คนที่ได้ยินเสียงหัวเราะนั้นต่างตกใจเพราะคิดว่าแม่ทัพเสีียสติไปแล้ว
ที่แห่งหนึ่งบนอาณาจักรดวงจันทร์
ลีออนนั่งอยู่ในร้านอาหารแห่งหนึ่งที่ไม่ค่อยมีคนพลุกพล่าน ดูเหมือนว่าเขารอใครบางคนอยู่
ระหว่างรอ เขาก็สั่งอาหารมา "ขอข้าวผัดจานนึง" เขาสั่งไป แล้วก็นั่งดูของที่อยู่บนโต๊ะ ซึ่งก็มีพวกเครื่องปรุง
พ่อครัวที่อยู่ใกล้ๆก็พูดกับเขา "่นี่ คุณน่ะไม่ใช่คนแถวนี้สินะ" ลีออนก็พยักหน้า "ครับ" เขาตอบไปอย่างเรียบๆ แล้วถามว่า "แล้วรู้ได้ไงครับว่าผมไม่ใช่คนแถวนี้?" พ่อครัวที่กำลังผัดข้าวผัดก็หัวเราะ จากนั้นก็พูดขึ้นว่า "ทำไมจะไม่รู้ล่ะ แค่การแต่งตัวก็ไม่ใช่แล้ว อีกอย่างช่วงนี้คงไม่มีใครออกมากินกันนอกร้านหรอก" แล้วเขาก็เงียบลงแล้วผัดข้าวผัดต่อ ลีออนเห็นก็สงสัย "ทำไมครับ? มีเหตุผลอะไรคนถึงไม่ออกมาช่วงนี้ล่ะครับ?" เขาถาม
พ่อครัวที่กำลังผัดข้าวผัดก็ถอนหายใจ จากนั้นก็พูดขึ้นว่า "ก็ราชินีน่ะสิ จู่ๆก็ประกาศทำสงคราม แล้วในตอนนี้ก็มีสัดว์ร้ายเข้ามาบุกรุกเพราะไม่มีทหารคอยคุ้มกันเลยไม่มีใครอยากออกจากบ้านโดยเฉพาะกลางคืน..." เขาหยุดพูดแล้วตักข้าวผัดใส่จานแล้วเดินเอามาให้ลีออนที่อยู่ไม่ไกลจากเขา แล้วพูดต่อว่า "พ่อหนุ่มเองถึงจะดูพอมีฝีมือก็เถอะ แต่ขอเตือนไว้ก่อนว่าสัตว์พวกนี้มันดุร้ายมาก ขนาดคนเก่งๆยังโดนมาแล้วเลย ทางที่ดีก่อนค่ำหาที่พักซะนะ แล้วอย่าออกไปไหน" เขาพูดบอกลีออนด้วยความเป็นห่วง เพราะเห็นว่าเขาไม่ใช่คนแถวนี้ ลีออนได้ยินดังนั้นก็คิดสงสัยว่ามันจะมีสัตว์ร้ายอย่างนั้นด้วยหรือ? "แต่ว่ารับฟังคำเตือนไว้ก็ไม่ใช่เรื่องเดือดร้อนอะไรนี่" เขาคิดจากนั้นก็รีบกินข้าวผัดในจานอย่างช้าๆ เหมือนกับรอใครบางคน
ไม่นานนักก็มีผู้หญิงคนหนึ่งเดินเข้ามา เธอกวาดสายตามองไปในร้านที่ไม่มีใครอยู่เลย ทุกโต๊ะว่างหมด ยกเว้นโต๊ะที่ลีออนนั่ง
เธอเห็นเช่นนั้นแล้วก็เดินตรงไปนั่งที่โต๊ะเขาทันที "คุณผู้หญิง เชิญโต๊ะอื่นเถอะครับ โต๊ะนี้มีลูกค้ามาอยู่ก่อนแล้ว..." พ่อครัวซึ่งเป็นเจ้าของร้านพูดขึ้นเพราะยังมีโต๊ะอื่นว่างอีกหลายโต๊ะ แต่ก่อนที่จะกล่าวอันใดต่อ ลีออนก็ยิ้มแล้วพูดว่า "ไม่เป็นไรครับ เธอเป็นคนรู้จักของผมเอง" พ่อครัวได้ยินก็ยิ้มแล้วพูดว่า "อ้าว งั้นเหรอ? โทษทีๆ งั้นอยากได้อะไรก็สั่งแล้วกัน เอาอะไรครับคุณลูกค้า" แล้วเขาก็มองไปทางผู้หญิงคนนั้น "เอาแบบทีผู้ชายคนนี้สั่งค่ะ" เธอตอบ "ได้ครับ ข้าวผัดสินะ" แล้วพ่อครัวก็เริ่มลงมือทำอาหารทันที ซึ่งก็ใช้เวลาไม่นาน เขาก็เอามาเซิร์ฟ "ได้แล้วครับ" แล้วเขาก็วางไว้ตรงข้างหน้าเธอคนนั้น
เมื่อได้ของที่สั่งแล้ว เธอก็เริ่มตักข้าวในจานใส่ปาก "อร่อยดีนะ" เธอพูดขึ้นชวนอีกฝ่ายคุย ซึ่งแน่นอน พ่อครัวไม่ได้ยิน เพราะเขาเดินกลับไปหลังร้าน ลีออนก็พูดว่า "อืม ก็คงงั้นแหละ" แล้วเขาก็กินต่อไป ในตอนนี้ข้าวในจานของเขาเหลืออยู่ไม่ถึงครึ่ง "กินเร็วจังนะคะ" เธอพูดขึ้นเมื่อเห็นข้าวในจานของเขาพร่องไปกว่าครึ่ง "ก็รอเธออยู่นั่นแหละ มาช้าจังนะ" ลีออนบ่นแล้วตักข้าวเคี้ยวทำแก้มป่องแบบคนงอน หญิงสาวก็พูดขึ้นว่า "แหม เป็นสุภาพบุรุษก็ต้องมารอสุภาพสตรีเป็นธรรมดาอยู่แล้วนี่คะ จะให้สุภาพสตรีรอได้ไง" แล้วเธอก็ยิ้มให้ ซึ่งรอยยิ้มนั้นกลับทำให้เขาอารมณ์เสียกว่าเดิมอีก "ทำไมฉันต้องรอเธอด้วย ฉันเป็นพ่อเธอนะนันน่าร์" แล้วเขาก็ตักข้าวใส่ปากอีก แล้วเคี้ยวดังกรุบๆ
"โถๆๆ อย่าพึ่งงอนสิคะลีออน" นันน่าร์พูดขึ้นแล้วทำท่าเหมือนจะปลอบ แต่จริงๆคือต้องการกวน ลีออนที่กินข้าวคำสุดท้ายหมดลงแล้ว หลังจากที่เค้นกลืนลงไปอย่างรวดเร็ว เขาก็หน้าแดงแล้วตวาดว่า "ไม่ต้องมาเลียนแบบแม่ของเธอเลยนะ!!!" ซึ่งก็ได้แต่เสียงหัวเราะของนันน่าร์แทนที่จะเป็นคำขอโทษ แต่นั่นก็ทำให้ลีออนสงบสติอารมณ์ลงได้
หลังจากทั้งสองกินข้าวผัดในจานหมดแล้ว คราวนี้ก็ได้เวลาเข้าสู่การคุยกันเป็นเรื่องราวจริงๆเสียที
"ว่าแต่เธอเรียกฉันมานี่ต้องมีอะไรแน่นอน" ลีออนพูดขึ้น
"แหม ทำไมคิดอย่างนั้นล่ะคะ ลูกสาวแค่คิดถึงเท่านั้นแหละก็เลยอยากเห็นหน้าของพ่อ" นันน่าร์พูดขึ้นแล้วยิ้ม
"อย่างคราวก่อนก็ขอให้ไปปราบมังกร ครั้งล่าสุดนี่รู้สึกว่าจะให้ไปหาแร่อะไรซักอย่างจำไม่ได้แล้ว แต่ละครั้งก็เห็นพูดอย่างนี้ทุกที" ลีออนที่ทำหน้าไม่พอใจเมื่อนึกถึงเรื่องที่นันน่าร์เรียกเขามาแล้วใช้ให้ไปทำงานแต่ละอย่าง นี่เขาเป็นพ่อแน่เหรอ? เขาคิดเช่นนั้น
"เอาน่าๆ ก็เพราะพ่อนั่นแหละไม่ยอมเอาของฝากมาให้หนูเลยนี่" นันน่าร์พูดขึ้นแล้วทำงอนใส่ลีออนด้วยการมองค้อนเขาไป
"เธอเป็นราชินีแล้วยังจะมีอะไรที่ต้องการแล้วไม่ได้อีกเหรอ?"
"มันก็จริงหรอกค่ะ แต่ว่าวันเกิดหนูที่ผ่านมาท่านพ่อก็ไม่มาน่ะ รู้ไหมหนูเหงาแค่ไหนน่ะ" ว่าแล้วเธอก็ทำหน้าตาแบบอยากจะร้องไห้
"ไม่มากับผีสิ มาแล้วแต่ไม่มีใครอยู่ ตอนนั้นเธอไปตามผู้ชายคนหนึ่งอยู่ไม่ใช่เหรอ" เขาพูดพลางมองไม่ที่นันน่าร์อย่างกับคมดาบที่คอยเสียดแทงเป้าหมาย นันน่าร์เห็นเช่นนั้นก็ได้แต่หัวเราะแหะๆ แต่ลีออนได้แต่มองนันน่าร์ด้วยแววตาที่รู้สึกสงสาร แต่ก็น้อยมากจนนันน่าร์ไม่ทันสังเกต
"ถ้าหากว่าเธอชอบเขามากขนาดนั้น ทำไมถึงใช้เวทมนตร์ที่ทำให้เขาลืมล่ะ?" ลีออนพูดขึ้นเบาๆ นันน่าร์ได้ยินเขาพูดขึ้นมาแต่เธอฟังไม่ชัด "อะไรคะ?" เธอถาม แต่ลีออนก็ส่ายหน้าแล้วบอกว่า "เปล่า ไม่มีอะไร" แต่นันน่าร์กลับจ้องมองเขาด้วยสายตาที่กล่าวเป็นคำพูดได้ประมาณว่า "ไม่มีทาง ต้องมีอะไรแน่" แต่ลีออนก็ไม่มีทางเผยไต๋ออกมาเด็ดขาด
"อ้าวๆ เข้าเรื่องเถอะ เธอให้ฉันมาหาเนี่ยมันต้องมีอะไรแน่นอน แล้วเธอจะให้ฉันไปทำอะไรล่ะ?" ลีออนพูดขึ้นแบบบ่นๆ แต่เขาก็รวดรัดถามไปเลยเพราะจะได้ไม่ต้องเซ้าซี้ นันน่าร์เห็นเช่นนั้นก็ทำหน้าดีใจแล้วบอกว่า "คือว่าอย่างนี้นะ..." แต่ก่อนที่เธอจะพูดอะไรขึ้น ลีออนก็ชิงพูดขึ้นก่อนว่า "คงไม่เกี่ยวกับสัตว์ประหลาดที่ออกอาละวาดช่วงนี้หรอกนะ" แล้วเขาก็มองนันน่าร์แบบขอคำตอบ นันน่าร์ก็ทำหน้าตกใจแล้วอุทานว่า "โอ้ มาย แด๊ด!! ท่านพ่อรู้ได้ไง?!"
ลีออนเห็นใบหน้าตกใจของนันน่าร์ เขาก็รู้ได้เลยว่าจริงๆแล้วเธอแกล้งทำเพื่อกลบเกลื่อน "ไม่ต้องทำเป็นอีเดียทเลย ถูกใช่มั้ยล่ะ?" เขาถามโดยที่สายตายังไม่ละไปจากนันน่าร์ แต่จู่ๆนันน่าร์ก็หน้าแดงขึ้นมา "เป็นอะไรไป?" ลีออนถาม "แหม ก็พ่อเล่นมองหน้าอกหนูซะตาไม่กระพริบแบบนั้นนี่คะ ถึงจะเป็นพ่อลูกกันก็เถอะ แต่หนูก็อายนะ" นันน่าร์พูดขึ้นพร้อมกับปิดหน้าแล้วส่ายตัวไปมาอย่างเขินอาย แน่นอน ว่านั่นเธอเสแสร้ง
แต่อย่างนั้นมีหรือที่ลีออนจะดูไม่ออก เขาเห็นนันน่าร์ทำกิริยาแบบนั้นเขาก็ลุุกขึ้นชี้หน้าเธอแล้วพูดขึ้นว่า "ฉันจำได้ว่าฉันไม่ได้เลี้ยงเธอมาเป็นแบบนี้นะ แถมหน้าอกแค่นี้หรือคิดว่าใหญ่แล้วน่ะ อีกอย่างถึงของเธอจะใหญ่กว่านี้ก็เถอะฉันก็ไม่มีทางมองหรอก ถ้าเป็นแม่ของเธอก็ว่าไปอย่าง...อ๊ะ" ลีออนที่พูดจนลืมตัวมองไปรอบๆร้านที่จู่ๆคนก็เข้ามาในร้านกันจนเต็มอย่างไม่น่าเชื่อ แน่นอน ทุกคนได้ยินที่เขาพูดจนหมด และพวกเขาก็มองมาที่ลีออนอย่างรังเกียจ
"แย่ล่ะ เสียท่าจนได้" ลีออนคิด เพราะเขามองไปที่นันน่าร์ที่ตอนนี้ยิ้มให้เขาอย่างมีเลศนัย "หนอย ยัยนี่..." ลีออนพูดขึ้นเสียงสั่นด้วยความหมั่นไส้ ว่าแล้วเขาก็วางค่าอาหารสำหรับสองที่แล้วลากนันน่าร์ออกไปจากร้านทันที "อ๊ะ เดี๋ยวสิ" นันน่าร์ที่จู่ๆก็ถูกกระชากพูดขึ้นจะห้ามแต่ก็ต้องตามเพราะแรงดึงของเขา
จริงๆแล้วพวกที่เข้าร้านอาหารเมื่อครู่นั้นเข้ามาเพราะเห็นมีสาวสวยนั่งอยู่ ถึงแม้จะมากับคนที่พวกเขาคิดว่าเป็นแฟนก็ตาม แต่อย่างน้อยมานั่งในร้านเพื่อชมความงามราวกับเทพธิดาก็คงไม่แปลกอะไร แต่เมื่อเทพธิดาไปแล้ว พวกเขาก็รู้สึกหิวขึ้นมาจึงสั่งอาหารกินกัน ซึ่งอาหารก็เป็นที่ถูกปากของคนพวกนั้นมากจึงพากันประกาศโฆษณาให้ร้านนั้น เพราะจริงๆแล้วร้านนั้นทำอาหารได้อร่อยมากและราคาถูก แต่คนไม่ค่อยรู้จัก แต่หลังจากที่เสียงประชาสัมพันธ์ประกาศไปก็มีผู้คนหลั่งเข้ามาลองชิมแล้วติดใจมากมาย เจ้าของร้านจึงให้ชื่อว่าร้านอาหารนางฟ้า เพราะมีนางฟ้านำโชคมาเรียกลูกค้านั่นเอง
ลีออนลาก(ขอย้ำว่าลาก)นันน่าร์วิ่งไปเรื่อยๆก็ถึงโรงแรมแห่งหนึ่ง เขาเห็นว่ามันเริ่มค่ำแล้วก็ชวนนันน่าร์เข้าไปพัก เพราะจริงๆแล้วตั้งแต่เขามาเขาก็ยังไม่ได้ที่พักเลย แต่พอเขาพานันน่าร์เข้าไปที่เคาเตอร์เพื่อจองห้อง พนักงานสาวสวยสองคนที่ทำงานอยู่ตรงนั้นหลังจากที่เห็นลีออนพานันน่าร์เข้ามาด้วยก็พากันซุบซิบอะไรบางอย่างที่เขาไม่ได้ยิน "ว้าย ชายหนุ่มคนนี้กล้าเนอะ พาผู้หญิงเข้ามาในที่แบบนี้น่ะ" "นั่นสิ ฝ่ายผู้หญิงก็เหมือนกัน ตามผู้ชายโดยที่ไม่ขัดขืนอะไรเลย ไม่ได้เรื่องเลยผู้หญิงสมัยนี้" แล้วพวกเธอก็ยื่นกุญแจห้องให้ แล้วยิ้มแบบต้อนรับแขก "เชิญค่า" ลีออนหลังจากรับกุญแจแล้วก็จูงนันน่าร์เดินจากไป ปล่อยให้สองคนนั้นนินทาต่อไป "ดูสิ จะพาขึ้นห้องอยู่แล้วยังไม่ขัดขืน สงสัียจะใจแตกล่ะมั้ง" คนหนึ่งพูดขึ้น แต่อีกคนมองด้วยสีหน้าสงสัย "แต่ฉันว่าไม่ใช่นะ..." อีกคนก็หันมามองเธอคนนั้นอย่างสงสัย แล้วถามว่า "อะไร? เธอพูดแบบนั้นหมายความว่าอะไร?" "ไม่รู้สิ แต่สองคนนั้นฉันว่ามีอะไรแปลกๆนะ มันเหมือนกับไม่ใช่คู่รักกัน...ช่างเถอะ อย่าไปสนเลย ฉันคงคิดมากไปเองนั่นแหละน่า" จากนั้นเธอก็ยิ้มแล้วชวนเพื่อนทำงานต่อ "แปลกคนจริงเธอนี่" แล้วก็ทำงานต่ออีกคน ซึ่งเธอคนนั้นก็ได้แต่ยิ้มๆ
ลีออนกำลังเดินหาเลขห้องตามที่เลขกุญแจบอก "ห้อง 510 ห้อง 510..." "ท่านพ่อ..." นันน่าร์พูดขึ้นหลังจากที่เห็นลีออนพาเธอเดินวนไปวนมาหาห้อง "มีอะไร ฉันกำลังหาห้องอยู่นะ ไม่ว่างมาคุยกับเธอตอนนี้หรอก" ลีออนได้แต่มองกุญแจแล้วแล้วมองหาห้องของเขา นันน่าร์เห็นเช่นนั้นก็ทนไม่ไหวเธอเลยชิงกุญแจไปจากมือของลีออน "ทำอะไรของเธอเนี่ย!!" ลีออนร้องขึ้นหลังจากที่ถูกนันน่าร์ชิงกุญแจห้องไป "กรุณาเงียบก่อนค่ะ" ลีออนได้ยินก็เงียบตามที่เ่ธอบอก "แล้วห้องมันบอกว่า 510 ก็ต้องไปหาที่ชั้น 5 สิคะ" นันน่าร์กล่าวแล้วก็มองไปที่ลีออน "นั่นสิ" ลีออนก็ได้แต่รับคำไปแล้วก็ยิ้มแบบแหยๆ
ด้วยการนำทางของนันน่าร์ ในที่สุดทั้งสองก็ได้มาถึงห้องเสียที
"ถ้าให้หนูนำตั้งแต่แรกก็มาถึงนานแล้ว" นันน่าร์บ่นขึ้นแล้วนั่งบนโซฟาในห้อง ลีออนก็นั่งลงบนตัวข้างๆ
"ว่าแต่งานที่เธอจะให้ฉันทำนี่เป็นงานยังไง คงไม่ใช่ให้ไปจัดการเจ้าตัวประหลาดที่พูดถึงนั่นนะ" ลีออนพูดขึ้นอย่างสังหรณ์ซึ่งมีโอกาสถูก 100%
"แหม เรื่องนั้นช่างเถอะค่ะ ตอนนี้หนูว่าหนูไปอาบน้ำก่อนดีกว่า" แล้วเธอก็ลุกขึ้นจากโซฟาเดินไปที่ห้องน้ำโดยไม่สนใจว่าลีออนจะอนุญาตหรือเปล่า
"เฮ้ยๆๆๆ เดี๋ยวสิ นี่มันห้องฉันนะ" ลีออนรีบบอกห้าม แต่ไม่ทันแล้ว เพราะนันน่าร์ถอดผ้าจนหมดแล้วเข้าห้องน้ำไปเรียบร้อย ลีออนเห็นเช่นนั้นก็เอามือกุมหัว "เฮ้ออออ เด็กคนนี้ดื้อเหมือนใครกันน้าาาา" เขาถอนหายใจออกมายาว แต่ก็ได้ยินเสียงประตูห้องน้ำเปิดออก เขาจึงหันไป ก็พบว่านันน่าร์ยื่นคอออกมาจากประตูห้องน้ำที่เปิดไว้นิดหน่อย "อย่าแอบดูนะคะ" แล้วเธอก็ขยิบตาให้ลีออนทีหนึ่ง ซึ่งเขาก็บอกไปทันทีเลยว่า "ใครจะไปแอบดูเธอกันหาาาาา!!!!" "ฮะๆๆ" นันน่าร์หัวเราะก่อนที่จะปิดประตูแล้วอาบน้ำอย่างสบายใจ ปล่อยให้ลีออนนั่งอยู่เงียบๆ
หลังจากอาบน้ำเสร็จ นันน่าร์ก็ออกมาในสภาพเปลือยเปล่า ลีออนเห็นก็รีบตะโกนไปว่า "เฮ้ยๆๆ เป็นสาวเป็นนางหัดมียางอายหน่อยสิ" แล้วเขาก็โยนผ้าเช็ดตัวไปให้ นันน่าร์รับไว้แล้วเธอก็กลับไปในห้องน้ำ "เป็นสาวเป็นนางแท้ๆ แต่กลับปล่อยตัวอย่างนี้ สงสัยต้องอบรมใหม่แต่ต้น" ลีออนบ่นอุบอิบคนเดียว "ใช้ห้องน้ำเสร็จแล้วฉันจะอาบน้ำต่อนะ" ลีออนตะโกนบอกแล้วก็ไปนั่งบนเตียง
"เสร็จแล้วค่ะ" นันน่าร์ที่ใส่ชุดเรียบร้อยแล้วเดินมาบอกเขา เขาจึงไปอาบน้ำ
เสียงเปิดผักบัวดังขึ้น สายน้ำไหลลงมารดตัวของลีออน ทำให้เขารู้สึกสดชื่นจากการเหน็ดเหนื่อย
หลังจากอาบน้ำเสร็จเขาก็ใส่ชุดเดิม ซึ่งแน่นอน เขามีอยู่ชุดเดียว
เขาเดินกลับมาที่เตียง แต่เขากลับเห็นอะไรบางอย่างแปลกๆ
เขาพบว่านันน่าร์อยู่ในชุดนอนๆรออยู่ก่อนแล้ว
"ยัยนี่ ตัดสินใจเองอีกแล้ว" เขาคิดอย่างไม่ค่อยพอใจ แต่หลังจากเห็นใบหน้าของเธอที่หลับอย่างมีความสุขเขาก็ยิ้มขึ้น "อืมมมม" เสียงนันน่าร์ครางขึ้นก่อนจะลุกขึ้นมานั่ง "เอ๋ อาบน้ำเสร็จแล้วเหรอคะ? งั้นก็มานอนสิ" เธอพูดแบบนั้นไม่ต่างอะไรกับเด็กน้อย แต่ลีออนก็บอกไปว่า "อะไรกัน โตขนาดนี้แล้วยังจะมานอนกับพ่ออีก ไม่ได้เรื่องเล้ย" เขาพูดแล้วก็นั่งลงบนเตียง "แต่ครั้งนี้ให้เป็นพิเศษแล้วกัน" เขายิ้มแล้วก็นอนลงข้างๆนันน่าร์ นันน่าร์ก็ล้มตัวลงนอนข้างๆเขาแล้วกอดลีออนเอาไว้ "ไม่ได้นอนด้วยกันอย่างนี้มานานเท่าไหร่แล้วนะ?" ลีออนคิดแล้วย้อนนึกถึงอดีต
............................................................................................................................................................
เมื่อไม่มีผู้นำ เหล่าทหารหาญก็ได้แต่เดินเที่ยวไปทั่วเมืองที่พวกเขาเดินทางผ่าน แม้จะใส่ชุดทหารจนทำให้ชาวบ้านหวาดกลัว แต่ถึงอย่างนั้นในตอนนี้พวกเขาไม่อยากทำสงคราม เพราะส่วนใหญ่คนเหล่านี้เกิดและเติบโตบนดวงจันทร์ พวกเขาอยากมาเที่ยวบนโลกอยู่แล้ว ดังนั้นตอนนี้พวกเขาก็ไม่ต่างจากนักท่องเที่ยวที่เดินเที่ยวเล่นไปตามเมืองต่างๆ
ดังนั้นความสงบสุขก็ยังคงดำเนินต่อไป
ที่ดวงจันทร์
แม่ทัพกลับมายังที่สร้างหุ่นยนตร์ เขาเข้าไปอยู่หลายวันแล้วไม่ยอมออกมาเลย
"นี่ ท่านแม่ทัพเข้าไปไม่ยอมออกมาเลยนะ" ชายคนหนึ่งพูด "นั่นสิ เข้าไปเห็นว่าจะไปสร้างอะไรนี่แหละ" อีกคนพูดขึ้น "คงจะไปเห็นอะไรเป็นแรงบันดาลใจมาอีกล่ะมั้ง" ผู้หญิงคนหนึ่งที่อยู่ตรงนั้นกล่าว
"ใกล้เสร็จแล้ว" แม่ทัพที่อยู่ข้างในกำลังทำอะไรบางอย่าง เขาทำหน้าดีใจเมื่อสิ่งที่เขาสร้างกำลังจะสำเร็จ "แค่กดปุ่มนี้เท่านั้น" ว่าแล้วเขาก็กดลงบนปุ่มที่อยู่ในเครื่อง "สำเร็จ คราวนี้ล่ะ" แล้วเขาก็ทำหน้าดีใจ จากนั้นหัวเราะอย่างผู้มีชัยชนะ คนที่ได้ยินเสียงหัวเราะนั้นต่างตกใจเพราะคิดว่าแม่ทัพเสีียสติไปแล้ว
ที่แห่งหนึ่งบนอาณาจักรดวงจันทร์
ลีออนนั่งอยู่ในร้านอาหารแห่งหนึ่งที่ไม่ค่อยมีคนพลุกพล่าน ดูเหมือนว่าเขารอใครบางคนอยู่
ระหว่างรอ เขาก็สั่งอาหารมา "ขอข้าวผัดจานนึง" เขาสั่งไป แล้วก็นั่งดูของที่อยู่บนโต๊ะ ซึ่งก็มีพวกเครื่องปรุง
พ่อครัวที่อยู่ใกล้ๆก็พูดกับเขา "่นี่ คุณน่ะไม่ใช่คนแถวนี้สินะ" ลีออนก็พยักหน้า "ครับ" เขาตอบไปอย่างเรียบๆ แล้วถามว่า "แล้วรู้ได้ไงครับว่าผมไม่ใช่คนแถวนี้?" พ่อครัวที่กำลังผัดข้าวผัดก็หัวเราะ จากนั้นก็พูดขึ้นว่า "ทำไมจะไม่รู้ล่ะ แค่การแต่งตัวก็ไม่ใช่แล้ว อีกอย่างช่วงนี้คงไม่มีใครออกมากินกันนอกร้านหรอก" แล้วเขาก็เงียบลงแล้วผัดข้าวผัดต่อ ลีออนเห็นก็สงสัย "ทำไมครับ? มีเหตุผลอะไรคนถึงไม่ออกมาช่วงนี้ล่ะครับ?" เขาถาม
พ่อครัวที่กำลังผัดข้าวผัดก็ถอนหายใจ จากนั้นก็พูดขึ้นว่า "ก็ราชินีน่ะสิ จู่ๆก็ประกาศทำสงคราม แล้วในตอนนี้ก็มีสัดว์ร้ายเข้ามาบุกรุกเพราะไม่มีทหารคอยคุ้มกันเลยไม่มีใครอยากออกจากบ้านโดยเฉพาะกลางคืน..." เขาหยุดพูดแล้วตักข้าวผัดใส่จานแล้วเดินเอามาให้ลีออนที่อยู่ไม่ไกลจากเขา แล้วพูดต่อว่า "พ่อหนุ่มเองถึงจะดูพอมีฝีมือก็เถอะ แต่ขอเตือนไว้ก่อนว่าสัตว์พวกนี้มันดุร้ายมาก ขนาดคนเก่งๆยังโดนมาแล้วเลย ทางที่ดีก่อนค่ำหาที่พักซะนะ แล้วอย่าออกไปไหน" เขาพูดบอกลีออนด้วยความเป็นห่วง เพราะเห็นว่าเขาไม่ใช่คนแถวนี้ ลีออนได้ยินดังนั้นก็คิดสงสัยว่ามันจะมีสัตว์ร้ายอย่างนั้นด้วยหรือ? "แต่ว่ารับฟังคำเตือนไว้ก็ไม่ใช่เรื่องเดือดร้อนอะไรนี่" เขาคิดจากนั้นก็รีบกินข้าวผัดในจานอย่างช้าๆ เหมือนกับรอใครบางคน
ไม่นานนักก็มีผู้หญิงคนหนึ่งเดินเข้ามา เธอกวาดสายตามองไปในร้านที่ไม่มีใครอยู่เลย ทุกโต๊ะว่างหมด ยกเว้นโต๊ะที่ลีออนนั่ง
เธอเห็นเช่นนั้นแล้วก็เดินตรงไปนั่งที่โต๊ะเขาทันที "คุณผู้หญิง เชิญโต๊ะอื่นเถอะครับ โต๊ะนี้มีลูกค้ามาอยู่ก่อนแล้ว..." พ่อครัวซึ่งเป็นเจ้าของร้านพูดขึ้นเพราะยังมีโต๊ะอื่นว่างอีกหลายโต๊ะ แต่ก่อนที่จะกล่าวอันใดต่อ ลีออนก็ยิ้มแล้วพูดว่า "ไม่เป็นไรครับ เธอเป็นคนรู้จักของผมเอง" พ่อครัวได้ยินก็ยิ้มแล้วพูดว่า "อ้าว งั้นเหรอ? โทษทีๆ งั้นอยากได้อะไรก็สั่งแล้วกัน เอาอะไรครับคุณลูกค้า" แล้วเขาก็มองไปทางผู้หญิงคนนั้น "เอาแบบทีผู้ชายคนนี้สั่งค่ะ" เธอตอบ "ได้ครับ ข้าวผัดสินะ" แล้วพ่อครัวก็เริ่มลงมือทำอาหารทันที ซึ่งก็ใช้เวลาไม่นาน เขาก็เอามาเซิร์ฟ "ได้แล้วครับ" แล้วเขาก็วางไว้ตรงข้างหน้าเธอคนนั้น
เมื่อได้ของที่สั่งแล้ว เธอก็เริ่มตักข้าวในจานใส่ปาก "อร่อยดีนะ" เธอพูดขึ้นชวนอีกฝ่ายคุย ซึ่งแน่นอน พ่อครัวไม่ได้ยิน เพราะเขาเดินกลับไปหลังร้าน ลีออนก็พูดว่า "อืม ก็คงงั้นแหละ" แล้วเขาก็กินต่อไป ในตอนนี้ข้าวในจานของเขาเหลืออยู่ไม่ถึงครึ่ง "กินเร็วจังนะคะ" เธอพูดขึ้นเมื่อเห็นข้าวในจานของเขาพร่องไปกว่าครึ่ง "ก็รอเธออยู่นั่นแหละ มาช้าจังนะ" ลีออนบ่นแล้วตักข้าวเคี้ยวทำแก้มป่องแบบคนงอน หญิงสาวก็พูดขึ้นว่า "แหม เป็นสุภาพบุรุษก็ต้องมารอสุภาพสตรีเป็นธรรมดาอยู่แล้วนี่คะ จะให้สุภาพสตรีรอได้ไง" แล้วเธอก็ยิ้มให้ ซึ่งรอยยิ้มนั้นกลับทำให้เขาอารมณ์เสียกว่าเดิมอีก "ทำไมฉันต้องรอเธอด้วย ฉันเป็นพ่อเธอนะนันน่าร์" แล้วเขาก็ตักข้าวใส่ปากอีก แล้วเคี้ยวดังกรุบๆ
"โถๆๆ อย่าพึ่งงอนสิคะลีออน" นันน่าร์พูดขึ้นแล้วทำท่าเหมือนจะปลอบ แต่จริงๆคือต้องการกวน ลีออนที่กินข้าวคำสุดท้ายหมดลงแล้ว หลังจากที่เค้นกลืนลงไปอย่างรวดเร็ว เขาก็หน้าแดงแล้วตวาดว่า "ไม่ต้องมาเลียนแบบแม่ของเธอเลยนะ!!!" ซึ่งก็ได้แต่เสียงหัวเราะของนันน่าร์แทนที่จะเป็นคำขอโทษ แต่นั่นก็ทำให้ลีออนสงบสติอารมณ์ลงได้
หลังจากทั้งสองกินข้าวผัดในจานหมดแล้ว คราวนี้ก็ได้เวลาเข้าสู่การคุยกันเป็นเรื่องราวจริงๆเสียที
"ว่าแต่เธอเรียกฉันมานี่ต้องมีอะไรแน่นอน" ลีออนพูดขึ้น
"แหม ทำไมคิดอย่างนั้นล่ะคะ ลูกสาวแค่คิดถึงเท่านั้นแหละก็เลยอยากเห็นหน้าของพ่อ" นันน่าร์พูดขึ้นแล้วยิ้ม
"อย่างคราวก่อนก็ขอให้ไปปราบมังกร ครั้งล่าสุดนี่รู้สึกว่าจะให้ไปหาแร่อะไรซักอย่างจำไม่ได้แล้ว แต่ละครั้งก็เห็นพูดอย่างนี้ทุกที" ลีออนที่ทำหน้าไม่พอใจเมื่อนึกถึงเรื่องที่นันน่าร์เรียกเขามาแล้วใช้ให้ไปทำงานแต่ละอย่าง นี่เขาเป็นพ่อแน่เหรอ? เขาคิดเช่นนั้น
"เอาน่าๆ ก็เพราะพ่อนั่นแหละไม่ยอมเอาของฝากมาให้หนูเลยนี่" นันน่าร์พูดขึ้นแล้วทำงอนใส่ลีออนด้วยการมองค้อนเขาไป
"เธอเป็นราชินีแล้วยังจะมีอะไรที่ต้องการแล้วไม่ได้อีกเหรอ?"
"มันก็จริงหรอกค่ะ แต่ว่าวันเกิดหนูที่ผ่านมาท่านพ่อก็ไม่มาน่ะ รู้ไหมหนูเหงาแค่ไหนน่ะ" ว่าแล้วเธอก็ทำหน้าตาแบบอยากจะร้องไห้
"ไม่มากับผีสิ มาแล้วแต่ไม่มีใครอยู่ ตอนนั้นเธอไปตามผู้ชายคนหนึ่งอยู่ไม่ใช่เหรอ" เขาพูดพลางมองไม่ที่นันน่าร์อย่างกับคมดาบที่คอยเสียดแทงเป้าหมาย นันน่าร์เห็นเช่นนั้นก็ได้แต่หัวเราะแหะๆ แต่ลีออนได้แต่มองนันน่าร์ด้วยแววตาที่รู้สึกสงสาร แต่ก็น้อยมากจนนันน่าร์ไม่ทันสังเกต
"ถ้าหากว่าเธอชอบเขามากขนาดนั้น ทำไมถึงใช้เวทมนตร์ที่ทำให้เขาลืมล่ะ?" ลีออนพูดขึ้นเบาๆ นันน่าร์ได้ยินเขาพูดขึ้นมาแต่เธอฟังไม่ชัด "อะไรคะ?" เธอถาม แต่ลีออนก็ส่ายหน้าแล้วบอกว่า "เปล่า ไม่มีอะไร" แต่นันน่าร์กลับจ้องมองเขาด้วยสายตาที่กล่าวเป็นคำพูดได้ประมาณว่า "ไม่มีทาง ต้องมีอะไรแน่" แต่ลีออนก็ไม่มีทางเผยไต๋ออกมาเด็ดขาด
"อ้าวๆ เข้าเรื่องเถอะ เธอให้ฉันมาหาเนี่ยมันต้องมีอะไรแน่นอน แล้วเธอจะให้ฉันไปทำอะไรล่ะ?" ลีออนพูดขึ้นแบบบ่นๆ แต่เขาก็รวดรัดถามไปเลยเพราะจะได้ไม่ต้องเซ้าซี้ นันน่าร์เห็นเช่นนั้นก็ทำหน้าดีใจแล้วบอกว่า "คือว่าอย่างนี้นะ..." แต่ก่อนที่เธอจะพูดอะไรขึ้น ลีออนก็ชิงพูดขึ้นก่อนว่า "คงไม่เกี่ยวกับสัตว์ประหลาดที่ออกอาละวาดช่วงนี้หรอกนะ" แล้วเขาก็มองนันน่าร์แบบขอคำตอบ นันน่าร์ก็ทำหน้าตกใจแล้วอุทานว่า "โอ้ มาย แด๊ด!! ท่านพ่อรู้ได้ไง?!"
ลีออนเห็นใบหน้าตกใจของนันน่าร์ เขาก็รู้ได้เลยว่าจริงๆแล้วเธอแกล้งทำเพื่อกลบเกลื่อน "ไม่ต้องทำเป็นอีเดียทเลย ถูกใช่มั้ยล่ะ?" เขาถามโดยที่สายตายังไม่ละไปจากนันน่าร์ แต่จู่ๆนันน่าร์ก็หน้าแดงขึ้นมา "เป็นอะไรไป?" ลีออนถาม "แหม ก็พ่อเล่นมองหน้าอกหนูซะตาไม่กระพริบแบบนั้นนี่คะ ถึงจะเป็นพ่อลูกกันก็เถอะ แต่หนูก็อายนะ" นันน่าร์พูดขึ้นพร้อมกับปิดหน้าแล้วส่ายตัวไปมาอย่างเขินอาย แน่นอน ว่านั่นเธอเสแสร้ง
แต่อย่างนั้นมีหรือที่ลีออนจะดูไม่ออก เขาเห็นนันน่าร์ทำกิริยาแบบนั้นเขาก็ลุุกขึ้นชี้หน้าเธอแล้วพูดขึ้นว่า "ฉันจำได้ว่าฉันไม่ได้เลี้ยงเธอมาเป็นแบบนี้นะ แถมหน้าอกแค่นี้หรือคิดว่าใหญ่แล้วน่ะ อีกอย่างถึงของเธอจะใหญ่กว่านี้ก็เถอะฉันก็ไม่มีทางมองหรอก ถ้าเป็นแม่ของเธอก็ว่าไปอย่าง...อ๊ะ" ลีออนที่พูดจนลืมตัวมองไปรอบๆร้านที่จู่ๆคนก็เข้ามาในร้านกันจนเต็มอย่างไม่น่าเชื่อ แน่นอน ทุกคนได้ยินที่เขาพูดจนหมด และพวกเขาก็มองมาที่ลีออนอย่างรังเกียจ
"แย่ล่ะ เสียท่าจนได้" ลีออนคิด เพราะเขามองไปที่นันน่าร์ที่ตอนนี้ยิ้มให้เขาอย่างมีเลศนัย "หนอย ยัยนี่..." ลีออนพูดขึ้นเสียงสั่นด้วยความหมั่นไส้ ว่าแล้วเขาก็วางค่าอาหารสำหรับสองที่แล้วลากนันน่าร์ออกไปจากร้านทันที "อ๊ะ เดี๋ยวสิ" นันน่าร์ที่จู่ๆก็ถูกกระชากพูดขึ้นจะห้ามแต่ก็ต้องตามเพราะแรงดึงของเขา
จริงๆแล้วพวกที่เข้าร้านอาหารเมื่อครู่นั้นเข้ามาเพราะเห็นมีสาวสวยนั่งอยู่ ถึงแม้จะมากับคนที่พวกเขาคิดว่าเป็นแฟนก็ตาม แต่อย่างน้อยมานั่งในร้านเพื่อชมความงามราวกับเทพธิดาก็คงไม่แปลกอะไร แต่เมื่อเทพธิดาไปแล้ว พวกเขาก็รู้สึกหิวขึ้นมาจึงสั่งอาหารกินกัน ซึ่งอาหารก็เป็นที่ถูกปากของคนพวกนั้นมากจึงพากันประกาศโฆษณาให้ร้านนั้น เพราะจริงๆแล้วร้านนั้นทำอาหารได้อร่อยมากและราคาถูก แต่คนไม่ค่อยรู้จัก แต่หลังจากที่เสียงประชาสัมพันธ์ประกาศไปก็มีผู้คนหลั่งเข้ามาลองชิมแล้วติดใจมากมาย เจ้าของร้านจึงให้ชื่อว่าร้านอาหารนางฟ้า เพราะมีนางฟ้านำโชคมาเรียกลูกค้านั่นเอง
ลีออนลาก(ขอย้ำว่าลาก)นันน่าร์วิ่งไปเรื่อยๆก็ถึงโรงแรมแห่งหนึ่ง เขาเห็นว่ามันเริ่มค่ำแล้วก็ชวนนันน่าร์เข้าไปพัก เพราะจริงๆแล้วตั้งแต่เขามาเขาก็ยังไม่ได้ที่พักเลย แต่พอเขาพานันน่าร์เข้าไปที่เคาเตอร์เพื่อจองห้อง พนักงานสาวสวยสองคนที่ทำงานอยู่ตรงนั้นหลังจากที่เห็นลีออนพานันน่าร์เข้ามาด้วยก็พากันซุบซิบอะไรบางอย่างที่เขาไม่ได้ยิน "ว้าย ชายหนุ่มคนนี้กล้าเนอะ พาผู้หญิงเข้ามาในที่แบบนี้น่ะ" "นั่นสิ ฝ่ายผู้หญิงก็เหมือนกัน ตามผู้ชายโดยที่ไม่ขัดขืนอะไรเลย ไม่ได้เรื่องเลยผู้หญิงสมัยนี้" แล้วพวกเธอก็ยื่นกุญแจห้องให้ แล้วยิ้มแบบต้อนรับแขก "เชิญค่า" ลีออนหลังจากรับกุญแจแล้วก็จูงนันน่าร์เดินจากไป ปล่อยให้สองคนนั้นนินทาต่อไป "ดูสิ จะพาขึ้นห้องอยู่แล้วยังไม่ขัดขืน สงสัียจะใจแตกล่ะมั้ง" คนหนึ่งพูดขึ้น แต่อีกคนมองด้วยสีหน้าสงสัย "แต่ฉันว่าไม่ใช่นะ..." อีกคนก็หันมามองเธอคนนั้นอย่างสงสัย แล้วถามว่า "อะไร? เธอพูดแบบนั้นหมายความว่าอะไร?" "ไม่รู้สิ แต่สองคนนั้นฉันว่ามีอะไรแปลกๆนะ มันเหมือนกับไม่ใช่คู่รักกัน...ช่างเถอะ อย่าไปสนเลย ฉันคงคิดมากไปเองนั่นแหละน่า" จากนั้นเธอก็ยิ้มแล้วชวนเพื่อนทำงานต่อ "แปลกคนจริงเธอนี่" แล้วก็ทำงานต่ออีกคน ซึ่งเธอคนนั้นก็ได้แต่ยิ้มๆ
ลีออนกำลังเดินหาเลขห้องตามที่เลขกุญแจบอก "ห้อง 510 ห้อง 510..." "ท่านพ่อ..." นันน่าร์พูดขึ้นหลังจากที่เห็นลีออนพาเธอเดินวนไปวนมาหาห้อง "มีอะไร ฉันกำลังหาห้องอยู่นะ ไม่ว่างมาคุยกับเธอตอนนี้หรอก" ลีออนได้แต่มองกุญแจแล้วแล้วมองหาห้องของเขา นันน่าร์เห็นเช่นนั้นก็ทนไม่ไหวเธอเลยชิงกุญแจไปจากมือของลีออน "ทำอะไรของเธอเนี่ย!!" ลีออนร้องขึ้นหลังจากที่ถูกนันน่าร์ชิงกุญแจห้องไป "กรุณาเงียบก่อนค่ะ" ลีออนได้ยินก็เงียบตามที่เ่ธอบอก "แล้วห้องมันบอกว่า 510 ก็ต้องไปหาที่ชั้น 5 สิคะ" นันน่าร์กล่าวแล้วก็มองไปที่ลีออน "นั่นสิ" ลีออนก็ได้แต่รับคำไปแล้วก็ยิ้มแบบแหยๆ
ด้วยการนำทางของนันน่าร์ ในที่สุดทั้งสองก็ได้มาถึงห้องเสียที
"ถ้าให้หนูนำตั้งแต่แรกก็มาถึงนานแล้ว" นันน่าร์บ่นขึ้นแล้วนั่งบนโซฟาในห้อง ลีออนก็นั่งลงบนตัวข้างๆ
"ว่าแต่งานที่เธอจะให้ฉันทำนี่เป็นงานยังไง คงไม่ใช่ให้ไปจัดการเจ้าตัวประหลาดที่พูดถึงนั่นนะ" ลีออนพูดขึ้นอย่างสังหรณ์ซึ่งมีโอกาสถูก 100%
"แหม เรื่องนั้นช่างเถอะค่ะ ตอนนี้หนูว่าหนูไปอาบน้ำก่อนดีกว่า" แล้วเธอก็ลุกขึ้นจากโซฟาเดินไปที่ห้องน้ำโดยไม่สนใจว่าลีออนจะอนุญาตหรือเปล่า
"เฮ้ยๆๆๆ เดี๋ยวสิ นี่มันห้องฉันนะ" ลีออนรีบบอกห้าม แต่ไม่ทันแล้ว เพราะนันน่าร์ถอดผ้าจนหมดแล้วเข้าห้องน้ำไปเรียบร้อย ลีออนเห็นเช่นนั้นก็เอามือกุมหัว "เฮ้ออออ เด็กคนนี้ดื้อเหมือนใครกันน้าาาา" เขาถอนหายใจออกมายาว แต่ก็ได้ยินเสียงประตูห้องน้ำเปิดออก เขาจึงหันไป ก็พบว่านันน่าร์ยื่นคอออกมาจากประตูห้องน้ำที่เปิดไว้นิดหน่อย "อย่าแอบดูนะคะ" แล้วเธอก็ขยิบตาให้ลีออนทีหนึ่ง ซึ่งเขาก็บอกไปทันทีเลยว่า "ใครจะไปแอบดูเธอกันหาาาาา!!!!" "ฮะๆๆ" นันน่าร์หัวเราะก่อนที่จะปิดประตูแล้วอาบน้ำอย่างสบายใจ ปล่อยให้ลีออนนั่งอยู่เงียบๆ
หลังจากอาบน้ำเสร็จ นันน่าร์ก็ออกมาในสภาพเปลือยเปล่า ลีออนเห็นก็รีบตะโกนไปว่า "เฮ้ยๆๆ เป็นสาวเป็นนางหัดมียางอายหน่อยสิ" แล้วเขาก็โยนผ้าเช็ดตัวไปให้ นันน่าร์รับไว้แล้วเธอก็กลับไปในห้องน้ำ "เป็นสาวเป็นนางแท้ๆ แต่กลับปล่อยตัวอย่างนี้ สงสัยต้องอบรมใหม่แต่ต้น" ลีออนบ่นอุบอิบคนเดียว "ใช้ห้องน้ำเสร็จแล้วฉันจะอาบน้ำต่อนะ" ลีออนตะโกนบอกแล้วก็ไปนั่งบนเตียง
"เสร็จแล้วค่ะ" นันน่าร์ที่ใส่ชุดเรียบร้อยแล้วเดินมาบอกเขา เขาจึงไปอาบน้ำ
เสียงเปิดผักบัวดังขึ้น สายน้ำไหลลงมารดตัวของลีออน ทำให้เขารู้สึกสดชื่นจากการเหน็ดเหนื่อย
หลังจากอาบน้ำเสร็จเขาก็ใส่ชุดเดิม ซึ่งแน่นอน เขามีอยู่ชุดเดียว
เขาเดินกลับมาที่เตียง แต่เขากลับเห็นอะไรบางอย่างแปลกๆ
เขาพบว่านันน่าร์อยู่ในชุดนอนๆรออยู่ก่อนแล้ว
"ยัยนี่ ตัดสินใจเองอีกแล้ว" เขาคิดอย่างไม่ค่อยพอใจ แต่หลังจากเห็นใบหน้าของเธอที่หลับอย่างมีความสุขเขาก็ยิ้มขึ้น "อืมมมม" เสียงนันน่าร์ครางขึ้นก่อนจะลุกขึ้นมานั่ง "เอ๋ อาบน้ำเสร็จแล้วเหรอคะ? งั้นก็มานอนสิ" เธอพูดแบบนั้นไม่ต่างอะไรกับเด็กน้อย แต่ลีออนก็บอกไปว่า "อะไรกัน โตขนาดนี้แล้วยังจะมานอนกับพ่ออีก ไม่ได้เรื่องเล้ย" เขาพูดแล้วก็นั่งลงบนเตียง "แต่ครั้งนี้ให้เป็นพิเศษแล้วกัน" เขายิ้มแล้วก็นอนลงข้างๆนันน่าร์ นันน่าร์ก็ล้มตัวลงนอนข้างๆเขาแล้วกอดลีออนเอาไว้ "ไม่ได้นอนด้วยกันอย่างนี้มานานเท่าไหร่แล้วนะ?" ลีออนคิดแล้วย้อนนึกถึงอดีต
............................................................................................................................................................
Wing of Destiny ตอนที่ 29 พ่อ-ลูก
[IMG]
