"ลีออน"
"มีอะไร?"
"อย่าทำหน้าเศร้าแบบนั้นสิคะ ฉันเห็นแล้วไม่สบายใจนะคะ"
"..."
"ความจริงฉันก็อยากอยู่ต่อจนกว่าเด็กคนนี้โตขึ้น แต่ดูเหมือนว่าฉันคงไม่ไหวแล้วน่ะสิคะ"
"ไม่หรอก เธอต้องอยู่ได้สิ"
"ถึงจะพูดแบบนั้นก็เถอะค่ะ เรื่องนี้ฉันรู้ดีที่สุด...แล้วก็ขอโทษด้วยนะคะที่ต้องทิ้งให้คุณดูแลเธออยู่คนเดียว ลาก่อน ฉันรักคุณค่ะ"
"ไม่ ไม่นะ ลืมตาสิ อย่าทิ้งฉันไปสินิโคล!!!"
...............................................................................................
ลีออนลุกขึ้นด้วยความตกใจ เขาใช้มือกุมหน้าของตัวเองเพื่อพิสูจน์ว่าตัวเองตื่นอยู่ จากนั้นเขาก็ถอนหายใจอย่างโล่งใจ
"ฟู่ ฝันถึงเรื่องนั้นอีกแล้วสิ" ลีออนพูดขึ้นอย่างเบามากเท่าที่จะเบาได้ "ดูเหมือนว่าจะหลับอยู่สินะ" เขาหันไปมองนันน่าร์ที่นอนอยู่ข้างๆ "ยิ่งโต นันน่าร์ก็ยิ่งเหมือนเธอมากนะ นิโคล" ลีออนคิด ความคิดของเขานั้นเหมือนจะพูดกับคนที่ไม่ได้อยู่กับเขาแล้ว อย่างน้อย ถ้าเธอรู้ได้ก็คงดี
ลีออนใช้มือลูบไปบนใบหน้าของนันน่าร์ที่ยังคงหลับสนิท มือของเขาเริ่มลูบไปบนเรือนผมอันนิ่มยาวสลวยของเธอ "แม้แต่ผมก็ยังเหมือน" ลีออนคิด จากนั้นเขาก็เปิดผมที่ปิดตาข้างหนึ่งของนันน่าร์ไว้
มันเป็นพอดีที่นันน่าร์ตื่นขึ้นมา เธอลืมตาขึ้น "เอ๋ ท่านพ่อ?" เธอพูดขึ้น แต่ยังค่อนข้างไม่ชัด เพราะยังสลึมสลือพึ่งตื่น แต่นั่นทำให้ลีออนเห็นสิ่งที่อยู่ใต้เรือนผมนั้นอย่างชัดเจน ซึ่งจากท่าที เขาก็ตกใจเล็กน้อย จากนั้นก็ดูเศร้าลงนิดๆ แต่นันน่าร์ไม่ทันได้สังเกต เธอก็หลับต่อไปเพราะยังค่อนข้างเช้าอยู่
ลีออนลุกจากเตียงไป เขาเดินไปที่ระเบียงเพื่อสูดอากาศยามเช้า
สายลมเย็นพัดมาถูกกาย ลีออนรู้สึกสบายขึ้น อย่างน้อย เขาก็สบายใจขึ้นแล้ว
...................................................................................
เวลาผ่านไป แดดยามเช้าส่องมาให้แสงสว่างแก่โลก คนทั้งหลายเริ่มพากันออกทำงาน บ้างก็ยังคงนอน แต่ก็เริ่มได้ยินเสียงพูดกันไปทั่ว ลีออนเห็นดังนั้นก็เดินกลับเข้าไปในห้อง ซึ่งพบว่านันน่าร์ใช้ห้องน้ำอยู่ "ตื่นแล้วสินะ" เขาคิด จากนั้นก็นั่งบนเตียง พลางหยิบดาบที่อยู่ข้างเตียงมาดู เขาเพ่งไปที่มัน แล้วชักดาบออกจากฝัก เผยให้เห็นเนื้อดาบสีดำสนิทแวววับรับกับแสงตะวัน แต่ก็แฝงไปด้วยความคมในตัว
ลีออนดูดาบเล่มนั้นอยู่สักพักหนึ่ง ดาบเล่มนี้เคยผ่านการต่อสู้ครั้งแล้วครั้งเล่า นับว่ามันเป็นสหายของเขาที่คอยร่วมทุกข์ร่วมสุขก็ว่าได้ เขาหยิบผ้าออกจากกระเป๋ากางเกง จากนั้นบรรจงเช็ดลงบนตัวดาบอย่างช้าๆ เขาเช็ดมันไปเรื่อยๆ จนไม่ทันรู้ตัว นันน่าร์ก็มานั่งข้างๆเขาแล้ว
"อ้าว มาตั้งแต่เมื่อไหร่?" "ก็พักนึงแล้วค่ะ" นันน่าร์ตอบพร้อมทั้งรอยยิ้ม สายตาของเธอมองไปที่ดาบสีดำเล่มนั้น ลีออนมองดูใบหน้าของเธอจากด้านข้าง ก็เห็นสีแดงออกมาจากความมืดที่อยู่ใต้เส้นผมที่ปิดบังตาซ้ายไว้ "นั่นสินะ มันก็เป็นอย่างนี้นั่นแหละ มันถึงต้องทำให้เธอต้องลำบากไงล่ะ" ลีออนพูดขึ้นพร้อมทั้งเก็บดาบใส่ฝัก แล้ววางไว้ข้างกาย จากนั้นเขาก็หันไปทางนันน่าร์ ยื่นมือขวาไปเสยผมที่บังไว้ขึ้น "เอ๋?" นันน่าร์อุทาน แต่สิ่งที่เธอปิดไว้มันก็เปิดเผยออกมาแล้ว
ดวงตาที่ส่องสีแดงราวกับแสงไฟ แม้จะเป็นตอนกลางวันมันก็สามารถส่องสว่างได้โดยไม่ต้องปิดไฟ หากคนทั่วไปมาเห็นคงต้องกลัวเป็นแน่
ลีออนมองดูลูกสาวของตัวเองอย่างสงสาร เพราะดวงตาของเธอเป็นแบบนี้ ตอนเด็กๆเธอจึงมีแต่คนหวาดกลัว หาว่าเธอเป็นปิศาจ
แต่ทว่าตอนนี้เธอกลับกลายเป็นราชินีแห่งอาณาจักรบนดวงจันทร์ไปซะแล้ว ซึ่งนั่นเองก็ทำให้เขาทึ่งไปเหมือนกัน แต่เขาก็ได้แต่คิดและเห็นเธอเป็นเหมือนเด็กตัวน้อยๆอยู่ดี
"ในโลกนี้มีอะไรที่ทำให้เราแปลกใจได้เสมอเลยนะ" ลีออนยิ้มแล้วพูดออกมา ซึ่งนันน่าร์เองก็ยิ้มแล้วตอบว่า "นั่นสิคะ"
.......................................................................................................
ลีออนกำลังวิ่งไล่ตามอะไรบางอย่างอยู่ "เร็วจังนะ ไอ้ตัวนั่น" เขาบ่นแต่ก็ยังคงเร่งฝีเท้าเต็มที่ เพราะถึงแม้จะเป็นนักดาบที่เก่งแค่ไหน แต่มันไม่เกี่ยวว่าจะต้องวิ่งเร็วหรือหายตัวได้นี่
ในขณะที่อีกคนกำลังลอยตัวไล่ตามสิ่งที่ลีออนไล่ไปติดๆ ลีออนเห็นแล้วก็คิดว่า "ถ้าอย่างนี้ก็มาเองได้นี่ ไม่เห็นต้องชวนฉันเลย" แต่ถึงอย่างนั้นเขาก็รับปากเธอไว้แล้ว ก็จำต้องทำตามไป
สิ่งที่พวกเขากำลังตามกันอยู่ มันก็คือสัตว์ประหลาดที่อาละวาดอยู่ช่วงนี้นั่นเอง จากที่เห็น ลักษณะของมันที่เด่นก็คงจะเป็นว่า มันเหมือนกับจระเข้ แต่ว่ามีขนาดใหญ่กว่า
เฉพาะหางของมันจากที่เห็นก็มีขนาดเท่ากับเรือหางยางทั้งลำ ทั่วทั้งตัวมีเกร็ดสีเขียว ส่องประกายระยิบระยับ ดวงตาสีแดงฉานราวโลหิต
มันหันกลับมาทางนันน่าร์ที่ไล่ตามติดๆ จากนั้นอ้าปากเผยให้เห็นถึงเขี้ยวอันแหลมคมที่เรียงกันอย่างมีระเบียบ (ฟันสวยดีนะ)
นันน่าร์เห็นเช่นนั้นก็หายตัวไป ทำให้มันงับได้แต่อากาศธาตุ แต่มันรู้ทันว่านันน่าร์อยู่ข้างหลังมันจึงฟาดหางไป
"รู้ทันแฮะ" นันน่าร์คิด ก่อนที่จะถอยหลบหางได้อย่างฉิวเฉียด และเป็นขณะเดียวกับที่ลีออนวิ่งมาถึงพอดี
.........................................................................................................................
หายไปนาน เพราะไม่ว่าง เดี๋ยวสอบเสร็จก่อน มาต่อยาวเลย
"มีอะไร?"
"อย่าทำหน้าเศร้าแบบนั้นสิคะ ฉันเห็นแล้วไม่สบายใจนะคะ"
"..."
"ความจริงฉันก็อยากอยู่ต่อจนกว่าเด็กคนนี้โตขึ้น แต่ดูเหมือนว่าฉันคงไม่ไหวแล้วน่ะสิคะ"
"ไม่หรอก เธอต้องอยู่ได้สิ"
"ถึงจะพูดแบบนั้นก็เถอะค่ะ เรื่องนี้ฉันรู้ดีที่สุด...แล้วก็ขอโทษด้วยนะคะที่ต้องทิ้งให้คุณดูแลเธออยู่คนเดียว ลาก่อน ฉันรักคุณค่ะ"
"ไม่ ไม่นะ ลืมตาสิ อย่าทิ้งฉันไปสินิโคล!!!"
...............................................................................................
ลีออนลุกขึ้นด้วยความตกใจ เขาใช้มือกุมหน้าของตัวเองเพื่อพิสูจน์ว่าตัวเองตื่นอยู่ จากนั้นเขาก็ถอนหายใจอย่างโล่งใจ
"ฟู่ ฝันถึงเรื่องนั้นอีกแล้วสิ" ลีออนพูดขึ้นอย่างเบามากเท่าที่จะเบาได้ "ดูเหมือนว่าจะหลับอยู่สินะ" เขาหันไปมองนันน่าร์ที่นอนอยู่ข้างๆ "ยิ่งโต นันน่าร์ก็ยิ่งเหมือนเธอมากนะ นิโคล" ลีออนคิด ความคิดของเขานั้นเหมือนจะพูดกับคนที่ไม่ได้อยู่กับเขาแล้ว อย่างน้อย ถ้าเธอรู้ได้ก็คงดี
ลีออนใช้มือลูบไปบนใบหน้าของนันน่าร์ที่ยังคงหลับสนิท มือของเขาเริ่มลูบไปบนเรือนผมอันนิ่มยาวสลวยของเธอ "แม้แต่ผมก็ยังเหมือน" ลีออนคิด จากนั้นเขาก็เปิดผมที่ปิดตาข้างหนึ่งของนันน่าร์ไว้
มันเป็นพอดีที่นันน่าร์ตื่นขึ้นมา เธอลืมตาขึ้น "เอ๋ ท่านพ่อ?" เธอพูดขึ้น แต่ยังค่อนข้างไม่ชัด เพราะยังสลึมสลือพึ่งตื่น แต่นั่นทำให้ลีออนเห็นสิ่งที่อยู่ใต้เรือนผมนั้นอย่างชัดเจน ซึ่งจากท่าที เขาก็ตกใจเล็กน้อย จากนั้นก็ดูเศร้าลงนิดๆ แต่นันน่าร์ไม่ทันได้สังเกต เธอก็หลับต่อไปเพราะยังค่อนข้างเช้าอยู่
ลีออนลุกจากเตียงไป เขาเดินไปที่ระเบียงเพื่อสูดอากาศยามเช้า
สายลมเย็นพัดมาถูกกาย ลีออนรู้สึกสบายขึ้น อย่างน้อย เขาก็สบายใจขึ้นแล้ว
...................................................................................
เวลาผ่านไป แดดยามเช้าส่องมาให้แสงสว่างแก่โลก คนทั้งหลายเริ่มพากันออกทำงาน บ้างก็ยังคงนอน แต่ก็เริ่มได้ยินเสียงพูดกันไปทั่ว ลีออนเห็นดังนั้นก็เดินกลับเข้าไปในห้อง ซึ่งพบว่านันน่าร์ใช้ห้องน้ำอยู่ "ตื่นแล้วสินะ" เขาคิด จากนั้นก็นั่งบนเตียง พลางหยิบดาบที่อยู่ข้างเตียงมาดู เขาเพ่งไปที่มัน แล้วชักดาบออกจากฝัก เผยให้เห็นเนื้อดาบสีดำสนิทแวววับรับกับแสงตะวัน แต่ก็แฝงไปด้วยความคมในตัว
ลีออนดูดาบเล่มนั้นอยู่สักพักหนึ่ง ดาบเล่มนี้เคยผ่านการต่อสู้ครั้งแล้วครั้งเล่า นับว่ามันเป็นสหายของเขาที่คอยร่วมทุกข์ร่วมสุขก็ว่าได้ เขาหยิบผ้าออกจากกระเป๋ากางเกง จากนั้นบรรจงเช็ดลงบนตัวดาบอย่างช้าๆ เขาเช็ดมันไปเรื่อยๆ จนไม่ทันรู้ตัว นันน่าร์ก็มานั่งข้างๆเขาแล้ว
"อ้าว มาตั้งแต่เมื่อไหร่?" "ก็พักนึงแล้วค่ะ" นันน่าร์ตอบพร้อมทั้งรอยยิ้ม สายตาของเธอมองไปที่ดาบสีดำเล่มนั้น ลีออนมองดูใบหน้าของเธอจากด้านข้าง ก็เห็นสีแดงออกมาจากความมืดที่อยู่ใต้เส้นผมที่ปิดบังตาซ้ายไว้ "นั่นสินะ มันก็เป็นอย่างนี้นั่นแหละ มันถึงต้องทำให้เธอต้องลำบากไงล่ะ" ลีออนพูดขึ้นพร้อมทั้งเก็บดาบใส่ฝัก แล้ววางไว้ข้างกาย จากนั้นเขาก็หันไปทางนันน่าร์ ยื่นมือขวาไปเสยผมที่บังไว้ขึ้น "เอ๋?" นันน่าร์อุทาน แต่สิ่งที่เธอปิดไว้มันก็เปิดเผยออกมาแล้ว
ดวงตาที่ส่องสีแดงราวกับแสงไฟ แม้จะเป็นตอนกลางวันมันก็สามารถส่องสว่างได้โดยไม่ต้องปิดไฟ หากคนทั่วไปมาเห็นคงต้องกลัวเป็นแน่
ลีออนมองดูลูกสาวของตัวเองอย่างสงสาร เพราะดวงตาของเธอเป็นแบบนี้ ตอนเด็กๆเธอจึงมีแต่คนหวาดกลัว หาว่าเธอเป็นปิศาจ
แต่ทว่าตอนนี้เธอกลับกลายเป็นราชินีแห่งอาณาจักรบนดวงจันทร์ไปซะแล้ว ซึ่งนั่นเองก็ทำให้เขาทึ่งไปเหมือนกัน แต่เขาก็ได้แต่คิดและเห็นเธอเป็นเหมือนเด็กตัวน้อยๆอยู่ดี
"ในโลกนี้มีอะไรที่ทำให้เราแปลกใจได้เสมอเลยนะ" ลีออนยิ้มแล้วพูดออกมา ซึ่งนันน่าร์เองก็ยิ้มแล้วตอบว่า "นั่นสิคะ"
.......................................................................................................
ลีออนกำลังวิ่งไล่ตามอะไรบางอย่างอยู่ "เร็วจังนะ ไอ้ตัวนั่น" เขาบ่นแต่ก็ยังคงเร่งฝีเท้าเต็มที่ เพราะถึงแม้จะเป็นนักดาบที่เก่งแค่ไหน แต่มันไม่เกี่ยวว่าจะต้องวิ่งเร็วหรือหายตัวได้นี่
ในขณะที่อีกคนกำลังลอยตัวไล่ตามสิ่งที่ลีออนไล่ไปติดๆ ลีออนเห็นแล้วก็คิดว่า "ถ้าอย่างนี้ก็มาเองได้นี่ ไม่เห็นต้องชวนฉันเลย" แต่ถึงอย่างนั้นเขาก็รับปากเธอไว้แล้ว ก็จำต้องทำตามไป
สิ่งที่พวกเขากำลังตามกันอยู่ มันก็คือสัตว์ประหลาดที่อาละวาดอยู่ช่วงนี้นั่นเอง จากที่เห็น ลักษณะของมันที่เด่นก็คงจะเป็นว่า มันเหมือนกับจระเข้ แต่ว่ามีขนาดใหญ่กว่า
เฉพาะหางของมันจากที่เห็นก็มีขนาดเท่ากับเรือหางยางทั้งลำ ทั่วทั้งตัวมีเกร็ดสีเขียว ส่องประกายระยิบระยับ ดวงตาสีแดงฉานราวโลหิต
มันหันกลับมาทางนันน่าร์ที่ไล่ตามติดๆ จากนั้นอ้าปากเผยให้เห็นถึงเขี้ยวอันแหลมคมที่เรียงกันอย่างมีระเบียบ (ฟันสวยดีนะ)
นันน่าร์เห็นเช่นนั้นก็หายตัวไป ทำให้มันงับได้แต่อากาศธาตุ แต่มันรู้ทันว่านันน่าร์อยู่ข้างหลังมันจึงฟาดหางไป
"รู้ทันแฮะ" นันน่าร์คิด ก่อนที่จะถอยหลบหางได้อย่างฉิวเฉียด และเป็นขณะเดียวกับที่ลีออนวิ่งมาถึงพอดี
.........................................................................................................................
หายไปนาน เพราะไม่ว่าง เดี๋ยวสอบเสร็จก่อน มาต่อยาวเลย
Wing of Destiny ตอนที่ 30 มอนฮันต์?
[IMG]
