นี่เป็นเรื่องราวอีกเรื่องหนึ่ง เป็นเรื่องราวที่เกี่ยวกับโชคชะตา ละมั้ง?
สาวน้อยปกติชอบเดินไปยังป่าข้างบ้านเป็นประจำ แน่นอนเธอจัดว่าเป็นเด็กที่ค่อนข้างซุกซนเลยทีเดียว แม้พวกผู้ใหญ่จะห้ามว่าอันตราย แต่เธอก็ไม่เคยฟัง
สาวน้อยเข้าไปในป่าด้วยคิดหวังว่าในป่านั้นจะมีอะไรซ่อนอยู่ แต่สาวน้อยก็ไม่เคยพบอะไรที่เป็นเบาะแสเลย
หารู้ไม่ว่า การกระทำของเธอนั้นอยู่ในสายตาของผู้หนึ่งมาตลอด
สาวน้อย เธอกลับจากการผจญภัย(คิดเอาเอง) เธอรู้สึกเหนึ่อยล้า อีกทั้งเวลาก็เริ่มมืด เธอจึงเข้าไปอาบน้ำ
น้ำอุ่นๆถูกผิวกาย ทำให้สาวน้อยรู้สึกสดชื่นขึ้นมา เธอพ่นลมออกจากปากอย่างสบายใจ
หากดูจากสัดส่วนแล้ว แม้ว่าเธอจะตัวเล็ก แต่หน้าอกหน้าใจของเธอไม่เล็กตาม อีกทั้งผิวของเธอก็กระชับ ไม่หย่อนยาน อันเป็นผลสืบเนื่องมาจากการผจญภัยของเธอนั่นเอง
ผ่านไปนานพอสมควรเธอก็ลุกออกจากห้องน้ำ เธอแต่งตัวในชุดนอนที่แสนบอบบาง แต่นี่บ้านของเธอๆจึงไม่ต้องอายใคร ว่าแล้วเธอก็เข้านอน
ดูเหมือนว่าคืนนี้เธอก็หลับสบายดี ไม่มีอะไรเกิดขึ้นอย่างที่บางคนหวังไว้หรอก
อรุณเบิกฟ้า นกกาโบยบิน ออกหากิน เอ่อ ไปไกลละ
ยามเข้า แสงแรกแห่งวันสาาดส่องเข้ามาทางหน้าต่างกระทบกับเปลือกตาของสาวน้อย เธอขมิบเปลือกตาลงแน่นเพราะตายังไวต่อแสง ก่อนที่จะลืมตาขึ้นอย่างช้าๆ เธอลุกขึ้นนั่งในสภาพสลึมสลือ จากนั้นก็จ้องมองไปยังหน้าต่างที่แสงแดดส่องเข้ามา "เช้าแล้วสินะ" เธออยากจะพูดออกมาเช่นนั้น แต่เธอรู้สึกเกียจคร้านอย่างมากสำหรับการที่จะเอื้อนเอ่ยวาจาออกมาในยามเช่นนี้ แต่ถึงอย่างนั้นเธอก็ฝืนทนลุกขึ้นบิดกายไปมาเพื่อให้ร่างกายตื่นตัว
หลังจากเริ่มรู้สึกว่าไม่ง่วงแล้ว เธอก็เดินเข้าไปเข้าห้องน้ำ(คราวนี้เป็นห้องน้ำ เมื่อกี้เป็นห้องอาบน้ำ งงไหม?) เธอเดินเข้าไปที่อ่างล้างหน้า จากนั้นบิดเปิดก๊อกน้ำ
ทันทีที่สายน้ำส่งเสียงก่อนที่จะไหลออกมา สาวน้อยก็รู้ได้ทันทีว่าน้ำที่จะไหลออกมานั้นคงจะเย็นมาก
ถามว่าเหตุใดจึงรู้ได้?
ตอบว่า ไม่ทราบ
และมันก็เป็นดังที่เธอคาดการณ์ไว้ เพราะถึงแม้จะไม่ได้ใช้มือสัมผัสถูก แต่แค่ยื่นเข้าไปใกล้ก็รู้สึกเย็นจนสั่นสะท้าน
สาวน้อยไม่สนใจความเย็นที่หนาวราวน้ำแข็ง เธอกลับวักน้ำขึ้นมาลูบหน้าอย่างสดชื่น "ตอนเช้าอย่างนี้น้ำเย็นนี่ล่ะดีที่สุด" เธอพูดขึ้นหลังจากลูบหน้าไปครั้งแรกเหมือนเป็นการลองเชิง ก่อนจะวักน้ำขึ้นมาลูบหน้าอีกหลายครั้ง
ว่ากันว่ายามเช้าให้ล้างหน้าหรืออาบน้ำเป็นน้ำเย็นดีจริงๆครับ แต่ไม่ใช่เย็นจัดเป็นน้ำแข็งแบบนั้นนะ แค่รู้สึกว่าเย็นก็พอ
หลังจากเธอล้างหน้าเสร็จแล้ว เธอก็ตั้งใจถอดเสื้อออก แต่เธอกลับหยุดมือไว้ก่อน
จากนั้นเธอมองไปรอบๆอย่างระวัง แล้วเธอก็มองมาที่ประตูที่เธอเปิดทิ้งไว้ "ว่าแล้วเชียว" จากนั้นเธอก็เดินไปพร้อมกับผลักประตูอย่างแรง
ปัง เสียงประตูปิดอย่างแรงดังขึ้น หากสังเกตให้ดี นอกจากเสียงปังจะมีเสียงร้องโอ๊ยด้วย
"สม" สาวน้อยคิด จากนั้นก็ล็อคประตูแล้วถอดเสื้อผ้าออกหมดโดยไม่สนใจต่อเสียงโอดครวญนั้น แล้วเธอก็อาบน้ำยามเช้าอย่างสบายใจ
สาวน้อยเดินออกมาจากห้องน้ำ เธอใส่ผ้าขนหนูแค่ตัวเดียว ผมของเธอยาวเกือบถึงขาและยังชื้นๆอยู่ แต่ก็ส่งกลิ่นหอมของแชมพูลอยออกมา
"กลิ่นนี่มัน..." เสียงของชายคนหนึ่งดังขึ้นพร้อมกับเสียงฝีเท้าวิ่งเข้ามาใกล้ ไม่นานก็มีผู้ชายตัวสูง หน้าตาหล่อเหลาเอาการวิ่งออกมาจากมุมหนึ่งของบ้าน
มือของเขาทำท่าราวกับจะจับอะไรซักอย่าง นิ้วทั้งสิบสั่นไหวราวกับหนอนในกองขยะ ดูแล้วน่าขยะแขยงยิ่ง
สาวน้อยหลบชายคนนั้นอย่างฉิวเฉียด แม้แต่เส้นผมของเธอก็ไม่ได้ถูกเขา จากนั้นก็ปล่อยให้เขาชนกับกำแพงบ้านอย่างจัง
สาวน้อยเดินกลับไปที่ห้องของตัวเองโดยไม่สนใจเสียงอ้อนวอนของชายคนนั้น เธอเข้าห้องไปแล้วก็จัดการแต่งตัว
ผ่านไปประมาณสิบนาที สาวน้อยก็ออกมาจากห้อง เธอใส่เสื้อรัดรูปสีดำแซมขาวเป็นบางจุด ซึ่งตรงหน้าอกของเธอก็เป็นสีขาว ซึ่งเป็นการเน้นขนาดหน้าอกของเธอให้เด่นชัดขึ้น กระโปรงสีดำสั้นพริ้วดูน่ารักและร้ายกาจนิดๆ ถุงน่องสีดำสนิทยาวจนถึงขาอ่อนช่างดูยั่วยวนให้ชายผู้แลเห็นใจเต้น
สาวน้อยเดินออกจากห้อง และกำลังมุ่งหน้าไปยังทางออก แต่ก็ถูกชายคนหนึ่งเรียกไว้ "อ้าว จะออกไปแล้วเหรอ?"
สาวน้อยหันกลับมาทางต้นเสียง ก็ปรากฏว่าเป็นชายคนเดียวกับเมื่อเช้า แต่ว่าท่าทีไม่เหมือนกัน
ชายคนนั้นในตอนนี้ ดูมีความเป็นผู้เป็นคน ดูมีเมตตาอย่างยิ่ง เขายิ้มให้กับสาวน้อยอย่างใจดีด้วยความบริสุทธิ์ใจ "ไม่กินอะไรก่อนหรือ?" เขาถาม
สาวน้อยเห็นอย่างนั้นก็ได้แต่ส่ายหน้า แล้วก็ตั้งใจจะเดินต่อไป แต่กลับถูกดักไว้โดยเขาคนนั้นตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่ทราบ
ชายคนนั้นย่อตัวลงนั่งชันเข่าข้างหนึ่งลงพื้น จากนั้นเขาหยิบบางอย่างออกมาจากข้างหลัง
มันเป็นหมวกสีดำใบหนึ่ง จากนั้นเขาก็บรรจงวางสวมลงบนศีรษะของสาวน้อย "พอดีเลย" แล้วเขาก็ยิ้ม
"นี่อะไร?" สาวน้อยถามพลางเหล่ตามองหมวกที่วางอยู่บนศีรษะของตน แต่จริงๆแล้วในใจของสาวน้อยก็รู้สึกดีใจมาก แต่ทำเป็นไม่สนใจ
"ก็แค่ของขวัญเล็กๆน้อยๆน่ะ วันนี้วันเกิดเธอไม่ใช่เหรอ?" ชายหนุ่มเอียงหน้าถาม สาวน้อยรู้สึกดีใจอยากจะยิ้มแต่ฝืนจนต้องอมลมเอาไว้จนกระพุ้มแก้มพองทั้งสองข้างได้แต่พยักหน้า
ชายหนุ่มเห็นดังนั้นก็ยิ้มแล้วบอกว่า "ก็เห็นวันนั้นพาไปข้างนอกแล้วมองหมวกใบนี้นี่นะ ชอบใช่ไหมล่ะ?" จากนั้นเขาก็มองไปยังสาวน้อยที่เอาหมวกลงมาปิดหน้า ตาของเธอเหล่มองไปข้างๆอย่างเขินอาย "ขอบ..." เธอพูดขึ้นเบาๆ แต่ก็หยุดลง
ชายหนุ่มได้ยินไม่ชัดก็ถามว่า "อะไรนะ?" เขาเอียงหูเพื่อที่จะได้ยินชัดๆ แต่สาวน้อยกลับไม่พูดอะไร เอาจึงยืนขึ้นอีกครั้ง แล้วยิ้มให้สาวน้อย "เอาเถอะ ถ้าไม่อยากพูดก็ไม่ต้องพูดหรอกนะ จะออกไปอีกแล้วสินะ" สาวน้อยได้ยินก็พยักหน้า
"งั้นก็เดินทางดีๆล่ะ" ชายหนุ่มบอก สาวน้อยก็พยักหน้า เธอสวมหมวกแล้วเดินออกไปข้างนอก
"ชอบการผจญภัยสินะเด็กคนนี้ เหมือนใครน้า" ชายหนุ่มพูดขึ้นคนเดียว "เฮ้ย เดี๋ยวสิ เอลซ่า เธอลืมของ!!!" จากนั้นชายหนุ่มก็วิ่งตามออกเอาของไปให้
................................................................................................
อีกเรื่องหนึ่งครับ แน่นอนว่าอยู่ในเครือ WoD เช่นเดิม แต่ว่าจะเป็นคนละส่วน คนละสถานที่ และอาจจะคนละเวลากัน แต่มีบางอย่างเกี่ยวข้องกัน
สาวน้อยปกติชอบเดินไปยังป่าข้างบ้านเป็นประจำ แน่นอนเธอจัดว่าเป็นเด็กที่ค่อนข้างซุกซนเลยทีเดียว แม้พวกผู้ใหญ่จะห้ามว่าอันตราย แต่เธอก็ไม่เคยฟัง
สาวน้อยเข้าไปในป่าด้วยคิดหวังว่าในป่านั้นจะมีอะไรซ่อนอยู่ แต่สาวน้อยก็ไม่เคยพบอะไรที่เป็นเบาะแสเลย
หารู้ไม่ว่า การกระทำของเธอนั้นอยู่ในสายตาของผู้หนึ่งมาตลอด
สาวน้อย เธอกลับจากการผจญภัย(คิดเอาเอง) เธอรู้สึกเหนึ่อยล้า อีกทั้งเวลาก็เริ่มมืด เธอจึงเข้าไปอาบน้ำ
น้ำอุ่นๆถูกผิวกาย ทำให้สาวน้อยรู้สึกสดชื่นขึ้นมา เธอพ่นลมออกจากปากอย่างสบายใจ
หากดูจากสัดส่วนแล้ว แม้ว่าเธอจะตัวเล็ก แต่หน้าอกหน้าใจของเธอไม่เล็กตาม อีกทั้งผิวของเธอก็กระชับ ไม่หย่อนยาน อันเป็นผลสืบเนื่องมาจากการผจญภัยของเธอนั่นเอง
ผ่านไปนานพอสมควรเธอก็ลุกออกจากห้องน้ำ เธอแต่งตัวในชุดนอนที่แสนบอบบาง แต่นี่บ้านของเธอๆจึงไม่ต้องอายใคร ว่าแล้วเธอก็เข้านอน
ดูเหมือนว่าคืนนี้เธอก็หลับสบายดี ไม่มีอะไรเกิดขึ้นอย่างที่บางคนหวังไว้หรอก
อรุณเบิกฟ้า นกกาโบยบิน ออกหากิน เอ่อ ไปไกลละ
ยามเข้า แสงแรกแห่งวันสาาดส่องเข้ามาทางหน้าต่างกระทบกับเปลือกตาของสาวน้อย เธอขมิบเปลือกตาลงแน่นเพราะตายังไวต่อแสง ก่อนที่จะลืมตาขึ้นอย่างช้าๆ เธอลุกขึ้นนั่งในสภาพสลึมสลือ จากนั้นก็จ้องมองไปยังหน้าต่างที่แสงแดดส่องเข้ามา "เช้าแล้วสินะ" เธออยากจะพูดออกมาเช่นนั้น แต่เธอรู้สึกเกียจคร้านอย่างมากสำหรับการที่จะเอื้อนเอ่ยวาจาออกมาในยามเช่นนี้ แต่ถึงอย่างนั้นเธอก็ฝืนทนลุกขึ้นบิดกายไปมาเพื่อให้ร่างกายตื่นตัว
หลังจากเริ่มรู้สึกว่าไม่ง่วงแล้ว เธอก็เดินเข้าไปเข้าห้องน้ำ(คราวนี้เป็นห้องน้ำ เมื่อกี้เป็นห้องอาบน้ำ งงไหม?) เธอเดินเข้าไปที่อ่างล้างหน้า จากนั้นบิดเปิดก๊อกน้ำ
ทันทีที่สายน้ำส่งเสียงก่อนที่จะไหลออกมา สาวน้อยก็รู้ได้ทันทีว่าน้ำที่จะไหลออกมานั้นคงจะเย็นมาก
ถามว่าเหตุใดจึงรู้ได้?
ตอบว่า ไม่ทราบ
และมันก็เป็นดังที่เธอคาดการณ์ไว้ เพราะถึงแม้จะไม่ได้ใช้มือสัมผัสถูก แต่แค่ยื่นเข้าไปใกล้ก็รู้สึกเย็นจนสั่นสะท้าน
สาวน้อยไม่สนใจความเย็นที่หนาวราวน้ำแข็ง เธอกลับวักน้ำขึ้นมาลูบหน้าอย่างสดชื่น "ตอนเช้าอย่างนี้น้ำเย็นนี่ล่ะดีที่สุด" เธอพูดขึ้นหลังจากลูบหน้าไปครั้งแรกเหมือนเป็นการลองเชิง ก่อนจะวักน้ำขึ้นมาลูบหน้าอีกหลายครั้ง
ว่ากันว่ายามเช้าให้ล้างหน้าหรืออาบน้ำเป็นน้ำเย็นดีจริงๆครับ แต่ไม่ใช่เย็นจัดเป็นน้ำแข็งแบบนั้นนะ แค่รู้สึกว่าเย็นก็พอ
หลังจากเธอล้างหน้าเสร็จแล้ว เธอก็ตั้งใจถอดเสื้อออก แต่เธอกลับหยุดมือไว้ก่อน
จากนั้นเธอมองไปรอบๆอย่างระวัง แล้วเธอก็มองมาที่ประตูที่เธอเปิดทิ้งไว้ "ว่าแล้วเชียว" จากนั้นเธอก็เดินไปพร้อมกับผลักประตูอย่างแรง
ปัง เสียงประตูปิดอย่างแรงดังขึ้น หากสังเกตให้ดี นอกจากเสียงปังจะมีเสียงร้องโอ๊ยด้วย
"สม" สาวน้อยคิด จากนั้นก็ล็อคประตูแล้วถอดเสื้อผ้าออกหมดโดยไม่สนใจต่อเสียงโอดครวญนั้น แล้วเธอก็อาบน้ำยามเช้าอย่างสบายใจ
สาวน้อยเดินออกมาจากห้องน้ำ เธอใส่ผ้าขนหนูแค่ตัวเดียว ผมของเธอยาวเกือบถึงขาและยังชื้นๆอยู่ แต่ก็ส่งกลิ่นหอมของแชมพูลอยออกมา
"กลิ่นนี่มัน..." เสียงของชายคนหนึ่งดังขึ้นพร้อมกับเสียงฝีเท้าวิ่งเข้ามาใกล้ ไม่นานก็มีผู้ชายตัวสูง หน้าตาหล่อเหลาเอาการวิ่งออกมาจากมุมหนึ่งของบ้าน
มือของเขาทำท่าราวกับจะจับอะไรซักอย่าง นิ้วทั้งสิบสั่นไหวราวกับหนอนในกองขยะ ดูแล้วน่าขยะแขยงยิ่ง
สาวน้อยหลบชายคนนั้นอย่างฉิวเฉียด แม้แต่เส้นผมของเธอก็ไม่ได้ถูกเขา จากนั้นก็ปล่อยให้เขาชนกับกำแพงบ้านอย่างจัง
สาวน้อยเดินกลับไปที่ห้องของตัวเองโดยไม่สนใจเสียงอ้อนวอนของชายคนนั้น เธอเข้าห้องไปแล้วก็จัดการแต่งตัว
ผ่านไปประมาณสิบนาที สาวน้อยก็ออกมาจากห้อง เธอใส่เสื้อรัดรูปสีดำแซมขาวเป็นบางจุด ซึ่งตรงหน้าอกของเธอก็เป็นสีขาว ซึ่งเป็นการเน้นขนาดหน้าอกของเธอให้เด่นชัดขึ้น กระโปรงสีดำสั้นพริ้วดูน่ารักและร้ายกาจนิดๆ ถุงน่องสีดำสนิทยาวจนถึงขาอ่อนช่างดูยั่วยวนให้ชายผู้แลเห็นใจเต้น
สาวน้อยเดินออกจากห้อง และกำลังมุ่งหน้าไปยังทางออก แต่ก็ถูกชายคนหนึ่งเรียกไว้ "อ้าว จะออกไปแล้วเหรอ?"
สาวน้อยหันกลับมาทางต้นเสียง ก็ปรากฏว่าเป็นชายคนเดียวกับเมื่อเช้า แต่ว่าท่าทีไม่เหมือนกัน
ชายคนนั้นในตอนนี้ ดูมีความเป็นผู้เป็นคน ดูมีเมตตาอย่างยิ่ง เขายิ้มให้กับสาวน้อยอย่างใจดีด้วยความบริสุทธิ์ใจ "ไม่กินอะไรก่อนหรือ?" เขาถาม
สาวน้อยเห็นอย่างนั้นก็ได้แต่ส่ายหน้า แล้วก็ตั้งใจจะเดินต่อไป แต่กลับถูกดักไว้โดยเขาคนนั้นตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่ทราบ
ชายคนนั้นย่อตัวลงนั่งชันเข่าข้างหนึ่งลงพื้น จากนั้นเขาหยิบบางอย่างออกมาจากข้างหลัง
มันเป็นหมวกสีดำใบหนึ่ง จากนั้นเขาก็บรรจงวางสวมลงบนศีรษะของสาวน้อย "พอดีเลย" แล้วเขาก็ยิ้ม
"นี่อะไร?" สาวน้อยถามพลางเหล่ตามองหมวกที่วางอยู่บนศีรษะของตน แต่จริงๆแล้วในใจของสาวน้อยก็รู้สึกดีใจมาก แต่ทำเป็นไม่สนใจ
"ก็แค่ของขวัญเล็กๆน้อยๆน่ะ วันนี้วันเกิดเธอไม่ใช่เหรอ?" ชายหนุ่มเอียงหน้าถาม สาวน้อยรู้สึกดีใจอยากจะยิ้มแต่ฝืนจนต้องอมลมเอาไว้จนกระพุ้มแก้มพองทั้งสองข้างได้แต่พยักหน้า
ชายหนุ่มเห็นดังนั้นก็ยิ้มแล้วบอกว่า "ก็เห็นวันนั้นพาไปข้างนอกแล้วมองหมวกใบนี้นี่นะ ชอบใช่ไหมล่ะ?" จากนั้นเขาก็มองไปยังสาวน้อยที่เอาหมวกลงมาปิดหน้า ตาของเธอเหล่มองไปข้างๆอย่างเขินอาย "ขอบ..." เธอพูดขึ้นเบาๆ แต่ก็หยุดลง
ชายหนุ่มได้ยินไม่ชัดก็ถามว่า "อะไรนะ?" เขาเอียงหูเพื่อที่จะได้ยินชัดๆ แต่สาวน้อยกลับไม่พูดอะไร เอาจึงยืนขึ้นอีกครั้ง แล้วยิ้มให้สาวน้อย "เอาเถอะ ถ้าไม่อยากพูดก็ไม่ต้องพูดหรอกนะ จะออกไปอีกแล้วสินะ" สาวน้อยได้ยินก็พยักหน้า
"งั้นก็เดินทางดีๆล่ะ" ชายหนุ่มบอก สาวน้อยก็พยักหน้า เธอสวมหมวกแล้วเดินออกไปข้างนอก
"ชอบการผจญภัยสินะเด็กคนนี้ เหมือนใครน้า" ชายหนุ่มพูดขึ้นคนเดียว "เฮ้ย เดี๋ยวสิ เอลซ่า เธอลืมของ!!!" จากนั้นชายหนุ่มก็วิ่งตามออกเอาของไปให้
................................................................................................
อีกเรื่องหนึ่งครับ แน่นอนว่าอยู่ในเครือ WoD เช่นเดิม แต่ว่าจะเป็นคนละส่วน คนละสถานที่ และอาจจะคนละเวลากัน แต่มีบางอย่างเกี่ยวข้องกัน
Lost of Destiny ตอนที่ 1 สาวน้อย ที่...ไม่น้อยแล้ว
[IMG]
