นันน่าร์หลบหางของมันได้อย่างฉิวเฉียด เป็นขณะเดียวกับที่ลีออนวิ่งมาถึงพอดี
"ย้ากกกกกก" เสียงลีออนตะโกนดังขึ้น จากนั้นก็ฟันดาบลงไปที่หางของเจ้าตัวประหลาดนั้น
เสียงร้องคำรามของตัวประหลาดที่คล้ายจระเข้แต่มีขนาดใหญ่กว่าดังขึ้น เนื่องจากดาบที่เขาฟาดไปนั้นได้สร้างบาดแผลให้กับหางของมัน
"ไม่มีอะไรที่ดาบของข้าฟันไม่ได้" ลีออนพูดขึ้นขณะที่ยกดาบขึ้นมาตั้งท่าโพสต์เท่ๆ จากนั้นก็หันไปยิ้มให้กับนันน่าร์ซึ่งอยู่ข้างหลังไม่ไกลนัก
"ไม่ต้องห่วง ฉันไม่ให้เธอเป็นอะไรไปแน่" เขาคิดจากนั้นก้มตัวหลบหางของสัตว์ประหลาดที่ฟาดมาอย่างบ้าคลั่งราวกับรู้ล่วงหน้า
นันน่าร์หายตัว หรือที่เรียกว่าวาร์ปมายืนข้างๆลีออน เธอจับตัวลีออนจากนั้นก็วาร์ปพาห่างออกไปให้พ้นรัศมีการโจมตีอย่างบ้าคลั่งของมัน
ลีออนซึ่งยังคิดว่ากำลังหลบหางของสัตว์ประหลาดอยู่ก็เงื้อดาบทำท่าจะฟัน แต่เขาก็ต้องหยุดดาบเพราะคนที่อยู่ข้างหน้าตอนนี้เป็นลูกสาวของตัวเอง
"เอะอะก็จะฟันอย่างเดียวเลยนะคะ" นันน่าร์พูดขึ้นราวกับประชดเขา "แต่เธอบอกว่าให้มาปราบมันไม่ใช่เหรอ?" ลีออนเก็บดาบลงพร้อมทำสีหน้าฉงน "ก็ใช่อยู่หรอกค่ะ" นันน่าร์กล่าวแล้วทำหน้ามุ่ย "แต่พ่อไม่รู้สึกสงสารมันมั่งหรือคะ?" เธอมองหน้าลีออนอย่างขอความเห็น
"แต่ว่ามันทำให้คนเดือดร้อนไม่ใช่เหรอ? แล้วก็เธอเองไม่ใช่เหรอที่บอกว่าให้มาจัดการมันน่ะ?" ลีออนพูดขึ้นขณะที่จ้องไปที่เธอ
"ก็ใช่อยู่หรอก แต่พอเห็นว่าแค่ถูกฟันหางแค่นี้ก็เจ็บแล้วมันก็อดสงสารไม่ได้นี่" นันน่าร์พูดแบบแง่งอน แล้วหันหน้าไปทางอื่นอย่างเอาแต่ใจ
เธอหันหน้ากลับมาจ้องอีกฝ่าย "แล้วที่ว่าจัดการก็ไม่ใช่ว่าให้กำจัดมันนี่คะ" "เออ ก็ใช่ แต่จะปล่อยให้มันอาละวาดอย่างนี้เหรอ?" ลีออนมองไปที่สัตว์ประหลาดแล้วขอความเห็นจากอีกฝ่าย
"...."
"..."
"เอาอย่างนี้สิคะ..." จากนั้นทั้งสองก็คบคิดอะไรบางอย่าง
"เฮ้ย เอาจริงเรอะ?"
"ค่ะ" นันน่าร์ตอบพร้อมกับรอยยิ้มที่ใสซื่อบริสุทธิ์ แต่จะบริสุทธิ์จริงเร้อ?
.........................................................................................................................
อรุณเบิกฟ้า นกกาโบยบิน นั่นเป็นเครื่องหมายของวันใหม่ และเป็นสัญลักษณ์ของความสงบสุข
วันนี้ก็เป็นวันที่สงบสุขอีกวันหนึ่ง
อา ที่ได้มีบรรยากาศแบบนี้ก็ต้องขอบคุณผู้เสียสละเหล่านั้นจริงๆ
ไม่ใช่ละ
หลังจากที่ทั้งสองตกลงอะไรบางอย่างกันได้แล้ว ดูเหมือนว่าทุกอย่างจะไปด้วยดี
ทว่า
ตอนนี้นันน่าร์กำลังกอดผู้หญิงน่ารักที่ยืนอยู่ข้างๆอย่างไม่สนใจว่าอีกฝ่ายจะคิดยังไง
"น่าร้าาาาก" เธอพูดขึ้น จากนั้นก็เอาใบหน้าไซร้ไปกับใบหน้าอันอ่อนนุ่มของหญิงสาว
หญิงสาวคนนั้นมีส่วนสูงพอๆกับเธอ ผมสีทอง ดวงตาทอประราวกับไม่ใช่มนุษย์ แต่ก็ดูสดใสน่าถวิลหา
ชุดของเธอก็เป็นชุดสาวใช้ ซึ่งคนที่ให้ใส่คงเป็นใครไปไม่ได้นอกจาก
"นันน่าร์" ลีออนเรียก หลังจากที่เห็นพฤติกรรมอันไม่งามของลูกสาว
"ทำไมคะ?" เธอถามขึ้น จากนั้นก็ยิ้มแฝงความชั่วร้าย "หรือว่าอยากจะลองกับอัลดูคะ?"
"เฮ้อ ฉันล่ะเบื่อนิสัยแบบนั้นของเธอเลย เห็นแล้วพาลนึกถึงเหตุการณ์เมื่อก่อน..." ลีออนที่กอดอกอยู่มองไปยังท้องฟ้าอย่างเลื่อนลอยราวกับกำลังคิดถึงใครบางคน
"แต่คนคนนั้นก็เป็นคนที่ฉันชอบที่สุดล่ะนะ" เขาพูดขึ้นก่อนจะหลับตาแล้วหันมามองนันน่าร์ที่กอดหญิงสาวที่เธอเรียกว่าอัลไว้อย่างแน่นและไม่มีท่าทีว่าจะปล่อยง่ายๆ "จะเป็นยังไงถ้ายันต์ที่ติดอยู่ที่หน้าผากนั่นหลุด" เขาส่งสายตาไปที่เธอแบบขอคำตอบ แม้ว่าอีกฝ่ายจะไม่มีท่าทีสนใจก็ตาม
"แหม ถ้าเป็นอย่างนั้นจริง อัลผู้น่ารักของหนูก็กลับไปเป็นแบบเดิมสิคะ แบบนั้นไม่ยอมหรอก" เธอพูดตรงๆจากใจ ใช่ ถ้าหากว่าผู้หญิงคนนี้กลับไปสภาพเดิมคงจะไม่น่ารักอย่างนี้
พูดถึงสภาพเดิม...
หลังจากทีทั้งสองตกลงกันแล้ว
ลีออนก็ไปสู้กับสัตว์ประหลาดจนหายคลั่งเพราะความเหนื่อย
จากนั้นนันน่าร์นำสิ่งหนึ่งมาแปะไปที่ส่วนหัวของมัน
ในที่สุดก็ออกมาเป็นสาวน้อยนางนี้
"ไม่หรอกค่ะมาสเตอร์" หญิงสาวที่นันน่าร์เรียกว่าอัลพูดขึ้นแล้ว "ต่อให้ไม่มีไอ้นั่น" เธอชี้ไปที่ยันต์ที่ติดอยู่ที่หน้าผากของเธอ "ฉันก็อยู่ในสภาพที่คล้ายๆนี่ได้ อยากจะเห็นหรือเปล่าล่ะคะ?" เธอพูดขึ้นราวกับไร้ซึ่งจิตวิญญาณ ถึงแม้จะมีหางเสียงฟังดูสุภาพก็เถอะ
"มะ...ไม่ต้องดีกว่านะ ฉันว่า" นันน่าร์รีบปฏิเสธ เพราะเธอกลัวว่าจะต้องเจอกับรูปลักษณ์ที่น่ากลัวแบบคราวก่อน และถ้าให้สู้อีกรอบ แม้จะไม่ใช่เรื่องยาก แต่เธอก็ขี้เกียจสู้ด้วยแล้ว ถึงแม้ว่าความจริงลีออนจะเป็นคนสู้แทบทั้งหมด
"เอาเถอะๆ สรุปคือ ที่ให้ฉันช่วยนี่ก็คือ...จับเธอคนนี้ให้สินะ" "ค่ะ" "เฮ้อ...เอาเถอะ ได้ทำอะไรให้บ้างก็ดีเหมือนกัน..." แล้วเขาก็ยิ้มที่มุมปากจนแทบจะไม่ใช่ยิ้ม แต่ว่ามันไปแสดงออกทางใบหน้าแทน
นันน่าร์คลายกอดจากอัล แล้วพูดขึ้นว่า "จะไปแล้วสินะคะ?" "อืมม" ลีออนตอบตามตรง แต่นันน่าร์กลับทำหน้าเสียดายอย่างบอกไม่ถูก "เอาน่า ฉันไม่ใช่ไปตลอดซักหน่อย นานๆฉันก็มาหาเธอซักครั้งแหละ นานๆทีน่ะนะ" เขาพยายามพูดติดตลก แต่ดูเหมือนว่านันน่าร์จะไม่ได้ตลกตาม
"มีอะไรรึ?" เขาถาม แต่นันน่าร์กลับส่ายหน้าแล้วยิ้มก่อนจะพูดว่า "ไม่มีอะไรค่ะ" เธอพูดด้วยน้ำเสียงร่าเริงขึ้นมาทันที แต่นั่นไม่ใช่เพราะเธอขำกับมุกที่คำที่ติดตลกของเขา
ราวกับว่าปิดบังอะไรบางอย่าง
ราวกับว่าอยากให้เขาอยู่ต่อ แต่ไม่ยอมพูดเพื่อให้อีกฝ่ายทำตามใจ
ลีออนเห็นดังนั้นก็กอดเธอแล้วพูดว่า "ไม่ต้องเหมือนแม่ของเธอขนาดนั้นก็ได้ มีอะไรก็พูดมาเถอะ" มือของเขาลูบหัวปลอบเธอ นันน่าร์เองก็กอดเขาตอบ
เธอบอกว่า "ไม่มีอะไรค่ะ" เธอพูดแค่นั้น
แต่ว่าเธอกลับกอดเขาแน่น
กอดแน่นราวกับว่าจะให้มันฝังลึกไปในความทรงจำ
ราวกับเป็นครั้งสุดท้าย
................................................................................................
ในที่สุดลีออนก็จากไป
"แกรนด์มาสเตอร์ไปแล้วสินะคะ" อัลพูดขึ้น
"อืมม" นันน่าร์ตอบ
"ทำไมไม่บอกไปตามตรงล่ะคะ?"
"ไม่ได้หรอก ถึงอยากให้อยู่แต่ฉันก็อยากให้อีกฝ่ายตัดสินใจที่จะอยู่เอง ถ้าฉันขอมันก็เหมือนกับการไปบังคับให้เขาอยู่น่ะสิ"
"รู้ดีจังเลยนะคะ มาสเตอร์"
"แน่นอนสิ ก็เพราะเขาเป็นพ่อของฉันนี่นา"
...........................................................................................................................
"ย้ากกกกกก" เสียงลีออนตะโกนดังขึ้น จากนั้นก็ฟันดาบลงไปที่หางของเจ้าตัวประหลาดนั้น
เสียงร้องคำรามของตัวประหลาดที่คล้ายจระเข้แต่มีขนาดใหญ่กว่าดังขึ้น เนื่องจากดาบที่เขาฟาดไปนั้นได้สร้างบาดแผลให้กับหางของมัน
"ไม่มีอะไรที่ดาบของข้าฟันไม่ได้" ลีออนพูดขึ้นขณะที่ยกดาบขึ้นมาตั้งท่าโพสต์เท่ๆ จากนั้นก็หันไปยิ้มให้กับนันน่าร์ซึ่งอยู่ข้างหลังไม่ไกลนัก
"ไม่ต้องห่วง ฉันไม่ให้เธอเป็นอะไรไปแน่" เขาคิดจากนั้นก้มตัวหลบหางของสัตว์ประหลาดที่ฟาดมาอย่างบ้าคลั่งราวกับรู้ล่วงหน้า
นันน่าร์หายตัว หรือที่เรียกว่าวาร์ปมายืนข้างๆลีออน เธอจับตัวลีออนจากนั้นก็วาร์ปพาห่างออกไปให้พ้นรัศมีการโจมตีอย่างบ้าคลั่งของมัน
ลีออนซึ่งยังคิดว่ากำลังหลบหางของสัตว์ประหลาดอยู่ก็เงื้อดาบทำท่าจะฟัน แต่เขาก็ต้องหยุดดาบเพราะคนที่อยู่ข้างหน้าตอนนี้เป็นลูกสาวของตัวเอง
"เอะอะก็จะฟันอย่างเดียวเลยนะคะ" นันน่าร์พูดขึ้นราวกับประชดเขา "แต่เธอบอกว่าให้มาปราบมันไม่ใช่เหรอ?" ลีออนเก็บดาบลงพร้อมทำสีหน้าฉงน "ก็ใช่อยู่หรอกค่ะ" นันน่าร์กล่าวแล้วทำหน้ามุ่ย "แต่พ่อไม่รู้สึกสงสารมันมั่งหรือคะ?" เธอมองหน้าลีออนอย่างขอความเห็น
"แต่ว่ามันทำให้คนเดือดร้อนไม่ใช่เหรอ? แล้วก็เธอเองไม่ใช่เหรอที่บอกว่าให้มาจัดการมันน่ะ?" ลีออนพูดขึ้นขณะที่จ้องไปที่เธอ
"ก็ใช่อยู่หรอก แต่พอเห็นว่าแค่ถูกฟันหางแค่นี้ก็เจ็บแล้วมันก็อดสงสารไม่ได้นี่" นันน่าร์พูดแบบแง่งอน แล้วหันหน้าไปทางอื่นอย่างเอาแต่ใจ
เธอหันหน้ากลับมาจ้องอีกฝ่าย "แล้วที่ว่าจัดการก็ไม่ใช่ว่าให้กำจัดมันนี่คะ" "เออ ก็ใช่ แต่จะปล่อยให้มันอาละวาดอย่างนี้เหรอ?" ลีออนมองไปที่สัตว์ประหลาดแล้วขอความเห็นจากอีกฝ่าย
"...."
"..."
"เอาอย่างนี้สิคะ..." จากนั้นทั้งสองก็คบคิดอะไรบางอย่าง
"เฮ้ย เอาจริงเรอะ?"
"ค่ะ" นันน่าร์ตอบพร้อมกับรอยยิ้มที่ใสซื่อบริสุทธิ์ แต่จะบริสุทธิ์จริงเร้อ?
.........................................................................................................................
อรุณเบิกฟ้า นกกาโบยบิน นั่นเป็นเครื่องหมายของวันใหม่ และเป็นสัญลักษณ์ของความสงบสุข
วันนี้ก็เป็นวันที่สงบสุขอีกวันหนึ่ง
อา ที่ได้มีบรรยากาศแบบนี้ก็ต้องขอบคุณผู้เสียสละเหล่านั้นจริงๆ
ไม่ใช่ละ
หลังจากที่ทั้งสองตกลงอะไรบางอย่างกันได้แล้ว ดูเหมือนว่าทุกอย่างจะไปด้วยดี
ทว่า
ตอนนี้นันน่าร์กำลังกอดผู้หญิงน่ารักที่ยืนอยู่ข้างๆอย่างไม่สนใจว่าอีกฝ่ายจะคิดยังไง
"น่าร้าาาาก" เธอพูดขึ้น จากนั้นก็เอาใบหน้าไซร้ไปกับใบหน้าอันอ่อนนุ่มของหญิงสาว
หญิงสาวคนนั้นมีส่วนสูงพอๆกับเธอ ผมสีทอง ดวงตาทอประราวกับไม่ใช่มนุษย์ แต่ก็ดูสดใสน่าถวิลหา
ชุดของเธอก็เป็นชุดสาวใช้ ซึ่งคนที่ให้ใส่คงเป็นใครไปไม่ได้นอกจาก
"นันน่าร์" ลีออนเรียก หลังจากที่เห็นพฤติกรรมอันไม่งามของลูกสาว
"ทำไมคะ?" เธอถามขึ้น จากนั้นก็ยิ้มแฝงความชั่วร้าย "หรือว่าอยากจะลองกับอัลดูคะ?"
"เฮ้อ ฉันล่ะเบื่อนิสัยแบบนั้นของเธอเลย เห็นแล้วพาลนึกถึงเหตุการณ์เมื่อก่อน..." ลีออนที่กอดอกอยู่มองไปยังท้องฟ้าอย่างเลื่อนลอยราวกับกำลังคิดถึงใครบางคน
"แต่คนคนนั้นก็เป็นคนที่ฉันชอบที่สุดล่ะนะ" เขาพูดขึ้นก่อนจะหลับตาแล้วหันมามองนันน่าร์ที่กอดหญิงสาวที่เธอเรียกว่าอัลไว้อย่างแน่นและไม่มีท่าทีว่าจะปล่อยง่ายๆ "จะเป็นยังไงถ้ายันต์ที่ติดอยู่ที่หน้าผากนั่นหลุด" เขาส่งสายตาไปที่เธอแบบขอคำตอบ แม้ว่าอีกฝ่ายจะไม่มีท่าทีสนใจก็ตาม
"แหม ถ้าเป็นอย่างนั้นจริง อัลผู้น่ารักของหนูก็กลับไปเป็นแบบเดิมสิคะ แบบนั้นไม่ยอมหรอก" เธอพูดตรงๆจากใจ ใช่ ถ้าหากว่าผู้หญิงคนนี้กลับไปสภาพเดิมคงจะไม่น่ารักอย่างนี้
พูดถึงสภาพเดิม...
หลังจากทีทั้งสองตกลงกันแล้ว
ลีออนก็ไปสู้กับสัตว์ประหลาดจนหายคลั่งเพราะความเหนื่อย
จากนั้นนันน่าร์นำสิ่งหนึ่งมาแปะไปที่ส่วนหัวของมัน
ในที่สุดก็ออกมาเป็นสาวน้อยนางนี้
"ไม่หรอกค่ะมาสเตอร์" หญิงสาวที่นันน่าร์เรียกว่าอัลพูดขึ้นแล้ว "ต่อให้ไม่มีไอ้นั่น" เธอชี้ไปที่ยันต์ที่ติดอยู่ที่หน้าผากของเธอ "ฉันก็อยู่ในสภาพที่คล้ายๆนี่ได้ อยากจะเห็นหรือเปล่าล่ะคะ?" เธอพูดขึ้นราวกับไร้ซึ่งจิตวิญญาณ ถึงแม้จะมีหางเสียงฟังดูสุภาพก็เถอะ
"มะ...ไม่ต้องดีกว่านะ ฉันว่า" นันน่าร์รีบปฏิเสธ เพราะเธอกลัวว่าจะต้องเจอกับรูปลักษณ์ที่น่ากลัวแบบคราวก่อน และถ้าให้สู้อีกรอบ แม้จะไม่ใช่เรื่องยาก แต่เธอก็ขี้เกียจสู้ด้วยแล้ว ถึงแม้ว่าความจริงลีออนจะเป็นคนสู้แทบทั้งหมด
"เอาเถอะๆ สรุปคือ ที่ให้ฉันช่วยนี่ก็คือ...จับเธอคนนี้ให้สินะ" "ค่ะ" "เฮ้อ...เอาเถอะ ได้ทำอะไรให้บ้างก็ดีเหมือนกัน..." แล้วเขาก็ยิ้มที่มุมปากจนแทบจะไม่ใช่ยิ้ม แต่ว่ามันไปแสดงออกทางใบหน้าแทน
นันน่าร์คลายกอดจากอัล แล้วพูดขึ้นว่า "จะไปแล้วสินะคะ?" "อืมม" ลีออนตอบตามตรง แต่นันน่าร์กลับทำหน้าเสียดายอย่างบอกไม่ถูก "เอาน่า ฉันไม่ใช่ไปตลอดซักหน่อย นานๆฉันก็มาหาเธอซักครั้งแหละ นานๆทีน่ะนะ" เขาพยายามพูดติดตลก แต่ดูเหมือนว่านันน่าร์จะไม่ได้ตลกตาม
"มีอะไรรึ?" เขาถาม แต่นันน่าร์กลับส่ายหน้าแล้วยิ้มก่อนจะพูดว่า "ไม่มีอะไรค่ะ" เธอพูดด้วยน้ำเสียงร่าเริงขึ้นมาทันที แต่นั่นไม่ใช่เพราะเธอขำกับมุกที่คำที่ติดตลกของเขา
ราวกับว่าปิดบังอะไรบางอย่าง
ราวกับว่าอยากให้เขาอยู่ต่อ แต่ไม่ยอมพูดเพื่อให้อีกฝ่ายทำตามใจ
ลีออนเห็นดังนั้นก็กอดเธอแล้วพูดว่า "ไม่ต้องเหมือนแม่ของเธอขนาดนั้นก็ได้ มีอะไรก็พูดมาเถอะ" มือของเขาลูบหัวปลอบเธอ นันน่าร์เองก็กอดเขาตอบ
เธอบอกว่า "ไม่มีอะไรค่ะ" เธอพูดแค่นั้น
แต่ว่าเธอกลับกอดเขาแน่น
กอดแน่นราวกับว่าจะให้มันฝังลึกไปในความทรงจำ
ราวกับเป็นครั้งสุดท้าย
................................................................................................
ในที่สุดลีออนก็จากไป
"แกรนด์มาสเตอร์ไปแล้วสินะคะ" อัลพูดขึ้น
"อืมม" นันน่าร์ตอบ
"ทำไมไม่บอกไปตามตรงล่ะคะ?"
"ไม่ได้หรอก ถึงอยากให้อยู่แต่ฉันก็อยากให้อีกฝ่ายตัดสินใจที่จะอยู่เอง ถ้าฉันขอมันก็เหมือนกับการไปบังคับให้เขาอยู่น่ะสิ"
"รู้ดีจังเลยนะคะ มาสเตอร์"
"แน่นอนสิ ก็เพราะเขาเป็นพ่อของฉันนี่นา"
...........................................................................................................................
Wing of Destiny ตอนที่ 31 สาวน่ารักคนนั้นคือ...
[IMG]
