แก้ไขครั้งสุดท้ายโดย gaganehehe เมื่อ 2013-11-20 23:28
Hayate no gotoku cross time ตอนที่ 7 : พ่อบ้านย่อมได้รับสิทธิให้ปรากฏตัวที่ไหนก็ได้
คำเตือน!!นี่คือแฟนฟิกชั่น เป็นส่วนเนื้อเรื่องที่เขียนขึ้นใหม่
ตัวละครบุคลิก และสถานที่ภายในเรื่อง ทั้งหมดเป็นของการ์ตูนดั้งเดิมทั้งหมดหาใช่ผมแต่งไม่เพราะฉะนั้นใครมีข้อสงสัยเกี่ยวกับสิ่งต่างๆอาจถามผมได้ หรืออ่านมังงะการ์ตูนเรื่องนี้ติผมได้ตามสะดวก ขอบคุณครับ!!!!
คำเตือน!!นี่คือแฟนฟิกชั่น เป็นส่วนเนื้อเรื่องที่เขียนขึ้นใหม่
ตัวละครบุคลิก และสถานที่ภายในเรื่อง ทั้งหมดเป็นของการ์ตูนดั้งเดิมทั้งหมดหาใช่ผมแต่งไม่เพราะฉะนั้นใครมีข้อสงสัยเกี่ยวกับสิ่งต่างๆอาจถามผมได้ หรืออ่านมังงะการ์ตูนเรื่องนี้ติผมได้ตามสะดวก ขอบคุณครับ!!!!
เอาละฮายาเตะคุงตั้งใจทำให้ดีละนี้เป็นมื้ออาหารเย็นครั้งแรกของคุณเพราะงั้นทำให้ดีด้วยละค่ะ”
คุณมาเรียประกาศอย่างจริงจัง จากเท่าที่เคยได้ยินจากคุณมาเรีย
ดูเหมือนว่าคุณหนูจะเป็นคนกินยาก และเกรียดการจัดปาร์ตี้เลยไม่ค่อยได้ทำอาหารมากมายอะไร
ผมหยิบมีดขึ้นมาแล้วใช้กวาดผักที่หั่นจนเป็นชิ้นเล็กๆลงไปในชามเล็กแล้วหันกลับไปตอบคุณมาเรียอย่างตั้งใจ
“ครับเข้าใจแล้วครับผม” จากเท่าที่ดูเมนูที่ต้องทำสำหรับเลี้ยงคน 5 คนเท่าที่คุณมาเรียบอกมา
บางทีนี้อาจจะเยอะเกินไปแต่คุณมาเรียดูจะตื่นเต้นมากเลยตอนทำอาหารเลยไม่กล้าเถียง
ในตอนนั้นเอง เสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้น “ผมรับเองครับ”แต่ก่อนผมจะวางมีดลงคุณมาเรียก็พูดขึ้นมา
“ไม่ต้องค่ะฮายาเตะคุง ชั้นรับเองค่ะ”เธอเอื้อมมือไปหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาด้วยมือขวาโดยถือกระทะด้วยมือซ้ายไว้
“สวัสดีค่ะ..... อ้องั้นเหรอคะ?เดินเข้าประตูได้เลยนะคะ....แค่ดันเบาๆมันก็เปิดแล้วนะค่ะ”
ดูเหมือนว่าแขกคนสุดท้ายจะมาถึงแล้วซินะ คงต้องรีบทำอาหารแล้วละ
“เป็นยังไงบ้างคะ?........ฮัลโหลคะ? ได้ยินรึเปล่าคะเกิดอะไรขึ้นคะ?” หลังจากนั้นคุณมาเรียก็วางโทรศัพท์ไป
“เกิดอะไรขึ้นรึเปล่าครับ”
“ไม่รู้ซิคะ? อยู่ดีๆก็เงียบไปแล้วก็ตัดสายไปแล้วละค่ะ” คุณมาเรียพูดแล้วก็กลับไปทำอาหารต่อ
อืมรู้สึกน่าเป็นห่วงจังเลยแฮะ คิดแล้วก็มองออกไปนอกหน้าต่าง โดยยังไม่วางมือจากหม้อต้มซุบ
“อืม....” แม้จากทางนี้จะมองไม่เห็นประตูแต่ก็เห็นทางเดินได้ดีผมจึงพยายามมองเผื่อว่าแขกคนสุดท้ายกำลังเดินเข้ามา
แต่ก็ไม่มีแม้แต่วี่แววใดๆเลย“ชักจะเป็นห่วงแล้วซิ...”
“ขอโทษนะคะ” เด็กสาวในชุดนักเรียนกลาสี สีชมพู และมีปลายผมหยิก
เป็นทรงที่แปลกดีแต่ก็ดูน่ารัก โซโนะซากิโยริโกะ เพื่อนของลูกะ
เธอเดินเข้ามาพร้อมใบหน้าของเธอเต็มไปด้วยความกังวล
“มีอะไรให้รับใช้ครับ”
“คือว่าชั้นเป็นห่วงชิโซระจังนะค่ะ ป่านนี้แล้วยังไม่มาเลย....”
“ชิโซระ?.....” ต้องใช้เวลาคิดแปป
”อ้อ!คงจะเป็นแขกคนสุดท้ายซินะครับไม่ต้องห่วงครับเมื้อกี้เธอโทรเข้ามาว่าอยู่หน้าประตูแล้วนะครับ”
พอเธอได้ยินก็ทำท่าโล่งอก “งั้นเหรอคะ”
“งั้นคุณโซโนซากิกรุณารอที่ห้องรับแขกนะครับอีกไม่นานอาหารจะเสร็จแล้วละครับ”
“ขอบคุณมากค่ะ” เธอก้มหัวให้แล้วเดินออกจากครัวไป
“ฮายาเตะคุงเป็นห่วงซินะคะ”
“อืม...ก็พอสมควรนะครับ”
“งั้น....” คุณมาเรียพูดแล้วก็ล้วงมือเข้าไปใต้เคาน์เตอร์แล้วจู่ๆผนังก็มีภาพฉายขึ้นหลายภาพ
เหมือนห้องบันชาการรบในหนังไซไฟเลย
“เอ่อ...นี่คือ?”
“อ๋อ นี่เป็นหนึ่งในระบบรักษาความปลอดภัยนะค่ะ”เธอพูดโดยที่มือขวายังไม่หยุดใช้มีดค่อยๆแล่ปลามากุโร่อย่างช้ำชอง
ส่วนผมก็ยังคงคนซุบต่อไปเพื่อไม่ให้เครื่องแกงติดก้นหม้อ
แล้วคุณมาเรียก็เลื่อนมือซ้ายไปที่จุดๆหนึ่งแล้วเลื่อนออกไปแล้วภาพหน้าประตูคฤหาสน์ก็ปรากฏขึ้นมา
“ประตูยังเปิดทิ้งไว้อยู่....”คุณมาเรียพูดแล้วใช้มือซ้ายกดไปที่ภาพแล้วเลื่อนมาทางซ้าย แล้วภาพก็เริ่มเครื่อนไหว
เห็นรถหลายคันแล่นถอยหลังไป ดูเหมือนว่านั้นจะเป็นการย้อนกลับซินะ
แล้วก็ปรากฏภาพของกลุ่มชายหน้าสงสัยที่จับตัวเล็กสาวขึ้นรถไป
ถึงตอนนั้นคุณมาเรียก็วางมีดลงทันที “ฮายาเตะคุง!!” เธอตะโกนผมก็เข้าใจดีว่านั้นหมายความว่ายังไง
“แล้วรถคันนั้นไปทางไหนครับ”
“ไปทางหลังคฤหาสน์ค่ะ ตอนนี้ถ้าลัดไปจะยังทันช่วงสี่แยกไฟแดงค่ะ”
“งั้นฝากอาหารเย็นด้วยนะครับคุณมาเรีย”
“เข้าใจแล้วค่ะ”แล้วผมก็รีบวิ่งออกไปจากครัวแล้ววิ่งทะลุไปยังห้องที่อยู่ติดด้านหลังคฤหาสน์มากที่สุด
เปิดประตูเข้าไปในห้องแล้วรีบรุดไปยังหน้าต่างทันทีตอนนี้ยังมองออกไปเห็นรถตู้ที่กำลังขับไปอย่างรีบเร่ง
ข้างหน้าเป็นสี่แยกไฟแดง ระยะห่างจากหน้าต่างไปยังถนนไกลเกินไปหลายร้อยเมตร
ต้องรีบมองหาตัวช่วยอื่นๆ
แล้วก็สะดุดตากับลวดสลิงที่เชื่อมกับบ้านต้นไม้เล็กๆใกล้ๆกับรั้ว
“บิงโกไม่รู้คนที่นี้เขาสร้างทำไมแต่ดูเหมือนว่าจะมีประโยชน์ก็ตอนนี้แหละ”
เพราะดูๆแล้วคุณหนูนางิไม่น่าจะกล้าโหนสลิงเป็นแน่แท้ที่ลวดสลิงจึงไม่มีรอกสำหรับจับ
ก่อนอื่นก็หยิบผ้าปูโต๊ะมาม้วนให้เล็กจะๆด้ใช้โหนแทนรอก
เสร็จแล้วก็เปิดลิ้นชักแล้วหยิบมีดเงินออกมาหลายมเล่มแล้วเก็บลงในเสื้อสูตพ่อบ้านเก่งที่คุณมาเรียตัดให้
“เอาละนะ” ตอนนี้ก็วิ่งไปแล้วใช้ผ้าโรยตัวผ่านสลิงลงไปเรื่อยๆ แคว้ก...เสียงผ้าขาดจากการเสียดสีและความร้อนดังขึ้นมา
แต่ทุกอย่างก็เป็นไปตามที่คิดก่อนที่ผ้าจะขาด ก็รีบดึงมือเพื่อผลักตัวเองให้ลอยขึ้นแล้วใช้มือจับหลังคาบ้านต้นไม้ไว้
พอปีนขึ้นมาได้ก็ไม่รอช้ากระโดดไปเกาะที่เสาไฟฟ้าตรงสี่แยกเอาละโชคดีที่มาถึงก่อนรถตู้ได้
ถึงตอนนี้ต้องใจเย็นรอจนรถเข้ามาในระยะแล้ว....
กระโดด ระหว่างที่ลอยอยู่กลางอากาศก็ชักมีดเงินด้วยสองมือแล้วแทงลงไปบนหลังคารถตู้จนทะลุ
รถตู้ส่ายเล็กน้อย คาดว่าคนขับคงตกใจ
แต่ก็ไม่รอให้คนข้างในรู้ตัวหรอก จึงต้องรีบดึงตัวเองไปที่หน้ารถแล้วเกาะหน้ากระจกเพื่อมองเข้าไปข้างในรถ
ดูเหมือนว่าคนขับยังตกใจอยู่เลยไม่ได้หยุดรถข้างในเป็นรถตู้มีผู้ชายอยู่ห้าคน
เด็กผู้หญิงหนึ่งคนที่โดนมัดไม่ได้สติอยู่ไม่ผิดแน่คันนี้แหละ ถ้าเกิดผิดคันคงแย่แน่ๆเลยละ
ผมสบตากับคนขับรถซับแวบหนึ่งแล้วตัดสินใจในช่วงที่อีกฝ่ายเผลอชะลอรถ
ผมก็กระโดดและเตะเข้าใส่คนขับรถจนสลบไป
แล้วกระโดดออกมายืนอยู่ที่ถนน ส่วนรถตู้ที่ไร้คนขับก็พุ่งเข้าข้างทาง
หลังจากนั้นคนในรถก็พากันออกมาพร้อมอาวุธปืนครบมือ
ชายหนึ่งในนั้นแบกเด็กผู้หญิงที่คาดว่าจะเป็นชิโซระไว้บนบ่าแล้วใช้ปืนกลเล็งมาที่ผม
“เฮ้ย!! แกเป็นใครกัน”
“ก็แค่พ่อบ้านที่บังเอิญผ่านมาเท่านั้นเอง” ไม่ต้องรอให้อีกฝ่ายทำอะไรผมรีบขว้างมีดเงินเข้าใส่กระบอกปืนอีกฝ่ายแต่ละคน
แล้ววิ่งเข้าใส่ชายคนที่ใกล้ที่สุดทันที ขั้นแรกเตะปืนให้หลุดมือได้เสร็จแล้วก็ต่อยเข้าใส่ท้องอีกฝ่ายให้ล้มในหมัดเดียว
เหลืออีก 4 คน “เฮ้ยพวกแกถ่วงเวลาไว้ซะ”แล้วคนที่แบกเด็กผู้หญิงวิ่งหนีเข้าไปในตรอกใกล้ๆ
มีแต่การ์ตูนเท่านั้นที่จะรอให้อีกฝ่ายพูดเสร็จผมรีบพุ่งเข้าไปกลางวงของชายทั้งสี่คนแล้วเตะตัดขาชายหนึ่งคน
ตามด้วยการกระโดดแล้วหมุนตัวเตะใส่ชายคนที่สองจนล้มลงไปดูพวกนี้แม้จะมีอาวุธครบมือแต่ก็เป็นแค่โจรปกติซินะ
“เฮ้ยอะไรฟ...”ไม่จำเป็นต้องรอให้อีกฝ่ายพูดเสร็จก็จัดการเสยคางโจรลักพาตัวคนสุดท้ายขึ้นกลางอากาศ
แล้วใช้สันมือฟาดใส่คอชายคนที่โดนเตะตัดขาไป
“ฟู่” หลังจากจัดการโจรไปได้สี่คนรวมคนขับรถก็เหลือแต่ไล่ตามชายคนสุดท้ายไป
ในตอนนั้นตาก็ไปเห็นนาฬิกาข้างทาง
“ต้องรีบแล้ว อีก 5นาทีก็จะถึงเวลาอาหารเย็นแล้วซิ...”
“อืม...”ไม่รู้หลับไปนานเท่าไรแต่ตอนนี้ชิโซระก็ตื่นขึ้นมาแล้ว เธอรู้สึกตัวว่าโดนแบกไว้บนไหล่อยู่
“ปล่อยชั้นนะ!!!” เธอตะโกนแล้วกระแทกเข่าเข้าใส่โจรลักพาตัว
แม้จะทำให้เขาเสียการทรงตัวเล็กน้อยแต่ก็ไม่มีประโยชน์อะไรเลยนอกจากสร้างความโมโหเท่านั้น
“ยัยเด็กนี้อยู่นิ่งๆเซ่”เขาพูดแล้วโยนชิโซระลงกับพื้น
แล้วชักปืนพกขึ้นมาเล็งไปที่ชิโซระ “บอกมาของอยู่ที่ไหน?”
“ของอะไร? พูดเรื่องอะไรกันเนี้ย?”
อีกฝ่ายไม่ตอบอะไรแล้วเสียงปืนก็ดังขึ้นรอยกระสุนอยู่ห่างเธอไปไม่เท่าไร
ถึงชิโซระเคยเห็นแต่ในหนังแต่ตอนนี้กลับได้เจอของจริง
แค่นี้ก็ทำให้ชิโซระกลัวจนขยับตัวไม่ได้เข่าอ่อนจนแทบจะล้มอยู่แล้ว ความกล้าที่มีอยู่ทั้งหมดแทบละลายหายสิ้น
“บอกมาหินอยู่...” แต่ก่อนที่จะได้พูดเสร็จปืนที่เคยอยู่ในมือโจรลักพาตัวก็ลอยขึ้นกลางอากาศ
แล้วเด็กหนุ่มในชุดสูตสีดำก็ปรากฏตัวขึ้นราวกับร่ายรำเขาหมุนตัวแล้วเตะเข้าใส่โจรลักพาตัวจนปลิวออกไป
แล้วใช้มือซ้ายรับปืนพกที่ร่วงลงมาอย่างนุ่มนวล
“เป็นอะไรรึเปล่าครับ” เขาขุกเข่าลงมาในระดับเดียวกันกับชิโซระแล้วยื่นมือให้
“ไม่เป็นไรค่ะ ขอบคุณมากเลยนะคะ”ชิโซระตอบด้วยน้ำเสียงประทับใจมากกว่าการขอบคุณ
แล้วจับมือชายคนนั้นพร้อมลุกขึ้นมา“ไปกันเถอะครับอาหารเย็นจะเสร็จแล้วนะครับ”
“เอ่อ คือว่าคุณคือ...?” ชิโซระถาม
ชายคนนั้นได้ยินก็ตอบด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน“ผมอายาซากิ ฮายาเตะ เป็นคนรู้จักของคุณลูกะนะครับ”
“ใช่แน่ๆเลยค่ะ” ชิโซระพูด
“อะไรนะครับ?”
แล้วชิโซระก็เข้าไปจับมือฮาจาเตะด้วยสายตาที่เปล่งประกาย
“มันต้องเป็นโชคชะตาแน่ๆเลยค่ะ!!”
“เอ๋? อะไรนะครับ?”ฮายาเตะพออยู่ๆโดนจับมือก็ลนลานตกใจ
“พี่ชั้นพูดเสมอเลยว่าต้องเชื่อในโชคชะตาและการกลับมาเกิดค่ะ บางทีชาติก่อนเราอาจจะรู้จักกันมา
ชั้นอาจจะเคยช่วยคุณมาก่อนแล้ว...แล้ว...แล้ว....”ชิโซระยังคงพูดต่อไปเรื่อยๆด้วยดวงตาที่เปล่งประกาย
แม้ฮายาเตะพยายามห้ามแต่ดูเหมือนชิโซระจะไม่มีทีท่าว่าจะหยุดเลย
“แล้วก็นะพี่ชั้นยัง.... อ๊ะแย่แล้วละ”อยู่ๆเธอก็พูดขึ้นมา
“เอ่อ... อะไรอีกครับ...”
“ก็พรุ่งนี้พี่ชั้นจะมาตอน 7โมงแต่ชั้นก็ดันติดธุระตอน 7 โมงนะซิทำยังไงดี..” เธอพูดแล้วเอามือกุมหัวส่ายไปมา
“งั้นก่อนอื่นช่วยกลับไปที่คฤหาสน์ด้วยกันก่อนเถอะครับเพื่อนของคุณกำลังรออยู่นะคะ”
“คฤหาสน์เหรอคะ?” เธอทวนคำพูด
“ครับคฤหาสน์”
.......หลังจากนั้นมื้อเย็นก็เป็นไปอย่างสนุกสนานหนูก็เล่าเรื่องที่ตัวเองโดนจับไปแล้วฮายาเตะคุงมาช่วย
แล้วก็เล่าว่าหนูกับลูกะทำงานเป็นไอดอลแต่ตอนนางิจังได้ยินก็ไม่มีทีท่าว่าตกใจอะไรเลยแล้วยังบอกว่า
“แล้วยังไง?” อีกแหนะค่ะดูเธอจะไม่สนใจเรื่องทางโลกเลย คุณมาเรียก็บอกว่านางิเป็น
พวกชอบเก็บตัวนะค่ะแล้วก็นะพี่หนูคงไปรับไม่ได้แล้วละค่ะ แต่ไม่ต้องห่วงนะคะ ชิอิริจะไปรับแทน
จำได้ไหมคะ คนที่ตัดผมสั้นนะค่ะแต่ตอนเย็นหนูว่างนะคะ
แล้วจะแสดงฝีมือให้เองหนูนะทำอย่างอื่นเป็นนอกจากข้าวไข่เจียวได้แล้วนะคะ
รักและคิดถึง ชิโซระ น้องสุดรักของพี่
เด็กสาวอ่านอีเมล์ที่ส่งมาจากน้องสาวฝาแฝดของเธอ
เธอยิ้มเล็กๆด้วยความแปลกใจเพราะน้องของเธอเจอเรื่องแปลกๆแบบนี้
แต่เธอก็ดีใจที่น้องของเธอยังสบายดีอยู่หลังจากเธออ่านเสร็จก็ปิดคอมพิวเตอร์ แล้วเอนหลังลงพนักเก้าอี้
“ดูสนุกสนานดีจังนะ ชิโซระ”เด็กสาวพูดออกมาเบาๆ แล้วตอนนั้นก็มีคนมาเคาะประตู
“ได้เวลาแล้วนะครับ” เสียงของชายแก่ดังออกมาจากอีกฝากของประตู
เด็กสาวได้ยินก็ลุกขึ้นจากเก้าอี้และหยิบกระเป๋าเสร็จแล้วก็เดินไปเปิดประตู
“ชั้นพร้อมแล้วค่ะ”
“ให้กระผมถือกระเป๋าให้ไหมครับ”ชายแก่พูด
“ไม่ละค่ะ ชั้นถือเองดีกว่า”
“รับทราบแล้วครับ ท่านโยโซระ”ชายแก่พูดแล้วโค้งให้เด็กสาว
โยโซระยิ้มเล็กน้อยก็ก้าวนำออกไป“งั้นไปกันเถอะค่ะ ชั้นอยากกลับญี่ปุ่นจะแย่แล้ว”
กว่าจะคลอดออกมาได้ ดองนานเกินไป การหยุดพักนานๆไม่ดีต่อจินตนาการเลย...
ขอบคุณครับ
Hayate no gotoku cross time ตอนที่ 7
//me 