โปรดทราบนิยายเรื่องนี้ เขียนแบบบู๊แหลก:Xกระสุน เปื้อนเลือด และมีเนื้อหาเกี่ยวกับเรื่องเพศ ผู้มีอายุไม่ถึง 18 ไม่ควรอ่าน แต่ถึงจะอ่านผมก็ไม่ว่า อ่านๆไปเถอะ ฮ่าๆๆๆ
ในยามเช้าที่แสนมืดมน ท้องฟ้าที่เต็มไปด้วยเมฆฝนสีดำ ภายในห้องชุดที่ถูกดัดแปลงห้องโถงเป็นสำนักงานเล็กๆ ร่างของชายหนุ่มผมทองในสภาพกึ่งเปลือยกำลังเอนหลังลงกับโซฟาอย่างสบายอารมณ์พร้อมกับฟังข่าวตอนเช้าเพื่อฆ่าเวลาระหว่างรออาหารเช้าสุดซ้ำซากจากลูกจ้างเพียงคนเดียวและไม่คิดจะหาเพิ่มของเขา
“เมื่อคืนวานนี้ได้เกิดเหตุระเบิดขึ้นที่โรงพักในโตเกียว คาดว่ามีผู้เสียชีวิตไม่ต่ำกว่า 400 คน ทั้งเจ้าหน้าที่และผู้ต้องหา คาดว่าเป็นการวางระเบิดเพื่อปิดปากผู้ต้องหาในคดีค้ายาเสพติด” เสียงของนักข่าวสาวกำลังรายงานข่าวยามเช้าด้วยสีหน้าเคร่งเครียด
“อีแบบนี้ฝีมือผู้มีพลังพิเศษแน่” ชายหนุ่มผมทองพูดเสียงเรียบแบบไม่ใส่ใจอะไรทั้งนั้น
“แบบนี้ต้องเป็นฝีมือของคุโระอุซากิแน่ๆ” เด็กสาววัยสิบแปดปีผู้มีเรือนผมสีน้ำตาลยาวถึงกลางหลังรวบเป็นผมหางม้าพูดขึ้นขณะเอาอาหารใส่ถาดมาวางตรงหน้าชายหนุ่ม
“วันนี้ถ้าตำตรวจมาให้ตามหาตัวบอกไปเลยนะฉันไม่สบาย” เขาพูดพลางเบ้หน้าพร้อมกับนึกถึงภาพของเด็กผู้หญิงวัยสิบสองในชุดกระโปรงสีดำผู้ไว้ผมแบบทรงทวินเทลและที่สะดุดตาสุดๆคงเป็นที่มัดผมของเธอที่มันชี้ขึ้นมาเหมือนหูกระต่าย
“ฉันว่าน่าจะรับงานพวกเขานะคะ แบบนั้นเราจะได้มีเงินเก็บมากกว่านี้หน่อย” เด็กสาวตอบพลางจ้องมองภาพรายงานสดจากที่เกิดเหตุ
“พวกนั้นขี้งกแถมชอบหักเงินเราเล่น จ้างให้ก็ไม่เอาหรอก ถ้ามันจ้างเราล้านนึงคงเหลือประมาณแสน หรือสองแสน หรืออาจจะน้อยสุดๆไปเลยก็ได้ ฉันทำงานนี้มานานกว่าเธอนะ ฉันรู้ดีเลย แค่ทำถนนมีรูเล็กเท่าลูกปิงปองมันยังหักเงินเป็นแสนเลย” เขาบ่นอุบอิบขณะกำลังคุ้ยข้าวเข้าปาก
แต่ในตอนนั้นเองที่เสียงออดดังขึ้น เด็กสาวที่พอได้ยินแล้วจึงรีบวิ่งไปเปิดประตูทันที
“สวัสดีค่า ไม่ทราบว่ามาติดต่อเรื่องอะไรคะ ถ้ามาเก็บค่าเช่ายังไม่มีจ่ายค่า!!” เธอออกไปรับแขกและพูดประโยคเดิมๆเหมือนทุกที แต่เธอก็ต้องแปลกใจเมื่อคนตรงหน้านั้นเป็นคนที่เธอไม่รู้จัก
“ผมมาที่นี่เธอมาพบคุณ อเล็กซ์ ไม่ทราบว่าเขาอยู่รึเปล่า” หญิงสาวผู้มีเรือนผมสีทองหยักศกในชุดสูทแบบผู้ชายพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงไร้อารมณ์
“ค่า!! ถ้ามาจากกรมตำรวจวันนี้เขาหยุดงานค่า!!” เด็กสาวตอบ
“เปล่าครับ ผมเป็นจิตกรครับ ขอเข้าไปได้ไหม หรือว่าเขาหยุดงาน” เธอพูดขึ้นพลางยิ้มจาง
“คุณชื่ออะไรเหรอคะ” เด็กสาวถาม
“บอกเขาว่ามาเรีย เขาจะรู้เองครับ” เธอตอบ
“มีแขกชื่อมาเรีย เป็นจิตกร และคาดว่าเป็นพวกทอมบอยมาหาค่า!!” เด็กสาวตะโกนกลับเข้าไปด้านในห้องพัก
“โอ้!! ให้เข้ามาเลย!!” อเล็กซ์ตอบ
เด็กสาวที่ได้ยินคำตอบแล้วจึงพาเธอเข้ามาด้านใน โดยอเล็กซ์นั้นอยู่ในนอนเหยียดจนเต็มโซฟาตัวโปรดที่เขาไปเจอมาในที่ทิ้งขยะ
“ไม่พบกันนานนะครับ คุณอเล็กซ์ ผมรู้ดีว่าคุณไม่ชอบพูดอะไรยืดยาว งั้นผมขอพูดง่ายๆแล้วกัน ผมมาที่นี่เพื่อจ้างงานคุณครับ” เธอพูดขึ้นพลางจ้องมองท่าทีของอเล็กซ์ เมื่อเมื่อเธอเห็นว่าเขามีท่าทีสนใจนิดหน่อยจึงพูดต่อ “งานชิ้นนี้มีมูลค่า 30 ล้านปอนด์ครับ” เมื่อสิ้นเสียงของเธออเล็กรีบดีดตัวขึ้นนั่งพร้อมกับทำหน้าจริงจังที่สุดในชีวิตขึ้นมาทันที
“ว่าไป” อเล็กซ์พูดเสียงเข้ม ดวงตาฉายแววเยือกเย็น แต่ในสมองของเขากำลังจินตนาการภาพการเที่ยวอย่างหรูรอบโลกพร้อมควงสาวสวย และอื่นๆอยู่
“ผมอยากให้คุณตามหาคนคนหนึ่ง และนี่คือภาพถ่ายครับ” เขาพูดพลางหยิบภาพถ่ายส่งให้เด็กสาวที่ยืนอยู่ด้านหลัง พอเธอได้รับภาพมาแล้วจึงรีบเอามาให้อเล็กซ์ดูต่อทันที
“ภาพถ่ายของรูปภาพงั้นเหรอ” อเล็กซ์มองภาพถ่ายใบนั้น ภายในเป็นรูปเหมือนของหญิงชาวผู้มีเรือนผมสีทองเป็นลอนในชุดกระโปรงสีแดงราวกับเรือน ใบหน้าของเธองดงามและสูงศักดิ์
“นั่นคือภาพถ่ายในศตวรรษที่18 เป็นภาพของลูกสาวขุนนางอังกฤษคนหนึ่ง ซึ่งเธอคือคนที่ผมอยากให้คุณตามหาครับ” เธอพูดพลางจ้องมาที่ใบหน้าของอเล็กซ์ แล้วจึงพูดเสริม “โดยเธอยังคงมีชีวิตอยู่จนถึงตอนนี้ ซึ่งเรายืนยันได้ว่านั่นคือตัวของเธอจริงๆ ไม่ใช่แค่คนหน้าเหมือนธรรมดา”
“จะบอกว่า สาวสวยคนนี้มีชีวิตอยู่ยืนยาวมาจนศตวรรษที่ 21 แล้วก็ยังคงป้วนเปี้ยนอยู่ที่ไหนซักแห่งงั้นเหรอ” อเล็กซ์ถามขึ้น
“ใช่ครับ โดยตอนนี้เธออยู่ที่เมืองแห่งแสงสี รู้สึกว่าเธอจะเปิดคาซิโนอยู่ที่นั่น ผมต้องการให้คุณไปหาเธอแล้วคุ้มครองตัวเธอมาหาผมครับ เพราะดูเหมือนว่าศาสนจักรจะรู้เรื่องของเธอแล้วและออกตามหาตัวเธอ แล้วก็ยังไม่รวมพวกแก๊งมาเฟียร์อื่นๆอีก ผมคิดว่าเธอน่าจะเป็นผู้ค้นพบวิธีการเป็นอมตะก็เป็นได้” เธออธิบายเสียงเรียบ
“30 ล้านปอนด์ แค่ให้ไปตามตัวคนแค่นี้งานหมูๆ แต่มีทั้งพวกศาสนจักรแล้วก็พวกมาเฟียร์ด้วยก็คงจะงานหินขึ้นมาหน่อย เผลอๆอาจเป็นไข้โป้งก็ได้แฮะ โทโกะ!! เคยไปเที่ยวฮกไกโดไหม” อเล็กซ์พูดพลางแสยะยิ้ม
“ไม่เคยค่ะ!!” เธอตอบๆ
“งั้นไปเก็บของ เราจะไปเมืองแห่งแสงสีกัน งานนี้ฉันรับเอาไว้ล่ะนะมาเรีย!!” อเล็กซ์ตอบตกลง “มัวรอช้าอะไรโทโกะเก็บของ เงินหารสองคนละสิบห้าล้าน จบงานนี้เรารวยกันล่ะ!!”
“รับทราบค่ะเจ้า!!” เด็กสาวตอบพลางกระโดดกลับเข้าห้องของตัวเองเพื่อเก็บของทันที
ภายในห้องที่มืดสนิทสีแสงสว่างเพียงเล็กน้อยจากเชิงเทียนที่วางอยู่บนโต๊ะ ร่างของหญิงชาวผู้มีเรือนผมสีแดงเพลิงในสภาพเปลือยเปล่ากำลังนั่งอยู่บนโซฟายาวสีแดง โดยมีหญิงสาวในชุดมีดอีกคนกำลังคุกเข้าเลียเท้าให้กับเธออยู่ แต่ในตอนนั้นเองมีชายหนุ่มในชุดสูทสีดำคนหนึ่งเดินเข้ามาในห้องพร้อมกับพูดขึ้น
“คุณหนูครับ ผมได้ติดต่อหาคุโระอุซากิแล้วครับ เธอตกลงรับงานของเราครับ รวมถึงผู้มีพลังพิเศษและพวกที่ทำงานเบื้องหลังอีกหลายสิบคน” ชายหนุ่มพูดขึ้น
“อืม ทำดีมาก ความเป็นอมตะจะต้องเป็นของฉัน อ๊ะ! นั่นล่ะดีมากๆ ดีๆ แบบนั้นล่ะ” เธอพูดขึ้นพลางใช้มือลูบผมของเมดสาวเบาๆ ในระหว่างที่เธอซุกไซ้ใบหน้าอยู่ตรงหว่างขาของเธอ
“บอกพวกนั้นด้วยล่ะ ถ้าใครขวางฆ่าให้หมด” เธอพูดขึ้นพลางแสยะยิ้มชั่วร้าย
แก้ไขครั้งสุดท้ายโดย vodooking1 เมื่อ 2013-6-4 22:57
[นิยายเขียนแก้ตัน] บริษัทรับจ้างไม่จำกัด บทหญิงสาวแห่งศตวรรษที่18 ตอนที่1 R18+
