วิญญาณสุดป่วนกับยัยนักสืบจำเป็น(เรื่องสั้น จบ)

ลงครั้งแรกค่ะ

ยินดีที่รู้จักนะค่ะ ยังไงก็ฝากติชมด้วยนะ

เรื่องนี้เป็นเรื่องแรกที่จบค่ะ TT^TT

ฝากด้วยนะค่ะ

วิญญาณสุดป่วนกับยัยนักสืบจำเป็น

วิญญาณสุดป่วนกับยัยนักสืบจำเป็น

ถนนในยามกลางคืนที่เต็มไปด้วยแสงสีจากไฟประดับหน้าร้านต่างๆส่องประกายจนแสบตาไม่ว่าร้านอาหารร้านสะดวกซื้อ ร้านขายของ และอื่นๆ ต่างเปิดไฟหน้าร้านเพื่อเรียกลูกค้าร้านขายอาหารร้านหนึ่งซึ่งมีป้ายประดับไฟห้อยอยู่หน้าร้านจนสะดุดตาดวงไฟเรียงเป็นตัวอักษรสวยงามว่าร้านอาหารเจภายในร้านประดับด้วยดอกไม้ประดับขนาดเล็กด้านหน้ามีเคาน์เตอร์ที่ปูด้วยผ้าปูสีฟ้าอ่อนและประดับด้วยพุ่มดอกไม้เล็กน้อยส่วนผนังมีสีโทนเขียวอ่อน และมีลวดลายใบไม้ทำให้ดูเย็นตาตรงข้ามเคาน์เตอร์ถูกจัดวางด้วยโต๊ะและเก้าอี้เรียงกันอย่างเป็นระเบียบในปกติผู้คนที่เข้ามาส่วนใหญ่เป็นเด็กผู้หญิงที่มานั่งกินขนมและสลัดที่ทำจากร้านแต่เนื่องจากใกล้เวลาปิดร้านแล้วในร้านจึงเหลือลูกค้าไม่กี่คน

“โค วันนี้ปิดร้านได้เลยนะยังไงก็คงไม่มีลูกค้าแล้วล่ะ”

หญิงสาววัย 20ต้นๆโผล่หน้าจากเคาน์เตอร์ก่อนบอกกับหญิงสาวที่ยืนถือถาดอยู่ที่โต๊ะอาหารซึ่งเรียงกันอย่างเรียบร้อยบนโต๊ะปูด้วยผ้าลายลูกไม้สีชมพูอ่อนและมีแจกันสีขาวประดับด้วยดอกไม้หลากชนิดวางอยู่คู่กับกล่องใส่กระดาษทิชชูอย่างลงตัวซึ่งขณะนี้เป็นเวลาประมาณสามทุ่ม ที่โต๊ะด้านในสุดมีเด็กสาวคนหนึ่งกำลังยื่นใบเสร็จค่าอาหารไปให้ลูกค้าแต่ก็ต้องชะงักเมื่อถูกเรียนจากเคาน์เตอร์ หญิงสาวที่ถูกเรียกว่าโคเงยหน้าขึ้นมาก่อนหันไปตอบกับผู้จัดการสาว

“ค่าผู้จัดการ” โคหันไปตอบรับก่อนทอนเงินให้ลูกค้าตรงหน้าก่อนเดินไปส่งหน้าร้าน

“ขอบคุณที่มาอุดหนุนนะค่ะ” เมื่อส่งลูกค้าเสร็จ ดวงตาสีน้ำตาลเข้มหันไปมองที่นาฬิกาด้านหลังร้าน ผิวขาวเนียนผมสีดำถูกรวบไว้ข้างหลังอย่างเรียบร้อย ใส่ชุดสาวพนักงานร้านอาหารลายทางยาวสีฟ้าสลับขาว กางเกงขายาวสีดำ บริเวณเอวมัดผ้ากันเปื้อนครึ่งตัวสีเทาก่อนเดินไปส่งลูกค้าอีกโต๊ะที่กำลังจะออกจากร้าน

“ขอบคุณที่มาอุดหนุนนะค่ะ ขอให้เดินทางกลับโดยสวัสดิภาพนะค่ะ"โคยิ้มส่งลูกค้าก่อนเดินกลับไปที่โต๊ะเพื่อไปทำความสะอาดแต่ไม่ทันจะได้ทำความสะอาดเธอก็เหลือบไปเห็นคนๆหนึ่งนั่งอยู่ที่โต๊ะข้างๆเขานั่งเงียบๆเธอเลยไม่ได้สังเกตเห็นตั้งแต่แรกโคหันไปมองนาฬิกาอีกครั้งก่อนตัดสินใจเดินเข้าไปหาแล้วกล่าวอย่างสุภาพ

“ขอโทษนะค่ะ วันนี้ร้านเราปิดแล้วค่ะ”

โคหันไปพูดกับลูกค้าที่นั่งอยู่คนเดียวในร้านท่ามกลางคนเงียบชายหนุ่มตรงหน้ามีท่าทีตกใจเล็กน้อยก่อนที่เขาจะค่อยๆหันไปสบตากับโควินาทีนั้นทำให้โครู้สึกขนลุกเล็กน้อย

“เธอ…เธอเห็นผมด้วยเหรอ”ชายตรงหน้ากล่าวก่อนจ้องโคด้วยตาเป็นประกาย

“เอ๋? ” โคคิ้วกระตุกเล็กน้อยก่อนหลบตาอีกฝ่ายแล้วหันหน้าไปมองทางอื่นอย่างรวดเร็ว

“ขอโทษค่ะ ฉันพูดกับตัวเอง”โคแถตรงก่อนรีบเดินออกไป โดยมีผู้จัดการยื่นหน้าออกมามองอย่างงๆว่าเธอคุยกับใคร

ฉันชื่อโคค่ะพ่อแม่ตั้งให้เพราะบ้านเป็นฟาร์มโคนมฉันจึงชื่อว่าโค เป็นเด็กมหาลัยธรรมดาเช้าเรียน เย็นทำงานพิเศษเพียงแต่สิ่งที่ฉันแตกต่างจากคนอื่นคือ…

ใช่ฉันสามารถมองเห็นวิญญาณได้ตั้งแต่เด็กๆซึ่งปกติจะเห็นเป็นเงารางๆเท่านั้น แต่วันนี้เป็นครั้งแรกเลยที่ฉันมองเห็นวิญญาณได้ชัดเจนขนาดนี้ชัดขนาดที่ตอนแรกคิดว่าคนเลยล่ะ ไม่อยากเข้าไปยุ่งด้วยเลย(TT^TT)

เฮ้อ

“ถอนหายใจซะอย่างกับโลกจะแตกแหนะ นี่ค่าเหนื่อยจ๊ะ”ผู้จัดการยิ้มก่อนยื่นซองสีขาวที่มีชื่อของเธอติดอยู่ให้โค

“อ่ะ ขอบคุณค่ะ” โคยิ้มให้ผู้จัดการก่อนขอตัวไปเปลี่ยนชุดเธอเดินไปยังห้องเปลี่ยนเสื้อผ้า ขณะที่คิดอะไรไปเรื่อยเปื่อย

ผู้จัดการไม่เห็นหมอนั่นจริงๆด้วย

แต่วิญญาณชัดขนาดนี้เพิ่งเคยเจอนี่ล่ะ

ขออย่าได้เจออีกเลย

(TT^TT)

‘นี่ …’

‘นี่ เธอเห็นผมใช่ไหม’

กริ๊ดดดดดดดดโคกรีดร้องออกมาในใจเมื่อจู่ๆวิญญาณชายหนุ่มที่เพิ่งเจอกันก็ตามเธอมาแถมแถมตอนนี้เธอกำลังเปลี่ยนชุดอยู่อีกต่างหาก ทั้งคู่จ้องกับอยู่พักหนึ่งก่อนที่ฝ่ายที่เข้ามาอย่างกะทันหันจะรู้สึกตัวแล้วใบหน้าเขาก็ค่อยแดงก่ำปฏิกิริยาของเขานั้นทำให้โคหน้าแดงตามอย่างรวดเร็วก่อนที่เธอจะครางออกมาด้วยความโกรธระคนอาย(มาก)

“ไปตายซะ ไอ้ผีโรคจิตตตต” โคปาข้าวของใส่วิญญาณชายหนุ่มขณะกอดชุดที่จะใช้เปลี่ยนไว้แน่น

‘ว้ากกกก โทดคร้าบบบบ’(>/\<) ([]< )

เมื่อโคเปลี่ยนชุดเสร็จเธอก็เดินออกจากด้านหลังของร้านโดยเลือกที่จะเมินผีโรคจิต(วิญญาณชายหนุ่ม)ที่ยืนรอใต้เสาไฟใกล้ๆประตูหลังร้านเมื่อเห็นโคเมินไปอย่างไรเยื่อใยเขาก็ครางออกมาเบาๆ ก่อนตามไปอย่างไม่ยอมแพ้ เขาตามเธอไปทุกฝีก้าวพร้อมขอโทษไปพลาง

‘คุณผมขอโทษมันไม่ได้ตั้งใจจริงๆ’

‘ยกโทษให้ผมนะนะนะ’

‘ฮึกๆๆ’ (TT^TT)

“เป็นผู้ชายอย่างร้องไห้ง่ายๆงี้สิ!!”โคหันมาตอบกลับเมื่อเห็นอีกฝ่ายทำท่าจะร้องไห้ออกมาจริงๆเมื่อถูกว่าวิญญาณชายหนุ่มก็ทำหน้าเศร้าๆแล้วพยายามกลั่นน้ำตาอย่างเวทนา ทำให้โคถอนหายใจออกมาอย่างเอื้อมระอาเมื่อโคเงยหน้าขึ้นมาก็ถูกสายตาของวิญญาณชายหนุ่มจ้องอย่างอ้อนวอนจนโคได้แต่หลบตาและในที่สุดเธอก็ยอมแพ้ โคถอยออกมาหนึ่งก้าวก่อนจะเบือนหน้าหนีแล้วพูดโดยที่ยังหันหลังอยู่

“อืมๆยกโทษให้ก็ได้” พูดจบวิญญาณชายหนุ่มก็หันมายิ้มให้โคทันทีจนเธอตามเขาแทบไม่ทันได้แต่ส่ายศีรษะเบาๆ

‘ขอบคุณครับจริงๆแล้ว’ เขาตอบด้วยท่าทางดีใจ

“ไม่”ฉันตอบกลับทันทีก่อนที่เขาจะพูดจบประโยค

‘ใจร้าย ยังพูดไม่ทันจบเลย’(TT^TT)

“ยังไงก็คงมีเรื่องให้ช่วยใช่ไหมล่ะแต่ถ้าแค่ทำบุญไปให้ล่ะก็พอได้อ่ะนะบอกชื่อนายมาสิ”

‘อ่ะ’

‘ผ…ผมก็ไม่รู้เหมือนกันว่าผมชื่ออะไร’เขาตอบเศร้าๆ

“เอ๋ ไม่รู้เหรอ?” ฉันถามไปอย่างอึ้งๆวิญญาณชายหนุ่มพยักหน้าเล็กน้อยก่อนจะพูดต่อว่า

‘ผมตื่นมาที่สี่แยกxxเมื่อสองวันก่อนน่ะผมจำอะไรไม่ได้เลยเดินถามผู้คนที่เดินผ่านก็ไม่มีใครตอบหรือสนใจเลย’

วิญญาณชายหนุ่มยิ้มเศร้าๆก่อนเงยหน้ามามองโคแล้วพูดต่อด้วยแววตาเศร้าสร้อย

‘จนกระทั่งผมมาเจอคุณนี่แหละ’ เมื่อเขาพูดจบฉันได้แต่นิ่งเงียบไป

‘ถ้าผมไม่รู้ว่าผมเป็นใครผมคงไปไหนไม่ได้แน่’วิญญาณชายหนุ่มทำหน้าเศร้ามองมาที่โคด้วยสายตาอ้อนวอน

‘ขอร้องล่ะช่วยผมทีนะ’

พะ พลัง พลังทำลายอะไรกันเนี้ย(-///-)

แต่เราใจอ่อนไม่ได้

ไม่อยากยุ่งกับเรื่องพวกนี้แล้ว

“ขอโทษนะชั้นคงช่วยเธอไม่ได้หรอกชั้นไม่อยากยุ่งกับเรื่องทางนั่นแล้วอีกอย่างชั้นมีเรียนทั้งวันส่วนตอนเย็นก็ทำงานพิเศษอีก ไม่มีเวลาไปช่วยเธอหรอก ขอโทษนะ”ฉันกล่าวปฏิเสธโดยไม่มองหน้าเขาไม่สิไม่สามารถมองหน้าเขาได้ต่างหาก

ขอโทษนะ

วิญญาณชายหนุ่มมองโคอย่างเศร้าสร้อยก่อนก้มหน้าลงโคยิ้มเศร้าๆให้ก่อนเดินจากไปแต่แล้วเธอก็รู้สึกว่าขาของตนหนักจนก้าวไปไหนไม่ได้เมื่อเธอก้มลงมองที่ขาก็แทบจะกรี๊ดอีกครั้งเมื่อผีชายหนุ่มเกาะขาเธอไว้ไม่ปล่อย (-o-lll)

“ไอ้โรคจิตปล่อยน้า”

‘ม่ายยยย’

“เดียวแม่ ต่อยคว่ำซะหรอก”

‘ไม่-มี-ทาง’ วิญญาณชายหนุ่มพูดโดยเน้นทีละคำทำให้โคเริ่มเดือดกว่าเดิม

ขณะที่ทั้งคู่กำลังเปิดศึกกันนั้นก็มีเสียงดังขึ้นข้างหลังโค

“น้องสาวเหงาขนาดพูดคนเดียวเลยเหรอให้พวกพี่คุยเป็นเพื่อนไหม”

โคและวิญญาณชายหนุ่มหยุดชะงักก่อนจะค่อยๆหันไปทางต้นเสียงก็เห็นชายสามคนเดินตรงมาที่โคก่อนที่ชายร่างเล็กสองคนจะเดินมาประกบทั้งสองข้างเพื่อไม่ให้เหยื่อหนี เมื่อโคหันมองด้านหน้าก็เห็นชายร่างใหญ่ยืนยิ้มอยู่ตรงหน้าหญิงสาวเริ่มหน้าซีด เหงื่อค่อยๆผุดออกมาจากใบหน้าที่ขาวผ่อง

“ไปกับพวกพี่หน่อยไหม”ชายคนกลางกล่าวพร้อมกับเดินเข้ามาใกล้อย่างช้าๆ โคกลืนน้ำลายหนึ่งอึกแล้วตัดสินใจหันหลังหมายจะวิ่งกลับออกไปแต่ก็ถูกมือชายที่อยู่ข้างขวาจับแขนแล้วเหวี่ยงร่างเธอไปกระแทกกับกำแพงจนเธอจุกแล้วกดข้อมือทั้งสองข้างกับกำแพงไว้ไม่ให้หนีแล้วชายคนนั้นยังค่อยๆกวาดสายตามองตามร่างกายโคแล้วเลียริมฝีปากอย่างช้าๆใบหน้าโคซีดเผือก

“ปล่อยนะ ”โคพยายามดิ้นแต่ก็สู้แรงไม่ได้

‘ทะทำไงดีล่ะเนี่ย’

‘ผมเป็นวิญญาณจะเรียกตำรวจก็ไม่ได้!!’วิญญาณชายหนุ่มพยายามหาทางช่วยโคแต่ก็คิดไม่ออก

หนอย เสี่ยงก็เสี่ยง

โคมองชายตรงหน้าอย่างเจ็บใจก่อนก้มหน้าลงแล้วย่อเข่าจากนั้นก็ดีดตัว ทำให้ศีรษะกระแทกกับปลายคางชายที่จับเธอไว้อย่างจังจนชายตรงหน้าหงายหลังไป

โอย เจ็บๆๆ โคกุมศีรษะที่เจ็บแปล๊บ แต่ไม่ทันได้ออกวิ่ง ก็ถูกชายอีกคนจับเหวี่ยงลงพื้นอย่างแรงแต่ก่อนที่ร่างเธอจะกระแทกพื้นวิญญาณชายหนุ่มได้วิ่งไปรับร่างของเธอไว้จนล้มไปทั้งคู่

“โอย เจ็บๆคุณโคไม่เป็นไรนะ” เมื่อพูดจบเขาก็ต้องตกใจเมื่อร่างของโคที่น่าจะอยู่ในอ้อมแขนของเขาหายไป เขาพยายามมองหาแต่ก็ไม่เจอก่อนจะก้มมองตัวเองแล้วก็ต้องตกใจอีกครั้งเมื่อร่างกายเข้ามีหน้าอก ผิวขาวแถมยังใส่ชุดที่โคกำลังใส่อยู่ไม่กี่วินาทีที่แล้วด้วย ใช่ โคไม่ได้หายไปร่างเขาต่างหากที่หายไปอยู่ในร่างโค

“แสบนักนะ ”

ชายสองคนที่เหลือเดินเข้ามาใกล้โค(วิญญาณชายหนุ่ม)ทั้งคู่หยิบไม้ที่อยู่ใกล้ๆมาก่อนฟาดไปที่ร่างของโคแต่โคถีบตัวไปด้านข้างอย่างรวดเร็ว ก่อนล้มกลิ้งไม่เป็นท่า

เกือบไปพวกนี่กะให้เราตายเลยหรือไง

แต่ร่างเล็กๆนี่มันอะไรกัน

ยัยนี่ตัวเล็กชะมัด

วิญญาณชายหนุ่มในร่างโคคิดก่อนกระโจนเข้าไปเตะที่ขาของชายร่างเล็กที่เหลือเมื่อชายคนนั้นล้มลงก็ตีเข่าเข้าที่อกจนชายคนนั้นจุกล้มลงไปนอนกองกับพื้นอย่างหมดสภาพวิญญาณชายหนุ่ม(ในร่างโค)ลุกขึ้นก่อนมองชายที่เหลืออีกคนทำให้ชายคนนั้นโมโหอย่างมากเขาวิ่งเข้ามาอย่างบ้าครั่งก่อนที่จะยกมือขึ้น วินาทีก่อนที่หมัดจะถูกใบหน้าของโคโคก็หมุนตัวหลบไปด้านหลังชายตรงหน้าก่อนยกเท้าขึ้นเตะเข้าทีสีข้างของชายตรงหน้าแต่ก็ถูกชายตรงหน้าใช้แขนกันไว้ก่อนจับขาโคเหวี่ยงไปชนกำแพง

ชิ

เก่งใช่ย่อยแฮะ หมอนี่

วิญญาณชายหนุ่มในร่างโคคิดก่อนที่จะวิ่งเข้าไปหาชายตรงหน้าแล้วชกเข้าที่แขนแต่ถูกปัดและชกสวนกลับอย่างรวดเร็ววิญญาณชายหนุ่มในร่างโคยิ้มก่อนหลบหมัดระยะประชิดแล้วศอกเข้าที่ปลายคางอย่างแรงเมื่ออีกฝ่ายทำท่าจะเซถอยหลังไป โคก็เหยียบเข้าที่เท้าของชายร่างใหญ่ แล้วศอกเข้าที่ท้องอย่างรวดเร็วก่อนกระโดดออกมาเพื่อไม่ให้อีกฝ่ายล้มมาทับตัวเอง เมื่อเห็นว่าชายตรงหน้าสลบไปแล้วโคล้มลงนั่งปาดเหงื่อที่ไหลไม่หยุด

ฟู่

เกือบไปๆ

‘สะสุดยอด’

‘ขะขอบใจที่ช่วยนะ’ เสียงของโคดังขึ้นในสมองจนวิญญาณชายหนุ่มมองไปรอบๆอย่างงุนงง ก่อนไปสะดุดตากับร่างฆยิงสาวที่ตัวโปร่งแสง

“อ่ะ ไม่สังเกตไม่เห็นเลยแฮะ”

‘หมายความว่าไงย่ะ’

“ปะ ป่าวคับ” (- -lll)

‘ก็ดี งั้นออกจากร่างฉันได้แล้ว’

“เอ๋”

‘เอ๋’

‘นายคงไม่...’

“ออกไปยังไงเหรอ?”วิญญาณชายหนุ่มถามกลับอย่างรวดเร็ว เมื่อโคเห็นท่าว่าอีกฝ่ายพูดจริงแน่นอนก็ได้แต่หัวเราะอย่างไร้อารมณ์เมื่อเหนว่าโคสติแตกไปแล้ววิญญาณชายหนุ่มก็รีบเปลี่ยนเรื่องทันที

"เอาป็นว่าพวกเราไปที่อื่นก่อนล่ะกันอยู่ตรงนี้มันอันตราย"

‘อืม’ โคได้แต่พยักหน้าอย่าไร้ชีวิตจนฝ่ายที่ชวนชักเป็นห่วง

เมื่อเดินออกมาถึงถนนใหญ่ก็เห็นแสงไฟข้างถนน จากรถที่ผ่านไปมา จากอพาร์ทเม้นท์ใกล้ๆ เสียงคนคุยกันเล็ดลอดผ่านบ้านใกล้ๆออกมา มีผู้คนเดินเข้าออกร้านสะดวกซื้อที่เป็นตลอด 24ชั่วโมง ทำให้โคและวิญญาณชายหนุ่มรู้สึกสบายใจขึ้น ก่อนที่โคจะนึกอะไรขึ้นได้รีบตะโกนให้วิญญาณชายหนุ่มที่เดินอยู่ข้างหน้าหยุด

‘นายๆ แวะร้านสะดวกซื้อหน่อย’

“หืม?จะซื้ออะไรเหรอ”

‘ข้าวเย็นน่ะ’

“เหรอ นึกว่าเธอจะทำกินเองซะอีก”

‘เรื่องสิ ดึกขนาดนี้ยังทำอาหารมีหวังห้องข้างๆได้ลุกมาด่าแน่ๆ’

“ฮะๆ นั่นสิ” วิญญาณชายหนุ่มพูดก่อนยิ้มให้โคโคได้แต่มองอย่างงุนงง

“เธอใจดีจังนะ” พูดจบเขาก็ยืนมือมาลูบศีรษะโคเบาๆทำให้ใบหน้าของโคย้อมไปด้วยสีแดง โคได้แต่ก้มหน้าที่แดงก่ำไม่ให้วิญญาณตรงหน้าเห็นก่อนพึมพำเบาๆ ไม่ให้วิญญาณชายหนุ่มได้ยิน

‘นายก็ใจดีเหมือนกันนั่นแหละ’

“ไม่ต้องห่วงหรอก”เมื่อทั้งสองฝ่านเงียบไปจู่ๆวิญญาณชายหนุ่มก็พูดออกมาลอยๆ ทำให้โคมองเขาอย่างไม่เข้าใจความหมายก่อนที่เขาจะหันมาสบตากับโคถึงแม้จะเป็นใบหน้าของตัวเองแต่สายมาที่อ่อนโยนทำให้รู้ว่าคนที่อยู่ข้างในเป็นคนยังไง

“เธอต้องกลับร่างได้แน่นอน เพราะนี่คือร่างของเธอหัวใจที่เต้นอยู่เป็นของเธอแน่นอน”วิญญาณชายหนุ่มพูดอย่างอ่อนโยน ส่วนโคได้แต่มองวิญญาณชายหนุ่มเงียบๆก่อนหลุดขำออกมา

‘แน่นอนสินายเองอยากอยู่ในร่างนั้นหรือไง’ พูดจบโคก็ชะงักแล้วยกมือต้องปากเบาๆ

‘หรือว่านายเป็นเ-’ ยังไม่ทันพูดจบ เสียงวิญญาณชายหนุ่มตอบกลับอย่างรวดเร็ว

“ไม่มีทางงง ถึงผมจะจำอะไรไม่ได้แต่ผมม่มีทางป็น เอ่อ” วิญญาณชายหนุ่มเถียงกลับแต่ตอนสุดท้ายเสียงกลับแผ่วลง จนโคอดขำไม่ได้วิญญาณชายหนุ่มเงยหน้ามองหญิงสาวเล็กน้อย

“เธอ ยิ้มแล้วน่ารักเหมือนกันนะ” วิญญาณชายหนุ่มหันไปบอก ก่อนยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ เมื่อเห็นโคหน้าแดงก่ำ ก่อนสัญญาณไฟจะเปลี่ยนเป็นสีเขียว

“งั้นแวะร้านสะดวกซื้อนะ” วิญญาณชายหนุ่มเดินข้ามถนนออกไป แต่เสี้ยววินาทีต่อมามีรถผ่าไฟแดงออกมา

‘ระวัง!!!’ โคพุ่งร่างไปหาวิญญาณชายหนุ่มที่หันไปเห็นรถพอดี

เอี๊ยดดด

ร่างโคล้มกลิ้งไปกลับพื้น ส่วนรถที่ผ่าไฟแดงออกมาหักหลบจนรอยล้อที่ปัดเป็นวงไว้ก่อนขับหนีไปโคล้มอยู่หน้ารอยรถที่เฉียวผ่านด้านหน้าไปเล็กน้อยร่างของเขาและโคซ้อนทับกันอีกครั้ง เมื่อโคลืมตาขึ้นมาอีกทีความเจ็บปวดพุ่งเข้ามาหาจน เธอร้องครางออกมาเบาๆ ส่วนวิญญาณชายหนุ่มเมื่อเห็นโคร้องออกมาก็รีบลอยเข้าไปใกล้อย่างเป็นห่วง

เจ็บ

‘เธอเป็นอะไรไหม!’

‘เธอๆ เป็นอะไรไหม ผมขอโทษ’ วิญญาณชายหนุ่มเรียกหญิงสาวที่นอนคดตรงหน้าอย่างร้อนรนก่อนที่ดวงตาของเขาจะมีหยดน้ำใสๆหยดลงมาแล้วหายไปกับสายลมโคมองวิญญาณชายหนุ่มก่อนกัดฟันยิ้มแล้วพยายามลุกขึ้น

ปวดไปทั้งตัวเลย

เจ็บชะมัด

หมอนั่นอยู่ในร่างนี้

คงเจ็บน่าดู

“ไม่เป็นไร แค่ตกใจนิดหน่อยนะ” โคทำใจแข็ง ก่อนสูดลมหายใจเข้าไป ทำให้รู้สึกดีขึ้น

‘ขะขอโทษ’

“ไม่หรอก ไม่มีนายฉันจะเป็นไงบ้างก็ไม่รู้”โคมองวิญญาณตรงหน้าก่อนยิ้มขอบใจ

‘ไม่เป็นไรแน่นะ’

จอก

“รอนี่นะไปซื้อข้าวแปป” โคหน้าแดงก่ำก่อนรีบตัดบทแล้วชิงหนีเข้าไปในร้านสะดวกซื้อส่วนวิญญาณชายหนุ่มได้แต่กลั้นขำไว้ไม่ให้อีกฝ่ายได้ยิน

000000000000000000000000000000

เมื่อทั้งคู่แวะกินข้าวที่ร้านสะดวกซื้อเสร็จโคก็เดินนำพาวิญญาณชายหนุ่มไปตามทางก่อนเดินมาหยุดหน้าหอพักนักศึกษาตัวอาหารถูกทาด้วยสีขาวเรียบๆ รอบๆอาคารปลูกดอกไม้สองสามชนิด หอพักมีสองชั้นโคเดินขึ้นบันได้ไปชั้นที่สองก่อนหยุดหน้าห้องๆหนึ่ง เธอลังเลเล็กน้อย ก่อนหันไปมองวิญญาณชายหนุ่มเล็กน้อยแต่สุดท้ายโคก็ตัดสินใจเปิดเข้าไปข้างใน และเมื่อทั้งคู่เข้ามาโคก็เดินไปเปิดไฟที่ผนัง แล้วปิดประตูลงโดยไม่ให้รบกวนห้องข้างๆ ส่วนวิญญาณชายหนุ่มเมื่อเข้ามาก็ได้แต่มองไปรอบๆอย่างตกตะลึง

‘โห ไม่เห็นจะเหมือนห้องของผู้หญิงเลยแฮะ’

“เรื่องของชั้นน่า!!”โคตะโกนด้วยใบหน้าแดงก่ำก่อนหันไปมองค้อนใส่วิญญาณชายหนุ่มที่ยังคงกลั้นหัวเราะอยู่ โคเดินไปวางกระเป๋าไว้ที่โต๊ะก่อนหันกลับมามองวิญญาณชายหนุ่มอีกครั้งโคลังเลเล็กน้อยก่อนหันพูดกับวิญญาณชายหนุ่ม

“เรื่องที่ขอน่ะ จะช่วยก็ได้นะ”

‘จ…จริงเหรอ’วิญญาณชายหนุ่มตรงหน้าทำตาโตด้วยความดีใจ

‘ขอบใจนะ’

“ไม่รับประกันว่าช่วยได้นะ”

‘อืม’เขายิ้มอย่างดีใจทำให้โคพลอยหน้าแดงไปด้วย

ตอนนี้พวกเขาอยู่ที่ห้องของโค ซึ่งเป็นห้องเล็กๆที่เต็มไปด้วยหนังสือโปรแกรมคอมพิวเตอร์และอุปกรณ์อิเล็กทรอนิกส์จนแทบไม่น่าเชื่อว่าเป็นห้องของเด็กผู้หญิงถึงที่โต๊ะและเตียงจะพอมีสีสันดูสมเป็นผู้หญิงอยู่บ้างแต่ก็เพียงแคเล็กน้อยเท่านั้นวิญญาณชายหนุ่มมองไปรอบๆอย่างตื่นเต้น ส่วนโคเมื่อทำแผลและอาบน้ำเสร็จก็นำโน้ตบุ๊กขึ้นมาก่อนเปิดเครื่องรอสักพักเครื่องก็พร้อมใช้งานโคเปิดเว็บบราวเซอร์อย่างรวดเร็วก่อนพิมพ์ข้อความหาข้อมูลรวดเร็วจนวิญญาณชายหนุ่มที่ยืนอยู่ข้างได้แต่ยืนอึ้ง

“สรุปว่านายความจำเสื่อมและตื่นขึ้นมาที่ถนนxxสินะ แล้วนายก็อยากรู้ว่าตัวเองเป็นใครใช่ไหม”

‘อืม เร็วจัง!!’ วิญาณชายหนุ่มตอบก่อนเหลือบไปเห็นข้อมูลที่ถูกหามาอย่างรวดเร็ว

“ก็ฉันเรียนเกี่ยวกับโปรแกรมคอมนี่”โคตอบก่อนจะชะงักแล้วคัดลอกข้อมูลลงในกระดาษเสร็จก็ยืนกระดาษนั้นให้วิญญาณชายหนุ่มที่ได้แต่ยืนงงเมื่อเห็นข้อความข่าวในกระดาษ

‘มีแค่ 3ข่าวเนี่ยเหรอ’วิญญาณชายหนุ่มทำหน้าไม่อยากจะเชื่อ

“ออ ป่าวหรอกจริงๆมีอีกเยอะแต่คัดมาเหลือ3ข่าวนะ”

‘หา! คัดเหรอ คัดยังไง’

“อืมก็นะนายบอกว่านายตื่นขึ้นมาเมื่อสองวันก่อนเพราะฉะนั้นชั้นจึงหาข่าวของเมื่อสองสามวันก่อนว่ามีใครประสบอุบัติเหตุเสียชีวิตแถวนี้หรือแถวสี่แยกที่นายฟื้นมาบ้างน่ะ”

‘นี่บางทีผมอาจจะประสบอุบัติเหตุนานแล้วหรือเป็นโรคเรื้อรังแล้วเพิ่งมาเสียชีวิตก็ได้’

“ไม่หรอกไม่น่าใช่เพราะถ้าเป็นอย่างนั้นทำไมนายถึงความจำเสื่อมล่ะ”

‘จริงด้วย’

เก่งอ่ะวิญญาณชายหนุ่มคิด(- - )ก่อนลงมืออ่านข่าว

ข่าวที่1เกิดเมื่อสองวันก่อนเมื่อคนขับรถชนกลางสี่แยกเป็นรถบรรทุกกับรถมอเตอร์ไซค์เสียชีวิต2คน บาดเจ็บ1คน

รายชื่อผู้เสียชีวิต นายอนัน อายุ 19

นางนารุณี อายุ 45

บาดเจ็บ นายไผ่ อายุ33

ข่าวที่2รถขนของเก่าพลิกคว่ำ ไถลไปชนร้านขายของ เกิดใกล้ๆสี่แยก ผู้เสียชีวิต 1คน บาดเจ็บ1คนซึ่งตอนนี้นอนไม่ได้สติอยู่

รายชื่อผู้เสียชีวิต นายคฑา อายุ 45

บาดเจ็บ นายณัฐชานัยกร อายุ 21

ข่าวที่ 3รถส่งของชนกับสัญญาณไฟจารจร ผู้เสียชีวิต 1คน

รายชื่อผู้เสียชีวิต นายธนากร อายุ25

รายชื่อผู้เสียชีวิต นายกันยา อายุ55

เมื่ออ่านจบทั้งคูก็นั่งพิจารณารายชื่อทุกคนอย่างละเอียดก่อนจะหันมามองหน้ากันและกันโคก็เอ่ยขึ้นมาอย่างลังเลเล็กน้อย

“ถ้าตัดผู้หญิงและคนอายุเกิน40ออกก็เหลือสองคน”

‘อืม เหลืออนันและธนากร’

‘แล้ว…ทำไงต่อล่ะ?’เมื่อวิญญาณชายหนุ่มถามโคก็หันมายิ้มให้อย่างมีเลศนัยก่อนลงมือพิมพ์รายชื่อแต่ล่ะคนลงไปแล้วหาข้อมูลก่อนจะเปิดนู่นเข้านี่จนได้รูปของแต่ล่ะคนมา

รูปคนแรกปรากฏ เขามีคิ้วหน้า ผมยาวส่วนอีกคนผมสั้นดูเป็นผู้ดีเพียงแต่ว่าทั้งสองคนไม่มีใครหน้าเหมือนวิญญาณตรงหน้าเลยโคเริ่มคิดหนักก่อนลงมือทำบ้างอย่างอีกครั้งแล้วก็ต้องถอนหายใจอย่างหนัก

“ทั้งสองคนไม่มีใครศัลยกรรมเลย ” โคถอนหายใจเหงื่อตกก่อนลงมือหารายชื่อผู้ที่เสียชีวิตจากโรคร้ายหรือตายโดยไม่ทราบสาเหตุแต่ก็ไม่เจอ

‘ทำไมล่ะ’ เขาซึมไปอย่างชัดเจนโคมองวิญญาณชายหนุ่มอย่างเป็นห่วงก่อน หันไปมองนาฬิกา ซึ่งตอนนี้ปาเข้าไปเที่ยงคืนแล้วโคปิดโน้ตบุ๊คลง ก่อนหันไปพูดกับวิญญาณชายหนุ่ม

“วันนี้พอก่อนล่ะกันส่วนนายไปนอนโซฟาล่ะกันแล้วพรุ่งนี้เราค่อยหาต่อ” โคกล่าวก่อนที่วิญญาณชายหนุ่มแล้วเดินไปที่เตียงใกล้ๆโต๊ะทำงาน และถัดจากโต๊ะไปมีวิญญาณชายหนุ่มนอนอยู่บนโซฟาเล็กๆ เขาค่อยๆหลับตาลง ก่อนสติเขาจะค่อยๆหายไป

0000000000000000000000000

ฮ้าววว โคเดินไปเรียนด้วยความง่วงสุดๆเพราะเมื่อคืนเป็นครั้งแรกที่เธอต้องนอนกับวิญญาณในห้องของตัวเองดังนั้นเธอจึงแทบจะนอนไม่หลับเลยทั้งคืน โคเดินต่อไปด้วยความง่วงสุดๆเมื่อเช้าตอนเธอออกมาก็เขียนโน้ตบอกว่าเธอมีเรียนให้อยู่ในห้องเงียบๆให้วิญญาณขี้เซาที่นอนไม่ยอมตื่นทั้งที่เมื่อคืนยังทำหน้าเศร้าแท้ๆ

“ไงโคเมื่อคืนได้ดูหนังป่าววว” หญิงสาวผมสั้นสีน้ำตาลอ่อนเดินมาทักอย่าร่าเริงผิดกับคนถูกทักจนเจ้าตัวต้องชะงัก(ooll) ก่อนที่โคจะค่อยๆหันไปหา

“มีนเองเหรอหวัดดี” โคทักอย่างอ่อนแรง

“หวา เป็นไรอ่ะ”

“ป่าว”

“ฮั่นแน่ดูหนังดึกอ่ะดิ”มีนแหย่พร้อมกระโดดกอดโคแน่น

“ชั้นไม่ใช่แกนะ”(--lll)

“นี่ๆเมื่อคืนสนุกมากเลยล่ะ”

“ไมเหรอ?” เมื่อโคถามมีนปิดปากแล้วยิ้มน้อยยิ้มใหญ่

“ก็พระเอกกับนางเอกสลับร่างกันอ่ะภาพพจน์พระเอกงี้หายหมดเลย”พูดจบมีนก็ระเบิดหัวเราะอย่างอารมณ์ดี

ฮะฮะมีนนี่อารมณ์ดีตลอดเลยแฮะ

แค่พระเอกนางเอกสลับร่างกันแค่เนี่ย

เอ๋ เดียวนะ

ร่างเหรอ

เมื่อคิดได้ถึงตรงนี้โคก็นึกออกก่อนจะยิ้มแป้นแล้วหันไปหามีนก่อนจับร่างมีนเขย่าด้วยความดีใจ อย่างแรง จนอีกฝ่ายตาลาย

“รู้แล้ว ขอบใจนะมีน รักที่สุดเลย”โคกอดมีนแน่นก่อนจะผละแล้ววิ่งออกไปและไม่ลืมตะโกนบอกมีนที่ทำหน้างงสุดๆ

“ฝากบอกอาจารย์ด้วยว่าวันนี้ชั้นโดดนะ”

โควิ่งออกจากมหาลัยโดยไม่สนเพื่อนที่ตะโกนไล่หลังว่าบอกแบบนั้นได้ที่ไหนล่ะ แล้วตรงไปที่บ้านก่อนเปิดประตูวิ่งผ่านวิญญาณชายหนุ่มที่นอนอืดอยู่บนโซฟาก่อนเข้าไปหยิบโน้ตบุ๊กกออกมาเปิดออกหาข้อมูลเขียนบ้างอย่างลงในกระดาษอย่างรวดเร็วทำให้วิญญาณชายหนุ่มที่นอนอยู่หันถามกลับงงๆ เมื่อเห็นว่าจู่ๆโคก็วิ่งเข้ามา

‘นี่เธอไม่เรียนเหรอ’

“เจอแล้ว”

‘หา?’ วิญญาณชายหนุ่มทำหน้างงเมื่อโคหันมายิ้มให้เขาอย่างดีใจจนวิญญาณชายหนุ่มมองกลับอย่างแปลงใจ ทั้งคู่มองตากันพักหนึ่งก่อนที่วิญญาณชายหนุ่มนึกอะไรขึ้นได้เขาหันไปมองหญิงสาวด้วยตาเป็นประกายโคยิ้มตอบก่อนพูดกับวิญญาณชายหนุ่มด้วยท่าที่ดีใจว่า

“ชั้นเจอนายแล้ว”

เมื่อโคพูดออกไปวิญญาณชายหนุ่มค่อยๆยิ้มออกมาอย่างดีใจเขาลุกออกจากโซฟาแล้ววิ่งไปหาหญิงสาวอย่างรวดเร็วเขาเข้าไปดูรูปในโน้ตบุ๊กกอย่างดีใจ

หน้าจอปรากฏรูปเขาอยู่รูปชายหนุ่มผมสีน้ำตาลอ่อนผิวขาว ตาสีฟ้า ผมสั้นหยักศก

“ชั้นเพิ่งคิดออกน่ะว่าบ้างทีนายอาจยังไม่ตายแค่เกิดอุบัติเหตุทำให้สมองเสื่อมและวิญญาณหลุดออกจากร่างก็ได้เพราะงั้นชั้นจึงหารายชื่อคนที่ประสบอุบัติเหตุแล้วยังไม่ฟื้นและโชคดีที่มีแค่คนเดียวชั้นจึงมั่นใจว่าเป็นนายพอหาดูรูปก็เป็นรูปนายจริงๆ ” โคพูดอย่างสบายใจก่อนจะเดินออกห้องไปโดยมีวิญญาณชายหนุ่มตามออกไป

‘จะไปไหนน่ะ’

“ไปตามร่างนายไง”โคหันมาตอบพร้อมรอยยิ้ม

00000000000000000000000000

เมื่อถึงโรงพยาบาลโคก็ตรงไปที่เคาน์เตอร์ก่อนยื่นกระดาษให้นางพยาบาลแล้วถามว่าคนชื่อนี้พักอยู่ห้องไหน

จนในที่สุดก็รู้ว่าเขาพักอยู่ชั้น4ห้อง 411 ทั้งคู่จึงมุ่งหน้าไปยังห้องนั้นก่อนจะหยุดทำใจหน้าห้องแล้วค่อยๆเปิดไปดูจนแน่ใจว่าไม่มีใครจึงเข้าไปข้างใน

ข้างในมีชายหนุ่มผิวขาวผมสีน้ำตาลอ่อนหน้าตาเหมือนเด็กๆนอนอยู่อย่างสงบเมื่อวิญญาณชายหนุ่มเห็นร่างตัวเองก็มองด้วยความดีใจก่อนหันไปสบตากับโค

“เธอรีบเข้าร่างไปสิ”โคยิ้มให้อย่างอ่อนโยนก่อนจะต้องตกใจเพราะเสียงร้องของเขาวิญญาณชายหนุ่มร้องออกมาด้วยความเจ็บปวดก่อนล้มลงไปกุมศีรษะทำให้โคหน้าซีดเผือก

‘ปวดหัว’

‘อ้ากกกก’

‘ไม่ไหวแล้ว’

“ใจเย็นเข้าไว้ ไม่เป็นไรนายต้องไม่เป็นอะไร”โคเข้าไปกอดร่างวิญญาณเขาไม่ให้อาระวาดจนอุปกรณ์ของโรงพยาบาลเสียหายเมื่อความเจ็บปวดในหัวของเขาเริ่มสงบร่างของเขาก็หายไปในอ้อมแขนของโคทำให้โคตกใจอย่างมากโครีบลุกขึ้นมาก่อนจะมองหาร่างวิญญาณของเขาไปทั่วห้องแต่ก็ไม่เจอ

“นาย…นายอยู่ไหนน่ะ”โคเรียกหาเขาก่อนมองหาทั่วห้องอีกครั้งแต่ก็ไม่มีใคร

หมับ

เสื้อถูกใครบ้างคนจับไว้เมื่อหันไปมองปรากฏว่ามือของชายที่นอนอยู่บนเตียงจับแขนเสื้อเธอไว้โคยืนอึ้งอยู่พักหนึ่งแล้วค่อยๆยิ้มอย่างดีใจแล้วเข้าไปกุมมือเขาไว้แน่น

“นายฟื้นแล้ว”

เขาค่อยๆลืมตาขึ้นอย่างยากลำบากก่อนเปิดปากและปิดปากลงเขาพยายามพูดบางอย่างแต่ไม่มีเสียงโคจึงยื่นหน้าเข้าไปเพื่อจะฟังเสียงของเขา

“ข…ข” เขาพยายามพูดบางอย่าง

“ขอบคุณ”เขาเอ่ยขึ้นมาได้สำเร็จโคพยักหน้าแล้วยิ้มให้

“ดีใจด้วยนะ”

“อืม”เขาเริ่มพูดได้แล้วโคจึงรีบรินน้ำใส่แก้วใบเล็ก ก่อนที่จะค่อยยกตัวเขาขึ้นมาจิบน้ำอย่างอ่อนโยน

“เดียวชั้นเรียกหมอให้นะ”

“ไม่เป็นไรหรอก ผมไม่เป็นไร” เขาตอบพร้อมยิ้มอย่างอ่อนโยนทำให้โคหน้าแดงก่ำใจเต้นไม่หยุดราวถูกรอยยิ้มของเขาสะกด(///)

“ผม”

“หืม?”

“ผมณัฐ ณัฐชานัยกร ราตริยากร ยินดีที่รู้จักครับ”คูปองยิ้มพร้อมยื่นมือออกมา โคมองมือที่ยื่นออกมานิ่งๆก่อนจะนึกขึ้นได้

“ชะ ชั้นโค โคริน นภอรุณ ยินดีที่รู้จักเช่นกันนะ”โคยิ้มพร้อมยื่นมือไปจับมือเขาก่อนที่ทั้งคู่จะหัวเราะพร้อมกัน

“จบสักทีนะ” ญัฐชาเอ่ย

“อืม นั่นสิ”

“ไม่สิยังไม่จบหรอกมันอาจกำลังเริ่มก็ได้”ญัฐชามองหน้าโคแล้วยิ้มอย่างมีเลศนัยให้โคที่หน้าแดงอยู่แล้วให้หน้าแดงเข้าไปใหญ่

“หมะหมายความว่าไง” โคทำหน้างง เมื่อณัฐชาพูดออกมาอย่างนั่นส่วนณัฐชาก็ยิ้มก่อนหัวเราะแล้วบอกว่าไม่บอก

ใช่แล้วเรื่องวุ่นวายระหว่างหญิงสาวกับวิญญาณชายหนุ่มที่เกิดขึ้นในครั้งนี้ได้ถึงเวลาสิ้นสุดลงแล้วเพียงแต่การจบครั้งนี้อาจเป็นจุดเริ่มต้นของเรื่องราวเรื่องใหม่ของชายหญิงคู่หนึ่งก็ได้ใครจะไปรู้:P

ooooooจบจ้า oooooo