ที่เเผนดินเเห่งหนึ่งมีราชอาณาจักร ที่เเสนจะยิ่งใหญ่เสียจนสามารถยึดครองเเผ่นดินทั้งหมดเเละปกครองอย่างผาสุข
ท่ามกลางความสงบสุขนั้น มีเด็กสาวเเละเด็กชายคู่หนึ่งกำลังวิ่งเล่นดวยกันอย่างสนุกสนานท่ามกลางสวนดอกไม้
"เอมเพอร์อย่าวิ่งเร็วนักสิเดี๋ยวก็ล้มหรอก" เด็กชายผมสีน้ำตาลอ่อนๆที่วิ่งตามหลังมาเตือนเด็กสาวที่กำลังวิ่งเล่นอย่างสนุกสนานจนไม่สนใจสิ่งรอบข้าง
"ไม่เป็นไรหรอกน่า ถ้านายมัวเเต่อืดอาดเดี๋ยวก็ทิ้งไว้ที่นี่คนเดียวซะหรอก" เด็กสาวตัวเล็กๆผมสีขาวนวลไม่ฟังคำเตือนเเละยังวิ่งเล่นต่อไป
จนในที่สุดเด็กสาวก็สะดุด จนล้มลงกับพื้นเข้าจนได้
เด็กชายจึงรีบวิ่งไปช่วยพยุงตัวขึ้นจากพื้น เเล้ววบอกกับเด็กสาวว่า "เห็นไหมเตือนเเล้วเธอก็ไม่เชื่อในมี่สุดก็ล้มจริงๆจนได้"
เด็กสาวจึงเกิดอาการฉุนเล็กน้อย เเต่เพราะพึ่งล้มมาหมาดๆจึงได้เเต่เก็บความรู้สึกนั้นไว้ เเล้วจึงพูดกับเด็กชายคนนั้นว่า
"ถ้าหากชั้นเลือกเดินเส้นทางที่ผิดนายจะคอยมาช่วยเหลือชั้นรึเปล่า เซนอน" เด็กชายหัวเราะ เเล้วตอบกับเด็กสาวว่า......
"เเน่นอนสิเเม้ว่าเธอจะเป็นถึงองค์หญิงรัชทายาทเเต่ถ้าหาก ทำเรื่องไม่ดีละก็ชั้นนี่หละจะเป็นคนหยุดเธอเอง" เด็กสาวยิ้มเล็กน้อยก่อนที่จะถูกข้ารับใช้
ที่วิ่งตามมาพากลับไปที่วัง
เวลาผ่านไปสิบปี....... เกิดการปฎิวัติขึ้น พระราชาองค์ปัจจุบันได้ถูกลอบสังหาร เเละทำให้เด็กสาวคนนั้นต้องขึ้นครองราชย์เเทน
ทำให้เธอกลายเป็นราชาหุ่นเชิดให้พวกขุนนางหลอกใช้มากมายจนทำให้เเผนดินที่สงบสุขนั้นได้เเย่ลงเรื่อยๆ ผู้คนอดอยากเเละเกิดการปล้นชิง
เหล่าขุนนางก็ได้โยนความผิดให้กับ รัชทายาทที่ครองบัลลังก์ ซึ่งเธอนั้นไม่สามารถที่จะหลีกหนีความผิดที่โยนมาให้ได้
เพราะเธอโดนเวทย์มนต์ดำ ที่จะทำให้เป็นจักรพรรดิที่โหดร้ายที่สุดในประวัติศาสตร์..... ที่เหล่าขุนนางใช้ใส่เธอ
ณ ขณะหนึ่่ง ที่เอมเพอร์กำลังนั่งอยู่ที่บัลลังก์ซึ่งอยู่บนสุดของห้องโถงที่เธอไม่ต้องการมันเลยซักนิด พวกทหารก็นำชาวบ้าน มาประมาณ 30 คน
"องค์จักรพรรดิ พวกเขาเหล่านี้นั้นได้เข้าร่วมกับกองทหารต่อต้านราชอาณาจักร ทหารของพวกเราจึงได้จับตัวเขาไว้ขอรับ"
ทหารคนหนึ่งที่ดูท่าทางมียศเป็นหัวหน้าหน่วยก้มคำนับเเล้วผายมือไปยังชาวบ้านที่จับมาได้ มีทั้งหญิงเเละชายคนเเก่กับเด็ก
ซึ่งกำลังมีท่าทีหวาดกลัวเเละไม่พอใจปะปนกันไป
ซึ่งเอมเพอร์นั้นไม่ได้อยากให้พวกเขาถูกจับมาเลยเเต่พวกทหารถูขุนนางหลอกว่าเธอสั่งให้จับผู้ที่ต่อต้านอาณาจักรทั้งหมด
ในความคิดเธอนั้นการรับผิดชอบสิ่งที่พวกขุนนางทำลงไปนั้นมันน่าเบื่อหน่ายสิ้นดี เธอจึงไม่คิดที่จะเเก้ไขอะไรเลยเพื่อไม่ให้เป็นอันตราย
ต่อชี่วิตของเธอเอง เเละเธอนั้นก็รอให้มีใครซักคนมาช่วยเธอเช่นกัน
ซึ่งเธอเองก็พยายมไม่ให้ใครจับได้ว่าเธอกำลังจะช่วยชาวบ้านเหล่านี้ให้พ้นจากอันตรายซักคนก็ยังดี เธอจึงได้กล่าวออกไป
"ดูเเลคนเเก่กับเด็กเเละผู้หญิงให้ดีๆ อย่าให้ใครมาเเตะต้องได้โดยเด็ดขาด" นั่นคือสิ่งที่เธอตั้งใจจะพูดเเต่ทว่า ด้วยผลของเวทย์มนต์ดำที่เธอได้รับ
ทำให้คำพูดของเธอเปลี่ยนไปโดยสิ้นเชิง "จับครอบครัวของพวกมันเป็นตัวประกันเเล้วให้พวกผู้ชายไปเป็นทหารเกณฑ์ให้หมด"
ห้องโถงเงียบไป ณ ขณะหนึ่ง เเล้วทหารที่เป็นหัวหน้าหน่วยจึงรับคำสั่ง"รับทราบเเล้วขอรับ!!ทหารจับพวกมันไว้เเล้วให้พวกคนหนุ่มมาเป็นทหารของเราให้ได้ไม่ว่าจะใช้วิธีใดก็ตาม ถ้ามันไม่ทำตามก็ฆ่าครอบครัวมันให้หมด!!"
เหล่าชาวบ้านที่ถูกจับมาต่างร้องขอให้ไว้ชีวิต เเละบางคนก็ตะโกนด่าออกมา ในใจของเอมเพอร์นั้นไม่ได้คิดให้เรื่องเป็นเช่นนี้ เเม่จะอยากร้องให้ เเต่ด้วยเวทย์มนต์ดำ
ทำให้เธอเปลี่ยนจากหน้าเศร้าเป็นใบหน้าที่ไม่เเสดงอารมณ์ไดๆเเทนซึ่งทำให้เเม้เเต่ทหารในห้องโถงนั้น ก็ยังถึงกับอึ้ง
หลังจากเหตุการณ์ในห้องโถงนั้นผ่านไปไม่นาน เอมเพอร์ก็เดินกลับมายังห้องนอนของตนเองในสมัยเป็นเด็ก เเล้วล้มฝุบไปนอนลงทันได ใบหน้าที่ไม่อาจ
เเสดงสีหน้าเศร้าได้นั้นได้หลั่งน้ำตามาทั้งๆอย่างนั้น......"ใครก็ได้....ช่วยชั้นทีเถอะ" เอมเพอร์บ่นพึมพัมจากนั้นก็หลับลงไปพร้อมความเศร้าที่ไม่อาจห้ามได้
ตัดมายังเขตหมู่บ้านเล็กๆ ที่อยู่สุดขอบของกำเเพงเมืองหลวง ชายหนุ่มผมดำหันไปบอกกับเพื่่่่อนคนสนิทที่กำลังเช็ดดาบอยู่
"เฮ้ เซนอนตกลงนายจะเอายังไงกับอาณาจักรสุดห่วยนี่เหรอ"
เซนอนไม่ได้หันกลับไปเเล้วตอบกับเจ้าของเสียงนั้น"ถามมาได้ ก็จะช่วยองค์หญิงจากพวกพ่อมดน่ะสิ" เขาเก็บดาบเเล้วหันหน้าไปบอกกับเพื่อนของเขา
(จบการทดสอบ)
ปล,อย่าเอาอะไรมากับการทดสอบเนื้อเรื่องนะครับ (เพิ่งเเต่งสดๆตะกี้)
ปล๒, ถ้าเป็นไปได้ช่วยชี้เเนะว่าสนุกหรือไม่สนุกอย่างไรนะครับ ผมจะได้ไปปรับปรุงผลงานนี้ต่อ
ท่ามกลางความสงบสุขนั้น มีเด็กสาวเเละเด็กชายคู่หนึ่งกำลังวิ่งเล่นดวยกันอย่างสนุกสนานท่ามกลางสวนดอกไม้
"เอมเพอร์อย่าวิ่งเร็วนักสิเดี๋ยวก็ล้มหรอก" เด็กชายผมสีน้ำตาลอ่อนๆที่วิ่งตามหลังมาเตือนเด็กสาวที่กำลังวิ่งเล่นอย่างสนุกสนานจนไม่สนใจสิ่งรอบข้าง
"ไม่เป็นไรหรอกน่า ถ้านายมัวเเต่อืดอาดเดี๋ยวก็ทิ้งไว้ที่นี่คนเดียวซะหรอก" เด็กสาวตัวเล็กๆผมสีขาวนวลไม่ฟังคำเตือนเเละยังวิ่งเล่นต่อไป
จนในที่สุดเด็กสาวก็สะดุด จนล้มลงกับพื้นเข้าจนได้
เด็กชายจึงรีบวิ่งไปช่วยพยุงตัวขึ้นจากพื้น เเล้ววบอกกับเด็กสาวว่า "เห็นไหมเตือนเเล้วเธอก็ไม่เชื่อในมี่สุดก็ล้มจริงๆจนได้"
เด็กสาวจึงเกิดอาการฉุนเล็กน้อย เเต่เพราะพึ่งล้มมาหมาดๆจึงได้เเต่เก็บความรู้สึกนั้นไว้ เเล้วจึงพูดกับเด็กชายคนนั้นว่า
"ถ้าหากชั้นเลือกเดินเส้นทางที่ผิดนายจะคอยมาช่วยเหลือชั้นรึเปล่า เซนอน" เด็กชายหัวเราะ เเล้วตอบกับเด็กสาวว่า......
"เเน่นอนสิเเม้ว่าเธอจะเป็นถึงองค์หญิงรัชทายาทเเต่ถ้าหาก ทำเรื่องไม่ดีละก็ชั้นนี่หละจะเป็นคนหยุดเธอเอง" เด็กสาวยิ้มเล็กน้อยก่อนที่จะถูกข้ารับใช้
ที่วิ่งตามมาพากลับไปที่วัง
เวลาผ่านไปสิบปี....... เกิดการปฎิวัติขึ้น พระราชาองค์ปัจจุบันได้ถูกลอบสังหาร เเละทำให้เด็กสาวคนนั้นต้องขึ้นครองราชย์เเทน
ทำให้เธอกลายเป็นราชาหุ่นเชิดให้พวกขุนนางหลอกใช้มากมายจนทำให้เเผนดินที่สงบสุขนั้นได้เเย่ลงเรื่อยๆ ผู้คนอดอยากเเละเกิดการปล้นชิง
เหล่าขุนนางก็ได้โยนความผิดให้กับ รัชทายาทที่ครองบัลลังก์ ซึ่งเธอนั้นไม่สามารถที่จะหลีกหนีความผิดที่โยนมาให้ได้
เพราะเธอโดนเวทย์มนต์ดำ ที่จะทำให้เป็นจักรพรรดิที่โหดร้ายที่สุดในประวัติศาสตร์..... ที่เหล่าขุนนางใช้ใส่เธอ
ณ ขณะหนึ่่ง ที่เอมเพอร์กำลังนั่งอยู่ที่บัลลังก์ซึ่งอยู่บนสุดของห้องโถงที่เธอไม่ต้องการมันเลยซักนิด พวกทหารก็นำชาวบ้าน มาประมาณ 30 คน
"องค์จักรพรรดิ พวกเขาเหล่านี้นั้นได้เข้าร่วมกับกองทหารต่อต้านราชอาณาจักร ทหารของพวกเราจึงได้จับตัวเขาไว้ขอรับ"
ทหารคนหนึ่งที่ดูท่าทางมียศเป็นหัวหน้าหน่วยก้มคำนับเเล้วผายมือไปยังชาวบ้านที่จับมาได้ มีทั้งหญิงเเละชายคนเเก่กับเด็ก
ซึ่งกำลังมีท่าทีหวาดกลัวเเละไม่พอใจปะปนกันไป
ซึ่งเอมเพอร์นั้นไม่ได้อยากให้พวกเขาถูกจับมาเลยเเต่พวกทหารถูขุนนางหลอกว่าเธอสั่งให้จับผู้ที่ต่อต้านอาณาจักรทั้งหมด
ในความคิดเธอนั้นการรับผิดชอบสิ่งที่พวกขุนนางทำลงไปนั้นมันน่าเบื่อหน่ายสิ้นดี เธอจึงไม่คิดที่จะเเก้ไขอะไรเลยเพื่อไม่ให้เป็นอันตราย
ต่อชี่วิตของเธอเอง เเละเธอนั้นก็รอให้มีใครซักคนมาช่วยเธอเช่นกัน
ซึ่งเธอเองก็พยายมไม่ให้ใครจับได้ว่าเธอกำลังจะช่วยชาวบ้านเหล่านี้ให้พ้นจากอันตรายซักคนก็ยังดี เธอจึงได้กล่าวออกไป
"ดูเเลคนเเก่กับเด็กเเละผู้หญิงให้ดีๆ อย่าให้ใครมาเเตะต้องได้โดยเด็ดขาด" นั่นคือสิ่งที่เธอตั้งใจจะพูดเเต่ทว่า ด้วยผลของเวทย์มนต์ดำที่เธอได้รับ
ทำให้คำพูดของเธอเปลี่ยนไปโดยสิ้นเชิง "จับครอบครัวของพวกมันเป็นตัวประกันเเล้วให้พวกผู้ชายไปเป็นทหารเกณฑ์ให้หมด"
ห้องโถงเงียบไป ณ ขณะหนึ่ง เเล้วทหารที่เป็นหัวหน้าหน่วยจึงรับคำสั่ง"รับทราบเเล้วขอรับ!!ทหารจับพวกมันไว้เเล้วให้พวกคนหนุ่มมาเป็นทหารของเราให้ได้ไม่ว่าจะใช้วิธีใดก็ตาม ถ้ามันไม่ทำตามก็ฆ่าครอบครัวมันให้หมด!!"
เหล่าชาวบ้านที่ถูกจับมาต่างร้องขอให้ไว้ชีวิต เเละบางคนก็ตะโกนด่าออกมา ในใจของเอมเพอร์นั้นไม่ได้คิดให้เรื่องเป็นเช่นนี้ เเม่จะอยากร้องให้ เเต่ด้วยเวทย์มนต์ดำ
ทำให้เธอเปลี่ยนจากหน้าเศร้าเป็นใบหน้าที่ไม่เเสดงอารมณ์ไดๆเเทนซึ่งทำให้เเม้เเต่ทหารในห้องโถงนั้น ก็ยังถึงกับอึ้ง
หลังจากเหตุการณ์ในห้องโถงนั้นผ่านไปไม่นาน เอมเพอร์ก็เดินกลับมายังห้องนอนของตนเองในสมัยเป็นเด็ก เเล้วล้มฝุบไปนอนลงทันได ใบหน้าที่ไม่อาจ
เเสดงสีหน้าเศร้าได้นั้นได้หลั่งน้ำตามาทั้งๆอย่างนั้น......"ใครก็ได้....ช่วยชั้นทีเถอะ" เอมเพอร์บ่นพึมพัมจากนั้นก็หลับลงไปพร้อมความเศร้าที่ไม่อาจห้ามได้
ตัดมายังเขตหมู่บ้านเล็กๆ ที่อยู่สุดขอบของกำเเพงเมืองหลวง ชายหนุ่มผมดำหันไปบอกกับเพื่่่่อนคนสนิทที่กำลังเช็ดดาบอยู่
"เฮ้ เซนอนตกลงนายจะเอายังไงกับอาณาจักรสุดห่วยนี่เหรอ"
เซนอนไม่ได้หันกลับไปเเล้วตอบกับเจ้าของเสียงนั้น"ถามมาได้ ก็จะช่วยองค์หญิงจากพวกพ่อมดน่ะสิ" เขาเก็บดาบเเล้วหันหน้าไปบอกกับเพื่อนของเขา
(จบการทดสอบ)
ปล,อย่าเอาอะไรมากับการทดสอบเนื้อเรื่องนะครับ (เพิ่งเเต่งสดๆตะกี้)
ปล๒, ถ้าเป็นไปได้ช่วยชี้เเนะว่าสนุกหรือไม่สนุกอย่างไรนะครับ ผมจะได้ไปปรับปรุงผลงานนี้ต่อ
(ทดสอบเนื้อเรื่อง) เป็นตัวร้ายซะอย่างก็ซึนเดเระอย่างนี้หละ CH-0