ภาพประกอบนิยายนะครับ แบบ ลากๆๆ เอา พอดีเพื่อนออกแบบให้ แต่ผมวาดเอง
อาจมีพิมผิดมั้งนะครับ บอกไว้ก่อนเลย มีนิสัยชอบผิดตกอยู่แล้ว
บทนำบนโลกนี้ มีเมืองอยู่เมืองหนึ่ง ที่มีตำนานเล่าขานกันมาช้านานมากแล้ว ว่าทุกครังที่ผู้คนในเมืองนี้นั้นได้เกิด เรื่องหน้ายินดีหรือมีความสุขแล้วละ ก็จะเกิด แสงไฟเล้กๆมากมานล่องลอยขึ้นไปตามท้องฟ้าบางก็ว่ามี สีฟ้า ขาว ชมพู แดง แตกต่างกันไปตามเรื่องราวที่ทำให้มันเกิดขึ้นว่ากันว่า หากผู้ใดที่มีโอกาสพบเห็นมันแล้วละก็จะสามารถอทิฐานความปราถณาได้หนึ่งข้อแล้วจะเป็นจริง แต่ก็มีผู้คนไม่มากนักที่ได้พบกับแสงไฟเหล่านี้
บทที่ 1 ความฝันผมมีชื่อว่า อาริมะ(นามสกุล)ยูกิ(ชื่อ) พ่อของผมเป็นนักธุระกิจ ที่บ้างานจนไม่มีเวลาให้ครอบครัวสักเท่าไร แต่ใช้ว่าท่านจะเป็นเช่นนี้ตั้งแรก ท่านเริ่มเปลี่ยนไปเพราะความเสียใจที่แม่ของผมเสียไปตั้งแต่ผมยังเด็ก จนทุกวันนี้ทำให้ท่านบ้าทำงานแบบสุดๆผมได้ฝันเห็นเหตุการ์ณแปลกๆ หลังจากจบม.ต้นมานี้ ซ้ำแล้วซ้ำเล่าจนผมจดจำได้ทุกรายละเอียดของความฝัน ในฝันนั้น พื้นที่โดยรอบปกคลุมไปด้วยต้นไม้และหิมะสีขาวโพลนมากมายแต่กลับมีต้นไม้ใหญ่ต้นหนึ่งที่ไร้ซึ้งหิมะ และใบ้ของมันที่เขียวชะอุ่ม มองดูชั่งเป็นที่ ที่น่าอบอุ่นยิ่งนัก ใต้ต้นไม้มีผู้หญิงคนหนึ่งนั่งอยู่ ผมจึงพยายามเข้าไปหาเธอ แต่นาฬิกาปลุกตรงหัวนอนปลุกขึ้นมาได้เสียทุกทีบรรยากาศยามเช้า แสงแดด:Xส่องทะลุมานเมฆลงมา มันชั่งเป็นบรรกาศที่อบอุ่นยิ่งนัก ผมเดินออกจากบ้านตั้งแต่เช้าตรู่ โดยไม่ได้รับประทานอะไรมาเลย เพราะด้วยความที่คุณพ่อเป็นคนบ้านงานจนแทบไม่มีเวลากับมาบ้านจึงทำให้ผมต้องอยู่บ้านคนเดียวเป็นประจำ ตอนเช้าส่วนใหญ่ผมจะตรงไปร้านสะดวกซื้อ เพื่อซื้อข้าวกล่องสำเร็จรูปมารับประทานเป็นมื้อเช้าอยู่เป้นประจำ หลังจากที่ซื้อมื้อเช้าเสร็จแล้วผมจะตรงไปที่สวนสาธารณะทันที เพราะว่าที่นั้นจะมีคนน้อยมากที่จะมาใช้พื้นที่แห่งนั้นเมื่อแทบกับช่วงตอนเย็น ทำให้บรรยากาศช่วงเช้าของที่นี้ดูเงียบสงบเหมาะสำหรับการผ่อนคลายเป็นอย่างมาก ส่วนที่ประจำขอวผมคงเป็นศาลาไม้เก่าที่อยู่ท้ายสุดของสวนสาธารณะนั้นเองศาลาไม้แห่งนั้น ถูกโอบล้อมไปด้วยต้นไม้พุ่มเตี้ย ที่ได้การดูแล ตัดแต่งอยู่เป็นประจำ แล้วตัวศาลาครึ่งหนึ่งก็ยื่นออกไปอยู่ในบ่อน้ำ ทำให้สามารถเห็นปลาที่กำลังแวกว่ายอยู่ในบ่อน้ำนั้นได้ ปกติแล้วช่วงเช้าจะค่อยมีคนมาใช้พื้นที่นี้สักเท่าไร แต่เช้าวันนี้ วันเปิดเรียนชีวิตมัธยมปลายของผมครั้งแรกและครั้งเดียว กลับมีผู้หญิงคนหนึ่งรูปร่างเล็ก บอบบาง น่าทะนุทนอม นั่งอยู่ก่อนแล้ว ในใจผมรู้สึกเสียดายแต่ก็ไม่ได้คิดอะไรมากจึงเขาไปถามเธอว่า
"ขอโทษนะครับ ขอนั่งตรงนี้ด้วยคนได้ไหมครับ"
"เชิญค่ะ" เธอตอบกลับทันที และด้วยน้ำเสียงที่ดูเย็นชา
ผมจึงนั่งรับประทานมื้อเช้าจนเสร็จแล้วหันไปมองเธอคนนั้น สังเกตุเห็นว่าเธอเป็นนักเรียนโรงเรียนเดียวกับเรา
"ผม ชื่อ อาริมะ ยูกิ"
"เธอเป็นนักเรียนโรงเรียนโฮโจใช่หรือเปล่าครับ" ผมถามเธอแบบกล้าๆกลัวๆ เพราะกลัวว่าจะเสียมารยาทหรือเปล่า
"ค่ะ ฉันเป็นนักเรียนโรงเรียนโฮโจ เข้าเรียนปีแรกค่ะ" ผมนึกดีใจ ที่ได้รู้จักเด็กใหม่เหมือนกัน
"ฉัน ชื่อ ฮิคาริ ฟุยุ แล้วคุณละปีไหนหรอค่ะ" ผมนึกดีใจที่ตอบกลับมา ถึงน้ำเสียงจะดูเยือกเย็นก็เหอะนะ
"ปีหนึ่งครับ" ผมตอบคำถามกลับไป แต่เธอไม่มีท่าทีจะพูดอะไร และก็ก้มหน้าก้มตาอ่านหนังสือในมือของเธอต่อไป
" งั้นผมไปก่อนนะ"ผมกล่าวลาเธอ
"ค่ะ งั้นเดินไปด้วยก็ไหม" เธอตอบกลับด้วยน้ำเสียงเยือกเย็นเช่นเคย ผมแอบคิดในใจว่าคงเป็นพวก คูลเดะเระ แน่เลย"ได้สิครับ ถ้าไม่ได้รังเกียจอะไรผม"จากนั้นเธอก็ปิดหนังสือแล้วลุกขึ้นเดินออกไปพร้อมกับผม
อาจมีพิมผิดมั้งนะครับ บอกไว้ก่อนเลย มีนิสัยชอบผิดตกอยู่แล้ว
บทนำบนโลกนี้ มีเมืองอยู่เมืองหนึ่ง ที่มีตำนานเล่าขานกันมาช้านานมากแล้ว ว่าทุกครังที่ผู้คนในเมืองนี้นั้นได้เกิด เรื่องหน้ายินดีหรือมีความสุขแล้วละ ก็จะเกิด แสงไฟเล้กๆมากมานล่องลอยขึ้นไปตามท้องฟ้าบางก็ว่ามี สีฟ้า ขาว ชมพู แดง แตกต่างกันไปตามเรื่องราวที่ทำให้มันเกิดขึ้นว่ากันว่า หากผู้ใดที่มีโอกาสพบเห็นมันแล้วละก็จะสามารถอทิฐานความปราถณาได้หนึ่งข้อแล้วจะเป็นจริง แต่ก็มีผู้คนไม่มากนักที่ได้พบกับแสงไฟเหล่านี้
บทที่ 1 ความฝันผมมีชื่อว่า อาริมะ(นามสกุล)ยูกิ(ชื่อ) พ่อของผมเป็นนักธุระกิจ ที่บ้างานจนไม่มีเวลาให้ครอบครัวสักเท่าไร แต่ใช้ว่าท่านจะเป็นเช่นนี้ตั้งแรก ท่านเริ่มเปลี่ยนไปเพราะความเสียใจที่แม่ของผมเสียไปตั้งแต่ผมยังเด็ก จนทุกวันนี้ทำให้ท่านบ้าทำงานแบบสุดๆผมได้ฝันเห็นเหตุการ์ณแปลกๆ หลังจากจบม.ต้นมานี้ ซ้ำแล้วซ้ำเล่าจนผมจดจำได้ทุกรายละเอียดของความฝัน ในฝันนั้น พื้นที่โดยรอบปกคลุมไปด้วยต้นไม้และหิมะสีขาวโพลนมากมายแต่กลับมีต้นไม้ใหญ่ต้นหนึ่งที่ไร้ซึ้งหิมะ และใบ้ของมันที่เขียวชะอุ่ม มองดูชั่งเป็นที่ ที่น่าอบอุ่นยิ่งนัก ใต้ต้นไม้มีผู้หญิงคนหนึ่งนั่งอยู่ ผมจึงพยายามเข้าไปหาเธอ แต่นาฬิกาปลุกตรงหัวนอนปลุกขึ้นมาได้เสียทุกทีบรรยากาศยามเช้า แสงแดด:Xส่องทะลุมานเมฆลงมา มันชั่งเป็นบรรกาศที่อบอุ่นยิ่งนัก ผมเดินออกจากบ้านตั้งแต่เช้าตรู่ โดยไม่ได้รับประทานอะไรมาเลย เพราะด้วยความที่คุณพ่อเป็นคนบ้านงานจนแทบไม่มีเวลากับมาบ้านจึงทำให้ผมต้องอยู่บ้านคนเดียวเป็นประจำ ตอนเช้าส่วนใหญ่ผมจะตรงไปร้านสะดวกซื้อ เพื่อซื้อข้าวกล่องสำเร็จรูปมารับประทานเป็นมื้อเช้าอยู่เป้นประจำ หลังจากที่ซื้อมื้อเช้าเสร็จแล้วผมจะตรงไปที่สวนสาธารณะทันที เพราะว่าที่นั้นจะมีคนน้อยมากที่จะมาใช้พื้นที่แห่งนั้นเมื่อแทบกับช่วงตอนเย็น ทำให้บรรยากาศช่วงเช้าของที่นี้ดูเงียบสงบเหมาะสำหรับการผ่อนคลายเป็นอย่างมาก ส่วนที่ประจำขอวผมคงเป็นศาลาไม้เก่าที่อยู่ท้ายสุดของสวนสาธารณะนั้นเองศาลาไม้แห่งนั้น ถูกโอบล้อมไปด้วยต้นไม้พุ่มเตี้ย ที่ได้การดูแล ตัดแต่งอยู่เป็นประจำ แล้วตัวศาลาครึ่งหนึ่งก็ยื่นออกไปอยู่ในบ่อน้ำ ทำให้สามารถเห็นปลาที่กำลังแวกว่ายอยู่ในบ่อน้ำนั้นได้ ปกติแล้วช่วงเช้าจะค่อยมีคนมาใช้พื้นที่นี้สักเท่าไร แต่เช้าวันนี้ วันเปิดเรียนชีวิตมัธยมปลายของผมครั้งแรกและครั้งเดียว กลับมีผู้หญิงคนหนึ่งรูปร่างเล็ก บอบบาง น่าทะนุทนอม นั่งอยู่ก่อนแล้ว ในใจผมรู้สึกเสียดายแต่ก็ไม่ได้คิดอะไรมากจึงเขาไปถามเธอว่า
"ขอโทษนะครับ ขอนั่งตรงนี้ด้วยคนได้ไหมครับ"
"เชิญค่ะ" เธอตอบกลับทันที และด้วยน้ำเสียงที่ดูเย็นชา
ผมจึงนั่งรับประทานมื้อเช้าจนเสร็จแล้วหันไปมองเธอคนนั้น สังเกตุเห็นว่าเธอเป็นนักเรียนโรงเรียนเดียวกับเรา
"ผม ชื่อ อาริมะ ยูกิ"
"เธอเป็นนักเรียนโรงเรียนโฮโจใช่หรือเปล่าครับ" ผมถามเธอแบบกล้าๆกลัวๆ เพราะกลัวว่าจะเสียมารยาทหรือเปล่า
"ค่ะ ฉันเป็นนักเรียนโรงเรียนโฮโจ เข้าเรียนปีแรกค่ะ" ผมนึกดีใจ ที่ได้รู้จักเด็กใหม่เหมือนกัน
"ฉัน ชื่อ ฮิคาริ ฟุยุ แล้วคุณละปีไหนหรอค่ะ" ผมนึกดีใจที่ตอบกลับมา ถึงน้ำเสียงจะดูเยือกเย็นก็เหอะนะ
"ปีหนึ่งครับ" ผมตอบคำถามกลับไป แต่เธอไม่มีท่าทีจะพูดอะไร และก็ก้มหน้าก้มตาอ่านหนังสือในมือของเธอต่อไป
" งั้นผมไปก่อนนะ"ผมกล่าวลาเธอ
"ค่ะ งั้นเดินไปด้วยก็ไหม" เธอตอบกลับด้วยน้ำเสียงเยือกเย็นเช่นเคย ผมแอบคิดในใจว่าคงเป็นพวก คูลเดะเระ แน่เลย"ได้สิครับ ถ้าไม่ได้รังเกียจอะไรผม"จากนั้นเธอก็ปิดหนังสือแล้วลุกขึ้นเดินออกไปพร้อมกับผม
ลองดู ---นะครับ
[IMG]
