[เรื่องสั้น] สุขเสพติด
*อาจมีความรุนแรง*
พราวเปิดประตูเข้ามาในห้องอันมืดมิด เธอเดินเข้าไปโดยที่ไม่ได้เปิดไฟ ห้องยังคงมืดมิด เดินไปวางกระเป๋าโรงเรียนที่สะพายไว้ตรงข้าง ๆ ชั้นวางของที่รกรุงรัง เธอวางไว้ตรงนั้น แต่ในห้องก็ยังคงมืดมิด เธอเลื่อนมือไปปิดประตู แล้วลงกลอนเพื่อตัดขาดกับโลกภายนอก ในห้องที่มืดมิด
ทั้งทั้งที่เธอยังไม่ถอดถุงเท้านักเรียน แต่พราวก็กระโดดขึ้นไปนั่งบนเตียงในชุดนักเรียนโบว์สีกรมท่า กระโปรงยาวเกินเข่า ปลิวไสวทำให้เห็นผ้าพันแผลตรงขาและหัวเขา ผมตัดสั้นตามระเบียบโรงเรียน ใบเรียบเฉยชวนหดหุ่ มีรอยฟกช้ำที่ใต้ตาซ้ายและรอยกรีดยาวตรงแก้มด้านขวา เธอเอามือขวาที่มีผ้าพันแผลลูบตรงรอยนั้น ลูบไปได้ไม่นาน เธอก็ต้องหยุดชะงักเพราะรู้สึกเจ็บขึ้นมา ไม่ใช่ที่รอยแผล แต่เป็นมือข้างขวา รู้สึกเจ็บแปลบ ๆ ขึ้นมา เธอกุมมือขวาเข้าไว้จนแทบจะร้องไห้
เธอค่อย ๆ แกะผ้าพันแผลออกในห้องที่มืดมิดอย่างเบา ๆ และระมัดระวัง จนผ้าพันแผลออกมากองข้าง ๆ เธอจนหมด ปรากฏภาพของท่อสีขาวอันเล็ก ๆ ที่ฝังเอาไว้ในหลังมือ มันไม่ได้อยู่สภาพที่สมบูรณ์นัก มีรอยถูกดึงออกจนเกือบจะฉีกขาด เผยให้เห็นสายไฟที่เชื่อมต่อเข้าไปข้างในแขนราวกับเป็นกลุ่มของเส้นเลือดกลุ่มหนึ่ง
“จะยังใช้ได้รึเปล่านะ ? ” เธอกล่าวออกมาด้วยน้ำเสียงที่แหบแห้ง และเบาจนตัวเองก็แทบไม่ได้ยิน
พราวหันไปหยิบกล่องสีดำขนาดพอดีมือมาจากชั้นวางที่ติดกับเตียงด้านขวาด้วยมือซ้ายในห้องที่มืดมิด แล้วเธอก็แกะท่อเล็ก ๆ อันว่างเปล่าที่เก็บไว้ข้างหลังของกล่องสีดำขนาดพอดีมือ แล้วเธอก็ดึงปลายท่อที่มีแท่งเล็ก ๆ ลงไปเสียบที่รูบนมือข้างขวา
กระแสไฟฟ้าไหลผ่านมือตอนเสียบจนเธอสะดุ้งนิด ๆ
ทันไดนั้น กล่องสีดำขนาดพอดีมือก็มีเสียงทำงานของเครื่องจักรทำงานขึ้นมา จอแสงสี่เหลี่ยมตรงหน้าปรากฏขึ้นมาเป็นภาพเหมือนโทรทัศน์ที่ไม่มีสัญญาณดัง ซ่า ซ่า ก่อนจะค่อย ๆ จางลง จางลง จนเป็นหน้าจอของกล่องข้อความที่อัดซ้อนทับกันจนเต็มหน้าจอ
พราวเลื่อนดูข้อความต่าง ๆ ที่ขึ้นซ้อนทับ แล้วกดเข้าไปดูอันหนึ่งที่เลื่อนขึ้นมา
[พวกผู้หญิงเงียบ ๆ น่ะ มีแต่แรด ๆ ทั้งนั้น พวกผู้หญิงหยาบคายต่างหากที่จริงใจ] -etaH : 700 Happiness
พราวทำหน้าไม่พอใจนัก เธอแตะปุ่มสีแดงด้านซ้ายหนึ่งครั้ง
[ความโกรธถูกส่งไปแล้ว ! น่าเศร้าจัง ! ]
ดูเหมือนข้อความที่ขึ้นแจ้งเตือนจะบอกไปแบบนั้น ตัวเลขบนจอเปลี่ยนเป็น 699 Happiness
ในเวลาไม่นานนัก ก็มีข้อความส่งเข้ามา
[etaH : ต๊ายตาย มากดลดคนอื่นแบบนี้ อยากเจอดีนักเหรอ ทำเป็นรับไม่ได้]
พราวอ่านมันพร้อมกับกัดฟันไปด้วย
...คนพวกนี้ก็ทำปากดีได้แค่บนหน้าจอ เจอหน้ากันตรง ๆ ก็ทำเป็นอ่อนแอ...
พราวกดปิดไปโดยไม่สนใจมัน แล้วเลื่อนไปเปิดดูข้อความอีกข้อความ
[ใช่แล้วล่ะ เราไม่ควรจะทิ้งใครไว้ข้างหลัง เราจะต้องพาเขาไปด้วยกัน] -epoH : 503 Happiness
พราวยิ้มขึ้นมาน้อย ๆ ที่มุมปาก จากนั้นเธอก็แตะไปที่ปุ่มด้านขวาปุ่มใหญ่ ๆ สีฟ้าหนึ่งครั้ง
[ความสุขถูกส่งไปแล้ว ! ]
ตัวเลขถูกเปลี่ยนเป็น 504 Happiness
หลังจากนั้นก็มีข้อความเล็ก ๆ โผล่มาด้านข้างของจอ
[epoH : ขอบคุณมากนะครับ :) ]
อาจจะเป็นเพียงข้อความตอบกลับอัตโนมัติ แต่มันก็ทำให้เธอยิ้มได้
...แต่ความสุขแค่นี้มันยังไม่พอสำหรับเธอ เธอต้องการมันมากกว่านี้…
พราวแตะที่ปุ่มแถบด้านขวา พร้อมกับพิมพ์ข้อความลงไป แล้วกดเผยแพร่
[พวกปากดีบนหน้าจอ ก็เป็นแแค่พวกกระจอกในโลกจริง] -wearP 0 Happiness
1 Happiness...
28 Happiness...
95 Happiness...
563 Happiness…
จำนวน ‘ความสุข’ เพิ่มขึ้นอย่างรวดเร็วจนตามองไม่ทัน บางทีก็มีความคิดเห็นเพิ่มขึ้นมา
[ถูกใจใช่เลย ! ]
[แทงใจดำใครหลาย ๆ คนเลยล่ะ]
[เป็นความจริงที่ปฏิเสธไม่ได้]
ตอนนั้นเอง แถบหลอดด้านข้างของจอเริ่มเรืองแสงสีฟ้าขึ้นมา พร้อมกันนั้นเอง ท่อเปล่า ๆ ก็ปล่อยของเหลวสีฟ้าไหลมาตามท่อ จนไปถึงจุดที่ท่อนั้นกับมือของเธอเชื่อมกัน
“ใช่แล้ว...แบบนั้นแหละ...เยี่ยมไปเลย” พราวพูดขึ้นมาเบา ๆ เงยหน้าหลับตา แล้วยิ้มออกมาอย่างกว้างกว่าก่อนหน้านี้
จากเมื่อกี้ที่เป็นใบหน้าเศร้าหมอง หลังจากเธอทำมันลงไป ก็แปรเปลี่ยนไปเป็นเด็กสาวที่ใบหน้าเต็มไปด้วยความสุขอย่างที่ไม่เคยมีครั้งไหนมากเท่าครั้งนี้ แต่ว่า…
ไม่นานนัก แถบสีฟ้านั้นก็หมดลง ท่อสีฟ้าที่ปล่อยของเหลวสีฟ้าออกมาก็ค่อย ๆ หยุดไหล พราวหุบยิ้มลงเรื่อย ๆ จนกลายเป็นใบหน้าที่เรียบเฉยเหมือนเดิม
…ต้องได้มากกว่านี้อีกสิ เธอต้องได้รับมันมากกว่านี้อีก…
ตอนนั้นเอง พราวเหลือบไปเห็นวิดีโอถ่ายทอดสดที่พึ่งเริ่มถ่ายขึ้นไม่นานมานี้
เธอกดเปิดเข้าไปดู
[มันก็แค่พวกอ่อนแอเท่านั้นแหละ ไม่มีค่าพอให้อยู่บนโลกหรอก]
ดูเหมือนผู้หญิงในคลิปจะพูดไว้อย่างนั้น เป็นแค่คลิปเบื่อหน่ายอีกคลิปหนึ่ง แต่ถึงอย่างนั้น ตัวเลขข้างใต้คลิปมีตัวเลขเขียนไว้ค่อนข้างมากทีเดียว
59972 Happiness
...ถ้ามีเยอะขนาดนี้ เธอก็ต้องทำได้เหมือนกัน…
พราวเดินไปหยิบเก้าอี้เตี้ย ๆ ตัวหนึ่งมา และเดินออกไปจากห้องที่มืดมิด และกลับเข้ามาพร้อมเชือกเส้นยาว แล้วไปแขวนไว้กับบนเพดานในห้องที่มืดมิด
“ก็คงจะประมาณนี้แหละ” พราวพูดขึ้น พร้อมกับเริ่มเผยแพร่วิดีโอถ่ายทอดสด และไม่ลืมที่จะเปิดแสงแฟลชให้คนอื่นมองเห็น เพราะเธออยู่ในห้องที่มืดมิด
และเธอก็เริ่มพูดขึ้นพร้อมทั้งน้ำตา
“ฉันคิดว่า...ฉันไม่มีค่าพอสำหรับใครเลย ขอโทษจริง ๆ ฉันมันไร้ประโยชน์” เธอพูดจบก็ทำท่าสะอึกสะอึ้น พร้อมหลั่งน้ำตา ไม่มีใครรู้ว่าเธอทำไปเพราะจุดประสงค์บางอย่าง
49 Happiness
592 Happiness
3826 Happiness
ตัวเลขทั้งหลายเพิ่มขึ้นอย่างรวดเร็วจนเธอไม่อยากจะเชื่อ และตอนนี้ของเหลวสีฟ้าก็ไหลเข้าตัวเธออีกครั้ง เธอรู้สึกมีความสุขยิ่งกว่าเดิม และเธอก็ต้องการมันอีก ต้องการมันมากเท่าที่มันจะให้เธอได้
และสิ่งที่จะต้องทำต่อไปก็คือ…
“ขอโทษทุกคนนะ ทั้งพ่อ ทั้งแม่ และเพื่อน ๆ ...” เธอพูดขึ้นอีกครั้ง พร้อมกับขึ้นไปยืนบนเก้าอี้ที่วางเอาไว้กลางห้องที่มืดมิด ตอนนั้นเอง ก็เริ่มมีคนเข้ามาแสดงความคิดเห็น
[จะทำแบบนั้นไม่ได้นะ]
[ชีวิตทุกคนมีค่า ใจเย็น ๆ ก่อนนะหนู]
[ไม่คิดเลยเหรอว่าพ่อแม่จะเป็นยังไงถ้าเธอทำแบบนั้นน่ะ]
แต่ก็มีบางจำพวกที่ต่างกันออกไป
[อยากจะทำก็ทำไป ชีวิตของเขา ก็ต้องจัดการเองสิ]
[พวกเรียกร้องความสนใจเอ้ย]
[รีบ ๆ ตายซักทีสิ]
พราวไม่ลดละความพยายามลง เพราะยิ่งเธอทำต่อไป ตัวเลขก็ยิ่งเพิ่มขึ้น ไม่ใช่เพราะคนกลุ่มแรก แต่เป็นเพราะกลุ่มที่สอง ที่พวกเขาพยายามเผยแพร่มันออกไปเพื่อประจานเธอ เหรอเพื่อไปเขียนด่าเธอก็ตาม แต่มันก็ทำให้เธอได้ตัวเลขนั้นเพิ่มขึ้นอย่างมหาศาล จากร้อยเป็นพัน จากพันเป็นหมื่น จากหมื่นเป็นแสน ยิ่งมากก็ยิ่งดี
“ขอโทษจริง ๆ ” เธอมาถึงขั้นสุดท้าย เชือกคล้องอยู่ที่คอ จำนวนตัวเลขเพิ่มขึ้นอย่างที่ไม่เคยมีมาก่อน ถ้าจะให้ของเหลวสีฟ้าไหลใส่ตัวเธอให้ครบ ก็คงต้องใช้เวลาแทบจะชั่วชีวิต
...นี่แหละ แบบนี่แหละ ที่ต้องการ…
พราวเริ่มจะพอใจกับตัวเลขพวกนั้น แต่ว่า มาถึงขนาดนี้แล้ว ก็ไม่ควรจะหยุดอยู่ตรงนี้
ในตอนนั้นเอง เธอก็หลุดยิ้มออกมา ด้วยแรงอันกระปี้กระเป่าของเธอทำให้คงบคุมตัวเองไว้ไม่อยู่
ตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้ ขาของเธอก็เตะเก้าอี้ออกไปข้างหน้า จนกระเด็นไปชนกับผนัง เท้าสัมผัสกับความว่างเปล่าพร้อมกับแรงที่ฉุดให้เธอลงไปข้างล่าง
เด็กสาวตื่นตกใจ จนเผลอทำกล่องสีดำขนาดพอดีมือหลุดออกจากมือ หล่นลงไปกระแทบพื้น ด้วยแรงของมัน ทำให้กระชากท่อที่ยังมีของเหลวสีฟ้าอยู่เต็มเปี่ยมจนหลุดออกมาทั้งท่อ และทั้งแท่งที่เสียบติดกับมือของเธอ
ของเหลวสีฟ้าและสีแดงกระจายไปทั่วห้อง เด็กสาวร้องออกมาดด้วยความเจ็บปวด เธอพยายามขัดขืนที่จะดึงเชือกให้ออก แต่ยิ่งทำก็ยิ่งรัดแน่นมากขึ้น ขณะเดียวกัน เธอก็ไม่รู้ตัวว่าของเหลวสีฟ้าทะลักออกมาผ่านปากและจมูก ไอออกมามีทั้งสีฟ้าและสีแดงผสมกัน เด็กสาวร้องอย่างโอดครวญในห้องที่มืดมิด
เธอมองเห็นตัวเลขที่ยังเพ่ิมขึ้นเรื่อย ๆ อยู่ มันเยอะมากจนเธอไม่สามารถจะใช้มันหมดได้ในชีวิตเดียว
“เอามาอีก...” เธอต้องการมันอีก อยากจะออกไปจากความทรมานนี้ พยายามกลืนของเหลวสีฟ้ากลับเข้าท้องไป พยายามยื่นมือไปจับท่อที่หลุดออกมาซึ่งยังมีของเหลวสีฟ้าไหลอยู่ภายในห้องที่มืดมิด แต่แล้ว เด็กสาวกลับเปลี่ยนใจ
“ช่วยด้วย...” เรี่ยวแรงทั้งหมดหายไป ความสิ้นหวังเข้าครอบงำ ภาพตรงหน้าก็มืดลง มืดลงเรื่อย ๆ จนกระทั่งกลายเป็นความมืดมิดไร้ที่สิ้นสุด ภายในห้องที่มืดมิด...
