กีตาร์ไม้เก่าๆ กับความเหงาในหัวใจ...

“เฮ๊ย! ใหญ่แกไม่อ่านหนังสือเหรอ ใกล้สอบแล้วนะโว๊ย” เสียงของแฟร์หนุ่มอารมณ์ดีประจำห้องดังขึ้นดังขึ้น

“คร้าบบบ พ่อ เดี๋ยวลูกจะอ่านครับ ขอเวลาผ่อนคลายอารมณ์แป๊บนึง” เสียงใหญ่ตอบไปอย่างอารมณ์ดี ส่วนมือก็ดีดกีตาร์อย่างเมามัน

“เฮ้ย! อาจารย์มา” เสียงใครสักคนหนึ่งดังมาจากหน้าห้อง

พรึบ!!!

“ เฮ้ย! ใหญ่ กินข้าวโว๊ย” เสียงชีพดังมาจากหน้าห้อง

“เออๆ ไปเถอะๆ เดี๋ยวรอตาลแป๊บ ตาลไปรึยัง” ประโยคสุดท้ายใหญ่หันไปถามเพื่อนสาวที่คบกันมาตั้งแต่ชั้นประถม และเป็นคนๆเดียวที่ทำให้ใหญ่ตัดสินใจมาเรียนต่อที่นี่

“ใหญ่ไปเถอะนะ เผอญตาลนัดโชไว้นะ” ตาลพูดเสร็จก็เดินออกไปจากห้องทันที โดยไม่ทันเห็นแววตาที่น้อยใจของใหญ่เลย…

“โช…” ใหญ่พึมพำแล้วได้แต่ถอนหายใจ เขารู้เพียงแค่โชพยายามจีบตาลอยู่แต่บางสิ่งบางอย่างของโชก็ทำให้เขาไม่ไว้ใจโชเลย แต่เขาก็ไม่รู้ทำไมทั้งที่เขาควรจะดีใจ ดีใจที่เห็นเพื่อนมีความสุข แต่ทุกๆครั้งที่เขาเห็นโชกับตาลอยู่ใกล้กันเขากับรู้สึกเจ็บแปลบที่หัวใจ มันทั้งเศร้าและเหงาอย่างบอกไม่ถูก...

แต่จนแล้วจนรอดตลอดบ่ายวันนั้นใหญ่ก็ไม่เห็นตาลขึ้นไปที่ห้องเรียนอีกเลย มันทำให้เขาเริ่มรู้สึกกระวนกระวายจนเขาแทบจะออกไปตามอยู่หลายครั้ง ยิ่งพอถึงเวลาเลิกเรียนเขาแทบจะพุ่งออกนอกประตูโรงเรียนทันทีที่ออดดัง เขาไม่รู้ว่าทำไมถึงได้เป็นห่วงตาลนัก

บางทีตาลอาจจะไม่สบายก็เลยกลับบ้านไปก่อนก็ได้ เมื่อคิดได้ดังนี้แล้วใหญ่ก็รีบมุ่งหน้าไปบ้านตาลทันทีเพราะบ้านอยู่ใกล้กัน ในมือก็ถือกีตาร์ตัวเก่งไปด้วย

“ช่วยด้วยยยย”

ในระหว่างทางนั้นเขาก็ได้ยินเสียงคนร้องให้ช่วย ใช่แล้ว! เสียงตาลนั่นเอง! แต่ตาลอยู่ใหนล่ะพอใหญ่มองไปทางด้านซ้ายก็พบกลุ่มวัยรุ่นประมาณสองสามคนกำลังฉุดกระชากลากตาลไปยังเรือนเพาะชำ โดยไม่รอช้าใหญ่รีบวิ่งไปทันที โดยไม่พูดพร่ำทำเพลงใช้กีตาร์ในมือนั่นเหละฟาดใส่ไอ้คนที่อยู่ใกล้ที่สุดอย่างเต็มแรง!

ผลั๊ว!!! ด้วยแรงที่ฟาดลงไปยังผลให้กีตาร์หักทันที ส่วนไอ้คนที่โดนตอนนี้เซแซ่ดๆ ใหญ่ไม่รอช้าปล่อยฮุคขวาเข้าหน้าของอีกคนทันที!

ผลั่ก!!! ด้วยแรงที่ออกหมัดไปยังผลให้คนที่โดนล้มลงทันที

ผลั๊ว! หมัดของอีกคนที่เหลือซัดเข้ามาเต็มๆหน้าใหญ่เล่นเอาใหญ่ถึงกับมึนตึ๊บ โอ้..ดาวจ๋า

ปรี๊ดดดดดดดดดด!!!! ก่อนที่จะเกิดเหตุการณ์เลวร้ายไปกว่านี้เสียงนกหวีดของอาจารย์ดังขึ้น( ตามประสานิยายน้ำเน่าที่อาจารย์หรือตำรวจมักจะมาตอนจบเสมอ ) ทำให้เจ้าพวกนั้นรีบล่าถอยไปโดยดีแต่ไม่วายส่งคำสุดฮิตมาให้อีก

“ฝากไว้ก่อนเถอะ” ฮั่นแน้~~

“ตาลไม่เป็นไรใช่มั๊ย ?” ทันทีที่เจ้าพวกนั้นไปแล้วใหญ่ก็ถลาไปถามคนที่ยืนสะอึกสะอื้นอยู่ข้างๆ

“ฮือ…ไม่เป็น ฮึก.. ไร” พูดได้แค่นี้ตาลก็โผเข้าไปกอดใหญ่เต็มแรง ยังผลให้คนถูกกอดทำหน้าแย่ยิ่งกว่าโดนหมัดเมื่อกี้หลายเท่านัก…

“โอ๊ย!!!”

ใหญ่ร้องลั่นบ้านเมื่อตาลแกล้งใช้นิ้วมาจิ้มที่แผล

“แหม ทีตอนที่โดนชกไม่ร้องชักแอะ” ตาลว่าพลางเอาสำลีชุบยามาทาให้อย่างเบามือพลางแอบลอบมองใบหน้าคมคายนั่นแต่จู่ๆก็รู้สึกใจเต้นผิดจังหวะพร้อมกันหน้าแดงขึ้นมาอย่างกระทันหันเมื่อคิดถึงตอนที่เขามาช่วยเธอ

“แล้วเธอไปทำอีท่าไหนล่ะ มันถึงเล่นงานเอาได้”ใหญ่หันมาถามยังผลให้คนแอบมองสะดุ้งก่อนรีบก้มหน้าตอบอ้อมแอ้มเพราะตอนนี้เธอไม่อยากให้เขารู้ว่าตัวเองหน้าแดงขนาดไหน

“ก็ตอนแรกโชเขาก็พาไปเที่ยว แล้วเขาก็พาพวกนี้มา” เล่าถึงตรงนี้ตาลก็ทำท่าเหมือนจะร้องไห้อีกรอบ ยังผลให้ใหญ่รีบลุกมาโอ๋ทันทีพลางโทษตัวเองโทษฐานที่ถามอะไรไม่คิด

“โอ๋ๆพอๆ ฉันพอจะเดาออกแล้วอย่าร้องนะอย่าร้อง” ใหญ่รีบเข้าไปโอบตาลไว้พร้อมกับลูบหลังทันทีเพราะเห็นว่าตาลเริ่มร้องไห้อีกครั้ง

“เอ่อ…ใหญ่ ฉันเสียใจด้วยนะ เรื่องกีตาร์น่ะ” ตาลมองไปยังซากของกีตาร์ที่แทบจะไม่เหลือเค้าโครงกีตาร์เลยสักน้อยนิดก้มหน้างุดขณะที่พูดเพราะตังเองเริ่มจะหน้าแดงอีกครั้ง

“ไม่เป็นไรหรอก มันก็เก่าแล้วนะอีกหน่อยก็คงซื้อใหม่อยู่ดี ไปนะ” ใหญ่หันมากล่าวลาเมื่อเห็นว่าสมควรแล้วทั้งๆที่เขาไม่อยากปล่อยมือที่โอบตาลไว้เลยพร้อมกับหอบซากกีตาร์ไปด้วย

ทันทีที่ใหญ่ออกบ้านไปตาลก็ได้แต่ถอนหายใจ ทำไมจะไม่เป็นไรล่ะใหญ่ เรารู้ ตั้งแต่คบกันมาว่านายรักกีตาร์ของนายอันนี้มากแค่ไหน เรายังจำได้ถึงวันนั้นวันที่นายวิ่งมาบอกว่า “ดูสิตาล กีตาร์ตัวนี้เราเก็บเงินซื้อเองเลยนา ต่อไปนี้เราจะเล่นให้ตาลได้ฟังทุกวันเลยดีไหมล่ะนี่ๆดูสิตรงนี้มันเป็น..”

ตาลหยุดความคิดของตนลงเพียงแค่นั้นเพราะสายตาเหลือบไปเห็นสมุดบันทึกเล่มหนึ่ง ของใหญ่ ตาลคิดแล้วหยิบออกมาเปิดอ่าน นายคงไม่ว่าอะไรใช่ไหมหุหุ(นิสัยไม่ดีนะครับ อย่าเอาเยี่ยงอย่าง)

หลังจากที่ตาลอ่านมาถึงตรงนี้จู่ๆน้ำตาก็ค่อยๆไหลออกมาอย่างไม่รู้ตัว…

“ไม่หรอกใหญ่ ไม่ใช่นายคนเดียวที่ทำหรอก นายรู้มั๊ยว่าฉันก็ทุกข์ทรมานขนาดไหนที่ต้องเก็บมันไว้เหมือนกัน...”

หลังเลิกเรียนตาลได้พยายามค้นหาใหญ่ไปทั่วโรงเรียนแต่ก็ไม่มีใครบอกว่าพบเลยทำให้ตาลร้นใจมาก

“ไปไหนของนายนะ...”ตาลค่อยทรุดนั่งลงตรงม้าหินอ่อนพลางมองไปรอบๆกายแต่ก็ไม่มีแม้เงาของใหญ่เลย

“เฮ้อ...”ตาลถอนหายใจและคิดทบทวนถึงที่ต่างๆที่ใหญ่น่าจะไป

“โรงยิมก็ไม่มี ห้องสมุดก็ไม่เห็น ห้องดนตรีก็ไม่เจอ เฮ้อๆๆ...” คราวนี้ตาลถอนหายใจออกมายาวเหยียด แต่แล้วก็คิดขึ้นได้ว่ายังมีอีกสถานที่หนึ่งที่เธอยังไม่ได้ไป...

“หึๆนายเสร็จฉันแน่นายใหญ่เอ๋ย” ตาลพูดตาเป็นประกายเพราะมั่นใจว่าเขาอยู่ตรงนั้นแน่นอน พันเปอร์เซนต์เอาหัวใจเป็นเดิมพันเลยเอ้า

ในที่สุดตาลก็เจอเขากำลังก้มๆเงยๆอยู่จุดที่เกิดเหตุเมื่อวานทำท่าเหมือนค้นหาอะไรสักอย่าง

“หานี่อยู่เหรอ” ตาลพูดพร้อมกับยื่นสมุดบันทึกไปตรงหน้าใหญ่ ใหญ่หันมาพอเห็นเป็นสมุดบันทึกของตัวเองก็ยิ้มกว้างสุดๆ ยิ้มแบบที่ทำให้คนมองแทบจะเข่าอ่อนลงไปกองกับพื้นเลย อ๊ากกกกว่าที่แฟนใครเนี่ยยิ้มได้น่ารักน่ากอดที่สุดเลย แต่เพราะแทบไม่มีแรงตาลจึงได้แค่หน้าแดงเท่านั้นเอง

“ใช่ ตาลเจอมันที่ไหนเหรอ?” ใหญ่ลุกขึ้นมาทำท่าว่าดีใจสุดๆที่ได้เจอมัน

“ก็เมื่อวานใหญ่ลืมไว้ที่บ้านเราน่ะ” ตาลเริ่มหน้าแดงอีกครั้งเมื่อนึกถึงข้อความในสมุดบันทึก

“หืม? ตาลเป็นไข้รึเปล่าทำไมหน้าแดงขนาดนั้น” ใหญ่ถามอย่างเป็นห่วงเมื่อเห็นหน้าตาลแดงๆพลางเอามือมาอังที่หน้าผากเพื่อวัดไข้ แต่กลับทำให้ตาลหน้าแดงมากขึ้นไปอีก

“คือ…ใหญ่มีอะไรจะบอกเรามั๊ย เกี่ยวกับข้อความในสมุดบันทึกน่ะ” ตาลถามออกไปอย่างเขินๆพร้อมกับหน้าที่แดงยิ่งกว่าลูกตำลึงสุก

“นี่…นี่แปลว่าตาล ตาลอ่านหมดแล้วหรือ?” ใหญ่เองก็ทำหน้าเหวอไปพอรู้ว่าตาลรู้ความลับที่ตนปิดบังมาตลอดแล้วก็ออกอาการหน้าแดงๆ

“อื้ม” ยิ่งเห็นตาลพยักหน้าใหญ่ก็ยิ่งหน้าแดง หูอื้อ ร่างกายเหมือนจะไร้เรี่ยวแรง

“เอ่อ…คือ…”

“เร็วสิ เรารอฟังอยู่” ยิ่งเห็นใหญ่อายหูแดงแก้มแดง ตาลก็ยิ่งแกล้ง

“คือ…เราชอบตาล” พูดแล้วใหญ่ก็ก้มหน้างุด เพื่อซ่อนอาย หัวใจเต้นโครมๆ

“หา…ว่าอะไรนะ” แม้ว่าจะได้ยินแล้วแต่ก็ยังอยากแกล้ง ยิ่งใหญ่อายหูแดงหน้าแดงยิ่งดูยิ่งน่าแกล้ง โทษฐานที่ไม่ยอมบอกรักเธอซะแต่แรก ตอนนี้ต้องเอาให้คุ้ม

“เราชอบตาล!!!!!” คราวนี้คนที่ควรจะอายกลับกลายเป็นตาลแทนเพราะใหญ่เล่นตะโกนออกมาชะดังลั่น เล่นเอาคนที่เดินผ่านไปผ่านมาอยู่อมยิ้มกันเป็นทิวแถว…

ทั้งเขาและตาลไม่รู้ว่าความรักของพวกเขาจะยืนนานแค่ไหน อนาคตไม่มีใครที่ล่วงรู้ได้ แต่สิ่งที่ทั้งคู่รู้คือทั้งสองจะใช้หัวใจร่วมสร้างความรักด้วยกัน ทำให้ดีที่สุดเพื่อที่ในวันข้างหน้าทั้งสองจะได้ไม่คิดเสียใจที่ยังไม่ได้ทำมัน...

…เป้าหมายของชีวิตก็เปรียบเสมือนปลายทาง การศึกษาก็เหมือนกับถนนที่เราต้องเดิน ส่วนความรักก็เปรียบเสมือนจักรยาน เพราะถ้าไม่มีจักรยานเราก็จะต้องเหนื่อย ที่จะต้องเดินไปบนถนนอันห่างไกลนั้น แต่ถ้ามีจักรยานแต่ไม่มีถนนก็ไม่มีความหมาย…

เชิญติชมได้เต็มที่ครับ ผิดพลาดประการได ก็ขออภัยขอน้อมรับไว้ด้วยความเต็มใจครับ