รักใสๆของยัยตัวร้ายกับท่านประธาน(นักเรียน)

เวลา 8.00นาฬิกาตรง

สถานที่ รั้วด้านหลังโรงเรียน

สถานะ ปลอดโปร่ง

“อ่า....ฮ้า! เยี่ยม! ทางโล่งโปร่งสบายว่ะ” เสียงพึมพำเบาๆดังขึ้นจากสาวน้อยร่างหนึ่ง ที่แอบยืนลับๆล่อๆอยู่ข้างตึกโรงเรียน พอเห็นว่าไม่มีใครมาอยู่แถวๆนั้นแล้ว เธอจึงออกมายืนอยู่ริมรั้วพลางมองซ้ายทีขวาทีเพื่อความแน่ใจว่าไม่มีใครจริงๆ เธอจึงค่อยๆดึงกระโปรงขึ้น...มองซ้ายมองขวาอีกครั้งเพื่อความมั่นใจก่อนที่จะ....

ตั้งหน้าตั้งตาปีนกำแพงโรงเรียน...

“อ่า...ชักจะได้กลิ่นของอิสรภาพลอยมาแล้ว” เธอพึมพำเบาๆอย่างเป็นสุขเมื่อนึกว่าอีกไม่นานเธอก็จะได้ไปจากโรงเรียนแล้ว...แต่ขณะที่เธอกำลังจะทิ้งตัวลงมาจากกำแพงอีกฝั่งนั่นเองคุณกำแพงคงจะอยากแกล้งคนทำให้ที่ๆเธอเหยียบนั้นมัน...

...ลื่น...-*-

เหวออออ

พลั่ก!

โอ๊ย!!

“อูยยยยยย...”เธอพึมพำเบาๆพลางรู้สึกเหมือนตัวเองนั่งทับอะไรสักอย่างที่มัน...นุ่มๆหยุ่นๆ...อยู่

ขณะที่หัวสมองอันแสนจะฉลาดนั้นประมวลผลว่ามันคืออะไรกันแน่ สิ่งที่เธอนั่งทับก็เริ่มส่งเสียงร้องอุทธรณ์

“นี่คุณ..จะนั่งอีกนานมั๊ย มันหนักนะ”

เท่านั้นเองเธอก็รู้ว่าไอ้สิ่งที่เธอนั่งทับนั้นมันคือคน!!

พีชลุกพรวดพราดขึ้นทันทีก่อนที่จะส่งมือไปฉุดคนที่เธอหล่นลงมาใส่ขึ้นมา...

แต่ก่อนที่เธอจะเดินจากไป...ชายคนนั้นก็ได้ยื่นมือมาจับแขนเธอไว้...

“นี่คุณ จะเอาอะไรอีก” หล่อนแว้ดกลับไป คนยิ่งรีบๆอยู่เกิดมีอาจารย์มาเห็นเข้าก็ซวยกันพอดีสิวะ แต่เอ...จะว่าไปเธอก็ลืมขอโทษเขาเหมือนกันนี่นา...อาจจะเป็นเพราะเหตุนี้เองก็ได้มั้ง

“เอ่อ...ขอโทษนะ” พีชบอกชายคนนั้นพลางมองดูเขาให้ชัดๆ ชุดแบบนี้...เสื้อแบบนี้...นี่มันคนในโรงเรียนเรานี่...เอ...ดูเหมือนว่าเราจะมีผู้ร่วมอุดมการณ์แล้วแฮะ...

พีชมองเขาด้วยสายตาที่เป็นมิตรมากขึ้น เมื่อพบว่ายังมีนักเรียนที่แอบหนีโรงเรียนออกมาเหมือนเธออยู่เหมือนกัน แต่จะว่าไปหมอนี่ก็ดูเป็นเด็กเรียนดีแฮะ ใส่แว่น ตัวสูง แต่งกายก็ดูเป็นระเบียบเรียบร้อยเกินไป แล้วยังจะไอ้เข็มกลัดนั่นล่ะรู้สึกคุ้นๆแฮะ...แต่ช่างเถอะตอนนี้เราเป็นอิสระแล้วนี่นา... พีชคิดในใจพลางมองไปที่เด็กหนุ่มคนนั้นอีกครั้ง สงสัยคงจะเพิ่งครั้งแรก แต่ไม่เป็นไร มากับพีช เดี๋ยวพีชช่วยติวห้าย....

“ว่าแต่...เรารีบออกไปจากที่นี่กันก่อนดีกว่านะเดี๋ยวอาจารย์มาเห็นเข้าซวยแย่” พีชบอกเด็กหนุ่มคนนั้นก่อนที่จะก้าวเดินนำไปแต่ก็ถูกเขาดึงแขนไว้อีก...ปล่อยซะทีสิวะ?เดี๋ยวอาจารย์มานะว้อย....

พูดถึงอาจารย์...อาจารย์ก็มา...แถมยังเป็นครูฝ่ายปกครองจอมเฮี้ยบที่เป็นคู่ปรับตลอดกาลของเธออีกด้วย!! Oh No!!!!

“ปล่อยสิวะ” พีชทั้งสะบัดทั้งดึงแขนออกจนแขนเธอแดงไปหมดแต่เขาก็ยังไม่ปล่อย เร็วๆสิวะอาจารย์เดินมาโน่นแล้วนะโว้ย! เร็วเดี๋ยวไม่ทัน

“คงจะปล่อยไม่ได้หรอกครับ” โอ้...ในที่สุดนายก็ยอมพูดสักที

“น่า....นะปล่อยฉันไปเถอะนะฉันก็ขอโทษแล้วไง” เมื่อเห็นว่าไม้แข็งใช้ไม่ได้พีชก็เริ่มหันมาใช้ไม้อ่อน เอาสิวะ มันจะใจร้ายกับผู้หญิงที่น่ารัก...น่าถนุถนอมคนนี้ได้ลงคอก็ให้มันรู้ไป...

“นะ...ปล่อยฉันเถอะนะ เห็นมะอาจารย์เดินมาโน่นแล้วนะๆ” พีชหันไปออดอ้อนคนตรงหน้าพลางพยายามแกะมือที่ถูกจับไว้ออก... เร็วๆเถอะ...อาจารย์ใกล้มาแล้วนะเร็วๆ

ในที่สุดความฝันของพีชที่จะได้ไปสู่อิสรภาพก็แตกสลายเมื่อเห็นอาจารย์ มาหยุดยืนอยู่ตรงหน้า ทั้งหมดเป็นเพราะนาย เพราะนายคนเดียว ไอ้ๆ...นั่นสิมันชื่อว่าอะไรวะ โธ่โว้ยไอ้ๆ...ไอ้แว่น... เออสิ...ใช่ๆก็มันใส่แว่นนี่นา...

อาจารย์มาหยุดยืนอยู่หน้าคนทั้งสองก่อนที่จะ...

ยิ้ม....

-*- ยิ้มอะไรของแกวะ...ปกติเห็นนักเรียนทำผิดกฎนิดหน่อยก็กลายร่างเป็นก๊อซซิล่าพ่นไฟแล้วแล้วไม่ใช่เรอะ

“เหนื่อยมั๊ย แมกซ์...ที่ต้องเดินตรวจดูโรงเรียนอย่างนี้น่ะ” อาจารย์หันไปพูดกับเด็กหนุ่มคนนั้นทำให้พีชตาวาวขึ้นมาวูบหนึ่ง อ้อ...ที่แท้ก็ชื่อแมกซ์นี่เอง ไว้วันหลังเถอะ...แม่จะอัดให้น่วมเลย พีชคิดในใจอย่างโกรธแค้นที่เขาเป็นต้นเหตุที่ทำให้เธอต้องโดนอาจารย์จับได้

“อดทนเอาหน่อยนะ...เป็นประธานนักเรียนก็ยังงี้แหละเดี๋ยวก็ชิน” เพราะคำพูดนั้นของอาจารย์ทำให้พีชต้องถลึงตามองอีกฝ่ายทันที จริงสิ...เข็มนั่น คิดออกแล้ว...นั่นมันเข็มของไอ้พวกกรรมการนักเรียนนี่นา...ถึงว่า...มันดูคุ้นๆโธ่เอ๊ย..เข็มกรรมการนักเรียนนี่เอง...แต่หน้าเจี๋ยมเจี้ยมอย่างนี้น่ะนะเป็นถึงประธานนักเรียน...หึๆเดี๋ยวโดนดีแน่ๆเอาชื่อพีชเป็นประกันเลย

“ส่วนเธอ...” อาจารย์หันมาพูดกับพีช...ด้วยน้ำเสียงที่แตกต่างกันราวกับอยู่คนละขั้วโลกเลย

“ไปที่ห้องปกครอง”

กว่าจะนั่งฟังเสียงเทศนาของอาจารย์ฝ่ายปกครองกัณฑ์แล้วกัณฑ์เล่าจบก็เล่นเอาพีชถึงกับหูชากับไปเป็นแถบๆ ยิ่งอาจารย์จิรานุชด้วยแล้วรายนั้นเหมือนจะมีความแค้นฝังลึกกับเธอมาแต่ชาติปางก่อนเล่นเทศนาเธอยาวเป็นชั่วโมงๆ ผลสุดท้ายเธอโดนตัดคะแนนความประพฤติอีก10คะแนนโทษฐานที่คิดหนีเรียนและถูกทำโทษด้วยการทำความสะอาดโรงยิมตอนเย็นอีกด้วย

เวลา 17.00นาฬิกา

สถานที่ โรงยิม

สถานะ เซ็งๆๆเซ็งเป็ดว้อย!!!!!

หมู่นักเรียนเริ่มที่จะกลับบ้านกันบ้างแล้ว บ้างก็เดินไปเรียนพิเศษต่อ บ้างก็นัดกันติวหนังสือ บ้างก็ชวนกันไปดูหนัง...ทุกคนต่างดูผ่อนคลายที่วันอันแสนหนักหนาผ่านพ้นไปอีกวัน แต่...รู้สึกเหมือนมีอยู่คนนึงที่ไม่รู้สึกผ่อนคลายไปกับเขาด้วย...

“เซ็งๆ....ทำไมเราต้องมาถูพื้นโรงยิมในเมื่อคนอื่นเขากลับกันหมดวะ!!!” พีชนั่นเอง...รู้สึกว่าเธอจะอารมณ์เสียเอามากๆที่ต้องมาทำความสะอาดโรงยิมในตอนเย็น...ถ้าเป็นปกติตอนนี้เธอคงจะอยู่แถวจตุจักร...ไม่ก็นั่งดูหนังในห้าง “ถ้า” ไม่มาเจอไอ้ประธานนั่นก่อนนะ

“เพราะนายคนเดียวไอ้ประธานนักเรียนโง่เง่า ทำให้ชั้นต้องมาโดนทำโทษยังงี้!!” ฮึ่ม...นั่นสิ...ยิ่งคิดมันก็ยิ่งโมโห... พีชถูพื้นแรงๆ3ครั้งราวกับว่ามันเป็นหน้าของ “ใคร” บางคนที่เธอแสนจะเกลียด...

ทำให้ไม่ทันเห็นรอยยิ้มของใครบางคนที่ “บังเอิญ” ผ่านมาเห็นภาพนั้นพอดี....

เวลา 9.10นาฬิกา

สถานที่ ป่าด้านหลังโรงเรียน

สถานะ มือกำลังขึ้นเลยคร้า...พี่น้อง...ฮิฮิ.. ^_^

“อ่า...ฮ้า! เจ้ามือป๊อก! จ่ายมาซะดีๆ” วันนี้พีชได้แอบหนีออกมาที่ป่าด้านหลังโรงเรียนเพื่อที่จะมาหาอะไรที่มันผ่อนคลายๆเล่นกัน...และที่หนีไม่พ้นก็คือ..ไพ่-*-...และรู้สึกว่าเธอกำลังดวงขึ้นซะด้วยสิ ทำให้เธออมยิ้มไม่หุบลืมเรื่องเมื่อวานไปจนสิ้น...สองตาและสมองจดจ่ออยู่กับไพ่สองใบในมือ

“ป๊อกเก้าว้อย!!! จ่ายมาๆอย่ามัวร่ำไร” พีชยิ้มหน้าบานเมื่อตัวเองได้อีกแล้วในขณะที่เพื่อนๆต่างบ่นกันงึมงำ ขณะนั้นเองตาขวาของพีชก็กระตุกขึ้น เล่นเอาเธอชักใจไม่ดี...

ปรี๊ด............................

“เฮ้ย!!!สลายโต๋” เพื่อนคนใดคนหนึ่งในนั้นหันไปเห็นว่ามีอาจารย์มาจึงได้ร้องขึ้นยังผลให้วงล่มในทันทีทันใด

พรึ่บ!!!! เพียงไม่ถึง5วินาทีขาไพ่ต่างก็เผ่นไปคนละทางเรียบร้อย...ทำให้อาจารย์ที่มาบ่นงุบงิบที่ไล่ไม่ทันได้แต่ถอนหายใจแล้วก้มหน้าก้มตาเก็บ “หลักฐาน” ต่อไป...

“แฮ่กๆ...ว่าแล้ว...ทำไมตาขวามันกระตุกๆ” พีชบ่นพึมพำหลังจากที่ตั้งสติได้...พลางมองไปรอบๆก็ไม่มีใครสนใจเธอเลย...ทันทีที่พีชได้ยินเสียงนกหวีดก็รีบวิ่งมาที่อาคาร2นี่เลย...ปะปนไปกับคนหมู่มากนั่นแหละดี...คนจะได้ไม่สงสัย...ฉลาดจริงๆนะเรา...ทันใดนั้นพีชก็รู้สึกว่ามีใครมายืนบังหน้าเธออยู่จึงได้เงยหน้าขึ้น...

“อะๆ ไอ้ประธานนักเรียน” พีชได้แต่ยืนมองตาค้าง เพราะไม่นึกไม่ฝันว่าจะมาเจอกันที่นี่...แต่ตาของแมกซ์กลับมองไปที่มือของพีชคิ้วของเขาขมวดกันเล็กน้อย...พีชหันไปดูก็เห็นว่ามือตัวเองนั้นถือไพ่อยู่ก็รีบเอามันใส่กระเป๋าทันที...พลางทำหน้าเจี๋ยมเจี้ยมที่สุดจนคนมองแอบรู้สึกสงสาร...ขณะนั้นครูจิรานุชก็ได้วิ่งเข้ามาพร้อมถามแมกซ์ว่า...

“ทะนงเทพ...เห็นใครที่น่าสงสัยป่านมาทางนี้มะ” เป็นคำถามที่เล่นเอาพีชถึงกับเข่าอ่อนเธอหันไปดูว่าแมกซ์จะว่ายังไง...และก็เห็นว่าเขามองเธอแวบนึงก่อนตอบไปว่า...

“ไม่เห็นครับ”

“ไม่เห็น...เออๆช่างเถอะๆ”

“นะ....นาย” พีชรู้สึกว่าน้ำลายฝืดคอขึ้นมากะทันหันเมื่อเงยหน้าพูดกับแมกซ์...แต่ก่อนที่เธอจะพูดอะไรออกไปก็เห็นแมกซ์ยิ้มขึ้นมาก่อน...อืมช่างเป็นรอยยิ้มที่...อ่อนโยน...งั้นเหรอ?แล้วก็ได้ยินเสียงแมกซ์พูดว่า

“เธอติดหนี้ฉันหนหนึ่งแล้วนะ พีช หึหึๆ” อืม...ช่างหัวเราะได้ชั่วร้ายดีแท้...

เวลา 17.35นาฬิกา

สถานที่ ทางข้างๆโรงเรียน

สถานะ งานเข้าสุดๆไปเลยพี่น้อง

พีชมองไปยังกลุ่มผู้ชาย4-5คนข้างหน้าพลางกำลังคิดวิธีเอาตัวรอด....ใคร้...ใครมันจะไปคิดวะว่าจะเจอโจทย์เก่าอยู่แถวๆนี้น่ะ...แถมตอนนี้ก็มีแต่เราคนเดียวซะด้วย

มองซ้าย...มองขวา...พีชเห็นท่อนไม้อยู่ท่อนนึงจึงไปหยิบขึ้นมา...อืม...ขนาดพอดีมือแฮะ...พอใช้เป็นคมแฝกชั่วคราวได้ละวะ...สายตาเริ่มจ้องไปที่ผู้ชายกลุ่มนั้นที่เริ่มเดินใกล้เข้ามาเรื่อยๆ...

“ไงจ๊ะน้องสาว...คราวก่อนเล่นผ่าหมากเอาไข่พี่แทบแตกเลยนะ...แต่วันนี้เห็นท่าแล้วน้องคงจะแพ้แล้วล่ะ...ยอมซะดีๆเถอะน้อง...จะได้ไม่เจ็บมากนะ” ชายที่เป็นหัวหน้ากลุ่มกล่าวขึ้นมาด้วยน้ำเสียงนักเลงยุคบางลำพู พลางเดินแบบนักเลงๆเข้ามาหา

เอาวะ....อย่างมากก็แค่ตาย ปลุกปลอบใจตนเองเสร็จพีชก็วิ่งเข้าไปแล้วเหวี่ยงไม้เข้าใส่คนที่พูดทันที ยังผลให้มันเซแซดๆเลือดกลบปาก

“ฮึ่ม...ฤทธิ์เยอะนักนะ เฮ้ย! หมาหมู่รุม” สิ้นคำสั่งลูกพี่ชายอีกสี่คนก็ตรงเข้ามารุมทำร้ายพีชทันที! และก็เป็นไปตามสไตล์หนังไทยทั่วไปที่นางเอกมักจะ....เอ่อ...ชนะ?...

พีชที่ตอนนี้ก้มลงนอนกับพื้นหลังจากที่โดนทั้งหมัดทั้งเข่าจนจุกไปหมด ผู้หญิงที่ไหนมันจะเอาแรงไปสู้กับผู้ชายตั้ง4-5คนไหววะ และแต่ละคนตัวยังกะหมีควาย-*-

“เฮ้อ...รุมผู้หญิงเนี่ยนะนักเลง หึ น่าสมเพชสิ้นดี” หือ?....ใคร เสียงใครนั่นว่าแต่..เสียงคุ้นๆนะ-*- พีชมองออกไปเห็นภาพที่มีผู้ชายคนหนึ่งกำลังสู้กับผู้ชายอีก5คนโดยที่ตัวเองไม่เป็นอะไรเลย คนไรวะโครตเทพ... และก่อนที่พีชจะหลับตาลงก็มองเห็นบางสิ่งที่ส่องแสงได้อยู่ที่อกเสื้อของเขาด้วย.......

“อือ....” พีชบิดตัวไปมาเมื่อรู้สึกถึงอะไรที่เย็นๆมากระทบกับซอกคอ....ซอกคอหรอ....อืมก็จักจี้ดีแฮะ ซอกคอ?...จักจี้?...เฮ้ย!!!! พีชลุกพรวดพราดขึ้นมาทันทีส่งผลให้หน้ามืดเลยล้มลงอีกครั้ง-*-

“อ้าวๆ ไงล่ะ ค่อยลุกก็ได้” พีชหันไปมองรอบๆ เอ...ไม่ใช่บ้านเรานี่หว่า...จะว่าโรง’บาลก็ไม่ใช่...

“บ้านฉันเองแหละ ไม่ต้องสงสัยหรอก” พีชหันไปทางต้นเสียงก็พบ...ก็พบ...แมกซ์ยืนอยู่ตรงนั้น...ก่อนที่จะเอ่ยว่า...

“นี่นาย...เป็นหัวหน้าไอ้พวกนั้นอีกทีเหรอเนี่ย...ไม่อยากเชื่อเลย” พีชส่งสายตาที่...สำหรับแมกซ์แล้วมันน่าจับเชือดคอซะเลย (ถ้าทำได้นะ)

“โห...นี่ไม่ทันไรก็กล่าวหากันแล้วเหรอ...คน’ไรวะแล้งน้ำใจเช่นดี คนเค้าอุตส่าห์ช่วย” ประโยคหลังแมกซ์หันไปบ่นกับตัวเองเบาๆ...แต่ด้วยหูเรดาห์ของพีชจึงยังได้ยินแว่วๆ

“นายว่าอะไรนะ เมื่อกี้นายว่านายช่วยฉันเหรอ...” พีชหันไปถามแมกซ์อย่างไม่เชื่อหูตัวเอง ก็...ตัวมันบางๆอย่างนั้นจะไปสู้รบปรบมือกะไอ้หมีควาย5ตัวนั่นได้ไง....

“ก็ใช่น่ะสิ”

“งั้นเหรอ...” ถามอีกครั้งคล้ายๆกับยังไม่เชื่อหูตัวเอง งั้นไอ้แสงวิบๆวับๆนั่นก็เข็มกลัดนายเองสิ...โธ่เอ้ย...นึกว่าเป็นไอ้มดแดงมาช่วยซะอีก-*-

“เดี๋ยวมานะ” แมกซ์บอกแล้วรีบเดินออกจากห้องไปสักพักก็กลับมาพร้อมกับข้าวต้มในถ้วยลายหมีพูห์...

“กินเองไหวมะ” แมกซ์พูดพลางลากเก้าอี้มานั่งที่ริมเตียงที่พีชนอน แล้วยกถ้วยข้าวต้มมาใกล้ๆพีช หืม......กลิ่นหอมวุ้ย...พีชยกมือขึ้นไปรับถ้วยข้าวต้มแต่ความที่เจ็บแขนทำให้ถ้วยมันสั่นๆพิกลๆ

“ท่าจะไม่ไหว...เอางี้เดี๋ยวฉันป้อนเอง” แมกซ์ทนเห็นภาพนั้นไม่ไหวจึงตัดสินใจดึงถ้วยมาถือไว้เอง โดยที่ไม่ได้สนใจใบหน้าของใครบางคนที่มันเริ่มจะแดงขึ้นมา...นายเป็นใครบังอาจจะมาป้อนข้าวฉัน...นอกจากพ่อแล้วฉันไม่เคยให้ผู้ชายคนไหนป้อนให้นะเว้ย....ว่าไปก็ซักคิดถึงพ่อแฮะ

“เป็นไง...ข้าวต้มน่ะฉันต้มเองเลยนา...เธอนี่มีบุญมากๆเลยรู้ไว้ซะ” แมกซ์ถามหลังจากที่ป้อนข้าวต้มให้พีชไปคำแรก....

“ร้อน...ร้อนอ่ะร้อนๆ” ไม่พูดเปล่าพีชยังทำท่าเอามือมาพัดๆใกล้ๆปากเพื่อให้คนป้อนรู้ว่ามันร้อนแค่ไหน

“ร้อนเหรอๆ โทษทีๆ” แมกซ์พูดพลางเหลียวซ้ายแลขวาหันไปหยิบผ้าเช็ดหน้าแถวนั้นขึ้นมาเช็ดปากให้พีช....สัมผัสที่อ่อนโยน....กับแววตาที่นุ่มละมุนของแมกซ์ทำให้พีชหน้าแดงยิ่งขึ้นไปอีก...พลางรู้สึกถึงหัวใจตัวเองที่มันเต้นโครมครามราวกับจะทะลุออกมานอกอก...ไอ้ประธานบ้า...อย่าเอาหน้าเข้ามาใกล้นักสิวะ...นี่นายกะแกล้งฉันหรือไงเนี่ย...เดี๋ยวๆเกิดหวั่นไหวขึ้นมาทำไงเนี่ย...

แมกซ์ค่อยๆเดินออกมานอกห้อง หลังจากที่เห็นว่าพีชหลับลงไปแล้ว...เขาเดินออกมานั่งคิดอะไรอยู่ที่โซฟาสีเข้มในห้องรับแขก

เฮ้อ...ทำไมเราต้องมาดูแลยัยพีชนี่ด้วยวะ?...แมกซ์คิดในใจถึงสาเหตูที่ทำให้เขาต้องดูแลพีชอยู่ห่างๆ...แต่จนแล้วจนรอดเขาก็ไม่รู้สาเหตุของมัน....แต่ที่เขารู้คืออาการนี้เริ่มเกิดขึ้นเมื่อได้เจอพีชตั้งแต่ครั้งแรก........เฮ้อ...กลุ้มว้อย.....

หลังจากที่แมกซ์นั่งรอ นอนรอ ทำการบ้านรอ ในที่สุดพีชก็ตื่นจากนอนหลับ....-*- ผู้หญิงไรวะนอนเก่งชิบเป๋ง แมกซ์จึงตัดสินใจพาพีชมาส่งที่บ้านท่ามกลางเสียงคัดค้านของเจ้าตัวว่ามาเองได้ แต่แมกซ์ก็ไม่ยอมสุดท้ายจึงเอาเรื่องที่ตนเองเคยช่วยให้รอดจากการถูกจับตอนเล่นไพ่มาขู่ นั่นแหละพีชถึงยอมให้แมกซ์มาส่งได้...

“นี่บ้านเธอเหรอ?” แมกซ์พูดพลางมองดูบ้านหลังหนึ่งซึ่งไม่ใหม่ไม่แก่จนเกินไปนัก แต่กลับดูอบอุ่นน่าอยู่ด้วยซ้ำ มีสนามหญ้าด้วยแฮะไม่ทันได้คิดอะไรมากไปกว่านั้น ประตูรั้วบ้านก็เปิดขึ้นพร้อมกับการปรากฏตัวของชายคนหนึ่ง...

“มาแล้วเหรอพีช...พ่อกำลังเป็นห่วงแทบแย่” ชายคนที่เรียกตัวเองว่าพ่อหันมาพูดกับลูกสาวก่อนที่จะทำท่าตกใจเล็กน้อยที่เห็นแมกซ์มาส่งลูกสาวตัวเอง...

“เอาล่ะๆ นายก็กลับไปได้แล้วนะ” พีชหันมาไล่แมกซ์กลับไป ใช่ชิ๊...หมดประโยชน์แล้วนี่เรา

“อ้าว....ทำไมไปว่าแฟนอย่างนั้นล่ะพีช...เดี๋ยวเขาก็น้อยใจแย่สิ” พ่อของพีชพูดเป็นเชิงเข้าอกเข้าใจในวัยหนุ่มสาว ซึ่งมันก็ทำให้ทั้งลูกสาวและแฟนลูกสาวสะดุ้งขึ้นพร้อมกัน...

“พ่อ!! เข้าใจผิดแล้ว/มันไม่ใช่อย่างที่คิดนะครับ!!”

“อ๋อ....เรื่องมันเป็นอย่างนี้เอง...”

พ่อของพีชพยักหน้าเข้าใจหลังจากที่ฟังแมกซ์เล่าทุกอย่างให้ฟัง ทั้งเรื่องที่พีชมาช้าและเรื่องที่พ่อของพีชเข้าใจผิด

“งั้นผมกลับก่อนนะครับ” แมกซ์ลุกขึ้นไหว้พ่อของพีชแล้วเดินออกมาเพื่อที่จะกลับบ้านด้วยเห็นว่ามันก็ค่ำเต็มที...

“อ้าว....ไปส่งเพื่อนลูกหน่อยสิพีช” พ่อของพีชพูดขึ้นพลางทำหน้าเข้มมาทางลูกสาว ทำให้พีชต้องลุกขึ้นอย่างเสียมิได้ แล้วเดินตามแมกซ์ออกไป...

“เราจะไปแล้วนะ” แมกซ์หันมาบอกลาพีชที่ยืนกุมประตูอยู่

“อืมๆ”

“เดี๋ยวๆ แมกซ์” พีชรีบหันไปเรียกเมื่อเห็นว่าแมกซ์จะไปจริงๆ

“อะไร” ได้ผลเมื่อแมกซ์หยุดและหันมาหาพีชอีกครั้ง

“ขอบใจนะ” พีชบอกแล้วหันมายิ้มเขินๆให้แมกซ์ทีหนึ่งก่อนที่จะรีบวิ่งเข้าไปในบ้าน....ทิ้งให้ใครบางคนยืนนิ่งอยู่ตรงนั้นราวกับถูกสาป ถูกสาปด้วยรอยยิ้มอันแสนจะน่ารักของ:Xดน้อยนามว่าพีช.......

เวลา 21.32นาฬิกา

สถานที่ ห้องนอน

สถานะ >////<

“เฮ้อ....” พีชถอนหายใจพลางนึกไปถึงตอนที่ตัวเองขอบใจแมกซ์ ยิ่งคิดยิ่งอายมากขึ้น หลังจากที่กลับเข้ามาในบ้านแล้ว ก็มองเห็นพ่อตัวเองนั่งยิ้มน้อยยิ้มใหญ่อยู่คนเดียวยิ่งแววตาที่บ่งบอกว่ารู้ทันนั้นยิ่งทำให้พีชอายมากขึ้น ตัวเองจึงตัดสินใจวิ่งหนีพ่อตัวเองขึ้นมาข้างบน แล้วเข้าห้องน้ำทันทีด้วยหวังว่ามันจะลดความร้อนที่มันวูบวาบที่แก้มลงบ้าง ก่อนที่จะพบว่ามันไม่ได้ผลเลย

“อ้าย....หยุดๆหยุดคิดได้แล้ว” พีชบอกกับตังเองเบาๆเมื่อหวนกลับไปคิดถึงตอนที่แมกซ์ป้อนข้าวและเช็ดปากให้เธอ ยิ่งคิดพีชก็ยิ่งหน้าแดง รู้สึกร้อนวูบวาบไปทั่วใบหน้าเละลำคอไปหมด ยิ่งคิดถึงสัมผัสที่แสนจะอ่อนโยนของแมกซ์ด้วยแล้ว ยิ่งทำให้พีชเขินไปกันใหญ่ ใบหน้าที่เคยเนียนสวยแต่ตอนนี้กลับแดงไปด้วยเลือดฝาด ร่างกายก็พลันเหมือนจะหมดแรง....หัวใจก็รู้สึกเหมือนจะเต้นแรงจนราวกับจะกระโดออกมานอกอก

“บ้าๆๆ พีชเขาไม่ได้ชอบเราซะหน่อย” บอกกับตัวเองอย่างนั้นแล้วพลันก็รู้สึกหวิวในใจอย่างหน้าประหลาดแต่...มันช่างรู้สึกว่าเศร้ายิ่งนัก แต่แกก็เป็นผู้หญิงนะเว้ย!!! ถึงจะออกแนวทอมๆบ้างเถอะ อีกเสียงหนึ่งดังขึ้นในหัวของตัวเอง ทำให้พีชกลับมาหน้าแดงอย่างเดิมอีกครั้ง

“บ้าเหรอ เค้าไม่ได้คิดอะไรกับเราซะหน่อย” พีชพูดเถียงกับตัวเองอีกครั้งคราวนี้หัวใจแฟบลงทันที ง้านเหรอ?...งั้นไอ้ที่คอยช่วยเธอล่ะไหนจะสู้กับไอ้พวกหมีควายนั่นอีกล่ะ ไหนจะป้อนข้าวป้อนน้ำเธออีกล่ะ แล้วไหนจะยังมาส่งที่บ้านเธออีกล่ะ อย่างนี้น่ะหรือที่ว่าไม่คิดอะไร ทั้งๆที่แค่ช่วยพอให้พ้นๆไปก็ได้นี่นา....

“พอๆๆแล้วพอ” ครั้งสุดท้ายนี่เล่นเอาพีชถึงกลับต้องดิ้นไปมายังกะไส้เดือนโดนขี้เถ้าเลยทีเดียว.........

ในเวลาเดียวกันแต่ต่างที่สถานที่

แมกซ์กำลังนั่งคิดถึงเรื่องราวที่เกิดขึ้นในวันอันแสนยาวนานนี้อยู่เช่นกัน พลางคิดหาเหตุผลที่ตนเองต้องเข้าไป “ช่วย” ทั้งๆที่จะทำเป็นเมินเฉยก็ได้ คิดถึงเหตุผลที่ต้องดูแลเธอคนนั้น

คิดถึงเหตุผลที่หัวใจตนเองเต้นแรงเสมอเวลาที่เจอหน้าเธอคนนั้น และคิดถึงเหตุผลที่ทำให้เขารู้สึกเป็นสุขราวกับจะลอยขึ้นไปอยู่บนฟ้าได้ เพียงแค่ได้รับรอยยิ้มจากเธอ....เท่านั้นเอง....

.....

แล้วในที่สุดแมกซ์ก็ได้รับคำตอบของตัวเอง...แถมเป็นคำตอบที่ทำให้เขาถึงกับต้องยิ้มกว้างออกมา

รอให้ถึงพรุ่งนี้ก่อนเถอะ!!!!!

เวลา 8.00นาฬิกาตรง

สถานที่ รั้วด้านหลังโรงเรียน

สถานะ ...........

“มองซ้าย...มองขวา....เอาวะ” พีชหันไปดูต้นทางพอเห็นว่าปลอดโปร่งจึงเริ่มต้นที่จะ...

ปีนกำแพง (อีกแล้วครับท่าน) ทั้งนี้ไม่ใช่อะไรหรอกเพียงเพื่อต้องการหลบคนที่อาจทำให้ใจเต้นแรงเท่านั้นเอง......จริงจริ๊ง....หลังจากที่ทิ้งตัวลงมาก็รู้สึกว่ามีใครกอดเธอจากด้านหลังเอาไว้อยู่.....

“นาย......แมกซ์” พีชถึงกับอึ้งและหน้าแดงที่หันไปแล้วรู้ว่า “ใคร” ที่มันกอดเธอเอาไว้และยิ่งหน้าแดงกว่าเก่าที่เห็นสายตาของฝ่ายตรงข้าม...

“เธอนี่ชอบโดดเสมอเลยนะ...”แมกซ์พูดขณะที่กอดพีชไว้หลวมๆ

“นาย...มาอยู่นี่ได้ไงน่ะ” พีชพูดกะตุกกะตักหน้าแดงยิ่งกว่าเดิม อาจารย์อยู่ไหนนะมาเร็วสิ หนูขอร้อง!!! หนูกำลังถูกประธานนักเรียนลวนลามนะ!!พีชเหลียวไปมองรอบๆเพียงหวังว่าจะเห็นอาจารย์จิรานุชที่ชอบเดินตรวจนักเรียนอยู่เป็นประจำ...แต่ไม่เห็นแม้แต่แววเลย...

“อาจารย์ไม่อยู่หรอก ฉันให้เขาไปคุมในแถวน่ะ” ราวกับจะล่วงรู้ความคิดของเธอแมกซ์จึงได้บอกสาเหตูที่วันนี้อาจารย์ไม่มาให้พีชฟัง ทำให้พีชได้เห็นรอยยิ้มนิดๆที่เจ้าเล่ห์ของประธานนักเรียนเข้าเต็มเปา....

“งั้นปล่อยฉันเถอะนะแมกซ์นะ...ขอร้องล่ะ” บ้าสิ...ขืนให้นายกอดอยู่อย่างนี้เดี๋ยวฉันได้กลายเป็นโรคหัวใจตายกันพอดีน่ะสิ แมกซ์เห็นท่าทางที่น่าเอ็นดูของเธอจึงยอมปล่อยมือที่โอบเธอไว้ออกมาแต่ยังจับแขนเธอไว้อยู่ ใครจะไปรับประกันได้ล่ะ...เกิดปล่อยปุ๊บหนีปั๊บก็แย่สิ...แผนที่วางไว้ก็เสียเลยสิเนอะ

“อ่ะ...มีไรก็ว่ามา...” พีชหันไปพูดกับแมกซ์แต่ตาดันไปมองเห็นแววตาของแมกซ์แวบนึง มันทั้งหวาน....ทั้งเว้าวอน...จนเธอหน้าแดงขึ้นอีกครั้ง...

“ฉันขอค้นกระเป๋าได้มะ” แมกซ์พูดพลางดึงกระเป๋าเธอไปค้น...ทำอะไรของเขาวะ...แต่ทันทีที่แมกซ์โชว์ของในมือขึ้นมา...เธอได้เรียนรู้ว่าไม่ควรให้แมกซ์ค้นกระเป๋าเลย...เพราะในมือของแมกซ์ถือบุหรี่อยู่ซองนึง...แถมเป็นกาแรมซะด้วย...

“เฮ้ย!!มันไม่ใช่ของฉันนะ” พีชรีบปฏิเสธทันที มันมาอยู่ในกระเป๋าเราได้ไงหว่า.....งงวุ้ย

“ทีนี้หลักฐานก็พร้อมละ” แมกซ์หันไปพูดกับพีชพลางทำหน้าเจ้าเล่ห์ เท่านี้พีชก็รู้แล้วว่าอะไรเป็นอะไร

“นาย....ยัดบุหรี่ฉันเรอะ คอยดู...ฉันจะบอกอาจารย์” พีชชี้หน้าแมกซ์ด้วยความโกรธ ประธานนักเรียนภาษาอะไรวะ ยัดของเป็นด้วย ส่อแววตั้งแต่เด็กเลยวุ้ย

“ก็ลองดูสิว่าอาจารย์จะเชื่อใครมากกว่ากัน” แมกซ์พูดพลางทำหน้าตาเยาะเย้ย

“นาย.......” พีชได้แต่ชี้หน้าแมกซ์อย่างไม่รู้จะทำยังไงดี

“แต่ฉันจะไม่บอกใคร...ถ้าเธอทำอะไรให้ฉันอย่างนึง” แมกซ์หันไปยื่นข้อเสนอ

“ว่ามา.....” หน็อย.....พีชได้แต่เจ็บใจที่ไม่มีทางเลือก

“มาเป็นแฟนฉัน....ตกลงมะ”

“อืมๆ..ได้ๆ...แล้วจะ” เฮ้ย!!!! เมื่อกี้มันว่าเป็นอะไรนะ เป็น....เป็น...

“เฮ้ย!!” เล่นขอกันอย่างงี้เลยเรอะ

“เธอรับปากแล้วนะ ห้ามปฏิเสธล่ะ ฉันกุมชีวิตเธอไว้นะ” แมกซ์หันมาพูดกับพีชแววตาพราวระยับเมื่อเห็นว่าพีชมีปฏิกิริยาตามที่ได้คาดหวังไว้ มันจะต้องเริ่มจากอึ้ง! ทึ่ง! และหน้าแดง ช่ายยังงั้นแหละนิยายไทย

“แต่.....”

“ฉันรักเธอนะ พีช” แมกซ์บอกรักเธอเมื่อเห็นถึงแววตาที่ไม่แน่ใจอะไรสักอย่าง พร้อมย้ำด้วยการกระทำที่พีชไม่อาจขัดขืนได้ทัน......เฮ้ยๆแค่กอดเว้ย ห้ามคิดลึกนะ

เวลา 17.00นาฬิกา

สถานที่ หน้าโรงเรียน

สถานะ มีฟามสุขว้อย!!!อิอิ

“เร็วๆสิคุณประธาน”

“คร้าบๆ” แมกซ์พูดพลางวิ่งไปหาพีชที่รออยู่ตรงหน้าโรงเรียน เป็นเวลาเกือบสองเดือนแล้วที่ทั้งสองตัดสินใจเป็นแฟนกัน แต่ช่วงเวลาที่ผ่านมาก็ทำให้พีชประพฤติตัวดีขึ้นจากแต่ก่อนที่เคยโดดเรียน เล่นไพ่ ก็น้อยลงจนนับครั้งได้แล้ว แถมยังทำตัวน่ารักขึ้นทุกวัน ไม่เหลือเค้าโครงสาวน้อยจอมแก่นคนเดิมเลยสักนิดเดียว ทำให้หนุ่มน้อยหนุ่มใหญ่ต่างก็เริ่มสนใจเธอแต่ก็ถูกท่านประธานไล่ตะเพิดไปทุกราย หลังจากถามเหตุผลว่าทำไมทำตัวดีขึ้นในเย็นวันนึงก็ได้รู้และเป็นเพราะเหตุผลเพียงข้อเดียวที่ทำให้คนฟังเต็มตื้นในหัวใจ

“กลัวว่าแมกซ์จะไม่รักน่ะ”

วันนี้เป็นวันเกิดของพีช ความจริงเขาอยากจะพาเธอไปเลี้ยงในร้านดีๆบ้างแต่เธอกลับขอแค่เค้กพอและจะกลับไปทานอาหารที่บ้านกับพ่อของตัวเองเอาด้วยเหตุผลที่ทำให้แมกซ์ไม่อาจปฏิเสธได้

“ก็กลัวเปลืองตังน่ะ และอีกอย่างพีชก็สัญญากับพ่อไว้ว่าจะกลับไปกินเค้กกับพ่อทุกปีด้วย”

แมกซ์เดินไปหาพีชที่นั่งรออยู่ที่ม้านั่งหน้าโรงเรียน

“รอนานมะพีช” แมกซ์ถามพลางหยิบกระเป๋าพีชมาถือไว้

“ไม่นานหรอก ถ้าเป็นแมกซ์ พีชรอได้” เจอคำตอบแบบนี้เข้าไปความเหนื่อยล้าจากการเรียนและทำงานพลันหายไปหมดเลย พลังงานใจถูกเติมเข้ามาเต็มที่ อ๊ากกกแฟนใครวะ น่ารักจัง

“งั้นไปกันเถอะนะ” แมกซ์พูดพลางเดินจูงมือพีชข้ามถนนเพื่อที่จะไปซื้อข้าวของที่จะใช้ในวันเกิดของเธอ และเขาก็มีของขวัญที่พิเศษที่สุดมอบให้เธอแล้วเหมือนกัน

อะไรน่ะเหรอ

ม่าย....บอก...มีแต่พีชเท่านั้นที่จะรู้ได้...

ความรักสำหรับคุณคืออะไร และคุณรู้จักมันดีแค่ไหน ความรักสำหรับบางคนอาจจะแตกต่างกันขึ้นอยู่กับสิ่งต่างๆ หลายคนค้นเจอรักแท้โดยไม่ต้องลงมือทำอะไรเลย หลายคนตามหารักแท้มาชั่วชีวิตก็ยังไม่เคยเจอ แล้วคุณล่ะค้นหา “รักแท้” เจอหรือยัง......