บทเรียนชีวิต : ใช้ซะก่อน...ก่อนจะไม่ได้ใช้

โอ้ยย!! ((โดนบาด(คม))

คม
ชีวิตเป็นของเรา

เป็นเรื่องที่ผมตระหนักได้ตั้งแต่ตอนเด็กๆ ตั้งแต่เด็กผมมักจะตั้งคำถามต่อคนรอบข้าง
ว่า "ผมเกิดมาทำไม" แรกๆก็ได้คำตอบมาประมาณ เพื่อทำให้ความฝันของแม่เป็นจริง
ถามพระ พระก็บอกว่าเพื่อชดใช้กรรม แล้วผมก็ใช้ชีวิตในวัดบ่อยๆ(ประมาณ 5 ปีมั้ง)
ไปวัดกับญาติ นั่งสมาธิ ทำบุญอะไรไปเรื่อย จนวันนึงผมก็คิดขึ้นมาได้ว่า นี่เรามีความสุขจริงหรือ
สำหรับคนทั่วไปการทำบุญก็เหมือนการเอาเงินหรือเอาของมีค่ามาแลกกับแต้มที่มองไม่เห็น
ที่เรียกว่าบุญ โดยมีเงื่อนไขว่าถ้า กรรมดี > กรรมชั่ว ก็จะได้ไปสวรรค์ (ที่คิดแบบนี้เพราะมักจะเห็น
คนถามพระว่า ต้องทำบุญอย่างไรให้ได้บุญเยอะที่สุด) สุดท้ายคนเรานั้นก็นึกถึงแค่ตัวเอง
หันมามองตัวเองผมก็ไม่ต้องการอะไรมากใช้ชีวิตให้สนุกไปวันๆ เรียนให้สนุก เล่นให้สนุก
ทำงานให้สนุก ๆลๆ อะไรที่ทำให้เราเจ็บปวดแต่ไม่ได้เกิดประโยชน์ก็ลืมๆมันไป
สุดท้ายคำว่าชีวิตคืออะไร ผมก็ยังหาคำตอบให้มันไม่ได้
แต่ถึงผมไม่รู้ว่ามันคืออะไรผมก็จะใช้มันในแบบของผมเอง

อนิจจังซะไม่มี