“BattleRoyale”สีแดงในจินตนาการ
บทประพันธ์ กระบี่ใบไม้
20 พฤษภาคม 2004
ไม่รู้ฉันชอบสีแดงมาตั้งแต่เมื่อไหร่ ฉันชอบหมกตัวอยู่ในมุมมืดและดูภาพยนตร์สยองขวัญ ทุกครั้งที่ฉันดูภาพยนตร์เรื่องโปรด “BattleRoyale” ฉันจินตนาการว่าฉันเป็นหนึ่งในตัวละครเหล่านั้นทุกคนมีระเบิดแขวนคออยู่ ทุกคนจะต้องฆ่า ฆ่า ฆ่า และฆ่า คนที่เหลือเป็นคนสุดท้ายเท่านั้นที่จะมีชีวิตรอด
ฉันมองดูเลือดสีแดงที่ชุ่มมือและเสื้อของฉันเต็มไปหมดเลือดของพวกมันฉันคือคนสุดท้ายที่เหลือรอดอยู่ ฉันคือผู้ชนะฉันแยกไม่ออกว่าความพอใจของฉันเกิดจากชัยชนะ หรือการฆ่ากันแน่แต่หลังจากจินตนาการที่น่าตื่นเต้นนั้นผ่านไปฉันก็ต้องกลับไปสู่โลกมืดที่ไม่มีอะไรเหมือนเดิม
โลกที่แสนน่าเบื่อ ที่โรงเรียน ฉันเกลียดครูพวกนั้น เกลียดเพื่อนเกลียดผู้ใหญ่ เกลียดใครต่อใครทั้งโลกฉันอยากจะฆ่าพวกมันให้หมดให้เหมือนกับหนังเรื่องนั้นยังไง อา..สีแดงช่างสวยสดงดงามเหลือเกิน
เทอมก่อนฉันตรวจวัดไอคิวได้ตั้ง140 ใครๆก็ว่าฉันเป็นอัจฉริยะ ฉันเป็นนักเรียนดีเด่น ฉันอยากจะดีใจเหลือเกินแต่เพียงเพราะว่าเทอมที่แล้วเกรดฉันตกลงนิดหน่อยพ่อกับแม่ถึงกับสั่งให้ฉันเลิกเล่นกีฬาทั้งหมดให้มาสนใจแต่การเรียนพิเศษแต่เพียงอย่างเดียว ตอนนี้ฉัน...ฉันรู้แล้วล่ะว่าฉันเกลียดความเป็นอัจฉริยะแค่ไหน ฉันเกลียดพวกมันฉันอยากจะฆ่าทุกคนทั้งโลกแต่ในวันนี้ฉันคงต้องดับความแค้นของฉันทั้งหลายด้วยการดูหนังที่สยองขวัญเหมือนเดิมอีกแล้ว
28 พฤษภาคม 2004
วันนี้ฉันเข้าเรียนวิชาแรกด้วยดวงใจที่สุดแสนคับแค้น ยัยซาโตมิมันถือดียังไง มาเขียนคอมเม้นต์ในเวบบอร์ดของฉัน ว่าฉัน “อ้วน” เกินไป ...มัน...มันพวกนั้นกำลังหัวเยาะฉันมันผู้โชคดีที่ไม่ต้องเป็นอัจฉริยะและถูกกักกันอย่างฉัน ฉันเกลียดพวกมันเกลียดมันที่ได้เล่นกีฬาอย่างสนุกสนาน
ฉันบันทึกวิธีตายของมันไว้แล้วในไดอารี่ของฉัน “ฉันจะใช้มีดคัตเตอร์ปาดคอมัน ฉันจะใช้ที่เจอะน้ำแข็งแทงมันฉันจะบีบคอมันให้ตายอย่างทรมานที่สุด” ฉันอยากจะฆ่ามันวันนี้แหละแต่ผู้คนพลุกพล่านเหลือเกิน เอาเถอะวันนี้ฉันจะปล่อยมันรอดไปก่อนหนึ่งวัน
29 พฤษภาคม 2004
คืนนี้ฉันนอนไม่หลับเลย ยัยซาโตมิตัวแสบ ฉันเปิดทางรอดให้มันแล้วนะฉันพิมพ์ลงในเวบบอร์ด ให้มันมาขอโทษฉัน มันถือดียังไงมาตอบฉันว่า“อวดเก่ง”
อวดเก่ง อวดเก่ง อวดเก่ง อวดเก่ง
ฉันตามไป ลบ ลบ ลบ ลบ ลบ ลบ
มันก็ยัง พิมพ์ พิมพ์ พิมพ์ พิมพ์
ความตายของแกอยู่ในคอมเม้นต์สุดท้ายของฉันนะ“แกจงหายไปจากโลกนี้ซะ...ซาโตมิ มิทาไร”
31 พฤษภาคม 2004
ยัยซาโตมิ วันนี้ฉันได้เลือกแล้วล่ะ ว่าจะฆ่าแกยังไงฉันผนึกความตายของแกลงไดอารี่ของฉันไปเรียบร้อยแล้วฉันจะปาดคอแกด้วยคัตเตอร์นี้แหละ คำพูดเน่าๆจะไม่มีทางหลุดจากคอหอยของแกได้อีกแล้วฉันดีใจเหลือเกินที่จะได้แสดงบทบาทเหมือนในหนังที่ฉันเคยดูเสียทีฉันตัวสั่นจนห้ามใจแทบไม่อยู่ที่จะไปฆ่าแกเสียแล้ว
1 มิถุนายน 2004 (เวลาเช้า)
เช้าวันนี้ที่โรงเรียนให้เราถ่ายรูปหมู่กันฉันเลือกใส่เสื้อตัวโปรดมาเพื่อถ่ายรูปด้วยเป็นครั้งสุดท้าย เสื้อตัวที่สกรีนคำว่า“NEVADA”ตัวนั้นไง มันจะต้องชุ่มด้วยเลือดของเธอวันนี้แหละ
ฉันถ่ายรูปคู่กับเธอ ฉันเลือกยืนข้างเธอให้ใกล้ที่สุดฉันยิ้มให้เธอ ก็มันเป็นยิ้มสุดท้ายแล้วสินะที่เราจะมีให้กันอย่าห่วงเลยคัตเตอร์ด้ามนี้ฉันซื้อมาใหม่ และมันคมมาก เธอจะได้ไม่ต้องเจ็บนัก
1 มิถุนายน 2004 (เวลาพักเที่ยง)
ซาโตมิวันนี้แล้วสินะที่เราจะได้ปิดบัญชีกัน ที่ห้องว่างชั้น 3 ของโรงเรียน ฉันรอเธออยู่นานแล้วฉันนัดให้เธอมาเคลียร์ปัญหาคาใจหวังว่าเธอคงรักษาเวลาอยู่นะ
ฉันรอมันอย่างใจเย็นฉันยกเก้าอี้ตัวหนึ่งไว้สำหรับให้มันนั่งที่กลางห้อง ฉันค่อยๆรูดม่านที่กันแดดลงฉันรู้สึกดีอะไรอย่างนี้ที่เป็นผู้แสดง อา BattleRoyale ตอนจบในจิตนาการใกล้จะปิดฉากแล้วหรือนี่
แอ้ด.....เสียงประตูห้องเรียนเปิดขึ้น
ซาโตมิ เธอมาแล้วเหรอ เธอมาคนเดียวจริงๆ ด้วย
“เพื่อนรักมานั่งตรงนี้สิ” ฉันเปิดฉากแสดงละครเห็นซาโตมิ ไปนั่งที่เก้าอี้นั้นอย่าง งงๆ
“ฉันจะฆ่าเธอนะ”ฉันพูดเรียบๆพร้อมยิ้มหวานที่สุด ฉันมองหน้ามันที่กำลังอึ้งๆเพราะคิดไม่ถึงว่าฉันจะพูดคำนี้ฉับพลันนั้นฉันก็ดึงแว่นตาออกจากหน้ามันแล้วมีดคัตเตอร์ก็กรีดฉั่วไปที่คอหอยมันล้มกลิ้งลงกับพื้นเลือดของมันกระฉูดเป็นฟูฝอย ย้อมบนเสื้อตัวโปรดที่สกรีนคำว่า“NEVADA” ของฉัน แต่ส่วนใหญ่มันไหลนองไปตามพื้นที่มันกลิ้งเกลือกอยู่ขณะนั้น
ยังไม่จบสินะคอหอยของมันพ่นลมชั่วๆ ออกมาไม่ได้อีกแล้วยังเหลือมือชั่วๆที่พิมพ์ด่าว่าฉันอยู่อีกนี่นา คิดแล้วก็กระชากมือของมันออกมาแล้วฉันก็ใช้คัตเตอร์กรีดที่หลังมือของมันลึกจนถึงกระดูก
ฉันมองดูร่างมันค่อยๆกระเสือกกระสนอยู่ซักพักก่อนการดิ้นรนจะค่อยๆแผ่วต่ำลง
“เราคงจะไม่ได้พบกันอีกแล้วสินะซาโตมิ”ฉันพึมพำกับตัวเอง
แต่ไม่สิ การแสดงมันจะจบลงได้ยังไง ถ้าขาดคนดูฉันจะต้องจบการแสดงนี้อย่างอลังการมากที่สุด ว่าแล้วฉันก็เดินลงมาจากชั้นสามด้วยเสื้อที่ย้อมไปด้วยหยดเลือด มือของฉันชุ่มไปด้วยเลือดสีแดงฉาน ค่อยๆหยดจากปลายคัตเตอร์เรี่ยไปตามทางเดิน ตามเส้นทางที่ฉันผ่านไป
ฉันเดินเข้าสู่ห้องเรียนด้วยสีหน้าเรียบเฉยเหมือนไม่อะไรเกิดขึ้นพร้อมกับคำพูดเรียบๆ ที่บอกครูและเพื่อนๆในห้องว่า
“ฉันฆ่าซาโตมิไปแล้ว”
ฉันยิ้มให้กับกล้องที่คุณครูและเพื่อนๆช่วยกันระดมถ่ายรูปให้กับฉันเป็นครั้งสุดท้ายด้วยความตกใจ
“BattleRoyale ภาพยนตร์เรื่องนี้ปิดฉากแล้วและฉันก็เป็นผู้ชนะอย่างแท้จริง!”
1 มิถุนายน 2004 เกิดคดีฆาตกรรมสะเทือนขวัญที่เมืองซาเซโบ นางาซากิประเทศญี่ปุ่น
ฆาตรกร คือเด็กหญิงนัทสึมิ ซึจิ เรียนอยู่ชั้น ป.6 อายุ 12 ปีได้ลงมือปาดคอเพื่อนของเธอด้วยมีดคัตเตอร์คดีนี้โด่งดังไปทั่วประเทศและเผยแพร่ไปทั่วโลกอีกทั้งยังได้รับการขนานนามในเวลาต่อมาว่าเป็น“คดีเชือดแห่งซาเซโบ”
ปัจจุบัน “นัทสึมิ ซึจิ”ถูกกักกันอยู่โรงเรียนดัดสันดาน ที่เมืองโตชิกิ มีกำหนดจะพ้นโทษในปี 2013ซึ่งเธอจะมีอายุได้ 20 ปี พอดี
แก้ไขครั้งสุดท้ายโดย Zero2Zero เมื่อ 2013-5-9 16:10
มาติดตาม...ฆาตรกรที่น่ารักที่สุดในประวัติศาสตร์กัน(แฟนๆยันเดเระห้ามพลาดเด็ดขาด)
