แวะมาทักทายครับผม ~

หลังมาไม่ค่อยได้เจอกันนะครับ
เข้ามาก็จะมาอวยพรวันเกิดครับ ขอให้มีความสุขมากๆและร่างกายแข็งแรงครับ สมหวังในสิ่งที่หวังครับ

เรียนหนักสิน้า ดูแลตัวเองด้วยเน้อ คิดถึงค่าา ^^,,

ส่งกิจกรรมข้อเป็นส่งกลางเดือนกรกฎาคมได้ไหมเนอ(ลงสีไม่ทัน+สงครามอีก 2 รูปยังไม่ได้ตัดเส้น)

สวัสดีค่า พี่บุ๋น ^___^

เรื่องกิจกรรมเนอ ท่าออกแบบไว้ 6 ตัวฉากสงครามนี่ตัวละ 4 รูป หรือว่าทั้งหมด 4 รูป

บุ๋นจัง >"< ดีจ้า ไม่ได้เข้ามาซะนานมากกกกกกก ทำงานละก็ทำโปรเจคมากมาย แทบไม่มีเวลาจะเข้าเนตซะด้วยซ้ำ คิดถึงผลงานของบุ๋นจังมั่กมาก ละก็คิดถึงเพลงอนิเมะมากเลย ความฝันกับความจริงนี่ จะทำให้มันไปด้วยกันได้ มันยากจังเลยน้า อยากจะทำงานที่ต้องทำเพื่ออนาคตละก็อยากจะให้มันควบคู่ไปกับความฝันที่อยากให้มันเป็นจริง >"< บุ๋นจังก็พยายามเข้าน้า อย่างบุ๋นจังต้องทำได้ดีแน่นอนเลย ^^ ไว้มีเวลาจะเข้ามาหาใหม่นะจ๊ะ คิดถึงเสมอค่ะ  

อ่ายังไงในส่วนของกิจกรรมผมเองก็คงจะไม่ได้ส่งเเล้วยังไงผมเองก็ต้องขอโทษด้วยนะคับ . . .-w- ดูเเลสุขภาพตัวเองด้วยละพี่บุ๋นนี้ก็หน้าฝนเเล้ว . . . ผมเองก็คงไม่ได้เข้ามาในนี้อีกเเล้วหรืออาจจะพักใหญ่ๆ เเต่ที่ผมไม่ได้เข้ามาในนี้อีกไม่ได้หมายความว่าผมโกรธหรือน้อยใจใครหรอกนะคับเพียงเเค่ผม อยากหาหนทางของตัวเองเเค่นั้นเอง ในหลายๆคำที่ผมใช้ไปอาจจะรุนเเรงไปบ้างเเต่ผมเเค่อยากให้เข้าใจถึงเจตนาจิงๆของผมเเค่นั้น ทุกๆวันนี้ยังไงสิ่งที่ผมขอพี่ไปก็ยังไม่ได้เห็นจากพี่สักที พี่บุ๋นเองอาจจะลืมไปเเล้วว่าผมเคยขออะไรไว้ เเต่สำหรับผมเเค่นี้ก็เกินพอเเล้วละ  เเล้วก็อีกอย่างภาพที่ผมพูดไปก่อนหน้านี้ก็คือภาพที่ผู้หญิงคนปิดตาข้างนึงนกำลังกุมมืออยู่กลางหิมะตรงสถานีรถไฟ เป็นภาพเเรกที่ทำให้ผมอยากรู้ว่าคนที่วาดภาพนี้คือใครเเละอยากจะเอาชนะให้ได้ เเต่ก็อย่างที่ผมพูดไปก่อนหน้านี้การจ้องเเต่จะเอาชนะมันไม่ได้ช่วยให้ผมเก่งขึ้น เเต่ยังไงผมในตอนนี้ก็ยังไม่ได้ล้มเลิกความคิดที่จะเอาชนะภาพๆนั้นหรอกนะคับความรู้สึกนั้นยังคงเดิมตั้งเเต่ต้นไม่เปลี่ยนเเปลงเพียงเเค่ว่า หากผมจ้องจะเอาชนะพี่มากจนเกินไปจะกลายเป็นว่าผมอยากวาดเพื่อเอาชนะไม่ใช่วาดเพราะชอบ ผมไม่อยากให้ความรู้สึกที่ว่าชอบวาดการ์ตูนเพราะรัก เเละ ชอบหายไป ถึงผมจะไม่ใช้คติเดิมที่ว่า"ชนะเท่านั้น" เเต่ก็ไม่ได้หมายความว่าผมไม่ชอบการเเข่งขัน ไว้ผมเก่งกว่านี้เเล้วผมจะเอาชนะพี่ให้ได้ละกันนะ อ่า~ยังไงที่พูดไปทั้งหมดนี้ผมเข้าใจดีว่าดูเหมือนเด็กไม่รู้จักโตจิงๆ เเต่ทั้งหมดนี้คือความในใจทั้งหมดที่ผมอยากจะบอกให้รู้ไว้เเค่นั้นเอง ขอให้โชคดีนะคับพี่บุ๋นเเละทุกๆคน หวังว่าคงได้พบกันอกีในสถานที่ เเละ เวลาที่เป็นจิงมากกว่านี้นะคับ . . .

พี่บุ๋นคับ พี่เป็นรุ่นพี่ในวงการคนนึงทีผมให้เกียรติเเละนับถือเป็นเหมือนพี่ชายเเท้ๆคนนึงเลยละ  . . .ในช่วงเเรกๆทีผมเข้ามาที่ 2th เเห่งนี้ตอนนั้นผมคิดว่าในโลกใบนี้จะมีใครเก่งกว่าที่ผมมจะจินตนาการได้หรือเปล่านา. . . ความคิดของผมในตอนนั้นในที่สุดผมก็เจอคำตอบของคำถามนั้น เเค่เเวบเดียวที่ผมได้เห็นภาพๆหนึ่งเข้า ผมได้ปฏิญาณกับตัวเองไว้ว่าสักวันนึงผมจะต้องเอางานของผมมากลบงานชิ้นนี้ให้ได้ ซึ่งนั้นก็หมายความว่าผมเจอคนที่เก่งเกินกว่าที่ผมจิตนาการไว้ในตอนนั้นนั่นเอง เเต่เเล้วพอเวลาผ่านไป เรื่อยๆจนได้ 1 ปี กว่าๆ ผมก็ได้รู้ตัวเองว่าไม่ว่าผมจะตั้งใจมากเท่าไหรก็ยังไม่อาจจะเอาชนะภาพๆนั้นได้สักที. . . มันทำให้ผมเข้าใจว่า ตัวเองไร้ค่าเเละไม่มีประสิทธิภาพในช่วงเวลานั้น เป็นความน้อยใจเเบบเด็กๆคนนึงเลยก็ว่าได้ ซึ่งถึงเเม้ตอนนี้เองผมก็ยังไม่อาจจะเอาชนะภาพๆนั้นได้อยู่ดี เเต่ความรู้สึกที่ผมมีให้ภาพๆนั้นได้เปลี่ยนไป ผมมองว่าภาพนั้นช่างสวยงามเเละเหมาะสมณ์เเล้วที่งานสวยๆเเบบนี้จะออกมาจากคนๆนั้น คนๆนั้นที่ผมนับถือเป็นพี่ชายเเท้ๆมาตลอด สุดท้ายผมก็รู้ตัวเองว่าการน้อยใจเเละด่าทอตัวเองไม่ได้ช่วยให้ผมเก่งขึ้นมาเลยสักนิดเดียว ตลอดเวลาที่ผมอยู่ที่นี้ผมจ้องเเต่จะเอาชนะทุกคนมากจนเกินไปจนลืมไปว่า เป้าหมายชีวิตที่ผมวางไว้ตั้งเเต่เเรกนั้นไม่ใช่เพื่อให้ทุกคนยกย่องสรรเสริญ เเต่เป็นการที่ผมได้วาดรูปต่างหาก การวาดเพื่อตัวเองจะพัฒนาขึ้นต่อๆไป ไม่ใช่วาดเพื่อให้ใครมายกย่อง การที่จะได้รับการยกย่องเเละยอมรับจากคนรอบข้างนั้นเป็นเพียงเเค่สิ่งตอบเเทนที่ได้มาจากความพยายามของเราต่างหาก นั้นคือสิ่งที่ผมในตอนนี้กำลังคิดอยู่ . . . ผมในตอนนี้เป็นเเค่เด็กที่ไม่รู้จักโตคนนึง อยู่ในห้องเเคบๆ ตัวคนเดียว กับคอมเครื่องนึง การที่ต้องนั้งจ้องหน้าจอคอมพิวเตอร์ สี่เหลี่ยมเป็นเวลาหลายๆชั่วโมงมันก็ทำให้ผม คิดได้ในหลายๆเรื่องเหมือนกันเเต่ตอนนี้มันหมดเวลาที่ผมจะมานั้งเงียบๆคอยมองคนอื่นคุยกันเเล้วละ(อยากบอกว่าผมเเอบน้อยใจเรื่องนี้อยู่เหมือนกัน^^") ผมในตอนนี้ไม่เข็มเเข็งพอที่จะทำตามความฝันของตัวเองได้ เมือ่รู้ตัวเเบบนี้ผมก็คงต้องทำสิ่งที่ถูกต้องที่สุดก่อน นั้นก็คือพยายามให้มากกว่านี้ เเต่ยังไงที่ผมได้พูดไปทั้งหมดนั้นความหมายเดียวที่ชัดเจนที่สุดเเละหนักเเน่นที่สุด ที่ผมต้องการจะพูดก็คือ ขอบคุณนะคับ คลับอนิเมอาร์ต ที่ไม่ได้ให้อะไรผมเลย นอกจาก . . . ความเข็มเเข็ง เเละประสบการณ์ดีๆ ที่ทำให้ผมเข้าใจในหลายๆสิ่ง ว่าผมสมควรจะทำอะไร จิงอยู่ที่ ที่นี้คือเเหล่งรวบรวมนักวาดเเละผู้ที่มีความฝันในด่านนี้ ผมคนนี้ขอยอมรับจิงๆว่าที่นี้เคยอบอุ่นเหมือนบ้านหลังหนึ่งมาก่อน เเต่ตอนนี้ที่นี้สำหรับผมเป็นเพียงเเค่ศาลาเท่านั้นหมดเวลาที่ผมจะนั้งพักเหนืี่อยเเล้วถึงเวลาที่ผมจะต้องเดินต่อไปเเล้วละ ความรู้สึกที่ผมเคยมีให้ที่นี่เป็นของจิงผมเคยรักที่นี้มากเลยละเเต่ก็อย่างที่บอกไป ผมยังไม่เก่งพอที่จะมานั้งเอ่อละเหยอยู่เเถวนี้ ที่เเห่งนี้ทุกคนเคยให้ความสำคัญของเเต่ละคนเเท่าเทียมกันเเต่ตอนนี้ผมพูดได้เต็มปากว่าทุกอย่างเปลี่ยนไปจากเมื่อก่อนเเล้วละ พูดไปก็คงไม่ช่วยให้อะไรดีขึ้นมากกว่าเดิมเท่าไหร เเต่ถึงยังไงผมก็อยากให้พี่ได้รับรู้ไว้ว่า ผมชอบที่นี้มากจิงๆเพียงเเค่ว่าคนอย่างผมไม่สมควรที่จะอยู่ในที่เเห่งนี้เท่านั้นเอง ผมอาจจะพูดอะไรโง่ๆไปเยอะพอสมควรเหมือนกันเเต่นั้นเป็นความรู้สึกจิงๆของผม ที่อยากให้พี่รับรู้เอาไว้ ผมหวังว่าเราคงได้เจอกันอีกในเวลา เเละ สถานที่ๆ เป็นจิงมากกว่านี้ ขอบคุณสำหรับทุกสิ่งที่พี่เเละทุกๆคนมอบให้กับผมขอบคุณนะคับ

เย้ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ สบายดีน๊า