แก้ไขครั้งสุดท้ายโดย fanasai เมื่อ 2014-2-12 20:02
เนื่องจากอารมณ์อันแปรปรวณของตัวเองดังนั้นจึงขอทำการเปลี่ยนเรื่องที่จะเขียนแบบสายฟ้าฟาด
เพราะสาเหตุหลายๆอย่างๆ บลาๆๆๆ ที่จะไม่ขอกล่าวถึง
เอาล่ะ กลับมาเรื่องของเรากันต่อเลยแล้วกัน
เพราะสาเหตุหลายๆอย่างๆ บลาๆๆๆ ที่จะไม่ขอกล่าวถึง
เอาล่ะ กลับมาเรื่องของเรากันต่อเลยแล้วกัน
บทนำ
ในยุคสมัยที่ห่างจากยุคของเหล่าท่านซึ่งยาวนานนับอสงไขย ก่อนที่เวลาจะเริ่มเดิน ดวงดาวจะก่อกำเนิด แสงจะเริ่มส่องสว่าง ทุกสรรพชีวิตจะเริ่มต้น เอกภพทั้งหมดมวลนั้นยังคงรวมเป็นหนึ่งภายในบางสิ่งซึ่งข้าเรียกขานมันในนามของ มาเธอร์...ข้าไม่สามารถบอกได้ว่าภายนอกมาเธอร์นั้นคือสิ่งใด...แล้วมาเธอร์คือสิ่งใด และสิ่งใดคือสิ่งที่สร้างมาเธอร์ขึ้นมา แต่สิ่งเดียวที่ข้าได้รู้ก็คือข้าคือสิ่งที่เกิดจากสิ่งนี้...
ช่วงเวลาที่ยาวนานผ่านพ้นไปแต่กลับสั้นบางเหมือนชั่วเพียงหนึ่งลมหายใจที่พัดผ่าน ข้ารู้สึกได้ถึงบางสิ่งที่กำลังจะแตกสลาย...
มาเธอร์กำลังจะดับสูญ...แต่การดับสูญของมาเธอร์นั้นเป็นการดับสูญเพื่อการเริ่มต้นใหม่
แรงระเบิดอันมหาศาลพัดทุกสิ่งให้กระจัดกระจายออกไปทั่วทั้งความว่างเปล่า...
ทุกสรรพสิ่งถูกย้อมอยู่ภายใต้สิ่งที่ไม่ใช่ทั้งสีขาวและสีดำหรือสีสันใดๆ มันคือความว่างเปล่าอย่างแท้จริงแต่มันช่างร้อนอย่างมหาศาลจนไม่มีมาตรวัดใดๆที่จะมาอธิบายถึงความร้อนนี้ได้...
นานนับชั่วกัปป์กัลป์ในที่สุดความว่างเปล่านี้ก็ได้เย็นตัวลงเผยทุกสิ่งให้เด่นชัด ทุกสรรพสิ่งภายใต้ดวงตาของข้าคือกลุ่มหมอกควันที่กำลังรวมตัวกันอย่างเชื่องช้าแต่รวดเร็วในคราวเดียวกัน...
พวกข้ารับรู้ได้ถึงพลังงานอันยิ่งใหญ่ที่แผ่ออกมาอย่างเบาบางแต่เด่นชัดในที่ที่ห่างไกลจนสุดคาดคะนึง...
และพวกข้ายังสัมผัสได้ถึงบางสิ่งที่เคยยิ่งใหญ่ซึ่งกลายเป็นเพียงพลังงานซึ่งกระจัดกระจายไปทั่วทั้งความว่างเปล่านี่...
พวกข้ากล่าวนามของพลังงานยิ่งใหญ่ว่า เควเซอร์ แม้พวกข้าจะมิอาจทราบได้ถึงที่มาของนามนี้แต่พวกข้าก็รับรู้ได้ว่ามันมีนามเป็นดั่งนี้...
และพวกข้ายังได้กล่าวนามของสิ่งที่เคยยิ่งใหญ่นี้ว่า ดาร์ก เมเทอร์ เช่นเดียวกันพวกข้านั้นมิอาจบอกแก่ท่านได้ว่าพวกข้านั้นทราบถึงนามของพวกมันได้เช่นไร...
ภายใต้ความว่างเปล่าซึ่งกระจัดกระจายด้วยกลุ่มหมอกควันที่สูบกินพลังงานของ ดาร์ก เมเทอร์ เริ่มจับกลุ่มกลายเป็นฝุ่นผงและเริ่มก่อเริ่มกลายเป็นก้อนพลังงานดวงน้อยที่ส่องแสงสว่างในความว่างเปล่าอันไร้พรมแดนแห่งนี้...
นับจากนั้นพวกข้ายังรับรู้ถึงบางสิ่งที่ข้ามิอาจบอกได้ถึงตัวตนของมันแต่พวกข้ารับรู้ถึงตัวตนที่มีอยู่ พวกข้าเรียกสิ่งนี้ว่า ไทม์...
เมื่อไทม์เคลื่อนไหว กลุ่มฝุ่นผงเหล่านั้นก็เคลื่อนไหวตามเช่นเดียวกันพวกมันที่สูบกินพลังงานจนรวมตัวกันเป็นก้อนพลังงานเริ่มเรียกหากันเองและรวมตัวกลายเป็นพลังงานใหม่ที่ใหญ่ยิ่งขึ้นซึ่งพวกมันนั้นมีนับหมื่นแสนล้านในความว่างเปล่านี้...
เวลาผ่านพ้นไปยาวนานเหล่าฝุ่นผงเริ่มเป็นรูปร่างที่เด่นชัด รูปร่างของมันนั้นในระยะแรกช่างแปลกพิกล พวกมันเหมือนกับเด็กที่หิวโหยและแย่งชิงกันเองจนกระทั่งพวกมันเริ่มเติบโตพวกข้าเรียกสิ่งเหล่านั้นว่า คาแล็คซีน ซึ่งมันกระจัดกระจายไปทั่วทั้งความว่างเปล่า...
ข้าเฝ้ามองคาแล็คซีนเหล่านั้น...พวกมันไม่ต่างไปจากมาเธอร์เสียเท่าไหร่ เพราะภายในพวกมันเหล่าเด็กน้อยก็เริ่มกำเนิดขึ้นในรูปแบบเดียวกัน แต่ในสถานที่แตกต่างกัน บ้างก็เติบใหญ่มาเป็นกลุ่มก้อนพลังงาน บ้างก็กลายเป็นเพียงเศษหินขนาดเล็กยิ่งกว่า บ้างก็กลายเป็นเพียงมวลสารที่ไม่ใช่ทั้งพลังงานและเศษหินแต่มีขนาดใหญ่ที่สุด
ความว่างเปล่าเริ่มจัดระเบียบของมันอย่างเป็นระบบ...อย่างมีแบบแผนและโครงสร้างที่ชัดเจนซึ่งถูกยึดตรึงเอาไว้โดย
ดาร์ก เมเทอร์...
เหล่าข้าคือกลุ่มก้อนพลังงานเฉกเช่นเดียวกันกับทุกสิ่งที่กำเนิดมาจากมาเธอร์ แต่น่าแปลกที่พวกข้ากลับไม่เติบโตเฉกเช่นสิ่งอื่นใดที่กำเนิดมาพร้อมกันหรือก่อนหน้า...
พวกข้าจึงได้เพียงล่องลอยไปในความว่างเปล่านี้อย่างไร้จุดหมาย ผ่านระยะทางที่เป็นอนันต์ เฝ้ามองทุกสิ่งที่กำเนิดและเติบโตขึ้น...
ในที่สุดบางสิ่งก็เรียกขานเหล่าข้าทั้งสิบสาม พวกข้าไม่อาจบอกได้ว่าสิ่งที่เรียกข้านั้นคือสิ่งใด แต่มันทำให้พวกข้าได้รับรู้เป็นแน่แท้แล้วว่า...ไทม์ของเหล่าข้าได้เริ่มเดินเสียที...
เหล่าข้าได้พบเศษหินซึ่งแปลกยิ่งกว่าเศษหินอื่นซึ่งโคจรรอบกลุ่มก้อนพลังงานขนาดเล็กในระยะที่ไม่ห่างจากมาเธอร์เสียเท่าใดนัก...
มาเธอร์ในยามที่ดับสูญไปนั้นใน บัดนี้ ปรากฏ กลุ่มพลังงานบางอย่างที่พวกข้ามิอาจทัดเทียมสถิตอยู่ ณ ใจกลาง ซึ่งมันถูกปิดตายโดยเศษหินนับมิถ้วนปิดกั้นเส้นทางที่จะผ่านพ้นเข้าไป...และบางสิ่งในใจของเหล่าข้าได้ร่ำร้องว่า พวกข้ามิควรไปยุ่งเกี่ยวกับสิ่งนั้น...
เศษหินที่แปลกประหลาดที่เหล่าข้าได้ค้นพบนั้น เป็นเศษหินที่ผ่านการเติบโตมาได้อย่างปลอดภัยแตกต่างจากเศษหินอื่นใดที่โคจรรายล้อมกลุ่มพลังงาน...
เหล่าข้าจึงเข้าไปยังภายในผ่านพ้นหมอกที่ปกคลุมเหมือนม่านที่คุ้มกันอันตรายจากภายนอก ข้าสัมผัสได้ถึงความร้อนเมื่อยามปะทะกับม่านหมอกเหล่านี้...
กระทั่งเหล่าข้าได้ผ่านพ้นม่านหมอกนั้น เหล่าข้าได้พบสิ่งที่ข้ามิอาจเข้าใจมันนั้นใสจนส่องทะลุไปถึงพื้นดินเบื้องล่างที่มันปกคลุม แต่มันนั้นกลับมีตัวตนที่ชัดเจน และในสิ่งนั้นก็มีสัญญาณของจิตจำนงที่เริ่มกำเนิดตัวขึ้นมา...
เหล่าข้าตัดสินใจที่จะเฝ้ามองจิตจำนงเหล่านั้นอย่างรอคอย...จิตจำนงเหล่านั้นเริ่มมีการเติบโตและพยายามที่จะมีชีวิตอยู่ต่อไป...
จากเป็นเพียงจิตจำนงที่เล็กจนไม่อาจมองเห็นได้ เริ่มพัฒนาตัวกลายเป็นสิ่งที่ใหญ่ขึ้น พวกมันนั้นมีรูปร่างที่แปลกและแตกต่างกันอย่างเด่นชัดในช่วงเวลาอีกไม่นานนับจากนั้น...
เหล่าข้าได้รับรู้เป็นที่แน่ชัดแล้วว่าสิ่งที่ไร้ตัวตนและมีตัวตนนั้นคือ น้ำ ในผืนน้ำที่ปกคลุมเศษหินนี้ก็มีสิ่งที่มีสัญญาณของชีวิตดำรงอยู่...
เหล่าข้าทำเพียงเฝ้ารออย่างใจเย็นเพื่อรอคอยสิ่งที่เรียกร้องหาเหล่าข้า...
และเวลาที่พ้นผ่านหลังจากที่พวกสิ่งมีชีวิตเริ่มเปลี่ยนมาดำรงชีพบนเศษหินที่บัดนี้ถูกปกคลุมด้วยสิ่งที่กำเนิดก่อน พวกมันเหล่านี้ข้าได้ทราบนามของมันจาก สายน้ำที่บอกเหล่าข้า สิ่งที่ปกคลุมเศษดินและหินนั้นคือ ผืนหญ้าและต้นไม้...
ช่วงเวลาผ่านพ้นไปอีกนานนับ สิ่งที่เหล่าข้าเฝ้ารอก็กำเนิดเกิดขึ้น สิ่งมีชีวิตสองขา สองแขน ซึ่งมีสติปัญญายิ่งกว่าเผ่าพันธุ์ใดๆ พวกมันเหล่านั้นได้กลายมาเป็นสิ่งมีชีวิตที่ทำการปกครองดาวดวงนี้...
เมื่อนั้นเหล่าข้าจึงตัดสินใจและตั้งตนที่จะเลือกสิ่งมีชีวิตนี้เป็นตัวตนของเหล่าข้า เมื่อนั้นเหล่าข้าทั้งสิบสาม จึงไม่ใช่เพียงพลังงานอีกต่อไป...
เหล่าข้านั้นเรียกเหล่าข้าว่า อีริค พวกข้าทั้งสิบสามคือ อีริค...
และนั่นคือจุดเริ่มต้นของเรื่องราวที่เริ่มต้นและดับไปเพื่อเริ่มต้นใหม่ไม่รู้จบของพวกข้า...
[อ่านแล้วก็ช่วยกันเม้นท์หน่อยนะจ๊ะ
]
]Eric Ep.0
[IMG]
