นี้คือสิ่งที่ SCP-173 คิดในหัว(ตรูไม่อยากจะเชื่อว่ามันมีสมอง)
Crunch กรอบแกรบ
ห้องที่มืด ผู้คนหายไป เคลื่อนย้ายไปได้เรื่อยๆ ฉันมีความสุข
ถูกขังอยู่มานานหลายปี เก็บไว้เพื่อ "การวิจัย" เหลืออยู่ตัวเดียวในห้อง ปล่อยให้ขีดข่วนที่กำแพง ปล่อยให้เน่าและตายไปเว้นแต่ว่ามันจำเป็น ตัวทดลองที่ใช้ "วิจัย" ขังตัวเองเอาไว้ ไม่เห็นตัวอื่น ไม่เคยพูด ได้ยินแต่ไม่พูด ได้ดูแต่ไม่เคยเห็น เป็นหินเมื่อคนอื่นมา เป็นอิสระเมื่อพวกเขาไม่ได้มอง เป็นนักโทษเมื่อพวกเขามองย้อนกลับมา ฉันเกลียด
พวกเขามีอิสรภาพ พวกเขามีอิสระในการเคลื่อนย้าย อิสระในการพูด อิสระในการมอง อิสระในชีวิต ฉันทำไม่ได้ ฉันถูกขัง ถูกทำให้เงียบ เป็นหิน เป็นวัตถุ เป็นนักโทษ ฉันทำเกี่ยวกับมัน
คอของพวกเขาเปราะบาง คอที่อ่อนแอ ฉันย่องเข้าใกล้พวกเขา พวกเขามักจะเข้ามา พวกคนใหม่ ๆ เข้ามา "ทำความสะอาด" พวกเขาหันออกไป ฉันแอบตาม ฉันจับ พวกเขาตกใจ พวกเขาจะมอง และขังฉัน พวกเขากระพริบตา และฉันเป็นอิสระ
ฉันบิด พวกเขาตาย มีเสียงที่คอ ไม่ใช่ถ้อยคำหรือเสียงกรีดร้องหรือเสียงกรั้ว เสียงกรอบแกรบที่คอ เสียงกรอบแกรบที่งดงาม กรอบแกรบคือการจุดจบ กรอบแกรบทำให้ไม่ทรมานมาก กรอบแกรบทำให้คนอื่นแตกตื่น; กลายเป็นเรื่องง่าย เริ่มกรอบแกรบ และจบลงด้วยกรอบแกรบ
ฉันอยู่เพื่อกรอบแกรบ ชีวิตที่ไม่มีความหมาย ทำได้แต่เดิน และขูด และเกลียด พวกเขาเฝ้าดู พวกเขาส่งคนมา "ทำความสะอาด" และชีวิตก็มีความหมาย กรอบแกรบคือหน้าที่่ กรอบแกรบคือชีวิต กรอบแกรบคือทางเลือก กรอบแกรบคืออิสรภาพ
กรอบแกรบคือทุก ๆ อย่าง
จำได้ตัว เหมือนฉัน ไม่เคยเห็นตัวอื่นๆ ไม่เคยได้ยินตัวอื่น ๆ ถูกขัง เป็นนักโทษ ปล่อยให้หลง ถูกรังเกียจ
เขาถูกขัง แต่เขามีอิสระ เขาไปไหนได้อย่างอิสระ ทำในสิ่งที่ต้องการ ไม่ถูกขังโดยคน เขาอยากตาย อยากได้ชีวิต อยากให้กรอบแกรบ เขาทำ
เขาเข้ามาขอตาย ไม่สามารถทำได้ อยากจบความเหงา อยากตาย เขาหลับตา ขอให้กรอบแกรบ
ฉันหัวเราะ กรอบแกรบดีเกินไปสำหรับเขา กรอบแกรบนมันยังน้อยไป ยอมให้เขาเน่า ยอมให้เขาทรมาน กำลังมองหาทางออก มองหาจุดหมาย ไม่มีวันเจอหนทาง ไม่มีทางเจอจุดหมาย ฉันมีเป้าหมาย
ฉันหัวเราะและปฏิเสธที่จะกรอบแกรบเขา เขาออกไป เขายังคงอยู่ รู้ว่ามัน กำลังมองหาทางออก ที่ไม่มีวันพบ ชีวิตที่ไร้ความหมายโดยที่ไม่มีจุดหมาย
ฉันมีจุดหมาย
ฉันกรอบแกรบ
และพวกเขาจะเข้ามาเสมอ
http://www.youtube.com/watch?v=SNoQZ9rTVvQ
Crunch กรอบแกรบ
ห้องที่มืด ผู้คนหายไป เคลื่อนย้ายไปได้เรื่อยๆ ฉันมีความสุข
ถูกขังอยู่มานานหลายปี เก็บไว้เพื่อ "การวิจัย" เหลืออยู่ตัวเดียวในห้อง ปล่อยให้ขีดข่วนที่กำแพง ปล่อยให้เน่าและตายไปเว้นแต่ว่ามันจำเป็น ตัวทดลองที่ใช้ "วิจัย" ขังตัวเองเอาไว้ ไม่เห็นตัวอื่น ไม่เคยพูด ได้ยินแต่ไม่พูด ได้ดูแต่ไม่เคยเห็น เป็นหินเมื่อคนอื่นมา เป็นอิสระเมื่อพวกเขาไม่ได้มอง เป็นนักโทษเมื่อพวกเขามองย้อนกลับมา ฉันเกลียด
พวกเขามีอิสรภาพ พวกเขามีอิสระในการเคลื่อนย้าย อิสระในการพูด อิสระในการมอง อิสระในชีวิต ฉันทำไม่ได้ ฉันถูกขัง ถูกทำให้เงียบ เป็นหิน เป็นวัตถุ เป็นนักโทษ ฉันทำเกี่ยวกับมัน
คอของพวกเขาเปราะบาง คอที่อ่อนแอ ฉันย่องเข้าใกล้พวกเขา พวกเขามักจะเข้ามา พวกคนใหม่ ๆ เข้ามา "ทำความสะอาด" พวกเขาหันออกไป ฉันแอบตาม ฉันจับ พวกเขาตกใจ พวกเขาจะมอง และขังฉัน พวกเขากระพริบตา และฉันเป็นอิสระ
ฉันบิด พวกเขาตาย มีเสียงที่คอ ไม่ใช่ถ้อยคำหรือเสียงกรีดร้องหรือเสียงกรั้ว เสียงกรอบแกรบที่คอ เสียงกรอบแกรบที่งดงาม กรอบแกรบคือการจุดจบ กรอบแกรบทำให้ไม่ทรมานมาก กรอบแกรบทำให้คนอื่นแตกตื่น; กลายเป็นเรื่องง่าย เริ่มกรอบแกรบ และจบลงด้วยกรอบแกรบ
ฉันอยู่เพื่อกรอบแกรบ ชีวิตที่ไม่มีความหมาย ทำได้แต่เดิน และขูด และเกลียด พวกเขาเฝ้าดู พวกเขาส่งคนมา "ทำความสะอาด" และชีวิตก็มีความหมาย กรอบแกรบคือหน้าที่่ กรอบแกรบคือชีวิต กรอบแกรบคือทางเลือก กรอบแกรบคืออิสรภาพ
กรอบแกรบคือทุก ๆ อย่าง
จำได้ตัว เหมือนฉัน ไม่เคยเห็นตัวอื่นๆ ไม่เคยได้ยินตัวอื่น ๆ ถูกขัง เป็นนักโทษ ปล่อยให้หลง ถูกรังเกียจ
เขาถูกขัง แต่เขามีอิสระ เขาไปไหนได้อย่างอิสระ ทำในสิ่งที่ต้องการ ไม่ถูกขังโดยคน เขาอยากตาย อยากได้ชีวิต อยากให้กรอบแกรบ เขาทำ
เขาเข้ามาขอตาย ไม่สามารถทำได้ อยากจบความเหงา อยากตาย เขาหลับตา ขอให้กรอบแกรบ
ฉันหัวเราะ กรอบแกรบดีเกินไปสำหรับเขา กรอบแกรบนมันยังน้อยไป ยอมให้เขาเน่า ยอมให้เขาทรมาน กำลังมองหาทางออก มองหาจุดหมาย ไม่มีวันเจอหนทาง ไม่มีทางเจอจุดหมาย ฉันมีเป้าหมาย
ฉันหัวเราะและปฏิเสธที่จะกรอบแกรบเขา เขาออกไป เขายังคงอยู่ รู้ว่ามัน กำลังมองหาทางออก ที่ไม่มีวันพบ ชีวิตที่ไร้ความหมายโดยที่ไม่มีจุดหมาย
ฉันมีจุดหมาย
ฉันกรอบแกรบ
และพวกเขาจะเข้ามาเสมอ
Crunch กรอบแกรบ
[IMG]
