ตัวผมที่ขังตัวเองอยู่ในห้องSCP173 (8/5/56)(ไม่เกี่ยวกับเว็บหลัก)

ก่อนอื่น เลยคื่อ ไฮมูระเนี่ยคือ SCP173ครับ (ผมตั้งชื่อให้)

แล้ววันหนึ่งเธอก็กลายเป็นผู้กญิงขึ้นมา


ในห้อง SCP173 วันที่ 8/5/56 เวลา 14 : 47

ตื่นขึ้นมาด้วยสภาพ สะลึมสะลือ


chokdee : เอ๋ ไฮมูระไปไหนเนี่ย (ไม่อยู่บนเตียงด้วยแหะ)//มองหา


ผมกวาดสายตาไปรอบห้องสิ่งที่ผมเจอนั้นทำเอาผมช็อคไปเลยละ


chokdee : อะ เฮ้ย //สิ่งที่ผมเห็นคือไฮมูระกำลังนอนด้วยสภาพคอหัก

chokdee : ไฮมูระ // ทำไมกัน

chokdee : ไฮมูระเป็นอะไรไปหน่ะ(ตะโกน) // ผมวิ่งเข้าไปหาไฮมูระ

ผมร้องไห้ออกมา

ผมกวาดสายตามองอีกรอบ // มองไปที่ประตู (คิด : ล็อคอยู่แสดงว่ายังอยู่ในห้องซินะ)

สิ่งที่ผมเจอคือ SCP173 ที่มีสายตาเย็นชา


chokdee : (คิด :แกใช่ไหมที่เป็นคนทำไฮมูระ)


chokdee : แกทำอะไรวะ // ผมตะโกนออกไป


//นิ่ง//
chokdee :ชั้นถามว่าแกทำอะไร //น้ำตาผมไหลกลายเป็นสายเลือดสายเลือดผมจ้องมองSCP173ตัวนั้น ด้วยสายตาอาฆาต

//นิ่่ง//


ผมสังเกตุไปที่ตาของไฮมูระเพราะตาของไฮมูระจ้องไปที่SCP173อีกตัวนี่เอง


chokdee : เธอช่วยชีวิตผมไว้ หรอ

มือของเธอนั้นกำสิ่งนึงแน่น


chokdee :ผมมองสิ่งนั่นเธอคงตั้งใจคงทำให้ผมแน่ๆเลย // ผมยิ้มทั้งน้ำตา


มันก็คือถุงมือสีเทาที่มีรูปหน้าผมอยู่ มันทำอย่างปราณีตมากเลยล่ะ ผมเอาสิ่งนั้นขึ้นมาสวม หลังจากนั่นเวลาก็หยุดนิ่งทุกสิ่งดำมืดไปหมด


สิ่งเดียวที่ผมเห็นคือ ไฮมูระ ที่เปล่งแสงราวกับจะหายไป


chokdee : ไฮมูระ นี่เธอ


ไฮมูระ : อื้มใช่แล้วล่ะ ชั้นได้ใช้พลังสุดท้ายเพื่อมาคุยกับนายละ


/ผมเช็ดน้ำตา


ไฮมูระ : ถุงมือนั่นหน่ะ ชั้นทำมาให้นาย แล้วนะรักษามันดีๆด้วยละ ยังไงก็เป็นของที่ทำให้ละนะ


chokdee : เดียวสิทำไมละทำไมเธอถึงต้องมาจากไปอย่างนี้ด้วย


ไฮมูระ : ลูกน้องก็ต้องปกป้องเจ้านาย เป็นเรื่องปกติละนะ


chokdee : แต่ชั้นไม่ได้เป็นเจ้านายเธอนะ

ไฮมูระ : นายหน่ะเป็นตั้งแต่แรกแล้วละ เมื่อก่อน นายก็เคยดูแลเอาใจใส่ชั้นนี่นาต้องทดแทนกันบ้างละนะ
นายหน่ะเป็นคนที่คืนชีวิตให้กับชั้น
ตอนก่อนนายจะมาหน่ะชั้นคิดแต่จะฆ่ามนุษย์ทุกวันเลยล่ะถึงมันเป็นสิ่งที่ไม่ดีแต่มันรู้สึกอย่างนั้นมาทุกวันเลยละ
ไม่ว่าจะทำยังไงก็เลิกคิดไม่ได้ แต่แล้วนายก็มา นายทำให้ชั้นได้รู้จักคนอื่นๆ ทำให้ชั้นได้รูว่า มีเรื่องดีๆให้คิดอีกเยอะแยะชั้นขอบคุณนายมากเลยนะ
แล้วก็ฝากไปขอโทษ คนที่ชื่อ ...อืม .... รู้สึกจะชื่อ ผอนาซ แล้วก็คาออส ละมั้ง ที่ชั้นทำไม่ดีกับเค้าละนะช่วยไม่ได้นิพวกเค้าจะทำร้ายนายนินา
ชั้นหน่ะประทับใจนายมากเลยละ เลยให้นายเป็นเจ้านายละ


chokdee :แต่ชั้นก็ยอมรับไม่ได้หรอกนะ จะให้เธอมาตายอย่างนี้หนะ ทั้งหมดเป็นความผิดผมเอง
ถ้าผมรู้สึกตัวเร็วกว่านี้ละก็ เธอจะไม่ตายแท้ๆเลย ถ้างั้นผมจะตายตามไปด้วย


ไฮมูระ : อย่าโทษตัวเองเลย นายหน่ะไม่ผิดหรอก แล้วนายจะเอาชีวิตที่ชั้นปกป้องไว้ไปทิ้งงั้นหรอ


chokdee : ผมขอโทษ ผมผิดไปแล้ว

ไฮมูระ :ไม่เป็นไรหรอก นี่ๆชั้นมีคำถามที่จะถามนายหน่ะ

chokdee : อะไรหรอ

ไฮมูระ : นายหน่ะชื่ออะไรหรอ

chokdee : อ๊ะ ขอโทษทีนะชั้นยังไม่ได้บอกชื่อเลยนินา ชั้นชื่อ โชคดี


ไฮมูระ : เอ๋ชื่อแปลกจังเลยนะ

chokdee : ไม่ต้องมายุ่งนา // เขิน


ไฮมูระ : หุหุ // ยิ้ม


ไฮมูระ : ชั้นกะจะเขียนชื่อนายลงไปด้วยนะแต่คงไม่ทันแล้วละ


ไฮมูระ : เอาละเวลาของชั้นหมดลงแล้วละต้องไปละนะ หวังว่าซักวันจะๆได้เจอกับนายอีกนะ























ไฮมูระสลายไปเป็นฝุ่นละออง


chokdee : เดียวก่อนอย่าพึ่งไปซิ


ผมร้องไห้ต่อการจากไปของ ไฮมูระ


ผู้หญิงที่ผมนั้นรักมากจนถึงสุดขั๋วหัวใจของผม ได้จากหายไปแล้ว


กลับมาสู่ความเป็นจริง

ผมได้สติคืนมาอีกครั้ง ความเกรี้ยวกราดก็ได้วกกลับเข้ามาสู่จิตใจของผม


ผมจ้องไปที่SCP173 แล้วปิดตาไฮมูระลงอย่างเบาๆ

chokdee : ไฮมูระชั้นจะแก้แค้นให้เธอเอง

ผมวิ่งเข้าใส่ SCP173

chokdee : อะไรกันพลังนี้มัน

ในระหว่างที่ผมกำลังวิ่งเข้าไปหาSCP173 ผมก็ได้เผลอกระพริบตาลง

ผมรู้สึกเหมือนผมโดนต่อยเข้าที่ตาอย่างจัง

chokdee : (ชิมองไม่เห็นซะแล้วซิ)

SCP173ได้เข้ามาอยู่ข้างหลังผม มันกำลังจะหักคอผม ผมรู้สึกได้ถึงแรงอันมหาศาลของมัน


ผมกลิ้งหลบไปด้านข้าง ในขณะที่มันกำลังเคลื่อนไหวนั้นผมรู้สึกได้ถึงการเคลื่อนไหวที่เชื่องช้าของมัน

chokdee : เอีะทำไมกัน ทำไมกัน ความรู้สึกนี้ ทั้งพลัง ทั้งความเร็ว

ผมรู้สึกตัวผมก็เข้าไปอยู่ข้างหลัง SCP173 แล้ว

chokdee : ใครที่มาทำกับคนสำคัญของผมหน่ะ ไม่ว่าจะเป็นอะไร ผมจะเป็นคนฆ่ามันเอง


ผมตะโกนออกไปสุดแรงพร้อมกับหักคอของมัน

เพล้ง // เสียงของคอนกรีตแตกละเอียดเป็นผุยผง

chokdee : พลังสุดยอดเลยแหะ แค่หักคอเอง จริงสิถุงมือนี่เป็นของๆ ไฮมูระ นี่นะ ก็ต้องเกี่ยวกับหักคอละ

chokdee :อ่า ตาชั้น

ผมลืมตาขึ้นมาผมว่าตาของผมนั้นกลายเป็นสีแดงไปซะแล้ว

ผมทำการเอาศพของเธอไปไว้บนเตียง


ผมได้ลองใช่ยาชุบชีวิตที่ผมมีติดตัวมา


แต่ว่า มันไม่ได้ผลแม้แต่น้อย


ผมนั้นได้นั่งร้องไห้อยู่คนเดียว จนกระทั่งเวลาได้ผ่านไปๆ

19:34

ผมได้นึกถึงสิ่งที่พวกเราได้ทำกันมา แล้วตกอยู่ในภะวังแห่งความเศร้า


จากนั่นผมก็มีเสียงหลายเสียงดังกังวานอยู่ในหัวของผม

??? : นายจะเอาชีวิตมาทิ้งที่นี่หรือไงกัน!! นายต้องมีชีวิตรอดสิ ไม่งั้นที่ชั้นทำไปจะได้อะไรขึ้นมาล่ะ ลุกขึ้นมาสินายเป็นคนที่ร่าเริงสนุกสนานไม่ใช่หรอยังไงกันคะ

chokdee : ใครหน่ะ

chokdee: ชั้นคงจะเพ้อไปซินะ หึ มีแต่คนที่เสียชีวิตเพื่อปกป้องชั้น ทั้ง พ่อ แม่ ทั้งไฮมูระ คนที่ชั้นรัก ต้องจากไปทั้งหมดเลย ชั้นไม่รู้จะทำยังไงแล้วล่ะ


??? : แล้วลูกจะ ให้ชีวิตของพวกเราศูนย์ปล่าวหรอ

chokdee : แม่หรอ

??? : ลูกหน่ะจะต้องเป็นผู้ชายที่เข้มแข็งกว่านี้นะ ไม่งั้นทำทำให้ชีวิตที่พ่อให้มีศูนย์ปล่าวนะเข้าใจไหม


chokdee : พ่อก็ด้วย

ผมนั่งครุ่นคิดอีกครั้ง
.
.
.
.
.
.

chokdee : จริงสินะเราจะเอาชีวิตมาทิ้งแบบนี้ไม่ได้ ต้องเดินหน้าต่อไป ผมยังมีเพื่อนอีกตั้งเยอะแยะนี่นาไม่ใช้เวลามานั่งต่อไปแล้ว

พอผมคิดได้ก็ลุกออกจากที่นั่ง


ขอบคุณมากนะไฮมูระที่ทำให้ชั้นได้มีความรักกับเค้าซะที


ขอบคุณมากนะ


จากนั้นผมก็เดินไปล็อคประตูด้วยกุญแจที่ผมมีคนเดียว


ไว้เจอกันนะ . . . . . . . . . . . . . . . . ลาก่อนไฮมูระ


ผมเดินออกห่างไปจากห้องนั้นด้วยความดีใจ


chokdee : ไฮมูระยังอยู่ข้างๆฉันนี่นา (ผมว่าจะเก็บไว้ใช้ยามจำเป็นละกัน) //หยิบถุงมือขึ้นมา


ตาของผมกลับมาสีดำอีกครั้งนึง


เกรี้ยวกราดของผมนั้นได้หายไปเพราะคำพูดของพวกเขา


ผมจะไม่ลืมบุญคุณของทุกคนที่สละชีวิตให้ผม


chokdee : เฮ้อง่วงซะแล้วซิ ไปนอนดีกว่า

ผมเดินไปที่ห้องโถงเพื่อตรงกลับไปนอนที่ห้องเอกสาร
.
.
.
.
.
.

end

RIP himura

เหอๆ ดราม่าสุดๆ