สวัสดีครับ วันนี้ผมมีบทความที่แฝงแง่มุมความคิดมาฝากครับ
เป็นเรื่องของสิ่งสำคัญ ที่หลายคนมักเผลอหลงลืมทำหายไป
สิ่งใดที่จะสำคัญ อยู่ที่การให้ความสำคัญของคนคนนั้น...
บางสิ่งอาจมีความหมายมากมายต่อเรา
แต่สำหรับบางคนแล้ว อาจไร้ความหมายได้เหมือนกัน
สิ่งใดก็ตามที่เราได้ให้ความสำคัญแล้ว เราควรดูแลรักษาอย่างดี อย่าได้ทำให้สูญเสียไป
ส่วนบางสิ่งที่ครั้งหนึ่ง เราอาจะมองว่าไม่เคยมีความสำคัญ
เมื่อถึงวันที่ต้องสูญเสียไป อาจทำให้เราเสียใจมากกว่าที่คิด
คนเรามักไม่รู้คุณค่าของสิ่งต่างๆ จนถึงวันที่เราต้องเสียมันไป...
อาจเป็นเพราะความเคยชิน จึงทำให้เรามองข้ามความสำคัญของมันไป
พอถึงวันใดที่เราต้องเสียมันไป เราจะเข้าใจความหมายของ"สิ่งสำคัญ"เหล่านั้นขึ้นมาทันที
การที่เราตีค่าของมันต่ำเกินไป อาจทำให้เราเสีย "สิ่งสำคัญ" ไปอย่างง่ายดาย
โดยไม่มีแม้แต่การคิดเหนี่ยวรั้งเอาไว้ หรือคิดจะทำก็สายเกินไป
น่าเสียดาย ที่สิ่งเหล่านี้จะมีค่าเฉพาะตอนที่มันไม่ได้อยู่กับเราแล้ว
ถึงตอนนั้น เราคงได้แต่เสียใจ เสียดาย กับสิ่งที่ไม่อาจเรียกกลับคืนมาได้
หรือกลับมาได้ ก็ไม่อาจเหมือนเดิมอีกต่อไป
แล้วแบบนี้ เราจะเสี่ยงรอเวลาให้สูญเสียสิ่งสำคัญไป จึงจะเห็นคุณค่ามันอย่างนั้นหรือ
ระหว่างที่ทุกสิ่งยังอยู่กับเรา เราควรใส่ใจให้มาก มองให้กว้าง และคิดให้ไกล
เพื่อที่จะได้ไม่ต้องสูญเสียมันไปโดยไม่ตั้งใจ
และ... ทางที่ดี เราควรเก็บสิ่งนั้นเอาไว้กับตัว อย่าให้มันหายไปดีกว่า
เพราะสิ่งที่เราเผลอทำหายไป อาจเป็นหัวใจของเราเองก็ได้
จริงหรือไม่? เมื่อสูญเสียไป สิ่งนั้นจะกลายเป็น "สิ่งสำคัญ"
