ชื่อเรื่องเเละชื่อตัวละครยังไม่ได้คิดเรย ช่วยคิดให้หน่อยนะครับ
บทนำ ---
บนโลกเเห่งนี้ม มีเมืองอยู่เมืองหนึ่ง ที่มัตำนานเล่ขานสืบต่อกันมาว่า ทุกครั้งที่ผู้คนในเมืองนี้พบกับ เรื่องที่น่ายินดี หรือ มีความสุขเเล้วละก็จะเกิด
"เเสงไฟดวงเล็กๆ" ล่องลอยไปบนท้องฟ้า ว่ากันว่าหากผู้ใดได้พบเห็นมันเเล้วละก็ จะสามารถ อธิฐาน ความต้องการได้หนึ่งอย่าง เเล้วคำอธิฐานนั้นจะเป็นจริง เเต่ก็ใช้ว่าเเสงไฟเหล่านี้จะสามารถพบเห็นก็ได้ง่ายๆ จึงมีน้อยคนนักท่จะได้พบกับเเสงไฟเหล่านี้
บทที่1 .... ความฝัน ----
ผมมีชื่อว่า(ยังไม่ได้คิดอะนะ) พ่อของผมเป็นนักธุรกิจอยู่ต่างเมืองที่ผมอยู่ออกไป จึงทำให้ผมต้องอยู่บ้านเพียงคนเดียว ส่วนผู้เป็นเเม่นั้นได้เสียชีวิตไปตั้งเเต่ผมยังเด็ก จึงทำให้ผู้เป็นพ่อนั้นเสียใจ เเละบ้างานในที่สุด ตั้งเเต่ผมได้ก้าวขึ้นม.ปลายผมก็ได้ฝันถึงเหตุการณ์แปลกๆ ในฝันนั้นผมเห็นเพียงต้นไม้มากมายที่ถูกปกคลุมไปด้วยหิมะ เเเต่ว่า มีต้นไม้อยู่ต้นหนึ่งที่เติมโตเพียงลำพังในใจกลางป่าไม้เเห่งนั้น และพอมองลองดูเข้าไป จะเห็นผู็หญิงคนหนึ่งนั่งอยู๋ตายต้นไม้นั้น แต่พอผมนั้นลองที่จะก้าวเข้าไปใต้ต้นไม้นั้นเพื่อพยายามมองว่าเธอเป็นใคร นาใิกาที่ตั้งอยู่บนหัวเตียงของผมก็ดังขึ้นทันที เเสดงว่า เวลานั้นเป็นเวลา 05.30 พอดี ...........
เช้าวันเปิดเรียน ผมยังคงใช้วิธีการไปโรงเรียนแบบเดิมๆนั้น ก็คือการเดิน ทั้งๆที่บ้านก็มีจักรยานคันโปรดจอดอยู่ก็ตาม ผมนั้นเป็นพวกที่ชอบมองทิวทัศ ตามข้างทางไปเลยๆ ในระหว่างทางนั้นผมจะเเวะ ร้านสะดวกซื้อเพื่อซื้อของกล่อง มารับประทานในมื้อเช้า เเละตัวผมเองก็มีที่ประจำอยู่แห่งหนึ่งเพื่อไว้รับประทานอาหารในยามเช้าของผม นั้นก็คือสวนสาธารณะที่เงียบสงบเหมาะกับการผ่อนคลายยามเช้าเป็นอย่างมาก นั้นจึงทำให้สวนสาธารณะเป็นที่โปรดสำหรับผม -1-
-2-แต่เช้าวันนี้กลับมีอะไรที่แปลกแต่พิเศษออกไปนั้นก็คือ ศาลาไม้ริมน้ำของผมกลับมีคนมาจับจองใช้พื้นที่ก่อนแล้ว นั้นก็คือผู้หญิงร่างเล็กไว้ผมยาว ส่วมแว่น กำลังนั่งอ่านหนังสือเล่มหนึ่งอยู่ แต่มันกับทำให้ผมรู้สึกแปลกใจเป็นพิเศษ ก็เพราะศาลาริมน้ำที่โปรดของผมนั้นมันตั้งอยู่ในส่วนท้ายสุดของสวนสาธารณะ ในช่วงเช้าน้อยคนนั้นที่จะมาใช้พื้นบริเวณนี้ แต่ใช้ว่าผมจะเปลี่ยนที่รับประทานมื้อเช้าของผม ก็เพราะพื้นที่ของศาลานั้นก็กว้างพอสำหรับสองคนที่จะใช้พื้นที่บริเวณนั้น
"ขอโทษนะครับผมสามารถนั่งตรงนี้ได้หรือเปฝ่าครับ" ผมกล่าวถามเธอคนนั้น
"เชิญค่ะ" เธอตอบทันทีแต่ใบหน้าของเธอไม่ได้หันมามองแต่อย่างไร
จากนั้นผมจึงนั่งรับประทานมื้อเช้าและคอยนั่งชมบรรยากาศผมคนที่ไปมาอย่างคับคลั่ง และหลังจากที่ผมรับประทานอาหารเสร็จ ผมก็พร้อมที่จะเดินทางเข้าโรงเรียนในวันแรกของชีวิตม.ปลายปีสองของผม ในขณะที่ผมกำลังจะก้าวออกไปนั้น
"คือว่านะ เราจะเดินไปโรงเรียนพร้อมกันได้หรือเปล่าค่ะ" เธอพูดขึ้น ในขณะที่ผมก็นั่งอยู่กับเธอนานเหมือนกันทำไมถึงสังเกตุไม่เห็นสัญลักษณ์โรงเรียนกันนะ
"ขอโทษนะค่ะอยู่ดีๆก็พูดแบบนั้นออกไป"
"ทั้งที่เรายังไม่รู้จักแท้ๆ" เธอพูดเสริม
"ฉันมีชื่อว่า.....แล้วคุณละ" ผมถึงกับงง แต่ก็กล่าวตอบกลับไป
"ครับ ผมชื่อ....."
ได้สิ "เดินไปพร้อมกันก็ได้นะถ้าเธอไม่รังเกียจอะไร" ผมกล่าวตอบเสริม
หลังพวกเราก็เดินไปโรงเรียนพร้อมกัน แต่ก็เว้นระยะห่างกันไว้อยู่ จบ..บทที่1
บทนำ ---
บนโลกเเห่งนี้ม มีเมืองอยู่เมืองหนึ่ง ที่มัตำนานเล่ขานสืบต่อกันมาว่า ทุกครั้งที่ผู้คนในเมืองนี้พบกับ เรื่องที่น่ายินดี หรือ มีความสุขเเล้วละก็จะเกิด
"เเสงไฟดวงเล็กๆ" ล่องลอยไปบนท้องฟ้า ว่ากันว่าหากผู้ใดได้พบเห็นมันเเล้วละก็ จะสามารถ อธิฐาน ความต้องการได้หนึ่งอย่าง เเล้วคำอธิฐานนั้นจะเป็นจริง เเต่ก็ใช้ว่าเเสงไฟเหล่านี้จะสามารถพบเห็นก็ได้ง่ายๆ จึงมีน้อยคนนักท่จะได้พบกับเเสงไฟเหล่านี้
บทที่1 .... ความฝัน ----
ผมมีชื่อว่า(ยังไม่ได้คิดอะนะ) พ่อของผมเป็นนักธุรกิจอยู่ต่างเมืองที่ผมอยู่ออกไป จึงทำให้ผมต้องอยู่บ้านเพียงคนเดียว ส่วนผู้เป็นเเม่นั้นได้เสียชีวิตไปตั้งเเต่ผมยังเด็ก จึงทำให้ผู้เป็นพ่อนั้นเสียใจ เเละบ้างานในที่สุด ตั้งเเต่ผมได้ก้าวขึ้นม.ปลายผมก็ได้ฝันถึงเหตุการณ์แปลกๆ ในฝันนั้นผมเห็นเพียงต้นไม้มากมายที่ถูกปกคลุมไปด้วยหิมะ เเเต่ว่า มีต้นไม้อยู่ต้นหนึ่งที่เติมโตเพียงลำพังในใจกลางป่าไม้เเห่งนั้น และพอมองลองดูเข้าไป จะเห็นผู็หญิงคนหนึ่งนั่งอยู๋ตายต้นไม้นั้น แต่พอผมนั้นลองที่จะก้าวเข้าไปใต้ต้นไม้นั้นเพื่อพยายามมองว่าเธอเป็นใคร นาใิกาที่ตั้งอยู่บนหัวเตียงของผมก็ดังขึ้นทันที เเสดงว่า เวลานั้นเป็นเวลา 05.30 พอดี ...........
เช้าวันเปิดเรียน ผมยังคงใช้วิธีการไปโรงเรียนแบบเดิมๆนั้น ก็คือการเดิน ทั้งๆที่บ้านก็มีจักรยานคันโปรดจอดอยู่ก็ตาม ผมนั้นเป็นพวกที่ชอบมองทิวทัศ ตามข้างทางไปเลยๆ ในระหว่างทางนั้นผมจะเเวะ ร้านสะดวกซื้อเพื่อซื้อของกล่อง มารับประทานในมื้อเช้า เเละตัวผมเองก็มีที่ประจำอยู่แห่งหนึ่งเพื่อไว้รับประทานอาหารในยามเช้าของผม นั้นก็คือสวนสาธารณะที่เงียบสงบเหมาะกับการผ่อนคลายยามเช้าเป็นอย่างมาก นั้นจึงทำให้สวนสาธารณะเป็นที่โปรดสำหรับผม -1-
-2-แต่เช้าวันนี้กลับมีอะไรที่แปลกแต่พิเศษออกไปนั้นก็คือ ศาลาไม้ริมน้ำของผมกลับมีคนมาจับจองใช้พื้นที่ก่อนแล้ว นั้นก็คือผู้หญิงร่างเล็กไว้ผมยาว ส่วมแว่น กำลังนั่งอ่านหนังสือเล่มหนึ่งอยู่ แต่มันกับทำให้ผมรู้สึกแปลกใจเป็นพิเศษ ก็เพราะศาลาริมน้ำที่โปรดของผมนั้นมันตั้งอยู่ในส่วนท้ายสุดของสวนสาธารณะ ในช่วงเช้าน้อยคนนั้นที่จะมาใช้พื้นบริเวณนี้ แต่ใช้ว่าผมจะเปลี่ยนที่รับประทานมื้อเช้าของผม ก็เพราะพื้นที่ของศาลานั้นก็กว้างพอสำหรับสองคนที่จะใช้พื้นที่บริเวณนั้น
"ขอโทษนะครับผมสามารถนั่งตรงนี้ได้หรือเปฝ่าครับ" ผมกล่าวถามเธอคนนั้น
"เชิญค่ะ" เธอตอบทันทีแต่ใบหน้าของเธอไม่ได้หันมามองแต่อย่างไร
จากนั้นผมจึงนั่งรับประทานมื้อเช้าและคอยนั่งชมบรรยากาศผมคนที่ไปมาอย่างคับคลั่ง และหลังจากที่ผมรับประทานอาหารเสร็จ ผมก็พร้อมที่จะเดินทางเข้าโรงเรียนในวันแรกของชีวิตม.ปลายปีสองของผม ในขณะที่ผมกำลังจะก้าวออกไปนั้น
"คือว่านะ เราจะเดินไปโรงเรียนพร้อมกันได้หรือเปล่าค่ะ" เธอพูดขึ้น ในขณะที่ผมก็นั่งอยู่กับเธอนานเหมือนกันทำไมถึงสังเกตุไม่เห็นสัญลักษณ์โรงเรียนกันนะ
"ขอโทษนะค่ะอยู่ดีๆก็พูดแบบนั้นออกไป"
"ทั้งที่เรายังไม่รู้จักแท้ๆ" เธอพูดเสริม
"ฉันมีชื่อว่า.....แล้วคุณละ" ผมถึงกับงง แต่ก็กล่าวตอบกลับไป
"ครับ ผมชื่อ....."
ได้สิ "เดินไปพร้อมกันก็ได้นะถ้าเธอไม่รังเกียจอะไร" ผมกล่าวตอบเสริม
หลังพวกเราก็เดินไปโรงเรียนพร้อมกัน แต่ก็เว้นระยะห่างกันไว้อยู่ จบ..บทที่1
โทษทีนะครับไม่รู้ว่า นิยายเเต่งเองลงที่ไหน เลยลงตรงนี้เรยเเหละกัน
[IMG]
