เคยนึกสงสัยกันบ้างไหมว่า ทำไมจึงมีนางพยาบาลจอยอยู่เยอะเหลือเกินในเกมโปเกม่อน พวกเราทุกคน
ได้รับการบอกเล่ามาว่า เป็นเพราะเธอมีพี่น้องมากมาย
แต่ในความเป็นจริง เป็นไปได้หรือที่คนเราจะมีพี่น้องที่หน้าตาเหมือนกันขนาดนั้น...เราไม่มีทางรู้หรอก และพวกเธอก็ไม่อยากให้เรารู้เหตุผลที่แท้จริงเช่นกัน
มันเป็นเหตุผลที่ฟังดูเหลือเชื่อเกินกว่าจะเป็นจริง แต่ฉันรู้ ฉันเห็นความจริง และฉันจะมาเล่าให้พวกคุณฟัง
ทุกอย่างเริ่มขึ้นเมื่อคุณก้าวเข้าไปในโปเกม่อนเซ็นเตอร์...
คุณตรงดิ่งไปหาเธอ จดจำเธอได้จากผมสีชมพูสดใสอันเป็นเอกลักษณ์
คุณทักทายเธอ เสียงของเธอหวานใสถึงแม้ว่ามันจะไม่ได้มีจุดเริ่มต้นที่สวยงามก็ตาม
คุณอาจจะคุยกับเธอ หรือไม่คุยก็ได้
เธอรับโปเกม่อนของคุณไป กลับหลังหัน ฟื้นฟูมันแล้วส่งพวกมันกลับคืน
นั่นคือกิจวัตรประจำวันของเธอ
เธอดูเมตตาและห่วงใยโปเกม่อนเหลือเกิน แต่นั่นเป็นแค่หน้ากากที่ปิดบังตัวตนอีกด้านของเธอเท่านั้น...
แต่ที่คุณไม่รู้ก็คือ เธอได้ทำการติดตั้งอุปกรณ์สะกดรอยไว้กับโปเกบอลทั้ง 6 ลูกของคุณแล้ว เผื่อไว้ในกรณีที่คุณเผลอทำหลุด
ทำไมล่ะ? ทันทีที่คุณก้าวเข้าไปในเซ็นเตอร์ เธอรู้ว่าคุณ "สมบูรณ์แบบ" บุคลิกของคุณเหมาะกับงานนี้ แถมคุณยังเป็นเทรนเนอร์ได้เพียงไม่นาน ยิ่งรู้น้อยก็ยิ่งดี
อย่างไรก็ตาม เธอได้สะกดรอยตามคุณ ส่งสัญญาณเตือนพยาบาลจอยคนอื่นๆที่คุณอาจจะไปพบระหว่างทาง วิธีนั้นจะทำให้เมื่อคุณพบพยาบาลคนหนึ่ง...เอ่อ...พูดแค่ว่าพวกเขาจะสามารถ "ดูแล" คุณได้จะดีกว่า
ขณะเดียวกัน...ถ้าหากพยาบาลคนหนึ่งพบเทรนเนอร์ที่ต้องการ และเทรนเนอร์ผู้นั้นตัดสินใจนอนค้างคืนที่เซ็นเตอร์...เมื่อนั้น ความสนุกที่แท้จริงจะเริ่มขึ้น....
เธอจะพาคุณไปที่ห้องพัก ส่วนมากจะเป็นห้องด้านหลังเซ็นเตอร์นั่นล่ะ
"ให้ฉันนำโปเกม่อนของคุณไปพักอีกห้องได้ไหมคะ?"เธออาจจะถามแบบนี้ ตอบ "ไม่"... ปฏิเสธอย่างเดียวเท่านั้น เธอพยายามทำให้คุณโดดเดี่ยวไร้ทางสู้
"สัมภาระทุกอย่างของคุณจะอยู่ในตู้ใบนี้ ทุกอย่างจะได้ปลอดภัยระหว่างที่คุณพักผ่อนนะคะ" เธอบอกด้วยน้ำเสียงที่คุณคุ้นเคย แต่ไม่นานคุณจะเกลียดมัน พวกพยาบาลทำเช่นนี้เพื่อให้คุณจนตรอก แต่แน่นอนว่าคุณไว้ใจพวกเธอ และยอมให้เธอเอาสัมภาระของคุณไป
"ราตรีสวัสดิ์ พักผ่อนให้สบายนะคะ!" เธอพูด พยายามทำให้คุณสบายใจ แต่ถ้าหากสังเกตดีๆ จะพบว่านี่คือหน้ากากที่ปิดบังความตื่นเต้นของเธอไว้ต่างหาก
คุณรู้เหตุผลที่แท้จริงหรือยัง? ถ้าใช่ ก็จบแค่นี้ แต่ถ้าไม่...ขอให้อ่านต่อไป...
เวลาประมาณเที่ยงคืน ทุกอย่างจะเริ่มขึ้นเมื่อรอบกายมืดสนิท สรรพชีวิตหลับใหลอยู่ในห้วงนิทรา (แต่แน่นอน ยกเว้นพยาบาลผู้น่ารักทว่าซาดิสม์ผู้นี้...)
ประตูห้องของคุณเปิดออกอย่างแผ่วเบา ไม่มีเสียงเอี๊ยดอ๊าดน่ารำคาญเลยแม้แต่น้อย เพราะพวกเธอฉลาดพอที่จะหยอดน้ำมันใส่บานพับประตู
เธอเข้ามาพร้อมกับเปลหาม(คุณก็รู้ แบบที่ใช้ขนย้ายคนไข้นั่นไง) ใบหน้าของเธอไม่ได้อ่อนหวานอีกต่อไปแล้ว กลับกลายเป็นชั่วร้ายเสียมากกว่า เธอมีความสุขกับงานนี้ ถึงกับรักมันเลยล่ะ อะดรีนาลีนเริ่มหลั่ง ดวงตาเรืองแสงสีแดงเจิดจ้าทำให้ดูราวกับว่าเธอถูกปีศาจเข้าสิงไปเรียบร้อยแล้ว ถึงแม้ว่าคุณจะยังหลับสนิทอยู่ แต่พยาบาลผู้นี้ก็จะไม่ยอมเสี่ยงแต่อย่างใด เธอหยิบเข็มฉีดยาขึ้นมา
ไม่...ไม่ใช่ยาพิษอย่างแน่นอน มันคือสารสกัดจากผงหลับต่างหาก ชนิดเข้มข้นเสียด้วย แค่ออนซ์เดียวก็ทำให้คุณหลับได้ถึง 2 ชั่วโมงแล้ว ส่วนในเข็มฉีดยานั้น มีสารสกัดบรรจุอยู่ 10 ออนซ์...
เธอต้องการเวลามากที่สุดเท่าที่จะหาได้
คุณถูกหามไปด้วยเปลนั่น พาเข้าห้องที่มีแต่พยาบาลเท่านั้นที่จะเข้าได้
ถ้าหากคุณบังเอิญเห็นสภาพภายในห้องขึ้นมา นี่คือสิ่งที่คุณเห็น :
อวัยวะหลายส่วนหลายรูปร่างอยู่ในขวดโหลต่างขนาด เป็นอวัยวะส่วนที่ไม่ได้เปลี่ยนรูปอย่างสมบูรณ์
มีแม้กระทั่งอัณฑะเสียด้วยซ้ำ...ใช่...เธอตัดมันออก ลากร่างของชายหนุ่มผู้เคราะห์ร้ายมาวางใต้ใบมีด แล้วตัดมันทิ้ง เธอไม่กลัวเลือดแม้แต่น้อย ความจริงแล้ว เธอดูดเลือดเก็บไว้ในขวดโหล...คุณก็รู้...เก็บไว้ดื่มไง และใช้เป็นเลือดสำรองได้ด้วย
ส่วนต่อมาคือส่วนที่เธอชอบที่สุด...
จอยหยิบมีดขึ้นมา แล้วบรรจงจรดปลายมีดลงกรีดร่างคุณตั้งแต่ต้นคอจนถึงหน้าอก เธอทำงานนี้อย่างเบามือเพราะว่าเธอมีความสุขกับมัน และถ้าคุณบังเอิญตื่นขึ้นมา คุณก็จะได้สัมผัสกับความทรมานอย่างช้าๆ ตอนนี้ผมของจอยไม่ได้เรียบร้อยเหมือนเก่าแล้ว มันชุ่มไปด้วยเลือด ใบหน้าของเธอเปลี่ยนไปโดยสิ้นเชิง นัยน์ตาเป็นสีแดงก่ำ เขี้ยวงอกยาวขึ้นมาเล็กน้อย แต่ไม่...เธอไม่ใช่แวมไพร์
โอเค เธออาจจะเป็น แต่นั่นไม่ใช่ประเด็น...
รอยยิ้มของจอยตอนนี้ดูก้ำกึ่งระหว่างตัวตลกกับปีศาจ เธอหยิบขวดโหลเซรุ่มที่มี DNA ชนิดพิเศษออกมา พูดให้ชัดคือ DNA ของจอยนั่นเอง แต่ก่อนที่จะทำอะไรกับมัน จอยหันมาควักเอาอวัยวะภายในของคุณออกจนหมด ยกเว้นสมองและหัวใจ เธอเย็บปิดแผลของคุณ แต่ความจริงแล้ว นั่นไม่จำเป็นเลย
เซรุ่มต้องสัมผัสกับสมองโดยตรงจึงจะใช้การได้ ดังนั้น จอยจึงหยิบเลื่อยขึ้นมา เลื่อยยุคโบราณทั่วไปนั่นล่ะ เธอเลื่อยกะโหลกคุณจนกระทั่งมองเห็นสมอง ก่อนจะจัดการหยดเซรุ่มลงไป ภายในเวลาไม่กี่นาที ร่างของคุณก็จะดูเหมือนจอยมากขึ้น สมองและหัวใจกลับมาทำงานอีกครั้ง ในขณะที่อวัยวะส่วนอื่น...อวัยวะของจอย เริ่มเติบโตขึ้นอีกครั้ง รอยกรีดทั้งหลายหายไป เหลือไว้แต่ผิวหนังที่สมบูรณ์แบบ
กระบวนการทั้งหมดเสร็จสมบูรณ์ คุณตื่นขึ้นมาตอนเช้าของวันถัดมา ต้องการทำงานที่โปเกม่อนเซ็นเตอร์อย่างยิ่ง สาขาไหนก็ได้ทั้งนั้น นอกจากนี้ DNA ของจอยยังช่วยบังคับให้คุณต้องหาเทรนเนอร์มาทำหน้าที่เป็นพยาบาลคนต่อไปแน่นอน มันมาพร้อมกับความสามารถในการทำทุกอย่างที่คุณเพิ่งโดนมาไม่นาน
อีกเรื่องก็คือ...คุณจะคิดว่าคุณเกิดมาเหมือนกับพวกจอยคนอื่นทุกประการ
แต่ทำไมต้องลำบากขนาดนั้นด้วยล่ะ...ทำไมถึงไม่โคลนเอา อืม... ฉันเพิ่งรู้ไม่นานนี้เองว่าจอยคนแรกสุดต้องการครองโลกด้วยกองทัพจอยที่เต็มใจทำตามคำสั่งทุกประการ เพราะ DNA ของพวกเขาบังคับให้ต้องทำตามร่างต้นฉบับเสมอ แต่การโคลนนิ่งจะดึงดูดความสนใจคนอื่นมากเกินไป และเหตุผลที่ว่า "เพราะฉันมีพี่น้องมากมาย" ดูเหมือนว่าจะเป็นเหตุผลที่ดี
ตอนนี้คุณก็เข้าใจเรื่องทั้งหมดแล้ว และคุณก็คงสงสัยว่าฉันรู้เรื่องทั้งหมดนี้ได้อย่างไร... อืม ใครกันล่ะที่อยู่กับพยาบาลจอยตลอดเวลา ใครกันล่ะที่คอยช่วยเหลือเธอเสมอ... ฉันไง! ฮาปินัส ความจริงแล้วฉันถูกสั่งไม่ให้เล่าเรื่องพวกนี้ให้ใครฟัง ถึงแม้ว่าฉันจะเป็นโปเกม่อนก็ตาม
ดังนั้น คำแนะนำของฉันคือ ทุกครั้งที่คุณเขาโปเกม่อนเซ็นเตอร์ คุณกำลังแบกรับความเสี่ยงของคุณเอง อันที่จริง พยาบาลจอยชอบออกล่าเหยื่อด้วยตนเอง ดังนั้น ขณะที่คุณกำลังนอนหลับตามลำพัง หรือแม้กระทั่งเพียงแค่พักผ่อน อย่าได้คิดว่าคุณปลอดภัยเป็นอันขาด ฉันได้ยินมาว่าใบหน้าอันน่าสะพรึงกลัวของเธอกำลังจับตามองคุณอยู่...
โอ้ ดูเหมือนว่าเธอเพิ่งจะได้เหยื่อรายใหม่มาพอดี...และฉันคิดว่านั่นคือคุณ...
Credit:Creepypastathailand
Nurse Joy
