ฟ้าจ๋าฟ้า...ฟ้ามีดาวกี่ดวงหนอ
ขอฉันขอ...ดาวซักดวง ฟ้าหวงไหม
จะเกี่ยวดาว เก็บเอาอุ่น เพื่ออิงไอ
หย่อนดาวใส ใส่ขวดโหล ผูกโบว์แดง
หากคืนใด ใจฟ้าเหงา ไร้ดาวพร่าง
เป็นคืนร้าง ทางมืดมน อับจนแสง
จะปล่อยดาว จากขวดใส พรายพริบแจ้ง
ไปแต้มแต่ง เติมแสงดาว ให้พราวฟ้า
เพื่อให้เกิด ความงาม ท่ามกลางฝัน
เพื่อให้เกิด คืนวัน อันมีค่า
เพื่อให้แสง แห่งหวัง หวนคืนมา
เพื่อให้ฟ้า มีดาวอุ่น ไว้อิงไอ
เผื่อคนเหงา จะเอาฟ้า เป็นผ้าห่ม
คุยกับดาว ดวงกลมกลม ผ่านลมไหว
เผื่อคนท้อ จะขอดาว เป็นแรงใจ
เผื่อคนไกล จะขอดาว ส่งข่าวมา
เพื่อฝากดาว ว่าเข้าใจ แม้ไกลห่าง
ถึงอ้างว้าง เพราะห่างไกล ใจเหว่ว้า
ถึงอย่างไร ก็ไม่ลืม คำสัญญา
"เราจะเป็นดวงตาของกันและกัน"
รักของฉันเปรียบเหมือนกับดวงดาว
ที่พร่างพราวในคืนฟ้าสดใส
ฉายแสงพราว ในคืนเดือนดับ ประทับใจ
อาจหลบไป หนีหน้ากัน ในวันจันทร์เต็มดวง
ดาวดวงนี้อาจมีบ้างในบางครั้ง
ถูกเบียดบังด้วยจันทรายามทอแสง
ถูกเมฆน้อยบดบังยามอ่อนแรง
ถูกแรงแสงดาวตกมาปกคลุม
แต่เธอรู้ดาวดวงนี้ไม่ไปไหน
อาจดูไกลเธอบ้างในบางหน
กระพริบแสงพราว จากธาราฟ้าเบื้องบน
กระพริบจน สิ้นแรงแห่งแสงดาว
ฟ้ากว้างเกินไปที่จะมองคนเดียว
ถนนสายเก่ามันก็คดเคี้ยวจนฉันจำทางกลับไม่ได้
รถเมล์สายไหนบ้างจะแล่นไปสุดสายที่ใด
คล้ายๆว่าฉันลืมไปแล้วหมดหัวใจ....เมื่อเธอจากลา
คล้ายฟ้ายามกลางคืนที่มืดมิด
รอตะวันกลับมาส่องแสงคืนชีวิต...อย่างอ่อนล้า
คนเหงา...ฟ้าเหงา.....นั่งจับเจ่า ...รอเวลา
ไม่รู้แสงตะวันจะคืนความอบอุ่นมา....เมื่อไร
อยากนั่งรถเมล์ไปเรื่อยๆจนสุดสายถนน
จำไม่ได้แล้วว่าทางกลับบ้านมันวกวน หรือใช้ถนนสายไหน
ดาวดวงไหน...ยิ้มมา หรือกระพริบน้ำตา บาดหัวใจ
หัวใจฉันก็ยิ่งร้องไห้...จนไม่อาจหลับตา
จำไม่ได้แล้ว ว่าครั้งนี้เป็นครั้งที่เท่าไหร่ที่คิดถึง
ที่กลับมานั่งร้านเก่า....มองหาใครคนหนึ่ง...ที่ไม่เคยพบหน้า
ที่นั่งรถเมล์เลยป้าย...ที่หัวใจไม่เคยรับรู้เวลา
เนิ่นนานในการรอ...ที่ฉันนั่งนับดาวนับน้ำตา...
.........นับค่ำคืนเหว่ว้า....คิดถึงเธอ
เป็นเพียงคน นั่งเรือน้อย คอยข้ามฝั่ง
ด้วยความหวัง ว่าจะไป ให้ถึงฝัน
คนพายเรื่อ คงรำราญ นั่งทุกวัน
มาแบ่งปัน ความรักเขา ตั้งครึ่งใจ
คนพายเรือ แสนใจดี มีที่นั่ง
พร้อมคอยฟัง เรื่องราว อันสดใส
ส่งประกาย ด้วยแรงรัก จากดวงใจ
แล้วทำไม คนพายเรือ ต้องร้างลา
ขอได้โปรด อย่าผลักใส ให้ไปห่าง
อย่าทิ้งขว้าง ให้วังเวง มันช้ำหนา
ขอได้นั่ง เรือลำน้อย ลอยนาวา
ไปจอดท่า คนพายเรือ ได้ไหมเอย
คิดถึงจึงมาหา เธอไม่ว่าฉันใช่ไหม
อยากบอกว่าหัวใจ ฉันหวั่นไหวเมื่อใกล้เธอ
หากพูดว่าขอโทษ เธอจะโกรธหรือให้เก้อ
ที่ทำให้ใจเธอ ต้องอิดหนาระอาเอือม
คิดถึงแสนคิดถึง อย่าโกรธขึ้งเลยได้ไหม
จากนี้จะทำใจ อยู่ใกล้ๆแต่ไม่กวน..
อยากขอบคุณสำหรับใจที่ให้มา
ขอบคุณสำหรับเวลาที่ได้เจอ
ขอบคุณความอบอุ่นที่มีให้เสมอ
จะยังมีเธอในใจฉันตลอดไป
แม้จากนี้ไปจะไม่ได้พบหน้า
อยากให้รู้ว่าฉันยังห่วงใย
อยากให้รู้ว่าฉันรักเธอมากแค่ไหน
แค่หมดทั้งดวงใจก็คงเพียงพอ
credit : อยากตายเป็นหนี้3หมื่นบาททำไงดีกู้เงินพาพ่อไปหาหมอ
ขอฉันขอ...ดาวซักดวง ฟ้าหวงไหม
จะเกี่ยวดาว เก็บเอาอุ่น เพื่ออิงไอ
หย่อนดาวใส ใส่ขวดโหล ผูกโบว์แดง
หากคืนใด ใจฟ้าเหงา ไร้ดาวพร่าง
เป็นคืนร้าง ทางมืดมน อับจนแสง
จะปล่อยดาว จากขวดใส พรายพริบแจ้ง
ไปแต้มแต่ง เติมแสงดาว ให้พราวฟ้า
เพื่อให้เกิด ความงาม ท่ามกลางฝัน
เพื่อให้เกิด คืนวัน อันมีค่า
เพื่อให้แสง แห่งหวัง หวนคืนมา
เพื่อให้ฟ้า มีดาวอุ่น ไว้อิงไอ
เผื่อคนเหงา จะเอาฟ้า เป็นผ้าห่ม
คุยกับดาว ดวงกลมกลม ผ่านลมไหว
เผื่อคนท้อ จะขอดาว เป็นแรงใจ
เผื่อคนไกล จะขอดาว ส่งข่าวมา
เพื่อฝากดาว ว่าเข้าใจ แม้ไกลห่าง
ถึงอ้างว้าง เพราะห่างไกล ใจเหว่ว้า
ถึงอย่างไร ก็ไม่ลืม คำสัญญา
"เราจะเป็นดวงตาของกันและกัน"
รักของฉันเปรียบเหมือนกับดวงดาว
ที่พร่างพราวในคืนฟ้าสดใส
ฉายแสงพราว ในคืนเดือนดับ ประทับใจ
อาจหลบไป หนีหน้ากัน ในวันจันทร์เต็มดวง
ดาวดวงนี้อาจมีบ้างในบางครั้ง
ถูกเบียดบังด้วยจันทรายามทอแสง
ถูกเมฆน้อยบดบังยามอ่อนแรง
ถูกแรงแสงดาวตกมาปกคลุม
แต่เธอรู้ดาวดวงนี้ไม่ไปไหน
อาจดูไกลเธอบ้างในบางหน
กระพริบแสงพราว จากธาราฟ้าเบื้องบน
กระพริบจน สิ้นแรงแห่งแสงดาว
ฟ้ากว้างเกินไปที่จะมองคนเดียว
ถนนสายเก่ามันก็คดเคี้ยวจนฉันจำทางกลับไม่ได้
รถเมล์สายไหนบ้างจะแล่นไปสุดสายที่ใด
คล้ายๆว่าฉันลืมไปแล้วหมดหัวใจ....เมื่อเธอจากลา
คล้ายฟ้ายามกลางคืนที่มืดมิด
รอตะวันกลับมาส่องแสงคืนชีวิต...อย่างอ่อนล้า
คนเหงา...ฟ้าเหงา.....นั่งจับเจ่า ...รอเวลา
ไม่รู้แสงตะวันจะคืนความอบอุ่นมา....เมื่อไร
อยากนั่งรถเมล์ไปเรื่อยๆจนสุดสายถนน
จำไม่ได้แล้วว่าทางกลับบ้านมันวกวน หรือใช้ถนนสายไหน
ดาวดวงไหน...ยิ้มมา หรือกระพริบน้ำตา บาดหัวใจ
หัวใจฉันก็ยิ่งร้องไห้...จนไม่อาจหลับตา
จำไม่ได้แล้ว ว่าครั้งนี้เป็นครั้งที่เท่าไหร่ที่คิดถึง
ที่กลับมานั่งร้านเก่า....มองหาใครคนหนึ่ง...ที่ไม่เคยพบหน้า
ที่นั่งรถเมล์เลยป้าย...ที่หัวใจไม่เคยรับรู้เวลา
เนิ่นนานในการรอ...ที่ฉันนั่งนับดาวนับน้ำตา...
.........นับค่ำคืนเหว่ว้า....คิดถึงเธอ
เป็นเพียงคน นั่งเรือน้อย คอยข้ามฝั่ง
ด้วยความหวัง ว่าจะไป ให้ถึงฝัน
คนพายเรื่อ คงรำราญ นั่งทุกวัน
มาแบ่งปัน ความรักเขา ตั้งครึ่งใจ
คนพายเรือ แสนใจดี มีที่นั่ง
พร้อมคอยฟัง เรื่องราว อันสดใส
ส่งประกาย ด้วยแรงรัก จากดวงใจ
แล้วทำไม คนพายเรือ ต้องร้างลา
ขอได้โปรด อย่าผลักใส ให้ไปห่าง
อย่าทิ้งขว้าง ให้วังเวง มันช้ำหนา
ขอได้นั่ง เรือลำน้อย ลอยนาวา
ไปจอดท่า คนพายเรือ ได้ไหมเอย
คิดถึงจึงมาหา เธอไม่ว่าฉันใช่ไหม
อยากบอกว่าหัวใจ ฉันหวั่นไหวเมื่อใกล้เธอ
หากพูดว่าขอโทษ เธอจะโกรธหรือให้เก้อ
ที่ทำให้ใจเธอ ต้องอิดหนาระอาเอือม
คิดถึงแสนคิดถึง อย่าโกรธขึ้งเลยได้ไหม
จากนี้จะทำใจ อยู่ใกล้ๆแต่ไม่กวน..
อยากขอบคุณสำหรับใจที่ให้มา
ขอบคุณสำหรับเวลาที่ได้เจอ
ขอบคุณความอบอุ่นที่มีให้เสมอ
จะยังมีเธอในใจฉันตลอดไป
แม้จากนี้ไปจะไม่ได้พบหน้า
อยากให้รู้ว่าฉันยังห่วงใย
อยากให้รู้ว่าฉันรักเธอมากแค่ไหน
แค่หมดทั้งดวงใจก็คงเพียงพอ
credit : อยากตายเป็นหนี้3หมื่นบาททำไงดีกู้เงินพาพ่อไปหาหมอ
กลอนท้องฟ้า
[IMG]
