เรื่องราว ของ (ยุย )สาวน้อยหยาดน้ำค้างซึงT TSword Art Online(น่าจะราวๆตอนที่ 11-12)( เเก้ภาพนิดหน่อย)

Views 2.38K15 Repiled5 Point

เครดิต http://www.siscon.in.th/2012/06/sao2-morning-dew-girl/

นี่ก็ผ่านไป 2 สัปดาห์แล้วหลังจากเกิดเหตุการณ์ค่ำคืน 16.5 ที่คนทั้งสองแต่งงานกัน

ถึงแม้ว่าจะเป็นโลกภายในเกม แต่อาสุนะจะตั้งนาฬิกาปลุกตอน 07.50 ไว้ตลอด
เหตุผลที่เธอตั้งเวลาแบบนี้ไว้ก็มีอย่างเดียวเพราะเธอต้องการจะตื่นมาดูใบหน้าของชายคนที่เธอรัก ยามเขาหลับปุ๋ย

หน้าตาของคิริโตะผู้ที่หลับปุ๋ยแบบนี้ ทำให้อาสุนะรู้สึกได้ว่าเขาหน้าอ่อนมาก ดูไม่เหมือนกับคิริโตะ อัศวินทมิฬที่คนอื่นรู้จัก
และนั่นทำให้เธอคิดว่าเขาน่าจะอายุน้อยกว่าเธอ อาสุนะจะแอบกระซิบข้างหูคิริโตะตอนหลับอยู่ประจำว่าฉันรักเธอนะ

หลังจากที่คิริโตะตื่นขึ้น คิริโตะก็บอกอาสุนะไปว่า เมื่อวานเขาทราบข่าวมาจากคนในหมู่บ้าน
ว่าละแวกแถวนี้ที่พวกเขาและเธออาศัยอยู่ ตอนนี้มีผีเร่ร่อน

อาสุนะ “มอนส์เตอร์จำพวกผีงั้นเหรอ ?”

คิริโตะ “ไม่ใช่ ผีของจริงเลย… เข้าใจว่าเป็นวิญญาณของผู้หญิงนะ”

อาสุนะพยายามเถียงว่านี่มันเกมนะจะมีวิญญาณได้ยังไง คิริโตะเลยยกตัวอย่างขึ้นมาว่า
มันก็เป็นไปได้ที่จะมีวิญญาณเร่ร่อน ที่ยังไม่หมดห่วง ก็เลยออกมาเร่ร่อนตอนกลางคืน

ทั้งสองคนตัดสินใจที่จะออกตามล่าหาผี ถึงแม้ว่าอาสุนะจะออกกล้า ๆ กลัว ๆ สักหน่อย
แต่คิดว่ามันคงเป็น event ที่น่าสนใจดีไม่น้อย เพราะตั้งแต่เธอรู้จักกับเขา สิ่งที่เป็นไปไม่ได้ก็เกิดขึ้นหลายอย่าง

อาสุนะตัดสินใจขี่คอคิริโตะแล้วก็ออกเดิน ด้วยเธอสายตาดีกว่า แถมมองจากที่สูงจะเห็นอะไรชัดกว่า
และเธอก็อายเวลาที่คนอื่นเห็นเธอขี่คอเขาอยู่ คนอื่นก็แซวว่าคู่ข้าวใหม่ปลามันนี้หวานกันดีจริง ๆ

ทั้งสองคนก็ไปตามข่าวลือในจุดที่คนอื่นเจอผีและทั้งคู่ก็เจอผีเข้าจริง ๆ
ตามข่าวลือที่ระบุไว้ว่าเป็นสาวน้อยที่ไม่ปรากฎอยู่ใน mini-map ถ้าเป็นคนหรือ NPC หรือ มอนส์เตอร์ก็ต้องมี แต่นี่ไม่มีเลย

คิริโตะแหกปากบอกว่าผีน่ะไม่มีจริงหรอกพร้อมกับวิ่งหนีไป อาสุนะจึงรีบห้าม (แต่เธอก็วิ่งตาม)
จนกระทั่งทั้งคู๋ตั้งสติได้ก็กลับมาดูที่สาวน้อยผีคนนั้น

ไม่ว่าจะดูยังไงเธอก็ไม่ควรจะเป็นผี เพราะสามารถสัมผัสเธอได้
เธอเป็นเพียงเด็กผู้หญิงคนนึงเท่านั้น ไม่สิ ต้องเรียกว่าเธอควรจะเป็นเด็กผู้หญิง

แต่ทว่าเคอร์เซอร์ของเธอก็ไม่ปรากฎเลย

อาสุนะ “ไม่น่าจะใช่บั๊กนะ ถ้าในเกมทั่วไปเวลาเกิดปัญหาแบบนี้ต้องเรียก GM แล้วล่ะ
แต่ทำไงดีล่ะเกมนี้ก็ไม่มีอะไรแบบนั้นด้วย คงไม่ใช่ผู้เล่นมั้งเพราะเธอเด็กเกินไป”

คิริโตะก็เห็นด้วยกับอาสุนะ เขาและเธอไม่สามารถปล่อยเด็กคนนี้ไว้ที่นี่ได้ ก็เลยพาเธอกลับไปที่บ้านด้วย

พอคิริโตะแบกเธอไปเพื่อจะกลับไปบ้าน นั่นเลยทำให้เขามั่นใจว่าเด็กคนนี้ไม่ใช่ NPC แน่ เพราะสามารถเคลื่อนย้ายได้
และนี่คงไม่ใช่ Quest อะไรสักอย่างแน่ เพราะถ้าเป็น Quest จริง ๆ ตอนที่พวกเขาสัมผัสตัวเธอหน้าต่าง Quest น่าจะเด้งละ

อาสุนะเอามือลูบผมของเด็กคนนั้น แล้วก็พูดออกมาว่า

คิริโตะ “ดู ๆ แล้วน่าจะอายุประมาณ… 8 ขวบได้มั้ง ?”

อาสุนะ “คงงั้นมั้ง เธอเป็นผู้เล่นอายุน้อยที่สุดที่ชั้นเคยเจอแล้วล่ะ”

คิริโตะ “อืม นั่นสินะ ผมรู้จักเด็กหญิงคนเลี้ยงมังกรอยู่คนนึง นั่นก็อายุ 13 ขวบเอง”

อาสุนะถึงกับหูผึ่งกับสิ่งที่เธอได้ยิน เธอจึงจ้องเขม็งไปยังคิริโตะ

อาสุนะ “หืม… รู้จักกับคนน่ารักแบบนั้นด้วยเหรอ”

คิริโตะ “อื้อ ก็ส่งเมล์คุยกันเป็นประจำน่ะ….. ต.. แต่ก็แค่นั้นนะ ไม่มีอะไร”

อาสุนะ “ไว้วันหลังช่วยอธิบายอย่างละเอียดยิบให้ชั้นฟังด้วยล่ะ”

ช่วงบ่ายของวันนั้นทั้งสองคนพยายามค้นหาข้อมูลเกี่ยวกับเด็กคนนี้ ว่าเป็นลูกเต้าเหล่าใคร เป็นเพื่อนใครหรือเปล่า
แต่ก็ไม่ค้นพบ จนกระทั่งเช้าวันต่อมา อาสุนะตื่นขึ้นมาเพราะได้ยินเสียงคนร้องเพลง ซึ่งนั่นไม่ใช่เสียงคิริโตะ

เด็กคนนั้นถึงแม้จะนอนอยู่แต่เธอก็ร้องเพลง อาสุนะจึงเรียกคิริโตะและเด็กคนนี้ให้ตื่นขึ้น

อาสุนะ “ดีใจจริง ๆ เธอตื่นขึ้นมาแล้ว พอจำอะไรได้มั้ย ? เกิดอะไรขึ้นกับเธอเหรอ ?”

แต่เด็กคนนั้นกลับไม่ตอบสนองใด ๆ ทั้งสิ้น เธอเอียงคอเล็กน้อย

อาสุนะ “อ่อ ว่าแต่หนูชื่ออะไรเหรอจ๊ะ พูดได้มั้ย ?”

เด็กคนนั้น “ยุ… ยุย… ชื่อยุย….”

อาสุนะ “อ๋อ ยุยจัง ชื่อน่ารักจังเลย พี่ชื่ออาสุนะจ๊ะ ส่วนคนนี้คิริโตะ”

ยุยขมุบขมิบปากเหมือนเด็กหัดพูด เธอพยายามพูดชื่ออาสุนะและคิริโ๖ะออกมา
อาสุนะถามเธอว่าทำไมเธอถึงมาโผล่ที่ชั้น 24 นี้ แล้วแม่ของเธอละอยู่ไหน
ยุยตอบไม่ได้ เธอบอกว่าเธอไม่รู้

คิริโตะคิดว่าเธอคนนี้น่าจะมีความทรงจำ แต่จำไม่ได้ แบบหมายถึงว่าความจำหาย หรือเกิดปัญหามากกว่า

ยุย “อาอูนะ… คีโตะ”

คิริโตะ “ยุยจังใช่มั้ย เรียกผมว่า คิริโตะก็ได้นะ”

ยุย “คี-โตะ”

คิริโตะ “ท่าทางจะเรียกยากนะ เธออยากเรียกอะไรก็เรียกเลยแล้วกัน”ยุย “……ปะป๊า”

เธอพูดเสร็จแล้วก็หันไปมองทางอาสุนะ

ยุย “….อาสุนะก็……มะม้า”

อาสุนะรู้สึกเจ็บแปล๊บขึ้นมาในหัวใจ เธอรู้สึกสะเทือนใจว่าเด็กคนนี้มีพ่อแม่จริง ๆ หรือไม่
แต่อย่างน้อยที่สุดเธอเข้าใจผิดว่าเธอเหมือนแม่ของยุย อาสุนะเลยทำให้เธอดีใจว่า

อาสุนะ “ใช่แล้วจ้ะ มะม้าเองจ๊ะ ยุยจัง”

เมื่อยุยได้ยินดังนั้นเธอจึงยิ้มออกมา ยิ้มกว้างจนโลกสดใส ราวกับตุ้กตาที่ยิ้มแฉ่ง

ยุย “….มะม้า !”

อาสุนะถึงกับน้ำตาคลอเบ้า เธอรู้สึกตื้นตั้นใจกับเหตุการณืนี้ แต่เธอก็ยังฝืนยิ้มไว้แล้วก็กอดเธอดวยความอบอุ่น

ทั้งสองคนเลยตัดสินใจว่าจะเลี้ยงดูเด็กคนนี้จนกว่าความทรงจำจะกลับคืนมา
แต่คิริโตะก็บอกว่าให้เข้าใจด้วยว่ายังไงเราก็ต้องทำอย่างอื่นด้วย เพราะว่าถ้าเราเลี้ยงดูแต่เด็กคนนี้
เป้าหมายสูงสุดของเขาและเธอที่คือจบเกมนี้ ก็ไม่สามารถทำได้และจะล่าช้าออกไป

อาสุนะคิดว่าจะพายุยไปที่ชั้น 1 ซึ่งเป็นที่ ๆ ประชากรของคนในเกมนี้อยู่เยอะที่สุด

ก่อนหน้าที่จะไปคิริโตะเลยพยายามให้ยุยเปิดหน้าต่างตัวละครของเธอขึ้นมาเพื่อให้พวกเขาได้ดู
แต่ยุยทำไม่เป็น คิริโตะก็เลยสอนวิธีเรียกขึ้นมาคือการยกมือขึ้นแล้วก็หมุนนิ้ว ซึ่งเธอพอทำตามก็เปิดขึ้นมาได้
หน้าต่างตัวละครของยุยไม่มีข้อมูลแต่อย่างใด มีแค่ชื่อตัวละครว่า YUI ปรากฎขึ้นเป็นภาษาอังกฤษ
ไม่มีสถานะตัวละคร ไม่มี HP EXP ไม่มีหน้าต่างและแถบใด ๆ ทั้งสิ้น มีเพียงสิ่งเดียวที่ปรากฎอยู่ก็คือ

<<Yui-MHCP001>>

ประชากรบ้านนี้ทั้ง 3 คนเลยจะเดินทางไปยังชั้นที่ 1
ยุยที่แต่งตัวเสร็จแล้วก็เลยบอกคิริโตะว่า

“หวา… ป๊ะป๋า อุ้มหนูหน่อย”

ถึงแม้ว่าทั้งอาสุนะและคิริโตะจะไม่ได้ลงมาชั้น 1 นานมาก เนื่องจากพวกเขาไม่ค่อยชอบพวกทหารเท่าไรนัก
ทหารในที่นี้ก็คือกิลด์ที่ใหญ่ที่สุดในเกม ที่ทำตัวเองเหมือนเป็นรัฐบาลปกครอง มีระบบ มีการลุยดันเจี้ยน

อาสุนะและคิริโตะสังเกตว่าประชากรที่เมืองนี้บางตาลงมาก ไม่รู้ว่าทำไมถึงได้เงียบเซียบกว่าที่เคย
ทั้งคู่สอบถามคนแถวนั้นและทราบสาเหตุว่า เพราะช่วงนี้ทหารมาเก็บภาษีบ่อยมาก ถ้าไม่มีจ่ายก็จะเริ่มประทุศร้าย
แบบนี้ไม่น่าใช่ภาษีละ น่าจะเรียกว่าค่าคุ้มครองมากกว่า

หลังจากนั้นทั้งสองก็ทราบว่า ที่โบสถ์ตรงชานเมืองเป็นสถานที่ ที่รับอุปการะเพลเยอร์เด็ก ๆ ในเกมนี้อยู่
ทั้งคู่เลยไปถึงที่โบสถ์ เธอเจอคนที่ชื่อว่า ซาช่า เธอเป็นคนเลี้ยงดูเด็กเหล่านี้
ก็เลยทราบจากเธอว่าช่วงนี้ทหารโหดร้ายทารุณมาก มาเก็บภาษีอย่างเข้มงวดไม่ให้ก็ทำร้าย
จนทำให้พวกเธอต้องหลบ ๆ ซ่อน ๆ และเป็นสาเหตุที่ทำให้คนในเมืองไม่ค่อยออกมาร่อนเร่ในถนนเท่าไร

คิริโตะกับอาสุนะก็เลยให้ซาช่าพบกับยุยเพื่อถามว่าเธอเคยเจอยุยมาก่อนมั้ย
ซาช่ายืนยันว่าถ้าเป็นเด็กในเมืองแรกเริ่มหลังจากเกมเริ่มต้น เธอไม่เคยเจอมาก่อนแน่
เธอไปตามหาทุกซอกทุกมุมของเมืองนี้เพื่อหาเด็กที่ไม่มีที่พักพิง เธอมั่นใจว่าไม่เคยเจอยุยมาก่อน

เด็กในโบสถ์คนนึงรีบมาแจ้งให้ซาช่าทราบว่ามีทหารจับตัวเด็กคนนึงไปเพื่อจะรีดไถเอาเงินภาษี
ซึ่งนั่นทำให้อาสุนะและคิริโตะทนดุไม่ได้ อาสุนะจึงฝากยุยไว้กับคิริโตะ และเธอใส่ชุดออกไปรบกับพวกทหาร

ทหารแหกปากด่าอาสุนะไปว่า ไม่รู้เหรอว่าพวกเราคือทหารนะ อย่ามาขัดขืน
ซึ่งอาสุนะไม่ได้เกรงกลัวแม้แต่น้อยเธอโชว์ลวดลายเพลงดาบของเธอไป ทุกอย่างก็จบลงในไม่นาน

หลังจากที่พวกทหารเผ่นแน่บไป อาสุนะกลับมาพวกเด็ก ๆ อีกครั้ง
เด็กหลายคนต่างชื่นชมโห่ร้องกับอาสุนะกันยกใหญ่ แต่ทว่ายุยกลับตัวสั่นเทา

เธอบอกว่าเธอพอจะจำได้ว่าเธออยู่ในความมืดมิดมา มันมืดมาก เธอกลัว
คิริโตะและอาสุนะก็เลยโอบกอดเธอไว้ แล้วก็ปลอบประโลมเธอ

ไม่นานหลังจากนั้น ที่ทั้งสามคนได้ทานข้าวกับเด็ก ๆ ในโบสถ์และซาช่า
ก็มีผู้หญิงคนนหนึ่งชื่อยูริเอลโผล่มา เธอเป็นพวกทหารเช่นเดียวกัน แต่เธอมาแสดงความขอบคุณเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น
เธออธิบายให้ฟังว่าพักหลังมานี้ภายในกิลด์ทหารมีสิ่งผิดปรกติ นั่นก็คือประธานกิลด์คนดั้งเดิมที่ชื่อว่าซิงเกอร์
ที่เป็นเว็บมาสเตอร์ เว็บเครือข่ายสังคมออนไลน์ของเกมที่ใหญ่ที่สุดในญี่ปุ่น จู่ ๆ ก็หายตัวไป และมีคนที่ชื่อว่า คิบาโอ โผล่ขึ้นมาแทน
ซึ่งนายคิบาโอทำให้เกิดเรื่องวุ่นวาย อาทิเช่นเป็นคนริเริ่มการเก็บภาษี ซึ่งน่าจะเรียกว่ารีดไถน่าจะเหมาะสมกว่า

โดยคิบาโอ ได้วางแผนขังซิงเกอร์ไว้ในดันเจึ้ยนที่ึลึกมาก ลึกแบบที่ไม่มีคนจะเข้าไปช่วยได้ และเขาก็ไม่มีคริสตัลด้วย

ยูริเอล เลยขอร้องให้อาสุนะและคิริโตะเป็นคนช่วยเหลือเหตุการณืครั้งนี้ เธอบอกว่าซิงเกอร์ยังไม่ตาย
เพราะเธอได้เช็คดูที่รายชื่อคนในสุสานแห่งความทรงจำเรียบร้อยแล้ว ว่าไม่มีชื่อเขาสลักอยู่

ยุย “ไม่ต้องห่วงค่ะ มะม้า ผู้หญิงคนนี้ไม่ได้โกหกค่ะ”

อาสุนะ “ยุย เธอเข้าใจด้วยเหรอ ?”

ยุย “หนูพูดไม่ถูกค่ะ แต่หนูรู้”

อาสุนะก็เลยตัดสินใจเชื่อ แล้วก็ไปลุยสักตั้ง

ยูริเอลบอกว่าดันเจี้ยนก็คือชั้นใต้ดินที่อยู่ในประสาทกิลด์ทหาร ซึ่งเป็นสิ่งที่พึ่งมีไม่นาน
ไม่มั่นใจว่าปรากฎได้อย่างไร แต่เข้าใจว่าพอเคลียร์ชั้นสูงขึ้นเรื่อย ๆ ก็มีดันเจี้ยนโผล่ขึ้นมาตามเงื่อนไข

ทั้งสี่คน (สามคนบ้าน 16.5 รวมถึงยูริเอล) ก็บุกลงดันเจี้ยนจนไปถึงจุดปลอดภัย จุดที่เข้าใจว่าซิงเกอร์อยู่ตรงนั้นได้
แต่ทันใดนั้นพอยูริเอลได้เจอกับซิงเกอร์อีกครั้ง ก็มีศัตรูระดับบอสโผล่ขึ้นมา ซึ่งเป็นบอสที่มีความสามารถเทียบเคียง
มอนส์เตอร์บอสในระดับชั้นล่าสุดที่พวกเขาอยู่ตอนนี้

แน่นอนว่าไม่ว่าคิริโตะกับอาสุนะจะเก่งฉกาจแค่ไหน แต่สองคนไม่สามารถเอาตัวรอดจากบอสระดับนี้ได้แน่นอน

คิริโตะเลยให้ทุกคนหลบไปยังที่จุดปลอดภัย แล้วบอกว่าให้วาร์ปกลับไปก่อนแล้วเขาจะตามไปที่หลัง
เขาบอกว่าเขาไม่สามารถใช้สกิล detect ของเขาตรวจสอบได้ว่าเจ้าศัตรูตัวนี้เก่งแค่ไหน

คิริโตะได้แค่คาดการณ์ว่าตัว ๆ นี้มีฝีมืออยู่พวกบอสชั้น 90 ได้

แต่ทุกคนที่ลังเลและชักช้าอยู่แบบนี้จึงไม่สามารถหนีได้ทัน คิริโตะรีบไล่ให้ทุกคนหนีไป
แต่อาสุนะก็ไม่ยอม เธอไม่ยอมปล่อยคิริโตะไว้ ทันใดนั้นยุยก็พูดขึ้นมาว่า

ยุย “ปะป๊า…. มะม้า…. ไม่ต้องห่วงนะคะ หนูจะจัดการเอง”

อาสุนะตะโกนห้ามเธอแต่ก็ไม่เป็นผล
แต่สิ่งที่เกิดขึ้นเบื้องหน้าทำให้ทั้งคู่ไม่เชื่อสายตาตัวเอง

แม้ว่าเจ้ายมฑูตที่ฝีมือร้ายกาจระดับบอสระดับชั้น 90 ก็ไม่สามารถเอาเคียวมฤตยูโจมตีใส่ยุยจังได้

นั่นเพราะเมื่อโจมตีเข้าไปกลับมีสิ่งบางอย่างขึ้นมาขวางไว้

<<ไม่สามารถทำลายวัตถุนี้ได้>>

ทันใดนั้นยุยก็ใช้พลังที่มือขวาของเธอสร้างดาบอัคคีเล่มใหญ่ขึ้นมา

แล้วเธอได้วาดลวดลายจัดการโจมตีเจ้ายมฑูตตัวนี้ ไม่นานนักยมฑูตก็ศูนย์สลายไป

“ปะป๊า…. มะม้า…. หนูจำได้แล้วค่ะ”

หลังจากทุกคนปลอดภัยยุยก็เริ่มอธิบายทุกอย่าง

“หนูจะพูดทุกอย่างให้ฟังค่ะ คุณอาสุนะ คุณคิริโตะ ”

ยุยอธิบายต่อว่า ในโลก SAO นี้ มีระบบที่เรียกว่า Cardinal เป็นระบบที่ควบคุมและตัดสินการกระทำต่าง ๆ ของเกมนี้

โดยระบบนี้เป็นระบบใหญ่ควบคุมได้ทุกอย่าง แต่ทว่าสิ่งหนึ่งที่ระบบนี้ไม่สามารถควบคุมได้นั่นคือคน ซึ่งทำให้ผู้พัฒนา

ได้พัฒนาระบบที่ปรึกษาและควบคุมอารมณ์ของผู้เล่นผ่านทางเครื่อง Nerve Gear ขึ้นมาว่า

<<Mental Health – Counselling Program>>

ซึ่งหมายถึงระบบโปรแกรมที่ปรึกษาสภาวะทางอารมณ์และจิตใจ ซึ่งเธอก็คือ MHCP รุ่น 1 ที่มีชื่อว่ายุย

สรุปง่าย ๆ ก็คือยุยนั้นเป็นเหมือน AI ของเกมนี้ที่สร้างขึ้นมา

คิริโตะ “แล้วทำไมเธอถึงความจำเสื่อมได้ล่ะ”

ยุยอธิบายต่อว่า ช่วง 2 ปีตอนเกมเริ่มต้น สภาวะจิตใจของผู้เล่นดิ่งลงเหว ดิ่งในจุดต่ำที่สุด มีทั้งความกลัว ความสิ้นหวัง

ความโกรธ และความบ้าคลั่ง ซึ่งทำให้ยุยที่เป็นระบบที่สร้างขึ้นมาเพื่อจัดการปัญหาเหล่านี้ทำงานต่อเนื่องไม่มีหยุด

จึงทำให้เกิดปัญหา จนระบบพัง และทำให้เธอสูญเสียความทรงจำและสิ่งเหล่านั้นไป

ยุย “แม้ว่าความทรงจำจะหายจำอะไรไม่ได้ แต่ยุยสามารถสัมผัสได้ว่ามีความอบอุ่น มีความสุขออกมาจากสถานที่แห่งหนึ่ง

ออกมาจากคนสองคน ซึ่งเป็นความรัก ความอบอุ่น ที่เปี่ยมล้นไปด้วยความสุขแบบไม่เคยเจอมาก่อน

ยุยเลยอยากจะมาหาต้นตอของความสุขเหล่านี้ ซึ่งนั่นก็คือพวกคุณทั้งสอง คุณอาสุนะ และ คุณคิริโตะเองค่ะ”

ยุยยังพูดต่อว่า

ยุย “มันแปลกนะคะ หนูเป็นเพียงโปรแกรมแท้ ๆ แต่กลับมีความรู้สึกแบบนี้ได้ หนูอยากเจอพวกคุณมานานมาก”

ถึงแม้ว่าเธอจะเป็นโปรแกรม แต่เธอก็น้ำตาไหล ราวกับว่าเธอมีความรู้สึกนึกคิด

คิริโตะ “เธอไม่ใช่เพียงแค่โปรแกรมนะยุยจัง เธอมีความรู้สึกนึกคิดของตัวเอง”

คิริโตะที่เงียบมานานก็พูดขึ้นมา อาสุนะเลยพูดเสริม

อาสุนะ “ยุยจัง … เธอปรารถนาอะไรเหรอ ?”

ยุยยกมือขึ้นทั้งสองข้าง น้ำตาที่ไหลอาบบนใบหน้า เธอกล่าวออกมาว่า

“หนูอยากจะอยู่กับปะป๊า… มะม้า… ตลอดไป”

ทั้งอาสุนะและคิริโตะเข้าไปโอบกอดยุยทั้งคู่ แต่ยุยบอกว่ามันสายไปแล้ว เธอไม่สามารถอยู่ได้อีก

เนื่องจากว่าเมื้อกี๊ตอนที่บอสปรากฎตัวขึ้นมา ยุยได้ไปสัมผัสกับเครื่องที่เป็นใจกลางของระบบ Cardinal เข้า

ทำให้เธอความทรงจำกลับคืน และระบบได้ตรวจสอบพบว่าเธอเหมือนเป็นสิ่งแปลกปลอมของระบบ

และเธอจะหายไปในไม่ช้า

ยุย “ลาก่อนค่ะ ปะป๊า มะม้า เวลาหนูอยู่ด้วยพวกเรามีรอยยิ้มด้วยกันหมด

ขอให้ปะป๊า และ มะม้า คงรอยยิ้มหนี้ไว้ตลอดไปนะคะ”

คิริโตะ “ยุย อย่าไปนะ !”

อาสุนะ “ถ้ายุยจังไม่อยู่ แล้วพวกเราจะยิ้มได้ยังไง !!”

ทันใดนั้นแสงสว่างสีขาวโพลนก็มาโอบร่างของยุยจังไว้ ในที่สุดร่างของเธอก็สลายหายไป

ท่ามกลางแสงสว่างนั้น มีเสียงเล็ก ๆ เล็ดลอดออกมา เป็นเสียงที่บอกไว้ว่า

….มะม้า …ยิ้มต่อไปนะคะ

คิริโตะพยายามเข้าไปทุบเครื่อง Cardinal พลางโวยวายขอให้ระบบเอายุยจังของเขาและเธอคืนมา
แต่ว่าเขาไม่สามารถทำอะไรได้ ยุยจังได้หายไปแล้ว แต่ถึงกระนั้นสิ่งที่คงเหลืออยู่ก็คือคริสตัลรูปหยาดน้ำตา

มือของคิริโตะที่ยังกำร่างของยุยไว้ก่อนหายไป ตอนนี้มีคริสตัลก้อนนี้โผล่มา

คิริโตะอธิบายบอกอาสุนะไปว่า เขาเข้าใจว่าก่นอที่ยุยจะหายไปยุยได้ตัดตัวเองออกจากระบบ
และได้ควบรวมตัวเองเป็นก้อนผลึกคริสตัลนี้ ซึ่งเป็นโปรแกรมและข้อมูลของยุย เป็นไอเท่มชิ้นนี้

หรือพูดให้ถูกก็คือ

คริสตัลหยาดน้ำตาอันนี้ ก็คือหัวใจของยุย

ถึงแม้เป็นเพียงแค่เวลาสั้น ๆ แต่ทั้งคิริโตะกับอาสุนะต่างก็มีความสุขกับยุยจังมาก
ทั้งคู่บอกลาซาช่า และ ซิงเกอร์ และตัดสินใจจะกลับไปที่แนวหน้าอีกครั้งหลังจากลามาช่วงหนึ่งแล้ว

อาสุนะ “นี่ คิริโตะคุง”

คิริโตะ “อะไรเหรอ ?”

อาสุนะ “ถ้าเกิดว่าเกมนี้จบลงแล้ว จะเกิดอะไรขึ้นกับยุยจังล่ะ ?”

คิริโตะ “ผมก็ไม่รู้ว่าจะทำได้หรือเปล่านะ แต่ตอนนี้ผมเอาข้อมูลของยุยจังบันทึกไว้ใน Nerve Gear ของผมเรียบร้อย
เมื่อผมกลับไปที่ฟากโน้น ผมก็จะถอดรหัสให้ยุยออกมา คิดว่าน่าจะพอทำได้นะ”

อาสุนะ “งั้นเหรอ”

อาสุนะโอบกอดคิริโตะเข้า

อาสุนะ “เราคงได้เจอกับยุยจังที่ฟากโน้นอยู่ใช่มั้ย เพราะยุยจังเป็น ลูกคนแรกของพวกเรานะ”

คิริโตะ “อื้อ ได้เจอแน่นอน”

อาสุนะมองไปก้อนคริสตัลหยาดน้ำตาที่หลงเหลืออยู่
ก้อนคริสตัลนั้นระยิบระยับ อาสุนะมองไปแล้วเหมือนได้ยินเสียงเบา ๆ แผ่วมาว่า

…มะม้า ….ยิ้มต่อไปนะคะ