ที่ผ่านมานี้ ผมอารมณ์ไม่ค่อยดีอยู่มากพอสมควร
ความจริงตอนผมอยู่มหาวิทยาลัย ผมไม่อยากจะคุยเรื่องการ์ตูนกับคณะที่ผมเรียนเท่าไหร่
เพราะคณะที่ผมเรียนเป็นคณะศึกษาศาสตร์ ซึ่งเพื่อนๆ น้อยมากที่จะสนการ์ตูนแบบจริงๆ จังๆ
ที่รู้ๆ กันก็รู้เพียงแค่นารุโตะ โดเรมอนนี่แหละ
ซึ่งมีแค่คนเดียวรู้เยอะบ้าง คุยง่าย แต่เป็นออทิสติก ทำตัวเงียบ
ผ่านมา 1 ปี พูดตามตรงๆ ผมยังแก้นิสัยเดิมๆ ไม่ได้ ลำบากใจเอยู่หมือนกัน
เพราะตัวผมเองรู้การ์ตูนเยอะกว่าคนในคณะผม รู้จริงไม่กี่คน แล้วเป็นรุ่นพี่ เลยคุยรู้เรื่องกว่าเป็นเท่าตัว
แต่รู้สึกว่าพี่เขาชอบ มาโดกะ เหมือนกัน เพราะกระเป๋าพี่เขาใส่พวงกุญแจเป็นการ์ตูนมาโดกะ (อย่าอูมามินะ
)
แต่ยังไงก็ตาม ผมยังมีชมรมการ์ตูนคอยเป็นผู้ให้คำแนะนำ แล้วเป็นที่พำนักของค่ายซับ DAI-TAKU ด้วย
ส่วนใหญ่ผมเคยทำหน้าที่ให้กับค่ายเขาคือ QC หรือแก้คำต่างๆ เพราะคนตอนนั้นยังไม่เพียงพอ
เอาเข้าจริง ผมเลยอยากไปลุย Fan Art มากกว่าเดิมด้วย ช่วงนี้วาดได้ดีกว่าเก่ามาก
เทียบอยู่ตอนมัธยมไม่ได้เลย เพราะตอนนั้นยังไม่มีคนชอบการ์ตูนกันเยอะ
มาเพิ่งคลั่งเป็นตายกับการ์ตูนก็ปีที่แล้ว 555+
ตอนนี้หลังๆ ผมไม่อยากคุยกับเพื่อนที่ถ้าไม่จำเป็น ผมไม่อยากพูดอะไรมากแล้ว
ถ้ามาถามเรื่องที่ไม่จำเป็นจริงๆ ในชีวิต ผมไม่อยากพูดด้วยซ้ำ เพราะมันรก และไม่ได้ต่างอะไรกับขยะในจิตใจ
เช่น ถามว่าได้เกรดเท่าไหร่ เรียนต่อมั้ย ผมไม่ตอบ เพราะมันไม่ใช่สิ่งที่คนอื่นควรรู้ ผมเท่านั้นที่ตอบได้ในใจ
แต่การ์ตูน หรือถ้าทักทายนี่ผมก็ยินดีเสมอที่จะตอบได้ตลอดน่ะครับผม
แต่เพื่อนๆ ที่อยู่ในคณะดันไม่ค่อยรู้ เลยต้องอยู่คนเดียว ไม่สุงสิงกับใคร ยกเว้นถ้ามาเรียนผมยินดีอยู่เรียนเสมอ
แต่หลังจากนี้จะพยายามเงียบๆ ไม่อยากพูดอะไรมากแล้ว เพราะผมว่าไม่ค่อยมีใครพูดกับผมรู้เรื่องหรอก ถ้ามันนอกเวลาเรียน
เพราะเรื่องที่ผมรู้จริงมีแค่การ์ตูนนี่แหละ นอกนั้นผมคุยไม่เป็น
บางคำถามนี่ก็ซอกแซกชีวิตผมพอตัวเลย เลยรำคาญ แล้วเดินเมินไปเลย เพื่อนผมชอบถามแบบนี้ประจำ
พอขึ้นปี 2 เลยอธิษฐานไว้แล้วในการอยู่มหาวิทยาลัยไว้ว่า
จากนี้เป็นต้นไป
ผมจะไม่สนุกสนานมากมายแต่ก่อนแล้ว
ผมจะไม่ได้ร่าเริงได้เหมือนก่อนแล้ว
ผมจะไม่พูดอะไรมากเหมือนแต่ก่อนแล้ว
ผมจะเลิกเสพความสุขที่ไม่จำเป็น
ผมจะเลิกทำตัวให้ผู้คนผิดหวังในตัวผม
ผมจะอยู่ตัวคนเดียวมากกว่าเดิม แต่ก็ยังคุยคนอื่นๆ ถ้าจำเป็น
ผมจะควบคุมสติตนเองให้มากขึ้น
ผมจะไม่ยอมให้ใครมาทำลายความฝันของผม
ผมจะยังรักการ์ตูน ดูการ์ตูนอยู่ตลอด
ผมจะสู้ต่อไปจนกว่าไฟในชีวิตของผมจะหมด
และสุดท้าย
ผมจะไม่ยอมให้ใครมากำหนดชะตาชีวิตของตัวผม
เพราะคนที่จะกำหนดชะตาชีวิตของตัวผมได้ ไม่มีใครอื่นนอกจาก "ตัวเราเอง"
ยังต้องสู้อีกมากมายในชีวิตผม ต้องเจอวิชาโหดๆ ในปี 2
ถ้าไม่ไหวจริง ก็จะพยายามดูการ์ตูนบ้าง คลายเครียดนี่แหละ 55555+
ยังไงก็ขอขอบคุณทุกๆ ท่านที่อ่านจนจบนะครับ
แค่นี้ครับ สวัสดีครับ
ความจริงตอนผมอยู่มหาวิทยาลัย ผมไม่อยากจะคุยเรื่องการ์ตูนกับคณะที่ผมเรียนเท่าไหร่
เพราะคณะที่ผมเรียนเป็นคณะศึกษาศาสตร์ ซึ่งเพื่อนๆ น้อยมากที่จะสนการ์ตูนแบบจริงๆ จังๆ
ที่รู้ๆ กันก็รู้เพียงแค่นารุโตะ โดเรมอนนี่แหละ
ซึ่งมีแค่คนเดียวรู้เยอะบ้าง คุยง่าย แต่เป็นออทิสติก ทำตัวเงียบ
ผ่านมา 1 ปี พูดตามตรงๆ ผมยังแก้นิสัยเดิมๆ ไม่ได้ ลำบากใจเอยู่หมือนกัน
เพราะตัวผมเองรู้การ์ตูนเยอะกว่าคนในคณะผม รู้จริงไม่กี่คน แล้วเป็นรุ่นพี่ เลยคุยรู้เรื่องกว่าเป็นเท่าตัว
แต่รู้สึกว่าพี่เขาชอบ มาโดกะ เหมือนกัน เพราะกระเป๋าพี่เขาใส่พวงกุญแจเป็นการ์ตูนมาโดกะ (อย่าอูมามินะ
)แต่ยังไงก็ตาม ผมยังมีชมรมการ์ตูนคอยเป็นผู้ให้คำแนะนำ แล้วเป็นที่พำนักของค่ายซับ DAI-TAKU ด้วย
ส่วนใหญ่ผมเคยทำหน้าที่ให้กับค่ายเขาคือ QC หรือแก้คำต่างๆ เพราะคนตอนนั้นยังไม่เพียงพอ
เอาเข้าจริง ผมเลยอยากไปลุย Fan Art มากกว่าเดิมด้วย ช่วงนี้วาดได้ดีกว่าเก่ามาก
เทียบอยู่ตอนมัธยมไม่ได้เลย เพราะตอนนั้นยังไม่มีคนชอบการ์ตูนกันเยอะ
มาเพิ่งคลั่งเป็นตายกับการ์ตูนก็ปีที่แล้ว 555+
ตอนนี้หลังๆ ผมไม่อยากคุยกับเพื่อนที่ถ้าไม่จำเป็น ผมไม่อยากพูดอะไรมากแล้ว
ถ้ามาถามเรื่องที่ไม่จำเป็นจริงๆ ในชีวิต ผมไม่อยากพูดด้วยซ้ำ เพราะมันรก และไม่ได้ต่างอะไรกับขยะในจิตใจ
เช่น ถามว่าได้เกรดเท่าไหร่ เรียนต่อมั้ย ผมไม่ตอบ เพราะมันไม่ใช่สิ่งที่คนอื่นควรรู้ ผมเท่านั้นที่ตอบได้ในใจ
แต่การ์ตูน หรือถ้าทักทายนี่ผมก็ยินดีเสมอที่จะตอบได้ตลอดน่ะครับผม
แต่เพื่อนๆ ที่อยู่ในคณะดันไม่ค่อยรู้ เลยต้องอยู่คนเดียว ไม่สุงสิงกับใคร ยกเว้นถ้ามาเรียนผมยินดีอยู่เรียนเสมอ
แต่หลังจากนี้จะพยายามเงียบๆ ไม่อยากพูดอะไรมากแล้ว เพราะผมว่าไม่ค่อยมีใครพูดกับผมรู้เรื่องหรอก ถ้ามันนอกเวลาเรียน
เพราะเรื่องที่ผมรู้จริงมีแค่การ์ตูนนี่แหละ นอกนั้นผมคุยไม่เป็น
บางคำถามนี่ก็ซอกแซกชีวิตผมพอตัวเลย เลยรำคาญ แล้วเดินเมินไปเลย เพื่อนผมชอบถามแบบนี้ประจำ
พอขึ้นปี 2 เลยอธิษฐานไว้แล้วในการอยู่มหาวิทยาลัยไว้ว่า
จากนี้เป็นต้นไป
ผมจะไม่สนุกสนานมากมายแต่ก่อนแล้ว
ผมจะไม่ได้ร่าเริงได้เหมือนก่อนแล้ว
ผมจะไม่พูดอะไรมากเหมือนแต่ก่อนแล้ว
ผมจะเลิกเสพความสุขที่ไม่จำเป็น
ผมจะเลิกทำตัวให้ผู้คนผิดหวังในตัวผม
ผมจะอยู่ตัวคนเดียวมากกว่าเดิม แต่ก็ยังคุยคนอื่นๆ ถ้าจำเป็น
ผมจะควบคุมสติตนเองให้มากขึ้น
ผมจะไม่ยอมให้ใครมาทำลายความฝันของผม
ผมจะยังรักการ์ตูน ดูการ์ตูนอยู่ตลอด
ผมจะสู้ต่อไปจนกว่าไฟในชีวิตของผมจะหมด
และสุดท้าย
ผมจะไม่ยอมให้ใครมากำหนดชะตาชีวิตของตัวผม
เพราะคนที่จะกำหนดชะตาชีวิตของตัวผมได้ ไม่มีใครอื่นนอกจาก "ตัวเราเอง"
ยังต้องสู้อีกมากมายในชีวิตผม ต้องเจอวิชาโหดๆ ในปี 2
ถ้าไม่ไหวจริง ก็จะพยายามดูการ์ตูนบ้าง คลายเครียดนี่แหละ 55555+
ยังไงก็ขอขอบคุณทุกๆ ท่านที่อ่านจนจบนะครับ
แค่นี้ครับ สวัสดีครับ
แก้ไขครั้งสุดท้ายโดย Magaruradyne เมื่อ 2013-3-27 15:37
เล่าเล่นๆ พร้อมระบายอารมณ์ (ถ้ารุนแรงก็ขออภัย)
(เห็นเล่าแล้วอยากระบายตัวเองเหลือเกิน
)