ST. Arinal School ตอน ตำนานบทใหม่(?)

ณ ประเทศอิตาลี

ในใจกลางกรุงโรมคนหลายล้านคนอาจจะรู้ว่ามีโรงเรียนที่มีอาณาเขตกว้างใหญ่แต่คนหลายล้านคนที่ว่านั้นไม่รู้ว่าโรงเรียนที่มีอาณาเขตกว้างใหญ่นั้นมีการเรียนการสอนที่ไม่เหมือนโรงเรียนไหนในโลก

คนหลายแสนคนอาจจะรู้ว่าโรงเรียนที่มีค่าเทอมแพงติดอันดับโลกแต่คนหลายแแสนคนอาจจะไม่รู้ว่าโรงเรียนที่มีค่าเทอมแพงติดอันดับโลกนั้นมีอะไรที่แตกต่างและพิเศษกว่าโรงเรียนไหนที่มีอยู่ในโลก

คนหลายหมื่นคนอาจจะเชื่อเรื่อง 'ข่าวลือ'ที่เกี่ยวกับโรงเรียนนี้ แต่คนหลายหมื่นคนอาจจะไม่เชื่อเรื่อง 'เวทย์มนต์' ที่แพร่งพรายออกมาจากโรงเรียน

คนหลายพันคนอาจจะรู้ว่าโรงเรียนนี้เป็นโรงเรียนประจำที่ดีที่สุดในโลกแต่คนหลายพันคนอาจจะไม่รู้ว่าโรงเรียนประจำที่ดีที่สุดในโลกนี้จะมีกการอยู่อาศัยแบบลูกคุณหนู

และคนหลายสิบล้านคนก็เรียกที่แห่งนี้ว่า 'โรงเรียนเซนต์อารินอล'

................................

ห้องอาหารรวม[Ocean : Part]

"ฉันจองชิ้นนั้นแล้วนะทำไมถึงได้มาแย่งได้หน้าตายแบบนั้นละ"ฉันบอกเพื่อนสนิทที่จับมือเล่นหัวตั้งแต่จำความได้เรื่องที่แย่งเค้กสุดที่รักที่ฉันอุสาจ้องตั้งแต่เริ่มกินข้าวเย็นกันเพื่อไม่ให้ไอบ้าหน้าไหนมาแย้งไปแต่ถึงคนอื่นไม่แย่งไปแต่ไอเพื่อนอัฉริยะของฉันดันหยิบเข้าปากไปซะงั้นแล้วที่ฉันนั่งหวงก้างไปมันเพื่ออาไร!!!!!

อ้อ! ลืมแนะนำตัวไปสินะ ฉันชื่อโพล่าห์ เอาส์เทอร์โน่เป็นนักเรียนมัธยมชั้นปีที่ 2 ตอนปลาย ของเซนต์อารินอลแห่งนี้ฉันอยู่หอโอโชว(ซึ่งมันแปลว่าอะไรไม่รู้-.-)หอที่เกือบทุกอย่างเป็นสีฟ้า ฉันสูง 123เซน และหนัก 26 กิโลซึ่งมันต่ำกว่ามาตรฐานเด็กรุ่นเดียวกันมากถึงมากโขและถึงฉันจะเตี้ยแค่ไหนแต่ฉันก็พิเศษกว่าคนอื่นๆในหลายๆด้านนะขอบอกแต่คงต้องอุปไว้ก่อนในหลายๆเรื่องก่อนไม่งั้นนางไรท์จะหาว่าฉันสปอยแล้วเดียวมันจะเอาสปาต้ามาฟันฉันขาด2 ท้อนซะก่อน[อย่ามาพาดพิงถึงฉันนะยะฉันไม่เกี่ยว:ไรท์เตอร์]

เอาเป็นว่าตอนนี้เราต้องกลับเข้าสู่ปัจจุบันสินะอย่างที่ว่าไปตอนแรกว่าฉันกำลังอยู่ในช่วงทานของหวานที่อุสาเฝ้ารอมานาน(?)แต่พอตอนจะกินกลับโดนแย่งไปหน้าตาเฉยมันทำเอาเส้นเลือดฝอยในสมองแทบแตกแน่ะ ฉันไม่ได้เป็นพวกความอดทนสูงซะด้วยสิและตอนนี้ฉันก้แค้นมันมากด้วย ซักวันเถอะ'กิลเบิร์ด'ที่รัก ฉันจะแอบวางบอมห้องแก จำไว้! ฮึ่ย!

"อะไรของเธอ?ชิ้นอื่นมีเยอะแยะแล้วทำไมต้องมาเอาชิ้นที่ฉันจะกินด้วยละวะ" เจ้าของนาม กิลเบิร์ด วอนเช่หรือคนที่มีส่วนสูง 196 เซนและมีผมสีน้ำตาลอ่อนและเนตรสีฟ้าออกไปทางน้ำเงินหน่อยๆที่เรียกได้ว่า(เกือบ)ป๊อปติดอันดับของโรงเรียนและสูงเกือบที่สุดของโรงเรียนนี้และมันยังเป็นเจ้าของตำแหน่งเพื่อนสนิทที่จับมือเล่นหัวตั้งแต่จำความได้ของฉันอีกด้วยและใช่(อีกรอบ)มันเป็นคนหยิบเค้กที่ฉันจองไปกินหน้าตาเฉย

"ก็ฉันจะกินชิ้นนั้นนิ"ฉันแสดงท่าทางเหมือนเด็กเล็กๆที่มีติดตัวมาแต่ไหนแต่ไรออกมา

"แล้วทำไมต้องเป็นชิ้นนี้วะ?" หมอนี้ทำหหน้านิ่วคิ้วขมวดกับท่าทางแบบเด็กๆของฉันหมอนี้ก็เป็นแบบนี้แหละ แต่สุดท้ายมันก็จะแพ้ให้ฉันเหมือนทุกทีนั้นแหละ

"ก็ชิ้นนี้สตอเบอรี่มันใหญ่นี่น้า-3-"

"อ้อ! ที่แท้ก็อยากกินพวกเดียวกันที่ใหญ่กว่าชิ้นอื่นว่างั้น"ขณะที่หมอนี้พูดก็เลิกคิ้วทั้งสองที่ได้รูปจนหน้าหมั้นไส้เหมือนจะกวนประสาทอยู่กลายๆแต่รู้สึกคนพูดของหมอนี้มันทำฉัน....

"เจ็บ TT" จี้ดเลยอะ

"น้ำหน้าอย่างเธอเจ็บเป็นด้วยรึไง"ไอบ้านี่เป็นฉันเป็นรูปปั่นรึไงฟะหรือมันคิดว่าฉันกินกระเบื้องฉาบปูนเป็นของหวานวะ-_-

"นี่แกเห็นฉัน....."ฉันพูดได้ไม่จบประโยคไอบ้ากิลมันก็ยัดเค้กทั้งก้อนเข้าปาก และมีเสียงอีกเสียงนึงพูดตัดปัญหาแสนปัญญาอ่อนนี้ของฉันกับกิลด้วยหน้านิ่งแสนเย็นชาของไอบ้าที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามฉัน

"เลิกปัญญาอ่อนได้แล้วพวกแกจะเถียงอะไรกันกับอีแค่เค้กชิ้นเดียววะ"นี่หรือคือคำพูดของบุตรชายของเจ้าแห่งสวรรค์ที่มีกลิ่นไอของเทพยดาบนสรวงสวรรค์เต็มเปี่ยมนี่หรือคือคำพูดของบุรุษหน้านิ่งที่มีตาสีรัตติกาลเฉกเช่นเดียวกับผมสีดำที่มีพี่ชายหล่อและฮอตเป็นอันดับหนึ่งของโรงเรียนเอิ่ม... คือ ฟังแล้วเจ็บไปถึงไขสันหลังเลยอะ TT

จะแนะนำไอผู้ชายหน้านิ่งนี้ให้รู้จักนะ หมอนี้ชื่ออเลนซ์ เทย์มิเอวเรียนอยู่ชั้นปีเดียวกับฉันและกิลแถมยังอยู่ห้องเดียวกันตั้งแต่จำความได้อีกด้วยและห้องนั้นก็คือ ห้องA ไอบ้านี้มันสูงใกล้เคียงกับกิลเลยละถึงอเลนซ์มันจะสูงน้อยกว่ากิลซักประมาณ15-16เซนก็เถอะ แต่ฉันยอมรับว่ามันสูงมากอะ

"อเลนซ์พูดกับ 2 คนนั้นแรงไปรึเปล่า 2คนนั้นทำหน้ารู้สึกผิดเลยเห็นไหม? ไม่เป็นไรหรอกนะโพล่าห์จังอเลนซ์ก็เป็นแบบนี้ประจำอยู่แล้วนิไม่จำเป็นต้องไปคิดมากหรอกน่ะจ๊ะ^^" เหมือนนางฟ้ามาโปรดสาวน้อยลูกครึ่งแสนใจดีเพื่อนที่รู้สึกว่าในปีๆนึงจะเห็นหน้ากันมากกว่าหน้าพ่อแม่ซะอีก=[]=

เด็กที่เหมือนพระแม่คงคา(?)มาโปรดนี้มีผมและตาสีฟ้าน้ำทะเลซึ่งมีอยู่ไม่มากนักที่จะรู้ว่าเธอไม่ใช่'สายเลือดแท้'และก็มีอยู่น้อยคนนักที่จะรู้ว่าเธอคือเด็กลูกครึ่งที่ผู้เป็นแม่เป็น'มนุษย์'และพ่อเป็น'พ่อมด'ผู้ยิ่งใหญ่แห่ง'นครวารี' และชื่อของเด็กคนนี้คือฮาดาโกะซายูริที่มีอายุเพียง 16 ปี แต่ก็อยู่ห้องและปีเดียวกับพวกเรา

"แต่ก็จริงอย่างที่อเลนซ์ว่านั้นแหละจะมาเถียงกันเรื่องเค้กชิ้นเดียวก็ใช่เรื่องแค่เอาเค้กชิ้นใหม่มากินก็ได้แท้ๆ"ไอผู้ชายบ้องแบ๊วนายไม่มีสิทธิมาว่าพวกฉันน่ะเมื่อกี้ฉันแอบเห็นแกทะเลาะเรื่องสตอเบอรี่ที่อยู่บนหน้าเค้กกับ'ดรีมมี่'โดยมี'แคมปัส'เป็นกรรมการอยู่เลยนี่ยะ

ผู้ชายบ้องแบ๊วที่มีผมสีคาราเมลและนัยน์ตาสีน้ำตาลเข้มที่นั่งอยู่ข้างซ้ายของฉันคนนี้คืออัพเกรดพาเทรด เป็นผู้ชายที่ฉันเห็นตั้งแต่จำความได้เหมือนๆกับไอพวกนั้นนั่นแหละเพียงแต่มันอยู่คนละห้องกับพวกฉันเท่านั้นเอง(มันอยู่ห้อง B น่ะ)คุณอัพเกรดนั้นสูง179 เซนซึ่งสูงกว่าฮายูจังแค่ 11 เซนเท่านั้น(ฮายูย่อมาจากฮาดาโกะซายูริคือเอาชื่อกับนานสกุลมาบวกกันผลลัพธ์ที่ได้จึงเป็นแบบนั้น-.-)จะว่าไปแล้วรู้ว่าอัพเกรดจะมียศอยู่ในบ้านเกิดของอเลนซ์ด้วยนะรู้สึกว่าจะเป็น เอิ่ม...ใช่!'เทวดาฝึกหัด'ไง ถ้าจำไม่ผิดอะนะ

"นายมีสิทธิไปว่าคนอื่นเขาเหรอในเมื่อนายพึ่งจะทะเลาะแย่งสตอเบอรี่กับดรีมมี่เองไม่ใช่เหรอ?" ฉันพูดขึ้นลอยๆกะให้เจ็บเป็นพอ(?)

"งะ=[]=" เยส! ฉันชนะอัพเกรดแล้วโว๊ย!!!(น่าดีใจ?)

ดรีมมี่ สาเรียเซีย คือผู้หญิงที่มีส่วนสูง 170 เซน มีผมสีครีมเทาคล้ายกลุ่มเมฑฝนที่เริ่มตั้งเค้าว่าจะตกรึไม่และมีด้วยตาสีน้ำเงินค่อนข้างเข้มดูสดใส ดรีมมี่กับอัพเกรดอยู่ห้องเดียวกันจะว่าไปแล้วฉันกับดรีมมี่เราไม่ค่อยสนิทเหมือนกับพวกกิลหรอกนะ ถึงจะทำงานใน'ตำแหน่ง'ที่ต้องเจอกันบ่อยก็เถอะ

"เหอะ! กว่าจะเลิกทะเลาะกันได้ เล่นเอาฉันแทบจะฆ่าไอ 2 ตัวนี่ทิ้ง ประสาท!" ท่านราชาบ่นดังไปแล้วนะเจ้าค่ะ=[]=

ท่านนี่คือราชาแห่ง'อาณาจักรความมืด'ที่ปากแข็งเป็นหนึ่งในโลกหล้า นามของพระองค์คือแคมปัส ที. ไกด์โลร์และไอราชานี้ก็คืออีกบุคคลนึงที่เห็นหน้าตั้งแต่จำความได้และมันก็เรียนอยู่ห้องเดียวกับฉันด้วยแหละมันมีผมสีเดียวกันกับดรีมมี่นั้นก็คือสีครีมเทาและนัยน์ตาสีเลือดที่ผู้มองต้องหวาดกลัว

"บ่นดังไปแล้วนะครับท่านราชา" อ้าว!นึกว่าจะไม่พูดซะแล้วนะค่ะคุณอัศวิน

ที่เรียกว่าคุณอัศวินไม่ใช่เรียกเก๋ๆนะเพราะเขาเป็นอัศวินที่ปกป้องเพื่อนฉันจริงๆแต่ใครนั้นคงต้องขออุปไว้ก่อนเอาเป็นว่า ท่านนี่คือท่านเซอร์ฟลุ๊ด เอร์ริกส์ เขาสูง 190 เซนเป็นรุ่นพี่พวกเราเขาเรียนอยู่นิสิตปี 1 ตอนต้นพี่เขามีผมและตาสีน้ำตาลเข้ม พี่ฟลุ๊ดคนฮอตอยู่ในท๊อป 5 ของโรงเรียนด้วยนะไม่อยากจะโม้(?)

"นึกว่าพี่จะไม่พูดซะแล้วนะเนี้ย^^" ฉันหันไปพูดกับพี่ฟลุ๊ดสุดหล่อด้วยรอยยิ้มน่ารักที่ใครๆก็คงคิดว่าเด็กตัวเล็กๆที่มีผมยาวสีบรอนเทาถึงต้นขาและตาสีม่วงอมชมพูอย่างฉันทำแล้วคงน่ารักมากๆแต่คงต้องละพี่เขากับไอกลุ่มเพื่อนเอาไว้เพราะพวกมัน(เกือบ)ทั้งหมดรู้นิสัยฉันหมดไส้หมดพุ้งหมดแล้วมั้ง-_-;;;

แต่พี่เข้าไม่ยอมตอบกลับแต่กลับนั่งกินเค้กและทำเหมือนฉันเป็นอากาศธาตุงั้นแหละ=[]=;;ฉันจึงเลิกสนใจพี่เขาและหันไปเฮฮาบ้าบอกับเพื่อนต่อ

[End Ocean : Part]

[Stella : Part]

"บ้านโน้นนี่คึกคักกันจังเลยน้า....."ฉันนั่งเท้าคางมอง'บ้านโอโชว'ที่มีความหมายว่ามหาสมุทรในภาษาอิตาลีด้วยสายตาว่างเปล่า

สวัสดี ฉันชื่อกีวี่ แลนส์เท็ดอยู่ชั้นปีเดียวกับพวกยัยโพล่าห์หน้าเด็กแต่อยู่กันคนละห้องน่ะ ฉันอยู่ห้อง Bห้องเดียวกับอัพเกรดนั้นแหละ ฉันอยู่หอสเตลล่าที่มีความหมายว่าดวงดาว เป็นหอที่เน้นไปทางทุกสีที่เป็นสีเย็นยกเว้นสีจำพวกสีฟ้างงกันรึเปล่า? แต่ใครจะงงไม่งงก้ชั่งแต่ฉันชักงงกับคำพูดตัวเองแล้วสิ@o@ตาลายหน้ามืดคล้ายจะเป็นลม(?)

"อิจฉารึไง" ตบปากซะ! 'โทบี้'ถ้ายังไม่อยากตาย จงถอนคำพูดซะไอหนุ่มหน้าหวาน

โทบี้ เจอร์เน่ทริดคือเด็กหนุ่มที่อายุเท่าฉันแถมเรายังอยู่ห้องเดียวกันอีก หมอนี้มีผมสีเหลืองซีดและนัยน์ตาสีฟ้าขุ่นเป็นหนุ่มน้อยหน้าหวานที่ถ้าเอามายื่นคู่กับอัพเกรดหนุ่มน้อยบ้องแบ๊วแล้วเหมือนหลุดออกมาจากการ์ตูนญี่ปุ่นที่ออกแนวๆโชตะๆอะไรแบบนี้เลยละ

ถึงท่านผู้อ่านฉันไม่เคยดูการ์ตูนสายวายที่ทั้งเรื่องมีแต่ผู้ชายหรอกนะพอดียัยโพล่าห์มาเล่ากรอกหูให้ฉันฟังจนฉันท่องได้ดีกว่าสูตรคูณซะอีกยกตัวอย่างตัวการ์ตูนจากเรื่องรีบอร์นที่ชื่อฮิบาริ เคียวยะ เกิดวันที่ 5 เดือน 5 และบลาๆๆ อะไรแบบนี้อะ[ฉันว่าเราควรกลับเข้าเรื่องได้แล้วนะนะยัยกีวี่ ก่อนที่ FC เคียวจังจะมารุมกระทืบหล่อน=.=:ไรท์เตอร์]

"ปากเสีย!ทำไมฉันต้องไปอิจฉาหอนั้นทั้งๆที่หอเราดีกว่าเกือบทุกอย่าง"ฉันตอบไปพร้อมกับที่คิ้วกำลังจะกลายเป็นเส้นเดียวกัน อาเมน...

"ใช่แล้วค่ะ ท่านพี่พูดถูกที่สุด" ดีมากจ๊ะน้องพี่

เด็กคนที่นั่งอยู่ข้างๆฉันนี่คือน้องสาวแท้ๆที่คลานตามกันออกมาจากท้องแม่โอปอล แลนส์เท็ดที่มีผมสีเหลืองทองส่องประกายกับตาสีน้ำเงินสุกสกาวหรือจะเรียกในอีกความหมายนึงก็ได้ว่าน้องของฉันก็คือฝาแฝดหรือก๊อบปี้ของตัวฉันเลยละถ้าฉันไม่ได้มีผมหน้าม้ากับตาสีฟ้าคงไม่มีใครแยกพวกเราสองคนออกเลยละและไม่แน่ว่าพวกเราเองก็อาจจะแยกไม่ออกด้วยเช่นกัน อาเมน(?)

"เข้าข้างกันเข้าไป เฮ้อ..."ถ้าเธอเหนื่อยใจกับฉันขนาดนั้นเราไปต่อยกันหลังโรงเรียนก็ได้นะจ๊ะ'เปียโน'^v^

ผู้หญิงคนนี้คือ เปียโน เจอร์มาน๊อตต้าบุคคลที่สามารถชีดแข้งชีดขาได้แบบไม่อายใครเพราะเธอคนนี้คือนักยิมนาสติกที่โรงเรียนภูมิใจนักภูมิใจน้ายิ่งกว่าคนสำคัญของโลกยังไงยังงั้นแต่ถึงจะมีชื่อเป็นเครื่องดนตรี แต่เธอคนนี้เล่นดนตรีไม่เป็นเลยสักอย่าง=[]=นั้นจึงเป็นเหตุให้เพื่อนสาวของฉันคนนี้มาเอาดีทางด้านสายยิมแทน

"ก็ไม่เห็นเป็นไรนี่พี่น้องรักกันไม่ใช่เรื่องแปลกซะหน่อย"เสียงนี้คือเสียงใครไม่คุ้นแต่ก็เหมือนคุ้น(ยังไง?) นึกแปปเอิ่ม....

"อ้าว! โรมัน มาทำอะไรโต๊ะนี้ละโต๊ะหอนายอยู่ตรงนั้นไม่ใช่เหรอ" ห้า! โรมัน อ้อ โรมัน น้องของโทบี้นี่เอง

โรมัน คอร์นิช น้องชายต่างแม่ของโทบี้ มีผมสีเงินและตาสีฟ้าขุ่นเหมือนกับของโทบี้เอิ่ม... เรื่องของโรมันฉันไม่ค่อยรู้เท่าไรเพราะเราไม่ได้อยู่หอเดียวกัน เอ๊ะ!แต่หมอนี้มันอยู่หอโอโชวไม่ใช่เหรอ แล้วทำไมถึงได้มานั่งตรงข้ามกับโทบี้ได้อะ

"วันนี้วันอาทิตย์ เขาอนุญาตให้ไม่ต้องนั่งโต๊ะหอตัวเองได้ แล้วที่มานั่งนี้เพราะตรงโน้นกำลังก่อสงครามกันอยู่เลยแค่มาขอลี้ภัยเท่านั้นแหละ"โรมันว่าด้วยเสียงนิ่งๆ ย่ำว่านิ่งจริงๆ ถึงจะไม่นิ่งเท่ากับอเลนซ์ก็เหอะ=[]=

"แล้วทำไมถึงมากินข้าวเอาป่านนี้ละ"คำถามนี้เป็นของฉันเอง

"ติดซ้อมบอลน่ะ" จะว่าไปโรมันก็เป็นนักฟุตบอลทีมเอกของโรงเรียนนี่น้า

หลังจากคำตอบนั้นของโรมันพวกเราก็ถามแบบไม่หยุดจนกระทั้งโรมันตัดรำคาญด้วยการเอาหูทวนลมไม่ได้ยินอะไรแล้วเอาแต่นิ่งเงียบและเงียบนิ่ง-0-

[End Stella : Part]

[Luna : Part]

"เฮ้อ...." โกธา มีนา เมษา(?) ว่าไปนั้น

สวัสดีค่ะ ฉันชื่อเปเปอร์ รันเซ่เป็นเด็กนักเรียนเซนต์อารินอลแห่งนี้ และอยู่ห้องเดียวกะกีวี่แล้วฉันก็ยังเป็นญาติกับโพล่าห์อีกด้วยฉันอยู่หอลูน่าที่เกือบทุกอย่างล้วนแล้วแต่มีสีขาว เทา ดำหรือสีอะไรก็ได้ที่ดูสว่างๆอะตวามจริงแล้วฉันคิดว่าหอนี่ไม่น่าชื่อว่าหอลูน่าน่ะเพราะมันมีความหมายว่าพระจันทร์ภายในหอก็ควรจะเป็นสีขาว คำ หรือไม่ก็เหลืองสิถึงจะเป็นลูน่าสิแต่นี้อะไรภายในหอมีแต่สีสว่างๆขนาดชุดยังมีอยู่แค่ขาว เทา ดำฉันว่าหอนี่ควรจะชื่อ'หอโซล'มากกว่าไม่น่าชื่อหอลูน่าเลย เฮ้อ....#เข้าสู่สภาวะไร้ตัวตน(อะไร?)

ขอโทษทีนะ พอดีช่วงนี้ฉันค่อนข้างปลงตกกับชีวิตนิดหน่อยนะก็เลยมักจะบ่นกับตัวเองแบบนี้แหละ แถมยังรั่วได้แบบผิดมนุษย์มานาเขาอีก แฮะๆ:P

"เป็นอะไรไป?" เพื่อนร่วมหอของฉันคนนึงถามขิ้นหลังจากนั่งจิบชาดูอาการของฉันได้ซักพัก

หมอนี้เป็นเป็นแว่นผมสีเขียวอ่อนและมีเนตรสีน้ำตาลทองคู่งานหมอนี้ชื่อนิวเคลียร์ เคดเซอร์เล็ดซ์ ผู้ที่ฉลาดได้เพราะต้นถั่ว(?) แถมยังอยู่ห้องเดียวกับโพล่าห์อีก

แต่ถ้าพูดถึงโพล่าห์ละก็หลายคนคงนึกว่าฉันเป็นพี่ของโพล่าห์แน่ๆแต่เปล่าเลยฉันเป็นน้องของยัยนั้น 1 ปีแต่ถ้านับอายุตามที่ได้จัดงานวันเกิดละก็ฉันเป็นพี่ยัยนั้น 13 ปีแนะ น่าตกใจใช่ไหมล่ะ ถึงฉันจะเกิดท้ายปีแต่ก็ยังมีวันเกิดประจำนะถ้าเทียบกับยัยนั้นที่เกิดผิดในวันที่คนอื่นเขาไปเกิดกันอย่าง'วันที่ 31 เมษา' ซึ่ง 5ปีจะมีสักครั้งนึง เหมือนกับพวกที่เกิด'เดือนที่13'ซึ่ง 2 ปี มีครั้งอย่างกีวี่เป็นตนซึ่งจากอันดับของโรงเรียนแล้ว ชั้นปีของเราเป็นชั้นปีที่มีคนเกิดวันที่ไม่เหมือนคนอื่นเขามากที่สุดอะ

OK. เราจะกลับเข้าสู่ปัจจุบันก่อนที่จะมีคนปามะเขือเทศขึ้นมาบนเวที[ใครก็ได้เอายัยนี้ไปเก็บทีหรือไม่ก็เรียกรถโรงบาลประสาทมาให้มันก็ได้ฉันไหว้ละ:ไรท์เตอร์]

"ปลงกับชีวิตนิดหน่อยนะ แต่ไม่เป็นไรมากปล่อยให้ฉันบ้าคนเดียวซัก 3 - 4 วัน เดียวก็หาย"ฉันบอกกับนิวเคลียร์โดยไม่หันหน้าไปมองคู่สนทนาด้วยซ้ำก็รู้อะน่ะว่าเสียมารยาทแต่ช่วงนี้มารยาทฉันหายวับไปกับสายลมเรียบร้อยแหละไม่ต้องห่วง(อะไร?)

"อาการหนักกว่าทุกทีอีกนะ"เสียงของเพื่อนอีกคนที่อยู่ชั้นปีเดียวกันแต่อยู่กันคนละห้องไม่ใช่ห้อง A แต่เป็นห้อง C

ใช่!เด็กหนุ่มหน้าตาบ้องแบ๊วที่บ้องแบ๊วกว่าอัพเกรดที่มีผมสีน้ำเงินอมดำและตาสีเขียวน้ำทะเลแถมหมอนี้ยังมีชื่อที่น่ารัก(ค้อนข้าง)เหมาะกับหน้าตาว่าโนแลน เอสคาเน่อีกด้วยน่ะจะบอกให้

"เรื่องของฉันเหอะ" หลังจากประโยคนั้นฉันก็ตกอยู่ในภวังอีกครั้งอย่างสมบูรณ์อาเมน.....

[End Lura : Part]

[Sun : Part]

"เอิ่ม....ถ้าฉันเดินคิงพี่จะกินฉันไหมอะ-0-" 'วานิลา'คิดสิคิดเธอฉลาดอยู่แล้วนิ คิดสิคิดดด#สติแตก

อันยอง! ฉันวานิลา คริบเปอร์ ฉันอยู่ชั้นปีเดียวกับกีวี่แถมอยู่ห้องเดียวกันอีกด้วยและยังพ่วงตำแหน่ง'หัวหน้าสายแบล็กของการ์เดียนไนท์'ที่ขึ้นตรงกับคุณโจ๊กเกอร์อีกด้วย ฉันนี่ชั่งเทพจริงๆเลยน้า 5555(?)

ตอนนี้ฉันกำลังกำลังเล่นหมากรุกแบบธรรมดาๆกับคนที่ไม่ธรรมดาที่โต๊ะของหอโซล(ใครจะอ่านว่าซันซัลอะไรก็ชั่งแต่ฉันจะอ่านว่าโซลใครมีปัญหาไปเครียร์กันหลังไมค์ได้นะ//ถกแขนเสื้อ(?)
หลังกินข่าวเสร็จไอคุณรุ่นพี่ที่เคารพอย่างสูง...ก็ชวนฉันเล่นหมากรุกของ'พวกมนุษย์'นี่ และใช่ฉันแพ้มันตลอดเลยอะYY

"คำตอบมันแน่นอนอยู่แล้วน้องรัก หึหึ รุกฆาต!ฉันชนะเธออีกแล้วน้า..วา-นิ-ลา-จัง" ม่ายยยย! นี่ฉันแพ้พี่เขาเป็นรอบที่ 5แล้วน่ะ โฮกTT

ฮึก! แค้นนี้ต้องชำระ(?) ผู้ชายผมสีน้ำตาลแดงและมีตาสีน้ำตาลเข้มตรงหน้าฉันนี่คือรุ่นพี่ที่มีตำแหน่งสูงกว่าฉันนิดนึงในโรงเรียนนี้TTหมอนี้ชื่อออร์โต้ วาเร่ อยู่นิสิตปี 1 ตอนต้น

แต่ว่าพอหมอนี้กับฉันใส่ชุดสีแดงซึ่งเป็นชุดประจำหอแล้วเรา 2คนแทบจะถูกกลืนไปกับสีของหอแนะ น่าเศร้าจังTT และที่รวมฉันเข้าไปด้วยเพราะฉันมีผมสีชมพูอมแดง(?) และตาสีเดียวกันทำให้ฉันกลืนลงไปง่ายๆเลยละ(?)

"ฉันไม่ยอม! เราต้องเล่นกันใหม่อีกครั้ง!"ฉันเริ่มโวยและไม่ฟังเหตุผลอีกต่อไป ไม่รู้และยังไงฉันก็ต้องชนะให้ได้ ฮึ่ย!

"จัดให้สาวน้อย หึหึ" เสียงหัวเราะพี่เขานี่ชั่ง เอิ่ม...

และเราก็เล่นไปเรื่อยๆจนในที่สุดผลการแข่งก็ออกมาเป็น 10 - 0พี่เขาชนะฉันไป 10 เกมรวดเลยละ อาเมน...

[End Sun : Part]

[Tanebre : Part]

"นี่ท่านพี่ บอกหนูมาดีๆดีกว่าน่ะ ว่าท่านพี่กำลังรออะไร- -" OK. ตอนนี้ฉันรอคิงตัวเดียวก็จะชนะแล้ว ฮิฮิไม่ได้แอ้มฉันหรอก 5555(?)

ฉันไวส์ลี่ แลมเบิร์ด น้องสาวแท้ๆต่างงมารดาของท่านพี่อเลนซ์และอยู่ชั้นปี ห้อง และบ้านเดียวกันกับเปเปอร์แต่ตอนนี้ฉันไม่ได้นั่งอยู่โต๊ะหอลูน่าหรอกนะ แต่กำลังนั่งอยู่ที่โต๊ะหอทาเนียซึ่งเป็นแหล่งสุมหัวของนักเรียนมัธยมชั้นปีที่2 ตอนปลายเกือบทุกคนเลยจะบอกให้ แต่สงสัยจะมีอยู่แค่ 2คนเท่านั้นแหละที่มานั่งบ่อยที่สุดคนแรกก็คือฉันที่กำลังนั่งเล่นไพ่อยู่กับพวกหอทาเนียส่วนอีกคนก็คือคนที่นั่งอยู่ข้างๆฉันที่ตอนนี้กำลังผูกให้คิ้วอยู่นี้เห็นแววคนแพ้มาแต่ไกล หึหึ

"ถ้าบอกมันก็ไม่ใช่เกมสิไวส์" คนที่ตอบไม่ใช่ท่านพี่แต่เป็นคู่อริที่ดูเหมือนจะไม่ค่อยถูกกับท่านพี่อเลนซ์ แต่ดันซี้กับ'ท่านพี่เคียร์'ซะได้

ไอคุณท่านที่มีผมสีดำอมเทาและเนตรสีน้ำตาลประกายทองตรงข้ามข้างๆ'ท่านพี่เคียร์'นี่คือ'ท่านลูกชายคนเล็กของท่านซาตาน'ผู้ยิ่งใหญ่นั้นเองและทั้งๆทีท่านพ่อของพวกเราค้อนข้างจะสนิทกันแท้ๆแต่วินาทีแรกที่ท่านพี่อเลนซ์กับคุณอัฟเตอร์โกดส์ เจอกันนี่เหมือนโลกจะแตกเป็นเสี่ยงๆให้ได้แนะ กว่าจะแย่ง 2 คนนั้นได้ฉันนี่แทบเข้าไปนอนโรงบาล นี่ดีนะเนี้ยที่ 2 คนนั้นไม่ได้อยู่ห้องเดียวกัน ไม่งั้นโรงเรียนแตกชัวร์ คิดแล้วเหนื่อย เฮ้อ....

"แต่ถ้าไวส์ถามแบบนี้แสดงว่ากำลังรอตัวอะไรอยู่แน่ๆเลย- - " หึหึ รู้ใจฉันดีจริงเลยนะแอลซี ฮิฮิ

สาวน้อยผมดำตาดำคนนี้คือ เอลซี สเตฟานีเด็กใหม่ซึ่งย้ายเข้ามาตอนเปิดเทอม 2 และดูท่าว่าโพล่าห์จะไม่ค่อยชอบเด็กคนนี้ด้วยเหตุผลแสนงี่เง่าเพียงข้อเดียวก็คือ....เด็กนี้ขาวกว่า!แค่นั้นแหละ ทั้งๆที่ความจริงแล้วถ้ายัยนี้ขาวอีกนิดนึงฉันว่าคงขาวกว่าอากาศอะ-0-

"ถ้าจะให้ไวส์บอกพวกเราก็ต้องบอกก่อนสินะ ฉันรอคิงตัวเดียวเธอละไวส์" แหม! รอตัวเดียวกันเลยนะ

ผู้หญิงผมทองตาสีน้ำตาลเข้มที่ดูแล้วมีแต่ความเถื่อนไม่มีแววเย็นชาที่เหมาะจะอยู่หอทาเนียแต่น่าจะเหมาะที่จะอยู่หอโซลมากกว่าอย่าง วีนัส ดี. เดส์เซ่ผู้ที่เป็นพี่เลี้ยงให้กับเอลซี แถมยังอยู่ห้องเดียวกับโพล่าห์อีกด้วย

"ฉันก็รอตัวเดียวกับเธอนั้นแหละ^[+ + +]^" ฉันยิ้มแบบเดียวกับโพล่าห์นี่ฉันอุสาขอร้องให้โพล่าห์สอนยิ้มแบบไร้เดียงสาให้เลยนะแต่ไม่รู้ว่าจะได้ผลรึเปล่านี่สิ

"อย่ายิ้มแบบเดียวกับยัยเด็กมีปัญหานั้นได้ไหมไวส์" 'คยูจัง'ขอเหตุผลด้วยค่ะ!

ผู้ที่นั่งอยู่ตรงข้ามข้างขวาของท่านพี่เคียร์คือเด็กที่มีชื่อแสนประหลาดคยูแลมปริ้นซ์เด็กที่มีผมดำแสมทองเหมือนไปทำไฮไลท์ที่ไหนสักแห่งมากับตาสีชมพูหวานที่อยู่ห้องเดียวกันกับวีนัสและโพล่าห์

"ทำไมล่ะ?" ฉันอย่างต้องการคำตอบ

"ไวส์เธอน่ะไม่เหมาะกับรอยยิ้มแบบนั้นหรอกนะเธอน่ะเหมาะกับรอยยิ้มของเธอเองมากกว่าน่ะ" ไม่เข้าใจอะ =o=

"สเตรทฟัด"ยังไม่ทันที่ฉันจะได้เปิดปากถามคยูจังเรื่องรอยยิ้มนั้นเสียงนิ่งๆที่ไม่ได้พูดเสียนานก็ดังขึ้น

"ห๊า! ได้ไงอะท่านพี่" ฉันโวยเป็นคนแรก

คนที่พูดว่าสเตรทฟัดเมื่อครู่นี้ไม่ใช่ใครที่ไหนแต่เป็นท่านพี่ของฉันเองท่านพี่ของฉันมีเรือนผมสีขาวเทา(?)กับตาสีน้ำเงินขุ่นและมีนามว่าเคียร์ เทย์มิเอว และมีตำแหน่งใหญ่กว่าพี่ออร์โต้เพื่อนสนิทนิดนึง(?) ท่านพี่อยู่ชั้นและห้องเดียวกับพี่ออร์โต้และพี่ฟลุ๊ด ทั้ง 3 คนอยู่ด้วยกันตั้งแต่ฉันจำความได้อะ

"โถ่! พี่ชนะอีกแล้วอะแล้วงี้ผมต้องไปเต้นควีโยมิรอบโรงเรียนจริงปะเนี้ย-3-" เฮ้ย!ฉัยเกือบลืมนายไปแล้วน่ะเนี้ย'วิคเตอร์'-0-

ผู้ชายที่นั่งอยู่ข้างๆฉันนี้คือ วิคเตอร์ มอนทอร์ร่าเป็นยมทูตฝึกหัดแต่ถึงจะเป็นยมทูตฝึกหัดแต่ไม่ได้มีตาสีแดงหรอกน่ะหมอนี้มีผมสีน้ำตาลอ่อนไล่ลงมาถึงเข้ม(ยังไง?) และตาสีฟ้าอ่อนไปถึงเข้ม(?)แล้วจะบอกอะไรให้อย่างนะว่าวิคเตอร์กับอัพเกรดห้องฉันน่ะไม่ถูกกันอย่างแรง!นี่ดีนะที่วิคเตอร์อยู่คนละห้องกันแบบท่านพี่อเลนซ์ไม่งั้นสงครามโลกครั้งที่ 3เกิดแน่! อ้อ! วิคเตอร์กับโกดส์อยู่ห้อง C น่ะเลยไม่ค่อยมีปัญหากัน

"แล้วแต่นายจะคิดเถอะวิคเตอร์เพื่อนรัก หึหึ" เอิ่ม...แบบว่า...โกดส์รอยยิ้มนายนี่ชั่วร้ายจริงไรจริงอะ

"=[]=" วิคเตอร์อ้าปากค้าง 720 องศา(?)อาเมน...

"ฮัลโหล เทส โหล เอิ่ม...สวัสดีตอนเย็นเพื่อนๆพี่ๆน้องๆทุกคน"เสียงประกาศจากทางโต๊ะของพวกศาสตร์ตราจารย์ดังขึ้นเลยให้พวกเราทุกคนหันไปสนใจคนพูด

และคนที่พูดก็คือแอชตัน โรมิวรัส หัวหน้าหอโอโชนที่เป็นที่ไว้ใจของพวกบันดาลศาสตร์จารย์ทั้งหลายหมอนี้อยู่ชั้นปีและก้องเดียวกับพวกท่านพี่เคียร์ละผู้ชายคนนี้มีผมและสีแดงแต่กับใส่ชุดสีฟ้าซึ่งน่าจับมันถอนหัวไปเปลี่ยนกับใครสักคนที่มีผมและตาสีฟ้าหรือไม่ก็จับมันย้อมสีผมกับใส่คอนแทคเลนส์สีฟ้าวากๆอะ(?)

"คือผมแอชตันอยากประกาศให้ทราบว่าในวันพุธที่ 21 สิงหาที่จะถึงนี้จะเป็นวันประชุมผู้ปกครองขอให้ทุกคนเตรียมหาคู่เต้นรำไว้ด้วยนะครับ อ้อ! แล้วก็ใครที่สามารถขอควงเหล่า'การ์เดียน'ของโรงเรียนได้เราจะมีคะแนนพิเศษให้ด้วยนะครับ^^" ถึงใบหน้าจะยิ้มแย้มแต่คงต้องการป่วนประสาพวกเราแน่ นี่คงเป็นความคิดของเหล่าการ์เดียนทั้ง 5 แน่ๆเลยเพราะฉันลองมองหน้าเหล่าการ์เดียนแต่ละคนเนี้ยขมวดคิ้วเป็นแถมเลยอะ

"หว๊า! เกือบลืมแนะ ประกาศสุดท้ายนะครับขอเรียกพบเหล่าการ์เดียนทั้ง 5 แล้วก็หัวหน้าฝ่ายต่างๆกับหัวหน้าหอที่ห้องประชุม'ตึกเรสเตล'ด้วยนะครับ ขอให้ราตรีนี้ฝันอย่างมีความสุขนะครับ^^" ว่าเสร็จนักเรียนที่ไม่มีหน้าที่ต้องไปประชุมก็พากันเดินออกจากกห้องอาหารร่วมและกลับที่พักขงตัวเอง

ฉันไม่ชอบวันประชุมผู้ปกครองเลยให้ตายสิ!

[End Tanebre : Part]