เรื่องเรียนนี่มันช่างทำให้ผมเจ็บเกินจะทน ยายไม่มีไรหรอครับ แต่พวกน้าอา นี่ล่ะสิ
"บอกยายผมให้ส่งเรียน ป.ตรี ให้จบๆแล้วให้ได้ออกหางานทำ" เหมือนให้ผมทิ้งผู้เลี้ยงดูตั้งแต่เกิดที่ไม่รู้วันไหนจะตายวันตายพรุ้งเมื่อไร
ผมอยากบอกว่า "ถ้าผมเรียนแล้วใครจะช่วยงานที่บ้าน การเรียนก็ต้องใช่เงินก็เท่ากับผลาญเงินที่อีก
ยายก็เป็นเบาหวานตาก็มองไม่ค่อยจะเห็น แม่ก็ไปสร้างหนีกองใหญ่มาอีกแล้วก็เป็นเบาหวานอีกคน น้าก็ไม่เคยช่วยงานบ้านทั้งที่เป็นลูกแท้ๆ มีลูกก็ไม่เคยสั่งสอนให้ช่วยงานยายเลย มีแต่แม่ผมเป็นคนหาเงินให้ยาย แต่น้าหาเงินเข้าเป๋าตัวเอง ผมเกียจมากเลยพูดเรื่องมากกับผม ทนไม่ไหวผมต้องเถียงไป ถึงขั้นต้องด่า แล้วไปพูดกับคนอื่นว่า
'ผมเป็นคนก้าวร้าวไม่ฟังคนอื่น' ผมไม่อยากก้าวร้าวเลยสักนิด สังคมมันบีบให้เป็นอย่างนี้ ผมเลยตัดขาดไม่คุยไม่ยุ่งเกี่ยว"
ปล. ผมไม่ใช่คนมีตัง บ้านผมอยู่จังหวัดติดลาวกับเขมร บ้านหากจากตัวเมือง 46 กม. [โทษทีน่ะครับดราม่ามากไป]