อ่าแบบนี้นี่เองสินะค่ งั้นต้องรีบเขียนต่อแล้วค่ะ ไม่งั้นมันอยู่มิได้ค่ะ

ตอนนี้เต้ยโผล่มาและค่ะ

อ่อแบบี้เองสินะค่ะ

ขอความรู้สึกค่ะ และความคิดเห็นค่ะ ถ้าให้มาเร็นจะเขียนตอนที่1ต่อค่ะ

ไปไหนมาหรอค่ะ ที่รัก= w =

โอเคค่ะ ช่วยติชมด้วยนะค่ะ= w =

ใช่แล้วหละค่ะ =w=

ก็น่าจะรู้นะค่ะว่าถ้าเร็นวางสายกระทันหันมันเพราะอะไรหนะค่ะ = w =

รักสิค่ะ ไม่หรอกค่ะๆ

โลกมึนๆของยัยง้องแง้ง
บทนำ
การเริ่มต้น
“อา.. เจ้าหญิง.. เจ้าหญิงได้โปรดตื่นขึ้นเถิด” ฉันค่อยลืมตาขึ้นอย่างช้าๆ แล้วพอลืมตาขึ้นมา ภาพที่ฉันเห็นคือ
มีผู้ชายคนหนึ่งผมสีดำทมิฬดุจดั่งรัตติกาล กำลังกุมมือของฉันที่นอนอยู่ในห้อง สีดำสนิท
การตกแต่งในห้องเป็นแบบ ยุโรปโบราน ตกแต่งได้สวยงาม
แต่พอฉันหันไปหาผู้ชายคนนั้นอีกครั้ง หน้าอันหล่อเหลา(อั้ยย๊ะ>///<)สีขาวซีดของเขา
ก็มีน้ำใส่ๆเหมือนกับ อัญมณีรินไหลอาบแก้มของเขา เขากุมมือของฉันแน่กว่าเดิม
แล้วเขาก็ยิ้มให้กับฉัน แล้วเขาก็พูดออกมาด้วยน้ำเสียงอันอ่อนโยนว่า ..
“ยัยเร็น! ตื่นได้แล้วเฟ้ยยยยย!!!!!”
ฉันรีบสะดุ้ง เด็งตัวออกมาจากเตียงขึ้นมาทันที
และภาพที่ฉันเห็นคือ ห้องรกๆสกปรกๆ เสื้อเกลื่อนเต็มห้อง แม้กะทั้งชั้นใน=..=
แล้วพอหันไปด้านข้างก็เจอกัน หน้าเพื่อนสุดแส๊นนนนน จะ(เกรียด?)รัก
ยืนทำหน้าเหมือนยักษ์ในสุวรรณภูมิ(ห๊ะ?)
แล้วพูดว่า “นี้หล่อนจะนอนกินโลก กินเวลาไปถึงไหนย่ะ ตอนนี้มัน7โมงจะ8แล้วนะย่ะ!”
“ห๊ะ?...หืมม?? ห๊าาาา!!!จะ..จะ8โมงเหงออ”
ฉันรีบกระโดดออกจากเตียงนอน แล้วรีบวิ่งไปเหมือนนักกีฬาหลบสิ่งกรีดขวาง
ที่ห้องน้ำแล้วรีบล้างหน้าแปลงฟัน เปลี่ยนเสื้อ..อาบโน้งอาบน้ำไม่ต้องอาบมันแล้ว!!!
แล้วรีบวิ่งออกไปจากห้องน้ำเพื่อเปิดประตู แต่ในทันใดนั้นก็พบกับสิ่งหน้าตะลึง!!
เมื่อเจ้าเพื่อนมันเอ่ยปากออกมาว่า ..
“อ๊ะ!? เดี๋ยวนะเร็น เดี๋ยวก่อน ตอนนี้มันแค่ตี5ครึ่งเองนิหน่า แหละแบบว่าเราดูผิดหละเธอว์ แอแห๊ะ”
“ห๊ะ??”//เงิบ
“เมื่อกี้พูดว่าอะไรนะ??”
“เราพูดว่า เราบอกเวลาผิดแจ๊ะ แอะแห๊ะ~”
“งืม....”
ฉันก้มหน้าลง แล้วค่อยเดินไปหาไอ้คุณเพื่อน แล้วค่อยเงยหน้าขึ้นอย่างช้าๆ
แล้วทีวีก็เสีย ถุย!ไม่ใช่slender
ฉันค่อยๆเงยหน้าขึ้นแล้ว รีบบ่อยFus ro Dah!ใส่เพื่อน (โอ้ย พอๆเยอะและๆ)
ฉันค่อยๆเงยหน้าขึ้น สีหน้าของฉันในตอนนี้ เหมือนคนกำลังจะบ้าตาย
มองหน้าเพื่อนด้วยความรู้โกรธดีหรืออยากบ้าดี ก็ไม่สามารถระบุได้
แล้วหลงจากนั้นที่ฉันจ้องหน้ากับไอ้คุณ(เมิง)เพื่อนได้ประมาน15นาที
ฉันก็ค่อยหันหลังกลับไปเปิดประตูห้องแบบเงียบๆ แล้วก็เดินออกไปอย่างเงียบๆเช่นกัน
แล้วพอออกมาจากห้องฉันก็ยืนนิ่งอยู่หน้าประมานนาทีกว่าๆ ...
“เฮ้อออ...”
...ติดตามตอนต่อไปนะแจ๊ะ

เคมิค่ะ นิยายท่บอกแต่งไว้เมื่อวันศุกร์หนะค่ะ

ก็ยังไม่เท่าเร็นหรอกค่ะ เหอะๆ

โทรได้ค่ะ = w =แอแห๊ะ

สวัสดี

BKRfusakiไงค่ะ = w =

ตะ..ตัวแดงคืออะไรอะค่ะ= A =

ค่ะอรุณสวัสดิ์ค่ะ ค่ะ^^ไปเล่นC9กันนะค่ะ เร็นอยู่เซิร์พtemperach.10นะค่ะ