ก็มันมัสืมือนี้ค่ะ ไม่เคยรู้สึกว่าสมองมันแล้นได้ขนาดนี้มาก่อนเลยอะค่ะ

อะเหอะๆ อยากรู้สินะค่ะ รอตอนที่4ค่ะปั่นอยู่มันส์มากเลยค่ะ

อาการแบบนี้แสดงว่าเริ่มติดนิยายของเร็นแล้วสินะค่ะ

อ่าค่ะ ขอโทษทีค่ะมันเพลินหนะค่ะ

ตอนที่3
“เฮ้อ..”
ฉันนั้งถอนหายใจออกที่โต๊ะอาหาร
แล้วสักก็มีคนเดินมาหาฉัน แล้วเขาคนนั้นก็พูดออกมาว่า
“อ่าว นั้นเร็นนี้ เป็นอะไรหรือเปล่านั้น??”
“หืม..”
ฉันค่อยๆเงยหน้า ไปมองหน้าคนๆนั้นแล้วก็พบว่า
เขาก็คือคุณพี่ชายของข้าพะเจ้าเอง
“อ๊ะ ไม่ได้เป็นอะไรหรอค่ะ แล้วพี่มานี้ได้หละค่ะเนี้ย”
“ก็พี่อยากมาเดินเล่นหนะ”
“อ่อ แล้วกินอะไรหรือยังหนะค่ะ??”
“พี่พึ่งกินไปเมื่อกี้เองแหละ เหอๆ”
“อ่อ งั้นหรอค่ะ”
“..”
ฉันกับพี่ชายก็เงียบไป สักประมาน12นาทีได้
แล้วก็มีสิ่งนึกมาทำร้ายความเงียบนั้นก็คือ
“ที่รักครับบบ ผมกินข้าววเสร็จแล้ววไปเดินเล่นกันเถอะนร้าาาา”XP
“หงะ..เหงอะ”
“ทะ..ที่รักงั้นหรอค่ะ” = A =
“เหอๆ งั้นพี่ขอตัวไปก่อนแล้วกันะ ไม่อยากเป็นกขค. “
แล้วพี่ชายก็เดินจากไปแบบเงียบๆ ทิ้งให้เร็นกะบเต้ยอยู่กัน2คน
“เร็นเราไปเดินเล่นกันเถอะนะครับบ”
เต้ยมองฉันแล้วทำตาเป็นประมานแบบบิ้กอายควายตะลึง
“อ่าๆ ไปก็ได้ค่ะ”
แล้วพอฉันพูดจบเต้ยก็จุงมือฉันเดินไปเดินมารอบๆตึก เดินไปเดินมาเดินไปเดินมา
เดินเป็นวงกลม และก็เวียนเทียน ถุย!
แล้วสักพักก็หมดเวลาพักเที่ยง เสียงเปานกหวีดดังขึ้น ฉันและเต้ยก็แยกย้ายไปเข้าแถวห้องใครห้องมัน
แต่ก่อนที่จะแยกย้ายไปเข้าแถวได้ฝากคำพูดไว้อีก (อีกแล้วเหรอ) ว่า
“แล้วตอนเย็นเจอกันนะจร๊ะ”
มางี้สคลิปเดียวกกันกับตอนเช้าแป๊ะ เบย
แล้วพอเข้าแถวเชอร์ก็มาบ่นๆๆๆๆๆ อยู่หน้าแถวสักพัก
เชอร์บอกว่า “เราจะมีทัวไปอังกฤษกันนะ นักเรียนจะต้องไปดูทัวการเดินทางที่ตึก3 ให้หลังจากนี้นักเรียนเดินไปตึก3นะ”
แล้วพอครูพูดเสร็จทุกคนก็เรียงแถวกันเดินไปตึก3 แต่ถ้าพูดถึงแถวห้องฉันหนะหรอ
ไม่ต้องพูดถึงเลย เน่ามากๆเล่นกันตลอดทาง
ถ้าให้ดูห้องอื่นเดินกันเรียบร้อย เป็นแถว
แล้วพอถึงึก3ก็ย้ายกันเข้าห้อง คอมเพราะห้องคอมจะมีจอมอนิเตอร์อยู่
มีอยู่ประมาน  3-4ห้อง แต่ห้องของฉันได้อู่ห้องเดีวกับ เต้ย
พอเดินเข้าไปในห้อง คนแรกที่ฉันเห็นคือ เต้ยที่หันหน้ามายิ้มแช่ง
แล้วรีบเดินมาหาฉันแล้วลากไปกินในน้ำ ถุยชีวิต!
เดินมาหาฉันแล้วลากฉันไปนั่งข้างๆ ฉันหันไปมองข้างๆเต้ยแล้วพูดว่า
ติดตามตอนต่อไปนะแจร๊ะ....

เสร็จและค่ะ

อ่อนั่งพิมพ์ตอนที่3อยู่หนะค่ะ นั่งพิมพ์ไปคิดไปหนะค่ะ

อื้มค่ะดีใจจังเลยค่ะ ยังค่ะยังไม่ง่วงเลยอะค่ะ

= w = ใช่ค่ะวันนี้คือวันนอนดึกแห่งชาตินี้ยังจำมุขเก่าๆของเร็นได้อีกหรอค่ะเนี้ย

ให้เต้ยกับพี่ชายหนะค่ะ

ตัวฮาสินะค่ะ บอกแล้วค่ะคนเขียนง้องแง้ตัวละครก็ออกมาง้องแง้งค่ะ55+

อะเห๊อะๆๆๆ มันฮาแตกเลยใช่ไหมหละค่ะเห็นไหมชื่อเนื่องก็บอกอยู่แล้วว่า

โลกมึนๆของยัยง้องแง้ง  ฮาแตกค่ะ

แล้วเต้ยจะบ้ากว่านั้นอีกค่ะ 55+

ค่ะตลอดไปเลยค่ะ

ไม่เป็นไรค่ะๆ

ตอนที่2 เสร็จแล้วค่ะ

ตอนที่ 2
ในที่สุดก็มาถึง... เวลาอันที่ตัวของข้าต้องขาดครึ่ง ร่างแตก
เพราะคาบก่อนทานข้าววัน้คือคาบเรียนของ... แม่วิกร..
พอฉันนั่งไปสักพักแม่วิกรก็เข้ามาก็พูดชีวะประวัติและประสบการชีพให้มันส์ปาก
แล้วพูดว่าและคำพูดนั้นเปลียบเหมือนชี้ชะตาชีพของฉัน
“เอานักเรียน ใคร จะส่งใบซ่อมบ้าง”
แค่นั้นแหละ ขนลุกเบยยยค่ะอยากร้องไห้เพราะอั้วลืมทำ เจ้าจอร์ด
“อ่าวต่อไป โทริ เธอทำใบส่งมาหรือเปล่า”
“หงึง...”
“ไง โทริทำมาไหม?”
“ละ..ลืมค่ะ”
“โอ๊ยยย อีโทริทำไมเธอไม่ทำมาห่ะไม่ได้มา มานี้เลย”
ตาย ตายโหงตายแน่ค่ะร่างแตก
พอฉัเดินไปหน้าห้องเรียน แล้วเชอร์ก็พูดว่า
“เอ โทริหันหลังดึงเสื้อตึงๆสิ๊ “
ฉันรีบดึงเสื้อ แล้รีบทำใจ แล้วภายในไม่ถึงนาที ไม้ หรือ ดาบซามุไรก็มะรู้
ผวั่ว มาเต็มๆเบย ก้นฉัน..
ความรู้สึกหมือนมันแสบๆร้อนๆ ทรมานๆอยากกรี๊ดให้โลกแตก ร่างแตกตัวขาดครึ่ง
“เอ้า วันหลังทาด้วยนะ ไม่งั้นแรงกว่านี้ 2เท่าเข้าใจไหม”
เจ็บเว้ยยยยย ฉันรีบเดินกลบแล้วนั่งกลั่นกลืนเรียนให้หมดคาบ แค่พอท้าคาดีหน่อยที่ เชอร์เล่าชีวประวัติต่อ
ก็ฮาฮาดีค่ะ แต่พอสักพักมีเสียงกรีงดังขึ้น ฉันรู้สึกเหมือนมันเป็นสียงแห่งสวรรค์อะไรประมานนั้นเบย
ฉันรีบวิ่งออกไปนอกห้องแล้ว คนที่เจออยู่นอกห้องยืนยิ้มอยู่หน้าห้องนั้นไม่ใช่ใครผู้ใดทั้ง
เขาคนนั้นก็คือ คนตอนเช้าเจ้าของจักรยานสีแดง จักรยานสีแดงซะด้วย ถุย
ไม่ใช่ใครผู้ใด เต้ยนั้นเอง
“เร็นจัง ไปกินข้าวกันเต๊อะนะฮ๊าฟ”
“อะ..อ่าค่ะ ไปกันค่ะๆ”
เขารีบจุงมือฉันไปห้องอาหารชั้นล่างของอาคาร แล้วเขาก็หันมาหาฉันแล้วพูดว่า
“วันนี้เร็นจะทานอะไรหรอ?”
“ไม่รู้สิค่ะ รู้สึกหมือนทานอะไรไม่ลงอะค่ะ”
“งั้นหรอ งั้นเค้าไปหาอะไรกินก่อนนะ”
“งืม”
แล้วเขาก็เดินไปซื้อของแล้ว ฉันก็เดินไปหาโต๊ะนั่ง หายใจเข้าหายใจออกไปแบบคนเบื่อโลก
...
ติดตามตอนต่อไปนะเคอะ

พิมพ์มันส์เลยอะค่ะ55+