อ่าววว ไม่ใช่หมาภูเขาค่ะมาสคริปเดียวกันกับอีกคนเลยนะค่ะเนี้ย

มันเป็นหมาลากเกวียนของคนทอผ้าหนะค่ะ แต่เร็นอยากได้เอาเฝ้าบ้านหนะค่ะ

เต้ยลองไปหาในอากุ๋ดูสิค่ะ น่ารักมากเลยอะค่ะ

รอไปก่อนค่ะ เร็นกำลังพักทานขาวก่อนนะค่ะที่รัก

เต้ยรู้จักสุนัขพันธ์เบอร์นีส เมาน์เทน ด็อก หนะค่ะ

ใช่ค่ะแล้วค่ะ เดม่อนคิงกลายเป็นโกคเจอร์ค่ะ 55+

ยินดีต้อนรับกลับค่ะคิดถึงสิค่ะ

ตอนที่5เสร้จแล้วนะค่ะ
ตอนที่ 5
พอฉันเรียนไปเรื่อยๆ ฉันก็ต้องตกตะลึก เมื่อตอนที่อาจารย์
พูดขึ้นมาว่า
“เอ้านักเรียนเอากระดาษมาคนละหนึ่งแผนขึ้นมา”
นั่งคือเหมือนคำประกาศศึกของอาจารยืกับเด็กในทั้นใดเพราะ
ถ้าจารย์บอกให้เอากระดาษขึ้นมาแบบนี้มันก็หมายความว่า จารย์จะสอบย่อยนั้นเอง
แล้วสักพักฉันก็ดึงกระดาษออกมาสมุด(วิชาอะไรไม่รู้ วิชาอะไรโดนดึงก็โชคร้ายไป เห๊อะๆ)
แล้วจารย์ก็บอกให้นักเรียนทุกคนแยกโต๊ะออกจากกัน แต่ฉันไม่ต้องแยกโต๊ะเพราะว่า ฉันนั้นคนเดียวอยู่แล้ว
อะเห๊อะ เห๊อะ เป็งไงอิจฉาอะจิ สบายเบยเรา
แล้วพอฉันก็ค่อยๆบอก โจทร์มาทีละข้อๆ ทั้งหมดมี20ข้อ
ฉันก็ค่อยๆนั่งทำไปเรื่อยๆ แล้วมีV. ทู เดอร์เล็กน้อย
แล้วพอจนถึงข้อสุดท้ายฉันทำเสร็จเชอรเขาก็พูดออกมาว่า
“อ่าใช่ ถ้าใครสอบตกต้องคัดโจรท์และคำตอบมา20จบนะ”
แค่นั้นแหละ ทำเอาฉันขนแขนสแตนอัพในทันใดเลยเจ้าค่ะ
เพราะยิ่งวิชานี้เป็นวิชาภาษาไทยด้วย เรายิ่งไม่เก่งไทยอีก
ต๊ายยยย ตายตายตาย
พอหลังจากนั้นสัก5นาที เชอร์เขาก็บอกให้แลกกันตรวจกับเพื่อนคนข้าง
เอาแล้วไง เวลาตายของตรูมาถึงแบ้ว ตายแน่ตายแน่
แล้วพอแลกกับเพื่อนคนข้างๆแล้ว(หรือคนข้างหลังกันหว่า)
พอฉันนั่งตรวจของเพื่อนมัน..ก็พบว่า เหวอขนาดคนไทยแท้ยังทำได้ตกเบย(หรือไอ้นี้มันเรียนอ่อนกันหว่า)
แล้วเราจะไม่ตกได้หรือไรนี้ อ๊ากกกตายแน่
พอฉันตรวจของเพื่อนเสร็จแล้วเชอร์ก็บอกให้แลกกลับ พอฉันหยิบของฉันมาดู
ในทันใดนั้นแหละ เหมือนมีแสงจากสวรรค์ส่องมาถึงฉัน
เลขที่ออกมานั้น มันชั่ง .... 14เต็ม20
“เหยดเด้!!! วิตอรี่~~~~”
ฉันตะโกนออกไปด้วยความดีใจจัด ดีใจจนเกินเหตุจนเพื่อนในห้องมอง
“เอิ่ม ..”
พอฉันหันไปมองฝูงเพื่อนที่มองมาที่ฉันตาทั้งหมด30คู่มองมาที่ฉัน
ฉันรีบกลับไปนั่งหมนหมองเหมือนเดิน เพราะความอาย (แหมๆ ก็โดนมองก็ต้องอายหนะนะ)
แลวสักัก ก็หมดคาบเรียน เชอร์ก็ก่อนจะไปนั่งหลังห้อง (เพราะเชอร์ภาษาไทยเป็นครูประจำชั้นอั้วเอง)
เชอร์เขาก็พูดว่า
“ใครที่ตกไปหาไปหาเชอร์ที่หลังห้องนะ”
พอฉันฟังคำนั้นที่เชอร์พูดออกมาแล้วมันรู้สึกโล่งใจไงบอกไม่ถูกเพราะ อั้วมะตก
อะเห๊อะ เห๊อะ
แล้วในที่สุดก็หมดคาบเรียนคาบสุดท้ายของวันนี้
ฉันก็รีบเก็บของที่เกลือนอยู่บนโต๊ะแล้วก็ รีบเดินออกจากห้องด้วยสีหน้าอันฟิน ?? เอ๊ยไม่ใช่
สดใส แล้วพอเดินออกไปนอกห้องฉันก็รีบเดินลงบันไดไปที่ห้องสมุดในทันที
แล้วพอไปถึงที่ห้องสมุดก็เจอกับ ยูเมะที่นั่งอ่านนั้นเอง
แล้วฉันก็เดินเข้าไปหาอยู่เมะแล้วพูดว่า
“อ่าหวัดดี ยูเมะจี้”
ยูเมะค่อยหันหน้ามาหาฉันแล้วทำสีหน้าเหมือนสัอึกสะอื้นใส่
“นะ..นี้จะทำหน้าแบบนั้นทำไมหละนั้น เกิดอะไรขึ้น??”
ฉันถามยูเมะด้วยความ งง นิดๆ
“กะ..ก็มันซึ้งนี้”
“ห๊าาาาาาา”???
“อย่าบอกนะว่า ..”
ฉันค่อยๆมองไปที่หนังสือที่ยูเมะอ่านอยู่แล้วเอานิ้วชี้ไปที่หนังสือแล้วมองหน้ายูเมะ
ยูมะค่อยๆพยักหน้าด้วยสีหน้า แบบนี้(TT A TT )
“กะ..ไว้และเชียว เฮ้อไม่ไหวๆ”
“ฮือออ..เร็นก็อย่าพูดแบบนั้นสิ”
“ก็ยูเมะเวออร์นี้ ไม่จริงหรือไง อ่านนิยายถึงกับอินตาม”
“กะ..ก็ใครจับได้หละ เอสที่เป็นพระเอกต้องยอมยกเพลงนางเอกให้กับฟรานซ์ผู้ชายคนอื่นเพราะแค่ตัวเองเป็นแวมไพร์
ไม่อาจรักกัมนุษย์ได้ ก็แค่นั้นเอง ฮือออ.. เอสสสสสสสมร๊ายยยย”
“นี้ยัยบ้า อย่าตะโกนได้ไหมนี้ห้องสมุดนะย่ะ”
ฉันรีบเอามือไปปิดปากยูเมะที่ร้องไห้เป็นก๊อกแตกอยู่นั่น
“ฮือออ..อืออ อ่อยเอ้าอะ(ปล่อนเค้านะ)”
“สัญญาก่อนว่าจะตะโกน”
“งืม อันอาอ๊ะ(อื้ม สัญญาจ๊ะ)”
“เฮ้อ ไม่ไหวๆ”
ฉันค่อยปล่อยมืออกจากปายูเมะ แล้วยูเมะก็ร้องไห้ต่อแต่ไม่มีเสียง
“ดีมาก”

ติดตามตอนต่อไปนะแจ๊ะ...



ยาวมากค่ะตอนที่5มันยาวขึ้นเรื่อยๆ

เป๊ะมากมายเบย= [] =

มุมเต้ยเท่ห์ๆหรอค่ะ... ไม่รู้สิค่ะคงประมานตอนไหนสักตอนแหละค่ะ

แต่เปิดเรื่องมาเต้ยก็มาแบบหล่อแล้วไม่ใช่หรอค่ะ ราชาปีศาจไงค่ะ แต่พอมาโลกปัจจุบันกลายตัวตลกซะ

งั้นหนะค่ะ เห๊อะๆ

ขอความคิดเห็นกัน4ตอนที่ผ่านมาหน่อยได้ไหมค่ะ= w =

อรุณสวัสดิ์ค่ะ ค้าดว่าตอนที่5จะได้เย็นนี้หรือคืนนี้นะค่ะ^^

อ่า! เกือบลืมบอกค่ะวันนี้เร็นไปเทรมมิเนาร์นะค่ะ อาจไม่ค่อยได้ตอบนะค่ะ

ตอนที่ 4
ฉันหันไปมองข้างๆแล้วพูดกับเต้ยพูดว่า
“เขาให้อยู่กันเป็นห้องไม่ใช่หรอค่ะ”
“ก็เค้าอยากอยู่กับเร็นนี้หน่า ไม่ได้หรอครับหงิงๆ”
เขาทำหน้าตาหน้าสงสารเหมือลูกหมาที่อยู่ในกล่องอะไรประมานนั้น
และก็น้า ไอ้เราก็คนขี้สงสารด้วยสิ ทำไงได้
“อ่าค่ะๆ นั่งด้วยกันก็ได้ค่ะ”
“เย้ ดีใจที่สุดเลย”
เต้ยดีใจยกมือขึ้นแล้วเข้ามากอดฉัน ด้วยท่เต้ยจู่โจมโดยยังไม่ให้ฉันตั้งตัว
แล้ว +กับพวกขี้ตกใจง่าย ยิ่งแล้วใหญ่
ฉันรีบยืนขึ้นคว้าปกคอเสื้อเต้ยแล้วเตรียมตัวทำท่าเหมือนจะต่อยหน้า +หน้าแดงจัด
แต่ก่อนที่ฉันจะทำมันลงไป ก้มีคนนึงมาห้ามซะก่อนคนนั้นก็คือ ไอ้เพื่อนที่ปลุกฉันผิดเวลา
เธอคือ ยูเมะจัง
“ช้าก่อนนนนนนร้าาาาาาา ใจเย็นๆพวกกกกก”
เธอเขามากลั่นกลางระหว่างฉันและเต้ยแล้วจับมือของฉันให้เอาลงแล้วพาฉันนั่งลง
แล้วเธอก็รีบไปนั่งข้างๆฉันที่เป็นที่ว่าง
“ยะ..ยูเมะ ธะ..เธอมะ..มา..ยะ..อยุ่..ดะ”
ยูเมะได้รีบมือมาปิดปากฉันทันที่แล้ว กพูดออกมาว่า
“ตั้งสติ.. แล้วค่อยๆพูดจร๊ะ หายใจเข้าลึกๆแล้วหายใจออกนะ”
“อะ..โอเค”
ฉันค่อยๆหายใจเข้าและออก แล้วพูดออกมาว่า
“ยูเมะ เธอมาอยู่นี้ได้ไง ห้องเธออยู่ห้องคอมอีกห้องไม่ใช่เหรอ??”
“อ่อ ก็แบว่านะ. แบบว่าห้องฉันคนมันล้นมาคนหนะนะ แล้วคนที่ต้องให้มาอยู่ห้องอื่น ต้องมาอยู่คนเดียว
ฉันเลยขอมาแทนหนะนะ อะฮะฮ่า”
“คนดีแท้เหล่า ”- . -
แล้วสักพักพอจบประเด็นจารย์ก็เข้ามาพูดเรื่องทัวไปอังกฤษก็มา ก็บ่นๆๆๆๆ
จนหมดไป1ชั่วโมง ต่างคนก็เริ่มกันทะยายกันออกจากห้องคอม
ฉันกัยูเมะก็เดินออกจากห้อง เหลือแต่เต้ยที่ตั้นแข็งเป็นหินมาแต่ต้นชั่วโมงที่ผ่านมา แล้วฉันก็เดินกลับข้ามาใหม่อีกรอบ
เพื่มาหาเต้ยที่แข็งเป็นหิน
“เอิ่ม.. จาถามว่าจะสตั้นไปถึงเมื่อไรกันค่ะ”
ฉันเดินไปจิ้มๆไหล่เต้ยที่แข็งเป็นหินเหมือนโดนเมดูซ่าสาปให้เป็นหินอยู่
แล้วพูดฉันเอานิ้วจิ้มๆ เต้ยเขาก็หายจากอาการโดนสาปแล้วกลับมาเป็นคนเหมือนเดิม
“แงงง เร็นใจร้ายยย กอดหน่อยก็มะได้ ฮืออ”
“กะ..ก็ทำไงได้หละค่ะคนมันตกใจนิค่ะ”
“ฮือออ”
“เอาเถอะค่ะเราออกไปจากห้องนี้เถอะค่ะ คนอื่นเขาออกจากห้องกันหมดแล้วนะค่ะ”
“อื้มก็ได้ มู่”= 3 =
พอฉันเดินออกไปข้างนอกห้องก็รีบไปตั้งแถว กลับห้องของตัวเอง
แล้วต่อมาฉันเดินมาถึงห้องเรียนคาบสุดท้ายของฉัน แล้วพอเรียนไปเรื่อยๆ
ก็พบกับเรื่องน่าตกตะลึง มันก็คือ!!!!!

ติดตามตอนต่อไปนะแจ๊ะ....

เสร็จแล้วค่ะตอนที่4

พอตอนที4จบรู้สึกหมดไฟไงไม่รู้สิค่ะเร็นคงนอนดึกได้แค่นี้แหละค่ะ แล้วจะ

มาต่อตอนที่5พรุ่งนี้นะค่ะ ราตรีสวัสดฺิ์ค่ะ

ตอนที่ 4
ฉันหันไปมองข้างๆแล้วพูดกับเต้ยพูดว่า
“เขาให้อยู่กันเป็นห้องไม่ใช่หรอค่ะ”
“ก็เค้าอยากอยู่กับเร็นนี้หน่า ไม่ได้หรอครับหงิงๆ”
เขาทำหน้าตาหน้าสงสารเหมือลูกหมาที่อยู่ในกล่องอะไรประมานนั้น
และก็น้า ไอ้เราก็คนขี้สงสารด้วยสิ ทำไงได้
“อ่าค่ะๆ นั่งด้วยกันก็ได้ค่ะ”
“เย้ ดีใจที่สุดเลย”
เต้ยดีใจยกมือขึ้นแล้วเข้ามากอดฉัน ด้วยท่เต้ยจู่โจมโดยยังไม่ให้ฉันตั้งตัว
แล้ว +กับพวกขี้ตกใจง่าย ยิ่งแล้วใหญ่
ฉันรีบยืนขึ้นคว้าปกคอเสื้อเต้ยแล้วเตรียมตัวทำท่าเหมือนจะต่อยหน้า +หน้าแดงจัด
แต่ก่อนที่ฉันจะทำมันลงไป ก้มีคนนึงมาห้ามซะก่อนคนนั้นก็คือ ไอ้เพื่อนที่ปลุกฉันผิดเวลา
เธอคือ ยูเมะจัง
“ช้าก่อนนนนนนร้าาาาาาา ใจเย็นๆพวกกกกก”
เธอเขามากลั่นกลางระหว่างฉันและเต้ยแล้วจับมือของฉันให้เอาลงแล้วพาฉันนั่งลง
แล้วเธอก็รีบไปนั่งข้างๆฉันที่เป็นที่ว่าง
“ยะ..ยูเมะ ธะ..เธอมะ..มา..ยะ..อยุ่..ดะ”
ยูเมะได้รีบมือมาปิดปากฉันทันที่แล้ว กพูดออกมาว่า
“ตั้งสติ.. แล้วค่อยๆพูดจร๊ะ หายใจเข้าลึกๆแล้วหายใจออกนะ”
“อะ..โอเค”
ฉันค่อยๆหายใจเข้าและออก แล้วพูดออกมาว่า
“ยูเมะ เธอมาอยู่นี้ได้ไง ห้องเธออยู่ห้องคอมอีกห้องไม่ใช่เหรอ??”
“อ่อ ก็แบว่านะ. แบบว่าห้องฉันคนมันล้นมาคนหนะนะ แล้วคนที่ต้องให้มาอยู่ห้องอื่น ต้องมาอยู่คนเดียว
ฉันเลยขอมาแทนหนะนะ อะฮะฮ่า”
“คนดีแท้เหล่า ”- . -
แล้วสักพักพอจบประเด็นจารย์ก็เข้ามาพูดเรื่องทัวไปอังกฤษก็มา ก็บ่นๆๆๆๆ
จนหมดไป1ชั่วโมง ต่างคนก็เริ่มกันทะยายกันออกจากห้องคอม
ฉันกัยูเมะก็เดินออกจากห้อง เหลือแต่เต้ยที่ตั้นแข็งเป็นหินมาแต่ต้นชั่วโมงที่ผ่านมา แล้วฉันก็เดินกลับข้ามาใหม่อีกรอบ
เพื่มาหาเต้ยที่แข็งเป็นหิน
“เอิ่ม.. จาถามว่าจะสตั้นไปถึงเมื่อไรกันค่ะ”
ฉันเดินไปจิ้มๆไหล่เต้ยที่แข็งเป็นหินเหมือนโดนเมดูซ่าสาปให้เป็นหินอยู่
แล้วพูดฉันเอานิ้วจิ้มๆ เต้ยเขาก็หายจากอาการโดนสาปแล้วกลับมาเป็นคนเหมือนเดิม
“แงงง เร็นใจร้ายยย กอดหน่อยก็มะได้ ฮืออ”
“กะ..ก็ทำไงได้หละค่ะคนมันตกใจนิค่ะ”
“ฮือออ”
“เอาเถอะค่ะเราออกไปจากห้องนี้เถอะค่ะ คนอื่นเขาออกจากห้องกันหมดแล้วนะค่ะ”
“อื้มก็ได้ มู่”= 3 =
พอฉันเดินออกไปข้างนอกห้องก็รีบไปตั้งแถว กลับห้องของตัวเอง
แล้วต่อมาฉันเดินมาถึงห้องเรียนคาบสุดท้ายของฉัน แล้วพอเรียนไปเรื่อยๆ
ก็พบกับเรื่องน่าตกตะลึง มันก็คือ!!!!!

ติดตามตอนต่อไปนะแจ๊ะ....

เสร็จแล้วค่ะตอนที่4

ค่ะ รอไปนะค่ะ