ยาวแมกมาย ถ้าอ่านจบจะพบกับความซึ้งที่ไม่มีที่สิ้นสุด
หรือเรียกอีกอย่างว่า ซึ้งอินฟินิตี้ (ไปเรือยเลยตรุ)
เชิญรับอ่านได้ ณ บัดนี้
หรือเรียกอีกอย่างว่า ซึ้งอินฟินิตี้ (ไปเรือยเลยตรุ)
เชิญรับอ่านได้ ณ บัดนี้
ผมมีแฟนอยู่หนึ่งคน เราเติบโตมาด้วยกัน เธอชื่อว่าโย คุงจิน ผมเรีอกเธอว่าจิน
ผมคิดกับเธอแค่เพื่อนมาโดยตลอด จนกระทั่งเมื่อปีที่แล้ว ตอนที่เราไป Club trip ด้วยกัน ผมพบว่าผมตกหลุมรักเธอให้สะแล้ว
ก่อนที่เราจะกลับจากที่ไปเที่ยวผมได้สารภาพรักกับเธอ
ในไม่ช้า, เราก็กลายมาเป็นคู่รักกันแต่เราสองคนรักกันในทางที่ต่างกัน
ผมสนใจแต่เธอเพียงคนเดียวเสมอ แต่ว่าข้างกายเขา, กลับมีผู้ชายหลายคนเข้ามา
สำหรับผมแล้ว เธอเป็นผู้หญิงคนเดียวแต่สำหรับเธอ ผมอาจจะเป็นเพียง
ผู้ชายคนนึงเท่านั้น.....
"จิน, อยากไปดูหนังไหม" ผมถามเธอ
"เราไปไม่ได้"
"ทำไมเหรอ, หรือว่าต้องอ่านหนังสือที่บ้าน?" ผมรู้สึกถึงความผิดหวังที่เข้ามาในใจผม"
ผมคิดกับเธอแค่เพื่อนมาโดยตลอด จนกระทั่งเมื่อปีที่แล้ว ตอนที่เราไป Club trip ด้วยกัน ผมพบว่าผมตกหลุมรักเธอให้สะแล้ว
ก่อนที่เราจะกลับจากที่ไปเที่ยวผมได้สารภาพรักกับเธอ
ในไม่ช้า, เราก็กลายมาเป็นคู่รักกันแต่เราสองคนรักกันในทางที่ต่างกัน
ผมสนใจแต่เธอเพียงคนเดียวเสมอ แต่ว่าข้างกายเขา, กลับมีผู้ชายหลายคนเข้ามา
สำหรับผมแล้ว เธอเป็นผู้หญิงคนเดียวแต่สำหรับเธอ ผมอาจจะเป็นเพียง
ผู้ชายคนนึงเท่านั้น.....
"จิน, อยากไปดูหนังไหม" ผมถามเธอ
"เราไปไม่ได้"
"ทำไมเหรอ, หรือว่าต้องอ่านหนังสือที่บ้าน?" ผมรู้สึกถึงความผิดหวังที่เข้ามาในใจผม"
เปล่าหรอก, เรานัดกับเพื่อนไว้..."
เธอจะเป็นแบบนี้เสมอ
เธอพบเพื่อนผู้ชายต่อหน้าผม เหมือนกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น
สำหรับเธอแล้วผมคือเพื่อนชายคนนีงเท่านั้น
คำว่ารัก แค่ออกมาจากปากของผมเท่านั้น
ตั้งแต่ผมรู้จักเธอ, ผมไม่เคยได้ยินเธอพูดคำว่ารักมาก่อน
ไม่เคยมีฉลองวันครบรอบสำหรับพวกเรา
เธอไม่เคยพูดอะไรตั้งแต่วันแรกและมันก็เป็นแบบนั้นต่อไป
100 วัน ก็แล้ว.....200วันก็แล้ว
ทุกวันก่อนที่เธอจะพูดคำลา, เธอจะแค่จะให้ตุ๊กตาตัวนึงกับผม, ทุกวัน, ไม่เคยตกขาด ผมไม่รู้ว่าทำไม
จนกระทั่งวันหนึ่ง
ผม:เออ, จิน, เรา....
จิน: อะไรเหรอ...อย่ามาอ้ำอึ้งหน่า, แค่พูดมา..
ผม: เรารักจินนะ
จิน:....เออ, เอาตุ๊กตาตัวนี้ไปแล้วก็กลับบ้านซะนะ
นี่เป็นการที่เขาไม่ใสใจคำ 3 คำของผม แล้วก็ส่งตุ๊กตาให้ผม
จากนั้นเธอก็หายไป, เหมือนกับว่าเธอกำลังวิ่งหนีผม
ห้องผมเต็มไปด้วยตุ๊กตาที่เธอให้ผมทุกวัน
ทีละตัวทีละตัว จนเต็มไปหมด
จนวันหนึ่งมาถึง, วันเกิดของผมตอนผมอายุ 15
ตอนที่ผมตื่นขึ้นมาตอนเช้าผมวาดฝันว่าจ่ะมีปาร์ตี้กับเธอ, แล้วผมก็ขังตัวเองไว้ในห้องนอน, รอโทรศัพท์จากเธอ
แต่ว่า......ข้าวเที่ยวก็แล้ว...ข้าวเย็นก็แล้ว.....ในไม่ช้าท้องฟ้าก็กลายเป็นสีดำ...เธอก็ยังไม่ได้โทรมา
ผมก็ไม่อยากที่จ่ะเฝ้าดูโทรศัพท์อีกต่อไป
จากนั้นประมาณตีสอง, เธอก็โทรมาหาผม แล้วก็ทำให้ผมตื่น เขาบอกให้ผมออกไปหาเขาที่หน้าบ้าน
ผมยังรู้สึกดี แล้ววึ่งออกไปหน้าบ้านอย่างมีความสุข
ผม:จิน....
จิน:นี่.....เอานี่ไป
อีกแล้ว, เขาให้ตุ๊กตากับผมอีกแล้ว
ผม: นี่อะไร
จิน: ไม่ได้ให้เมื่อวานนี้, ก็เลยต้องให้ตอนนี้, กลับบ้านก่อนนะ บาย
ผม:เดี๋ยว!เดี๋ยว! รู้ไหมว่าวันนี้วันอะไร?
จิน:วันนี้เหรอ? เออ?
ผมรู้สึกเศร้า, ผมหลงคิดว่าเธอจำวันเกิดของผมได้
เธอหันกลับไปแล้วก็เดินจากไปเหมือนกับว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น
จากนั้นฉันตะโกน
เดี๋ยว!
จิน: มีไรจะพูดเหรอ?
ผม: บอกเรา, บอกเรามาว่าจินรักเรา....
จิน: อะไรนะ!
ผม: บอกเรามาสิ
ผมทิ้งความอ่อนแอของผมไว้ข้างหลังและจับตาเธอไว้
แต่ว่าเธอแค่พูดง่าย ๆ อย่างเหยือกเย็น แล้วก็ไป...
"เราไม่อยากพูด....ว่าเรารักใครง่าย ๆ ถ้าอยากได้ยินมากนักละก็หาคนอื่นแทนเราซะ"
นั่นคือสิ่งที่เธอพูด แล้วเธอก็จากไป
ขาของผมรู้สึกชา...แล้วผมก็ทรุดลงไปบนพื้น เธอไม่อยากพูดมันง่าย ๆ
เธอทำอย่างนั้นได้ไง?
เธอพบเพื่อนผู้ชายต่อหน้าผม เหมือนกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น
สำหรับเธอแล้วผมคือเพื่อนชายคนนีงเท่านั้น
คำว่ารัก แค่ออกมาจากปากของผมเท่านั้น
ตั้งแต่ผมรู้จักเธอ, ผมไม่เคยได้ยินเธอพูดคำว่ารักมาก่อน
ไม่เคยมีฉลองวันครบรอบสำหรับพวกเรา
เธอไม่เคยพูดอะไรตั้งแต่วันแรกและมันก็เป็นแบบนั้นต่อไป
100 วัน ก็แล้ว.....200วันก็แล้ว
ทุกวันก่อนที่เธอจะพูดคำลา, เธอจะแค่จะให้ตุ๊กตาตัวนึงกับผม, ทุกวัน, ไม่เคยตกขาด ผมไม่รู้ว่าทำไม
จนกระทั่งวันหนึ่ง
ผม:เออ, จิน, เรา....
จิน: อะไรเหรอ...อย่ามาอ้ำอึ้งหน่า, แค่พูดมา..
ผม: เรารักจินนะ
จิน:....เออ, เอาตุ๊กตาตัวนี้ไปแล้วก็กลับบ้านซะนะ
นี่เป็นการที่เขาไม่ใสใจคำ 3 คำของผม แล้วก็ส่งตุ๊กตาให้ผม
จากนั้นเธอก็หายไป, เหมือนกับว่าเธอกำลังวิ่งหนีผม
ห้องผมเต็มไปด้วยตุ๊กตาที่เธอให้ผมทุกวัน
ทีละตัวทีละตัว จนเต็มไปหมด
จนวันหนึ่งมาถึง, วันเกิดของผมตอนผมอายุ 15
ตอนที่ผมตื่นขึ้นมาตอนเช้าผมวาดฝันว่าจ่ะมีปาร์ตี้กับเธอ, แล้วผมก็ขังตัวเองไว้ในห้องนอน, รอโทรศัพท์จากเธอ
แต่ว่า......ข้าวเที่ยวก็แล้ว...ข้าวเย็นก็แล้ว.....ในไม่ช้าท้องฟ้าก็กลายเป็นสีดำ...เธอก็ยังไม่ได้โทรมา
ผมก็ไม่อยากที่จ่ะเฝ้าดูโทรศัพท์อีกต่อไป
จากนั้นประมาณตีสอง, เธอก็โทรมาหาผม แล้วก็ทำให้ผมตื่น เขาบอกให้ผมออกไปหาเขาที่หน้าบ้าน
ผมยังรู้สึกดี แล้ววึ่งออกไปหน้าบ้านอย่างมีความสุข
ผม:จิน....
จิน:นี่.....เอานี่ไป
อีกแล้ว, เขาให้ตุ๊กตากับผมอีกแล้ว
ผม: นี่อะไร
จิน: ไม่ได้ให้เมื่อวานนี้, ก็เลยต้องให้ตอนนี้, กลับบ้านก่อนนะ บาย
ผม:เดี๋ยว!เดี๋ยว! รู้ไหมว่าวันนี้วันอะไร?
จิน:วันนี้เหรอ? เออ?
ผมรู้สึกเศร้า, ผมหลงคิดว่าเธอจำวันเกิดของผมได้
เธอหันกลับไปแล้วก็เดินจากไปเหมือนกับว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น
จากนั้นฉันตะโกน
เดี๋ยว!
จิน: มีไรจะพูดเหรอ?
ผม: บอกเรา, บอกเรามาว่าจินรักเรา....
จิน: อะไรนะ!
ผม: บอกเรามาสิ
ผมทิ้งความอ่อนแอของผมไว้ข้างหลังและจับตาเธอไว้
แต่ว่าเธอแค่พูดง่าย ๆ อย่างเหยือกเย็น แล้วก็ไป...
"เราไม่อยากพูด....ว่าเรารักใครง่าย ๆ ถ้าอยากได้ยินมากนักละก็หาคนอื่นแทนเราซะ"
นั่นคือสิ่งที่เธอพูด แล้วเธอก็จากไป
ขาของผมรู้สึกชา...แล้วผมก็ทรุดลงไปบนพื้น เธอไม่อยากพูดมันง่าย ๆ
เธอทำอย่างนั้นได้ไง?
ผมรู้สึกว่า...
บางทีเธออาจจะไม่ใช่คนที่ใช่สำหรับผมก็ได้...
จากวันนั้น, ผมขังตัวเองในบ้าน และร้องไห้ แค่ร้องไห้
เธอไม่ได้โทรหาผม, ถึงยังไงผมก็ยังรออยู่
เธอยังวางตุ๊กตาไว้หน้าบ้านผมทุก ๆ วัน
หลังจากเดือนนึงจากนั้น แล้วผมก็ไปโรงเรียน
แต่ว่าสิ่งที่ทำให้ความเจ็บปวดของผมกลับมาอีกครั้งก็คือผมเจอเธอบนถนนกับผู้ชายคนอื่น
เธอมีรอยยิ้มบนใบหน้า, แบบที่เธอไม่เคยมีให้ผมเห็นตอนที่เธอจับตุ๊กตาที่จะให้ผม
ผมวิ่งตรงกลับบ้านและมองตุ๊กตาในห้อง, แล้วน้ำตาก็ไหลออกมา
เธอให้ตุ๊กตาผมทำไม?
เธออาจจะเอาตุ๊กตาพวกนี้มาจากผู้ชายบางคน
ด้วยความโมโหของผม ผมขว้างตุ๊กตาพวกนั้นรอบห้อง
ในทันทีทันใดนั้นโทรศัพท์ดัง มันเป็นของเธอเอง
เธอให้ฉันออกมาที่ป้ายรถบัสหน้าบ้าน
ผมพยายามจะทำใจให้เย็นลง แล้วเดินออกไปที่ป้ายรถ
ผมบอกกับตัวเองว่าผมกำลังจ่ะลืมเธอ เรื่องของเราจ่ะจบลง
จากนั้นเธอเดินมาหาผมในมือถือตุ๊กตาตัวใหญ่ ๆ เอาไว้
จิน:มุงวู, เราคิดว่านายจ่ะโกรธมากแต่ว่านายออกมาจริง ๆ เหรอ?
ผมไม่สามารถหายเกลียดเธอได้ผมทำเป็นไม่มีอะไรเกิดขึ้น แล้วก็หยอกเล่นกับเธอ
ในไม่ช้าเธอก็ให้ตุ๊กตากับผมเหมือนอย่างเคย
ผม:เราไม่ต้องการมัน
จิน:อะไรกัน?..ทำไมหละ?
ผมรวบตุ๊กตาจากเธอแล้วก็โยนมันทิ้งไปบนถนน
ผม:เราไม่ต้องการมัน ไม่ต้องการอีกต่อไปแล้ว!!เราไม่อยากเจอคนอย่างเธออีกต่อไป!
ผมเอาทุกคำพูดจากข้างในของผมออกมา แต่ไม่เหมือนวัน อื่น ๆ ตาของเธอกลับส่าย
"เราขอโทษ" เธอพูดคำขอโทษด้วยน้ำเสียงเล็ก ๆ
แล้วเธอก็เดินออกไปที่ถนนแล้วก็หยิบตุ๊กตาขึ้นมา
ผม: โง่จริง!ทำไมหยิบมันขึ้นมา!!! แค่โยนมันทิ้งไป
แต่ว่าเธอไม่ได้สนใจแค่เดินไปหยิบตุ๊กตาขึ้น
จากนั้น.....
บรืน~บรืน~
ด้วยเสียงอันดังสิบล้อคันใหญ่ก็วึ่งมายังเธอ
"จิน! หลบ! หลบออกไป!" ผมตะโกน...
แต่ว่าเธอไม่ได้ยินเสียงผม เธอก้มลงไปหยิบตุ๊กตา
"จิน!หลบไป"
บรืน~!!
ตูมมมมมมมมม!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
เสียงนั้น ช่างน่ากลัวมาก
นั่นคือวิธีที่เธอจากไปจากผม
จากไปจากผมโดยไม่เคยเปิดตาที่จ่ะพูดคำใด ๆ
จากวันนั้น, ผมจะต้องผ่านความรู้สึกผิดและความเศร้าเพราะว่าสูญเสียเธอ...
และหลังจากที่ผมใช้เวลา 2 เดือน เหมือนคนบ้า, ผมหยิบตุ๊กตาขั้นมา
มันคือของขวัญอย่างเดียวที่เธอให้ตั้งแต่เราคบกัน
ผมจำวันเหล่านั้นที่ผมใช้เวลาอยู่กับเธอ และเริ่มนับวันที่เราเคยรักกัน
1...2...3
...484...485....
แล้วก็หยุดที่ตุ๊กตา 485 ตัว
แล้วผมก็เริ่มร้องไห้อีกครั้ง พร้อมกับถือตุ๊กตาตัวนึงในแขนของผม
ผมกอดมันอย่างแน่น, ทันใดนั้น....
"ฉันรักเธอ~ ๆ"
ผมทำตุ๊กตาหล่นแล้วก็ช็อก...
ฉัน.รั..ก..เธอ??
ผมหยิบตุ๊กตาขั้นมาแล้วก็กดลงไปที่ท้องของมัน
"ฉันรักเธอ~ ๆ"
เป็นไปไม่ได้!
กดลงไปที่ท้องของตุ๊กตาทุกตัว แล้วข้าง ๆของผมเต็มไปด้วยตุ๊กตา
"ฉันรักเธอ~ "
"ฉันรักเธอ~ "
"ฉันรักเธอ~ "
คำเหล่านั้นออกมาไม่หยุด
ฉัน...รัก....เธอ...
ทำไมผมไม่รู้ตั้งแต่ตอนนั้น?
ว่าหัวใจของเธออยู่ข้าง ๆ ผม, ปกป้องผมไว้
ทำไมผมไม่รู้ตั้งแต่ตอนนั้น ว่าเธอรักผมขนาดนี้?
ผมหยิบตุ๊กตาอีกต้วหนึ่งใต้เตียง แล้วก็ กดท้องของมัน
มันเป็นตุ๊กตาตัวสุดท้าย ตัวที่ตกบนถนน
ยังมีคราบเลือดติดอยู่
เสียงที่ออกมาเป็นเสียงที่ผมคิดถึงมาก
"มุงวู...รู้ไหมว่าวันนี้วันอะไร? เรารักกันมา 486 วันแล้วนะ นายรู้ไหมว่า 486 คืออะไร? เราไม่สามารถบอกรักนาย....อืม...เพราะฉันอายเกินไป....ถ้านายให้อภัยเราและเอาตุ๊กตาตัวนี้ไป, เราจ่ะบอกว่า เรารักนาย...ทุกวัน...จนวันตาย
มุงวู...เรารักนาย...."
น้ำตาหล่นออกมาจากใจผม ทำไม? ทำไม? ผมถามพระเจ้า, ทำไมผมถึงเพิ่งมารู้ตอนนี้
เธอไม่สามารถอยู่ข้างกายผมได้ แต่ว่าเธอรักผมจนนาทีสุดท้ายของเธอ
สำหรับนั้น, และสำหรับเหตุผลนั้น...สำหรับผม...มันกลายมาเป็นความแกร่ง....ที่จ่ะมีชีวิตอยู่อย่างสวยงาม
บางทีเธออาจจะไม่ใช่คนที่ใช่สำหรับผมก็ได้...
จากวันนั้น, ผมขังตัวเองในบ้าน และร้องไห้ แค่ร้องไห้
เธอไม่ได้โทรหาผม, ถึงยังไงผมก็ยังรออยู่
เธอยังวางตุ๊กตาไว้หน้าบ้านผมทุก ๆ วัน
หลังจากเดือนนึงจากนั้น แล้วผมก็ไปโรงเรียน
แต่ว่าสิ่งที่ทำให้ความเจ็บปวดของผมกลับมาอีกครั้งก็คือผมเจอเธอบนถนนกับผู้ชายคนอื่น
เธอมีรอยยิ้มบนใบหน้า, แบบที่เธอไม่เคยมีให้ผมเห็นตอนที่เธอจับตุ๊กตาที่จะให้ผม
ผมวิ่งตรงกลับบ้านและมองตุ๊กตาในห้อง, แล้วน้ำตาก็ไหลออกมา
เธอให้ตุ๊กตาผมทำไม?
เธออาจจะเอาตุ๊กตาพวกนี้มาจากผู้ชายบางคน
ด้วยความโมโหของผม ผมขว้างตุ๊กตาพวกนั้นรอบห้อง
ในทันทีทันใดนั้นโทรศัพท์ดัง มันเป็นของเธอเอง
เธอให้ฉันออกมาที่ป้ายรถบัสหน้าบ้าน
ผมพยายามจะทำใจให้เย็นลง แล้วเดินออกไปที่ป้ายรถ
ผมบอกกับตัวเองว่าผมกำลังจ่ะลืมเธอ เรื่องของเราจ่ะจบลง
จากนั้นเธอเดินมาหาผมในมือถือตุ๊กตาตัวใหญ่ ๆ เอาไว้
จิน:มุงวู, เราคิดว่านายจ่ะโกรธมากแต่ว่านายออกมาจริง ๆ เหรอ?
ผมไม่สามารถหายเกลียดเธอได้ผมทำเป็นไม่มีอะไรเกิดขึ้น แล้วก็หยอกเล่นกับเธอ
ในไม่ช้าเธอก็ให้ตุ๊กตากับผมเหมือนอย่างเคย
ผม:เราไม่ต้องการมัน
จิน:อะไรกัน?..ทำไมหละ?
ผมรวบตุ๊กตาจากเธอแล้วก็โยนมันทิ้งไปบนถนน
ผม:เราไม่ต้องการมัน ไม่ต้องการอีกต่อไปแล้ว!!เราไม่อยากเจอคนอย่างเธออีกต่อไป!
ผมเอาทุกคำพูดจากข้างในของผมออกมา แต่ไม่เหมือนวัน อื่น ๆ ตาของเธอกลับส่าย
"เราขอโทษ" เธอพูดคำขอโทษด้วยน้ำเสียงเล็ก ๆ
แล้วเธอก็เดินออกไปที่ถนนแล้วก็หยิบตุ๊กตาขึ้นมา
ผม: โง่จริง!ทำไมหยิบมันขึ้นมา!!! แค่โยนมันทิ้งไป
แต่ว่าเธอไม่ได้สนใจแค่เดินไปหยิบตุ๊กตาขึ้น
จากนั้น.....
บรืน~บรืน~
ด้วยเสียงอันดังสิบล้อคันใหญ่ก็วึ่งมายังเธอ
"จิน! หลบ! หลบออกไป!" ผมตะโกน...
แต่ว่าเธอไม่ได้ยินเสียงผม เธอก้มลงไปหยิบตุ๊กตา
"จิน!หลบไป"
บรืน~!!
ตูมมมมมมมมม!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
เสียงนั้น ช่างน่ากลัวมาก
นั่นคือวิธีที่เธอจากไปจากผม
จากไปจากผมโดยไม่เคยเปิดตาที่จ่ะพูดคำใด ๆ
จากวันนั้น, ผมจะต้องผ่านความรู้สึกผิดและความเศร้าเพราะว่าสูญเสียเธอ...
และหลังจากที่ผมใช้เวลา 2 เดือน เหมือนคนบ้า, ผมหยิบตุ๊กตาขั้นมา
มันคือของขวัญอย่างเดียวที่เธอให้ตั้งแต่เราคบกัน
ผมจำวันเหล่านั้นที่ผมใช้เวลาอยู่กับเธอ และเริ่มนับวันที่เราเคยรักกัน
1...2...3
...484...485....
แล้วก็หยุดที่ตุ๊กตา 485 ตัว
แล้วผมก็เริ่มร้องไห้อีกครั้ง พร้อมกับถือตุ๊กตาตัวนึงในแขนของผม
ผมกอดมันอย่างแน่น, ทันใดนั้น....
"ฉันรักเธอ~ ๆ"
ผมทำตุ๊กตาหล่นแล้วก็ช็อก...
ฉัน.รั..ก..เธอ??
ผมหยิบตุ๊กตาขั้นมาแล้วก็กดลงไปที่ท้องของมัน
"ฉันรักเธอ~ ๆ"
เป็นไปไม่ได้!
กดลงไปที่ท้องของตุ๊กตาทุกตัว แล้วข้าง ๆของผมเต็มไปด้วยตุ๊กตา
"ฉันรักเธอ~ "
"ฉันรักเธอ~ "
"ฉันรักเธอ~ "
คำเหล่านั้นออกมาไม่หยุด
ฉัน...รัก....เธอ...
ทำไมผมไม่รู้ตั้งแต่ตอนนั้น?
ว่าหัวใจของเธออยู่ข้าง ๆ ผม, ปกป้องผมไว้
ทำไมผมไม่รู้ตั้งแต่ตอนนั้น ว่าเธอรักผมขนาดนี้?
ผมหยิบตุ๊กตาอีกต้วหนึ่งใต้เตียง แล้วก็ กดท้องของมัน
มันเป็นตุ๊กตาตัวสุดท้าย ตัวที่ตกบนถนน
ยังมีคราบเลือดติดอยู่
เสียงที่ออกมาเป็นเสียงที่ผมคิดถึงมาก
"มุงวู...รู้ไหมว่าวันนี้วันอะไร? เรารักกันมา 486 วันแล้วนะ นายรู้ไหมว่า 486 คืออะไร? เราไม่สามารถบอกรักนาย....อืม...เพราะฉันอายเกินไป....ถ้านายให้อภัยเราและเอาตุ๊กตาตัวนี้ไป, เราจ่ะบอกว่า เรารักนาย...ทุกวัน...จนวันตาย
มุงวู...เรารักนาย...."
น้ำตาหล่นออกมาจากใจผม ทำไม? ทำไม? ผมถามพระเจ้า, ทำไมผมถึงเพิ่งมารู้ตอนนี้
เธอไม่สามารถอยู่ข้างกายผมได้ แต่ว่าเธอรักผมจนนาทีสุดท้ายของเธอ
สำหรับนั้น, และสำหรับเหตุผลนั้น...สำหรับผม...มันกลายมาเป็นความแกร่ง....ที่จ่ะมีชีวิตอยู่อย่างสวยงาม
เรื่องเศร้าๆซี้งๆของคู่รักคู่หนึ่ง
[IMG]
ซึ้งมากกกกก T^T