ไฟที่วูบหาย

สวัสดีนานแล้วไม่ได้ตั้งกระทู้ วันนี้มาแปลกนิดหนึ่งอยากมาพิมพ์ความรู้สึกและถามอะไรหน่อย..

เคยมีไฟแล้ววูบดับมั้ย!

ใช้คำว่า "วูบดับ" ไม่ใช้ "หมดไฟ" คือจู่ๆ ก็วูบดับไปเลยกระทันหันไม่ถามอะไรสักคำว่า "เฮ้ย...ไฟจะหมดแล้วนะ เติมหน่อยมั้ย?" นี้หายไปเลย ตลอดทั้งวันที่ผ่านมามันอึดอัด เหมือนบางส่วนในร่างกายได้หายไป เหมือนเพื่อนช่วงจบมอปลายได้แยกย้ายเรียนต่อ เหมือนคนรักจากลาด้วยจดหมายหลังเลิกงาน

อ่านก่อน ไม่ใช้นิยายนะที่กำหลังพิมพ์เนี่ย!~ ต้องการอธิบายก่อนนำไปสู่คำถาม (แต่มันคล้ายนิยาย เน่าๆ ของคนทำงานจริงๆ นั้นแหละ)

เอาล่ะ...ใครเคยเป็นมั้ย? แล้วกู้คืนได้ยังไง ตอนนี้ทำได้เพียงฟังเพลง บรรเลงกวนอิม ไม่ก็ เพลงกินเจ ทำจิตใจให้นิ่งอย่าให้ลมพัดกองไฟที่มอดไหม้ให้ดับลง ยิ่งไปกว่านั้นรู้สึกอยากกลับบ้าน (เอ้า..อะไรของนาย) ไม่ได้กลับมาแรมปี เดินไปทำงานลมพัดแต่สายตาที่มองทางนั้น เห็นเป็นเส้นทางในหมู่บ้าน ท้องฟ้าที่มั่วหมองในเมืองใหญ่ มองแล้วกลับเห็นเมฆฝนหลังบ้าน กลิ่นอายป่าเขา บ้านนอกคอกนา

เศร้าเหลือ~ 

มองกลับมามองปัญหา "นี้เราเป็นเชี่ยไร?"  ตกลงแล้ววูบหมดไฟหรือปัญหาส่วนตัว แม้ตัวเองยังตอบไม่ได้ไม่สมควรตั้งคำถามให้ใครตอบ จริงมั้ย?

อ่อ..ขออีกหน่อย จากเกมที่เคยสนุกกลับไม่เข้า จากเกมที่เคยฟาร์มเป็นวันกลับไม่ถึงนาที จากหนังที่ชอบดูกลับไม่ค้นหา จากการ์ตูนที่อ่านซับกลับไม่ดู จากเปิดคอมตลอดทั้งวันกลับปิดลงอย่างง่ายดาย

เรามาทำอะไรที่นี้... เราควรไปปรึกษาหมอจิตเวช... เราควร.....

ถ้าตามอาการบอกเล่าเค้าเป็นอยู่ ละเค้าเป็นบ่อยมาก
มันอาการมาจากล้าสะสม เหนื่อย ภาระเยอะเกินตัวไป
พอหมดไฟเค้าก็จะอาการแบบนั้น คนอื่นเค้าไม่รู้ทำยังไง แต่สำหรับเค้าเมื่อถึงจุดๆนึง เค้าจะกลับมาฮึดขึ้นเองอยู่ดีๆมันจะมีจุดๆนึงที่ปลุกเค้าว่า
พอแล้วนะลุกมาทำงานต่อเถอะ และเค้าก็จะลุยต่อ เหมือนอยู่ดีๆมันจุดไฟสู้ ย้ำว่าอันนี้สำหรับเค้า คนอื่นไม่รู้

ลองคิดตามเค้าดูละกัน อยู่ดีๆกำลังหมดไฟลองคิดถึงสิ่งที่เราชอบที่เรารัก และคิดว่าปล่อยไว้ไม่ได้ อาจจะไม่ต้องทันทีให้เวลาเยียวยา และเดี๋ยวเราจะลุกต่อได้เอง