เซ็งมาก วันนี้

ก็จะเล่าๆ วันนี้หน่อยนะครับ เรียนมหาวิทยาลัยมาเสร็จๆ

คำพูดอาจจะรุนแรงด้วย ขออภัยด้วยนะครับ

วันนี้ผมโมโหมากๆ และสุดๆ

นั่งเรียน 9 โมงเช้า ผมบิดขี้เกียจต้องทำท่ากายบริหารนิดๆ หน่อยๆ เช่น แค่ทำยืดแขนใต้โต๊ะนี่แหละ

แล้วหลังเรียนเสร็จ เพื่อนในเจอร์ผมก็บ่นผมใหญ่เลยว่านิ่งๆ หน่อย

เฮ่อ น่าเบื่อชิบ ปรับตัวกับผมไม่ได้เลย ตั้งกฎเกณฑ์ไรนักหนา

ที่ผมง่วง เพราะผมอ่านหนังสือหนักไปถึงเที่ยงคืน ไม่มีใครรู้ผมเลยว่าทำแบบนี้

ผมง่วงก็จริง แต่หูผมไม่ง่วงด้วยนะครับ ตอนเรียนเช้า ผมก็กำลังฟังอยู่

จะทำไรหน่อยก็ไม่ได้เลยหรือ จะมีอะไรแข็งๆ มากระทบผมทุกวันรึไง

ผมละเหนื่อยมาก จะมีใครซักคนไหมที่จะปรับตัวกับผมได้จริงๆ ซักคน

แล้วก็ให้เวลาผมหน่อยเหอะ ถ้าผมไม่ได้เรียนความผิดพลาดซะก่อน ผมจะเรียนความสำเร็จได้ไงล่ะครับ

ปล.ที่ผมเรียนอยู่คือ คณะศึกษาศาสตร์ครับ ของ ม.เกษตรศาสตร์

ปล.2.จริงๆ ผมไม่อยากด่ากลับแบบแรงๆ นะ เพราะผมกลั้นอารมณ์สุดขีดอยู่ ถ้ามากกว่านี้ ผมระเบิดเสียงไม่แคร์สื่อครับ

ปล.3.คนสมัยนี้ ไม่รู้จริงอะไรจริงว่าชีวิตแต่ละคนเป็นยังไง เห็นเราเหมือนทำเป็นเล่น แต่จริงๆ ผมก็ทำเป็นเล่นเป็นเรื่องซีเรียสได้นะ

สู้ๆค่ะ ปล.ไอ้ถ้ากลั้นมากกว่านี้ก็เข้าใจอย่างแรงแต่หนูไม่ด่าแบบไม่แคร์สื่อหรอก หนูน่ะใช้ ที่จริงมีมากกว่านี้อีกแต่ขอไม่พูดละกันนะ ปลล.ที่เกริ่นมาทั้งหมดคือเรื่องจริง กรุณาอย่าเผยแพร่เป็นอันขาด ไม่งั้นอย่าหาว่าไม่เตือน

อย่าให้ลุกขึ้นมาเต้นกังนัมสไตล์นะว้อย

ทุกคนก็มีเรื่องเครียดเรื่องซีเรียสกันหมดแหละมากน้อยไม่เท่ากัน ยังไงก็พยายามมีสติแล้วก็อดทนผ่านมันไปให้ได้ละกัน หนทางข้างหน้ายังอีกยาวไกล

ปล่อยๆไปเถอะครับ ยังต้องอยู่กันอีกหลายปี ว่าแต่อยู่ปีอะไรครับเนี่ย

ก็นี่แหละนะครับ คนเรา สู้ๆครับ พยายามปลงเร็วๆนะครับ จะได้สบาย ชิวๆ

มันเป็นของธรรมดาคับ
ทางที่ดีอย่าเครียดดีกว่าน่า
เดี๋ยวดูแอนิเมะไม่หนุกนะ