The Tears of Diary นางฟ้ารำพัน : บทที่เจ็ด ปากกาครึ่งด้าม

ขอบคุณมากครับผม

สิ่งๆหนึ่งอยู่ข้างกายเราตลอดมา....เราไม่เคยรู้สึกถึงความสำคัญของสิ่งๆนั้นเลย....จนถึงวันที่เราได้สูญเสียมันไป......เราถึงได้รู้ว่าสิ่งนั้นมีความสำคัญมากแค่ไหน.....แต่ในเวลานั้นสิ่งๆนั้นก็ไม่มีวันได้หวนกลับมาซะแล้ว

ขอบคุณมากคับ

มาให้ซึ้ง+เศร้าได้อีกนะ

ซึ้งดีครับ สุดยอดเขียนมาเยอะๆนะครับ

ขอบคุณมากครับโดยรวมดีครับนะ แต่ตรงคำว่าทว่า ไม่ควรใช้ซ้ำแบบว่าใกล้เกินไปลองหาคำอื่นดู ควรเว้นช่วงอีกหน่อย

เอ่อ...ขอบคุณมากๆเลยนะคะคาซาริจัง